Drank en vrouwen...

[Jos Komen (R.I.P)]

Nou wil ik Theo niet met Konsalik vergelijken, verre van dat.

Heel goed opgemerkt, Louis.
Konsalik schreef al zijn boeken zuigend aan een levensgrote duim.
Ik heb ze vroeger ook verslonden, ik wist toen niet beter.
Leest lekker weg.
Wat Theo schrijft leest ook lekker weg en het grote verschil met Konsalik is dat hetgeen Theo schrijft ook klopt met de werkelijkheid.
Dit zijn geen bestsellers, maar we kunnen er gelukkig hier op Kombuispraat van genieten.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Nee, zeg, vergelijk me alsjeblieft niet met Konsalik! Onze banktegoeden lijken totaal niet op elkaar!
Ik had nog nooit van mijn leven iets van hem gelezen, maar door een opmerking van Jos, heb ik alweer ruim vier jaar geleden een van zijn boeken besteld.
Hoe dat toen ging, kun je HIER nalezen, maar dat ging om het meesterwerk hieronder links en omdat ik nauwelijks kon geloven wat ik las, wat ook wel eens de schuld van de vertaler kon zijn, heb ik het zelfs in het origineel besteld. Maar nee, ook dat kon ik echt niet lezen.

--- ------

Nu wil dat absoluut niet zeggen dat ik daarom ook geringschattend over Konsalik als auteur zou denken of spreken. Dat is heel zeker niet het geval. In die berichten van vijf jaar geleden waar die link hierboven heenvoert, heb ik dat ook al duidelijk gemaakt. Wie 155 titels op zijn naam heeft staan waarvan wereldwijd ruim 80 miljoen exemplaren worden verkocht, doet iets goed, dat kan niet anders. Dat de laatste tien of misschien zelfs 15 boeken niet door hemzelf werden geschreven is weer een andere zaak. Zoals ik al vaker heb gezegd, vergt de research voor een boek over het algemeen meer tijd en inspanning dan het schrijven zelf - als dat eenmaal loopt, schrijft het boek zichzelf - en Konsalik was te ziek om dat zelf nog te kunnen doen. Dat je dan niet simpelweg stopt en dat ook bekend maakt, begrijp ik niet zo goed, maar hij liet ze schrijven door Peter Heim. Die schreef zelf ook in het genre waar Konsalik beroemd door werd - dokters en verpleegsters en ziekenhuizen - dus wie weet schreef Peter Heim dat boek waar ik op afknapte ook wel. Dat zou veel verklaren, ook voor Jos.

Maar nogmaals: over beide schrijvers geen kwaad woord. Als ik doktersromans of streekromans had kunnen schrijven, zou ik misschien ook steenrijk geworden zijn. Schrijven is niet zozeer een kunst, maar veel meer een ambacht en dat kun je op verschillende manieren uitvoeren en vorm en inhoud geven. Konsalik en Heim deden dat op hun manier en werden er rijk door. Worden je boeken en je stijl dan toch afgekraakt, dan zal het nakijken van je bankafschriften en je beleggingsportefeuille waarschijnlijk wel troost bieden. Toen Liberace werd gevraagd of hij zich al die kritiek op zijn pianospel niet erg aantrok, sprak hij de wijze woorden: I cried all the way to the bank.". Toen hem jaren later nog eens werd gevraagd of hij nog steeds huilde als hij naar de bank ging, zei hij: "Ik kan het je nog sterker vertellen: ik heb de hele bank gekocht!"

Maar goed, we gaan weer over tot de orde van de dag. Dat stukkie over Drank & Vrouwen vond ik leuk om te doen. Dat is wat spelen met gedachten en herinneringen en vooral ook met taal. Maar ook daar moet je een beetje research voor doen en dan kom je leuke dingen tegen. Ik kwam oude, bijna vergeten kiekjes tegen van die reis waarbij mijn vader Ducdalf jenever proefde. Kiekjes die heel veel bij me opriepen. Ik was ze vergeten terwijl ik ze toch zo goed had opgeborgen in het zeer bescheiden familiefoto-archief. Ze staan zelfs op de cd-r die ik daarvan maakte. En ik kwam mijn vaders "journaal" tegen dat hij tijdens die reis had bijgehouden en dat riep allemaal verrassend veel bij me op. Daar wilde ik een volgend stukkie aan wijden. Ik wil dat dan wel in de juiste, ook voor anderen interessante vorm proberen te gieten en dat vergt dan weer eventjes wat werk. Vergis je niet: in die laatste portie Drank & Vrouwen zit tien dagen werk. Niet doorlopend, maar wel dagelijks. Even geduld dus. Dat geduld zal worden beloond met, onder andere, een foto van mijn tante die op het potje zit.

-----------------------------------------Hieronder de eerste aantekening in mijn vaders journaal...

-----------------------------------------

[Harry G. Hogeboom]

Goat t'r mah es goud veur zit'n Horsten en loat oe neet van slag brengen duer ander gelul an de kop van die Griek'n

[Jos Komen (R.I.P)]

een foto van mijn tante die op het potje zit.

DAAR ben ik eigenlijk wel heel erg benieuwd naar, Theo.
Je tante op haar eigen potje.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Nog even geduld!

[Harry G. Hogeboom]

Straks komt de aap uit de mouw en horen we dat Theo z'n tante al een heel pikheetje OP dat potje blijkt te zitten. Ik ben toch wel benieuwd of er een handvat aan dat potje zat

[koosn]

Dit topic vindt ik te mooi om het zomaar over de horizon te laten verdwijnen. Ik ben er zeker van dat menig lezer van dit forum nog prachtige herinneringen heeft aan z'n zwervende periode over de wereldzeeën. Zelf doe ik dan ook maar een duit in het zakje met onderstaande bijdrage.

Drank en vrouwen. (nabeschouwing)

Heb weer met veel genoegen de verhalen van Theo gelezen over drank en vrouwen.
Toch moet ik bekennen, dat het me een beetje tegenvalt wat Theo over de vrouwen schrijft.
Over de drank vertelt hij aardig wat en zoals gebruikelijk behoorlijk goed gedocumenteerd.

Maar over schepen en vrouwen was het wat aan de magere kant, terwijl die zaken toch erg nauw verweven zijn.

Om te beginnen is een schip vrouwelijk en in verhalen met collega's kan je dat ook duidelijk merken. Ze praten met veel gevoel over de schepen waarop ze gevaren hebben.
In sommige gevallen lijkt het alsof ze het schip waarop ze gevaren hebben nog beter kennen dan hun eigen vrouw. En zelfs de grillen van het schip weten ze beter te verdragen dan de grillen van hun vrouw. Als een schip zich niet zo prettig gedraagt, dan vloeken en kankeren ze er wel eens op, maar accepteren meestal het feit dat ze toch niet te veranderen is. Bij een vrouw van vlees en bloed zouden ze allerlei grillen niet pikken en snel weer de benen nemen naar zee!!!

Maar er spelen nog veel meer zaken een rol. Neem nou de tewaterlating. Bij die doop verwacht het schip dat er een dure fles champagne tegen haar boeg wordt kapot gegooid.
Voor een flesje Amstelbier laat ze zich echt niet afglijden het water in.
Eigenlijk pure drankverspilling en de zeeman vindt dat nog heel gewoon ook en heeft het er graag voor over.
Je ziet het in het verdere verloop van het leven van een schip ook weer terug hoe die zeelieden met soms prachtig gekleurde peperdure drankjes omgaan, die ze lieftallige dames presenteren in de (meestal) ijdele hoop dat die dames ook een beetje van hen gaan houden.
Ook hier weer een vorm van pure drankverspilling.
Ik denk dat als je de waarde van al die drankverspilling in geld zou kunnen uitdrukken en je over de periode van 1950 tot 1990 zou rekenen, dat je dan een flink stuk van de Nederlandse (of Griekse) staatsschuld zou kunnen aflossen.
Nou is het natuurlijk zo, dat je het ook iets anders kan bekijken en dat je dat geld ziet als een soort ontwikkelingshulp, die we als zeelieden gebracht hebben in gebieden die het hard nodig hadden. Als men dat in de politiek ook zo zou zien, dan zouden er nog wel wat collega's rondlopen die duidelijk een koninklijke onderscheiding verdiend hebben voor hun inzet voor de behoeftige medemens.


Misschien een wat gevoelig onderwerp, maar vrouwen op of rond het schip en in de havens blijft een zeer interessant gegeven. Ik denk dat veel van de lezers die de verhalen van Theo gelezen hebben, ook nog wel een duit in het zakje zouden kunnen doen om op gebieden waar Theo wat terughoudend was, daar een wat smeuïg verhaal aan toe te voegen.

We hebben aanboord natuurlijk allemaal wel vrouwen meegemaakt. Om te beginnen de meevarende echtgenotes. Het bleek in de praktijk dat die vaak een goede invloed hadden op de stemming aanboord. De verhalen werden wat anders en door hun inbreng werd menige hut of verblijfsruimte een stuk gezelliger.
Er waren natuurlijk uitzonderingen die de sfeer konden verpesten, maar die heb ik zelf niet meegemaakt.
Voor de mannen die geen partner of echtgenote aanboord hadden was het soms wel een beetje afzien als de collega na een mooie dag met z'n partner naar z'n hut verdween en zij zelf weer in hun eentje de kooi indoken.
Het was trouwens soms wel eens opvallend hoeveel klusjes er door diverse collega's gedaan moesten worden op het schavotje of bij het zwembad als zich daar enkele schaars geklede dames bevonden die zich in het warme zonnetje wat bruin lieten bakken.
Dat veel zeelieden een zeer goede neus voor vrouwen hebben bleek ook zo nu en dan in de machinekamer op de achtermiddagwacht. Als er dames heerlijk lagen te zonnen op het schavotdek in de buurt van de mk ventilatoren, dan kon je onder de ventilator bij de manoeuvreerstand een lichte parfumgeur ruiken, zodat je kon vermoeden dat Anita of Greta bezig waren hun kleurenschema aan te passen. Misschien voor de kenners van dit forum om te verklaren hoe veel (of weinig) moleculen er nodig zijn om een parfum nog te kunnen ruiken.
Nou had die goede neus voor vrouwen (en drank) nog een ander voordeel, want het heeft me altijd verbaast hoe zelden zeelieden in de havens verdwalen.
Als je ze afzonderlijk de wal op laat gaan, dan kom je ze toch gegarandeerd weer tegen in de een of andere gelegenheid waar het niet ontbeert aan drank en vrouwen. Dat bewijst weer hoe goed hun neus is voor dat soort zaken!!!

De collega's die op passagiersschepen voeren hadden het natuurlijk een stuk prettiger.
Er waren hele duidelijke regels door de rederijen uitgevaardigd wat wel en vooral wat niet gedaan mocht worden in de contacten met passagiers, maar ja, de wil is goed maar het vlees blijft zwak. Helaas heb ik zelf maar een enkele keer op een passagiersschip gevaren en in die tijd was de gemiddelde leeftijd van de meeste passagiers ruim boven de 65 jaar (Dat begin ik nu ook alweer jong te vinden!!) en waren de reizen tekort om echt een wanhoopsdaad te begaan door je te laten verleiden.

In de jaren 60 - 70 en 80 waren er op de gewone pakkies boten nog heel weinig vrouwelijke collega's. Pas in het tijdperk van de Marofs kwamen er zo nu en dan wat vrouwen in dit beroep. Zelf ben ik nooit zo'n voorstander geweest van een vrouw in de MK, maar ja dat is m'n conservatieve instelling. Hoe de jongere collega's daarover denken hoor ik graag en wie weet zijn er ook vrouwelijke collega's op dit forum die een beetje licht in deze duisternis kunnen laten schijnen.

Zelf heb ik een reis gemaakt op de Belgische tanker "Maaskade" en die had standaard wat stewardessen aanboord. Soms hadden zij al een relatie met een van de opvarenden en dan was alles gesetteld. Maar ook meegemaakt dat er een stewardess werd afgelost en in de aflostelex stond de leeftijd vermeld en was er verder geen manspersoon bij betrokken. Toen Bea met haar 28 lentes op de kade verscheen met haar koffers, had de 2e stuurman de wacht.
Zelden iemand zo snel de gangway af zien lopen om zich voor te stellen en haar koffers naar boven te sjouwen. In alle andere gevallen liet hij dat echt wel over aan de matroos van de wacht om die bagage binnenboord te draaien.
Hoewel er nog meer kapers op de kust waren en het een aantal dagen wat onrustig aanboord was, keerde de rust weer terug toen Bea het ook met onze 2e stuurman Gerard zag zitten en ze vaak samen te zien waren. Dat deze affaire na een aantal weken in tranen eindigden is een ander verhaal, maar gelukkig had de 1e stuurman een brede schouder om uit te huilen en was het leed weer gauw geleden.

Ja, dit verhaaltje zou nog veel langer gemaakt kunnen worden met de belevenissen in Nieuw Zeeland, Australië en Zuid Afrika, waar gedurende de lange binnenlig tijden er nog wel eens feestjes werden georganiseerd en waarbij het bijzonder op prijs werd gesteld als als er wat verpleegsters, onder begeleiding van de Hoofdzuster, de uitnodiging aannamen om een gezellige avond aanboord door te brengen. Er bloeiden soms echte romances uit voort!!

Maar laten we eerlijk zijn, uiteindelijk werden de meeste van onze collega's uiteindelijk toch een beetje getemd door een schone deerne uit Nederland of soms ook een ander deel van de wereld.
De meeste moesten vervolgens een punt achter hun zeevarend beroep zetten en werden eerzame burgers aan de wal.
Zij die wel bleven varen moesten vervolgens hun avontuurlijk leven toch ook wel op een wat lager pitje zetten ivm hun verplichtingen en verantwoordelijkheden thuis.
En Last but not Least, mogen we de vrouwen van de zeevarenden best wel flink wat lof toe zwaaien, want zij moesten in afwezigheid van hun partner toch in hun eentje de kinderen opvoeden en de toko thuis goed laten runnen.

Beste forum lezers, ik hoop jullie met deze beschouwing niet te veel verveeld te hebben. Ik heb helaas geen plaatjes of bekende namen of anekdotes erbij kunnen voegen zoals Theo dat zo goed kan in het betreden van de zijwegen, maar ik zou het wel leuk vinden als ook andere lezers hun herinneringen aan "Vrouwen en drank" op dit Topic zouden willen plaatsen.

Koosn.

[Brazuca]

Nou is het natuurlijk zo, dat je het ook iets anders kan bekijken en dat je dat geld ziet als een soort ontwikkelingshulp, die we als zeelieden gebracht hebben in gebieden die het hard nodig hadden. Als men dat in de politiek ook zo zou zien, dan zouden er nog wel wat collega's rondlopen die duidelijk een koninklijke onderscheiding verdiend hebben voor hun inzet voor de behoeftige medemens.

Dat hebje prachtig verwoord !

[Harry G. Hogeboom]

dat geld ziet als een soort ontwikkelingshulp, die we als zeelieden gebracht hebben in gebieden die het hard nodig hadden.

Deugdelijke woorden Koos.........zeer deugdelijk

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Toch moet ik bekennen, dat het me een beetje tegenvalt wat Theo over de vrouwen schrijft.

Ja, dat kan best zo zijn, Koos en je hebt ook helemaal gelijk, maar ik heb al direct in mijn eerste stukkie bekend dat die titel "Drank en Vrouwen" pure misleiding was. Een lokkertje. Een slinkse manier om het kijkcijfer op te krikken. Ik hou dat altijd zuiver bij als ik een nieuw topic start en dan blijkt dat zoiets gemiddeld tien keer per uur wordt geopend. Deze titel "Drank en Vrouwen" was goed voor het dubbele: 20 keer per uur. En wat meer is: dat nam niet af. Dat bleef zo. Iedereen verwachtte telkens weer dat ik nu eindelijk eens écht over drank en vrouwen zou gaan ouwehoeren en bleef die titel dus aanklikken. Maar dat was helemaal mijn bedoeling niet. Ik wilde alleen maar even melden dat mijn neef Jaap getrouwd was met de dochter van een man uit Vlaardingen die slechte jenever stookte en die mededeling heb ik vervolgens een beetje ruim verpakt en versierd.

Ik had nog veel en veel verder willen gaan, want de muziek is niet of nauwelijks aan bod gekomen, terwijl ik toch stof had voor minstens één, maar misschien wel twee volledige, rijk geïllustreerde afleveringen! Vandaar dat ik mijn verhaaltje naar "Old Dutch" in Rotterdam leidde, want daar zou dat muziekverhaal in 1946 zijn begonnen. En dan had ik kans gezien om dat ook nog in verband te brengen met de zeevaart! Dat is er dus niet van gekomen, maar de broodnodige research voor die aflevering heb ik wél gedaan, dus dat komt er vast nog wel een keer van. Misschien wel gewoon in de afdeling "Muziek". Of ergens anders, dat kan ook.
Maar hier is dat er dus niet van gekomen en ook heb ik in IJsselmonde alleen maar voorbereidende verkenningen uitgevoerd en het bijbehorende verhaal toch maar niet geschreven. Dat zou er net even te veel met de - blonde - haren bijgesleept zijn, maar wie weet... Ik heb ook daar weer eens rondgekeken en op gegoogeld en mijn gedachten over laten gaan en er zit echt wel een stukkie in dat ons dan zelfs jaren later naar een ontmoeting in Bangkok zou voeren, wat toch een mooi eindje van de Brienenoordbrug verwijderd is. Maar ja, alles is betrekkelijk.

Maar nu heb jij hier een heel mooi stukkie aan toegevoegd, een prima geschreven, onderhoudend stukkie dat deze titel eindelijk wél recht doet, dus er is helemaal niets op tegen als anderen hun sterke drankverhalen - of sterkedrankverhalen, want dat zijn twee verschillende begrippen - hier met ons willen delen. Ik doe dat niet. Ik bewaar ze voor een andere gelegenheid en dan ga ik het zelfs uitbreiden tot "Drank, Drugs, Vrouwen en Country Music". Maar niet hier.

Ach, Those were the days...

Oh, dat vond ik vooral mooi: dat dopen van een schip met champagne en nooit eens met een flesje Heineken of een grote fles Tiger Beer. Zelf werkte ik mee aan de doop van twee sleepboten met flessen rum. Tegelijk. En volledig synchroon! Het klonk als één klap toen die flessen tegen de twee boegen uiteen spatten waarna de vlaggen tegelijk voor de namen wegvielen. Dat vereiste heel wat denkwerk en organisatie, een kunststukje dat geheel op naam kwam van een inmiddels overleden werktuigkundige. Als je iets synchroon wil laten verlopen, moet je bij de machinisten zijn.


-----------------

Sleepboottek-200_zpsac9496b3.jpg (21.83 KiB) 552 keer bekeken

OldOak-200h_zpsbaa8e171.jpg (14.99 KiB) 552 keer bekeken

OldOak-200h_zpsbaa8e171.jpg (14.99 KiB) 552 keer bekeken

Sleepboottek-200flip_zps4e731fe5.jpg (21.87 KiB) 552 keer bekeken