Sterke verhalen.

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
K.Brouwer
Berichten: 2790
Lid geworden op: 03 dec 2005 18:18

Re: Sterke verhalen.

Bericht door K.Brouwer »

Prachtverhaal zeg! Hoop dat je voorlopig nog niet uitgevaren bent op dat orgel :shock: .

Groeten, K.Brouwer

Gebruikersavatar
leo-shof
Berichten: 2906
Lid geworden op: 23 dec 2006 21:05
Locatie: 0174

Re: Sterke verhalen.

Bericht door leo-shof »

Zeker Koert ik zie het gewoon voor me gebeuren
Het leest heerlijk weg !
Het slechtste wiel van de wagen kraakt het meest . :roll:

LEO
Gebruikersavatar
b-bootsman
Berichten: 4995
Lid geworden op: 21 aug 2010 12:57

Re: Sterke verhalen.

Bericht door b-bootsman »

Ik zit hier ook met de tranen in de ogen van het lachen
De vrouw zit me af en toe aan te kijken met een blik van ben je niet
goed wijs :wink:
Schitterend je ziet het gewoon voor je :lol:

Groet Bob.V.
Hij die kan en niet kent
is een praktische vent
Hij die kent en niet kan
is een theoretische man.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Trampvaart in de Pacific met de Antillian Carriers Slot
Maarten Vroombout

Voor de laatste lading moesten we op weg naar Port Alberni. Een prachtige tocht door een fjord (die hier sound heet) van Vancouver Island. We zouden daar houtpulp gaan laden. In dit gedeelte van Canada wonen nogal wat geëmigreerde Nederlanders. Eerder al hadden we in Vancouver Hollandse kaas en drop kunnen kopen en hier kwam een Nederlandse bakker aan boord die uit Christelijke overtuiging het een en ander voor zeelieden wilde doen. Samen met de elec werd ik uitgenodigd bij deze hartelijke mensen. We aten er weer eens lekker en zagen weer eens hoe het er in een normale omgeving aan toe gaat. Ook hier hadden we weer olielekkage maar die bleef door de autoriteiten onopgemerkt.
Antillian Star-4.jpg
Antillian Star-4.jpg (136.71 KiB) 7478 keer bekeken
Intussen werd in de machinekamer druk gewerkt met chemicaliën in het ketelwater met de bedoeling die eens lekker schoon te krijgen met als gevolg dat alle stoomleidingen, stoomfilters en de voedingpompen verstopt raakten. Ook zaten we weer regelmatig in het donker en was het zowel binnen als buiten venijnig koud. Aan alles komt een eind dus ook aan dit verblijf. We gingen nu echt de grote reis op. Naar Inchon moest het zo’n 4400 mijl zijn. Net na vertrek liepen we nog 13 knopen maar na enkele uren was dat alweer verleden tijd. Alles weer vol met chemicaliën en weer verlies van vermogen. Tot overmaat van ramp werd ook nog een scheur in een buitenboordafsluiter gevonden. Met een noodverbandje werd een en ander wat veiliger gemaakt. Ongelofelijk veel werk in de machinekamer en ook ik had voortdurend werk. Dit keer gaf de radar voortdurend zorgen. Veel onderdelen met verkleumde vingers vervangen want inmiddels werkte de verwarming ook niet meer. Het is koud in februari op weg naar Alaska. Nou ja op weg. Na een week van veel stilliggen in steeds slechter wordend weer waren we nog maar 330 mijl gevorderd. Een afstand die door de meeste schepen gemakkelijk in een dag kan worden afgelegd.

Gelukkig was de noodgenerator intussen gerepareerd. Niet dat daarmee alle problemen waren opgelost want als de zender bijgezet moest worden voor de stroom van erg lange telegrammen naar Vinke en naar de rederij dan kon de kombuiskachel niet worden gebruikt. Wel bleek de uitlaat van deze dieselgenerator nogal lek te zijn waardoor de uitlaatgassen voor een fijne blauwe waas in de verblijven zorgde.

Intussen werd de situatie beneden steeds slechter. Beide ketels leden aan lekkende waterpijpen.
Eerst gaf de schroef nog 50 klappen maar dat werden er al snel 25 en daarna dreven we alleen nog maar voor de kust van de Queen Charlotte eilanden terwijl het weer snel verslechterde.
Alle elektrisch vermogen was nodig voor de machinekamer waardoor er geen verwarming en geen licht meer was op de rest van het schip. Te slapen was er alleen nog maar volledig gekleed met een overvloed aan dekens en jassen op de kooien en je kussen op je hoofd in plaats van eronder. Af en toe kregen de kombuis en het radiostation in afwisseling weer wat stroom zodat er wat warms bereid kon worden en zodat technische adviezen vanaf het kantoor konden worden binnengehaald.

Op de avond van 5 maart 1971 zaten we in een storm die toenam tot zware storm. We lagen bovenwinds van de Queen Charlotte eilanden. Onze Spaanse derde had zichzelf tijdens zijn wacht verdiept in wat tijdschriften en toen de Indonesische 2e stuurman de wacht overnam waren we al een aardig eindje op weg naar de rotsige kust.
Antillian Star-5.jpg
Antillian Star-5.jpg (130.99 KiB) 7478 keer bekeken
Vanwege de te lage scheepsspanning kon de radar ons niet helpen om vast te stellen hoever we nog te gaan hadden voordat we echt diep in de problemen zaten maar dat er actie geboden was leek wel duidelijk.
De kapitein werd erbij gehaald en die maakte mij wakker met het verzoek een aantal radiopeilingen te nemen. Nu is een richtingzoeker vooral bij avond en nacht een nogal grof instrument vooral als de correctiekromme op sommige plaatsen 15 graden aangeeft. Na veel getob op een zwaar rollend schip kwam ik met een kruispeiling op de proppen die aangaf dat we minder dan 15 mijl van de rotsen af zaten.
Dit alles begeleid door de geluiden van brekend glaswerk, omvallende stoelen en tafels en kommaliewant. Niet erg geruststellend dus. Zelf hadden we de grootste moeite om op de been te blijven.

Kapitein Audier besloot een vluchtpoging te wagen hoewel er geen gedetailleerde kaarten van de omgeving aan boord waren. Hij vroeg mij om radiostations in de omgeving op te roepen om daar informatie te verkrijgen. Prince Rupert radio kwam prompt in de lucht en leverde na een tijdje informatie van de havenmeester over twee mogelijke ankerplaatsen die 50 en 75 mijl verderop lagen. Ik vroeg hem om standby te blijven want onze toestand zag er slecht uit en het was maar de vraag of we hier heelhuids weg konden komen.

Na overleg met de machinekamer werd besloten om de ketels geforceerd op te stoken om wat snelheid en druk op het roer te krijgen. Dat bleek te veel te zijn voor de geteisterde ketels en in snel tempo barsten en nog veel meer ketelpijpen open en de vluchtpoging moest worden opgegeven.

Het werd nu nog belangrijker om onze exacte positie te weten te komen. Door alle elektrische verbruikers af te schakelen leverde de noodgenerator tenslotte de juiste spanning aan de oude Sperry radar en kwamen we er achter dat we nog steeds 15 mijl van de kust en van de rotsen af lagen.
Op 6 maart om half negen precies ging het eerste spoedbericht (XXX) naar Prince Rupert radio eruit met het verzoek om sleepboothulp. Vijf minuten later gaf de kapitein opdracht om er een noodsein (SOS) van te maken. Ook nu weer onmiddellijk antwoord door Prince Rupert en Bull Harbor radio en het Canadian Rescue Center. Prince Rupert gaf hierbij meteen al aan dat er heel weinig sleepboten in dit gebied beschikbaar waren.

De dappere bemanning van de Westbridge, een kleine sleepboot met 900 pk machinevermogen, waagde een poging. Deze boot sleepte gewoonlijk houtvlotten achter de beschutting van de eilanden en was helaas niet opgewassen tegen de enorme zeeën. Over de telefonieontvanger hoorden we de kapitein melden dat hij geen voortgang maakte en dat hij terug moest keren.

Later zat de Canadian Airforce met een groot propellertoestel boven ons. Ze gooiden fakkels af en stelden onze positie nogmaals nauwkeurig vast om een tweede sleepboot in onze richting te geleiden. Het radioverkeer was nu enorm druk. Ik werkte regelmatig tegelijkertijd met Prince Rupert Radio, de luchtmacht en het Rescue Coordination Center. Er was hulp onderweg. Een tweede sleepboot de Gulf Jean van 25 meter lang had een helletocht in zeer zware zeeën. De golfhoogte was van tijd tot tijd meer dan 6 meter kon de meteo ons later vertellen. Toen ze ons bereikten zaten we nog maar een mijltje of vier van de rotsen af en werden daar nog steeds naar toe gezet.

We stroomden vanaf de bak een lijn uit aan een boei met een boeilicht en het lukte de Gulf Jean om die op te pikken. Een zwaardere lijn werd uitgevierd en daarna een sleeptros. Op zondagmorgen 01.00 uur van de 7e maart stonden ze vast en slaagden ze erin om heel voorzichtig onze boeg naar zee te trekken en om ons vervolgens een stukje verder van de kust te brengen. Zonder hun hulp hadden we zonder twijfel in vliegend stormweer op de rotsen gezeten. Een paar uur later brak de sleepverbinding die intussen uit twee trossen bestond. We zaten toen ongeveer 6 mijl uit de kust en begonnen weer dwars te vallen.
Antillian Star-6.jpg
Antillian Star-6.jpg (101.38 KiB) 7478 keer bekeken
Antillian Star-7.jpg
Antillian Star-7.jpg (101.3 KiB) 7478 keer bekeken
Gelukkig had inmiddels de Gibraltar Straits, een sleepboot van zo’n 40 meter met 3600 pk aan boord onze positie bereikt. Zij wilden verbinding maken door het overschieten van een lijn. Dat bleek nog niet zo gemakkelijk. De eerste lijnen landden voor ons in het water en de derde in de radar scanner. Door in het mastje te klimmen konden we de lijn bevrijden en die werd naar het achterschip overgebracht. Het werken op het voordek was intussen te gevaarlijk geworden door de overkomende zeeën. Met alle hens werden vervolgens op het handje de steeds dikkere trossen binnenboord gehaald en achterop belegd. Onze winches konden immers door gebrek aan vermogen niet worden gebruikt.
Weer werd er gesleept en weer brak na twee uur de verbinding maar nu waren we veilig. Het weer was wat rustiger en er kon op het voorschip worden vastgemaakt. Ze sleepten ons naar de lijzijde van de eilanden waar de Johnstone Straits als stuurboot achterop vastmaakte.

Later, toen we op het tij wachtten kwamen ze langszij om diesel over te geven zodat we onze noodgenerator weer konden bijzetten die wegens brandstofgebrek was afgenokt. Ook kwam er eten aan boord en we kregen onze eerste echte warme maaltijd in drie dagen. Wel hadden we wat hete soep kunnen eten doordat onze 3e wtk met wat vuurvaste stenen en een lasbrander een pan water aan de kook had kunnen krijgen. Bijna net zo lekker als die maaltijd was de hete douche die ik aan boord van de Johnstone Straits mocht nemen. Voor het eerst in vier dagen trok ik mijn kleren weer eens uit. Nu voorkomt de kou dat je al te erg gaat stinken en iedereen zat in hetzelfde schuitje maar toch…
Antillian Star-8.jpg
Antillian Star-8.jpg (97.09 KiB) 7478 keer bekeken
Antillian Star-9.jpg
Antillian Star-9.jpg (285.12 KiB) 7478 keer bekeken
Terug naar Vancouver maar weer waar we nog een paar dagen aan boord moesten blijven totdat ook dat echt niet meer ging.
De uitlaat van de noodgenerator was volledig doorgerot en de accommodatie was onleefbaar door de dieselwalm.

We werden ondergebracht in een hotel en op de 23e maart was voor mij het avontuur over. Na al dat noodverkeer wilde Radio Holland kennelijk wel eens van hun radio-officier horen hoe het nu eigenlijk zat daar bij die Antillian Carriers en werd ik afgelost.
Na mijn verlof werd ik geplaatst op een tegenpool van de Antillian Star. In Durban stapte ik aan boord van de Merwe Lloyd die toen juist een midlife conversion had ondergaan. Een splinternieuw radiostation een mooi snel schip en alles perfect in orde. Ook een kapitein die op slippers mij de mantel uitveegde omdat ik zwarte schoenen onder een wit uniform durfde te dragen.

Later heb ik nog vele jaren gevaren aan boord van schepen van de Koninklijke Java China Paketvaartlijnen. De liefde voor het Verre Oosten was gebleven.

Nooit heb ik later meer de bovenbeschreven toestanden meegemaakt.

Deze reis is mij van alle reizen het meeste bijgebleven. Meer dan veertig jaar later besef ik pas dat je als 21- jarige alles als een avontuur beleeft zonder dat je ook maar een ogenblik denkt dat het echt verkeerd zal aflopen. Ik begrijp nu beter waarom de oudere bemanningsleden die angst wel hadden. Dat heet ervaring. Ervaring die er trouwens wel voor zorgde dat iedereen zijn werk bleef doen en dat er geen moment paniek uitbrak hoewel daar af en toe best aanleiding voor was.
maarten-800.jpg
maarten-800.jpg (226.17 KiB) 7478 keer bekeken
Maarten Vroombout
krant-1.jpg
krant-1.jpg (248.99 KiB) 7478 keer bekeken
Krant-2.jpg
Krant-2.jpg (306.61 KiB) 7478 keer bekeken
Krant-3.jpg
Krant-3.jpg (142.2 KiB) 7478 keer bekeken
Da Silva
Berichten: 320
Lid geworden op: 10 jun 2014 22:37

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Da Silva »

Prachtige verhalen. Erg jammer dat er een einde aagekomen is.
Mario.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Die Maarten Vroombout maakte op zijn eerste reis als " gras-groene vonkentrekker" meeeer mee als een een handje vol " ouwe happer's" in hun hele zeevarende karriere bij elkaar geveegd in een leeg bier doossie. Over in " in eeene klap gelijk maar voor 25 jaar ervaring opdoen" gesproken!! :roll: Ik heb m'n hele werkzame leven met scheepies en aan verwantte trammelant en de personen er omheen doorgebracht, er over geouwehoerd en er boeken over gelezen en verzameld....letterlijk meeters op de boekenplank pretty well sinds ik kon lezen:lol: Om nou maar even niet te beginnen over de diverse " sterke verhalen" die ik zo over de loop der jaren heb gehoord van "deze en gene" al of niet tijdens een " potje na de wacht"...WW2 inklusief......Deze "uit het enerverende leven van een jonge vonkentrekker gegrepen prachtig beschreven en wel gedocumenteerde ervaring" slaat letterlijk ALLES wat ik tot nu toe oooit heb gelezen of gehoord EN doet mijn eerste reis als gras-groene zevende massinist met " Black out in het Suez Kanaal of Klaar met Machines in de Straat van Singapore" verbleken als de befaamde " Sneeuw voor de Zon". Waarvan akte. :lol: Maarten m'n komplimenten voor een bijzonder verhaal en OOK een ZEER leerzaam verhaal voor eventuele jonge klanten die " geen shit in de ogen hebben" :roll: Ik denk dat " dit soort substandaard schepen" heden ten dage onder de ietwat reputabele vlaggen wel geschiedenis is.....maaar dan?? niemand maakt mij wijs dat er toendertijd bij " de Linke Binke van Vinke" niet een beknijsde Superintendent rondliep die donders goed wist " WAT er ECHT loos was".......aahwel " toen was toen en nu is NU"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Bob R.I.P.
Berichten: 3142
Lid geworden op: 19 sep 2008 18:00
Locatie: Langedijk

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Bob R.I.P. »

Pracht verhalen, maar beschamend voor de rederij die 32 mensen met een dergelijk wrak de zee opsturen. Ook RH, die een toen nog onervaren telegrafist naar een zootje roest stuurt en zie maar dat je je kl...... klaart. En nog steeds, kijk naar El Faro.

Bob
't Leven is niet altoid roist met krente, 't is ok welders gortepap die skift is.
Maarten Vroombout
Berichten: 3
Lid geworden op: 19 feb 2016 12:58

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Maarten Vroombout »

Aan alle lezers die reageerden:
Jullie opmerkingen werden erg gewaardeerd. Het lijkt anders of e.e.a. in de Bermuda driehoek verdwijnt.
Zodoende is deze eerste inzending waarschijnlijk niet de laatste.
Groeten van Maarten
Gebruikersavatar
leo-shof
Berichten: 2906
Lid geworden op: 23 dec 2006 21:05
Locatie: 0174

Re: Sterke verhalen.

Bericht door leo-shof »

Bij voorbaat DANK Maarten !
Het slechtste wiel van de wagen kraakt het meest . :roll:

LEO
Jos Komen (R.I.P)

Re: Sterke verhalen.

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Een mooi sterk verhaal van Marinus Hoogendoorn, dit is zijn schrijversnaam, bij ons bekend als Mart Zigzag onder de bananenboom. :wink:
Dit verhaal is al eerder gepubliceerd op scheepspraat.

MV. ALBATROS

Mijn eerste bootje als enige meester en een vaste dienst, Rotterdam Rijnhaven-Londen Carron warf, rechts voor de tower bridge.
Met haar 200 pk Industrie motor tufte deze dappere kuster heen en weer, met soms een reisje Antwerpen-Goole.Geen grote avonturen, maar best vol te houden.
Heb dat dan ook bijna drie jaar gedaan, met een onderbreking van 3 mnd als stoker op de shell raffinaderij in Hoogvliet, maar weer vlug terug, niets voor mij dat fabrieks leven. Op zo'n dienstje is smokkelen bijna onvermijdelijk, eerst de flesjes veuxs knok cognac, daarna een weekend tasje sigaren, de eigenares van het winkeltje in zuid voer er ook goed bij. Het was wel link, want zelfs s'nachts bij aankomst zat de douane aan de overkant van de theems in de kranen met een verrekijker, wij hadden dat vlug door, dus slopen gebukt de kaai op om de flesjes onder groot vuil te verbergen, de dokkers wisten waar te zoeken.
De sigaren gingen al in Rotterdam de buikdenning in, en de lading daar boven op, ook hier wisten de dokkers van. Een keer ging het bijna mis, het schip zowat leeg de tas met sigaren klaar om naar boven te halen, en daar zag ik de zwarte bende de ingang van de werf opkomen. Had een matroos op de uitkijk en die zou fluiten bij onraad, maar bij het zien van al die zwarte mannetjes, kreeg hij geen lucht genoeg. Gelukkig stond ik met de tas aan de rivierkant in het gangboord, en zag kans om ongezien de machine kamer te bereiken waar ik de eerste de beste vloerplaat (die los lag) optilde en de tas in de biels gooide, ze hebben daar niet gekeken.
Wèl moest ik een luchtfles leeg blazen en openen, maar dat was routine. In de aangebouwde smeerolie tankjes van de Lister hulpmotoren kon je ook mooi horloges verstoppen, in plastic gepakt, en de motor gewoon bijzetten, nooit geschaakt, en een leuk stapcentje, voor het bezoek aan de pubs en vreet huis van een Indiër waar je voor een paar shilling een bord rijst-curry kon nuttigen, met een groot glas ijswater er bij.

Wij hadden nog geen radar en dat was soms benauwend, in dikke mist de spijker er in en bij opklaren ontdekken dat je nog geen 100 meter van de Silversands towers lag, of zowat net naast de vaarroute ten anker en ook ik aan de bel op de bak, en van die grote zwarte scheeps rompen voorbij zien komen (zij zagen ons natuurlijk wèl) Op een mistige winterse namiddag lagen wij op stroom voor de Rooiers sluis in Antwerpen.
De ouwe wou naar huis want het was zaterdag. Maar zonder radar weinig kans om binnen geroepen te worden, maar daar had hij wat op gevonden. Een van de matrozen werd naar de bak gestuurd om een grote ruim veger te halen. Deze werd naast de stuurhuis deur met een touw bevestigd, en Geert de matroos moest onze ''radar antenne'' langzaam laten circuleren, en ja hoor, na een half uurtje konden we opstomen naar en in de sluis'.
"Awel kappie, da maagt ge niemeer doen zulle'', zei een van de sluismeesters, die meestal wel even aan boord wipten, al was het maar om van de fles Bols te snoepen, die altijd op de kaartentafel gereed stond, maar ze vonden het prachtig.
Ik zelf wel eens uitgescholden door de vrouw van een binnenschipper, die naast ons in de sluis lag. De ouwe zei dat ik alvast kon beginnen met de ballast er uit te pompen maar ik hoorde een boel gekrijs toen ik terug aan dek stapte. De buitenboord pijp spoot een dikke straal roestig water in de deuropening van het laag gelegen schippers verblijf, dus maar vlug gestopt, maar het leed was geschied en de stomme ollander kon ze wel vermoorden .

Onze kapitein had zich een brommer aangeschaft. Zo'n echte zware, zo dat hij vlug naar zijn nieuwe huis in Den Briel kon tuffen. Daar stond deze bromfiets dan te blinken op de kaai voor het schip. Onder mijn leiding een trek bommettje (zo een met twee touwtjes, welke bij een ruk er aan af gaat) tussen aantrap pedalen en frame bevestigd. Rond 5 uur verscheen het gezag ter plekke in dikke leren jas en hees zich in het zadel. Een voet op de pedaal en een luide knal volgde...de brave man zat verdwaast voor zich uit te staren, maar toen hij de grijnzende koppen van bemanning en stuwadoors zag, wist hij dat het een geintje was en stoof weg, richting Brielle.

Om een redelijke kok te strikken op deze kleine scheepjes was veel geluk nodig. De beste was een oudere baas uit Delft, deze een voormalige banketbakker verraste ons op heerlijke boterletters en zelfs marsepein op de kerst. Helaas kreeg hij een beslag en is met de Margate loodsboot de wal opgeholpen naar een hospitaal aldaar.
De slechtste heeft het maar een reisje volgehouden en op ons verzoek gedumpt. Vandaag zuurkool met worst, kondigde hij aan. Om kwart over twaalf ging het luikje van ons piep kleine messroompje open en verscheen een grote pan aardappelen, gevolgd door enige geopende blikken zuurkool en 3 in plastic verwarmde rookworsten. Dus ''do it your self''. Dit werd dus niet zo gewaardeerd. Dus deze meester weer enige dagen in de kombuis. Wat ik wel leuk werk vond, uiteraard de koks gage mee nemend. Verdeeld met de stuurman die voor het ontbijt zorgde.
Albatros1952.jpg
Albatros1952.jpg (9.88 KiB) 6911 keer bekeken


Plaats reactie