Stabiliteit dubbelwandige tankschepen

[Harry G. Hogeboom]

af en toe buitenboord op stellingplanken getjet.

Hallo allemaal.........deze kreet doet me denken aan het volgende......

Nog niet zo heel erg lang geleden was ik aan boord van een redelijk uit de kluiten gewassen scheepie wat de kost verdiend met het leggen van pijpies op zee........d'r was zo'n goeie 200 man aan boord en we rosten met een mooi gangetje door de Golf van Mexico om rond Florida om de Noord te gaan. Ik deed een speciaal veiligheids bezoekje en de aan boord aanwezige veiligheids man..die dus zoals zijn positie al zegt....zich speciaal bezig houdt met de " Veiligheid" liep met mij mee terwijl ik wat "rondkoekeloerde en vooral domme vragen stelde"......( hij keek erg met een gezicht van .WIJ.....WIJ doen DIT al jaaaaren..jij maakt ONS de kachel niet an....... ).
Er was van alles aan de hand aan boord en er werd stevig gebuffeld links en rechts want dit zijn donders dure scheepies en ze waren onderweg van de "ene klus..naar de andere klus"

Ik liep op het achterschip, aan SB om nou even precies te zijn en daar zat een lasser op een stellingplankie wat weer los op 2 stukkies hoeklijn lag en die stukkies hoeklijn waren dan weer aan het schip vast gelast vanzelf. Toen ik m'n begeleider vroeg " of HIJ ook zag wat IK zag".....toen vroeg de beste man "waar ik op doelde" en ik refereerde naar die lasser.............nou nee dat zaggie toch niet........

Ik moest hem dus er op attend maken dat dit stellingplankie dus BUITENBOORD zat, dat de best lasser dus GEEN lijntje aan had , dattie een beste 10 + mtr boven water zat en DAT het schip met een goeie 14 knoopies of zo door de Golfo di Mexico jaste; val er af en je zit in de schroef vooooor je kans hebt in je broek te schijten..........." Goeiemorrugguh Meneer Sonneberg, jaaa zet hum daar maar FF neer die kouwuh klets!!!"

Tjaaaa, nou ik ut zei.........was dat nou toch wel even vervelend dat ik DAT nou net moest zien......neee " anders deden ze dat NOOOOOIT" hij zou dat onmiddellijk met de lasersbaas gaan bespreken...........NEEE..die man komt er NOU DIRECT van AF.......NOU.......goh dekie dat DAT nodig is?????

Later in een papperassen rapportje vergeleek ik die klanten met " monkeys" ....en DAT had ik nou niet moeten doen............daaaar heppik toen nog een ontiegelijke hoop gelul en geouwehoer over gehad

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Later in een papperassen rapportje vergeleek ik die klanten met " monkeys" ....en DAT had ik nou niet moeten doen.

Nee, Harry, dat had je niet moeten doen; daar had je heel andere bewoordingen voor moeten gebruiken. Je had moeten zeggen dat je de indruk had gekregen dat die veiligheidsman niet volledig doordrongen was van het belang van zijn functie en dat het aanbeveling zou verdienen om zijn werkgevers in overweging te geven deze man te vervangen door een goedgetrainde primaat. Kijk, daar kunnen ze nooit over vallen want wie zal zeggen wat jij nu precies met "primaat" bedoelde: de paus, een aartsbisschop, gewoon een mens, of een chimpansee?

Maar nu we het toch over overboord gaan hebben: op 1 februari 1953 zaten we met het Potje van Mijn Tante ter hoogte van Esbjerg middenin - zoals we dat dan maar zullen noemen - de Rampstorm. In alle jaren daarna heb ik nooit weer zo'n hoge zee gezien en het is puur te danken geweest aan de scheepsbouwkunsten van de heer Niestern uit Delfzijl, de kwaliteit van en het goede onderhoud aan de 200 pk Deutz, het zeemanschap van Neef Jaap en het feit dat we een gunstige lading hadden - zakgoed en wel "full", maar niet volledig "down" - dat ik daar nu, 58 jaar later, nog iets over kan vertellen.
Net al dat tankertje dat vier man verloor omdat ze een vlet aan dek wilden voorzien, hadden wij op het achterluik de "werkboot" staan, een grote, zware vlet die door alle verf, koolteer en bruine teer die erop gesmeerd en gemorst was, minstens tien centimeter dieper lag dan normaal zou zijn geweest, de boot waarin ik binnen enige uren nadat ik voor het eerst voet aan boord had gezet in de haven van Maassluis wrikken had geleerd. Die boot stond op twee klampen op de "sluitbalken" van de luiken. Dat waren vrij zware, licht gebogen U-profielen die met hout waren opgevuld en met lange bouten en knevels op de keggenbank werden vastgezet en aangetrokken. Dat leek sterk en veilig, maar later, toen de ene na de andere coaster verging doordat de luiken insloegen, bleek mede door de berichten die de slachtoffers net voordat ze ten onder gingen nog konden geven, dat het juist die zware sluitbalken waren waar de zee veel te veel vat op had en waardoor het water niet snel genoeg weg kon met als gevolg dat de houten luiken het niet meer hielden. Toen wij veilig uit die Rampstorm in Esbjerg aankwamen, stonden alle sluitbalken een twintig, dertig centimeter omhoog, vrij van de luiken.

Terwijl we daar in die onvoorstelbaar hoge zee lagen te steken, zagen we dat die werkboot zich begon los te werken en, geloof het of niet, kreeg ik opdracht om aan dek te gaan om dat eens goed te bekijken en er zo mogelijk iets aan te doen.
En daar ging ik dus, als achttienjarige, op mijn klompen en zonder lijflijn. We klommen tegen die enorme zeeën op en doken in de dalen, maar lagen met langzaam pruttelende Deutz goed in de zee en kregen weinig water over, dat wil zeggen, als alles goed ging.
Ik kwam veilig bij de boot en was net bezig de sjorrings aan te draaien toen er tóch een verkeerde zee kwam en ik van het luik gelukkig niet meteen overboord maar in het gangboord werd gespoeld. Ik kan vandaag nog steeds die enorme watermassa op me voelen drukken en ik weet ook nog hoe koud het water van de Noordzee op 1 februari 1953 was. Ik had het gevoel dat ik platgedrukt werd, maar voelde direct daarna, toen het scheepje onder die zee uitkwam, hoe het wegstromende water aan me trok. Dat was nog veel erger dan dat enorme gewicht. Het was dat de dekwasleiding langs het luikhoofd liep en dat ik op de een of andere manier de tegenwoordigheid van geest had om mijn arm daarachter te steken en mijn pols met mijn andere hand vast te grijpen en wanhopig vásthield, anders was ik zo buitenboord gegaan. Toen was er ok opeens hulp van twee man die me aan me eerst aan mijn benen, toen aan mijn armen uit het gangboord en het tarpje op naar het kampanjedek sleurden en ik zie nog het bleek vertrokken gezicht van neef Jaap die zich natuurlijk af stond te vragen hoe hij dat ooit aan zijn tante, mijn moeder, had moeten uitleggen, dat haar zoon van achttien jaar verzopen was voor een ouwe werkboot.

Later sloeg de achterste klamp helemaal onder de werkboot uit en trok de achtersteven daarvan een lelijke scheur in de bovenste persenning. Gelukkig hadden we, zoals in de winter gebruikelijk, drie kleden op de luiken en toen het wat beter werd is de boot alsnog gesjord. Maar de noodzaak van lijflijnen werd me toen al duidelijk en dat was 58 jaar geleden.

[Jos Komen (R.I.P)]

Hallo Theo,
als je zoiets op jeugdige leeftijd aan den lijve ondervonden hebt is het natuurlijk logisch dat je de noodzaak van lijflijnen je hele leven blijft inzien.
Maar om toch weer even terug te komen op het tempen aan boord van een tanker.
Daar had je dus geen gangboorden, het verdwaalde zeetje kwam aan dek wandelen en verdween weer net zo snel.
We wisten ook precies waar we snel heen konden rennen: trappetjes naar de kippeloop of de bak, of beschutting zoeken tussen de leidingen die aan dek liepen.
Als je dan eerst nog de haak van je lijflijn los moest maken was je te laat en kreeg je hangende aan de lijflijn het hele zeetje over je donder.
Ik heb ook wel eens met beide armen bijna horizontaal aan een afsluiter gehangen toen "mijn poten bijna onder mijn kont vandaan spoelden" als er zo'n sneaky zeetje onverwacht aan dek kwam.
De gemiddelde leeftijd van degenen die destijds de temp namen was rond de 20, die ouwe pompman mocht alleen met mooi weer tempen.
Ook dat was een verhaal apart, thermometertje omhoog halen, schoon maken met een dotje, leesbril opzetten, brilletje schoonmaken en inmiddels was de buitenluchttemperatuur dan al bijna bereikt.
Daar zei ik dan heel voorzichtig wel eens iets over...
"Gaat jij mijn vertellen hoe ik mot tempen, leerling?" vroeg Pompman Wout Leurs me dan verontwaardigd.
All the best
Jos

[Harry G. Hogeboom]

vroeg Pompman Wout Leurs me dan verontwaardigd.

Ik ZIE en HOOR het .........." rot nau gau op leerling......."

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Oh, maar ook daarna heb ik niet altijd een lijflijn gedragen, hoor. Ben je gek? Natuurlijk dacht ik net zoals jij.
Toen ik tien jaar later deze foto nam, stond ik ook tot mijn oksels in het water, maar een lijflijn, ho maar.
Ik had veel meer aandacht voor mijn in plastic verpakte Minolta. Later zei ik dat eens tegen Cees van der Meulen, toen die een reis bij Wagenborg meeging om een fotoreportage te maken en vroeg hoe hij zijn camera's droog hield. Die hield hij helemaal niet droog, zij hij; daar moest je je simpelweg niks van aantrekken. Gewoon fotograferen en na afloop film uit de camera, direct ontwikkelen, camera flink onder stromend water afspoelen en goed laten drogen. Een goeie camera kon daar wel tegen, zei hij.
Als hij zijn spectaculaire foto's nam van een reddingboot in de branding, liet hij zich aan de railing vastsjorren. Hij gebruikte geen kleinbeeld, maar een 6x6 Rolleiflex en die goot hij dan telkens leeg.



Daar zat rolfilm in, dus die moest er als de donder uit en in zoet water. Hij wist exact hoeveel tijd hij daarvoor had en daar nam hij de spullen voor mee. Maar ja, hij werd goed betaald voor zijn foto's, dus hij kon nog eens een Rollei in de vuilnisbak flikkeren.
Maar later als kapitein wel. Als je dan mensen in slecht weer aan dek moest sturen, moesten ze wel lijflijnen om. Dacht je dat ik als matroos ooit in de mast hebt gewerkt met een harnas en een lijn? Ben je gek. Een hand voor jezelf en een voor het schip en uitkijken dat de pot met verf niet naar beneden donderde, of de nieuwe lamp die je bij licht slingerend schip in het toplicht moest zetten. Terwijl een harnas met een korte lijn en een haak aan de ladder toch zo simpel was. Ook dat kwam pas later.
Het verstand komt - hopelijk - met de jaren.

[Harry G. Hogeboom]

Het verstand komt - hopelijk - met de jaren

Hooooooooopen............EN " Bidden om Kracht" .bij de Gristelijke Nederlandse Koopvaardij

Jij stelt me TOCH teleur Horsten.........ik had nou altijd gedacht dat " vooral jij"......nadat je bekant op je eerste reissie was " verzooop'n met de klomp'n an" wel een " door de wol geverfde verdediger van de lijflijn zou zijn geworden"

en " NOU lees ik dit" zelfs 10 jaar later NOG zonder touwegieh tot an de juweeltjes in het water om een fotokiekje te maaak'n...........zou DAT dan TOCH duiden op enkele " typische Grunninger karakter-trekken"

WEL een mooi plaatje trouwens schipper!!! EN TOCH wel leuk dat je kan zeggen " toen ik dat plaatje maakte"

( en veur de rest.......Damn the torpedo's!)

[Jos Komen (R.I.P)]

Die donderse Hogeboom weet het allemaal wel leuk te brengen, maar hoe ging het eraan toe op die reuzen van Heusden, als er voor de zoveelste keer weer op zee een of meerdere zuigertjes getrokken moesten worden?
Hellempie op? Veilgheidsbrilletje op? Veiligheidsschoentjes aan?
En het liefst ook nog met de blote klauwtjes aan de gang.
Werkhandschoenen, dat was meer iets voor die stuurlui als ze aan dek liepen.
Een echte wtk was tenslotte trots op zijn nagels met rouwrandjes; wij laten tenminste onze klauwen wapperen.
Wat dit allemaal met de Stabiliteit van dubbelwandige binnenvaarttankschepen te maken heeft ontgaat me nu even, maar daar kunnen we rustig over verder gaan hoor.
All the best
Jos

[Harry G. Hogeboom]

"Ik ben uit de tijd dat we zuigers en voeringen trokken op badslippers", om bij deze Cor uit Broabantse maar eens aan te haaal'n

Onze Lieve Heer mag weeeet'n wat DAT met de stabiliteit van Dubbelwandige tankschepen heeft te maken....maar " flexibiliteit en aanpassingsvermogen" is altijd al de sterke kant geweest van de Nederlandse Zeeman........uiteraard bij de Gristelijke Koopvaardij......

[Ton van der Sluijs]

[jdbvos]

Hadden die 'Reuzen van Heusden' niet allemaal stoomturbine-installaties ?

Zo kan ik ook 'op slippers' zuigers trekken...