Sterke verhalen.

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10540
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Sterke verhalen.

Bericht door jdbvos »

wat dacht je van chinaklei varen, naar Frankrijk brengen, aldaar kolen laden voor zuid-Engeland, en weer chinaklei laden....
Die arreme stuurman& matrozen !
En mijn vullingfilters constant verstopt..... :evil:
Oost, west...ook best

Gebruikersavatar
Compass
Berichten: 3062
Lid geworden op: 22 jul 2004 11:11
Locatie: Groningen

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Compass »

Bob Kristel is weer goed op dreef!
Hier zijn volgende bijdrage:

Goodmorning!

Sometimes there is a click with one of your colleagues on board.
The A/B we had on board is such a person. A small Filipino 41-year old guy, quiet, modest. His doing, his moving and his working was always in an easy but steady way, like he was radiating some kind of Zen around him.
To be discrete just let's name him Abee.

When I signed off last august, we said goodbye or it was rather a farewell, because he would be signing off in september.
He always worked as a bosun and I wrote in his crew performance report that here on our ship he as an A/B he really was underrated. I hoped that this performance report would push him back again in a position as a bosun. If so, I knew we wouldn't be
working together again, in our company we don't have bosuns on our ships.

I was very surprised that he was still on board when I joined the ship again beginning november. Somehow he wasn't relieved by his crewing agency (grrr), and now he had been nearly a year on board.
We all, but specially cookie and I, tried to cheer him up to get him through his last weeks:

"Hey Abee! Stay a couple of months more! I'll be signing off in January. You, cookie and I go home at the same time!"
"No captain, I miss my family!".
"But now Abee, we are your family.".
"Yes captain, you are like family. But it's not really family family, you know...".

It happens quite often that the Filipino A/B is some kind of Padre Familias for the Filipino crew. I saw a couple of times that Abee put a hand on the shoulder of our youngest rating, asking him if he was ok. The O/S suffered sometimes of home-sickness
being on his first long voyage. I saw him speaking a couple of times with our junior officer, also a young guy, now on his forst voyage as an officer, fighting with planning and resposibilities.
And one way way or another, Abee was also a good senior friend for our Ukranian cookie. You saw these two totally different cultures joking with each other, sometimes trying to set up a conversation (our cookie doesn't speak so good English), talking
about home.

"Abee, not go home", our cookie said to him, "Vessel like Abee. Abee go home, vessel alles kaput! Crew no more happy!".
"No cookie, my family is waiting nearly 1 year now for me".
"Yeah Abee", I added, "If you stay you can have my icecream every sunday!", which is quite a sacrifice for me.
"Yes, I too Abee, I give everyday icecream!"

"Ah Abee, I understand", cookie said lately, "You need woman! I understand, understand. Now captain put money, chief put money, I put money, everybody money. We pay one girl for Abee, ok? Or maybe maybe buy sex-doll, okay?"
"No cookie, I want to go to sleep and wake up with my wife!"
"Okay, okay, understand. Okay, you sleep in my cabin, but I the man, you the woman, okay?", and then quickly adding:"No no no, joking joking! I no like man!"

When Filipino guys go home, they are very sensitive for the song "Green green grass of home" the evergreen sung by Tom Jones. And once when Abee walked into the messroom, the Filipino guys and I sung that song softly, causing a big smile on Abee's
face. But as soon as he sat down, we started singing "What's another year" from Johnny Logan. He could appreciate the joke though...

So last friday at last Abee went home, his departure was delayed a couple of times and still unsure until that afternoon. I must say that the crewing agency did all they could do to have him signed off and get him on a plane. And for sure, he had to
go, Abee was dead tired after being 51 weeks on board.
Waiting for the taxi must have taken ages for Abee and in the last half an hour on board, I played "Green green grass of home" on the PA system to ease his nerves.

I was preparing the bridge for our departure when Abee came on the bridge, tears in his eyes.
"Goodbye Abee, I wish you all the best. Enjoy your family, Happy Christmas and I wish you a good life! You are a very special man!".
"Thank you captain. You are a very special man!", Abee sobbed, "Thank you for everything! I don't know what to say, but it's good to go home, but hard to leave you, cookie and all the crew behind!", and he hugged me.
And at that very moment my allergy bothered me again, can you believe it? You know itchy watery eyes, a sniffy nose and a hoarse voice.
"If you were not a captain, sir, we would be best friends! I'm sure!".
I didn't understand what he said, but during te last few days, bit by bit I think it becomes clear to me...

Have a nice day!
Bob Kristel


Received: from MPD at Globe Wireless;
Wed, 09 Dec 2015 22:01 UTC
Message-id: 703967908
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Prachtig verhaal! :-D
Zelfs tegenwoordig kan geluk nog heel gewoon zijn aan boord. :wink:
Gebruikersavatar
Compass
Berichten: 3062
Lid geworden op: 22 jul 2004 11:11
Locatie: Groningen

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Compass »

Bob Kristel heeft nog even de volgende twee verhaaltjes uit zijn digitaal archief opgedoken
Grt
Bert de Boer



Goodmorning!

As officers and captains we are always to keep a strict discipline on radio traffic.
But sometimes you hear such funny things on the vhf.

About a year ago I heard a ship reporting to Weser traffic (North of Germany).
The traffic controller asked: "Do you have any dangerous cargo on board?".
The captain replied: "No dangerous cargo, sir. But I have my wife on board".
(Laughing) "Anyway we can assist you?"
"Yes please, take her off the ship!"
"Sorry sir, we can't do that, too dangerous. You're on your own..."

Here on the Algerian coast, one way or another it's always a bit anarchy on the VHF. You hear all kind of noises, music, dirty words, not so nice.
Also very irritating is an Algerian Coastguard man calling all the time different ships.
He talks very quickly with a heavy Arabic accent. There is only a short pause between his calls so if you want to answer, there is nearly no chance...
"This Algerian coastguard calling Banda Sea, Banda Sea, Banda Sea. Do you read me?" followed only in a second:
"This Algerian coastguard calling Banda Sea, Banda Sea, Banda Sea. Do you read me?" and that for a couple of times.
Somebody answers: "Beeeeeh...", imitating a goat. He's followed by more ships imitating goats.
Another ship: "There is no Algerian Coastguard!".
"This Algerian Coastguard, tell me your ship's name!"
"Beeeeeeeh!"
"Hey Coastguard, do you wear uniforms or also these long robes?"
"Do you also ask for presents?"
"This Algerian Coastguard. Give me your ship's name!"
"Algerian Coastguard, this is the Goat Express. We have 1200 tons of goatlegs, 2000 tons of goat fillets and what you like most: 500 tons of goat-eyes..."

Not a very nice converstation, but I can't help laughing in myself. I'm sorry.
But it helped, on last night's watch I didn't hear the Algerian Coastguard anymore...

Hope you're enjoying your Sunday!
Bob Kristel

Received: from MPD at Globe Wireless;
Tue, 15 Dec 2015 22:15 UTC
Message-id: 706375520

Goodmorning!

Christmas is to come soon and our cookie took out the Christmas-tree to install it in the messroom.
I must say: it's a pathetic Christmastree with skinny branches and even though they are plastic, the needles fall out.
After a long search, we couldn't find the lights, but I bet if we'd found them, they wouldn't work...
Pfff, Christmas at sea depresses me, but with this tree it depresses me even more.
Maybe I'll try to find a nice tree in Brest to put in the messroom and put this tree, like the old Dutch tradition, in the foremast.

I showed the Filipino guys the old Christmas tree we have at home in our garden.
As we live in the Ardennes in Belgium, we always get our tree right away out of the forest. Yep, like in the movies: Daddy's coming home through the snow with a Christmastree on his shoulder!
The small tree we had a couple of years ago, survived its Christmas and is now growing in our garden, becoming already a 4 meter giant. And it was a cozy picture of this tree which I showed to the Filipino guys: the tree covered with snow, it's little
lights blinking through on a dusky evening. Yep, again like in the movie.

Our young O/S Marcel asked me about the snow: "Can you walk on the snow? Is it hard or soft? Is it really cold? How does it go away?". Obviously he, as many Filipino's, never saw snow before.
Cookie and I tried to explain what snow is like, that it can be beautiful and also be annoying. But it's always cold!
The O/S seemed to be puzzled.
And cookie said in his bad english: "Snow like icecream! From heaven! Good!".
The O/S seemd to be puzzled even more: "Ice-cream? Is it that nice?"
I replied: "You can eat it, but it just tastes like water. So if you're thirsty just grab a bite of snow and it will melt in your mouth...", and I added: "But never eat the yellow snow!".
Cookie said: "No no no! No eat yellow snow!"
The O/S didn't understand: "Has snow different colours? I thought it was only white?'.
And cookie, in his own special way explained to the O/S, merely in some kind of little stage-play:
"Look, one man drinking drinking too much. I must toilet, toilet. But Marcel coming, thirsty, thirsty. But man must toilet...".

I couldn't see the end of the play, but when I was in the corridor I heard Marcel and cookie laughing out loud and cookie asking: "Now understand Marcel? Now understand? No yellow snow!".

Have a nice day!
Bob Kristel


Received: from MPD at Globe Wireless;
Tue, 15 Dec 2015 22:15 UTC
Message-id: 706375524
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: Sterke verhalen.

Bericht door v+d »

Weer prachtig!
Chris.dus
Berichten: 223
Lid geworden op: 11 nov 2009 13:08

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Chris.dus »

In de krochten van het aloude internet vond ik deze weer terug.
De eerste scheepvaartverhalen online. met o.a een zeer bekende auteur.

http://web.archive.org/web/199902181713 ... age30.html
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10540
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Sterke verhalen.

Bericht door jdbvos »

We kennen allemaal wel een situatie als dit:

Een meisje van het agentschap in Manilla vertelde vol trots over 'haar stad', en hoe mooi alles daar was...
Ik vroeg haar of ze mij eventueel een city-tour kon geven, en vroeg haar om haar mobiele telefoonnummer....
Ze keek me blij aan en zei: "Oh sex sex sex, wan free sex for tonigh !!"
Toch wel een beetje overdonderd keek ik de Philippino 3e strm aan, die me ongevraagd zei: "Ze zei: 0666 136429 ....."

:lol: :lol: :lol:
Oost, west...ook best
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

HIER een mooie site met sterke waargebeurde verhalen. :wink:
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Trampvaart in de Pacific met de Antillian Carriers
Maarten Vroombout Afbeelding

Verbazing is een artikel met een beperkte houdbaarheid. Vaak maakt een gebeurtenis die je voor het eerst meemaakt een diepe indruk die later niet herhaald kan worden. Was het maar zo dat je alles met de ogen van de eerste keer kon blijven zien.
Ik was in 1970 twintig jaar oud en werkte bij Radio Holland in de functie van marconist of op zijn zondags gezegd Radio Officier. Aan boord van schepen beter bekend als “sparks”.
Omdat er destijds niet veel werk in de koopvaardij was en omdat ik nog maar pas in dienst was, had men bedacht dat ik wel voor een Amerikaanse maatschappij kon varen die in Nederland een bemanning voor haar schepen bij elkaar sprokkelde.
Nou ja, alles liever dan thuis zitten dus ik voelde er wel voor..

Voor het eerst van mijn leven zat ik een week later in een vliegtuig op weg naar New Orleans en nog herinner ik mij de sensatie bij het opstijgen. Het gebrul van de motoren en het gevoel dat je diep in je stoel werd gedrukt.
Veel duidelijkheid over het schip waar we naartoe gingen kwam er niet. De een beweerde dat we naar een schip gingen dat “volgens de knakker van het kantoor nog van de werf komt” en een ander wist te vertellen dat het een oude Victory was van de Amerikanen overgenomen door een Nederlandse maatschappij.
De toekomst zou leren dat noch het een noch het ander de volle waarheid was. Bovendien was het een splinternieuw maatschappijtje met de naam “Antillian Carriers” en niemand had er dus ooit van gehoord en er ook maar enige ervaring mee.

Na een korte vlucht stonden we in Parijs waar we een uur of vier aan de grond moesten blijven staan omdat er nogal dringend aan een motor gesleuteld moest worden die niet goed scheen te lopen.
Tijd genoeg om het groepje eens verder op te nemen. Er was een hoofdwerktuigkundige (HWTK) met een enorme hengel waarmee hij voortdurend schijnaanvallen uitvoerde. Een elektricien die vanwege een indrukwekkende verrekijker op zijn buik eerst voor toerist werd gehouden. Een Indonesische tweede stuurman en een vierde werktuigkundige (WTK)met een Elvis Presley kuif en nog een groep van twintig Portugese bemanningsleden. De rest van de officieren scheen al aan boord te zijn.

Nadat de reparatie kennelijk geslaagd was zaten we dan toch in de zilveren vogel. Het was een Boeing 737, en we stegen voor de tweede keer op. Dit keer vond ik het al wat minder spectaculair.
Dat veranderde toen we in slecht week terechtkwamen waarbij we als jongleurs moesten manoeuvreren om onze glazen en kopjes vol en waterpas te houden.
Uren later stonden we in Boston waar we moesten overstappen.
Daar bleek dat de koffers van de tweede stuurman en onze elektricien die zich inmiddels als “Ome Cor” had bekend gemaakt nog in Parijs stonden.
Alleen door zacht en kalmerend toespreken kon ome Cor toen nog bewogen worden om de reis voort te zetten. Voor de tweede scheen het niet zoveel uit te maken voor hem was het al de derde keer dat hem zoiets overkwam.
Cor zette dus de reis voort in de sfeer van James Bond (who travels light). Zijn diplomatenmapje in het open bagagerek en zijn kijker op zijn buik. De situatie werd er niet beter op toen de stewardess zich met de bekende beroepsmatige glimlach naar hem overboog en hem dringend verzocht om het diplomatenmapje uit het rek te halen vanwege het doodsgevaar voor de mede-inzittenden. Een ook maar enigszins psychologisch onderlegde geest kon al raden wat dit bij onze Cor losmaakte.
Na enige minuten van zelfbeklag en aantijgingen aan het adres van de onbekenden die hem dit allemaal aandeden moest er drank komen. Helaas die was er niet meer evenals het andere door hem verlangde genotmiddel; sigaretten. Onder de uitroep “en nu moet het ze geld kosten en alles wat ik in mijn handen krijg, moet kapot” draaide hij de airconditioning vol open en alle lichten aan inclusief het waarschuwingslichtje voor de stewardess. Er viel heel wat te lachen bij dit begin van onze reis.

Uiteindelijk kwamen we toch nog in New Orleans, uren te laat dat wel. De vochtige warmte zo eind september viel als een deken over ons heen. Die deken hadden we echt niet nodig met onze bekende blauwe regenjassen aan waarmee we van Schiphol waren vertrokken.
Met die jas aan kon je immers meer bagage meenemen.
De uren oponthoud waren ook aan de agent die ons opwachtte niet ongemerkt voorbijgegaan. Hij had er af en toe maar eens eentje op genomen en misschien wel twee of drie.
Met die vent stappen we niet in een busje werd al gauw besloten zodat we nog een uurtje moesten wachten voordat er een paar taxi’s waren gevonden om ons naar het Sheraton hotel te brengen waar we al snel de rust boven het vertier verkozen.

De volgende morgen waren we er al weer vroeg bij want we zouden naar ons schip worden gebracht, maar eerst een stevig Amerikaans ontbijt. Omdat Ome Cor talloze keren in de Verenigde Staten was geweest toen hij nog voor de Holland Amerika Lijn werkte, was hij de aangewezen man om de bestelling te plaatsen. Voor iedereen een eitje en wat spek en wat ook heel lekker scheen te wezen een paar gebakken aardappelen. De bejaarde serveerster die volgens sommigen al voor de derde keer tandjes had, nam de bestelling in ontvangst en toen gebeurde er een half uur niets.
Daarna van alles want er kwam een reusachtige schaal met een gestampt mengsel van corned beef, aardappelen en daar bovenop eieren en meer groeikracht belovende ingrediënten. Een moment dachten we nog dat deze portie voor vier personen bedoeld was maar even later kwam onze serveerster gebogen onder de last van nog twee schalen aanzeulen waarna uiteindelijk de laatste schaal voor mij bestemd bleek te zijn.

Een uurtje later rammelden we al boerend in een gammele bus met de koffers op het dak in de richting van de oevers van de Old Man River, die daar een treffende gelijkenis vertoont met een Nederlandse rivier, brede uiterwaarden en veel gras. De tijd werd gekort met het plaatsen van op- en aanmerkingen op de talloze schepen die hier in de mottenballen lagen te vergaan langs de oevers. Plotseling stopte de bus en we bleken te moeten zijn bij een roestige romp die een kilometer verder op stroom lag afgemeerd op een paar boeien. Ons werd verzocht uit te stappen omdat de rest van het traject ongeschikt was voor gemotoriseerd verkeer. Op dat moment werd ik voorzichtig op de schouder getikt door een radioman die juist in de startblokken had gestaan om te vertrekken met de de vraag; “Are you the radio-operator?” en die op mijn bevestiging zei; “I think you better go with me because there are some small problems you know”.

Wij dus met zijn allen dwars door een weiland, zeulend met koffers waarin uitrusting waarmee je zowel in de snerpende kou van Alaska als in de Rode Zee altijd onberispelijk gekleed je taken kon vervullen, naar onze “Antillian Brewer”. Daarna met een roeiboot naar de zo ongeveer verticaal naar omlaag hangende gangway die door een soort steile wand lopers effect zorgde met in de ene hand een vettig touw en in de andere de koffer met lijfgoed. Het roestdoorvreten dek werd tenslotte toch heelhuids bereikt en kort daarop het radiostation. Met gepaste schroom werd de zware schok- en kogelwerende deur geopend om de toegang te ontsluiten tot een radiohut met een installatie die zo te zien nog door de oude Marconi zelf in elkaar was gezet. In de loop van de reis bleek trouwens na een langdurige behandeling met een niet krassend reinigingsmiddel dat het typeplaatje het bouwjaar 1943 van deze 4U installatie onthulde.
Dat paste goed bij het totaalbeeld van een Victory ship gebouwd voor een paar reizen in de Tweede Wereldoorlog. Aangrenzend bleek de slaaphut van de radio-officier te zijn gelegen die zich slechts door een volledig stalen kooi met muffe matras onderscheidde van een uitgebroken gereedschappenkast.
Antillian Brewer-1.jpg
Antillian Brewer-1.jpg (106.42 KiB) 7666 keer bekeken
Terug naar de zo summier mogelijk gehouden lijst van “small problems”. De opsomming hiervan nam ongeveer een uur in beslag waarbij een gevoel van stijgende wanhoop zich van mij meester ging maken. Uiteindelijk had ik nagenoeg geen ervaring en zeker niet met apparatuur met papieren afstemschalen en vergane handleidingen van dertig jaar oud.

De volgende dag bood nog een kans om nu in mijn eentje alle kleinigheidjes na te lopen. Ze haalde ik onder meer twee volle prullenmanden stof uit de gigantische stalen omkasting van de radio-installatie en daarna nog een klein prullenmandje van onder mijn slaapmatrasje.
Daarna was het toch echt varen met die hap. De tocht over de Mississippi werd besteed met het zoeken naar de zendantennes die uiteindelijk in de schoorsteen werden aangetroffen.

Na hijsen het eerste contact met Scheveningen Radio met gebruik van onze roepletters PJPA want hoewel de eigenaren Amerikanen waren, bleek het schip in Willemstad (Curaçao ) te zijn geregistreerd.
De eerste reis ging naar Tampa waar we een lading potas zouden innemen bestemd voor Taiwan.

Wordt vervolgd
Maarten Vroombout
Gebruikersavatar
leo-shof
Berichten: 2906
Lid geworden op: 23 dec 2006 21:05
Locatie: 0174

Re: Sterke verhalen.

Bericht door leo-shof »

MOOI :-D
Het slechtste wiel van de wagen kraakt het meest . :roll:

LEO


Plaats reactie