Verhalen van boven EN onderwater.
-
Ton van der Sluijs
EERBETOON OP RUWE ZEE.
Logboekdatum 7-9-2003
Het beloofde weer een mooie dag te worden... De sterrenhemel boven ons was helder en in het oosten werd het al weer een beetje rood aande horizon toen we al twee mijl uit waren.. Oost 2-4, een rustig zeetje, maar de vorige trips hebben ons geleerd dat wind uit land net zo verrassend en stout kan zijn als een stevige ZW. Schuin achterinkomend hedden we de golven, die op 20 mijl uit al zo'n 2 meter beliepen. We hebben even de gedachte laten spelen om terug te gaan, maar de barometer zag er veelbelovend uit en de zon scheen al krachtig...
Tijdens het varen rolden en stampte de boot hevig; 30gr BB over naar STB, soms kwam het water tot op 10 cm vanaf de rand van de midscheeps. Bang ben ik daarvoor nooit geweest omdat het water nog nooit onder het varen binnen is gelopen (behalve die keer op de Bulleye, dat we in een keer 400liter op ons schoot hadden).
Het is moeilijk om de Doris te vinden omdat alleen de toren nog boven de duintjes uitsteekt... Toch hadden we hem weer!! ja ja!!
We lagen aan en lange lijn; de volle 75 meter had ik uitgezet... hoog lag de boeg te rijden aan de lijn....
Nou wil het geval, dat Hans en ik zo op onze eigen manier een eerbetoon wilden doen aan de gevallenen en dus heb ik een plaquette gefreesd uit trespa en een collega had een machine met letterprogramering, dus : frezen met die hap!!
Hans had de plaquette al mee naar beneden genomen met een tang en een bos ijzerdraad.....
Hans en ik trokken samen twee slagen draad om de torenrestanten en bonden de plaat vast....
Nou zijn Hans en ik totaal gespeend van elk geloof (mijn respect overigens voor wie dat wel heeft) maar we zijn toch even twee minuten op ons knieen op de zeebodem gaan zitten en hebben de tragedie op onze manier even overdacht..... Dit zou de laatste keer zijn dat we hier zouden komen.... Wij vonden op het moment, dat wij een plaquette op het wrak hebben geplaatst, het voor ons een oorlogsgraf is geworden, wat andere duikers daar ook van mochten vinden, respect was en is hier op zijn plaats, dus ingerukt en het water uit en anker op....
Dat we boven kwamen, was de zee al aardig ingestort.... de goven waren niet meer zo hoog en de wind was weg!! De zon scheen nog steeds op ons bol .
Op de terugweg zijn we nog even een wrak gaan verkennen, een waar we een paar weken daarvoor tijdens een survey een opsteek van hebben gezien.
We hadden hem wer op de diepte meter.... Beneden aangekomen lag daar een bijna lege bak
een hull van een kotter, waarbij het dek gelijk lag met het zand en de MK en de ruimen volgelopen waren... een koekoek en een winch waren de enige zaken die boven het geheel uitstaken.....
We voeren weer richting IJmuiden, we zaten aan de gebakken eieren met spek en volkorenbrood eronder maar......wel een gevulde tomatensoep vooraf, ja ja :D
De gehele terugweg verassend mooi weer en en vlakke zee gehad.... Om 22.30hrs voeren we de Seaport weer binnen; bekaf maar wel met een goed gevoel over wat we gedaan hadden....
Het beloofde weer een mooie dag te worden... De sterrenhemel boven ons was helder en in het oosten werd het al weer een beetje rood aande horizon toen we al twee mijl uit waren.. Oost 2-4, een rustig zeetje, maar de vorige trips hebben ons geleerd dat wind uit land net zo verrassend en stout kan zijn als een stevige ZW. Schuin achterinkomend hedden we de golven, die op 20 mijl uit al zo'n 2 meter beliepen. We hebben even de gedachte laten spelen om terug te gaan, maar de barometer zag er veelbelovend uit en de zon scheen al krachtig...
Tijdens het varen rolden en stampte de boot hevig; 30gr BB over naar STB, soms kwam het water tot op 10 cm vanaf de rand van de midscheeps. Bang ben ik daarvoor nooit geweest omdat het water nog nooit onder het varen binnen is gelopen (behalve die keer op de Bulleye, dat we in een keer 400liter op ons schoot hadden).
Het is moeilijk om de Doris te vinden omdat alleen de toren nog boven de duintjes uitsteekt... Toch hadden we hem weer!! ja ja!!
We lagen aan en lange lijn; de volle 75 meter had ik uitgezet... hoog lag de boeg te rijden aan de lijn....
Nou wil het geval, dat Hans en ik zo op onze eigen manier een eerbetoon wilden doen aan de gevallenen en dus heb ik een plaquette gefreesd uit trespa en een collega had een machine met letterprogramering, dus : frezen met die hap!!
Hans had de plaquette al mee naar beneden genomen met een tang en een bos ijzerdraad.....
Hans en ik trokken samen twee slagen draad om de torenrestanten en bonden de plaat vast....
Nou zijn Hans en ik totaal gespeend van elk geloof (mijn respect overigens voor wie dat wel heeft) maar we zijn toch even twee minuten op ons knieen op de zeebodem gaan zitten en hebben de tragedie op onze manier even overdacht..... Dit zou de laatste keer zijn dat we hier zouden komen.... Wij vonden op het moment, dat wij een plaquette op het wrak hebben geplaatst, het voor ons een oorlogsgraf is geworden, wat andere duikers daar ook van mochten vinden, respect was en is hier op zijn plaats, dus ingerukt en het water uit en anker op....
Dat we boven kwamen, was de zee al aardig ingestort.... de goven waren niet meer zo hoog en de wind was weg!! De zon scheen nog steeds op ons bol .
Op de terugweg zijn we nog even een wrak gaan verkennen, een waar we een paar weken daarvoor tijdens een survey een opsteek van hebben gezien.
We hadden hem wer op de diepte meter.... Beneden aangekomen lag daar een bijna lege bak
een hull van een kotter, waarbij het dek gelijk lag met het zand en de MK en de ruimen volgelopen waren... een koekoek en een winch waren de enige zaken die boven het geheel uitstaken.....We voeren weer richting IJmuiden, we zaten aan de gebakken eieren met spek en volkorenbrood eronder maar......wel een gevulde tomatensoep vooraf, ja ja :D
De gehele terugweg verassend mooi weer en en vlakke zee gehad.... Om 22.30hrs voeren we de Seaport weer binnen; bekaf maar wel met een goed gevoel over wat we gedaan hadden....
-
Ton van der Sluijs
PS op de plaat staat 20 augustus2003..... al die tijd was het weer te slecht om te gaan....
Dank je Frans :D :D ik wilde jullie dit ook niet onthouden en tja Gerrit, ik vond het een voorrecht dit mee te mogen maken en ook later de nabestaande te mogen ontmoeten... het is een evaring, die je je hele leven meeneemt als een prettige herinnering......
Dank je Frans :D :D ik wilde jullie dit ook niet onthouden en tja Gerrit, ik vond het een voorrecht dit mee te mogen maken en ook later de nabestaande te mogen ontmoeten... het is een evaring, die je je hele leven meeneemt als een prettige herinnering......
-
Ton van der Sluijs
-
Jos Linders
- Berichten: 3419
- Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
- Locatie: Nijmegen
-
Ton van der Sluijs
HET VERHAAL VAN DE "VERDWENEN" VERHAALKAM
He he , eindelijk weer es tijd om foto's te scannen en te schrijven 
Logboekdatum: 11-8-1994
Ik werd thuis gebeld door R, de schipper van de Seadancer, een Deens kottertje van 6,5 meter. Hij had kapotte koppakingen in zijn Volvo-Penta en had nog een klusje af te maken en vroeg of ik als duikmaat mee wilde. Hij had een boot geregeld, de 8 meter lange Condor een polyester bak met voor kajuit. (die Volvo kwam later in onze sloep te staan)
We warewn eigenlijk wel blij met de kajuitboot; De regen striemde uit de hemel en buiten stond een krachtige ZW-5. De condor had een krachitge motor en "ramde "gewoon door de golven heen. We hoefden niet ver; 6 mijl op koers 328. Peter lag zijn boot op een lange lijn. Wel luxe , om je om te kleden in de stuurhut. Buiten huilde de wind om ons heen en de regen sloeg onaangenaam in ons gezicht. We kregen het gewoon koud in ons duikpak , dus gauw naar beneden gegaan...
Het anker lag keurig in het ruim van de loodsboot en het gereedschap was als een tros op dek bleven hangen, we hoefden alleen maar alles op het hoge voordek te krijgen.
Die verhaalkammen van de loodsboot waren legendarisch; half Noord Holland heeft er al beitels en hamer op verrotgeslagen (Hans en ik ook
) R..en H... hadden het idee opgevat om de aangeklonken hoeklijnen open te hakken omdat de klinknagels al nagenoeg doorgerot waren. We plaatsten keggen in de ontstane kieren en raamden om beurten de hoeklijnen open.... los was de kam aan STB zijde.
Bovengekomen vroeg ik of die BBkam niet los moest... "nee zei hij , die is voor H..., daar komt toch niemand aan en niemand krijgt ém los!" DAT was een gevaarlijke opmerking in mijn oren!!! (zoals later zou blijken!!!
's Avonds belde ik Hans op en vertelde van mijn avontuur en de opmerking "dat toch niemenad hem los zou krijgen en dat ie voor H... bleef zitten!! Ik stelde Hans voor om dat zoveel grootspraak maar eens een lesje geleerd moest gaan worden en dat we zogauw we konden "even " naar de loodsboot moesten!!
Nu was het altijd zo in wrakduikend Noord Holland, dat als je een scheet liet op de Noordzee, de tam tam heel snel rond ging en niet alleen op onze duikvereniging!! Dus in goed Nederlands; iets bijzonders opduiken, het aan twee man vertellen , om drie dagen later suf gebeld te worden, zelfs uit de kop van NH!
logboekdatum: 16-8-1994
Het hele weekend stormde het , dus Hans en ik zaten ons te verbijten, dat snap je wel! Ik had op het werk geregeld dat ik of maandag of dinsdag zo weg kon blijven; ik moest en zou dat ding van dat wrak afhebben!!
Die maandag morgen hadden Hans en ik zoiets van nu of nooit! Dat stiekeme klusje hadden wij wel zin in! We hadden tegen iemand wat verteld; we hadden zelfs verzuimd om ons aan de havendienst te melden dat we naar buiten gingen!
Het was gelukkig droog maar de lucht was asgrauw en de wind was west5 .... hoog liepen de golven tegen de boot op, we lagen behoorlijk te rollen omdat we de volle mep dwarszees kregen. Vol goede moed een een ontdeugende trek op het gezicht zaten we daar met onze regenpakken tegen overkomend spatwater.... We lagen de boot op aan een lange lijn en lieten diverse keggen, beitels en hamers zakken richting wrak...
Op de zelfde (afgekeken manier 
) hakten we de verhaalkam uit zijn vatting. Hans en ik doken om beurten enerzijds omdat de sloep nogal te keer ging boven en anderzijds omdat dat meer rendement had in dit geval....Hans was voor de laatste keer naar beneden en stond na een kwartier weer boven aan de duiktrap buitenboord: hij maakt e een gebaar van " zoooo'n paal in me pak" en vertelde dat ie op het zand lag.... Het stroomde al als de hel maar dat mocht de pret niet drukken; met een tweede lijn ging ik naar beneden om de felbegeerde buit aan de tweede ankerlijn te binden, wanneer die loskwam moesten we het geheel omhoog trekken...
Op de 22ste van die maand waren we weer naar buiten geweest, dit maal naar de Skoghaug, 7 mijl iets westelijker... we voeren op twee meijl vanaf de pieren toen we de Seadancer uit de noord zagen komen....op een convergerende koers kwamen ze op ons af... "En waar zijn de Heren vandaag wel geweest?" was de vraag. "Naar de Skoghaug, vraag maar aan Henk, die met ons mee was. Ik zeg "wat dan?" "Nou, zegt R.., we hadden al ons gereedschap over de muur gezet, H... ging naar beneden, en was meteen weer terug met de mededeling"HIJ IS WEG!?!?!?!?!?" "Ik ben ook naar beneden gegaan, en rondjes gezwommen maar hij was echt weg" ( ) op de kade kwamen de mannen met een gezicht als een donderwolk op ons af..... "hebben jullie hem aan boord liggen?" Hans zei "nee. "Ja maar , hij is weg?!?!? " (wij wisten wel beter.......)
De zaterdag daarop kwam R.. een bos paling brengen bij ons thuis omdat ik met hem mee was gegaan.... hij stond voor de deur en toen realiseerde ik me dat dat ding open en bloot bij mij in de tuin lag!!!! Gauw snelde ik naar de tuin en lag er een plank overheen R.. stond in feite voor de achterdeur, terwijl die verhaalkam aan zijn voeten lag hahahahah.
Nou had ik met Hans een afspraak: we zouden er niet om liegen als ze het op de man af zouden vragen...
Maandenlang druppelden berichten bij Hans en bij mij binnen... ze habben half Noorholland afgebeld (winkels en duikverenigingen) om te vragen of er iemand een verhaalkam had, mar dat wist niemand
Na vier maanden stelde ik Hans voor om hem bij Shadowdiving, een Amsterdamse duikzaak in de vitrine te leggen, als lokkertje.... om een lang verhaal kort te zagen, binnen een maand stonden ze daar te "vragen" van wie dat ding was en hoe die daar kwam!!
|
Op een zeer goed zondagmorgen op de duikclub kwam het hoge woord eruit.... de ham vraag: "hebben jullie hem nou wel of hebben jullie hem nou niet?" ïk antwoordde"he he, eindelijk een vraag rechtvoor z'n raap, ja wij hebben hem een paar dagen later eraf gehaald toen het zo hard waaide" Ze hadden iedereen gebeld die ze konden bellen , of iemand wist wanneer wij het gat uit waren gegaan en zitten rekenen dat die en die dag NIET geweest konden zijn want toen was het slecht weer (toen zaten we JUIST) buiten :D :D
Het is een verhal dat nog lang na heeft gedreund en bijna idereen op de club vond het een mop ; sommigens heimelijk anderen openlijk; Hans en ik kunne er na jaren nog steeds om schateren; "laat maar zitten, dat krijgt toch niemand los"
wij wel.......
Deze foto wilde ik de heren toen met de kerst sturen maar Hans vond dat niet zo'n goed idee"laat ze nog maar even broeien" zei hij
Logboekdatum: 11-8-1994
Ik werd thuis gebeld door R, de schipper van de Seadancer, een Deens kottertje van 6,5 meter. Hij had kapotte koppakingen in zijn Volvo-Penta en had nog een klusje af te maken en vroeg of ik als duikmaat mee wilde. Hij had een boot geregeld, de 8 meter lange Condor een polyester bak met voor kajuit. (die Volvo kwam later in onze sloep te staan)
We warewn eigenlijk wel blij met de kajuitboot; De regen striemde uit de hemel en buiten stond een krachtige ZW-5. De condor had een krachitge motor en "ramde "gewoon door de golven heen. We hoefden niet ver; 6 mijl op koers 328. Peter lag zijn boot op een lange lijn. Wel luxe , om je om te kleden in de stuurhut. Buiten huilde de wind om ons heen en de regen sloeg onaangenaam in ons gezicht. We kregen het gewoon koud in ons duikpak , dus gauw naar beneden gegaan...
Het anker lag keurig in het ruim van de loodsboot en het gereedschap was als een tros op dek bleven hangen, we hoefden alleen maar alles op het hoge voordek te krijgen.
Die verhaalkammen van de loodsboot waren legendarisch; half Noord Holland heeft er al beitels en hamer op verrotgeslagen (Hans en ik ook
) R..en H... hadden het idee opgevat om de aangeklonken hoeklijnen open te hakken omdat de klinknagels al nagenoeg doorgerot waren. We plaatsten keggen in de ontstane kieren en raamden om beurten de hoeklijnen open.... los was de kam aan STB zijde.Bovengekomen vroeg ik of die BBkam niet los moest... "nee zei hij , die is voor H..., daar komt toch niemand aan en niemand krijgt ém los!" DAT was een gevaarlijke opmerking in mijn oren!!! (zoals later zou blijken!!!
's Avonds belde ik Hans op en vertelde van mijn avontuur en de opmerking "dat toch niemenad hem los zou krijgen en dat ie voor H... bleef zitten!! Ik stelde Hans voor om dat zoveel grootspraak maar eens een lesje geleerd moest gaan worden en dat we zogauw we konden "even " naar de loodsboot moesten!!
Nu was het altijd zo in wrakduikend Noord Holland, dat als je een scheet liet op de Noordzee, de tam tam heel snel rond ging en niet alleen op onze duikvereniging!! Dus in goed Nederlands; iets bijzonders opduiken, het aan twee man vertellen , om drie dagen later suf gebeld te worden, zelfs uit de kop van NH!
logboekdatum: 16-8-1994
Het hele weekend stormde het , dus Hans en ik zaten ons te verbijten, dat snap je wel! Ik had op het werk geregeld dat ik of maandag of dinsdag zo weg kon blijven; ik moest en zou dat ding van dat wrak afhebben!!
Die maandag morgen hadden Hans en ik zoiets van nu of nooit! Dat stiekeme klusje hadden wij wel zin in! We hadden tegen iemand wat verteld; we hadden zelfs verzuimd om ons aan de havendienst te melden dat we naar buiten gingen!
Het was gelukkig droog maar de lucht was asgrauw en de wind was west5 .... hoog liepen de golven tegen de boot op, we lagen behoorlijk te rollen omdat we de volle mep dwarszees kregen. Vol goede moed een een ontdeugende trek op het gezicht zaten we daar met onze regenpakken tegen overkomend spatwater.... We lagen de boot op aan een lange lijn en lieten diverse keggen, beitels en hamers zakken richting wrak...
Op de zelfde (afgekeken manier
) hakten we de verhaalkam uit zijn vatting. Hans en ik doken om beurten enerzijds omdat de sloep nogal te keer ging boven en anderzijds omdat dat meer rendement had in dit geval....Hans was voor de laatste keer naar beneden en stond na een kwartier weer boven aan de duiktrap buitenboord: hij maakt e een gebaar van " zoooo'n paal in me pak" en vertelde dat ie op het zand lag.... Het stroomde al als de hel maar dat mocht de pret niet drukken; met een tweede lijn ging ik naar beneden om de felbegeerde buit aan de tweede ankerlijn te binden, wanneer die loskwam moesten we het geheel omhoog trekken...Op de 22ste van die maand waren we weer naar buiten geweest, dit maal naar de Skoghaug, 7 mijl iets westelijker... we voeren op twee meijl vanaf de pieren toen we de Seadancer uit de noord zagen komen....op een convergerende koers kwamen ze op ons af... "En waar zijn de Heren vandaag wel geweest?" was de vraag. "Naar de Skoghaug, vraag maar aan Henk, die met ons mee was. Ik zeg "wat dan?" "Nou, zegt R.., we hadden al ons gereedschap over de muur gezet, H... ging naar beneden, en was meteen weer terug met de mededeling"HIJ IS WEG!?!?!?!?!?" "Ik ben ook naar beneden gegaan, en rondjes gezwommen maar hij was echt weg" (
) op de kade kwamen de mannen met een gezicht als een donderwolk op ons af..... "hebben jullie hem aan boord liggen?" Hans zei "nee. "Ja maar , hij is weg?!?!? " (wij wisten wel beter.......)De zaterdag daarop kwam R.. een bos paling brengen bij ons thuis omdat ik met hem mee was gegaan.... hij stond voor de deur en toen realiseerde ik me dat dat ding open en bloot bij mij in de tuin lag!!!! Gauw snelde ik naar de tuin en lag er een plank overheen R.. stond in feite voor de achterdeur, terwijl die verhaalkam aan zijn voeten lag hahahahah.
Nou had ik met Hans een afspraak: we zouden er niet om liegen als ze het op de man af zouden vragen...
Maandenlang druppelden berichten bij Hans en bij mij binnen... ze habben half Noorholland afgebeld (winkels en duikverenigingen) om te vragen of er iemand een verhaalkam had, mar dat wist niemand
Na vier maanden stelde ik Hans voor om hem bij Shadowdiving, een Amsterdamse duikzaak in de vitrine te leggen, als lokkertje.... om een lang verhaal kort te zagen, binnen een maand stonden ze daar te "vragen" van wie dat ding was en hoe die daar kwam!!
|
Op een zeer goed zondagmorgen op de duikclub kwam het hoge woord eruit.... de ham vraag: "hebben jullie hem nou wel of hebben jullie hem nou niet?" ïk antwoordde"he he, eindelijk een vraag rechtvoor z'n raap, ja wij hebben hem een paar dagen later eraf gehaald toen het zo hard waaide" Ze hadden iedereen gebeld die ze konden bellen , of iemand wist wanneer wij het gat uit waren gegaan en zitten rekenen dat die en die dag NIET geweest konden zijn want toen was het slecht weer (toen zaten we JUIST) buiten :D :D
Het is een verhal dat nog lang na heeft gedreund en bijna idereen op de club vond het een mop ; sommigens heimelijk anderen openlijk; Hans en ik kunne er na jaren nog steeds om schateren; "laat maar zitten, dat krijgt toch niemand los"
wij wel.......
Deze foto wilde ik de heren toen met de kerst sturen maar Hans vond dat niet zo'n goed idee"laat ze nog maar even broeien" zei hij
-
Bram
-
Ton van der Sluijs
Ahoy Koert :D :D Ik wil er ook en boek van gaan maken; Helen wil er mee naar een uitgever, maar ik wil het gewoon voormezelf; omdat het leuk is om je herrineringen te bewaren , voorals je later niet helemaal meer weet wat er ook weer was. 
Hey Bram :D :D zelfs 8 jaar na dato werd me nog verteld dat er een lege plek bij iemand in huis op de kast was"waar die andere eigenlijk hoorde te liggen
"Tja, zo ken ik er ook nog wel een paar...
vroeger rooiden de mannuh stapels patrijspoorten uit de Baloeran; kun je ook wel stellen dat je wat voor anderen op zo'n wrak moet laten zitten , maar he, hebben is hebben voordat het voorgoed onder het zand verdwijnt alleen dit verhaal was puur om even te laten zien dat de jongens van de sloep geen sukkels waren.
Hier hoort nog een kleine anekdote bij.... Op de Ulleswater zat altijd een koperen bochtstuk , van de lagedruk naar onderen naar de condensor... 140cm rond en vol met expansiestukken met een totale lengte van 4 meter. Op een gegeven moment was dat hele ding weg! Kwam Henk van de Brugge vragen of wij hem hadden; "jullie laten wel meer dingen ongezien verdwijnen" Wij hadden dat ding nooit weggekregen en weten totop de dag van vandaag niet wie em wel heeft maar we krgen toch even een spreekwoordelijke "krappe broek"bij zo'n "compliment
Hey Bram :D :D zelfs 8 jaar na dato werd me nog verteld dat er een lege plek bij iemand in huis op de kast was"waar die andere eigenlijk hoorde te liggen
"Tja, zo ken ik er ook nog wel een paar...vroeger rooiden de mannuh stapels patrijspoorten uit de Baloeran; kun je ook wel stellen dat je wat voor anderen op zo'n wrak moet laten zitten , maar he, hebben is hebben voordat het voorgoed onder het zand verdwijnt alleen dit verhaal was puur om even te laten zien dat de jongens van de sloep geen sukkels waren.
Hier hoort nog een kleine anekdote bij.... Op de Ulleswater zat altijd een koperen bochtstuk , van de lagedruk naar onderen naar de condensor... 140cm rond en vol met expansiestukken met een totale lengte van 4 meter. Op een gegeven moment was dat hele ding weg! Kwam Henk van de Brugge vragen of wij hem hadden; "jullie laten wel meer dingen ongezien verdwijnen" Wij hadden dat ding nooit weggekregen en weten totop de dag van vandaag niet wie em wel heeft maar we krgen toch even een spreekwoordelijke "krappe broek"bij zo'n "compliment