Sparks schreef:Als je 2 maanden gevaren had werd je zomaar klasse 1 verder geen verplichtingen.
Dat was vroeger - vijftiger, begin zestiger jaren - toch niet zo, als ik het wel heb. Ik herinner me maar een paar 1ste klassers waarmee ik heb gevaren. Een ervan in het bijzonder: op de
Callisto een R/O die van de Koninklijke Marine kwam. Daar was hij telegrafist geweest en dus onderofficier. Hij had nogal wat dienstjaren en werd bij RH direct als 1ste klas. aangenomen. Ik meen me te herinneren dat daar nogal over werd gemord. Bij de KPM op de
Tasman, een passagiersschip op het gezapige lijntje Priok-Benkulen-Padang (pise persa), waren er twee sparksen, beiden 2de klas. Die hadden nauwelijks iets te doen.
Of de Britten en Ieren ook 1ste en 2de klas kenden, weet ik eigenlijk niet. Nooit iets van gemerkt. Een sparky was een sparky, vooral op de tankers naar Taiwan. Daar hadden we graag iemand die, zodra hij zijn station op orde had, met de elec mee kon lopen, want die had op een lang-opgelegde tanker werk in overvloed. Waar we bij de Britse en Ierse R/O's voor Nederlandse schepen vooral op letten, was of, en zo ja in welke mate, ze representatief waren. Voor Spliethoff of Van Uden stak dat niet zo nauw; dan was het echt een kwestie van "we moeten die gozer nou eenmaal nog aan boord hebben, dus stuur maar een stel armen en benen dat nog steeds ademhaalt en niet zuipt". Maar bij Nedlloyd en vooral de Holland Amerika Lijn, was dat anders. Nedllloyd stond aanvankelijk zeer sceptisch tegenover Engelse radio-officieren. Later vroegen ze bij naam om bepaalde mensen.
Bij de HAL stak het zeer nauw omdat die voor de cruiseschepen waren en dus veel en nauw contact met de passagiers hadden. We hadden een Canadees in dienst, Bob Hogan. Geen familie van Paul "Crocodile Dundee" Hogan of misschien ook wel, want hij leek er een beetje op. Daarvan vroeg de Inspectie Kust- en Scheepsradio zich af hoe hij ooit een certificaat had kunnen halen. Hij was als "radio ham" begonnen, maar hoe hij ooit als sparks op de vaart was gekomen, bleef wat vaag. Er staat me iets bij van de Canadese Coast Guard. Hoe het ook zij, hij had een geldig Canadees certificaat en werd goedgekeurd en Nederlands gecertificeerd. Die kwam na enige tijd ook bij de HAL en was daar zeer gezien. Vooral bij de passagiers en in het bijzonder bij de vrouwelijke passagiers. Bob sprak met een zachte "drawl" en had het rugged uiterlijk van de Marlboro man. Steek dat in een mooi wit uniform en je kunt zo foto's maken voor een glossy over de cruisevaart. Ik denk dat Bob de dames wijsmaakte dat hij trapper in Alaska was geweest of zoiets. Frans sprak hij ook, dus dat was ook een heel sterk punt. Of hij daarnaast ook nog kon seinen, weet ik eigenlijk niet, maar dat was minder belangrijk. Het was een soort operette-R/O, zeg maar en dus geknipt voor de cruisevaart. Maar een bijzonder aardige kerel. Ik zou best eens willen weten hoe het Bob verder vergaan is. Het zou me absoluut niet verbazen als hij er uiteindelijk met een rijke Amerikaanse weduwe vandoor is gegaan.
We hadden ook een paar meisjes, zo van de opleiding af. Daar wilde de HAL aanvankelijk niets van weten, tot we een keer van nood eentje moesten sturen en ze "nou, vooruit dan maar" zeiden. Leuke, spontane, goed uitziende meid. Die wilden ze bij de HAL vervolgens niet meer kwijt!
Ik vroeg die jongelui altijd even waarom ze in hemelsnaam nog aan die opleiding begonnen waren, wetend dat het een snel aflopende zaak was. Die zeiden stuk voor stuk dat ze dat hadden gedaan om nog even te varen zolang het nog kon en dat ze daarna weer terug naar school wilden voor een verdere opleiding elektronica of informatica.
Ja, dat was eigenlijk best een interessante tijd, die laatste paar jaar.