Varen in oorlogstijd
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Varen in oorlogstijd
Hannes, even een zijstapjeNederlandse vrachtschip m.s. Jagersfontein
Was het de " Jagersfontein" die ergens in de buurt van Laurenzo Marques op een rif liep dat " zogenaamd" niet in de kaart stond, ze hadden op de bok een " navigatie foutje" gemaakt
Heb ik dat goed OF ben ik " in de bonen"
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
Re: Varen in oorlogstijd
Hallo Harry,
Je hebt de klok horen luiden, maar weet niet precies waar de klepel hangt.
Ik denk dat je de Klipfontein bedoeld die op 8 januari 1953 bij Mozambique op de rotsen liep.
Het gaat hier om de Jagersfontein, bouwjaar 1934.
Het schip werd op 26 juni 1942 op weg van Galveston naar Liverpool op pos. 31°56N, 54°48W door de Duitse onderzeeboot U 107 getorpedeerd.
Kommandant van de onderzeeboot was in die tijd Harald Gelhaus.
U 107 (Kommandant Leutnant zur See Karl-Heinz Fritz) werd op 18 augustus 1944, westelijk van La Rochelle door de Sundeland "W" van het No 201 Squadron tot zinken gebracht.
Ik heb hier een in een boek bericht over de laatste dagen van de U 107.
Het is in het Duits, ik zal het morgen even proberen te vertalen.
Groeten, Hans.
Je hebt de klok horen luiden, maar weet niet precies waar de klepel hangt.
Ik denk dat je de Klipfontein bedoeld die op 8 januari 1953 bij Mozambique op de rotsen liep.
Het gaat hier om de Jagersfontein, bouwjaar 1934.
Het schip werd op 26 juni 1942 op weg van Galveston naar Liverpool op pos. 31°56N, 54°48W door de Duitse onderzeeboot U 107 getorpedeerd.
Kommandant van de onderzeeboot was in die tijd Harald Gelhaus.
U 107 (Kommandant Leutnant zur See Karl-Heinz Fritz) werd op 18 augustus 1944, westelijk van La Rochelle door de Sundeland "W" van het No 201 Squadron tot zinken gebracht.
Ik heb hier een in een boek bericht over de laatste dagen van de U 107.
Het is in het Duits, ik zal het morgen even proberen te vertalen.
Groeten, Hans.
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Varen in oorlogstijd
Dat was inderdaad de KLIPFONTEIN, Harry. Hij zat dicht onder de wal - dat was leuk voor de passagiers - en zoals later bleek was dat té dicht onder de wal. Die steen stond inderdaad niet in de kaart, dat wil zeggen: niet in de Admiralty kaart die hij gebruikte. De Raad voor de Scheepvaart vond een Portugese kaart waar die steen wél in stond. Toen kreeg hij op zijn broodje dat hij, als hij zo dicht onder de wal wilde komen, had moeten zorgen dat hij die Portugese kaarten aan boord had.
Daar was iets voor te zeggen. Wie krikkemikken wil varen, moet zorgen dat hij krikkemikkenkaarten aan boord heeft. Wij voeren de Stockholmer Scheren ook niet op Britse kaarten, maar op Zweedse en voor de Belten hadden we Deense kaarten. Wie veel op de Oostzee voer, had Zweedse, Deense, Duitse en vaak ook Noorse kaarten aan boord. Geen Finse, dat konden we zo moeilijk lezen en ik geloof ook niet dat er mensen waren die in de Finse Scheren zonder loods voeren.
Maar zo zat dat dus met de Klipfontein.
Wat de U-107 betreft: Voor Karl-Heinz Fritz was het zijn eerste commando. Hij kwam ergens in augustus 1944 aan boord. Hij was toen 23 jaar oud. Op 16 augustus vertrok hij uit Lorient voor zijn eerste oorlogspatrouille en drie dagen later had die Sunderland hem al te pakken in de Golf van Biskaje. Oude, doorgewinterde duikbootcommandanten hadden toen al nauwelijks kans meer om heelhuids terug te komen, laat staan iemand als Karl-Heinz Fritz. Dat was een heel korte carrière. Overigens had de U-107 in de 4 jaar dat ze in de vaart was 32 koopvaardijschepen getorpedeerd, 3 zwaar beschadig, 2 oorlogsschepen tot zinken gebracht en eentje beschadigd. In januari 1944 wist ze zich in de Golf van Biskaje al schietend een viermotorig vliegtuig van het lijf te houden. Drie dagen later had ze het aan de stok met vier vliegtuigen, maar wist ook die met haar AA-geschut op afstand te houden waarbij een van de vliegtuigen, een Halifax, zwaar werd beschadigd door een treffer in het bommenruim. Dat was het werk van Volker Zimmerman, toen ook nog maar 25 jaar oud. Die overleed in 1999, tachtig jaar oud.
Karl-Heinz Fritz had minder geluk.
Gelhaus, die de Jagersfontein torpedeerde, overleefde de oorlog ook. Hij werd na de U-107 trainingsofficier en kreeg nog later een functie bij de staf. Hij zat na de oorlog drie maanden in krijgsgevangenschap en overleed in 1997 op 82-jarige leeftijd. Alle 220 opvarenden van de Jagersfontein werden gered door de Zwitserse St. Cergue. De U-107 kwam wel boven water, maar bemoeide zich verder niet met overlevenden of met de reddingsoperatie en liet die Zwitser uiteraard ook met rust.
Een paar dagen later dook er naast die Zwitser een duikboot op en werd er vanaf de toren geroepen: "Hallo, Jagersfontein! Hallo, Jagersfontein!" waarna hij weer onder water verdween. Dat moet de U-107 zijn geweest.
Daar was iets voor te zeggen. Wie krikkemikken wil varen, moet zorgen dat hij krikkemikkenkaarten aan boord heeft. Wij voeren de Stockholmer Scheren ook niet op Britse kaarten, maar op Zweedse en voor de Belten hadden we Deense kaarten. Wie veel op de Oostzee voer, had Zweedse, Deense, Duitse en vaak ook Noorse kaarten aan boord. Geen Finse, dat konden we zo moeilijk lezen en ik geloof ook niet dat er mensen waren die in de Finse Scheren zonder loods voeren.
Maar zo zat dat dus met de Klipfontein.
Wat de U-107 betreft: Voor Karl-Heinz Fritz was het zijn eerste commando. Hij kwam ergens in augustus 1944 aan boord. Hij was toen 23 jaar oud. Op 16 augustus vertrok hij uit Lorient voor zijn eerste oorlogspatrouille en drie dagen later had die Sunderland hem al te pakken in de Golf van Biskaje. Oude, doorgewinterde duikbootcommandanten hadden toen al nauwelijks kans meer om heelhuids terug te komen, laat staan iemand als Karl-Heinz Fritz. Dat was een heel korte carrière. Overigens had de U-107 in de 4 jaar dat ze in de vaart was 32 koopvaardijschepen getorpedeerd, 3 zwaar beschadig, 2 oorlogsschepen tot zinken gebracht en eentje beschadigd. In januari 1944 wist ze zich in de Golf van Biskaje al schietend een viermotorig vliegtuig van het lijf te houden. Drie dagen later had ze het aan de stok met vier vliegtuigen, maar wist ook die met haar AA-geschut op afstand te houden waarbij een van de vliegtuigen, een Halifax, zwaar werd beschadigd door een treffer in het bommenruim. Dat was het werk van Volker Zimmerman, toen ook nog maar 25 jaar oud. Die overleed in 1999, tachtig jaar oud.
Karl-Heinz Fritz had minder geluk.
Gelhaus, die de Jagersfontein torpedeerde, overleefde de oorlog ook. Hij werd na de U-107 trainingsofficier en kreeg nog later een functie bij de staf. Hij zat na de oorlog drie maanden in krijgsgevangenschap en overleed in 1997 op 82-jarige leeftijd. Alle 220 opvarenden van de Jagersfontein werden gered door de Zwitserse St. Cergue. De U-107 kwam wel boven water, maar bemoeide zich verder niet met overlevenden of met de reddingsoperatie en liet die Zwitser uiteraard ook met rust.
Een paar dagen later dook er naast die Zwitser een duikboot op en werd er vanaf de toren geroepen: "Hallo, Jagersfontein! Hallo, Jagersfontein!" waarna hij weer onder water verdween. Dat moet de U-107 zijn geweest.
-
Journee
Re: Varen in oorlogstijd
Het verging de vorige "Klipfontein" (sinds 1936 als "Gloria Stella") al niet veel beter dan deze.
Op 17 september 1940 werd dat schip in de haven van Benghazi door Britse torpedovliegtuigen gebombardeerd, waarna ze zonk. In 1949 werd ze weer gelicht en in 1950 in La Spezia gesloopt.
Theo, gezien de horizon, en daardoor een trim-suggestie tijdens het zinken, heb je deze foto waarschijnlijk uit de Telegraaf.
Op 17 september 1940 werd dat schip in de haven van Benghazi door Britse torpedovliegtuigen gebombardeerd, waarna ze zonk. In 1949 werd ze weer gelicht en in 1950 in La Spezia gesloopt.
Theo, gezien de horizon, en daardoor een trim-suggestie tijdens het zinken, heb je deze foto waarschijnlijk uit de Telegraaf.
Re: Varen in oorlogstijd
Die St. Cerque is dan ook een rode draad in het oorlogsgebeuren.
Het was ook het schip waarmee Hazelhoff-Roelfzema, Tazelaar en van der Stok uit bezet Nederland ontsnapten.
Groeten,
Bert de Boer
Het was ook het schip waarmee Hazelhoff-Roelfzema, Tazelaar en van der Stok uit bezet Nederland ontsnapten.
Groeten,
Bert de Boer
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Varen in oorlogstijd
Tja, dan had ik alleen de " Fontein" goed onthouden maar jullie hadden weer wat te ouwehoeren
maar jullie hadden weer wat te ouwehoeren MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Varen in oorlogstijd
Zo is dat, Harry. En daar gaat het tenslotte maar om, dat opa van vroeger kan vertellen... 
Op 28 februari 1939 werd ze in Buenos Aires verkocht aan de Zwitsers Eric Demaurex en Georges Pasche die haar onder Panamese vlag brachten als St. CERGUE. Op 3 mei 1940 arriveerde het schip in Rotterdam en lag daar nog toen de Duitse bezetter op 15 mei 1940 bepaalde dat geen enkel schip uit de Nederlandse wateren mocht vertrekken. De Zwitserse eigenaren probeerden haar toen te verkopen aan de Duitse rederij Fisser & Van Doornum uit Emden, maar die deal mislukte omdat de prijs te hoog was en de Duitsers over te weinig buitenlandse valuta beschikten.
Op 28 januari 1941 werd ze met toestemming van de Duitsers verkocht aan de Suisse-Atlantique Societé de Navigation Maritime S.A. te Lausanne. Ze bleef echter onder Panamese vlag. In het voorjaar van 1941 zou ze via het Kielerkanaal en vervolgens via Skagen en be-noorden de Shetlands langs naar New York gaan. Ze zat vol met verstekelingen, waaronder Erik Hazelhoff-Roelfsema. In de buurt van de Faröer werd ze gestopt door een Engelse kruiser die haar voor een vermomde Duitser aanzag en opbracht naar Thorshavn. Daar werden de verstekelingen aan land gebracht en bovendien droste de helft van de bemanning. Er bleven echter genoeg mensen over om na het onderzoek door de Britten door te varen naar New York.
Op 10 juli 1941 werd ze als vijfde schip opgenomen in het Zwitserse scheepsregister en op 1 augustus - de Zwitserse nationale feestdag - werd in New York dan toch eindelijk de Zwitserse vlag gehesen. Kapitein werd de Zwitser Fritz Langnau en het schip werd ingezet tussen New York en Genua, graan vanuit Amerika en Zwitserse machinerieën en ander stukgoed terug.
Op 15 april redde ze tien overlevenden van de Noorse tanker KOLL die op 9 april door de U-571 onder Helmut Möhlmann was getorpedeerd. Een andere boot met 23 overlevenden werd op 25 april door een Portugees opgepikt.
Op 27 juni volgde de redding van alle opvarenden van de Jagersfontein.
Op 25 maart 1943 redde de St. Cergue nog eens 22 man van de Zweedse Industria die door de U-518 onder Friedrich-Wilhelm Wissmann was getorpedeerd. Die had haar voor de - drie keer zo grote - Britse Industria aangezien.
Op 30 september 1943 redde de St. Cergue be-noorden de Kaap Verdische Eilanden de opvarenden van de Portugese MELLO die in brand stond. De brand werd geblust waarne de St. Cergue het beschadigde schip naar Recife sleepte. Het schip werd gerepareerd en bleef nog tot in de zestiger jaren in de vaart.
Later sleepte de St. Cergue de Griekse NEREUS die haar schroef had verloren, naar Las Palmas.
In december 1951 werd de St. Cergue verkocht aan Bornhofen & Bischoff in Hamburg waar ze verderging als Claus Bischoff.
Na dit roemrijke leven werd ze in 1962 uiteindelijk naar Italië verkocht en in Monfalcone gesloopt.
De St. Cergue was een heel interessant schip. Ze was in 1937 gebouwd bij William Gray & Co., in West Hartlepool als FELLDENE voor Dene Ship Management Co., Londen. 7600 DWT, een triple die haar een snelheid van 9 knopen moest geven, 117 meter lang en 16 meter breed, 12 bomen voor 4 ton elk.Bert de Boer schreef:Die St. Cerque is dan ook een rode draad in het oorlogsgebeuren.
Op 28 februari 1939 werd ze in Buenos Aires verkocht aan de Zwitsers Eric Demaurex en Georges Pasche die haar onder Panamese vlag brachten als St. CERGUE. Op 3 mei 1940 arriveerde het schip in Rotterdam en lag daar nog toen de Duitse bezetter op 15 mei 1940 bepaalde dat geen enkel schip uit de Nederlandse wateren mocht vertrekken. De Zwitserse eigenaren probeerden haar toen te verkopen aan de Duitse rederij Fisser & Van Doornum uit Emden, maar die deal mislukte omdat de prijs te hoog was en de Duitsers over te weinig buitenlandse valuta beschikten.
Op 28 januari 1941 werd ze met toestemming van de Duitsers verkocht aan de Suisse-Atlantique Societé de Navigation Maritime S.A. te Lausanne. Ze bleef echter onder Panamese vlag. In het voorjaar van 1941 zou ze via het Kielerkanaal en vervolgens via Skagen en be-noorden de Shetlands langs naar New York gaan. Ze zat vol met verstekelingen, waaronder Erik Hazelhoff-Roelfsema. In de buurt van de Faröer werd ze gestopt door een Engelse kruiser die haar voor een vermomde Duitser aanzag en opbracht naar Thorshavn. Daar werden de verstekelingen aan land gebracht en bovendien droste de helft van de bemanning. Er bleven echter genoeg mensen over om na het onderzoek door de Britten door te varen naar New York.
Op 10 juli 1941 werd ze als vijfde schip opgenomen in het Zwitserse scheepsregister en op 1 augustus - de Zwitserse nationale feestdag - werd in New York dan toch eindelijk de Zwitserse vlag gehesen. Kapitein werd de Zwitser Fritz Langnau en het schip werd ingezet tussen New York en Genua, graan vanuit Amerika en Zwitserse machinerieën en ander stukgoed terug.
Op 15 april redde ze tien overlevenden van de Noorse tanker KOLL die op 9 april door de U-571 onder Helmut Möhlmann was getorpedeerd. Een andere boot met 23 overlevenden werd op 25 april door een Portugees opgepikt.
Op 27 juni volgde de redding van alle opvarenden van de Jagersfontein.
Op 25 maart 1943 redde de St. Cergue nog eens 22 man van de Zweedse Industria die door de U-518 onder Friedrich-Wilhelm Wissmann was getorpedeerd. Die had haar voor de - drie keer zo grote - Britse Industria aangezien.
Op 30 september 1943 redde de St. Cergue be-noorden de Kaap Verdische Eilanden de opvarenden van de Portugese MELLO die in brand stond. De brand werd geblust waarne de St. Cergue het beschadigde schip naar Recife sleepte. Het schip werd gerepareerd en bleef nog tot in de zestiger jaren in de vaart.
Later sleepte de St. Cergue de Griekse NEREUS die haar schroef had verloren, naar Las Palmas.
In december 1951 werd de St. Cergue verkocht aan Bornhofen & Bischoff in Hamburg waar ze verderging als Claus Bischoff.
Na dit roemrijke leven werd ze in 1962 uiteindelijk naar Italië verkocht en in Monfalcone gesloopt.
-
Evert Sikkema
- Berichten: 995
- Lid geworden op: 31 dec 2004 18:07
Re: Varen in oorlogstijd
Er is een website van de St Cergue met diverse foto's:
http://www.swiss-ships.ch/schiffe/st-ce ... ue_005.htm
groeten
Evert Sikkema
http://www.swiss-ships.ch/schiffe/st-ce ... ue_005.htm
groeten
Evert Sikkema
Re: Varen in oorlogstijd
Hallo allen
Ik heb een site gevonden over de koopvaardij tijdens de tweedewereldoorlog met negen inteviews van getuigen waaronder een van Theo Horsten.(84 min.)
De site is;getuigenverhalen.nl
koopvaardijgezinnen in oorlogstijd aan klikken en kun je de video,s bekijken,veel plezier.
Gr.Joop
Ik heb een site gevonden over de koopvaardij tijdens de tweedewereldoorlog met negen inteviews van getuigen waaronder een van Theo Horsten.(84 min.)
De site is;getuigenverhalen.nl
koopvaardijgezinnen in oorlogstijd aan klikken en kun je de video,s bekijken,veel plezier.
Gr.Joop