Varen in oorlogstijd

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Jos Komen (R.I.P)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Maar er komen nog een aantal schepen waar Jan Hendrik Timmerman tijdens de oorlog op gevaren heeft. :)
Hier de Aletta.
All the best
Jos
Aletta-01.jpg
Aletta-01.jpg (70.68 KiB) 3965 keer bekeken
Aletta-02.jpg
Aletta-02.jpg (73.49 KiB) 3965 keer bekeken
IDNo: 5520095 Year: 1927
Name: ALETTA
Type: Tanker
Flag: NLD
Tons: 3085
DWT: 3841 Yard No: 308
LPP: 93.0 Country of build: GBR
Beam: 15.3 Builder: Caledon
Location of yard: Dundee
Speed(kn): 2D-9.5
End: 1967
Subsequent History:
55 LA PAZ

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Hallo allemaal,

Ik ben het natuurlijk "toch wel" aan mezelf verplicht om een "duitje in het zakkie" te doen, als volgt:

1) Ik zou Theo zeer beleefd EN nadrukkelijk willen verzoeken om zijn " besluit om er mee te stoppen" HEEEEL serieus " opnieuw onder de loep te en IN overweging te nemen" en ik zou daarvoor de volgende redenen aan willen voeren.

2) Allereerst is dit onderwerp, althans ZO zie ik het, een " Tik an de Pettuh" voor o.a. mijn ouwe maat " Jan Eulie" waar Jos z'n ouwe WW2 schepen van plaatst EN Theo z'n eigen vader EN " allen van die generatie", ik vind DAT een "streven wat donders dicht bij m'n hart zit" EN waar we " niet bij de eerste slag of stoot" van om moeten vallen.

3) Bij mijn weten vielen er " vroeger in het Pikheethok" ook wel eens "wat verbale klappen" ( die Ik hier trouwens NU nog niet heb gezien) maar de volgende dag "deden we weer een bakkie"

4) Dit IS en zal ook wel een " onderwerp met emotionele lading" blijven, zolang als " onze generatie er over ouwehoerd......... DAAR "moeten we mee leren leven"........even ter zijde : Ik sprak gisteren met "ouwe vrienden over Berlijn....de Stad Berlijn dus".......DAT doet me aan m'n vader denken......DAT doet me DUS aan WW2 bombardementen op die stad denken EN hoe het " hem heeft ingepakt" en DUS wordt zo iets "emotioneel voor mij" , voor mij.........maar NIET voor die anderen........
5) We kijken hier allemaal "anders tegen aan"........ik ben geen specialist op DIT gebied maar voel me er voldoende mee op de hoogte om " met aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid" te stellen dat Theo, mede door zijn uitgebreide onderzoek en dokumentatie" waarschijnlijk wel gelijk zal hebben en anders" donders dicht bij de waarheid" zit..........wat nog niet wil zeggen dat we er dan DUS makkelijker mee omgaan.......

6) Als Ton z'n " gebarsten bom" opmerking veranderd in " er moet ruimte zijn om diplomatiek van mening te verschillen en dat als grote mensen met elkaar te bespreken" ( om nou maar eens een mooie VOLLE zin in m'n moeders taal te produceren :lol: waar Theo waarschijnlijk wel wat Nederlands vertalers idioom tegen aan kan gooien :lol: :lol: ) DAN klinkt wat " hij bedoeld" plotseling heeeel anders.........

7) Ik zou OOK een ieder, inklusief ikzelf, betreffende dit onderwerp aan willen raden dat "onze interesse in de zaak BOVEN het gekakel UIT zal moeten rijzen" om te voorkomen DAT " WE het kindje met het badwater weg gooien"
8) Om hier even in gedachten met wat "wijze woorden" van mijn ouwe maat " Jan Eulie uut Blokziel" zaliger te spreken als we aan boord wat hadden te krakelen en Jan er "een punt aan wilde draaien" dan begon ie met.......Nou moeten jullie me maar niet kwalijk nemen, maar toen ik in Tuktoyaktuk in de winter van.............en dan kwam er gegarandeerd een verhaal over "de strontton die hij in de winter op het fornuis moest ontdooien om hem leeg te kiepen".........en iedereen lachte zich een stekende pijn in de zij EN het leven ging verder.........ik bedoel maaaaar :wink:

9) I rest my case.........en blijf hopen op een voortgaande EN brede en bij tijd en wijle " wel researched" onderwerp op dit interessante forum " waar de zeeman zich thuisvoelt" en waar we elkaar " af en toe" wat in de sokken pissen ( maar NIET al te veel) :lol:

Ps: Eventuele tikfouten zijn de volledige verantwoordelijkheid van de schrijver en mag de "uitgevers" van dit dagblad NIET kwalijk worden genomen :roll: :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door gerard tenerife »

hallo allemaal, ik vond het heeel jammer dat theo er mee op houd, maar ik respekteer zijn zienswijze, maar hoe dan ook oorlog is een vieze zaak, wie er ook begint of wint. dit is geschiedenis en is gebeurt en moet objectief beken worden.
in mijn familie zijn hollanders, engelsen en duitsers, wij hebben allemaal verloren, aan het oostfront, op een convooi schip, met een nek schot op een eksekutie plaats of "gewoon" bij een bombardement.
groeten van een triestig tenerife.
een pessimist is een optimist met veel ervaring.
Ton van der Sluijs

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Ton van der Sluijs »

Ik zou het persoonlijjk zeer waarderen als je de draad weer op pakt Theo :| :| Na "De Prijs" te hebben gelezen, denk ik dat er heel veel info bij jou zit, die we allen verslinden. Zoals ik al stelde, degenen die er niet tegen kunnen moeten eeeven op youtube gaan zitten. Wat mijn opmerking over dat de bom best es mag barsten, bedoel ik in twee punten wat Harry stelde; ten eerste als volwassenen zonder erom heen tedraaien zeggen wat je meent, eruit komen samen en een bakkie na afloop... met wederzijds respekt. Ik weet het, ik heb het hart op de tong liggen (ik dacht dat dat juist zo karakteristiek is voor de mensen op kombuispraat?) en de beginjaren was dat ook gemeengoed hier en behoudens wat "over en weer geblaf" werd dat weer in de minne geschikt.. De laatste twee jaar "vliegt het rode potlood over de topics" en hebben een aantal mensen te lange tenen. Ik herhaal het nog maar eens, en ik denk dat ik wel weer op een paar tenen ga staan, maar de "dood"voor het forum wordt straks het "PB verkeer", het zwarte broertje van Kombuispraat waarin een aantal mensen druk over anderen schrijven en hun mening bij anderen parkeren en mensen stelselmatig worden genegeerd. De enige reden dat ik twee, soms drie maal per dag hier kijk, is dat er zoveel mensen zoveel machtig interressante dingen te vertellen hebben. Soms ddenk ik wel es "ik moet me gewoon afmelden , dan zie ik een aantal kleinzieligheden gewoon niet" maar weten jullie? Ik ben gewoon verslaafd aan kombuis, en als we nou met een paar mensen iemand als Theo Horsten de hoek indrukken, nou ,dan zijn we gauw klaar hier, want hi8j is één van de smaakmakers hier. DAT wou ik even kwijt.
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Kweekschool voor de Zeevaart

Bericht door Vaerderij »

De Vereeniging van Oud-Kweekelingen van de Kweekschool voor de Zeevaart te Amsterdam heeft in mei 2000 belevenissen van de oud-kwekelingen, die in de oorlog op zee waren, besloten te publiceren. Met enige schroom plaats ik hier het verhaal van Willem Willems. Niet helemaal willekeurig want in dit opgetekend verhaal van het echtpaar Willems komt ook de Aletta voor.
Kweekschool  bladz. 113.jpg
Kweekschool bladz. 113.jpg (234.07 KiB) 3822 keer bekeken
Kweekschool bladz. 114.jpg
Kweekschool bladz. 114.jpg (175.44 KiB) 3824 keer bekeken
Anne
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Tankvaart in oorlogstijd

Bericht door Vaerderij »

Kweekschool voor de Zeevaart bladz. 102 Tankvaart.jpg
Kweekschool voor de Zeevaart bladz. 102 Tankvaart.jpg (308.46 KiB) 3799 keer bekeken
Met dank aan de Vereeniging van Oud-Kweekelingen van de Kweekschool te Amsterdam bladz. 103.jpg
Met dank aan de Vereeniging van Oud-Kweekelingen van de Kweekschool te Amsterdam bladz. 103.jpg (220.51 KiB) 3800 keer bekeken
Bron: Belevenissen van oud-kwekelingen van de Kweekschool voor de Zeevaart
varende in de Tweede Wereldoorlog.

Vereeniging van Oud-Kweekelingen

Anne
vianne

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door vianne »

Heren,

Er zijn niet veel plaatsen waar ik vragen kan stellen over het onderwerp "Varen in oorlogstijd". Mijn interesse in het onderwerp is groot, de kennis niet. Ik hoop dan ook dat dit topic blijft bestaan.

Als een konvooi aangevallen werd, dan waren er soms schepen die zich losmaakten uit het konvooi (ik dacht dat ze dit rompers noemen?). Volgens de regels mocht dit niet, en als het gebeurde werd er een straf opgelegd (aan de kapitein, of de hele bemanning?).
Mijn vraag is wie verzorgde die bestraffing? De Buitengewone Raad? Wat moet ik me voorstellen onder straf? Boete, gevangenis?

Alvast fijne dagen toegewenst!

Vianne
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Laat ik proberen een goed antwoord te formuleren op al deze opmerkingen en suggesties.
Ik wil beginnen met heel duidelijk te stellen dat dit topic - althans wat mijn bijdragen daaraan betreft – puur bedoeld is ter informatie. Het overdragen van kennis en daarbij dan zelf hopelijk ook weer het een en ander opsteken. Het is wat mij betreft niet bedoeld als een eerbetoon aan wie dan ook. Dat zit namelijk heel anders in elkaar en nu moet ik mijn woorden heel goed gaan kiezen om te voorkomen dat ik verkeerd word begrepen en er misverstanden gaan ontstaan over mijn motieven.

Alles draait altijd om goede, volledige en juiste informatie. Wie zich bij het trekken van conclusies, het nemen van beslissingen en het bepalen van zijn verdere handelen baseert op onjuiste of onvolledige informatie gaat meestal de mist in. Dat hoeft vast geen nadere toelichting en iedereen kan daarvan voor zichzelf voorbeelden vinden. Dat kan gaan om kleinigheden zoals op het verkeerde moment het verkeerde tegen iemand zeggen met als gevolg dat er grote misverstanden ontstaan en je misschien wel ruzie krijgt, tot het verspelen van een heel schip aan toe. Vandaar dat je altijd moet proberen om je te baseren op juiste en volledige informatie.

Toen nu ruim 23 jaar geleden, in 1986, de gedachte bij mij vorm begon te krijgen om te trachten het oorlogsverleden van mijn vader te achterhalen, wist ik niet meer van de oorlog op zee dan de gemiddelde Nederlander. Ik wist alleen dat ik zes jaar geen vader had gehad en dat ik de man ook daarna tot zijn dood in 1967 nauwelijks had leren kennen. Ik had aan den lijve – en vooral “aan de geest” als zoiets bestaat – ondervonden wat dat voor gevolgen had als iemand in 1939 als een doodgewone machinist van de Rotterdamsche Lloyd de deur uitging om pas zes jaar later weer terug te komen. Er wordt altijd gezegd dat die mensen (liever) niet over de oorlog wilden praten. Ik betwijfel dat ten sterkste. Ik meen nu te weten dat ze dat maar wat graag zouden hebben gewild, als er maar iemand was geweest die naar ze had willen luisteren. Echt luisteren. Tegenwoordig heeft iedereen de mond vol – en waarschijnlijk terecht – van PTSS, het Posttraumatisch Stresssyndroom en als er nu ooit mensen zijn geweest die daar aan en onder geleden moeten hebben, dan zijn dat toch wel al die kerels geweest die tijdens de oorlog op zee hadden gezeten. Wie meer wil weten over dat syndroom, vindt op het net voldoende informatie en daarom beperk ik me hier tot de symptomen die ik ook van het net heb gehaald:

De symptomen zijn herbeleving (nachtmerries of flashbacks), vermijding van herinneringen of emotionele uitschakeling hiervan, klinische depressie, ernstige prikkelbaarheid met slaapstoornissen, extreme spanning als gevolg van bepaalde prikkels, irritatie en hevige schrikreacties. Het is ook mogelijk dat de persoon symptomen van andere psychische aandoeningen vertoont. Van PTSS is sprake wanneer de symptomen langer dan een maand duren. Wanneer deze korter dan een maand duren, spreekt men van acute stressstoornis (ASS). PTSS is met behandeling te genezen of verbeteren. Soms kan dit ook spontaan gebeuren.

Ik weet nu, nee: ik beséf nu pas dat mijn vader in de vijftiger en zestiger jaren al deze symptomen had. Nu pas durf ik de mogelijkheid onder ogen te zien dat zijn veel te vroege dood in 1967, nog maar 64 jaar oud, wel eens mede veroorzaakt kan zijn door ditzelfde syndroom. Dat hij nooit over de oorlog wilde praten, is niet helemaal waar. Soms, als we samen met de hond aan de wandel waren en hij me een klein beetje van zijn sores vertelde, zei hij wel eens iets dat met de oorlog te maken had. Het merkwaardige is dat ik me die weinige gelegenheden nog heel goed kan herinneren, tot en met de plaats waar we liepen als hij zoiets zei. Zo zei hij bijvoorbeeld een keer: “Achteraf bezien was die oorlog eigenlijk helemaal zo’n slechte tijd nog niet.”
Ik had toen door moeten vragen op dergelijke uitspraken, maar dat deed ik helaas niet. Ik weet ook nog dat hij vertelde hoe verschrikkelijk bang hij vaak was geweest als ze beneden in de machinekamer alleen maar hoorden wat er allemaal om hen heen gebeurde, de ontploffende dieptebommen en het inslaan van torpedo’s, maar niet wisten wat er werkelijk allemaal gebeurde en alleen maar stonden te wachten op de klap waarmee ze zelf zouden worden getroffen. Hij vertelde dat hij zijn gedachten dan probeerde te verzetten door het maken van sterkteleersommen aan de lessenaar in de machinekamer. Daar moest ik telkens aan terugdenken toen ik later voor S1 zelf sterkteleer kreeg. Later las ik eens dat er op sommige Amerikaanse oorlogsschepen een vent speciaal werd aangewezen om tijdens een gevecht de machinekamer via de intercom een lopend verslag te geven van dat wat er boven gebeurde. Dat scheen te helpen voor de mensen beneden.

Wat ik verder merkte van de gevolgen voor mijn vader, besefte ik ook pas veel later. Wij lachten er altijd een beetje om als hij ’s winters bij ons op bezoek kwam, in de tijd toen we nog geen centrale verwarming hadden, maar wel zware overgordijnen die ’s avonds dicht gingen, zowel in de voor- als in de achterkamer en de kamerdeur dicht want op de gang was het koud. Daar kon hij niet tegen en na eerst wat te hebben zitten draaien, vroeg hij dan of een van de gordijnen open mocht, voor of achter, dat maakte niet uit, of anders de deur open. Hij was doodsbang opgesloten te raken en dat heeft hij altijd gehouden. Autorijden was een grote inspanning voor hem en achteraf denk ik dat hij zich ook in een auto te opgesloten voelde. Zoals hij ook alleen maar vanuit een telefooncel kon bellen als hij met zijn voet de deur openhield.

In de tweede helft van de zeventiger jaren raakte ik zelf in een ernstige persoonlijke crisis waardoor ik op den duur bij de psychiater terechtkwam. Dat was toen al wat meer geaccepteerd en nu is het helemaal niet bijzonder meer, maar het bleef toch een hele stap en je haalt er ook heel wat mee overhoop. De beerput gaat open, zogezegd en de gevolgen daarvan kunnen verstrekkend zijn. Hoe het ook zij, in tegenstelling tot wat ik zelf meende wat de oorzaak van mijn problemen was, bleek de verhouding met en het overlijden van mijn vader daar een heel belangrijke rol in te spelen. Het heeft geen zin om daar verder op in te gaan en ik wil hiermee dan ook alleen maar aangeven dat de ervaringen van mijn vader tijdens de oorlog rechtstreeks hadden doorgewerkt in mijn eigen leven. En doordat ik daardoor in de problemen kwam, werkte het ook nog eens door in het leven van mijn kinderen.

Dat alles lag ten grondslag aan de gedachte om dat op papier te gaan zetten. Maar eenmaal begonnen met het maken van aantekeningen, wat later uitmondde in echte research voor een boek, merkte ik dat er veel meer aan vast zat. Omdat ik nu eenmaal een perfectionist ben en geen onzin wil schrijven of blunders maken, begon ik aan een vrij diepgaande studie over de onderzeebootoorlog. Zodoende kwam ik dan weer terecht op Heinz Eck en de Peleus affaire. Ik werd met mijn neus op het feit gedrukt dat al die mensen ongewilde slachtoffers waren van die pestoorlog. Mijn vader kon het niet helpen dat hij in de oorlog terechtkwam en als een getraumatiseerd man terugkwam. Heinz Eck was een doodgewone jongen, een zoon van doodgewone mensen, geboren in 1916. Net als vele anderen dat toen en ook nu nog doen, nam hij in 1934 dienst bij de toenmalige Reichsmarine. Hij was geen nazi en geen achterbakse sluipmoordenaar. Het was een doodgewone vent die vol met plannen zat. Het was niet zijn schuld dat Duitsland in de greep kwam van een misdadig regime. Waarom hij graag bij de onderzeedienst wilde, weet ik niet en dat is ook van minder belang. De onderzeedienst is altijd overal vrijwillig geweest, ook in Nederland en ook in Duitsland en altijd zijn daar voldoende mensen voor te vinden.
Heinz Eck nam een totaal verkeerde beslissing. Hij trachtte de sporen van de torpedering van de Griekse Peleus uit te wissen door het beschieten van de vlotten en sloepen in de hoop dat die zouden zinken. Hij wilde daarmee voorkomen dat patrouillerende vliegtuigen hem te snel op het spoor zouden komen. Dat hij daarmee ook mensen doodschoot en de mogelijke overlevenden alle kans op redding ontnam, was volgens hem een noodzakelijk gevolg van een en ander. Doordat er toch nog twee mensen dit drama overleefden en hij later, toen zijn boot in handen viel van de Engelsen, vergat om zijn Kriegstagebuch waarin het hele geval vermeld stond, te vernietigen, liep hij tegen de lamp. Hij werd na de oorlog berecht en doodgeschoten.
Terecht, zo zou je in eerste instantie denken, maar bij een wat nauwkeuriger bestudering van de zaak, ga je daar al snel aan twijfelen. Ik ga het niet nog eens uit de doeken doen, maar ook hij was een slachtoffer van de oorlog. Net als de mensen die hij had doodgeschoten en net als mijn vader. Net als ik.

Vandaar dat ik niet oordeel. Vandaar dat ik niet over “helden” wil spreken of schrijven en ook niet over boeven, killers of sluipmoordenaars. Vandaar dat ik al lezend en studerend en schrijvend respect heb gekregen voor al die mensen die ongewild aan die smerige oorlog moesten deelnemen, inclusief de bemanningen van de Duitse onderzeeërs. Het boek dat ik schreef, is niet bedoeld als een “eerbetoon” aan mijn vader en al die andere mensen van de Koopvaardij die tijdens de oorlog hebben gevaren. Het is bedoeld ter informatie, om alsnog enig begrip te kweken voor al die mensen die een hoge prijs betaalden voor iets waar ze niets aan konden doen. Datzelfde geldt voor dit topic. Geen eerbetoon, hoewel het natuurlijk iedereen vrijstaat om het als zodanig op te vatten of er vanuit dat gevoel bijdragen aan te leveren. Wel informatie en dat dan zo volledig mogelijk. De zaken vanuit verschillende standpunten benaderen en soms teruggaan naar het verleden. Naar de Eerste Wereldoorlog, maar ook naar Pearl Harbor. Wat dreef de Japanners tot die onverhoedse aanval? Was oorlog met Japan een gevolg van de slechte buitenlandse politiek van de Verenigde Staten en misschien te voorkomen geweest? Zeker is dat het Amerikaanse State Department doof was voor de waarschuwingen van de ambassadeur in Japan. Zeker is dat de toenmalige premier van Japan, generaal Hideki, die tegelijk ook minister van Oorlog was, een fel tegenstander was van een oorlog met de geallieerden en met hem vier luitenant-generaals.
Maar eenmaal losgebarsten, gingen de Japanners tekeer als beesten. Toch heeft de Japanse keizer nooit terecht gestaan voor oorlogsmisdaden en is er nooit ook maar één Japanse duikbootcommandant berecht voor het afslachten van weerloze mensen van de koopvaardij.

Dat brengt me terug bij de Laconia Order waarbij het de Duitse duikbootcommandanten verboden werd om overlevenden van tot zinken gebrachte schepen te helpen. Laat ik me hier toch maar eens volledig plaatsen.
1. Elke poging tot redding van opvarenden van tot zinken gebrachte schepen alsook oppikken van zwemmende personen en aan boord brengen van reddingboten, het oprichten van gekapseisde reddingboten alsmede afgeven van voedsel en water dienen achterwege te blijven. Redding is in tegenspraak met de meest primitieve eisen der oorlogvoering na vernietiging van vijandelijke schepen en bemanningen.
2. Gezagvoerders en technisch personeel van tot zinken gebrachte schepen dienen zo mogelijk wegens hun importantie te worden opgepikt en meegenomen.
3. Schipbreukelingen alleen dan redden wanneer hun verklaringen voor de boot van belang zijn.
4. Blijf hard. Denk eraan dat de vijand bij zijn luchtaanvallen op Duitse steden vrouwen en kinderen niet spaart!
Die werd uitgevaardigd omdat de Duitse commandanten oorspronkelijk wél hulp verleenden. Niet altijd, de omstandigheden moesten geschikt zijn en de eigen boot mocht nooit in gevaar komen. Maar die order was dus niet zonder reden. Daar komt echter nog bij dat het besluit tot het uitvaardigen van de Laconia Order mede was ingegeven door een bespreking die daarvoor al had plaatsgevonden tussen Hitler en zijn minister van Buitenlandse Zaken Von Ribbentrop. Belangrijk is dat ook de ambassadeur van Japan Hirosji Asjima daarbij aanwezig was. Gesproken werd over de noodzaak om behalve zoveel mogelijk tonnage tot zinken te brengen, ook te proberen om een personeelsgebrek bij de geallieerden te creëren door het vernietigen van de reddingboten van getorpedeerde schepen. Daarbij doet de Japanse ambassadeur een duit in het zakje door te verklaren dat hij het daarmee volkomen eens is en dat de Japanners dat al een poosje doen.
Aanvankelijk wordt er niets met dat bevel gedaan en pas na het gebeurde met de Laconia komt het weer ter tafel. Dat hier geen directe order uit voortkwam om overlevenden te doden of de kans op redding te ontnemen, was aan Dönitz te danken. Die wilde dat er niet in hebben en gelukkig luisterde Hitler vaak naar hem. Het was min of meer een compromis.
Dat veel commandanten ook na deze order gewoon doorgingen met hulp verlenen, is weer een ander verhaal, zoals anderen deze order naar de letter zullen hebben opgevolgd en besloten om voortaan geen overlevende meer te helpen. Maar Heinz Eck was dus de enige Duitse onderzeebootcommandant die daadwerkelijk sloepen heeft beschoten. Hij deed dat niet omdat hij een misdadiger was of een vuile nazi of een psychopaat; hij deed dat omdat hij meende daarmee zijn eigen boot te kunnen beschermen. Dat kostte hem de kop. De gevallen waarbij Engelsen en Amerikanen exact hetzelfde deden, mochten niet tot zijn verdediging worden aangevoerd en bovendien liet zijn verdediger zich nogal makkelijk de mond snoeren. Maar hij was dus schuldig, daar is geen twijfel aan.

Ik hoop dat mijn houding, bedoeling en uitgangspunten hiermee wat duidelijker zijn geworden. Voor discussies over goed of slecht voel ik niets. Schone oorlogen bestaan niet en in elke oorlog gebeuren afschuwelijke dingen en plegen alle partijen soms de meest gruwelijke daden. Die hoeven we niet speciaal te accentueren, maar ook niet uit de weg te gaan. Begrijpen zullen we ze wel nooit.

Gaan we over tot de orde van de dag. :wink:
Gebruikersavatar
Vaerderij
Berichten: 1935
Lid geworden op: 28 nov 2004 09:53
Locatie: Spoolde, Zwolle

Varen, vechten en soms berecht

Bericht door Vaerderij »

Theo, een tik aan de pet.

Vianne op de topic Vaarplichtbesluit kun je vooral op bladzijde 3 lezen op welke wijze de berechting tot stand kwam.
http://www.kombuispraat.com/viewtopic.p ... vaarplicht

Misschien dat het boekje: Varen, vechten of berechten, ook nog wel ergens tweedehands is te verkrijgen.
Anne
ferryvaneeuwen
Berichten: 2676
Lid geworden op: 25 nov 2004 22:59
Locatie: Krimpen a/d IJssel
Contacteer:

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door ferryvaneeuwen »

Eerder schreef ik in dit topic over mijn baas ooit bij Radio Holland die zeven jaar buiten had gevaren in WWII. Je kon aan zijn gedrag eigenlijk al zien dat hij nog steeds getraumatiseerd was. Hij was altijd nadenkend, het goede woord schiet me niet te binnen. Niet afwezig maar met een wat in zichzelf gekeerde blik. Hij kon ook niet echt genieten van het leven had ik de indruk. Soms barstte hij even uit in overdrevenheid vrolijkheid om naar het leek wat te compenseren voor zijn gedrag. Het heeft er bij velen diep op ingehakt.
De hele periode was voor hem een traumatische ervaring. Zo'n vijftig jaar had hij een dagelijks nachtmerrie waarin hij in de radiohut gevangen gehouden werd door een leeuw. Hij probeerde naar links en naar rechts te ontsnappen maar de leeuw pareerde dat altijd. Het was waarschijnlijk symbolische voor het opgesloten zijn op een tanker die elke moment getorpedeerd kon worden. Merkwaardigerwijs hield de droom kort voor zijn overlijden van de ene op de andere dag op..... Die rust was dus van korte duur.
Mensen luisteren over het algemeen slecht. Dat moet misschien ook wel omdat we zo verdomd veel informatie over ons heen krijgen, zeker in deze tijd. Bovendien hebben we allerlei filters ingebouwd die er voor zorgen dat wij alleen bepaalde informatie die ons past oppikken. Mijn familie vraagt mij ook nooit hoe het op zee was en hoe er toe ging. Ik vertel af en toe wel iets maar merk soms al gauw dat dit niet aanslaat en dan stop je ermee. Vandaar dat wij graag op deze site komen omdat de anderen precies weten waar we het over hebben. Hetzelfde geldt voor de oorlogsjaren. Ik heb de Hongerwinter bewust meegemaakt maar het is niet goed voor te stellen of duidelijk te maken wat wij voelden of dachten. Dat is geen kwade wil maar als je het zelf niet heb meegemaakt is het ook moeilijk voor te stellen. Als ik nu naar buiten kijk is het een prachtig met sneeuwbedekt landschap. Volle zon ook nog. Ik wil dan nog wel eens mijmeren over die tijd waar het meer dan tien graden vroor en in huis alleen 's avonds even de potkachel aanging om te koken omdat meestal het gas het niet deed. Het was dan binnen net zo koud als buiten in die enkelsteens huizen.

Het enige wat je nog kan doen is om het voor het nageslacht vast te leggen omdat het telkens weer naar blijkt later, veel later men zich gaat afvragen hoe het nu eigenlijk allemaal precies zat, maar dan is het meestal te laat. Zo heb ik wat verhalen van mijn zeejaren vastgelegd ook via mijn website, als ook over mijn ervaringen gedurende de Hongerwinter. Misschien verdwijnt later alles toch nog in de container maar dan heb ik mijn best gedaan.

Ferry


Plaats reactie