Rompsnelheid
Hallo Theo,
Ik ben wel een beetje laat met reageren, maar je hebt het over een reis met de passaat in de kont.
Het waren destijds houten sloepen met meestal een "Emmertuig".
Ik heb wel eens in de Suezbaai liggen pielen met een aluminiumsloep met een Emmertuig, maar echt lekkere zeileigenschappen had dat niet.
De rompsnelheid van een houten sloep lijkt me moeilijk vast te stellen, want met de motor kwam je ook bijna niet vooruit en dat lag meestal aan het motortje.
Maar met de passaat in de kont (constant windkracht 5, een ideale zeilsituatie) dan speelt de massa van de houten sloep met volle bemanning en wat er verder aan boord was waarschijnlijk ook een rol.
Alleen weet ik niet meer hoe een Emmerzeil gijpte...
Maar ik ga voor een gemiddelde van 3,8 knopen onder deze omstandigheden.
All the best
Jos
Ik ben wel een beetje laat met reageren, maar je hebt het over een reis met de passaat in de kont.
Het waren destijds houten sloepen met meestal een "Emmertuig".
Ik heb wel eens in de Suezbaai liggen pielen met een aluminiumsloep met een Emmertuig, maar echt lekkere zeileigenschappen had dat niet.
De rompsnelheid van een houten sloep lijkt me moeilijk vast te stellen, want met de motor kwam je ook bijna niet vooruit en dat lag meestal aan het motortje.
Maar met de passaat in de kont (constant windkracht 5, een ideale zeilsituatie) dan speelt de massa van de houten sloep met volle bemanning en wat er verder aan boord was waarschijnlijk ook een rol.
Alleen weet ik niet meer hoe een Emmerzeil gijpte...
Maar ik ga voor een gemiddelde van 3,8 knopen onder deze omstandigheden.
All the best
Jos
Jos, alle keren dat ik met een sloep heb gezeild, heb ik terug moeten roeien.
Nou kun je mij niet rekenen, want ik ben een zeiler van niks, hoewel het voor de wind prima gaat. Zo de wind waait, zo waait mijn bootje, zogezegd.
Als matroos gingen we ook een keer zeilen, in Zaandam, op zaterdagmiddag, in dat balkengat. Het waaide lekker, dus dat ging prima. Tot we overstag moesten. Dat ging dus niet zo prima. We hadden aardig wat vaart, schoten de wal in en, hopla, daar ging de mast. Kwam nog een hoop gelazer van.
Maar, voor mijn doel hou ik het, met een sloep voor de passaat aan, op 90 tot 95 mijl per etmaal.
Dat verslag van Bligh lees ik met rode oortjes. die deed ook telkens zo tussen de 85 en de 100 mijl per etmaal, een enkele keer 110. Wat hebben die mensen een ellende moeten doorstaan. Bligh had maar voor één ding oog: het welzijn van zijn bemanning.
Prachtig verhaal. Ik heb het van het net gepikt en uitgeprint. 45 pagina's. Toch ga ik maar zo'n facsimile uitgave van 50 dollar bestellen, geloof ik.
Nou kun je mij niet rekenen, want ik ben een zeiler van niks, hoewel het voor de wind prima gaat. Zo de wind waait, zo waait mijn bootje, zogezegd.
Als matroos gingen we ook een keer zeilen, in Zaandam, op zaterdagmiddag, in dat balkengat. Het waaide lekker, dus dat ging prima. Tot we overstag moesten. Dat ging dus niet zo prima. We hadden aardig wat vaart, schoten de wal in en, hopla, daar ging de mast. Kwam nog een hoop gelazer van.
Maar, voor mijn doel hou ik het, met een sloep voor de passaat aan, op 90 tot 95 mijl per etmaal.
Dat verslag van Bligh lees ik met rode oortjes. die deed ook telkens zo tussen de 85 en de 100 mijl per etmaal, een enkele keer 110. Wat hebben die mensen een ellende moeten doorstaan. Bligh had maar voor één ding oog: het welzijn van zijn bemanning.
Prachtig verhaal. Ik heb het van het net gepikt en uitgeprint. 45 pagina's. Toch ga ik maar zo'n facsimile uitgave van 50 dollar bestellen, geloof ik.
Toen ik nog in de vakantie meevoer op de Missouri was er een grote overnaadse werksloep of manoverboordsloep met een platte spiegel.
Hier zette ik de mast en zeilen uit de reddingsloep in om er mee te zeilen en dat ging alleen voor de wind laveren kon je er niet mee dus frikte ik altijd terug.
Je hebt geen kiel je drijft dan behoorlijk af zodat frikken sneller ging om terug te komen.
Mijn grootvader had voor mij toedertijd kleinere riemen gekocht die zijn in Zaandam aan boord gekomen kan ik mij nog goed herinneren.
Nee geef mij dan maar een BMer voor gezellig zeilen en een Catamaran voor het snellere werk.
Theo je kan het model ook nabouwen of is er bij jou geen water in de buurt een model heeft meestal dezelfde eigenschappen als het orgineel.
Om terug te komen is ook geen probleem twee ruitenwis pompen van de sloop twee gaten in de bodem en twee in de spiegel van 4 mm en je hebt een voorstuwing waar je geen last van hebt zoals van een scheepsschroef.
Een sleper van 125 cm gaat met twee blusmonitoren met tweemaal een straal van 1.5 mm ook achteruit en dat met 1 pomp.
Gr Jan
Hier zette ik de mast en zeilen uit de reddingsloep in om er mee te zeilen en dat ging alleen voor de wind laveren kon je er niet mee dus frikte ik altijd terug.
Je hebt geen kiel je drijft dan behoorlijk af zodat frikken sneller ging om terug te komen.
Mijn grootvader had voor mij toedertijd kleinere riemen gekocht die zijn in Zaandam aan boord gekomen kan ik mij nog goed herinneren.
Nee geef mij dan maar een BMer voor gezellig zeilen en een Catamaran voor het snellere werk.
Theo je kan het model ook nabouwen of is er bij jou geen water in de buurt een model heeft meestal dezelfde eigenschappen als het orgineel.
Om terug te komen is ook geen probleem twee ruitenwis pompen van de sloop twee gaten in de bodem en twee in de spiegel van 4 mm en je hebt een voorstuwing waar je geen last van hebt zoals van een scheepsschroef.
Een sleper van 125 cm gaat met twee blusmonitoren met tweemaal een straal van 1.5 mm ook achteruit en dat met 1 pomp.
Gr Jan
Nee hoor, Jan, sleeptankproeven is niet nodig.
Ik vroeg me alleen maar af met welk gemiddelde per etmaal je moest rekenen als je, bijvoorbeeld na een torpedering, met een gewone reddingssloep land wilde bereiken. Er zijn lange zeiltochten met sloepen gemaakt. Als iemand daaraan moest beginnen, als hij moest besluiten waar ze land zouden proberen te bereiken, dan moest hij een schatting maken van de duur van de reis om de rantsoenen te kunnen vaststellen. Vandaar dat ik graag wilde weten wat voor een snelheid je, voor de passaat aan, gemiddeld met een sloep zou kunnen halen.
Bligh wist dat er op Timor een Hollandse nederzetting was en hij wist ook dat daar zijn enige kans lag om weer thuis te komen. Tussenliggende eilanden of Australië, was geen optie. Daar was niets.
Hij had geen kaart - die waren er nog nauwelijks van de Zuidzee - hij moest alles op zijn geheugen doen. Hij vertrok van Tofoa, de Vriendschapseilanden - en wist dat de afstand naar Timor ruim 1200 "leagues" was. Een league was 4828 meter oftewel 3 landmijlen. Daar stelde hij de rantsoenen voor de 19 man op vast. Hij had 150 pond brood, 28 gallons water, 20 pond varkensvlees, 3 flessen wijn en 6 flessen rum. Ze zijn onderweg verschillende keren aan land geweest om aanvulling van de voorraden te zoeken en vonden dan alleen wat cocosnoten, vaak oesters, soms wat vogels. Het is merkwaardig dat het vissen zo slecht lukte en nog merkwaardiger dat hij daar zo weinig over schrijft.
Hoe het ook zij: toen hij na 41 dagen Timor bereikte, had hij nog steeds rantsoenen voor 19 dagen - erg krappe rantsoenen, dat wel - omdat hij er rekening mee hield dat hij door zou moeten naar Java.
Hij verloor maar één man, de kwartiermeester John Norton, die werd nog op Tofoa door de plaatselijke bevolking vermoord. Hij offerde zich op door als laatste aan de wal te blijven om de boot los te gooien toen de inlanders tot de aanval overgingen.
Na aankomst op Timor stierf er iemand aan de koortsen. Dat was David Nelson, de plantkundige en dus in feite de belangrijkste man van de hele Bounty expeditie. De overigen kwamen dank zij Bligh veilig terug in Engeland.
Een leerzaam verhaal.
.
Ik vroeg me alleen maar af met welk gemiddelde per etmaal je moest rekenen als je, bijvoorbeeld na een torpedering, met een gewone reddingssloep land wilde bereiken. Er zijn lange zeiltochten met sloepen gemaakt. Als iemand daaraan moest beginnen, als hij moest besluiten waar ze land zouden proberen te bereiken, dan moest hij een schatting maken van de duur van de reis om de rantsoenen te kunnen vaststellen. Vandaar dat ik graag wilde weten wat voor een snelheid je, voor de passaat aan, gemiddeld met een sloep zou kunnen halen.
Bligh wist dat er op Timor een Hollandse nederzetting was en hij wist ook dat daar zijn enige kans lag om weer thuis te komen. Tussenliggende eilanden of Australië, was geen optie. Daar was niets.
Hij had geen kaart - die waren er nog nauwelijks van de Zuidzee - hij moest alles op zijn geheugen doen. Hij vertrok van Tofoa, de Vriendschapseilanden - en wist dat de afstand naar Timor ruim 1200 "leagues" was. Een league was 4828 meter oftewel 3 landmijlen. Daar stelde hij de rantsoenen voor de 19 man op vast. Hij had 150 pond brood, 28 gallons water, 20 pond varkensvlees, 3 flessen wijn en 6 flessen rum. Ze zijn onderweg verschillende keren aan land geweest om aanvulling van de voorraden te zoeken en vonden dan alleen wat cocosnoten, vaak oesters, soms wat vogels. Het is merkwaardig dat het vissen zo slecht lukte en nog merkwaardiger dat hij daar zo weinig over schrijft.
Hoe het ook zij: toen hij na 41 dagen Timor bereikte, had hij nog steeds rantsoenen voor 19 dagen - erg krappe rantsoenen, dat wel - omdat hij er rekening mee hield dat hij door zou moeten naar Java.
Hij verloor maar één man, de kwartiermeester John Norton, die werd nog op Tofoa door de plaatselijke bevolking vermoord. Hij offerde zich op door als laatste aan de wal te blijven om de boot los te gooien toen de inlanders tot de aanval overgingen.
Na aankomst op Timor stierf er iemand aan de koortsen. Dat was David Nelson, de plantkundige en dus in feite de belangrijkste man van de hele Bounty expeditie. De overigen kwamen dank zij Bligh veilig terug in Engeland.
Een leerzaam verhaal.
.
- Henk van der Moolen
- Berichten: 1214
- Lid geworden op: 04 aug 2004 13:11
- Locatie: Amsterdam
Ik heb ook het boek gelezen en de films gezien.
Daarna ook nog wel eens wat meer gelezen over de Bounty.
En hoe meer je er over leest hoe meer je gaat twijfelen over wie nou eigenlijk de boef was en wie de held.
Ik ben van mening dat eigenlijk Fletcher Christian een veel grotere boef was dan captain Bligh.
Christian was eigenlijk een matige en zwakke stuurman en een ordinaire muiter en Bligh was een voor die tijd een harde en rechtlijnige kapitein, maar een veel betere zeeman.
Alleen al het verhaal van die sloep en de reis naar Timor.
Dat had Christian nooit gered met al zijn muiters.
Wat die konden is wel gebleken als je de geschiedenis van Pitcairn in het boek leest.
Ook hier heeft de boeken en film industrie de geschiedenis vervalst volgens mij.
vr gr Henk
Daarna ook nog wel eens wat meer gelezen over de Bounty.
En hoe meer je er over leest hoe meer je gaat twijfelen over wie nou eigenlijk de boef was en wie de held.
Ik ben van mening dat eigenlijk Fletcher Christian een veel grotere boef was dan captain Bligh.
Christian was eigenlijk een matige en zwakke stuurman en een ordinaire muiter en Bligh was een voor die tijd een harde en rechtlijnige kapitein, maar een veel betere zeeman.
Alleen al het verhaal van die sloep en de reis naar Timor.
Dat had Christian nooit gered met al zijn muiters.
Wat die konden is wel gebleken als je de geschiedenis van Pitcairn in het boek leest.
Ook hier heeft de boeken en film industrie de geschiedenis vervalst volgens mij.
vr gr Henk
Maar dat staat al heel lang vast, Henk. William Bligh was een rechtlijninge commandant, strikt volgens het boekje. Hij had maar één doel voor ogen en dat was die schreeuwend dure expeditie tot een goed einde brengen. Vandaar dat gedoe met die planten, dat was het hoofddoel van de onderneming en dus voor hem het belangrijkste. Het zal vast geen lekkere jongen zijn geweest, maar dat konden die mensen ook nauwelijks zijn, niet bij de marine en niet bij de koopvaardij.
Fletcher Christian was een arrogante kwal en inderdaad, een heel matig zeeman. Hij liep voornamelijk zijn pik achterna. In de laatste film, met Anthony Hopkins als Bligh en Mel Gibson als Fletcher, wordt dat ook al duidelijk.
In zijn eigen verslag van het gebeurde zegt Bligh:
As soon as I had time to reflect, I felt an inward satisfaction, which prevented any depression of my spirits: conscious of my integrity, and anxious solicitude for the good of the service in which I was engaged, I found my mind wonderfully supported, and I began to conceive hopes, notwithstanding so heavy a calamity, that I should one day be able to account to my King and country for the misfortune. A few hours before, my situation had been peculiarly flattering. I had a ship in the most perfect order, and well stored with every necessary both for service and health: by early attention to those particulars I had, as much as lay in my power, provided against any accident, in case I could not get through Endeavour Straits, as well as against what might befal me in them; add to this, the plants had been successfully preserved in the most flourishing state: so that, upon the whole, the voyage was two thirds completed, and the remaining part in a very promising way; every person on board being in perfect health, to establish which was ever amongst the principal objects of my attention.
It will very naturally be asked, what could be the reason for such a revolt? in answer to which, I can only conjecture that the mutineers had assured themselves of a more happy life among the Otaheiteans, than they could possibly have in England; which, joined to some female connections, have most probably been the principal cause of the whole transaction.
The women at Otaheite are handsome, mild and chearful in their manners and conversation, possessed of great sensibility, and have sufficient delicacy to make them admired and beloved. The chiefs were so much attached to our people, that they rather encouraged their stay among them than otherwise, and even made them promises of large possessions. Under these, and many other attendant circumstances, equally desirable, it is now perhaps not so much to be wondered at, though scarcely possible to have been foreseen, that a set of sailors, most of them void of connections, should be led away; especially when, in addition to such powerful inducements, they imagined it in their power to fix themselves in the midst of plenty, on the finest island in the world, where they need not labour, and where the allurements of dissipation are beyond any thing that can be conceived.
Het waren de vrouwen en niets anders! :D
Wat Otaheite wordt genoemd, is het latere Tahiti.
Dat voordien de schuld naar Bligh ging, kwam vooral door de verhalen van de tien muiters die later op Tahiti werden gepakt en naar Engeland gebracht, Die voelden er weinig voor om te worden opgehangen en konden dus weinig anders doen dan proberen Bligh zo slecht mogelijk af te schilderen.
Een goed boek van vrij recente datum is "The Bounty" van Caroline Alexander.
Viking Books
September 2003
ISBN: 067003133X
Ze baseert zich hierbij voornamelijk op het verslag van het onderzoek naar Bligh door de Admiralty en later de verslagen van de krijgsraad tegen die tien muiters. Caroline Alexander schreef eerder: "The Endurance : Shackleton's Legendary Antarctic Expedition".
Al met al blijft het een fascinerend verhaal.
Fletcher Christian was een arrogante kwal en inderdaad, een heel matig zeeman. Hij liep voornamelijk zijn pik achterna. In de laatste film, met Anthony Hopkins als Bligh en Mel Gibson als Fletcher, wordt dat ook al duidelijk.
In zijn eigen verslag van het gebeurde zegt Bligh:
As soon as I had time to reflect, I felt an inward satisfaction, which prevented any depression of my spirits: conscious of my integrity, and anxious solicitude for the good of the service in which I was engaged, I found my mind wonderfully supported, and I began to conceive hopes, notwithstanding so heavy a calamity, that I should one day be able to account to my King and country for the misfortune. A few hours before, my situation had been peculiarly flattering. I had a ship in the most perfect order, and well stored with every necessary both for service and health: by early attention to those particulars I had, as much as lay in my power, provided against any accident, in case I could not get through Endeavour Straits, as well as against what might befal me in them; add to this, the plants had been successfully preserved in the most flourishing state: so that, upon the whole, the voyage was two thirds completed, and the remaining part in a very promising way; every person on board being in perfect health, to establish which was ever amongst the principal objects of my attention.
It will very naturally be asked, what could be the reason for such a revolt? in answer to which, I can only conjecture that the mutineers had assured themselves of a more happy life among the Otaheiteans, than they could possibly have in England; which, joined to some female connections, have most probably been the principal cause of the whole transaction.
The women at Otaheite are handsome, mild and chearful in their manners and conversation, possessed of great sensibility, and have sufficient delicacy to make them admired and beloved. The chiefs were so much attached to our people, that they rather encouraged their stay among them than otherwise, and even made them promises of large possessions. Under these, and many other attendant circumstances, equally desirable, it is now perhaps not so much to be wondered at, though scarcely possible to have been foreseen, that a set of sailors, most of them void of connections, should be led away; especially when, in addition to such powerful inducements, they imagined it in their power to fix themselves in the midst of plenty, on the finest island in the world, where they need not labour, and where the allurements of dissipation are beyond any thing that can be conceived.
Het waren de vrouwen en niets anders! :D
Wat Otaheite wordt genoemd, is het latere Tahiti.
Dat voordien de schuld naar Bligh ging, kwam vooral door de verhalen van de tien muiters die later op Tahiti werden gepakt en naar Engeland gebracht, Die voelden er weinig voor om te worden opgehangen en konden dus weinig anders doen dan proberen Bligh zo slecht mogelijk af te schilderen.
Een goed boek van vrij recente datum is "The Bounty" van Caroline Alexander.
Viking Books
September 2003
ISBN: 067003133X
Ze baseert zich hierbij voornamelijk op het verslag van het onderzoek naar Bligh door de Admiralty en later de verslagen van de krijgsraad tegen die tien muiters. Caroline Alexander schreef eerder: "The Endurance : Shackleton's Legendary Antarctic Expedition".
Al met al blijft het een fascinerend verhaal.
Dat hoort er zeker wel bij, Ronny. Toevallig zijn zes mannelijke van de in totaal 27 bewoners van Pitcairn, afstammeling van Fletcher Christian en zijn maten, deze week veroordeeld wegens seksueel misbruik van kinderen. De verdediging en ook de mannen zelf voerden aan dat de Britse wet daar niet kon gelden, maar het hof was van mening dat muiterij iemand nooit onbereikbaar voor de wet kon maken.
Sinds dit seksschandaal is de verkoop van postzegels van Pitcairn aan toeristen sterk gedaald. Dit was een belangrijke bron van inkomsten voor het eiland. Het bracht een paar duizend pond per jaar op, voldoende om diesel voor de generator te kopen. Straks zitten ze in het donker en met zes volwassen mannen in de bajes wordt de groep nu met uitsterven bedreigd.
Sinds dit seksschandaal is de verkoop van postzegels van Pitcairn aan toeristen sterk gedaald. Dit was een belangrijke bron van inkomsten voor het eiland. Het bracht een paar duizend pond per jaar op, voldoende om diesel voor de generator te kopen. Straks zitten ze in het donker en met zes volwassen mannen in de bajes wordt de groep nu met uitsterven bedreigd.