Varen en relaties
-
SjoerdSWD
Varen en relaties
Ik denk dat alle zeelui op z'n minst een keer meemaken dat hun relatie op de klippen loopt omdat de tegenpartij zich niet in het door jou gekozen fantastische beroep en bijkomende omgangsvorm kan vinden. Wij heeft er wijze ervaringen en woorden van weleer voor iemand die niet voor de eerste keer iemand moet laten gaan omwege het varen!?
-
Gerard
Re: Varen en relaties
Da`s heel simpel. Een vent laat z`n eigen niet ringeloren en de kop gek ouwenelen door een miep die zegt ,,Aan de wal blijven en je beroep opgeven of je zoekt maar een ander". Dat loopt in 9 van 10 gevallen compleet verkeerd af. Stop je omwille van Miep? Dan weet zij één ding: ,,IK ben de BAAS hier" en dat zal je weten ook en dat loopt compleet fout. Blijf je varen en zij gaat dreigen? Weest een vent en zoekt een ander. Kijkt eens rond in de Oost voor een goeie lady, zorgt er goed voor, en blijft varen.Wat ik zei: Zorgt er goed voor, betekent wel dat je er zeer goed voor zorgen moet. Dus in contact brengen met heur landgenoten, een hele goeie zakcent geven als je op zee zit, HET VOZEN MET ANDERE MIEPEN NA MOET LATEN, (Pas heel goed op dat je dat nooooit flikt!), dan heb je EN je werk op zee EN een fijne vrouw die goed voor jouw en de kinderen is. Je moet kiezen of je een ,,hollandse lambal" wezen wilt of een rechtuit vent die zelf op een eerlijke manier de touwen in handen houdt. Succes er mee.
-
Ton van der Sluijs
Re: Varen en relaties
Mooie tekst Gerard 
Kort maar krachtig. Ik denk overigens dat niet veel mensen dit onderwerp aan durven snijden omdat dat heel gevoelig zal liggen; Direct ben je wel 
daar hou ik wel van!@
Kort maar krachtig. Ik denk overigens dat niet veel mensen dit onderwerp aan durven snijden omdat dat heel gevoelig zal liggen; Direct ben je wel daar hou ik wel van!@-
SjoerdSWD
Re: Varen en relaties
Wat een explosie gerard! dankjewel voor deze inspirerende woorden.
Anyone else?
cheers
Anyone else?
cheers
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Varen en relaties
Hallo Sjoerd,
Dat is een onderwerp waar heel wat over te zeggen valt. Je schrijft:
Verder zou ik best eens willen weten wat je precies bedoelt met "bijkomende omgangsvorm", maar dat is waarschijnlijk weer heel iets anders dan waar het je eigenlijk om gaat: dat varen als beroep en een "normale" relatie niet te verenigen zouden zijn.
Ik denk dus dat jij verkeerd denkt om de volgende reden. Als je het varen als beroep hebt gekozen, dan moet, als de mogelijkheid bestaat dat het überhaupt tot een vaste of wat vastere relatie kómt, de vraag of de ander daar mee kan leven onmiddellijk aan de orde komen. Als je aan een relatie begint zonder het daarover eens te zijn, vraag je om moeilijkheden. Het is dus geen kwestie van op de klippen lopen, maar van al dan niet aan een relatie beginnen. Je moet niet zeggen of denken: ach, dat zien we later wel.
Het is allereerst een kwestie van hoe je hier zélf tegenover staat. Vind je varen als beroep zo plezierig en geeft je dat zoveel voldoening dat je de bezwaren die eraan verbonden zijn op de koop toe neemt, of ben je zelf ook iemand die hecht aan wat als een "normaal" gezinsleven wordt gezien? Die vragen moet je voor jezelf beantwoorden. Het is dus zeer wel mogelijk dat je graag wilt blijven varen, maar dat je toch aan de wal wilt komen zodra er kinderen komen.
En wat wil je partner? Wat kán je partner? Hoe zelfstandig is die? Een goede zeemansvrouw is een heel apart soort, vergeet dat niet. Ondanks de goede verlofregelingen die tegenwoordig heel normaal zijn, zal ze toch veel dingen alleen moeten doen en zelfstandig beslissingen moeten nemen. Jij zult je van jouw kant moeten realiseren dat je, als er eenmaal kinderen zijn, heel wat gaat missen.
Zelf heb ik er nooit problemen mee gehad en dat mijn eerste huwelijk na zevenentwintig jaar krakend omhoog liep, had helemaal niets met het varen te maken. Twee keer heb ik een baan aan de wal geprobeerd; beide keren zei mijn toenmalige echtgenote heel luid en heel duidelijk: "Denk erom, ik heb je liever thuis dan op zee, maar doe het vooral niet om mij. Doe het voor jezelf en doe het voor het werk, maar niet alleen maar om thuis te zijn. Ik ben aan het leven zoals we dat nu hebben gewend en voor mij mag het zo blijven."
Want ook dat is een belangrijk punt: als je alleen maar aan de wal gaat om thuis te zijn en bereid bent om daar elk baantje voor aan te nemen dat voldoende betaalt om je kosten te dekken, dan is het tot mislukken gedoemd. Aan dat thuis zijn ben je al heel gauw gewend, maar dat werk dat blijft. Als je het daar niet in kunt vinden, wordt er helemaal niemand beter van jouw thuis zijn en heb je nog eerder kans dat je huwelijk op de klippen loopt dan wanneer je gewoon zou zijn blijven varen.
Zeemanshuwelijken zijn vaak heel goede en heel stabiele huwelijken en dat komt dan vooral omdat je niet altijd bij elkaar bent. Een op de drie huwelijken eindigt tegenwoordig in een echtscheiding. Of dit cijfer ook geldt voor de zeemanshuwelijken, weet ik niet, maar het zou me niet verbazen als dat gunstiger lag.
Over de huwelijkse trouw, over vreemdgaan, wil ik het hier nu niet hebben omdat dat een heel ander onderwerp is. Ik denk daar heel zwartwit over, een mening die ik nooit onder stoelen of banken heb gestoken, wat meerdere malen op grote onenigheid uitliep. Het lijkt me dan ook niet zinnig om daar in verband met jouw vragen over te praten want dat loopt dan ook uit op een eindeloze discussie. Tenzij het onderdeel vormt van je vragen, maar dat horen we dan wel.
Hier laat ik het eerst bij.
Dat is een onderwerp waar heel wat over te zeggen valt. Je schrijft:
Ik denk dat jij een denkfout maakt.Ik denk dat alle zeelui op z'n minst een keer meemaken dat hun relatie op de klippen loopt omdat de tegenpartij zich niet in het door jou gekozen fantastische beroep en bijkomende omgangsvorm kan vinden.
Verder zou ik best eens willen weten wat je precies bedoelt met "bijkomende omgangsvorm", maar dat is waarschijnlijk weer heel iets anders dan waar het je eigenlijk om gaat: dat varen als beroep en een "normale" relatie niet te verenigen zouden zijn.
Ik denk dus dat jij verkeerd denkt om de volgende reden. Als je het varen als beroep hebt gekozen, dan moet, als de mogelijkheid bestaat dat het überhaupt tot een vaste of wat vastere relatie kómt, de vraag of de ander daar mee kan leven onmiddellijk aan de orde komen. Als je aan een relatie begint zonder het daarover eens te zijn, vraag je om moeilijkheden. Het is dus geen kwestie van op de klippen lopen, maar van al dan niet aan een relatie beginnen. Je moet niet zeggen of denken: ach, dat zien we later wel.
Het is allereerst een kwestie van hoe je hier zélf tegenover staat. Vind je varen als beroep zo plezierig en geeft je dat zoveel voldoening dat je de bezwaren die eraan verbonden zijn op de koop toe neemt, of ben je zelf ook iemand die hecht aan wat als een "normaal" gezinsleven wordt gezien? Die vragen moet je voor jezelf beantwoorden. Het is dus zeer wel mogelijk dat je graag wilt blijven varen, maar dat je toch aan de wal wilt komen zodra er kinderen komen.
En wat wil je partner? Wat kán je partner? Hoe zelfstandig is die? Een goede zeemansvrouw is een heel apart soort, vergeet dat niet. Ondanks de goede verlofregelingen die tegenwoordig heel normaal zijn, zal ze toch veel dingen alleen moeten doen en zelfstandig beslissingen moeten nemen. Jij zult je van jouw kant moeten realiseren dat je, als er eenmaal kinderen zijn, heel wat gaat missen.
Zelf heb ik er nooit problemen mee gehad en dat mijn eerste huwelijk na zevenentwintig jaar krakend omhoog liep, had helemaal niets met het varen te maken. Twee keer heb ik een baan aan de wal geprobeerd; beide keren zei mijn toenmalige echtgenote heel luid en heel duidelijk: "Denk erom, ik heb je liever thuis dan op zee, maar doe het vooral niet om mij. Doe het voor jezelf en doe het voor het werk, maar niet alleen maar om thuis te zijn. Ik ben aan het leven zoals we dat nu hebben gewend en voor mij mag het zo blijven."
Want ook dat is een belangrijk punt: als je alleen maar aan de wal gaat om thuis te zijn en bereid bent om daar elk baantje voor aan te nemen dat voldoende betaalt om je kosten te dekken, dan is het tot mislukken gedoemd. Aan dat thuis zijn ben je al heel gauw gewend, maar dat werk dat blijft. Als je het daar niet in kunt vinden, wordt er helemaal niemand beter van jouw thuis zijn en heb je nog eerder kans dat je huwelijk op de klippen loopt dan wanneer je gewoon zou zijn blijven varen.
Zeemanshuwelijken zijn vaak heel goede en heel stabiele huwelijken en dat komt dan vooral omdat je niet altijd bij elkaar bent. Een op de drie huwelijken eindigt tegenwoordig in een echtscheiding. Of dit cijfer ook geldt voor de zeemanshuwelijken, weet ik niet, maar het zou me niet verbazen als dat gunstiger lag.
Over de huwelijkse trouw, over vreemdgaan, wil ik het hier nu niet hebben omdat dat een heel ander onderwerp is. Ik denk daar heel zwartwit over, een mening die ik nooit onder stoelen of banken heb gestoken, wat meerdere malen op grote onenigheid uitliep. Het lijkt me dan ook niet zinnig om daar in verband met jouw vragen over te praten want dat loopt dan ook uit op een eindeloze discussie. Tenzij het onderdeel vormt van je vragen, maar dat horen we dan wel.
Hier laat ik het eerst bij.
-
SjoerdSWD
Re: Varen en relaties
Ja!
Huwlijkse trouw en vreemdgaan is het mij niet om te doen. Als het goed zit, zit het goed.
Wat je zegt over direct aankaarten en varen/verlof is wel erg goed, open kaart spelen zeggen waar het op staat!
Ik heb wel eens het advies gekregen dat verpleegsters en schooljuffrouwen goed samen gaan met varen, is dit algemeen bekend?
Huwlijkse trouw en vreemdgaan is het mij niet om te doen. Als het goed zit, zit het goed.
Wat je zegt over direct aankaarten en varen/verlof is wel erg goed, open kaart spelen zeggen waar het op staat!
Ik heb wel eens het advies gekregen dat verpleegsters en schooljuffrouwen goed samen gaan met varen, is dit algemeen bekend?
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Varen en relaties
Ik had even een tikfout verbeterd, vandaar die wijziging.
Zelf was ik dus 27 jaar met een verpleegster getrouwd.
Het schijnt inderdaad veel vaker voor te komen.
Schooljuffrouwen, weet ik eigenlijk niet. Zouden er statistieken van zijn?
Natuurlijk moet je daar direct heel duidelijk over praten. Wat kan je aan? Jij, zowel als je partner? Ik heb met mensen gevaren die werkelijk kapot gingen van het verlangen naar vrouw en kinderen op reizen van drie of vier weken. Als er in de eerste haven geen brief lag, was het een doffe ellende. Dat is natuurlijk geen leven.
Ik heb altijd een zekere bewondering gevoeld voor mensen die bereid waren elk baantje aan te nemen, alleen maar om thuis te zijn. Ik kon dat niet. Terwijl het toch geen slecht werk was en ik er ook geen moeite mee had. De eerste keer dat ik aan de wal ging, kreeg ik na een inwerkperiode van nauwelijks een half jaar de leiding over een paar honderd mensen, drie opslagloodsen en ruim vijftig vrachtwagens en dat in een tijd toen er nauwelijks mensen te krijgen waren. Toch moest je dat allemaal laten draaien met een dag- en een nachtdienst, vaste routes en dienstregelingen, lastige klanten, ongelukken en onverwachte gebeurtenissen. Dat ging me allemaal goed af, al maakte ik dan ook minstens 60, maar vaker 70 uur in de week - zonder betaling van overtime. Maar dat was ik immers gewend? Aan boord van een klein bootje maakte ik minstens 84 uur in de week. Als de televisie afgelopen was en we aanstalten maakten om naar bed te gaan, zei ik vaak: "Kom, ik ga nog even kijken of de nachtdienst goed draait." En kwam dan pas om twee uur weer thuis.
Ja, dat was best goed werk en daar had ik mijn pensioen wel kunnen halen. Maar het was geen váren.
Ik was als een kind zo blij toen ik weer op zee zat en mijn vrouw ook. Terug in het leven dat we gewend waren en dat je huwelijk fris hield
Ik heb toen gezegd: "Nu ga ik nooit weer aan de wal. Ik blijf tot mijn pensioen varen. Tenzij er iemand komt vragen of ik alsjeblieft bij hem wil komen werken en dat doe ik dan alleen als het werk is dat ik graag doe en dat ook nog eens goed betaalt. Maar dat gebeurt dus niet en dus blijf ik varen."
Laat dat nu wél gebeuren. Ik werd gevraagd en ondanks de duidelijke waarschuwingen van mijn vrouw dat ik het niet moest doen, dat ik een vergissing beging en dat het een grote teleurstelling zou worden, accepteerde ik het. Het bleek inderdaad een grote vergissing. Ik wil niet zeggen dat ons huwelijk dáárdoor op de klippen is gelopen; misschien was dat op den duur toch wel gebeurd en eigenlijk is dat wel zeker, maar dat het eraan heeft bijgedragen, lijdt geen twijfel.
Dat is dus een heel ander aspect: je relatie kan misschien juist op de klippen lopen doordat je het varen opgeeft.
Zelf was ik dus 27 jaar met een verpleegster getrouwd.
Het schijnt inderdaad veel vaker voor te komen.
Schooljuffrouwen, weet ik eigenlijk niet. Zouden er statistieken van zijn?
Natuurlijk moet je daar direct heel duidelijk over praten. Wat kan je aan? Jij, zowel als je partner? Ik heb met mensen gevaren die werkelijk kapot gingen van het verlangen naar vrouw en kinderen op reizen van drie of vier weken. Als er in de eerste haven geen brief lag, was het een doffe ellende. Dat is natuurlijk geen leven.
Ik heb altijd een zekere bewondering gevoeld voor mensen die bereid waren elk baantje aan te nemen, alleen maar om thuis te zijn. Ik kon dat niet. Terwijl het toch geen slecht werk was en ik er ook geen moeite mee had. De eerste keer dat ik aan de wal ging, kreeg ik na een inwerkperiode van nauwelijks een half jaar de leiding over een paar honderd mensen, drie opslagloodsen en ruim vijftig vrachtwagens en dat in een tijd toen er nauwelijks mensen te krijgen waren. Toch moest je dat allemaal laten draaien met een dag- en een nachtdienst, vaste routes en dienstregelingen, lastige klanten, ongelukken en onverwachte gebeurtenissen. Dat ging me allemaal goed af, al maakte ik dan ook minstens 60, maar vaker 70 uur in de week - zonder betaling van overtime. Maar dat was ik immers gewend? Aan boord van een klein bootje maakte ik minstens 84 uur in de week. Als de televisie afgelopen was en we aanstalten maakten om naar bed te gaan, zei ik vaak: "Kom, ik ga nog even kijken of de nachtdienst goed draait." En kwam dan pas om twee uur weer thuis.
Ja, dat was best goed werk en daar had ik mijn pensioen wel kunnen halen. Maar het was geen váren.
Ik was als een kind zo blij toen ik weer op zee zat en mijn vrouw ook. Terug in het leven dat we gewend waren en dat je huwelijk fris hield
Ik heb toen gezegd: "Nu ga ik nooit weer aan de wal. Ik blijf tot mijn pensioen varen. Tenzij er iemand komt vragen of ik alsjeblieft bij hem wil komen werken en dat doe ik dan alleen als het werk is dat ik graag doe en dat ook nog eens goed betaalt. Maar dat gebeurt dus niet en dus blijf ik varen."
Laat dat nu wél gebeuren. Ik werd gevraagd en ondanks de duidelijke waarschuwingen van mijn vrouw dat ik het niet moest doen, dat ik een vergissing beging en dat het een grote teleurstelling zou worden, accepteerde ik het. Het bleek inderdaad een grote vergissing. Ik wil niet zeggen dat ons huwelijk dáárdoor op de klippen is gelopen; misschien was dat op den duur toch wel gebeurd en eigenlijk is dat wel zeker, maar dat het eraan heeft bijgedragen, lijdt geen twijfel.
Dat is dus een heel ander aspect: je relatie kan misschien juist op de klippen lopen doordat je het varen opgeeft.
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Varen en relaties
Hallo Sjoerd,
dit is een onderwerp wat over varen gaat, ik zal het dus vanuit ruim 7 naar Kombuispraat vershiften, zodat het meer gelezen wordt en er dan ook meer reakties zullen volgen.
Tja, het is wel zo dat moeders ook over de schouder meekijkt wat manlief hier allemaal schrijft.
Veel ex-collega's zijn inderdaad met verpleegsters getrouwd en ik dus ook, al 33 jaar.
De werksfeer in een verpleeghuis schijnt volgens mijn vrouw veel overeenkomsten te hebben met de sfeer aan boord.
Akkie dronk na de nachtdienst ook wel eens een potje na de wacht met een collega in de stationsrestauratie in Haarlem.
Even stoom afblazen en never mind wat die walslurpen daarvan denken.
Ook valt het op dat veel ex-zeelui met Engelse lady's getrouwd zijn.
Als een meisje in Holland met een zeeman aan kwam kakken, dan deed het vaak de potentiële schoonmoeder de wenkbrauwen fronzen, is het er ZO EENTJE...
In Engeland daarentegen dachten de schoonmoeders daar heel anders over.
Toch een leuk binnenkomertje en een goede basis om dan verder te gaan.
Zelf deed ik wel een consessie, ik ging op de kustvaart, ze kon meevaren en ik was niet zo lang van huis.
Maar ja, altijd zeeziek en de kustvaart...ook net zulke lange reizen als op de grote handelsvaart.
Dus toch maar op zoek naar een walbaan.
Ik solliciteerde regelmatig, maar niet echt fanatiek en op een goed moment werd ik toch ergens aangenomen.
Na een interne opleiding van 9 maanden had ik het even helemaal gehad en heb toen mijn laatste reis op de Eemhaven gemaakt, nog 1 keer een reissie Zuid Amerika.
Toen ben ik weer terug gegaan naar dat walbaantje waar ik die opleiding gevolgd had en sindsdien leid ik een rein en sober leven.
All the best
Jos
dit is een onderwerp wat over varen gaat, ik zal het dus vanuit ruim 7 naar Kombuispraat vershiften, zodat het meer gelezen wordt en er dan ook meer reakties zullen volgen.
Tja, het is wel zo dat moeders ook over de schouder meekijkt wat manlief hier allemaal schrijft.
Veel ex-collega's zijn inderdaad met verpleegsters getrouwd en ik dus ook, al 33 jaar.
De werksfeer in een verpleeghuis schijnt volgens mijn vrouw veel overeenkomsten te hebben met de sfeer aan boord.
Akkie dronk na de nachtdienst ook wel eens een potje na de wacht met een collega in de stationsrestauratie in Haarlem.
Even stoom afblazen en never mind wat die walslurpen daarvan denken.
Ook valt het op dat veel ex-zeelui met Engelse lady's getrouwd zijn.
Als een meisje in Holland met een zeeman aan kwam kakken, dan deed het vaak de potentiële schoonmoeder de wenkbrauwen fronzen, is het er ZO EENTJE...
In Engeland daarentegen dachten de schoonmoeders daar heel anders over.
Toch een leuk binnenkomertje en een goede basis om dan verder te gaan.
Zelf deed ik wel een consessie, ik ging op de kustvaart, ze kon meevaren en ik was niet zo lang van huis.
Maar ja, altijd zeeziek en de kustvaart...ook net zulke lange reizen als op de grote handelsvaart.
Dus toch maar op zoek naar een walbaan.
Ik solliciteerde regelmatig, maar niet echt fanatiek en op een goed moment werd ik toch ergens aangenomen.
Na een interne opleiding van 9 maanden had ik het even helemaal gehad en heb toen mijn laatste reis op de Eemhaven gemaakt, nog 1 keer een reissie Zuid Amerika.
Toen ben ik weer terug gegaan naar dat walbaantje waar ik die opleiding gevolgd had en sindsdien leid ik een rein en sober leven.
All the best
Jos
-
richard
Re: Varen en relaties
Ik had het nog beter ik ben met een kapiteins dochter getrouwd, het voordeel was ze wist hoe het wereldje in mekaar stak
dus ikzelf had er geen last van.
Groeten Richard
dus ikzelf had er geen last van.
Groeten Richard
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Varen en relaties
Dan heb je nog geboft want voor hetzelfde geld had dat een nadeel kunnen zijn. Met haar kennis en ervaringen had juist zij gemakkelijk kunnen zeggen: "Ik weet precies hoe dat is en daar begin ik zelf mooi niet aan. Geef mij maar een schoolmeester met lange vakanties!"het voordeel was ze wist hoe het wereldje in mekaar stak