Sterke verhalen.

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Theo Horsten (R.I.P.)

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Ik heb mijn ouwe petje maar weer eens tevoorschijn gehaald, dat bereisde petje met groen-uitgeslagen goud. Dat heb ik opgezet om het speciaal voor Sjef af te kunnen nemen. :D

Hier moet je wel een bundeltje van maken, hoor. Om bij een uitgever aan te bieden moet je alles uittikken en -printen met brede kantlijn en 1½ regelafstand.

Simpele tekeningetjes erbij, zoiets als dit:

Afbeelding

Hoewel die niet zo simpel zijn - van Torsten Bilman en uit Het Dodenschip - maar zo'n stijl.
Succes verzekerd.

Theo

.

H.C. Hogeboom (RIP)

Bericht door H.C. Hogeboom (RIP) »

Heb net als Theo m'n ouwe pet gepakt (de rest past niet meer) en met groot respect afgenomen voor Jef.
Prachtige verhalen.

gr.
Harry
Jef Pijnenburg

Bericht door Jef Pijnenburg »

Dat doet gedoemme deugd zo'n schoon reacties.
Bedankt Harry en Theo.
Ik ga stilaan dat verhaal afronden.
Hieronder dus het verhaaltje na al die ellende met die storm en het brandje.
Uitspattingen aan de wal !
Tegen vanavond zal ik dan het slotverhaal hier posten.
Jef Pijnenburg

Bericht door Jef Pijnenburg »

Drunken Sailor
Op halve kracht bereiken we New-Orleans.
Er zal een herstellingsploeg aan boord komen.
De sfeer aan boord is goed, want het betekent dat we uitzonderlijk lang aan de wal zullen liggen.
Een nacht en een dag.

Ik heb tijdens mijn pauze een taart gebakken voor één van de matrozen.
Hij wil die mee aan wal nemen, zijn zeemanslief is verjaard.
Ik maak een bisquit met abrikozen vulling, doe er marsepein rond en werk af met echte Belgische chocolade.
Hij glundert, met die chocolade gaat hij scoren.

Bakker, boven komen bij den Ouwe, krijg ik van de dekboy te horen.
Den Ouwe heeft nieuws voor mij.
Gij moogt van de Amerikanen dan toch aan wal gaan bakker, het probleem met uw papieren is opgelost. Ze geven u een tijdelijke permit, maar uw zeemansboek moet aan boord blijven. De rederij was vergeten een paar papieren na te sturen.
Ook ik glunder nu en vraag een voorschot op mijn gage.
Tweehonderd dollar.
Ik krijg er honderd.

Om zeven uur is mijn dienst gedaan en fris gewassen dalen we een half uur later de gangway af. De kok, koksmaat, enkele matrozen en een aspirant-officier.
Op aanraden van de kok verstop ik een deel van mijn geld in mijn schoenen.
Beneden op de kaai staan twee mannen ons op te wachten in maatpak.
Cops, fluistert de kok.
What's in that box willen ze van de matroos weten.
Birthday cake zegt hem.
Hij moet ze openmaken en de cop begint met een knipmes in de taart te steken.
Checking for drugs zegt hem.
Ik ontplof en geef die smeerlap een duw.
Blijf van die taart af, schreeuw ik.
Meekomen naar het bureau klinkt het.
De eerste stuurman word er bijgeroepen.
Na wat gepalaver en wederzijdse excuses is the case closed.
Wat later stappen we in onze wachtende taxi's.
To Bourbon street zeggen we.
Onze cabdriver is goed gezind, hij heeft de vlag van ons schip gezien en weet dat hij drinkgeld zal krijgen.

In Bourbon street zwalpen we over straat.
De zeemansgang, na weken op zee blijkt het moeilijk stappen op vaste grond die niet beweegt.
Drunken sailors hoor ik voorbijgangers schamper zeggen.
We belanden in een bar met topless bediening.
We zijn de jaren zeventig en ik heb zoiets nog nergens gezien.
Aan het plafond hangt met touwen een schommel. De benen van het meisje zijn telkens zichtbaar op straat door een gat in het venster. Good for bussines zegt de barman.
We drinken Budweiser. Big bud's. Glazen kannen van vijf liter. Het smaakt naar pis.
Everything is big hier, ook de borsten van één van de diensters.
Na één can spreekt de kok haar aan.
Voor vijf dollar klimt ze op onze tafel en danst voor ons.
De jukebox speelt een plaatje van Cher : Gypsies, tramps and thieves.
Het is weken geleden dat ik nog muziek heb gehoord, ik geraak in stemming.
Nog een can later vraag ik aan de kok waar dat speciaal wefke zit.
Hij geeft mij het adres.




Hi, sailor, lacht ze lief. My name is Bonita. You give me first the money.
Ze heeft een prachtig lichaam, maar er gebeurt niks met mij.
Te veel drank. Everything is Big in Amerika, maar niet bij mij.
Giechelend werkt ze mij de deur uit.
Buiten wenk ik een cab. Pas de tweede wil stoppen.
Raar.
Ik weet de weg naar het schip niet meer.
No problem, mister. What is the name of your ship ?
Hij checkt zijn lijst en weet waar ik moet zijn.
Als we arriveren, merk ik dat ik geen schoenen aan heb.
De schoenen waar mijn geld in zat.
Te laat en terugrijden zal niet helpen.
Bonita zal moeilijk terug te vinden zijn.
De cabdriver kijkt zuur, problem mister ?
De matroos van wacht is de gangway afgedaald.
Samen vinden we nog genoeg klein geld.
Den Ouwe was nog zo zot niet besef ik, het scheelt honderd dollar.
Kom, bakker zegt de matroos, het is al halfvier en om halfzes moet ik u komen wekken.
Ik geef hem zijn beloofde fles drank
Hij helpt mij de gangway omhoog en ik ga even slapen.

Verdwaasd sta ik om zes uur in de kombuis.
Ik herinner me vaag dat ik extra brood had ingevroren en ontdooi het.
Mijn opgespaard bier rantsoen van gisteren smaakt naar pis.
Een kater, maar ik drink het op. Het helpt.
Ook de kok verschijnt, hij heeft binnenpret en vraagt waar ik met mijn schoenen gebleven ben. Bij Bonita, zeg ik , maar ze heeft ook gezegd dat uw schoenen daar ook nog ergens liggen.
Bovendeks word het schip klaargemaakt voor vertrek.
Beneden op de kaai staan nog verse voorraden op mij te wachten.
Eieren, groenten, verse gist en aardappelen : zakken van vijftig kilo.
Zelf weeg ik vijfenvijftig.
De zon brand hevig, en na twee zakken ga ik door de knieen.
Die verdomde gangway.
Die verdomde hitte.
Die verdomde kater.
Bakkerke, zegt Zwette Jaak, gij hebt nooit onderscheid gemaakt tussen officieren en mijn matrozen, ik zal u een manneke bijgeven.
Een matroos komt mij helpen.
Ik herken hem, het is de matroos van die taart.

Het schip is klaar voor de afvaart.
Binnen een paar dagen zullen we eindelijk terug op volle zee zitten.
Gebruikersavatar
jan
Berichten: 368
Lid geworden op: 10 aug 2004 10:16
Locatie: Dongen

Bericht door jan »

Jef prachtig ben er stil van geworden,herken nu weer 'n hoop dingen uit mijn begin tijd eind jaren 50.Als je geen pennen meer hebt om te schrijven kom ik wel een zak brengen want je kunt nu niet meer stoppen.
Gr Jan :lol: :lol: :lol:
Gebruikersavatar
Gerrit
Berichten: 3368
Lid geworden op: 21 jul 2004 23:23
Locatie: IJmuiden

Bericht door Gerrit »

Jef,

Ik heb genoten van je verhalen, ik hoop net als
de andere Kombuisers, nog veel van je te lezen.
Groetjes Gerrit.
Gebruikersavatar
Willem Visser
Berichten: 765
Lid geworden op: 21 jul 2004 22:16
Locatie: Amsterdam

Bericht door Willem Visser »

Hoi Jef.

Mooie verhalen en goed beschreven. Maar stop er niet mee, ga aub door, voor mij part verzin je er een paar.
Old sailors never died.

Gr Willem V.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14381
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Goei verhaale zulle!

Bericht door Harry G. Hogeboom »

:D :D

Aahwel Sjefke van den langen omvaart, ik moet Gij toch nog even laoten weete'n dak ut jaa helemoal met mijnen vollen Neef Harry eens bin.

Wij zijn alle beiden ouwe Machienisten van den Langen Omvaart en zoals ge kunt zien heeft de ganze familie van Uwen verhaalen genooten, den eene in Broabant en den anderen in Canada! Theo in Griekenland Ge het een werelwijd publiek aangetrokken'n met oene verhaale'n!
Veul sukses der mee en als den jenever op is zullen wij wat stuure'n om de creativiteit uut den pen te loaten kommen.
"Tetten woar un pint op kan stoan" Ai Ai Ai :wink: :wink:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Jef Pijnenburg

Bericht door Jef Pijnenburg »

Wederom dank aan Jan, Gerrit, Willem en Harry.
En " Sjefke van den langen omvaart " , ik vind het wel goed klinken.
Maar aan alles komt een eind.
Dus hieronder het slot.
8)
Jef Pijnenburg

Bericht door Jef Pijnenburg »

Slot
Die eerste reis doen we nog meerdere havens aan.
Houston, Tampa, Galveston, Bremerhaven.
Ik ga alleen in Houston en Bremerhaven kort aan wal.
T-bone steaks in Houston.
Aan boord gebruiken we Argentijns vlees, dat ziet roze-rood en is van heel goeie kwaliteit.
Die T-bone steaks in Texas zijn enorm groot en zien er met hun lichtbruine kleur wat vies uit. Maar zo'n lekker vlees heb ik nog nergens geproefd.
We gaan in Houston ook naar het Seamans House.
De kok gaat mij daar leren zwemmen want een zeeman die niet kan zwemmen dat kan toch niet zegt hem.
Ik huur daar een zwembroek en stap in dat zwembad.
Op uwen rug gaan liggen, zegt de kok, en niks doen.
Verbaasd merk ik dat boven blijf.
En nu rustig peddelen met de armen zegt de kok.
Het lukt, ik kan eindelijk zwemmen.
Eindelijk ben ik een échte zeeman.
Kom, zegt hem, nu gaan we in dat ander zwembad, dat is wat dieper.
Ik zink als een baksteen en ze moeten mij eruit halen.
De kok staat te gieren aan de kant.
De redder van het Seamans House geeft uitleg.
Dat eerste zwembad was zout water, daar blijft ge vanzelf in drijven.
Ik bekijk de kok eens scheef, maar moet toegeven dat ik weer een les heb bijgeleerd.

In Bremerhaven valt niet veel te beleven.
Zatte luidruchtige duitsers, vechtpartijen.
Ik bol het af en ga terug aan boord met een fles jenever.
We zijn bijna terug in de thuishaven en ik begin aan thuis te denken.

Eén dag voor we Antwerpen terug bereiken, vraagt den derde om bij te tekenen voor de volgende reis. Afvaart is binnen vier dagen.
Ik vraag een dag bedenktijd, ik wil thuis goedendag gaan zeggen. De lange werkdagen zijn slopend geweest.
Eén van mijn zusters is ondertussen getrouwd, ze bedankt me voor het wenstelegram.
Moeder huilt een beetje, ik heb niet alle dagen geschreven zegt ze.
Ik leg het haar nog eens uit en ga een pint pakken in mijn vroeger stamcafé.
De kameraden hangen aan mijn lippen, maar ik zie ongeloof in hun ogen.
Sterke verhalen hoor ik iemand fluisteren.

Thuis kan ik mijn draai niet goed vinden, ik voel mij onrustig.
Ik word om vijf uur 's morgens wakker.
Iedereen slaapt dan nog, maar ik wil spek en eieren bakken tegen dat ze wakker worden.
Onbegrijpend word ik aangestaard.
Ze herkennen mij niet meer.
Ik neem contact met de rederij en teken bij.

Een paar jaar later veranderd de sfeer aan boord van de schepen.
Het aantal bemanningsleden word verminderd. Er worden ook Filipijnen aangemonsterd.
Arme drommels, ongeschoold. Ze werken bijna gratis.
Brood en patisserie komen nu uit de diepvries, de job van 2de kok-bakker wordt afgeschafd.
Ik zou verder kunnen blijven varen als chef-kok maar ik bedank en zoek een job aan de wal.

Ik ga werken op de yachthaven van Antwerpen.
Plezierbootjes en yachten aan land brengen voor winterberging.
Na één seizoen hou ik het voor bekeken, ik zie tevéél schepen die passeren.
Er zullen nog veel jobs volgen. Overal bol ik het af na een tijd.
Onrust.
Trouw toch eens en sticht een gezin zegt men mij. Ik schud dan het hoofd.
Het betert, ik leid mijn gedachten af met hobbies.
Electronica en alles wat met zenden en ontvangen te maken heeft.
Het blijft mij voeling geven met die grote verre wereld.

Jaren later word in Antwerpen het Sail-evenement georganiseerd.
Prachtige oude zeilschepen lokken honderdduizenden bezoekers.
Er wordt uitgebreid over bericht in de media.
Na twee dagen word de drang te groot en ik stap op de bus richting Antwerpen.

Op de kaai sta ik stillekes te kijken naar al die pracht.
Ik voel tranen.

Heimwee.
Naar de zee.
Water, al dat water.

Jef

Afbeelding


Plaats reactie