Varen op West Afrika

[Mart Hoogedoorn]

Port Gentil,Gabon 1971
Het gezag van onze 39mtr crewchance/suppley boot vond aluminium een mooie kleur inplaats van het saaie grijs,dus werd met de volgende aanvraag enige 60 ltr drummetjes aluminium paint geleverd en 2 perslucht verf spuiten,Na alle ramen afgeplakt te hebben kon op een mooie binnenlig dag het feest beginnen, want dat werd het.Onze angoleese matrozen kregen er lol in want zulk mooi speelgoed hadden zij nog nooit gehanteerd na 2 dagen was de ''BLEU FISH'' herschapen in een glinsterend juweeltje.....zo ook onze brave dekploeg, de stuurman had ze niet ''afgeplakt''.Met een emmer peut en veel groene zeep het meeste er af gekregen,maar ze hebben nog dagen geglitterd.
Groets

[Roy]

We schrijven november 1981.
We werden met z'n drieen in Douala afgelost. De aflossing vond op dinsdag plaats, maar de retour vlucht kon pas op donderdagmorgen plaats vinden.
Dit hield in dat we in het Duitse zeemanshuis aldaar ieder een kamer toegewezen kregen. Prima te eten, gezellige bar en een pracht zwembad. Wat wil een mens nog meer. Welnu, dat was ook niet zo opzienbarend; gewoon meiden en drank.
Dus 's avonds toch even "de wal op". We verdaagden gedrieen in Cafe Du Sport. Een keer raden aan welke sport daar gedaan werd...............
Het toeval wilde dat ik er geen ene lor aan vond. Waarschijnlijk omdat er niets tussen zat waar ik op viel. Was dit wel het geval geweest, zou m'n drie daagse verblijf er mogelijk geheel anders uitgezien hebben !!!.
Terug in het zeemanshuis nam ik me voor om de resterende dagen niet meer op pad te gaan.
M'n reisgenoten dachten hier heel anders over. Ieder wel nadenkend mens weet dat je toch niet alle vrouwen van de hele wereld kunt naaien. Er zijn echter lieden die toch verwoede pogingen ondernemen om dit wel te bewerkstelligen. Hierop maakten m'n reisgenoten beslist geen uitzondering op.
( Nu had ik al enige ervaring met het type vrouw waar onze kok opviel. Stuk voor stuk hadden ze een "heerlijk kontje". Als je dan een blik in z'n hut wierp staarde je een komplete zonsverduistering toe. Dit niet alleen vanwege "het teintje" dat de dames daar plegen te hebben. Het "heerlijke kontje" bleek keer op keer meer van een kamer breed tapijt weg te hebben dan van het alom begeerde fenomeen VROUW....................).

De festiviteiten van de heren kende gedurende 2 dagen dan ook geen grenzen. Op woensdagavond waarschuwde ik ze ook dat de volgende morgen het bestelde busje naar het vliegveld om 07.00 zou vertrekken en ze dan met hun zondagse gezicht en gepoetste schoenen gereed moesten staan. Ik zou ze om 06.30 uur uit porren om zeker te weten dat dit allemaal in praktijk omgezet zou worden.

Zo gezegd, zo gedaan.
De 1e kreeg ik vlot tot leven.
Nummer 2, de kok, gaf wat meer problemen. Bovendien kwam nogal wat lawaai uit de kamer. Belangstellend informeerde ik of alles in orde was. Dat was het dus niet. "Dat wijf wil niet weg", deelde de kok mede. "Trap ze die kamer uit en ga mee naar beneden", gaf ik hem als dringend advies mee. "Ja, maar ze wil niet weg", zei de hulpeloos kijkende kok. Hierop ben ik zelf de kamer ingegaan en inderdaad, er lag wederom zo'n "heerlijk kontje" in de koffer. Op mijn vraag wat dit allemaal te betekenen had, deelde de dame in kwestie mee dat ze eerst geld wilde hebben. De kok lachte eens vriendelijk en zei; ik heb niet geneukt, dus krijgt ze ook geen geld. Daar zou wat in kunnen zitten natuurlijk !.
Ik deelde het "kamer brede tapijt" dan ook mee dat als er niet genaaid was er ook geen geldelijke beloning tegenover kon staan.
Ze antwoorde; "Yes that's right, no fokkie fokkie, but for so many times I eat his prick last night ! ".
Ik bestief het van de lach, maar kon natuurlijk niets laten blijken.
Kwaad keek ik de lachende kok aan; "Geef die kromme hoepel wat van die Micky Mous flappen en laat ze haar broodmolen dicht houden. Als de dominee hier achter komt, zal nooit iemand van onze companie hier meer onderdak krijgen".

Zo kwam het dan ook af. Het "zuig-slapie" kreeg als nog een redelijke vergoeding voor alle genomen moeite om de voorpiek lens te krijgen en wij konden het busje in, richting airport.

Dit was m'n laatste bezoek aan Douala.

m.v.g. Roy

[Jos Komen (R.I.P)]

Hallo Roy,
Mooi verhaal!
Alleen ben je wel verdacht vaak verheven boven je zondige medeschepselen, zodat ik het waarheidsgehalte van dit verhaal toch met een korreltje zout neem.
All the best
Jos

[Roy]

Hallo Jos,

Toch is het de waarheid !.
Tien jaar daarvoor kwam ik ook regelmatig in Douala. Toen ging ik zelf wel even anders te werk !!!.

m.v.g. Roy

[Jos Komen (R.I.P)]

Tja,

Toen ging ik zelf wel even anders te werk !!!.

En DAT is niet geschikt voor publicatie op ons nette forum.
Maar we begrijpen wel wat je bedoelt.
All the best
Jos

[johan.H]

even wat leven in dit topic blazen

de Liberiakust

Liberiakust, a Dutch cargo ship of 4623 grt for Holland West Africa Line , is seen on this pic, leaving Tenerife in 1967.

(foto Trenor)

Liberiakust ,home bound june 1964 N.E. passaat arround Las Palmas

(foto van Jan Enthoven)

[Joop]

Hallo Johan,

Mooi dat je dit topic weer naar boven hebt gehaald. Ik had het nog niet allemaal gelezen. Het haalt ook weer herinneringen naar boven. Wat een reis was dat met de BATU naar West-Afrika in 1968. Duurde maar twee maanden met als hoogte/diepte punten een zonnesteek of voedselvergiftiging in Dakar, naar de oogarts in Abidjan vanwege een spetter gloeiend vet in mijn oog, het zeemanshuis in Lagos wat gesloten was vanwege de enige bom die Biafra had, nou net precies op ONS zeemanshuis moet gooien en Duala.

Dat stenen trappetje waarnaast je in de bosjes stemmen hoorde ‘Hey Joe, want pock mij sistah!, pipe dollah pipty’. We gingen er met een man of vijf stappen. Na dat stenen trappetje linksaf de kroeg in van waaruit de meeste herrie klonk. De meeste absurde belevenissen zijn hier al beschreven maar nu pas begrijp ik waarom de baas/timmerman tegen mij zei dat hij niet begreep waarom ik niet een dame van mijn eigen postuur koos om mee te ‘dansen’. Die wilde mij vast aan een ‘omgebouwde’ koppelen.

Ik was per ongeluk zo wijs om een dame uit te kiezen die buiten enige twijfel tot het vrouwelijke geslacht behoorde vanwege haar robuuste vormen. Kroeskoppie kon je meteen al zien maar dat maakte me niet uit. Ik heb aan die ontmoeting wel wat overgehouden. Ik kan namelijk nog steeds van één tot tien tellen in het Cameroens. Die avond polonaise gelopen met vijf man achter elkaar kroeg in kroeg uit. We waren toch hartstikke gek. Geen problemen gehad met weer naar boord gaan. Wel zo handig om met een ‘Wild Bunch’ te gaan stappen.

Groeten, Joop

[Bauke]

Ik heb in 1963 -1964 aantal reizen gemaakt met de Togokust naar dit werelddeel.
Voor mij was het allemaal mooi.
Behalve in Monrovia, want daar moesten we echt de deuren snachts op slot doen.
Verders mooie tijd gehad in die landen.

[Evert Sikkema]

De Nigerstroom vaart hier op het Noordzeekanaal met een (niet zichtbaar) Goedkoop sleper er voor.

Gebouwd in 1939 als vracht- passagiersschip voor de HWAL en gesloopt in 1958 na een aanvaring op de Gironde.

groeten
Evert Sikkema

[Jur de Jong]

Ik heb een West Afrika reis gemaakt op de Dahomeykust. Van al mijn reizen vond ik dit de allerslechtste. Klein schip zonder airco (dat was nog het minste). Las in een vorige post "Nigeria hadden ze er tussenuit moeten bombarderen". Helemaal mee eens. Ik moest in Lagos samen met nog iemand een gele koorts injectie krijgen. Kon niet aan boord, moest ergens aan wal. Wat een horrortrip was dat. Corrupte taxichauffeur had ons heel Lagos laten zien. Eenmaal bij het "ziekenhuis" aangekomen moesten wij aansluiten bij een lange rij wachtenden. Daar kregen wij de gewraakte "injectie": met een soort pistool waaruit de naald schoot werd de vloeistof in je arm geperst. Nooit gehoord van naald verwisselen (hoezo hygiëne). Daar ben ik een week lang flink ziek van geweest. Hoorde achteraf dat ze aan boord flink in de rats hadden gezeten of wij nog wel heelhuids zouden terugkeren.
Wij deden ook Warri aan. De loods werd compleet met kano en "familie" aan boord gehesen.
Al met al was voor mij deze reis NIET voor herhaling vatbaar.