Februari 1953

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jaap5
Berichten: 1030
Lid geworden op: 30 nov 2005 04:06

Gebroken dijken

Bericht door Jaap5 »

Goedenmorgen Harry G
Bedankt voor je reacties. Leuk!
Ik wil mijn familie op G-O wel eens vragen of zij een oogje in het zeil houden bij fancy fairs ,braderies etc waar nog wel eens zoiets op tafel komt ter verkoop. Het is n.l een specifiek boek ,alleen over het eiland Goeree en Overflakkee. Ik doe mijn best voor je.
De officiele titel is GEBROKEN DIJKEN
Goereee-Overflakkee en de ramp van 1 Febr 1953
Uitgave van het Wetenschappelijk Genootschap voor G-O in samenwerking mst de Flakkeesche Drukkerij J&M Boomsma te Middelharnis Ik hoop dat dit voldoende info is Met vr gr Jaap5

Gebruikersavatar
Akwanaut
Berichten: 2292
Lid geworden op: 03 okt 2005 08:40
Locatie: Oud-Beijerland

Bericht door Akwanaut »

Jaap, dat park heet in de volksmond "Villapark".

Groet Frank

Een overzichtsfoto van de situatie aan de Leeuwentrap.

Afbeelding

Speciaal voor Jaap nog een keer de Mack.

Afbeelding

De Leeuwentrap/badhuisstraat van bovenaf gezien

Afbeelding
Groet Frank
Theo Horsten (R.I.P.)

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

1 februari 1953 zal ik niet licht vergeten. Ik was 18 jaar en zat er met dit scheepje middenin.

Afbeelding

We waren onderweg van Rotterdam naar Esbjerg, gelukkig met een lading zakgoed waar niets mee kon gebeuren en een lekker vlot schip, anders hadden we het nooit gered. In de daaropvolgende veertig jaar heb ik vaker orkaankracht beleefd, maar nooit weer zo'n hoge, holle zee gezien. We hadden geen radiotelefonie, hoorden wat er in Holland allemaal gebeurde en hoorden hoe Scheveningen Radio ons als vermist meldde, maar konden zelf niets zeggen.
We waren al een keer eerder vermist geweest, maar na deze tweede keer kregen we dan toch radio.

.
Jaap5
Berichten: 1030
Lid geworden op: 30 nov 2005 04:06

Ramp 1953

Bericht door Jaap5 »

Goedenmiddag Theo en medekombuizers,

Hardstikke fijn dat je als toendertijd op zee aanwezige reageert. Ik heb me vaak afgevraagd hoe het die nacht buitengaats geweest moet zijn . Bar en boos dus. En dan richting esbjerg De storm lekker van voren en in de duitze bocht schuin van voren Het zal wel tekeer zijn gegaan Kan je je er nog meer van herinneren want als je zoiets meemaakt dan blijft er meestal wel wat hangen Met vr groet Jaap5
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Boek

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Jaap, Theo et all,

Als je dat zou willen doen zou ik het zeeer op prijs stellen, ik hoor graag van je t.z.t.

Theo, nu Jaap zo'n goed voorbeeld heeft gegeven, komt er van jou toch nog wel een verhaaltje van de Jola!!!
Wij als "jonge broekies" horen maar wat graag die sterke verhaal'n van "de ouwe hap" van "vroeger-houte'n scheep'n en ijzeruh keer'ls" :wink: :roll: :D
EN in dit geval maak ik GEEN grappie!! 8) Een HISTORISCHE nacht en toch heel wat als je kan zeggen : " Ik wazzuh d'r bie!"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
William Wijker
Berichten: 103
Lid geworden op: 02 mar 2006 15:14
Locatie: Egmond aan Zee

ramp 1953

Bericht door William Wijker »

Mooi verteld Jaap, en met de foto's van Frank een goed gecombineerde reportage.
Gr.WW.
Het is makkelijk als je handig bent, maar soms is het handiger als je makkelijk bent.
Jos Komen (R.I.P)

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Jaap,
Prachtig zoals je dit allemaal beschrijft.
En dan al die foto's die opeens uit de lucht komen vallen.
Zelf kan ik me alleen maar herinneren dat we allemaal aan de distributieradio gekluisterd zaten en ons verzekerd werd dat we in Haarlem achter de duinen wel veilig zaten.
En de vele krantenfoto's van mensen op de daken en rondvarende reddingsbootjes.
De koningin met laarzen en de eerste helicopters.
Overvolle kerken en er werd spontaan gecollecteerd.
Dit zijn slechts mijn herinneringen.
Maar ben blij dat dit allemaal door jouw toedoen weer gaat leven.
All the best
Jos
Bram

Bericht door Bram »

:D Hallo Jaap en Frank ,geweldig.
Bram :D
Theo Horsten (R.I.P.)

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Die foto van de Jola moet van voor de oorlog zijn. Het schip was van 1934 "“ net als ik "“ gebouwd bij Niestern en voor zover ik weet de eerste coaster met een dubbele bodem. In elk geval één van de eersten.
Er stond een 200 pk Deutz in. Die had gekoelde uitlaatkleppen. Ook dat zal ik nooit vergeten omdat ik daar eind 1953, toen ik in Delfzijl aan mijn 3de rang begon, een verschil van mening over kreeg met die ouwe Wessels, de man die ons de eerste beginselen van de scheepswerktuigkunde trachtte bij te brengen; de man ook die een vlijmscherpe punt aan een krijtje sleep en dan op het bord de mooiste tekeningen maakte van allerlei hardware, tekeningen die wij dan net zo mooi moesten natekenen wat ik met veel plezier en overgave deed.

Die ouwe Wessels zei een keer dat bij grote scheepsdieselmotoren de uitlaatkleppen werden gekoeld, waarop ik zei dat dat bij een 200 pk Deutz ook het geval was, waarop Wessels zei dat ik geen onzin uit moest kramen waarop ik zei dat hij daar dan toch nog maar eens een boekie over moest lezen waarop hij heel boos werd en zei dat ik mijn muil moest houden en me niet moest bemoeien met dingen waar ik geen verstand van had waarop ik zei dat ik gvd tweeënhalf jaar met zo'n ding had gevaren waarbij ik het laatste jaar de zorg voor het volledige technische bedrijf had als onze werktuigkundige lag te ronken en dat ik dus heel goed wist wat voor uitlaatkleppen die pestmotor had omdat hij zoutwatergekoeld was en die krengen op den duur hartstikke vol ketelsteen kwamen te zitten en dat ik dan moest meehelpen om ze schoon te maken en dat we er om die reden zelfs vier in reserve hadden!!!
Wessels wendde zich geërgerd af over zoveel onbenul. De volgende dag kwam hij echter toen hij me in de gang zag onmiddellijk naar me toe en zei dat ik verdomme tóch gelijk had en dat hij echt nooit had geweten dat zo'n kleine Deutz watergekoelde kleppen had.

Maar dit dus geheel terzijde. Het was een mooi motortje dat liep als een uurwerk en dat was in die februaristorm maar goed ook want wat er gebeurd zou zijn als die de geest had gegeven, dat weet ik zo net nog niet. Dwars vallen in die zee... Goed, ze zeggen dan wel dat als je - wat God verhoede - ondanks al je pogingen om hem te ontwijken in een hurricane, een tropische orkaan, terechtkomt en de zee van alle kanten lijkt te komen, je alles moet stoppen en het schip maar laten drijven, hardop bidden, je zonden belijden en er het beste van hopen, maar ik lig toch liever langzaam of zelfs zeer langzaam draaiend met de kop zo'n beetje schuin op welke hoge zee dan ook.

Eind 1950 of begin 1951 werd de Jola door Schothorst verkocht aan mijn tante, Tjitske Kreumer, waarna haar zoon, Jaap Kreumer, er kapitein op werd. Het schip werd genoemd naar wijlen haar man, Jan Kreumer, gezagvoerder bij de Rotterdamsche Lloyd die samen met 90 van zijn bemanning werd afgeslacht door de Japanse onderzeebootcommandant en zijn trawanten die zijn schip, de Langkoeas, had getorpedeerd. In juni 1951 kwam ik daar aan boord omdat ik niet meer naar school wilde en met neef Jaap mee mócht, waar een vergoeding van 20 gulden per maand tegenover stond. Maar in februari 1953 was ik natuurlijk al lang een man in bonus, matroos "“ volmatroos, zeiden we zelf(s).

Die foto van de Jola heb ik alweer enige tijd geleden gekregen van iemand hier op het forum of op Groninger Kustvaart, dat weet ik niet meer. Nu ik hem hier plaats zie ik pas dat het schip later een beetje verbouwd is. Dat wist ik helemaal niet; 53 jaar geleden ook nooit iets over gehoord. Dat moet tijdens de oorlog zijn gebeurd, waarschijnlijk nadat er in februari 1942 in Teignmouth door onbekende oorzaak brand aan boord was ontstaan waarbij de machinist en de kok omkwamen. De brand was in de salon ontstaan en bij de reparatie moeten ze de kans hebben aangegrepen om diezelfde salon een beetje groter te maken. Op de bovenste foto kun je voor de salon langs lopen, op de foto hieronder is dat dicht gebouwd. Het mastje achter het stuurhuis zal er ook tijdens de oorlog op zijn gekomen, waarschijnlijk voor de konvooilichten.

Afbeelding

Maar nu dan toch terug naar de rampstorm van 1 februari 1953. Ik kan me de loods die ons de Waterweg uit bracht zelfs nog vaag voor de geest halen, maar ik weet nog goed dat hij tegen neef Jaap zei dat de weerberichten bar slecht waren. Ja, dat wist neef Jaap, maar het zou zoals gewoonlijk wel weer meevallen en we waren zo in Esbjerg. Nou, niet dus. Op zaterdagmiddag 31 januari zijn we met de kop op de zee gaan liggen, dat weet ik nog. Daarna kregen we werkelijk de volle mep over ons heen en hoeveel dagen dat al met al heeft geduurd, dat weet ik na ruim een halve eeuw werkelijk niet meer. ik weet wel dat het me toen een halve eeuw léék. Er kwam geen eind aan en vooral de nachten waren eindeloos en zwart en woest.
Echt waar: ik heb nooit weer een dergelijke zee gezien. Hoe hoog, dat is altijd zo moeilijk te zeggen, maar ik weet nog wel dat als er weer eens een extra hoge aankwam en de kop ging naar beneden, steeds verder en verder en verder en die enorme zee rees voor ons op, dat hij dan als ik, achter het wiel staande, door de knieën ging en probeerde omhoog te kijken, hij ruim boven de mast uitstak. En dan de poepert maar dichtknijpen en hopen en bidden dat de kop uiteindelijk toch weer omhoog zou komen en we tegen die helling omhoog zouden klimmen, want een dergelijke zee aan dek, op die houten luiken met twee presennings erop, zou natuurlijk het einde hebben betekend. Maar telkens deed die ouwe Jan Kreumer het toch weer en schoten we omhoog, soms door de kop van de brekende zee heen en dan was het wel allemaal water, maar toch niet meer de volle klap.
En dat dagen achter elkaar. Nacht na nacht en 's nachts was het ergste, want dan zag je zo'n zee pas als het toplicht ertegenaan scheen. Bekaf allemaal. Maar ik weet ook nog dat we elke keer toch warm eten kregen en dat we ook onze bak koffie nog dronken.

Duidelijk zijn op de tweede foto de sluitbalken over de luiken te zien. Dat waren vroeger licht gebogen u-profielen, met de opening naar beneden en opgevuld met hout. Die krengen waren loodzwaar en pas in 1955 of daaromtrent kwam men erachter dat ze tevens de oorzaak waren geweest van de ingeslagen luiken van veel coasters. De zee had er veel te veel vat op en daarom werden ze later vervangen door sjorrings of platte ijzeren beugels.
Maar wij hadden ze dus nog en hoeveel vat de zee erop had, bleek uit het feit dat ze, toen het eenmaal afgelopen was, een 10, misschien wel 15 cm omhoog waren gebogen, vrij van de luiken. Twee van die sluitbalken waren voorzien van bootsklampen waarop de vlet stond. Die werden eronderuit geslagen, maar helaas ging de vlet niet mee overboord. Wel trok de achtersteven van de vlet een scheur in de bovenste presenning en daar ontstond, zoals pas in Esbjerg bleek, wat lekkage.
Maar ik moest samen met de stuurman aan dek om die kolere vlet vast te sjorren. Er lagen twee balkjes over en dan twee lange draadeinden met haken die in ogen op de sluitbalken grepen. Er zat voldoende draad op om ze ook zonder bootsklampen nog verder aan te draaien en dat moest dus gebeuren. Ik scheet bijna in de broek van angst, want dat lullige stuurhuisje was altijd nog een veilige vesting vergeleken bij dat open dek en daar zag je pas hoe verschrikkelijk het was. Ik zal het kort houden: het scheelde een haar of ik was verzopen. Ik werd van dek gespoeld, het gangboord in, kreeg daar de dekwasleiding te pakken waar ruimte genoeg achter zat om mijn arm helemaal omheen te slaan en zo ben ik blijven hangen toen de zee terugliep, want dat is het gevaarlijke moment. Mijn arm werd bijna uit de kom getrokken en mijn voeten wilden de lenspoort uit, maar je wil wel vasthouden, dat kan ik je verzekeren.
Neef Jaap was nog bleker dan ik toen ik weer veilig in het stuurhuis was want hoe had hij dat ooit aan mijn moeder moeten verklaren: verzopen voor een ouwe werkboot.

Maar we redden het dus en kwamen uiteindelijk na weet ik hoe lang, toch minstens vijf dagen te laat, in Esbjerg. Na lossing daar zijn we met een enorme partij jute zakken die als zandzakken voor de nog te dichten gaten zouden worden gebruikt, teruggegaan naar Rotterdam.

Nee, na 53 jaar ben ik het nog altijd niet vergeten. Zoals ik al zei: in de veertig jaar daarna heb ik met kleine schepen nog vaak zeer slecht weer afgereden. Maar als het eens een beetje benauwd was, dan nam ik telkens weer de storm van februari 1953 als vergelijking en kwam dan elke keer weer tot de slotsom dat die toch erger was geweest, dat we daar goed doorheen waren gekomen en dat het dus ook deze keer wel weer zou lukken. Zo leert een mens nog eens wat.

.
Adrie

Bericht door Adrie »

Weer een prachtig verhaal. En dan te bedenken dat het zo vlak bij huis was.Ik zie in gedachten nog die Zondagmorgen voor me.Mijn( toen ) verloofde en nu mijn man woonde in het Sportdorp en ik in Bloemhof,beide in R,dam.Zoals gewoonlijk op Zondag kwam mijn man al vroeg naar mij toe met de bus.Zich nergens van bewust stapte hij om 10 uur uit de bus ,om nog een kleine 10 minuten naar ons huis te lopen. Maar na 2 straten stond het blank.Hij heeft een kleine 20 minuten om moeten lopen om bij een Tante van mij laarzen te halen.wij woonde op de 1ste etage en het water stond tot aan de 5de tree.Op de hoek van de straat was een klein sigarenwinkeltje wat gerund werd door een ouder echtpaar. Onze beneden buurman was zo laf om bij die mensen (terwijl ze met een stoel boven op de eetkamertafel zaten) een partij sigaretten weg te halen.Ik kan daar nog kwaad om worden terwijl ik dit schrijf.
Dat zijn dingen die vergeet je nooit meer.De Familie van mijn Vader woonde in Stavenisse ,en een neef van Hem had zijn vrouw verloren. wij hebben hem een paar maaanden in huis gehad. Hij had alleen nog maar aan kleren wat hij aan had. Mijn man heeft hem zijn beste winterjas gegeven,later bleek dat hij een dikke portefeuille met heel veel geld had.
(Ons bint zunig he).
Gr. Adrie


Plaats reactie