Drank en vrouwen...

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Komt nog bij dat ik weer eens op een punt ben gekomen waar ik allerlei interessante zijpaden zie en moet besluiten of ik die wel of niet in zal slaan en zo ja, hoe ver dan wel? Die titel, "Drank en vrouwen..." klopt van geen kanten en dat wordt alleen nog maar erger. Nou ja, drank genoeg en vrouwen ook, maar niet in het verband waar de geachte lezers op hadden gehoopt.
Ik zie allemaal kapstokken waar ik van alles en nog wat aan kan ophangen en intussen ben ik zaken op het spoor gekomen waar ik totaal geen weet van had.
Ik doe mijn best! Ik zal proberen morgen nog een stukkie te plaatsen, want morgenavond arriveren er vrienden uit Nederland en dan komt er een week lang niets van. Sorry!



En wat die tsipouro betreft, de supermarkt had mijn favoriete merk niet... Tsilili, niet gezoet met anijszaad. Grappa, zogezegd, want dat is exact idem dito hetzelfde.
Ik kan naar neef Giorgos gaan, maar die wil dan geen geld hebben en daar heb ik een reuze pest aan. Ik betaal liever gewoon, maar ja, dat wil ie dan niet. Dit jaar ga ik dat anders doen; als hij in oktober gaat stoken, geef ik hem een partij druiven voor een litertje of twintig - hier rekenen ze overigens in kilo's - en een partij brandhout en dan kan hij mijn drank stoken. Wie weet ga ik die wel onder een eigen label exporteren.
Een exclusief merk. Dat kost een paar centen, dat spreekt, maar dan heb je ook wat.
Geen Mastrosentod, maar puur natuur.

[Aad v Staveren (RIP)]

Theo je schreef over dat je in Overschie alleen het cafe -restaurant van Van Kalis aan de Rotterdamsche rijweg
als kroeg kan herinneren. Dat er meer kroegen in Overschie waren kan ik van jouw kant begrijpen, daar je aardig ver weg woonde van de omgeving Dorpstraat-Delftweg- Voorom en Achterom . In deze buurt waren en aantal kroegen die al heel lang in Overschie gevestigd waren. Ik zelf heb gewoond op de Plassingel( geboren),
Parallelstraat en op het Sarendamplein hoek van Staverenstraat . Ook ik heb op dezelfde school gezeten waar jij op zat, maar dan in een lagere klas.Ik ben n.l. geboren in 1938. De rest van je verhaal doet mij toch aan het
een n ander herinneren van de tijd dat ik tot 1947 in Overschie gewoond heb
Bedankt voor deze herinneringen
Aad van Staveren

[Harry G. Hogeboom]

Toch....voor alle zekerheid .........dit fraaie onderwerp van Horsten maar even " IN beeld" houden ...........met de faciliteiten van de Olympische Spelen zo vlakbij voor hem.......wie weet is ie eerst naar een trainingskamp.........." om stof tot schrijven op te doen"

[Harry G. Hogeboom]

Eventjes dit facinerende onderwerp wat in het zoeklicht houden ........Opa Horsten doet een dutje

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Zelfs kapiteins in ruste slapen nooit, doen zelfs geen dutje. Ook die "rusten" slechts.
Dat dat soms zo ronkt, is een misleidende bijkomstigheid. Dat zijn de hersens die ge-reset worden.
Zondagmorgen rond zeven uur (Griekse tijd) keer ik terug tot het normale leven; niet eerder.
Geef me nog even, alstublieft.

[Harry G. Hogeboom]

Geef me nog even, alstublieft.

ABsoluut geen haast schipper..........."ronk" maar rustig verder ...we hebben alle tijd........maaaar " ut lampie knippert"

[jdbvos]

...en daarbij -nu even ervan uitgaand dat je Win8(.1) hebt- kun je je zijpaden zo mooi "bewaren".....
Ff rechtonder de muis houden, en dan verschijnen de 'charms' van de Windows-instellingen...
Op 'delen' klikken, en toevoegen aan de leeslijst.....c'est tout ! (zoals de Chinezen zeggen )
Vind je alle interessante sites terug die je eigenlijk wel ff had willen volgen...

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Zo, het is er dan toch weer van gekomen. Aflevering 3 die ook weer heel weinig met "Drank & Vrouwen" te maken heeft.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

------------------------------------------------------------------------------------------Drank en vrouwen... (3)

--------------------------------------------------------------------
------------------------------------------------------------------------------------------------Douglas DC4 Skymaster

Na de oorlog kwam mijn neef Jaap in augustus 1945 als eerste thuis. Mijn vader volgde eind oktober. De oorlog was toen inmiddels helemaal afgelopen, ook in de Pacific en in het toenmalige Nederlands-Indië. Na de atoombommen op Hiroshima en Nagasaki op 6 en 9 augustus 1945, capituleerde Japan op 15 augustus 1945. Toch zou het nog tien maanden duren voordat ook zijn jongere broer Willem die, zoals ik in een vorige aflevering al meldde, in Indië in een Japans kamp had gezeten, weer thuis was.
“Op 17 juni 1946 kwam hij per Skymaster in Holland terug.” Vandaar dat plaatje hierboven en zo staat het in het rapport van de Geneeskundige Dienst van de Rotterdamsche Lloyd van 30 augustus 1948 waarin zijn loopbaan bij de Lloyd en ervaringen tijdens de oorlog worden beschreven. In twintig regels, meer niet. Dat rapport handelt in hoofdzaak over de verminking van zijn linkerhand. Het verhaal ging vroeger altijd dat Willem als daad van verzet daar in dat kamp samen met anderen een bom had gemaakt en dat die voortijdig was ontploft, maar dat blijkt niet juist te zijn. Dat kon ook bijna niet anders, want in de Japanse kampen was niet of nauwelijks sprake van enig verzet en zeker niet van gewelddadig verzet. Dat was simpelweg onmogelijk.
Nee, Willem raakte op 30 mei 1944 gewond…

• • “…door een ontploffing toen hij bij het schoonmaken van een sloot munitie verwijderde, welke de detonator van een handgranaat bleek te zijn. Bij deze ontploffing verloor hij van de linkerhand het eindlid van de duim, de wijsvinger en de middelvinger en het eindlid van de ringvinger. Verder kreeg hij huidwonden aan de rechterarm, borst en gelaat en splinters in het rechteroog.”

[/i]
Pas in augustus 1947 zijn ze daar in Dordrecht mee aan het sleutelen gegaan. “De stomp van de wijsvinger werd door transplantatie verlengd.” Ik meen dat daar een van zijn tenen voor werd gebruikt. Hoe het ook zij, echt een succes werd het niet, maar hij kon zich ermee redden, ook later, als machinist op het Potje van mijn Tante. Hij draaide er heel behendig een zwaar sjekkie mee. Maar ja, dat kon mijn vader zelfs met één hand.

Willem zat in het kamp Tjikoedapateuh in Bandoeng, ook bekend als het 15de Batalajon, het grootste kamp op Java waar meer dan 10.000 mannen en jongens van 10 jaar en ouder geïnterneerd waren. En dan stuit je door het zoeken naar details en juiste data voor dit stukkie op interessante zaken en interessante mensen zoals bijvoorbeeld Herman Adriaan jonkheer van Karnebeek Jr., een burger die door de Japanners aan het hoofd van dat enorme kamp werd gesteld.

----
Links: Het bezoek van Hirohito in 1921. Midden: Van Karnebeek in het kamp. Rechts: Van Karnebeek, tijdens de Olympische Spelen in Tokyo 1964, met Prinses Beatrix en Prins Bernard.

Van Herman van Karnebeek zijn uit die tijd nergens foto's te vinden, alleen maar die tekening, hierboven in het midden, die in dat kamp gemaakt moet zijn. Herman van Karnebeek werd in 1903 in Den Haag geboren. Nadat hij in Rotterdam economie had gestudeerd, ging hij naar Amerika om ervaring in de olie-industrie op te doen, waarna hij in 1927 in dienst van Stanvac Oil naar Nederlands-Indië ging. Bij de Japanse inval van 1942 was hij general-manager van Stanvac en als zodanig verantwoordelijk voor de vernieling van de olie-installaties in Palembang. Hij werd door de Japanners ter dood veroordeeld en zat in de dodencel, wachtend op executie. Zijn leven werd door de Japanners echter gespaard, wat een hoge uitzondering genoemd kon worden.
En dan volgt er een verhaal dat door sommigen in twijfel wordt getrokken, maar dat eigenlijk te mooi is om niet waar te zijn. Je wilt gewoon dat zoiets waar is en daarom neem ook ik het voor waar aan.

Herman Adriaan jonkheer van Karnebeek Jr. was een zoon van Jhr. mr. dr. Herman Adriaan van Karnebeek (1874-1942). Die was van 1911 tot 1918 burgemeester van Den Haag, van 1918 tot 1927 minister van Buitenlandse Zaken en van 1927 tot zijn overlijden in 1942 Commissaris van de Koningin in Zuid-Holland. In 1921 bracht de Japanse kroonprins Hirohito, die in 1926 keizer zou worden, een officieel bezoek aan Nederland. Tijdens dat bezoek was er een soiree in de ambtswoning van minister Van Karnebeek waarbij ook de jonge Van Karnebeek, toen 17 jaar oud, aanwezig zou zijn geweest. Hij zou zijn voorgesteld aan de toekomstige Japanse keizer en hem de hand hebben geschud. Van dat moment zou een foto zijn gemaakt en terwijl hij in de dodencel op zijn executie wachtte, zou die foto zijn opgedoken. Toen konden de Japanners hem onmogelijk executeren; de Japanse keizer was goddelijk en wie hem had aangekeken en zelfs had aangeraakt, had iets van die goddelijkheid meegekregen. Vandaar dat de Jappen zijn leven spaarden, wat niet betekende dat hij daarom ook beter werd behandeld dan de andere gevangenen. Hij werd aan het hoofd van dat enorme kamp gesteld en leed, net als zijn duizenden medegevangeen, verschrikkelijk onder de jammerlijke toestanden die daar heersten en de wreedheden die daar werden gepleegd. Maar hij overleefde, keerde na de oorlog terug naar Nederland. Ik citeer wat er op de site van het NOC-NSF over hem wordt geschreven…

• • Na de oorlog werd hij gedecoreerd. Van 1950 tot 1960 was hij voorzitter van de Haagsche Golfclub. In 1961 werd hij gekozen tot voorzitter van het Nederlandsch Olympisch Comité. Drie jaar later werd hij benoemd tot lid van het IOC als opvolger van Pahud de Mortanges.
    In 1970 trad hij in Amsterdam op als gastheer voor de jaarlijkse IOC-vergadering. Hij werd toen gekozen als vice-voorzitter - de hoogste positie die een Nederlander ooit in de internationale Olympische beweging heeft weten te bereiken. Zijn houding jegens Japan rond de Winter Spelen van 1972 (in Sapporo, Japan -tah) was dusdanig dat de Japanse regering hem een hoge onderscheiding verleende. Hij aanvaardde die met de waardigheid die hem altijd al had gekenmerkt.
    Zijn meest dramatische Olympische ervaring beleefde hij bij de Spelen van 1972 in München. In de nacht dat een deel van de Israëlische ploeg werd vermoord door Palestijnse terroristen, kwam het IOC-bestuur in spoedzitting bijeen. Over wat zich daar heeft afgespeeld, heeft Van Karnebeek nimmer iets willen prijsgeven. 'Wij hebben afgesproken daar nooit iets over te zullen zeggen'.

[/i]

Zoals hij niet over de gebeurtenissen in München praatte, sprak hij ook niet over zijn ervaringen in dat kamp. Dat verhaal van die foto is door hemzelf nooit bevestigd en die foto is nooit ergens opgedoken. Maar het blijft een mooi verhaal. Bovendien moeten de Japanners een reden hebben gebad om zijn leven te sparen en dan is dat verhaal van die ontmoeting met de keizer net zo goed als welke andere verklaring dan ook. En ten slotte: Anthony Bijkerk is niet de eerste de beste publicist en sportjournalist en hij gelooft vast in dit verhaal. Zie HIER. Vandaar dat ik het dan ook maar geloof…



Zo kwam ik door dit stukkie “Drank en vrouwen…” en door dat verhaal over Van Karnebeek en die foto nog iemand tegen die ik wel graag eerder had willen leren kennen. Klikken op de foto hierboven voert naar zijn website, maar hier geef ik vast het begin van zijn profiel dat daar te vinden is…

• • Antoni (Toni) Harting was born in 1927 of Dutch parents in the Dutch East Indies, then a colony that has become the Republic of Indonesia, and spent many of his younger years in the city of Bandung on the island of Java. During the 1941-1945 Pacific War he and his family (father, mother, brother) were imprisoned in several Japanese civilian concentration camps.
    He went to Holland in 1947 to study at the Delft University of Technology where he obtained a Master's degree in Aeronautical Engineering in 1964. Next he was employed until 1970 as a research engineer/scientist at the National Aerospace Laboratory in Amsterdam, specializing in industrial aerodynamics and the aerodynamics of air cushion vehicles.
    Between 1951 and 1966 he spent several summers in the Provence region of the south of France as a travelling musician, also making thousands of documentary photographs of people he observed during his adventures in Provence.
    He married Ria Litz in 1970 and that same year the couple migrated to Toronto in Canada, where he received another Master's degree in Aerospace Engineering from the University of Toronto in 1972.
    
    After discovering the magic lure of the Canadian outdoors, he left his consulting engineering profession in 1974 to build a new career as a freelance writer-photographer specializing in canoe topics, particularly wilderness canoeing.

Kijk, dat zijn veelzijdige mensen. Delfts ingenieur Luchtvaarttechniek, maar ook muzikant, schrijver en fotograaf. En avonturier, dat kan niet anders. Dat wist ik natuurlijk ook allemaal niet, maar ergens las ik dat Ton Harting als 17-jarige jongen ook in dat kamp had gezeten en dat hij pas vele jaren later – in 2013, dus toen hij inmiddels 85 jaar was – die ervaringen op papier had gezet in een boek dat hij de titel The Devil’s Grin meegaf en dat hij als pdf gratis beschikbaar stelde. Ik mailde hem op 20 februari, vertelde wie ik was en dat mijn oom Willem ook in dat kamp had gezeten en dat ik graag een exemplaar van zijn boek zou willen ontvangen. Ik had ergens een zwakke hoop dat hij Willem misschien gekend had, al was het alleen maar door dat ongeluk.
Twee dagen later kreeg ik antwoord. Van zijn vrouw Ria, met de pdf als bijlage. Ton Harting bleek drie maanden geleden te zijn overleden en ik citeer nu uit die mail…

• • Hij was 86 and 'ready to go' -zijn lichaam was uitgeput.
    Hij was erg blij dat hij zijn boek The Devil's Grin heeft kunnen afmaken. Hij was iemand die altijd over zijn oorlogservaringen kon praten en het nodig vond om vooral aan jongere mensen te vertellen waartoe we als mens in staat zijn. Dit in tegenstelling tot zijn oudere broer die nooit iets zinnigs vertelde over zijn ervaringen (in andere kampen dan m'n man). Dat was een stilte waaronder zijn kinderen hebben geleden.
    Hij keek terug op z'n kamp ervaringen als een heel belangrijke en zeer harde leerschool.

Jammer. Ik had graag nog wat mails met hem gewisseld. Maar ik heb zijn boek en dat is een waardevol boek, dat kan ik iedereen verzekeren. Wie ook een exemplaar wil hebben, kan dat natuurlijk ook via zijn website aanvragen, maar omdat hij het graag wijd verspreid wilde zien, stel ik het HIER ook voor download beschikbaar.

Over Van Karnebeek en dat verhaal van die foto, schreef Ton Harting in maart 2012...

• • Of van Karnebeek’s relatie met de Japanese bezetters nu wel of niet gebaseerd was op een wel of niet gemaakte foto is van geen enkel belang in de beoordeling van de man als leider van het Nederlandse bestuur van kamp Tjikoedapateuh in Bandoeng. Zelfs ik als onbelangrijke, 17-18-jarige jongen in dat kamp kende toen in 1944-1945 zijn naam en reputatie als iemand die altijd voor zijn kampgenoten opkwam en er steeds voor probeerde te zorgen dat de Japanse bewakers zo min mogelijk kwaad deden. Ik ben er dan ook trots op dat ik in mijn in juli dit jaar te publiceren boek over mijn kamptijd en de mentaliteit van de Japanse bezetter (als een pdf bestand dat gratis voor iedereen beschikbaar komt opdat zoveel mogelijk mensen het kunnen lezen) het door van Karnebeek geschreven verslag publiceer dat hij in 1955 geschreven heeft over de erbarmelijke situatie in ons kamp. Het verhaal, waar of niet, over de foto is een interessant maar historisch onbelangrijk iets waar we ons maar beter niet te druk over moeten maken. De oorlog en de kamptijd hebben ons hopelijk wel andere, meer belangrijke inzichten geleerd.

[/i][/color]

Maar zo gaat dat dus allemaal met mijn verhaaltje over drank en vrouwen. Zijwegen en zijsporen en dat vergt allemaal tijd. Maar wel interessant, dat wil zeggen: voor mij. Anderen vinden het misschien alleen maar een hoop geouwehoer, dat is zeer wel mogelijk. Wie nog steeds op de échte drank en wilde vrouwen zit te wachten, moet toch weer wachten op de volgende aflevering, want dan gaan we terug naar 1945, ’46 en ’47 en gaan we écht kroeglopen in Rotterdam, Den Haag en Scheveningen. Tenzij er iets tussen komt, natuurlijk, maar dat is dan ook weer overmacht.

Tekst ©2014 Theo Horsten

[Harry G. Hogeboom]

Daar ga ik de volgende keer verder. Dan gaan we met de muziek mee en wordt het met recht

---------------------------------------------------Drank, vrouwen en muziek…

EN Muziek..........Horsten..........waaar is de muziek????

Er wordt hier ontiegelijk gesjoemeld met de Lading......eerst een misleidende titel over " Drank en Vrouwen"...........dan de muziek " met de muziek mee".......en dan weer meer zijpaden.

Maar alle gekheid op een stokkie, zeer interessant en hartelijk dank voor al je uitzoek werk, met name over die Jappenkampen etc. Ik vraag me dan af "hoe" zo'n man als die Herman van Karnebeek het op kon brengen om naar Japan te gaan zoveel jaren later en daar " beleefd" te blijven zonder dat z'n bloed " karnemelk"werd.
Hoe dan ook is mijn hele schema weer naar de mieter, ik wou wat aan m'n houtsplijtertje gaan doen, zaakies zoals olieverversen enz........allemaal geen moer van terecht gekomen dank zij jou zijstraaaten
Aaahwel.....kroeglopen in Rotterdam, Den Haag en Scheveningen..........vol verwachting klopt ons hart