Vliegmaatschappijen
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Ik moest in Richards Bay een gearresteerde OBO gaan bekijken. In Richards Bay liggen altijd gearresteerde schepen. Die komen daar na het oversteken van de Indische Oceaan vanaf Australië wegens gebrek aan bunkers binnen en worden dan in de kraag gevat. Worden ze geveild, dan gebeurt dat in Durban, in het Royal Hotel, een Bed & Breakfast waar het goed toeven is, maar dit terzijde.
Ik had op een mooie morgen een vlucht naar Richards Bay geboekt met de SAL, de Suid Afrikaanse Lugdiens. Dat was een prima maatschappij die ik wel vaker had gevlogen.
De vlucht werd afgeroepen en een gedienstige grondstewardess begeleidde mij en nog twee passagiers naar de gate, wat in dit geval niet meer was dan een glazen deur die op een platform uitkwam waar wat vliegtuigjes stonden.
"Have a pleasant flight," zei ze en hield de deur open.
Ik zag nergens een vliegtuig dat me geschikt leek om ons naar Richards Bay te vliegen, dus ik vroeg: "Where's the plane?"
"Loopt u maar met die heren mee," zei ze.
Die heren liepen naar een sportvliegtuigje dat inderdaad in de kleuren van de SAL was geschilderd en daar klauterden we aan boord. Er was plaats voor zes passagiers, althans dat dacht ik. Een piloot zat er nog niet in.
Een jongen met een donkere broek aan en een wit overhemd met twee zilveren strepen op de schouder stapte samen met ons in.
"Please fasten your seat belts. A life vest is under your seat," zei hij en ging zelf achterin zitten. Er was dus maar plaats voor vijf passagiers.
Even later verscheen de piloot. Dat was zo'n karikatuur van een "ace" uit de Eerste Wereldoorlog met een wat slordig leren jack aan, een snorretje, een witte sjaal om zijn nek en zeemleren handchoenen aan.
"Good morning," zei hij, zette zijn koptelefoon op, kletste wat met de toren, startte het machien en daar gingen we.
Nu dacht ik altijd dat je bij het vliegen met passagiers verplicht twee piloten moest hebben, maar daar zijn klaarblijkelijk uitzonderingen op, want deze jongen deed dat helemaal alleen. Bovendien deed hij dat luid zingend, misschien om de moed er bij ons in te houden want het was een tikkie hobbelig in de lucht en bovendien knipperden er allerlei rode lampjes met "ALARM" en piepten er wat signaaltjes, maar hij vloog vrolijk verder met zijn witte sjaal en zeemleren handschoenen en draaide om wat stapelwolken heen want erdoorheen zou nog veel meer bokkesprongen hebben betekend en wie weet nog meer alarmen hebben doen afgaan.
"Wilt u iets drinken?" klonk het naast me en daar was die jongen met dat witte overhemd en twee zilveren strepen, op handen en voeten - want rechtop lopen kon je in dat toestel niet - en een supermarktmandje voor zich uit schuivend. Een snelle blik leerde me dat hij de drank die ik best had kunnen gebruiken niet bij zich had en dus behielp ik me met een pilsje tegen de stuipen.
Ik wees naar het dashboard en het paneel boven het raam en vroeg aan die biertremmer wat al die rode lampjes betekenden - de zingende piloot wilde ik uiteraard niet storen bij het ontwijken van te veel remous.
"No idea," zei die jongen en kroop achteruit weer terug.
Toen ik in de gaten kreeg dat we met maar één piloot zouden vliegen, dacht ik: en als die nou eens niet goed wordt? Een hartverlamming krijgt of wie weet nog iets ergers? Ik had er min of meer op gerekend dat die jongen met die twee zilveren strepen de besturing dan over zou nemen, maar als die niet eens wist wat al die rode lampjes betekenden, kon ik dat ook wel vergeten. Als de piloot stierf, zouden we in de Indische Oceaan storten, dat was duidelijk. Of ik zou zelf rechts naast de dooie vlieger moeten gaan zitten en het toestel in de lucht trachten te houden. Daarna werd het dan een spannende film waarbij men mij vanaf de grond zou leren hoe ik moest vliegen en het toestel veilig ergens aan de grond zetten. Die dingen vertonen ze immers op tv?
"Just relax and keep her straight," en dan zo verder. Leuk om vanaf de bank naar te kijken met een glas en een knabbeltje bij de hand, maar niet in het echt met een dooie piloot naast je.
Maar we kwamen natuurlijk keurig in Richards Bay aan want bij de SAL zijn ze heus niet gek en die zingende vlieger kon heel best met dat ding vliegen en pleurde het geval keurig op de runway van Richards Bay.
Diezelfde avond vloog ik ook weer met hem terug. Toen zong hij niet meer, maar floot wel heel vals waardoor ik de alarmpiepjes niet zo duidelijk meer hoorde. Toen we Durban naderden was het inmiddels donker waardoor al die rode lampjes nog veel mooier knipperden, maar daar was ik toen al aan gewend en het uitzicht bij de landing was prachtig.
Twee dagen later begon de veiling in een prachtige zaal van het Royal Hotel. Het schip zou voor een grijpstuiver van de hand gaan, zo was mij verzekerd. Ik mocht tot 3 miljoen dollar gaan en had ook een bankgarantie tot dat bedrag in mijn koffertje zitten en ik was helemaal opgetogen want voor het eerst van mijn leven ging ik dan toch een schip kopen. Nu hoorde ik er pas écht bij en had me die dagen daar in het Royal ook als zodanig gedragen. Dat kostte een paar centen, maar daar let men in de wereld van het grote geld niet op.
De zaal zat hartstikke vol, veel voller dan ik had verwacht, want volgens mijn informatie was er nauwelijks belangstelling voor het schip en zou heel zeker niemand tot 3 miljoen dollar gaan.
De veilingmeester heette ons allemaal van harte welkom en zei dat er sinds de brochure van de veiling was uitgegeven het een en ander was veranderd. Het schip zou niet voor sloop worden verkocht, maar voor "further trading", reden waarom er werd geopend op 3,5 miljoen dollar. Wie biedt er meer dan 3,5 miljoen?
Toen was ik dus al uitgekakt met mijn bankgarantie van 3 miljoen en bedrukt verliet ik de zaal.
Bij de receptie boekte ik mijn terugvlucht naar Athene, ik weet niet meer met wie vanaf Jo'burg, maar van Durban moest ik weer met de SAL. Dat was een hele toestand bij het inchecken want het vliegtuig was zwaar "overbooked" en ze moesten, als ik me goed herinner, 23 mensen laten staan. Ik zwaaide wat met mijn Courtesy Card van de KLM, wat daar geen effect had en mijn kaart van de IAPA - de International Airline Passengers Association - wat wel een klein beetje indruk maakte en zei dat ik in Jo'burg een aansluiting naar Athene moest halen.
Er werd wat overlegd waarna me werd gevraagd of ik genoegen wilde nemen met een "crew seat". Ik zei dat ik eventueel gaarne bereid was om te blijven staan, zolang ik mijn aansluiting nu maar haalde.
We vlogen met een Airbus en mijn crew seat bleek de plaats van de werktuigkundige te zijn die al heel kort na het in dienst nemen van de Airbus niet meer aan boord hoefde te zijn. Ik zat dus net achter de beide vliegers en dat was leuk. Zo ziet men nog eens iets en zo maakt men nog eens iets mee.
Overigens waren alle moeite en kosten dus voor niets geweest, maar dat gebeurde in dat vak wel vaker. In datzelfde Durban betaalde ik 4000 dollar voor een helikopter die me vanaf de wal zes mijl naar buiten bracht, naar een schip en weer terug. Ook voor niks, maar dat is weer een ander verhaal.
Ach ja, dat vliegen...
Ik had op een mooie morgen een vlucht naar Richards Bay geboekt met de SAL, de Suid Afrikaanse Lugdiens. Dat was een prima maatschappij die ik wel vaker had gevlogen.
De vlucht werd afgeroepen en een gedienstige grondstewardess begeleidde mij en nog twee passagiers naar de gate, wat in dit geval niet meer was dan een glazen deur die op een platform uitkwam waar wat vliegtuigjes stonden.
"Have a pleasant flight," zei ze en hield de deur open.
Ik zag nergens een vliegtuig dat me geschikt leek om ons naar Richards Bay te vliegen, dus ik vroeg: "Where's the plane?"
"Loopt u maar met die heren mee," zei ze.
Die heren liepen naar een sportvliegtuigje dat inderdaad in de kleuren van de SAL was geschilderd en daar klauterden we aan boord. Er was plaats voor zes passagiers, althans dat dacht ik. Een piloot zat er nog niet in.
Een jongen met een donkere broek aan en een wit overhemd met twee zilveren strepen op de schouder stapte samen met ons in.
"Please fasten your seat belts. A life vest is under your seat," zei hij en ging zelf achterin zitten. Er was dus maar plaats voor vijf passagiers.
Even later verscheen de piloot. Dat was zo'n karikatuur van een "ace" uit de Eerste Wereldoorlog met een wat slordig leren jack aan, een snorretje, een witte sjaal om zijn nek en zeemleren handchoenen aan.
"Good morning," zei hij, zette zijn koptelefoon op, kletste wat met de toren, startte het machien en daar gingen we.
Nu dacht ik altijd dat je bij het vliegen met passagiers verplicht twee piloten moest hebben, maar daar zijn klaarblijkelijk uitzonderingen op, want deze jongen deed dat helemaal alleen. Bovendien deed hij dat luid zingend, misschien om de moed er bij ons in te houden want het was een tikkie hobbelig in de lucht en bovendien knipperden er allerlei rode lampjes met "ALARM" en piepten er wat signaaltjes, maar hij vloog vrolijk verder met zijn witte sjaal en zeemleren handschoenen en draaide om wat stapelwolken heen want erdoorheen zou nog veel meer bokkesprongen hebben betekend en wie weet nog meer alarmen hebben doen afgaan.
"Wilt u iets drinken?" klonk het naast me en daar was die jongen met dat witte overhemd en twee zilveren strepen, op handen en voeten - want rechtop lopen kon je in dat toestel niet - en een supermarktmandje voor zich uit schuivend. Een snelle blik leerde me dat hij de drank die ik best had kunnen gebruiken niet bij zich had en dus behielp ik me met een pilsje tegen de stuipen.
Ik wees naar het dashboard en het paneel boven het raam en vroeg aan die biertremmer wat al die rode lampjes betekenden - de zingende piloot wilde ik uiteraard niet storen bij het ontwijken van te veel remous.
"No idea," zei die jongen en kroop achteruit weer terug.
Toen ik in de gaten kreeg dat we met maar één piloot zouden vliegen, dacht ik: en als die nou eens niet goed wordt? Een hartverlamming krijgt of wie weet nog iets ergers? Ik had er min of meer op gerekend dat die jongen met die twee zilveren strepen de besturing dan over zou nemen, maar als die niet eens wist wat al die rode lampjes betekenden, kon ik dat ook wel vergeten. Als de piloot stierf, zouden we in de Indische Oceaan storten, dat was duidelijk. Of ik zou zelf rechts naast de dooie vlieger moeten gaan zitten en het toestel in de lucht trachten te houden. Daarna werd het dan een spannende film waarbij men mij vanaf de grond zou leren hoe ik moest vliegen en het toestel veilig ergens aan de grond zetten. Die dingen vertonen ze immers op tv?
"Just relax and keep her straight," en dan zo verder. Leuk om vanaf de bank naar te kijken met een glas en een knabbeltje bij de hand, maar niet in het echt met een dooie piloot naast je.
Maar we kwamen natuurlijk keurig in Richards Bay aan want bij de SAL zijn ze heus niet gek en die zingende vlieger kon heel best met dat ding vliegen en pleurde het geval keurig op de runway van Richards Bay.
Diezelfde avond vloog ik ook weer met hem terug. Toen zong hij niet meer, maar floot wel heel vals waardoor ik de alarmpiepjes niet zo duidelijk meer hoorde. Toen we Durban naderden was het inmiddels donker waardoor al die rode lampjes nog veel mooier knipperden, maar daar was ik toen al aan gewend en het uitzicht bij de landing was prachtig.
Twee dagen later begon de veiling in een prachtige zaal van het Royal Hotel. Het schip zou voor een grijpstuiver van de hand gaan, zo was mij verzekerd. Ik mocht tot 3 miljoen dollar gaan en had ook een bankgarantie tot dat bedrag in mijn koffertje zitten en ik was helemaal opgetogen want voor het eerst van mijn leven ging ik dan toch een schip kopen. Nu hoorde ik er pas écht bij en had me die dagen daar in het Royal ook als zodanig gedragen. Dat kostte een paar centen, maar daar let men in de wereld van het grote geld niet op.
De zaal zat hartstikke vol, veel voller dan ik had verwacht, want volgens mijn informatie was er nauwelijks belangstelling voor het schip en zou heel zeker niemand tot 3 miljoen dollar gaan.
De veilingmeester heette ons allemaal van harte welkom en zei dat er sinds de brochure van de veiling was uitgegeven het een en ander was veranderd. Het schip zou niet voor sloop worden verkocht, maar voor "further trading", reden waarom er werd geopend op 3,5 miljoen dollar. Wie biedt er meer dan 3,5 miljoen?
Toen was ik dus al uitgekakt met mijn bankgarantie van 3 miljoen en bedrukt verliet ik de zaal.
Bij de receptie boekte ik mijn terugvlucht naar Athene, ik weet niet meer met wie vanaf Jo'burg, maar van Durban moest ik weer met de SAL. Dat was een hele toestand bij het inchecken want het vliegtuig was zwaar "overbooked" en ze moesten, als ik me goed herinner, 23 mensen laten staan. Ik zwaaide wat met mijn Courtesy Card van de KLM, wat daar geen effect had en mijn kaart van de IAPA - de International Airline Passengers Association - wat wel een klein beetje indruk maakte en zei dat ik in Jo'burg een aansluiting naar Athene moest halen.
Er werd wat overlegd waarna me werd gevraagd of ik genoegen wilde nemen met een "crew seat". Ik zei dat ik eventueel gaarne bereid was om te blijven staan, zolang ik mijn aansluiting nu maar haalde.
We vlogen met een Airbus en mijn crew seat bleek de plaats van de werktuigkundige te zijn die al heel kort na het in dienst nemen van de Airbus niet meer aan boord hoefde te zijn. Ik zat dus net achter de beide vliegers en dat was leuk. Zo ziet men nog eens iets en zo maakt men nog eens iets mee.
Overigens waren alle moeite en kosten dus voor niets geweest, maar dat gebeurde in dat vak wel vaker. In datzelfde Durban betaalde ik 4000 dollar voor een helikopter die me vanaf de wal zes mijl naar buiten bracht, naar een schip en weer terug. Ook voor niks, maar dat is weer een ander verhaal.
Ach ja, dat vliegen...
Eind zestiger jaren en begin zeventiger jaren moest ik regelmatig een vliegtuig halen. Dan kreeg je een telefoontje van rooie Buis er komt een taxi aan want je "moet" naar .....
Als ik mocht kiezen koos ik altijd Singapore Airlines goeie service en wat een goddelijke cabine personeel !
SAS was een goeie tweede en KLM liefst zoveel mogelijk mijden.
Proet
Als ik mocht kiezen koos ik altijd Singapore Airlines goeie service en wat een goddelijke cabine personeel !
SAS was een goeie tweede en KLM liefst zoveel mogelijk mijden.
Proet
http://www.youtube.com/watch?v=nGLiDTjnpI0
Goedkoopste vluchten bij Aeroflot.
Vertrek en aankomst niet gegarandeerd .
Goedkoopste vluchten bij Aeroflot.
Vertrek en aankomst niet gegarandeerd .
-
Jolly Sailor
Nooit veel gevlogen daar zorgden de Groningse reders wel voor dat je op het schip kwam als het dicht in de buurt lag.
Maar mijn eerste vlucht was wel de allermooiste, we waren met de sloep met buitenboordmotor natuurlijk wat aan het rondvaren in de wateren rond Hamina zien we ineens een grote tent staan en even daarna een watervliegtuig dus wij er op af.
Komen daar langs de kant blijkt dat je er rondvluchten kon maken en voor dat we het wisten had onze kapitein Anne Visser gezorgd dat we een rondvlucht mee konden maken, we kregen niet eens tijd om over vliegangst na te denken.
Het opstijgen met zo,n watervliegtuig is ook apart er was wat wind dus liepen er wat golfjes en het opstijgen was net als je met een auto op een hele hobbelige weg rijdt.
Eenmaal op hoogte ging die de motor wat langzamer want het gaf me een herrie die motor de piloot/eigenaar zij dat het een VW motor was en vlogen we natuurlijk ook even over het schip en wat lijkt die dan klein en nietig zo van boven en we vlogen niet eens zo hoog.
Na zo,n 30 minuten over de omgeving van Hamina gevlogen te hebben werd de landing weer ingezet en het landen was natuurlijk ook weer hobbelig.
We hebben nog even met de piloot nagepraat en hij bleek met zijn vliegtuig rond te reizen in Finland en verdiende zijn kost met rondvluchten, het was een oud toestel een 4 persoons het merk weet ik niet meer met weinig comfort maar het was wel een belevenis om nooit te vergeten.
Maar mijn eerste vlucht was wel de allermooiste, we waren met de sloep met buitenboordmotor natuurlijk wat aan het rondvaren in de wateren rond Hamina zien we ineens een grote tent staan en even daarna een watervliegtuig dus wij er op af.
Komen daar langs de kant blijkt dat je er rondvluchten kon maken en voor dat we het wisten had onze kapitein Anne Visser gezorgd dat we een rondvlucht mee konden maken, we kregen niet eens tijd om over vliegangst na te denken.
Het opstijgen met zo,n watervliegtuig is ook apart er was wat wind dus liepen er wat golfjes en het opstijgen was net als je met een auto op een hele hobbelige weg rijdt.
Eenmaal op hoogte ging die de motor wat langzamer want het gaf me een herrie die motor de piloot/eigenaar zij dat het een VW motor was en vlogen we natuurlijk ook even over het schip en wat lijkt die dan klein en nietig zo van boven en we vlogen niet eens zo hoog.
Na zo,n 30 minuten over de omgeving van Hamina gevlogen te hebben werd de landing weer ingezet en het landen was natuurlijk ook weer hobbelig.
We hebben nog even met de piloot nagepraat en hij bleek met zijn vliegtuig rond te reizen in Finland en verdiende zijn kost met rondvluchten, het was een oud toestel een 4 persoons het merk weet ik niet meer met weinig comfort maar het was wel een belevenis om nooit te vergeten.
-
Cor Leliard
- Berichten: 3418
- Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
- Locatie: Breda
-
Bram
Ik heb een keer Air Italia gehad ,van Amsterdam- Frankfurt naar Rome,om over te stappen in een minivliegtuigie(lees k.tvliegtuigie) naar Malta,maar de service van Air Italia was de beste die ik ooit gehad had , (beter als de KLM toen(1970))het leek hotel de Paris wel van Monaco,het heb bij elkaar 3 tot 4 uur geduurd uur geduurd en kwamen echt niks tekort, klasse!!!!!!!!.
Groets Bram
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Kijk, dat bedoel ik nu met die golfbewegingen. Nu is 1970 natuurlijk wel lang geleden, maar vorig jaar - het kan ook twee jaar geleden zijn - vloog ik Alitalia en toen vraten de honden er geen brood van. We werden ook bij hun gevoerd uit een kartonnen doosje, maar dat is tegenwoordig op alle Europese economyvluchten en dat zal me een zorg zijn. Maar dat toestel, dat viel van ellende bijna uit elkaar en dan bedoel ik het interieur. De vleugels en de motoren zal best voor elkaar zijn geweest en hij zal waarschijnlijk ook wel keurig op de bandjes hebben gestaan en de olie was misschien ook net ververst, daar twijfel ik niet aan, want die jongens komen zelf ook graag weer heelhuids thuis, maar binnen... Versleten stoelen, loshangende tafeltjes, afgebroken armleuningen. Er zat een Amerikaan naast me die terug naar huis ging. Die was heen ook met Alitalia van New York naar Rome gevlogen en die zei dat het op die vlucht net zo'n armoedige zooi was geweest. De toiletten was een vieze troep geweest, meldde hij. Maar ze waren wel goedkoop wat ook mijn reden was om Alitalia te vliegen.Air Italia was de beste die ik ooit gehad had , (beter als de KLM toen(1970)
Voor de tankerhandel heb ik ze een poosje een paar keer in de week gevlogen, Athene-Triëst, Athene-La Spezia, Athene-Genua, meestal via Rome en toen waren ze uitstekend. Zo verandert dat steeds en daarom valt er eigenlijk weinig zinnigs over te zeggen.
-
ed bartels
vliegmaatschappijen
Hoi,
Heb je wel eens gevlogen, liggend op een brancard? Leuk is heel anders.
Eerst met een hobbelig rammelende ambulance van Rouen naar Orly Parijs. Als het te druk werd in het verkeer zette de chauffeur de sirene aan dus na veel hobbels en pijn werd ik in de open lucht bij een vliegtuig neer gezet op het beton en sommige passagiers die van de trap uit dat vliegtuig kwamen moesten of met een boogje om de brancard of stapten over me heen. Franse manier denk ik.
Daarna brachten twee kruiers me aan boord en wel zo scheef dat ik bijna onder de veiligheidsriemen uit schoof. Weer veel pijn en gevloek. Maar ik was er en werd op twee achter elkaar neergeklapte stoelen gemonteerd. En... ik kon door het raampje kijken. KLM was 't, een vier motorige prop een dc nogwat.
Als je start en opstijgt krijg je gevoel al liggend achter in de staart te belanden. Toen won ik een flesje bier van de stewardess. Zakkend kwamen we boven Rotterdam en ik volgde de nieuwe Maas zag de Euromast, parkkade en toen de Willem Ruys. Ik zei dat tegen de stewardess. "nou, dat kun jij niet zien van zo hoog" zei ze. Ik zeg, bel op als we geland zijn en vraag of de Willem Ruys binnen ligt want ik had haar zien liggen.
Hoe ze het deed weet ik niet maar ik kreeg gelijk en ze kwam, toen ik weer 'geparkeerd' was, ditmaal binnen , met een pilsje aan. Het glas had niet gehoeven.
Hier op Schiphol werd ik daarna weer naar buiten gezeuld en kwam aan boord van een Lufthansa viegtuig. Het zelfde ritueel. Op naar Bremen.
Ik woonde destijds bij Osnabruck bij mijn ouders, mijn vader zat daar bij de Nederlandse luchtmacht, vandaar. S'morgens had de Noorse consul die alles had geregeld in Rouen gezegd dat ik s'avonds om acht uur in Osnabruck zou zijn. Dat klopte. Klokslag acht uur stopte de ambulance voor de deur. En hoe weet ik dat het acht uur was? Nou, we woonden naast de kerk en de torenklok galmde acht uur. Moest wel weer wennen aan dat gegalm iedere zondag.
Groetjes ED
Heb je wel eens gevlogen, liggend op een brancard? Leuk is heel anders.
Eerst met een hobbelig rammelende ambulance van Rouen naar Orly Parijs. Als het te druk werd in het verkeer zette de chauffeur de sirene aan dus na veel hobbels en pijn werd ik in de open lucht bij een vliegtuig neer gezet op het beton en sommige passagiers die van de trap uit dat vliegtuig kwamen moesten of met een boogje om de brancard of stapten over me heen. Franse manier denk ik.
Daarna brachten twee kruiers me aan boord en wel zo scheef dat ik bijna onder de veiligheidsriemen uit schoof. Weer veel pijn en gevloek. Maar ik was er en werd op twee achter elkaar neergeklapte stoelen gemonteerd. En... ik kon door het raampje kijken. KLM was 't, een vier motorige prop een dc nogwat.
Als je start en opstijgt krijg je gevoel al liggend achter in de staart te belanden. Toen won ik een flesje bier van de stewardess. Zakkend kwamen we boven Rotterdam en ik volgde de nieuwe Maas zag de Euromast, parkkade en toen de Willem Ruys. Ik zei dat tegen de stewardess. "nou, dat kun jij niet zien van zo hoog" zei ze. Ik zeg, bel op als we geland zijn en vraag of de Willem Ruys binnen ligt want ik had haar zien liggen.
Hoe ze het deed weet ik niet maar ik kreeg gelijk en ze kwam, toen ik weer 'geparkeerd' was, ditmaal binnen , met een pilsje aan. Het glas had niet gehoeven.
Hier op Schiphol werd ik daarna weer naar buiten gezeuld en kwam aan boord van een Lufthansa viegtuig. Het zelfde ritueel. Op naar Bremen.
Ik woonde destijds bij Osnabruck bij mijn ouders, mijn vader zat daar bij de Nederlandse luchtmacht, vandaar. S'morgens had de Noorse consul die alles had geregeld in Rouen gezegd dat ik s'avonds om acht uur in Osnabruck zou zijn. Dat klopte. Klokslag acht uur stopte de ambulance voor de deur. En hoe weet ik dat het acht uur was? Nou, we woonden naast de kerk en de torenklok galmde acht uur. Moest wel weer wennen aan dat gegalm iedere zondag.
Groetjes ED
-
Jolly Sailor
Vliegtuigpassagiers ontsnappen aan dood
Op het vliegveld van Hamburg is gisteren een A320 in de problemen geraakt tijdens een storm. Het toestel stortte bijna neer, maar het reactievermogen van de piloot voorkwam een ramp.
Een harde windstoot, vlak voor de landing, brengt het vliegtuig helemaal uit balans. Net op het moment dat het gevaarte dwars gaat en lijkt te gaan crashen, slaagt de piloot er in weer op te trekken. De passagiers ontsnappen aan de dood.
Toevallig werd het voorval gefilmd door een vliegtuigspotter.
Zie video hier
Op het vliegveld van Hamburg is gisteren een A320 in de problemen geraakt tijdens een storm. Het toestel stortte bijna neer, maar het reactievermogen van de piloot voorkwam een ramp.
Een harde windstoot, vlak voor de landing, brengt het vliegtuig helemaal uit balans. Net op het moment dat het gevaarte dwars gaat en lijkt te gaan crashen, slaagt de piloot er in weer op te trekken. De passagiers ontsnappen aan de dood.
Toevallig werd het voorval gefilmd door een vliegtuigspotter.
Zie video hier
-
ronny
Ik vlieg nog steed veel.
De twee beste maatschapijen op dit moment zijn cathay pacific en Singapore airlanes.
maar deze maatschapijen zijn dat al jaren en de rest is een golf beweging
op dit moment is de klm waardeloos om mee te vliegen geen goede service aan de grond en ook niet in de lucht.
air france is ook waardeloos.
ach zo kan ik nog wel doorgaan,als je naar de west vliegt kun je beter BA nemen en naar de oost Singapore airlanes of cathay paciffic maar alles heeft een prijs natuurlijk dus als je voor de goedkoopste gaat naar de west heb je kans dat je bij BA uitkomt ga je voor de goedkoopste naar de oost heb je kans op China airlanes.
dit allemaal lijnvluchten natuurlijk.
De twee beste maatschapijen op dit moment zijn cathay pacific en Singapore airlanes.
maar deze maatschapijen zijn dat al jaren en de rest is een golf beweging
op dit moment is de klm waardeloos om mee te vliegen geen goede service aan de grond en ook niet in de lucht.
air france is ook waardeloos.
ach zo kan ik nog wel doorgaan,als je naar de west vliegt kun je beter BA nemen en naar de oost Singapore airlanes of cathay paciffic maar alles heeft een prijs natuurlijk dus als je voor de goedkoopste gaat naar de west heb je kans dat je bij BA uitkomt ga je voor de goedkoopste naar de oost heb je kans op China airlanes.
dit allemaal lijnvluchten natuurlijk.