Een lang verhaal...

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Een lang verhaal...

Bericht door gerard tenerife »

Zinds we dus met de Delfborg van Oldenburg, met veel op onthoud naar Belfast gevaren zijn, (voor mijn gevoel dus maanden geleden) hebben we uurenlang over niet te versmaden whisky geouwehoerd, maar de roerganger, niemand heeft hem een bakkie gebracht terwijl hij zich het lazerus stond te draaien, vooral daar in de Kyle Rhea. Ik hoop dat hij zich ten goede heeft gedaan daar in Belfast voor hij weer stond te draaien aan het grote wiel. Voor de jongeren onder ons, auto pilot daar hadden we nog nooit van gehoord, dat was "mannen" werk :lol:
Een topper dit verhaal, ik heb helemaal mee gevaren, kon alles weer voor me zien (zat op de Delfborg 1967, niet deze reis :roll: )
mvg Gerard.
een pessimist is een optimist met veel ervaring.

Jos Komen (R.I.P)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Die dakpannen gingen dus niet door, zou het misschien een reisje likstenen van Olst naar Tonnay-Charente worden? :)
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14381
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Mensen.....FF van't toneel af.........Oomuh Theodorus zit te broeden op dat dakpannen verhaal naar Nijmegen........ zou tie dan oook door het Albertkanaal gaan :roll: of gewoon bij Rotjeknor naar binnen en dan de Waal op kachelen???........OF via ut IJsselmeer en de IJssel en de Pannerdense Kop noar Nimwegen?........op de Ijssel is het ook machtig varen met potjes :mrgreen: en ik val spontaan van m'n geloof af as tie " Ut Voeluh Stuk" ( met een heel smerig droog stukkie!!) in z'n befaamde boekie hep staan :lol: ( er gaat niks boven lokale kennis met navigatie, seg nou selluf! :roll: )

Maar genoeg ge-eikeld, die ouwe zit na te denken, dus laten we ons even rustig houwuh, die likstenen liggen nog wel eventjes op de Loswal in Olst
Bijlagen
Olst-Loswal-NaarWelsum.jpg
Olst-Loswal-NaarWelsum.jpg (63.12 KiB) 3645 keer bekeken
Olst-Loswal-winter-1948.jpg
Olst-Loswal-winter-1948.jpg (66.64 KiB) 3645 keer bekeken
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

--------------------------------------------------------------------------------------------------Een lang verhaal (Slot)

-------------------------------------------------------------Afbeelding
-------------------------------------------------------------- Port of Millom - Foto: Perry Dark


-------------------------------------------------------------------------------------------------Quo Vadimus?
---------------------------------------------------------------------------------------------------Waar gaan wij heen?

Millom heeft nooit een voortrekkersrol gespeeld in de vaart der volkeren; het is altijd een beetje een armoedige boel geweest. Ondanks alle inspanningen om het tij te keren, is het toch een stervend stadje. In 1951 woonden er nog ruim 13.000 mensen, nu zijn dat er krap 7000. De geschiedenis van Millom gaat dan wel terug tot in de 13de eeuw, maar toch heeft de stad maar één echte bloeiperiode gekend, een periode van 110 jaar, tussen 1855 en 1965.

Al in de 16de eeuw was bekend dat daar in de buurt ijzererts zat en in 1737 werd er in het nabijgelegen Duddon zelfs een bescheiden hoogoventje opgestart, maar erg veel stelde dat allemaal niet voor. Tot het in 1848 duidelijk werd dat daar toch echt grote voorraden hematiet moesten zitten, hoogwaardig ijzererts dat voor 70 procent uit ijzer bestaat. In 1850 bereikte de spoorlijn Millom, in 1857 werd de Millom Mining Company opgericht, waar een jaar later maar liefst 30 man werkten.
In 1862 werd het eerste erts naar de staalfabriek in Wales gebracht en drie jaar later, in 1865 werd er in Millom een eigen hoogovenbedrijf geopend, de Millom Ironworks. In 1866 werkten er al bijna 300 man ondergronds en dat ging allemaal lekker tot de mijn in 1886 met instorting werd bedreigd. Ze werkten tot onder de Ierse Zee en er waren grote voorzieningen nodig om te voorkomen dat de hele zaak onder water liep, maar nadat die waren uitgevoerd – eerst een Inner Barrier en later een Outer Barrier – groeide en bloeide de mijn en de staalfabriek en daarmee Millom. In 1951 werd de mijn genationaliseerd en in 1958 fuseerden de mijn en de staalfabriek, waarna tussen 1968 en 1969 de hele boel gesloten werd en het voor Millom over en uit was. Toen ik daar in 1967 kwam om dakpannen te laden, was Millom op sterven na dood.

Afbeelding--Afbeelding--Afbeelding
Miners Monument in Millom---------------------------------------Hematite Miners---------------------------------------------------------Millom Ironworks

Wanneer we precies uit Belfast vertrokken, weet ik werkelijk niet meer. Ik weet nog wel dat we goed weer hadden, met een frisse noordoostelijke bries. Ik weet ook nog dat we precies op tijd voor Millom aankwamen, over de vloed, ongeveer een uur voor hoogwater. Ook weet ik nog dat het toen inmiddels hard waaide, zeker 7 Bft. Het was van dat weer dat je met een noordelijke wind kunt hebben: glashelder met een felblauwe lucht en mooie, witte cumuluswolken, hartstikke mooi, maar je waaide wel bijna uit je verschoning.

Ik was nog nooit in Millom geweest en wist dus niet dat de Port of Millom eruitzag zoals op de foto in de kop van deze aflevering. Ik wist totaal niets en deze keer gaf de Pilot – de West Coast of England Pilot – ook weinig of geen informatie. Nergens werd over een kade gesproken, laat staan hoeveel water daar dan wel stond, nergens iets over faciliteiten, een loodsdienst, helemaal niks, naks, nada. Maar zoals ik al zei: we waren keurig op tijd voor het gat en er kwam keurig een loodsbootje naar buiten, er klom een keurige loods aan boord en daar gingen we, recht in de intussen stormachtige wind op, onder de blauwe lucht en de witte wolken naar binnen, op naar de dakpannen en de geneugten van Millom. Nou, dat werd een verrassing.
“Stuurboord vastmaken,” zei de loods, “en hang maar flink wat fenders buitenboord.”
We komen de hoek om en wat zien we...

Afbeelding--- Afbeelding
Foto: Perry Dark

---------------------------------------------------------------------------------------------------De ligplaats!

Nu is deze foto, net als die in de kop van het verhaal, dan wel van 2012, maar het is exact zoals ik het me herinner. Dat ingestorte gedeelte van de "kade" was wat minder ingestort, maar ook toen al was het een enorme klerezooi. Uiteraard stond er op dat moment een plens water en dus zag je er minder van, maar daar stond tegenover dat dat water met die harde wind en een aanloop van dik 4 kilometer tegen de kade kletste en eroverheen buisde. Ik wist niet wat ik zag!
Maar ik zag het in een seconde helemaal voor me: als we daar gingen liggen dan konden we het wel schudden. Dan ramden we de hele stuurboordskant in elkaar en niet alleen maar deuken, maar gebroken spanten! En als het water begon te vallen, zouden we, voordat we helemaal droog stonden, mogelijk ook nog schade aan de kim en wie weet aan de bodem oplopen. En daar weer wegkomen zou, zolang het zo hard waaide, alleen maar met behulp van twee sleepboten lukken.

"Dat doe ik niet," zei ik tegen de loods. "Het spijt me, maar daar ga ik niet liggen. Daar maak ik een enorm schade."
"Maar waar wilt u dan heen?" vroeg hij.
"Weer naar buiten, de ruimte in. Kantoor bellen en vertellen hoe het hier is en dan een volgend tij afwachten in de hoop dat de wind dan is afgenomen."
Tegenwoordig zou je je telefoon uit je borstzakkie rukken, snel een video maken en die binnen een minuut naar kantoor sturen met de vraag of dit de bedoeling was. Maar dat was in '67 nog iets uit sciencefictionverhalen waarin mensen tegen hun horloge praatten, dus dat kon niet.
"U hebt groot gelijk," zei de loods. "Alleen was u degene die het moest zeggen."
Nog een geluk dat je daar bij hoogwater plenty ruimte had om ook in die harde wind met een ballastschip rond te gaan, dus wij weer naar buiten en loods weer van boord.
Kantoor gebeld – de bevrachting - en uitgelegd hoe de zaken ervoor stonden. Daar deden ze nooit moeilijk: “U kunt het daar ter plaatse het beste bekijken, kapitein.”
Ik zal het verhaal niet al te lang maken: we zijn achter het eiland Man gaan liggen en het bleef maar waaien uit het noordoosten, dus dat water bleef daar in Millom maar over die krakkemikkige kaai vliegen tot uiteindelijk in Delfzijl de beslissing werd genomen om die dakpannen helemaal te vergeten. Ik moest terug naar Belfast om daar aardappels te laden voor Dundee.

Maar die orders kwamen pas twee dagen later, twee dagen waarin wij met nog veel meer schepen knus achter Man lagen – waar precies, dat weet ik niet meer – steeds maar met die harde wind en dat mooie open, zonnige weer met witte wolken. Dat was uitgezocht weer om een beetje te vissen, maar de vangst viel tegen en we verloren op den duur de interesse, maar lieten de haken met aas wel op de bodem liggen in de hoop een verdwaalde platvis te vangen. Ook was het een mooie gelegenheid om eens even de was te doen, want daar was sinds Oldenburg en het begin van deze gedenkwaardige reis natuurlijk niets meer van gekomen.
Een wasmachine kwam je op die 500-tonners vrijwel niet tegen, en dus kocht je je eigen simpele attributen…

Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding

… een wasketel, emaille of gegalvaniseerd, soms zelfs een wasstamper die je nu als antiek naast de open haard kunt hangen – met aan de andere kant de beddenpan - en een paar Tomado wasrekken, dan was je helemaal ingespannen.

Dus ik aan de was en goed ook. Alles in de ketel, onder de douche en zelfs de laatste onderbroek en het mouwloze hemd in de ketel – dan maar even in de blote kont in de broek, maar álles moet schoon! Grote verzoendag. Tomadorek aan stuurboordbrugvleugel, boven het boordlicht. Mooi droogzaam weer, dus wat zal dat een heerlijk frisse was worden!
Zit ik in de salon aan de adminstratie, hoor ik een vreemd geluid en ik denk: Oh, mijn god, de was!
En ja hoor: mijn hele rek met pendekken en hemden over de side! Ik was totaal berooid. Geen broek meer aan de kont. Dat was lachen. Dat gaf aanleiding tot grote hilariteit, wat dacht je. Maar ja, wat moest ik? Wachten tot we ergens gingen laden en dan nieuwe pendekken kopen, iets anders zat er niet op.

Ik luisterde uiteraard naar elke verkeerslijst van Scheveningen Radio en de tweede dag, ja hoor: “Delfborg Papa Delta Romeo Echo”, gesprek met Delfzijl. De Bevrachting: direct naar Belfast, patatten laden voor Dundee en na lossing aldaar in ballast naar Delfzijl en naar de werf voor jaarlijks survey.
Bronsje gereed gemaakt en anker hieuwen.
“Flippie, haal die vislijnen binnenboord!”
Flippie haalt een lijn op, begint nog een lijn op te halen en roept opgetogen: “Ik heb beet en het is een hele dikke!”
En wat komt er boven water?
Mijn tomadorek met pendekken! Helemaal onder het zand, maar toch gered! Opgedregd terwijl we achter het anker lagen te zwaaien. Een wonder. De zee neemt, maar geeft soms ook. Geloofd zij Sint Nicolaas, de beschermheilige van de zeelieden, de dieven en de drankstokers, plus nog wat vreemd volk. Heus, bekeert u allen vandaag nog! Als je maar veel bidt, dan gebeuren zulke dingen.
Kijk, toen beleefde een mens nog eens iets op de kleine koopvaardij. Kom daar vandaag de dag nog maar eens om.

De rest van de reis verliep zonder wederwaardigheden. Volgens mijn boekje laadden we in Belfast 8440 zakken aardappels, dat was 422 ton, dus opnieuw een mooi vlot schip. Alleen helemaal voorin een wegering geplaatst en verder telkens tussen de spanten een zak rechtop gezet. Het stuwde 60,5 cub.ft/ton. Bij lossing geen schade geconstateerd.
Van Belfast naar Dundee betekende dat we opnieuw rond Cape Wrath en door de Pentland moesten. Ik had nog steeds geen speciaalkaarten van de Binnen-Hebriden aan boord en men moet het lot geen twee keer verzoeken, dus gewoon door de Minch. Er was nu geen reden om zonder kaarten binnendoor te gaan, want we hadden goed weer en waren binnen de kortste keren in Dundee waar we vlot werden gelost. Ook in ballast naar Delfzijl hadden we goed weer en daar gingen we direct bij Sander op de helling.

De mannen van Paul Dinges kwamen aan boord voor onze Brons 4ED die ons in al dat slechte weer zo trouw had gediend. Ze werkten de lijst af die ze van Wagenborg Technische Dienst hadden gekregen en zo gingen ook de koppen eraf. Ik weet nog dat ik even in de machinekamer kwam kijken terwijl ze daarmee bezig waren. Een van die monteurs was die jongen met een bril en dat achterover gekamde haar die vele jaren bij Paul Dinges werkte. Ik weet zijn naam echt niet meer, maar hij was er altijd bij. Hij was toen degene die zei: “Nou, dat heeft maar weinig gescheeld!”
Ik vroeg wat er weinig had gescheeld en hij zei toen – en wees ook aan – dat we elk moment een doorgeblazen kop hadden kunnen krijgen, dus die plotselinge, ernstige koelwaterlekkage waar ik naar vroeg. Stel nu eens dat dat was gebeurd terwijl we daar lagen te knokken om Cape Wrath rond te komen, dacht ik toen.
Het is maar goed dat je niet altijd alles weet, want daar word je maar onrustig van en zonder geluk vaart niemand wel.

Hiermee ben ik dan toch echt aan het einde gekomen van mijn lange verhaal. Daar kan natuurlijk elk moment een vervolg op komen, maar déze reis is volbracht. Van Oldenburg via Peterhead Bay en Loch Eriboll, door de Binnen-Hebriden naar Belfast en verder naar Millom, terug naar Belfast, door de Minches naar Dundee en uiteindelijk naar Delfzijl.

De maisgries is veilig in Belfast gekomen en de Ierse patatten in Dundee. Wat die Schotten toen met Ierse aardappels moesten, weet ik ook niet, want ze produceren zelf enorme hoeveelheden. Van de aardappelhandel krijg je ook geen hoogte, net zomin als van de dakpannenhandel.

Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding
--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding Afbeelding


-------------------------------------------Alle lezers bedankt voor de belangstelling en graag tot een volgend lang verhaal.

  • © 2013 Theo Horsten

    Notice: I am doing my utmost to respect and deal with the copyrights of third parties.
    Anyone who feels that his or her rights in connection with the images placed in this topic
    have been violated or wronged, is invited to contact the webmaster and indicate the
    relevant objections so that appropriate action can and may be taken.
Ruud (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Ruud (R.I.P.) »

Ahoy Theo,
'k Heb er van genoten van dat reisje, en kwam vele herkenbare situatie tegen,die ik zelf ook weleens had meegemaakt o.a. op de SWIFT & SAMBRE, 2 leuke coasters met elk haar eigen verhaal.
Bedankt dat je ons hebt laten mee genieten :!:
Jan Dikker

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Jan Dikker »

Theo, heel erg bedankt voor deze verhalen van dit lange verhaal.

Als voornamelijk kalibootjesmassinisje, aangevuld met drie jaar op iets grotere "potjes", is het erg interessant geweest over de beschreven kant van het varen te lezen.

Wanneer komt er een Lang Verhaal twee?

Good goan

Jan
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14381
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Eerste klas schipper, ik krijg er steeds meer spijt van dat ik vroeger nooit op een potje ben gaan varen.
Toch jammer van die dakpannen......maar jaa wat in't vet zit :lol:

PS.je
Je moest nog brutaler worden dan de binnenschippers, anders bleef je nergens.
Uiteraard had ik dat hele Albertkanaal in mijn boekje staan... :roll:
Nou ben ik toch wel meraaakels nieuwsgierig wat er over de IJssel in die listige boekies staat :roll:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Harry over de IJssel heb ik helemaal niets in een van mijn zeven boekjes staan. Dat soort details schreef ik alleen op voor plaatsen waar ik telkens weer terugkwam of waar je juist nóóit kwam en waar toch iets bijzonders was, zoals Palnackie of Penmanmaewr.
Ik heb nog wel aantekeningen over de betonning en de vaargeul in de tijd toen de Ketelbrug werd gebouwd, een BAZ van 19 augustus 1967, maar dat kan nu eigenlijk wel weg. De brug is inmiddels klaar. :roll:

Ook kan ik je aan de hand van een van mijn boekjes nog vertellen dat het van Harlingen naar Kornwerderzand 7,5 mijl is en van Kornwerderzand naar de loswal in Kampen 44,5 mijl. Verder ben ik de IJssel nooit op geweest, dus dat mag geen naam hebben. Kijk, dat ik op die mooie zondagmiddag met de kop tussen de koeien zat, was een eenmalige gebeurtenis waar jij me dan telkens weer aan meent te moeten herinneren, maar die toch maar beter vergeten kan worden. Niet dat ik me ervoor schaam of zo, helemaal niet. We waren gewoon even in gesprek, meer niet. Shit happens... :wink:

Ik ben blij dat verschillende mensen mijn lange verhaal met genoegen hebben gelezen. Ik vond het leuk om te doen. Een eventueel vervolg moet spontaan opkomen, zoals dat ook met dit verhaal het geval was. dat wil zeggen: het begin, de idee. Daarna loopt het vanzelf, maar dat begin kun je niet dwingen. Als je dat probeert, wordt het niks, of het wordt niet goed genoeg, wat hetzelfde is. Dat geldt onverkort voor de verhalen die in de al zo lang beloofde bundel "Verhalen uit de Shipdelivery" moeten komen en waar ik nodig mee verder moet. Ook dat kan ik niet dwingen. Ik weet welke ik wil schrijven, maar het begin daarvan moet spontaan opkomen, anders wordt het niks.
Twee zijn er klaar, de derde vond ik gisteren terug in mijn dropbox. Die was ik eigenlijk een beetje vergeten. Dat is ook nog maar een begin, maar toen ik het na lange tijd weer las beviel het me, dus daar moet ik snel mee verder.
Als voorproefje - of bij wijze van teaser - hier de illustratie in de aanhef van het verhaal...

--------------------------------------------Afbeelding

Zelfs het tekeningetje lukte wonderwel met de toch een tikkie stijf geworden vingertjes, dus ook dat beschouw ik dan maar als een gunstig omen. De titel is die van een van de - althans naar mijn idee - mooiste songs van Kenny Rogers. Het verhaalt speelt in 1978, precies een jaar nadat dat nummer uitgekomen was en in de tekst staan een zestal regels die perfect bij dit verhaal passen. Ik heb zin om dat af te maken en daarna nog een stuk of drie, misschien vier te schrijven. Zes of zeven verhalen, waarvan dit een lange wordt, vullen een aardige bundel. Dus aan de slag!

Maar, als er opeens een leuk idee komt voor een lang verhaal, dan doe ik dat er tussen de bedrijven door bij.
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Een lang verhaal...

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Dat hebbie mooi verteld Theo,en zie me zelf nog mijn wasje doen....uiteraard ''op het handje''. en niet met die luxe gereedschappen ,een kapitein waardig :roll: Maar daar heb ik nooit moeite mee gehad.want al geleerd bij de marine hoe dat gedaan moet worden.En de BIOTEX hielp geweldig...alleen niet te lang in een emmerje laten staan ,want dat ging behoorlijk meuren :oops:
Ik was nog steeds mijn pendek als ik onder de douche sta...ja bijkans iedere dag.....kun je de vrouwe niet aandoen om tegen een remspoor aan te turen,want zeg nou zelfis....dat gebeurd soms...ja óòk bij de admiraal. minister e.a hoogwaardigheidsbekleders :wink:
Zie uit naar het volgend reisje .enne die cilinderkoppen van die BRONS,dat was éèn geheel met de cilinder sta me bij, maar da wait nait zeker meer.Groet uit een koel zuid brasil, Mart.
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
A Vriend
Berichten: 60
Lid geworden op: 11 sep 2004 19:34
Locatie: hoogeveen

Re: Een lang verhaal...

Bericht door A Vriend »

Theo, een pracht verhaal, heb er van genoten. Was met de Scheldeborg op 8 Mrt 1966 in Millom ijzer laden voor Belfast.
Bij mijn zoektocht naar de reizen die ik maakte op de 500 tonners. Kwam Ik deze data tegen van de Delfborg, 6 Mrt 1967 pass. soend of sleaf ? waar dat ook is. 8 Mrt in Belfast en pass. 10 Mrt 1967 Isle Man naar Millom. Waarna hij weg is tot 21 Mrt 1967 vertr. van Blerwick.
Mart, er was een reserve cil.kompleet met kop aan boord. Bij problemen meest waterslag werd die geheel verwisseld. Maar bij onderhoud haalden die jongens van Paul Dinges er ook de kop af om de klepzittingen beter te kunnen bekijken. Heb zelf een paar weken stage gelopen bij ze in 1964 voor Wagenborg. Vr gr Ab


Plaats reactie