sterke redding

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
dita
Berichten: 2239
Lid geworden op: 08 dec 2009 18:19
Locatie: Hamina
Contacteer:

sterke redding

Bericht door dita »

Antti Kamppuri, motorman op de Finse bulkcarrier “Finnbeaver” viel in augustus 1979 overboord op een 50 mijl van Fort Lauerdale (Florida). Zijn redding liet tweeëntwintig uur op zich wachten.

De Finnbeaver, een bulkcarrier van 35.000 ton deadweight, was in ballast onderweg van de Zwarte Zee naar New Orleans om daar te laden voor Brazilië. Het schip had een crew van 29 man. Gezagvoerder was Tapio Knopp, mijn latere collega. Van hem heb ik deze gebeurtenis gehoord.

Antti Kamppuri (AK) had de vorige dag, de 11.de augustus, zijn 37.ste verjaardag gevierd. Die dag was nogal uit de hand gelopen in zoverre dat hij een behoorlijke hang-over had. Normaal gesproken liep AK in de dagdienst en had het weekend vrij van dienst. Soms moesten er natuurlijk wel overuren gemaakt worden zoals dit weekend, hoewel het voor de dagdienst mannen geen verplichting was. De derde stuurman wist later te vertellen dat AK die zondag middag hem nog gevraagd had om een fles wodka, dit om te genezen van zijn kater van de vorige dag. De derde had echter geen drank. AK had wel de hele ochtend samen met de vierde machinist aan dek reparaties verricht aan de luchtkokers met branden en lassen. Ook was nog sprake van geweest, dat de railing hier en daar gerecht moesten worden. ´sMiddags werd het werk voortgezet, ook door AK, die echter na pikheet niet meer aan dek verscheen. De vierde machinist nam aan, dat AK vanwege de hoofdpijn zijn kooi had opgezocht om uit te zieken. In werkelijkheid was AK tijdens pikheet, volgens zijn zeggen later, wel twee keer over de railing gestapt om van buitenboord af te kijken of het rechten van het hekwerk makkelijker van buitenboord af gedaan kon worden dan vanaf dek. Hierbij had hij een misstap gedaan, was uitgegleden en te water geraakt. Hij had nog geschreeuwd maar vergeefs. Zijn schip zag hij wel met een speed van 13 knopen koers houden.
Zijn geluk was dat het zee water behoorlijk warm was, waarschijnlijk tegen de 30 graden. Ook hield hij zijn positieven bij elkaar en geraakte niet in paniek. Verder was Antti een goed zwemmer en had hij zijn schoenen uitgeschopt. Alleen het zoute water en de brandende zon waren niet zo leuk. Zijn keel deed zeer van het zout en zijn huid verbrandde. Hij vertelde ,dat hij probeerde om de beurt te zwemmen en vervolgens uit terusten door zijn armen recht omhoog te steken. Wel kreeg hij door de golfslag, last van zijn nek. De nacht ging, volgens hem, vrij snel ook al doordat hij een licht van een vuurtoren ergens aan de horizon zag. Tegen de ochtend pas zag hij het niet meer zo zitten. De stralen bundel van de vuurtoren was verdwenen als ook de sterren en de zon brandde weer. Hij voelde zich geheel alleen, had het gevoel dat niemand hem zocht. Ook zijn benen en armen hadden geen gevoel meer en ook had hij in al die uren heel wat zout water binnen gekregen. Maar ondanks dat kreeg hij toch weer enige hoop. Hij vond een boei van een vissersman en wist zich daar aan vast te klampen. Die maandagochtend nam hij alles bij elkaar zeven schepen waar, die allen op korte afstand voorbij voeren. Niemand merkte hem op. Hij lag toen al 19 uur in het water. Ongeveer tezelfdertijd, maandagmorgen om 08.00 uur werd AK pas aan boord van de “Finnbeaver” vermist.
Uiteraard werd het hele schip doorzocht, maar geen motorman. Waarop de gezagvoorder contacct opnam met Florida Coast Guard, die een bericht uitzond voor alle schepen om goed uit te kijken naar een eventuele drenkeling. Intussen lag de Finnbeaver al op tegenkoers om te zoeken.
Rond de middag zag AK het helemaal niet meer zitten. Onder de brandende zon besefte hij, dat het warme zeewater hem niet lang meer zou beschermen tegen de hypothermie en ook had hij een geweldige dorst en behoefte aan zoet water.
Hij lag al 23 uur in het water toen het water om zich heen plotseling begon te borrelen en te schuimen. Daarna en wel zeer dichtbij (volgens AK´s zeggen was de afstand een 40 meter) kwam er eerst een toren boven water en vervolgens de romp van een schip, dat de Amerikaanse atoomonderzeeër SSN 693 Cincinnati bleek te zijn. De uitkijk, Freddie J. Crayna, van de onderzeeër had via de periscoop de drenkeling bemerkt en tegen de officier van wacht gezegd: “Het lijkt net of er een daar iemand zwemt”.
AK werd aan boord geholpen en naar binnen gedragen daar hij niet in staat was te lopen. In de mess werd hem door een dokter de pols genomen, de bloeddruk gemeten en zijn huid gezalfd. Ook kreeg hij kleding. Op de vraag wie hij was en waar hij vandaan kwam kon hij moeilijk antwoord geven vanwege de zere keel en ook al doordat zijn engels erg summier was. Uiteindelijk met behulp van een atlas kwam men er uit dat hij uit Kotka in Finland kwam en een bemanningslid van de “Finnbeaver” was.

Voor AK was het tevens zijn laatste reis en ging aan de wal waar hij in het begin dienst deed als wachtsman in de haven van Hamina. Dit heeft hij niet lang volgehouden. Hij pleegde zelfmoord.
Bijlagen
USS Cincinnati
USS Cincinnati
USS_Cincinnati_SSN-693.jpg (14.38 KiB) 2679 keer bekeken
finnbeaver
finnbeaver
finnbeaver.JPG (65.55 KiB) 2679 keer bekeken
Keep going
Martin


"Ver van huis en ongeschoren"

http://issuu.com/martinhendriks/docs



Plaats reactie