Over mousmoula's en scheepschroeven
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Over mousmoula's en scheepschroeven
----------------------------------------------------------------------------------------------------------Over mousmoula's en scheepschroeven
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------... een vervolg op Kennis van Zaken ...
Gisteren stuitte ik bij toeval op een merkwaardig fenomeen. Een discrepantie die me aan het denken zette en die ik moeilijk kan verklaren. In essentie komt het op het volgende neer.
Alle of toch vrijwel alle kennis die de mens zich in de loop der eeuwen heeft verworven, is dankzij het internet voor iedereen met een aantal muisklikken en wat goede zoekwoorden en vooral ook langere zoekzinnen, beschikbaar. Van heel eenvoudige, dagelijkse zaken zoals het koken van een smakelijke hap snert, tot de meest gecompliceerde technische onderwerpen. Toen mijn vrouw van de week in de supermarkt verheugd een bakje vreemde vruchtjes kocht die ik nooit eerder had gezien en ik informeerde wat dat waren, kon ze me alleen vertellen dat die hier mousmoula's werden genoemd, maar verder ook niets. Ik heb geen smartphone, dus ik kon niet ter plekke nagaan wat dat dan wel voor een vrucht was, maar thuisgekomen was alleen het invoeren van dat ene woord, mousmoula, gevolgd door één klik, voldoende om me, met nog wat verder klikken, alle informatie te geven die er over die smakelijke vruchtjes beschikbaar is. Ik weet daar nu voldoende van en daarmee zijn ook de mousmoula's voor wat dit topic betreft, afgehandeld.
Daarnaast werd er gisteren bij de buren een vraag gesteld over scheepsschroeven. Over het ontwerpen van scheepsschroeven en hoe voor een bepaald schip een bepaalde schroef werd gekozen. De reacties die daar op kwamen, verbaasden me een beetje. Dat zou een voor de leek veel te gecompliceerde materie zijn die we maar beter aan Lips over konden laten, daar kwam het op neer.
Nu weet ik natuurlijk dat het ontwerpen van scheepsschroeven inderdaad een terrein is waarop je in Delft - nummer 22 op de wereldranglijst van technische universiteiten - of op Caltech (1) of Princeton (3), of in Leuven (38), jarenlang kunt studeren en uiteindelijk promoveren, maar anderzijds is het natuurlijk ook weer geen zwarte kunst. Bovendien kan een degelijk opgeleide stuurman of scheepswerktuigkundige niet echt een leek worden genoemd en dus moet het mogelijk zijn om je daar zover in te bekwamen dat je er op enig niveau over kunt meepraten. Nu wil ik bepaald niet zeggen dat ik dat kan en ik vroeg me dan ook af wat ik zelf eigenlijk van schroeven wist. Dat was, goed beschouwd, niet zo erg veel, maar voor de zoveelste keer was ik blij verbaasd te merken wat een paar simpele muisklikken aan informatie opleveren en ik dacht: wat is dit toch mooi. En ik dacht ook : als ik dat veertig jaar geleden nu eens tot mijn beschikking had gehad... Ik weet zeker dat het dan allemaal anders zou zijn gelopen. Misschien niet beter, dat weet je nooit, maar wel anders.
Om even bij die scheepsschroeven te blijven: ik ben ervan overtuigd dat ik, als ik nu eerst eens drie maanden uittrok om mijn kennis van de wiskunde om te beginnen weer flink op te halen, om die vervolgens degelijk bij te spijkeren en vooral te moderniseren, ik, na nog eens drie maanden dagelijks een paar uur zoeken en vorsen en lezen op het net, aardig wat van scheepsschroeven zou weten. voldoende om de eerdergenoemde vragensteller bij de buren een goed antwoord te geven. En als de geest dan helemaal over me vaardig werd en ik er vlijtig op door zou gaan, dan denk ik dat ik over een jaar of zo vast wel in staat zijn om een begrijpelijke en van kennis van zaken getuigend stukkie over scheepsschroeven te schrijven waar geen deskundige zich voor zou hoeven te generen. En dat dan zonder Delft en zonder Caltech en zonder Princeton, maar gewoon vanuit mijn stoeltje in mijn kamertje in een dorp van 500 zielen - kerkhof meegeteld - op de bodem van een drooggevallen meer in Noord-Griekenland.
Dat vind ik het grote wonder van het internet. Want het kán, daar ben ik van overtuigd. Met voldoende tijd en met een normale, maar bij voorkeur toch een intelligentie die een tikkie boven het gemiddelde ligt, kun je met voldoende tijd en discipline, maar vooral een grote dosis doorzettingsvermogen alles leren. Toegegeven: alles in theorie, maar voor een aantal studierichtingen is dat voldoende. En zou je de opgedane kennis in praktijk willen brengen, dan is het altijd nog zo geweest dat je je de praktijk na een gedegen theoretische ondergrond veel snellere eigen maakt dan alleen maar vanuit de praktijk.
Nou ben ik niet direct van plan om een expert op het gebied van scheepsschroeven te worden en daar gaat het ook helemaal niet om. Ook kun je over datgene wat ik hierboven heb aangevoerd een heel andere mening hebben, ook dat is niet belangrijk. Waar het om gaat is dat door het internet de mogelijkheden van studie, van het opdoen van kennis, in feite onbeperkt zijn geworden. Ook is studeren, het opdoen van kennis, niet langer plaatsgebonden. Als je een internetverbinding hebt, maakt niet uit of je op het Griekse platteland in dit dorp van niks tegen de grens met Macedonië aan zit of op een woonboot ergens in midden Frankrijk, op een eenzame missiepost in het Amazonegebied of op een kop-en-kontboot in de buurt van Kaapverdië. Met een internetverbinding is kennis overal niet meer dan een muisklik verwijderd.
Dat betekent niet dat scholen, hogescholen en universiteciten overbodig zouden zijn geworden, natuurlijk niet. Als je écht wilt studeren, heb je schoolmeesters nodig, leraren, docenten, lectors, hoogleraren. Maar werk je eenmaal in je beroep - maakt niet uit welk beroep, stuurman, melkveehouder, supermarktmanager of hoofd ener school - dan kun je via het internet steeds bijblijven en verder studeren of iets heel anders gaan leren. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs voor je beroep te zijn; je kunt dat ook puur voor je plezier doen, je kennis verbreden in plaats van vergroten.
Sinds ik in 1955 van school kwam en met mijn 3de rang in mijn zak naar zee ging, ben ik altijd met mijn beroep bezig gebleven. Aanvankelijk stelde dat heel weinig voor, maar nadat ik in 1961 kapitein was geworden, maakte ik daar serieus werk van. Ik probeerde het beter te doen, me niet te beperken tot wat er van me verwacht werd, maar dieper op zaken in te gaan. Niet uit streberigheid of om indruk op mijn baas te maken, maar puur voor mezelf. Ik deed dat door lezen, door kijken en door vragen. Toch bleef dat beperkt, want wat kon je nu eigenlijk doen? Ja, dieper ingaan op de stabiliteit. een extra boek kopen en vooral steeds nauwkeuriger werken. Proberen te begrijpen wat je eigenlijk deed en waarom.Toen de dynamische stabiliteit belangrijk werd, kon ik me wat dat betrof maar uitleven. Dat was nieuw voor me en wat meer was: daar kon je bij tekenen. Daar móést je bij tekenen. Maar wat kon je aan boord nu eigenlijk tekenen als je niet meer had dan een velletje ruitjespapier, een gewoon potlood uit de kaartenkamer met een puntenslijper, een steekpasser en een gummetje? En dus schafte ik me goede tekenspullen aan. Een Rotring tekenbordje, Rotring tekenpennen, een vulpotloodje met stiftjes van een halve millimeter en een flexibele liniaal, alles om de mooiste, vloeiende krommes te kunnen tekenen. Ik heb het allemaal nog; ik ben verzot op dat soort spullen. Behalve dat ik in een volgend leven onmiddellijk weer naar zee zou gaan, zijn er nog drie beroepen die me altijd hebben getrokken. Het zal waarschijnlijk voer voor psychologen zijn, maar die drie beroepen zijn, in volgorde van voorkeur: orthopedisch chirurg, televisieregisseur en... kantoorboekhandelaar. Lach gerust, of verwonder u slechts, maar ik heb geen moeite met het bekennen van dergelijke intieme details en roerselen van de menselijke ziel. Ik kan door een kantoorboekhandel zwerven als een vieze oude heer door een pornoshop. Dingen oppakken, van alle kanten bekijken en betasten en er soms even aan ruiken. Zo vond ik zo'n vijftig jaar geleden op een sombere middag in Helsinki een werkelijk gigantische kantoorboekhandel. Twee verdiepingen met heerlijkheden. Daar heb ik me toen helemaal uitgeleefd en de Finmarken laten rollen. Daar vond ik voor het eerst een felixibele liniaal, vandaar dat ik het nog zo goed weet. Voordien tekende ik krommes uit de losse hand, want die akelige plastic gebogen sjablonen vond ik waardeloze ondingen. Millimeterpapier gebruikte ik uiteraard al langer, maar daar vond ik ook plastic vellen formaat A4 waarop je met een speciale Rotring pen kon tekenen, wat me de mogelijkheid gaf om krommes over elkaar te leggen om ze beter te kunnen vergelijken. Puur voor mijn eigen plezier maakte ik het alsmaar mooier en mooier. Maar ik dwaal af. Neem me niet kwalijk.
Toen ik toevallig met verlof was tijdens Europort, kwam ik daar terecht op de stand van Bull Computers en daar ging een geheel nieuwe wereld voor me open. Computers was iets dat alleen voor hooggeleerde ingewijden was. Ik weet werkelijk niet meer in welk jaar het was, maar Bill Gates liep nog in de korte broek en de PC lag nog vele jaren in het verschiet. Er waren alleen maar mainframe computers waar je computertijd op kon huren en dat werd daar door Bull gedemonstreerd en gepropageerd. Wat ik daar die middag zag, zag Bill Gates pas in 1968: een mainframe met terminals. Bill was toen 13 jaar oud. Nog eens dertien jaar later zou IBM een PC op de markt brengen met het door Bill ontworpen en geschreven besturingssysteem: DOS.
Het was een rustig moment op Europort en bovendien was er veel meer belangstelling voor grote motoren en nieuwe nautische apparatuur en quick mooring systems dan voor grote groene kasten die stroken cijfertjes konden produceren en zodoende had die man van Bull alle tijd voor me. Wist ik wat zo'n ding kon? Natuurlijk niet. Een computer kon alles, daar kwam het volgens mij op neer. En dus vroeg ik of hij een schip voor me kon ontwerpen en ik meen dat hij daar een programma voor had, maar het fijne ervan weet ik werkelijk niet meer.
Maar ik vroeg ook of die magische machine reizen kon voorbereiden en uitrekenen wat de meest economische route en de meest economische vaart was. Dat bleek allemaal te kunnen, mits je er nu maar voldoende gegevens instopte. Veel van wat de man vertelde, ontging me, maar ik wist eerst genoeg. Ik zag grote mogelijkheden. Ik liefhebberde toen al een poosje in de statistiek en de kansberekening, dat uitsluitend met behulp van een paar Prisma en Aula boekjes, titels als Kans, kunde en geluk van Ik-weet-niet-meer-wie en Feiten uit cijfers van Moroney. Ik heb ze nog altijd. Met de kennis die ik daaruit had opgedaan, probeerde ik bijvoorbeeld van tevoren te bepalen hoeveel - gepakketteerd - hout ik in welke maand vanuit een bepaalde Scandinavische haven mee zou kunnen nemen, wat wonderwel bleek te kloppen. Ook had ik grafieken gemaakt waarmee ik op de vaart van Nederland naar havens tot bovenin de Bothnische Golf en weer terug, met een verrassende nauwkeurigheid mijn ETA kon voorspellen - en dus opgeven. Die nauwkeurigheid bedroeg in de Baltic ongeveer 20 minuten, op sommige trajecten zelfs nog minder. Gaf ik daarvoor een ETA gewoon op een heel uur op, nu durfde ik in een telegram of via de telefonie iets te zeggen als: "ETA Mäntyluoto Pilot Tuesday morning 06.20 hrs." En naar Holtenau net zo. Ik heb die grafieken nog altijd en die zijn verrassend vlak. Ik probeerde uit te rekenen hoe je het meest economisch kon varen. Over "economische vaart" of "varen met verminderd vermogen" sprak toen nog niemand. Je vertrok en als je de loods kwijt was belde je voor volle kracht of je duwde de pook zelf helemaal naar voren en dat was dat.
Maar de tijden verslechterden, werd me verteld en ik bedacht dat het soms onzin was om volle kracht te varen om vervolgens op vrijdagmiddag om drie uur in Amsterdam of waar dan ook in Holland aan te komen en tot maandagmorgen te gaan liggen niksen. Natuurlijk: dat bespaarde anderhalve verlofdag voor de hele crew en iedereen was blij met een weekend thuis, maar was het economisch gezien ook juist? Dat probeerde ik uit te rekenen en dat viel niet mee. Ik bedacht dat zo'n Bull computer dat vast wel voor me zou kunnen uitrekenen en dat je dan niet alleen de gages en de voeding en de brandstof moest invoeren, maar vooral ook de weersvoospellingen en de gemiddelde omstandigheden op de route. Daar wilde in die tijd nog niemand naar luisteren en dat vond ik niet erg, want als ik een weekend achter Kaap Kont kon doorbrengen, konden ze me wat met economisch varen. Zoals ik nu voor eigen genoegen stukkies schrijf, beleefde ik toen alleen maar een hoop plezier aan het uitzoeken en uitrekenen van dat soort dingen.
Wat ik met dit alles probeer duidelijk te maken is: als ik toen toch over de mogelijkheden had kunnen beschikken die we nu hebben en als heel normaal ervaren, wat had ik dan wel niet allemaal kunnen doen? Wat had ik dan wel niet kunnen studeren en berekenen en voorspellen? Vandaar dat ik zei: ik denk dat het dan heel anders zou zijn gelopen. Misschien niet beter, want eigenlijk ben ik heel tevreden met de manier waarop het verlopen ís. Dat is het niet; daar heb ik geen problemen mee.
Nu zal de oplettende lezer die na al dit geklets nog niet heeft afgehaakt, mogelijk zeggen: "Dat is allemaal leuk en aardig en misschien ook nog wel interessant als je ervan houdt, maar hoe zit het nu met dat "merkwaardige fenomeen" en die "discrepantie" waar je mee begon? Ben je door al dat gezwam misschien zelf de draad ook een beetje kwijtgeraakt?"
Nee, dat ben ik niet. Absoluut niet. Dat houdt me nog steeds bezig en daar ben ik nog lang niet uit. Ik zal het hier, opnieuw in essentie, neerzetten en er dan later dieper op ingaan. Intussen kan iedereen die dit gelezen heeft er dan zelf ook eens over nadenken.
Alle kennis is beschikbaar en niet meer dan een muisklik verwijderd. Wie dat wil en er de ausdauer en het doorzettingsvermogen voor heeft, kan alleen door de op internet beschikbare kennis een groot geleerde worden. Hoe kan het dan dat er toch steen en been wordt geklaagd dat de kwaliteit van het onderwijs steeds verder achteruit gaat? Hoe kan het dan dat bij een onderzoek door de Belgische denktank Itinerra bleek dat een groot aantal professoren van mening is dat een op de vijf studenten zijn diploma niet verdient? Wat is er dan toch mis?
Alles is er. Alles is voor iedereen bereikbaar. Toch lijken de mensen steeds dommer te worden. Veel minder algemeen kennis te bezitten.
Ik kijk graag naar een programma als "De slimste mens" en soms verbaas ik me erover wat sommige mensen weten. Maar veel vaker verbaas ik me erover wat ze niet weten.
Hoe komt dat nou?
Ik vind dat bepaald een intrigerende vraag.
Dode URLs verwijderd en tikfouten verbeterd Jinny
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------... een vervolg op Kennis van Zaken ...
Gisteren stuitte ik bij toeval op een merkwaardig fenomeen. Een discrepantie die me aan het denken zette en die ik moeilijk kan verklaren. In essentie komt het op het volgende neer.
Alle of toch vrijwel alle kennis die de mens zich in de loop der eeuwen heeft verworven, is dankzij het internet voor iedereen met een aantal muisklikken en wat goede zoekwoorden en vooral ook langere zoekzinnen, beschikbaar. Van heel eenvoudige, dagelijkse zaken zoals het koken van een smakelijke hap snert, tot de meest gecompliceerde technische onderwerpen. Toen mijn vrouw van de week in de supermarkt verheugd een bakje vreemde vruchtjes kocht die ik nooit eerder had gezien en ik informeerde wat dat waren, kon ze me alleen vertellen dat die hier mousmoula's werden genoemd, maar verder ook niets. Ik heb geen smartphone, dus ik kon niet ter plekke nagaan wat dat dan wel voor een vrucht was, maar thuisgekomen was alleen het invoeren van dat ene woord, mousmoula, gevolgd door één klik, voldoende om me, met nog wat verder klikken, alle informatie te geven die er over die smakelijke vruchtjes beschikbaar is. Ik weet daar nu voldoende van en daarmee zijn ook de mousmoula's voor wat dit topic betreft, afgehandeld.
Daarnaast werd er gisteren bij de buren een vraag gesteld over scheepsschroeven. Over het ontwerpen van scheepsschroeven en hoe voor een bepaald schip een bepaalde schroef werd gekozen. De reacties die daar op kwamen, verbaasden me een beetje. Dat zou een voor de leek veel te gecompliceerde materie zijn die we maar beter aan Lips over konden laten, daar kwam het op neer.
Nu weet ik natuurlijk dat het ontwerpen van scheepsschroeven inderdaad een terrein is waarop je in Delft - nummer 22 op de wereldranglijst van technische universiteiten - of op Caltech (1) of Princeton (3), of in Leuven (38), jarenlang kunt studeren en uiteindelijk promoveren, maar anderzijds is het natuurlijk ook weer geen zwarte kunst. Bovendien kan een degelijk opgeleide stuurman of scheepswerktuigkundige niet echt een leek worden genoemd en dus moet het mogelijk zijn om je daar zover in te bekwamen dat je er op enig niveau over kunt meepraten. Nu wil ik bepaald niet zeggen dat ik dat kan en ik vroeg me dan ook af wat ik zelf eigenlijk van schroeven wist. Dat was, goed beschouwd, niet zo erg veel, maar voor de zoveelste keer was ik blij verbaasd te merken wat een paar simpele muisklikken aan informatie opleveren en ik dacht: wat is dit toch mooi. En ik dacht ook : als ik dat veertig jaar geleden nu eens tot mijn beschikking had gehad... Ik weet zeker dat het dan allemaal anders zou zijn gelopen. Misschien niet beter, dat weet je nooit, maar wel anders.
Om even bij die scheepsschroeven te blijven: ik ben ervan overtuigd dat ik, als ik nu eerst eens drie maanden uittrok om mijn kennis van de wiskunde om te beginnen weer flink op te halen, om die vervolgens degelijk bij te spijkeren en vooral te moderniseren, ik, na nog eens drie maanden dagelijks een paar uur zoeken en vorsen en lezen op het net, aardig wat van scheepsschroeven zou weten. voldoende om de eerdergenoemde vragensteller bij de buren een goed antwoord te geven. En als de geest dan helemaal over me vaardig werd en ik er vlijtig op door zou gaan, dan denk ik dat ik over een jaar of zo vast wel in staat zijn om een begrijpelijke en van kennis van zaken getuigend stukkie over scheepsschroeven te schrijven waar geen deskundige zich voor zou hoeven te generen. En dat dan zonder Delft en zonder Caltech en zonder Princeton, maar gewoon vanuit mijn stoeltje in mijn kamertje in een dorp van 500 zielen - kerkhof meegeteld - op de bodem van een drooggevallen meer in Noord-Griekenland.
Dat vind ik het grote wonder van het internet. Want het kán, daar ben ik van overtuigd. Met voldoende tijd en met een normale, maar bij voorkeur toch een intelligentie die een tikkie boven het gemiddelde ligt, kun je met voldoende tijd en discipline, maar vooral een grote dosis doorzettingsvermogen alles leren. Toegegeven: alles in theorie, maar voor een aantal studierichtingen is dat voldoende. En zou je de opgedane kennis in praktijk willen brengen, dan is het altijd nog zo geweest dat je je de praktijk na een gedegen theoretische ondergrond veel snellere eigen maakt dan alleen maar vanuit de praktijk.
Nou ben ik niet direct van plan om een expert op het gebied van scheepsschroeven te worden en daar gaat het ook helemaal niet om. Ook kun je over datgene wat ik hierboven heb aangevoerd een heel andere mening hebben, ook dat is niet belangrijk. Waar het om gaat is dat door het internet de mogelijkheden van studie, van het opdoen van kennis, in feite onbeperkt zijn geworden. Ook is studeren, het opdoen van kennis, niet langer plaatsgebonden. Als je een internetverbinding hebt, maakt niet uit of je op het Griekse platteland in dit dorp van niks tegen de grens met Macedonië aan zit of op een woonboot ergens in midden Frankrijk, op een eenzame missiepost in het Amazonegebied of op een kop-en-kontboot in de buurt van Kaapverdië. Met een internetverbinding is kennis overal niet meer dan een muisklik verwijderd.
Dat betekent niet dat scholen, hogescholen en universiteciten overbodig zouden zijn geworden, natuurlijk niet. Als je écht wilt studeren, heb je schoolmeesters nodig, leraren, docenten, lectors, hoogleraren. Maar werk je eenmaal in je beroep - maakt niet uit welk beroep, stuurman, melkveehouder, supermarktmanager of hoofd ener school - dan kun je via het internet steeds bijblijven en verder studeren of iets heel anders gaan leren. Dat hoeft niet noodzakelijkerwijs voor je beroep te zijn; je kunt dat ook puur voor je plezier doen, je kennis verbreden in plaats van vergroten.
Sinds ik in 1955 van school kwam en met mijn 3de rang in mijn zak naar zee ging, ben ik altijd met mijn beroep bezig gebleven. Aanvankelijk stelde dat heel weinig voor, maar nadat ik in 1961 kapitein was geworden, maakte ik daar serieus werk van. Ik probeerde het beter te doen, me niet te beperken tot wat er van me verwacht werd, maar dieper op zaken in te gaan. Niet uit streberigheid of om indruk op mijn baas te maken, maar puur voor mezelf. Ik deed dat door lezen, door kijken en door vragen. Toch bleef dat beperkt, want wat kon je nu eigenlijk doen? Ja, dieper ingaan op de stabiliteit. een extra boek kopen en vooral steeds nauwkeuriger werken. Proberen te begrijpen wat je eigenlijk deed en waarom.Toen de dynamische stabiliteit belangrijk werd, kon ik me wat dat betrof maar uitleven. Dat was nieuw voor me en wat meer was: daar kon je bij tekenen. Daar móést je bij tekenen. Maar wat kon je aan boord nu eigenlijk tekenen als je niet meer had dan een velletje ruitjespapier, een gewoon potlood uit de kaartenkamer met een puntenslijper, een steekpasser en een gummetje? En dus schafte ik me goede tekenspullen aan. Een Rotring tekenbordje, Rotring tekenpennen, een vulpotloodje met stiftjes van een halve millimeter en een flexibele liniaal, alles om de mooiste, vloeiende krommes te kunnen tekenen. Ik heb het allemaal nog; ik ben verzot op dat soort spullen. Behalve dat ik in een volgend leven onmiddellijk weer naar zee zou gaan, zijn er nog drie beroepen die me altijd hebben getrokken. Het zal waarschijnlijk voer voor psychologen zijn, maar die drie beroepen zijn, in volgorde van voorkeur: orthopedisch chirurg, televisieregisseur en... kantoorboekhandelaar. Lach gerust, of verwonder u slechts, maar ik heb geen moeite met het bekennen van dergelijke intieme details en roerselen van de menselijke ziel. Ik kan door een kantoorboekhandel zwerven als een vieze oude heer door een pornoshop. Dingen oppakken, van alle kanten bekijken en betasten en er soms even aan ruiken. Zo vond ik zo'n vijftig jaar geleden op een sombere middag in Helsinki een werkelijk gigantische kantoorboekhandel. Twee verdiepingen met heerlijkheden. Daar heb ik me toen helemaal uitgeleefd en de Finmarken laten rollen. Daar vond ik voor het eerst een felixibele liniaal, vandaar dat ik het nog zo goed weet. Voordien tekende ik krommes uit de losse hand, want die akelige plastic gebogen sjablonen vond ik waardeloze ondingen. Millimeterpapier gebruikte ik uiteraard al langer, maar daar vond ik ook plastic vellen formaat A4 waarop je met een speciale Rotring pen kon tekenen, wat me de mogelijkheid gaf om krommes over elkaar te leggen om ze beter te kunnen vergelijken. Puur voor mijn eigen plezier maakte ik het alsmaar mooier en mooier. Maar ik dwaal af. Neem me niet kwalijk.
Toen ik toevallig met verlof was tijdens Europort, kwam ik daar terecht op de stand van Bull Computers en daar ging een geheel nieuwe wereld voor me open. Computers was iets dat alleen voor hooggeleerde ingewijden was. Ik weet werkelijk niet meer in welk jaar het was, maar Bill Gates liep nog in de korte broek en de PC lag nog vele jaren in het verschiet. Er waren alleen maar mainframe computers waar je computertijd op kon huren en dat werd daar door Bull gedemonstreerd en gepropageerd. Wat ik daar die middag zag, zag Bill Gates pas in 1968: een mainframe met terminals. Bill was toen 13 jaar oud. Nog eens dertien jaar later zou IBM een PC op de markt brengen met het door Bill ontworpen en geschreven besturingssysteem: DOS.
Het was een rustig moment op Europort en bovendien was er veel meer belangstelling voor grote motoren en nieuwe nautische apparatuur en quick mooring systems dan voor grote groene kasten die stroken cijfertjes konden produceren en zodoende had die man van Bull alle tijd voor me. Wist ik wat zo'n ding kon? Natuurlijk niet. Een computer kon alles, daar kwam het volgens mij op neer. En dus vroeg ik of hij een schip voor me kon ontwerpen en ik meen dat hij daar een programma voor had, maar het fijne ervan weet ik werkelijk niet meer.
Maar ik vroeg ook of die magische machine reizen kon voorbereiden en uitrekenen wat de meest economische route en de meest economische vaart was. Dat bleek allemaal te kunnen, mits je er nu maar voldoende gegevens instopte. Veel van wat de man vertelde, ontging me, maar ik wist eerst genoeg. Ik zag grote mogelijkheden. Ik liefhebberde toen al een poosje in de statistiek en de kansberekening, dat uitsluitend met behulp van een paar Prisma en Aula boekjes, titels als Kans, kunde en geluk van Ik-weet-niet-meer-wie en Feiten uit cijfers van Moroney. Ik heb ze nog altijd. Met de kennis die ik daaruit had opgedaan, probeerde ik bijvoorbeeld van tevoren te bepalen hoeveel - gepakketteerd - hout ik in welke maand vanuit een bepaalde Scandinavische haven mee zou kunnen nemen, wat wonderwel bleek te kloppen. Ook had ik grafieken gemaakt waarmee ik op de vaart van Nederland naar havens tot bovenin de Bothnische Golf en weer terug, met een verrassende nauwkeurigheid mijn ETA kon voorspellen - en dus opgeven. Die nauwkeurigheid bedroeg in de Baltic ongeveer 20 minuten, op sommige trajecten zelfs nog minder. Gaf ik daarvoor een ETA gewoon op een heel uur op, nu durfde ik in een telegram of via de telefonie iets te zeggen als: "ETA Mäntyluoto Pilot Tuesday morning 06.20 hrs." En naar Holtenau net zo. Ik heb die grafieken nog altijd en die zijn verrassend vlak. Ik probeerde uit te rekenen hoe je het meest economisch kon varen. Over "economische vaart" of "varen met verminderd vermogen" sprak toen nog niemand. Je vertrok en als je de loods kwijt was belde je voor volle kracht of je duwde de pook zelf helemaal naar voren en dat was dat.
Maar de tijden verslechterden, werd me verteld en ik bedacht dat het soms onzin was om volle kracht te varen om vervolgens op vrijdagmiddag om drie uur in Amsterdam of waar dan ook in Holland aan te komen en tot maandagmorgen te gaan liggen niksen. Natuurlijk: dat bespaarde anderhalve verlofdag voor de hele crew en iedereen was blij met een weekend thuis, maar was het economisch gezien ook juist? Dat probeerde ik uit te rekenen en dat viel niet mee. Ik bedacht dat zo'n Bull computer dat vast wel voor me zou kunnen uitrekenen en dat je dan niet alleen de gages en de voeding en de brandstof moest invoeren, maar vooral ook de weersvoospellingen en de gemiddelde omstandigheden op de route. Daar wilde in die tijd nog niemand naar luisteren en dat vond ik niet erg, want als ik een weekend achter Kaap Kont kon doorbrengen, konden ze me wat met economisch varen. Zoals ik nu voor eigen genoegen stukkies schrijf, beleefde ik toen alleen maar een hoop plezier aan het uitzoeken en uitrekenen van dat soort dingen.
Wat ik met dit alles probeer duidelijk te maken is: als ik toen toch over de mogelijkheden had kunnen beschikken die we nu hebben en als heel normaal ervaren, wat had ik dan wel niet allemaal kunnen doen? Wat had ik dan wel niet kunnen studeren en berekenen en voorspellen? Vandaar dat ik zei: ik denk dat het dan heel anders zou zijn gelopen. Misschien niet beter, want eigenlijk ben ik heel tevreden met de manier waarop het verlopen ís. Dat is het niet; daar heb ik geen problemen mee.
Nu zal de oplettende lezer die na al dit geklets nog niet heeft afgehaakt, mogelijk zeggen: "Dat is allemaal leuk en aardig en misschien ook nog wel interessant als je ervan houdt, maar hoe zit het nu met dat "merkwaardige fenomeen" en die "discrepantie" waar je mee begon? Ben je door al dat gezwam misschien zelf de draad ook een beetje kwijtgeraakt?"
Nee, dat ben ik niet. Absoluut niet. Dat houdt me nog steeds bezig en daar ben ik nog lang niet uit. Ik zal het hier, opnieuw in essentie, neerzetten en er dan later dieper op ingaan. Intussen kan iedereen die dit gelezen heeft er dan zelf ook eens over nadenken.
Alle kennis is beschikbaar en niet meer dan een muisklik verwijderd. Wie dat wil en er de ausdauer en het doorzettingsvermogen voor heeft, kan alleen door de op internet beschikbare kennis een groot geleerde worden. Hoe kan het dan dat er toch steen en been wordt geklaagd dat de kwaliteit van het onderwijs steeds verder achteruit gaat? Hoe kan het dan dat bij een onderzoek door de Belgische denktank Itinerra bleek dat een groot aantal professoren van mening is dat een op de vijf studenten zijn diploma niet verdient? Wat is er dan toch mis?
Alles is er. Alles is voor iedereen bereikbaar. Toch lijken de mensen steeds dommer te worden. Veel minder algemeen kennis te bezitten.
Ik kijk graag naar een programma als "De slimste mens" en soms verbaas ik me erover wat sommige mensen weten. Maar veel vaker verbaas ik me erover wat ze niet weten.
Hoe komt dat nou?
Ik vind dat bepaald een intrigerende vraag.
Dode URLs verwijderd en tikfouten verbeterd Jinny
-
louis holleman
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Ik wil wel iets van een antwoord geven.
Mijn vader (RIP) studeerde in de jaren 30 af in latijn en grieks. Met beide talen kon hij ook niet veel, toen we in de jaren 60 een keer naar Italie gingen had ie er weinig aan en hoewel we nooit naar Griekenland gingen kon ie daar ook niet erg uit de voeten: zijn grieks was nl. oud-grieks, en dat spraken ze zelfs daar niet.
Maar goed, dàt grieks en latijn waren wel weer de basis van een heleboel andere zaken.
Mijn vader was ook wat ze nu een workaholic noemen. Zijn werk was alles, zijn gezin was van totaal ondergeschikt belang. Dat even terzijde.
En hij wilde hogerop.
In 1943 trouwde hij en trok met vrouw vanuit Amsterdam naar Fryslan, Leeuwarden wel te verstaan. Daar werd ie (naar ik aanneem) leraar grieks en latijn in het middelbaar onderwijs. In 1948, toen ik net een half jaar oud was, trokken we naar Drachten. Daar werd ie leraar grieks/latijn op de Rijks-HBS van Drachten.
In 1956 vertrokken we naar Wageningen, waar hij conrector en leraar grieks/latijn op het Wagenings Lyceum werd.
In 1958 verhuisden we naar Rijswijk, waar hij de nieuwe rector (alsmede leraar grieks/latijn) aan het nieuw opgerichte Gemeentelijk Lyceum Rijswijk werd. In 1960 werd ik zelf leerling van die school.
In die tijd werd ook de Mammoetwet ingevoerd. Ik weet er echt niet alles van, maar populair gezegd kwam het er op neer dat als leerlingen het niveau van een bepaalde opleiding niet konden volgen, het niveau van de opleiding maar verlaagd moest worden. Dan konden de "simpelen" toch nog hoog eindigen. Mijn vader explodeerde zo ongeveer, toen ie van die plannen hoorde. De plannen zijn ook uitgevoerd. HBS is ongeveer HAVO geworden en Gymnasium is Atheneum geworden. MMS bestaat niet meer, enz. enz.
Lagere school is basisschool geworden, incl. de twee jaar vroegere kleuterschool. Prima toch?
Nou, ik weet het niet. Als ik in de stad op een favoriet terras zit en wil afrekenen hebben we soms problemen. De eigenaar werkt met knipkaarten en voor elke koffie krijg je 1 knip. Na tien knippen kun je een volle kaart inwisselen voor 1 koffie.
Dan reken je 3 cappucino af (3x2,20) en levert 1 volle kaart in. Ogenblikkelijk moet dan de juffrouw de kassa raadplegen, want dat kunnen ze niet meer uit het hoofd. Ja, (3-1)x2,20 IS natuurlijk ook een hele lastige. En de eigenaar selecteert zijn personeel toch echt wel, het zijn doorgaans allemaal HAVO/Atheneum/VWO latere jaars meissies. Maar hoofdrekenen kunnen ze geen van alle.
De kwaliteit van ons (Nederlands) onderwijs is teruggelopen. Aan het begin van de ladder en ook daarna. Ik hoor het ook bijna alle ouderen roepen. We roepen het hier ook nogal eens n.a.v. de moderne maritieme opleidingen.
Vroegah leerde je je geheugen te gebruiken d.m.v. tafels met rekenen, feiten (geschiedenis). Wat is daar van over?
Je geheugen zit in je computer, daar heb je Google voor, rekenen doe je met je mobieltje. Owee als Whatsapp is uitgevallen of je batterijtjes leeg zijn. Of Internet tijdelijk de geest heeft gegeven.
Is dit alles nu de verklaring voor de vraag die Theo stelde? Ik denk het niet, maar ik denk wel dat het er veel mee te maken heeft.
We zijn Zuckermann klonen aan het worden.
Mijn vader (RIP) studeerde in de jaren 30 af in latijn en grieks. Met beide talen kon hij ook niet veel, toen we in de jaren 60 een keer naar Italie gingen had ie er weinig aan en hoewel we nooit naar Griekenland gingen kon ie daar ook niet erg uit de voeten: zijn grieks was nl. oud-grieks, en dat spraken ze zelfs daar niet.
Maar goed, dàt grieks en latijn waren wel weer de basis van een heleboel andere zaken.
Mijn vader was ook wat ze nu een workaholic noemen. Zijn werk was alles, zijn gezin was van totaal ondergeschikt belang. Dat even terzijde.
En hij wilde hogerop.
In 1943 trouwde hij en trok met vrouw vanuit Amsterdam naar Fryslan, Leeuwarden wel te verstaan. Daar werd ie (naar ik aanneem) leraar grieks en latijn in het middelbaar onderwijs. In 1948, toen ik net een half jaar oud was, trokken we naar Drachten. Daar werd ie leraar grieks/latijn op de Rijks-HBS van Drachten.
In 1956 vertrokken we naar Wageningen, waar hij conrector en leraar grieks/latijn op het Wagenings Lyceum werd.
In 1958 verhuisden we naar Rijswijk, waar hij de nieuwe rector (alsmede leraar grieks/latijn) aan het nieuw opgerichte Gemeentelijk Lyceum Rijswijk werd. In 1960 werd ik zelf leerling van die school.
In die tijd werd ook de Mammoetwet ingevoerd. Ik weet er echt niet alles van, maar populair gezegd kwam het er op neer dat als leerlingen het niveau van een bepaalde opleiding niet konden volgen, het niveau van de opleiding maar verlaagd moest worden. Dan konden de "simpelen" toch nog hoog eindigen. Mijn vader explodeerde zo ongeveer, toen ie van die plannen hoorde. De plannen zijn ook uitgevoerd. HBS is ongeveer HAVO geworden en Gymnasium is Atheneum geworden. MMS bestaat niet meer, enz. enz.
Lagere school is basisschool geworden, incl. de twee jaar vroegere kleuterschool. Prima toch?
Nou, ik weet het niet. Als ik in de stad op een favoriet terras zit en wil afrekenen hebben we soms problemen. De eigenaar werkt met knipkaarten en voor elke koffie krijg je 1 knip. Na tien knippen kun je een volle kaart inwisselen voor 1 koffie.
Dan reken je 3 cappucino af (3x2,20) en levert 1 volle kaart in. Ogenblikkelijk moet dan de juffrouw de kassa raadplegen, want dat kunnen ze niet meer uit het hoofd. Ja, (3-1)x2,20 IS natuurlijk ook een hele lastige. En de eigenaar selecteert zijn personeel toch echt wel, het zijn doorgaans allemaal HAVO/Atheneum/VWO latere jaars meissies. Maar hoofdrekenen kunnen ze geen van alle.
De kwaliteit van ons (Nederlands) onderwijs is teruggelopen. Aan het begin van de ladder en ook daarna. Ik hoor het ook bijna alle ouderen roepen. We roepen het hier ook nogal eens n.a.v. de moderne maritieme opleidingen.
Vroegah leerde je je geheugen te gebruiken d.m.v. tafels met rekenen, feiten (geschiedenis). Wat is daar van over?
Je geheugen zit in je computer, daar heb je Google voor, rekenen doe je met je mobieltje. Owee als Whatsapp is uitgevallen of je batterijtjes leeg zijn. Of Internet tijdelijk de geest heeft gegeven.
Is dit alles nu de verklaring voor de vraag die Theo stelde? Ik denk het niet, maar ik denk wel dat het er veel mee te maken heeft.
We zijn Zuckermann klonen aan het worden.
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Ik denk dat het vergroten, verdiepen en/of verbreden van kennis gewoon in je genen zit. Er zijn mensen die met volle tevredenheid elke avond achter de buis gaan zitten, en pas de knop omdraaien na het late journaal. Of mensen die dagelijks pulpfictie kunnen lezen, en geen of weinig belangstelling hebben om kennis te vergaren.
Nu is mijn beschikbare vrije tijd te kostbaar om te verspillen met eindeloze 'tele-novelas' die hier elke dag op de buis te bewonderen zijn en besteed mijn tijd dan ook liever aan andere zaken. Ik heb een brede belangstelling en heb een aantal onderwerpen en vakgebieden waar ik probeer bij te blijven, en gebruik dan ook mijn tijd om me daar in te verdiepen. Nu zijn die onderwerpen nogal verschillend van aard, dus ben je niet steeds met hetzelfde onderwerp of vakgebied bezig. Ook probeer ik elke week minstens één boek te lezen, dus ik kom eigenlijk tijd te kort.
Als ik mijn eigen hobby's en interesses bekijk zitten daar een aantal tussen, waar ik op niveau over mee kan praten, en ook de nieuwe ontwikkelingen, voor zover mogelijk, op de voet volg. Daar gaat behoorlijk wat tijd in zitten als je dat goed en degelijk wilt doen.
Het is inderdaad een stuk makkelijker geworden, dit vanuit je luie stoel te doen. Je hoeft geen dure abonnementen op vaktijdschriften meer te hebben om bij te kunnen blijven. Maar door de veelheid van informatie en vaak 'pseudo' informatie, kost het tijd om de goede bronnen op het internet te lokaliseren.
Als het vakkennis betreft, probeer ik mij te certificeren, je dwingt jezelf dan tot een bepaald niveau door te studeren, totdat je een actueel kennis niveau bereikt hebt. Ook zijn er nu vele websites beschikbaar waar je zelfs gratis kunt studeren en je kennis kunt testen. Veel en ook voorname universiteiten stellen kun kennis beschikbaar en je daar met genoegen in kunt spitten tot je er suf van wordt. Je kunt dus vanuit je luie stoel tot op hoog niveau studeren.
Ik herinner mij, als vroeger mijn zwager in het weekend op bezoek kwam, hij dan regelmatig de opmerking maakte bij de familie "leesgraag" op bezoek te zijn. Iedereen zat in zijn stoel of hoekje met zijn eigen boek of tijdschrift. Dat boek en tijdschrift is nu vervangen door een digitaal schermpje, waar met een muisklik of het simpelweg aanraken van je scherm de wereld aan je voeten ligt.
Of er nu minder mensen zijn die dit 'leergierig gen' hebben of dat ze minder op de voorgrond treden weet ik niet. De wetenschap snelt nog steeds met rappe schreden vooruit, en dus zijn er nog steeds 'knappe koppen' mee bezig. Of we over het gemiddelde gezien steeds dommer worden ? Dommer, of minder geïnteresseerd ?
Ik heb af en toe zo mijn vragen over bepaalde groepen (zoals Amerikaanse conservatieven) die duidelijke wetenschappelijke bewezen feiten naast zich neer leggen. Of fanatiekelingen die eeuwenoude cultuurmonumenten vernietigen. Dat vind ik zelfs beangstigend.
Nu is mijn beschikbare vrije tijd te kostbaar om te verspillen met eindeloze 'tele-novelas' die hier elke dag op de buis te bewonderen zijn en besteed mijn tijd dan ook liever aan andere zaken. Ik heb een brede belangstelling en heb een aantal onderwerpen en vakgebieden waar ik probeer bij te blijven, en gebruik dan ook mijn tijd om me daar in te verdiepen. Nu zijn die onderwerpen nogal verschillend van aard, dus ben je niet steeds met hetzelfde onderwerp of vakgebied bezig. Ook probeer ik elke week minstens één boek te lezen, dus ik kom eigenlijk tijd te kort.
Als ik mijn eigen hobby's en interesses bekijk zitten daar een aantal tussen, waar ik op niveau over mee kan praten, en ook de nieuwe ontwikkelingen, voor zover mogelijk, op de voet volg. Daar gaat behoorlijk wat tijd in zitten als je dat goed en degelijk wilt doen.
Het is inderdaad een stuk makkelijker geworden, dit vanuit je luie stoel te doen. Je hoeft geen dure abonnementen op vaktijdschriften meer te hebben om bij te kunnen blijven. Maar door de veelheid van informatie en vaak 'pseudo' informatie, kost het tijd om de goede bronnen op het internet te lokaliseren.
Als het vakkennis betreft, probeer ik mij te certificeren, je dwingt jezelf dan tot een bepaald niveau door te studeren, totdat je een actueel kennis niveau bereikt hebt. Ook zijn er nu vele websites beschikbaar waar je zelfs gratis kunt studeren en je kennis kunt testen. Veel en ook voorname universiteiten stellen kun kennis beschikbaar en je daar met genoegen in kunt spitten tot je er suf van wordt. Je kunt dus vanuit je luie stoel tot op hoog niveau studeren.
Ik herinner mij, als vroeger mijn zwager in het weekend op bezoek kwam, hij dan regelmatig de opmerking maakte bij de familie "leesgraag" op bezoek te zijn. Iedereen zat in zijn stoel of hoekje met zijn eigen boek of tijdschrift. Dat boek en tijdschrift is nu vervangen door een digitaal schermpje, waar met een muisklik of het simpelweg aanraken van je scherm de wereld aan je voeten ligt.
Of er nu minder mensen zijn die dit 'leergierig gen' hebben of dat ze minder op de voorgrond treden weet ik niet. De wetenschap snelt nog steeds met rappe schreden vooruit, en dus zijn er nog steeds 'knappe koppen' mee bezig. Of we over het gemiddelde gezien steeds dommer worden ? Dommer, of minder geïnteresseerd ?
Ik heb af en toe zo mijn vragen over bepaalde groepen (zoals Amerikaanse conservatieven) die duidelijke wetenschappelijke bewezen feiten naast zich neer leggen. Of fanatiekelingen die eeuwenoude cultuurmonumenten vernietigen. Dat vind ik zelfs beangstigend.
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14438
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Toen ondergetekende met z'n eerste pampiertje van de befaamde School veur Massinist'n uut Zwolle aan boord stapte van h.m. oliepot M.T. "Forest Hill".....de zuster van DE Reus van Heusden nota bene. TOEN dacht ik dat ik de wereld bij de staart had.....DAT was maar van hele korte duur, want er werd me DAAR eerst AFgeleerd om te denken " dat ik het wist"..en BIJgebracht " dat ik nog VEEL moest leren".Ik denk het niet, maar ik denk wel dat het er veel mee te maken heeft.
DAT " BIJbrengen" gebeurde op een bijzonder doelgerichte, recht op en neer en zgn. NO-nonsense wijze, kotsen in een emmer..schop onder de kont inclusief!
..EN vervolgens begon het leren process....dat NOG niet is afgelopen, maar wel op een zachter en ook minder hardhandig pitje staat! Ik ben van mening dat het relaas van Theo....betreffende de toegangkelijkheid van kennis.... er " IN principe" geen ene moer mee te maken heeft........( uiteraard maakt het alles makkelijker, maar daaar gaat het m.i. niet om!) het gaat er om........m.i. dat " de jonge en gestudeerde student" het in de peiling heeft dat "zijn of haar pampiertje"..........NIKS meer of minder is dan " HET toegangskaartje voor de voetbalwedstrijd".........de wedstrijd zelf moet nog beginnen.en of tie wel/niet voetballen kan.....DAT zal nog blijken. WAT ik persoonlijk de laatste pak weg 20 jaar van jonge lieden heb gezien is DAT het daaaar aan schort. Mijn persoonlijke devies de laatste jaren was vrijwel altijd : " Ontzettend slimme ingenieurs, maaaaar ze mogen mijn grasmaaiertje NIET lenen, want die helpen ze gegarandeerd naar de sodemieter."
Linke Louitje z'n voorbeeld van het " obertje op het terras" die nog geen eenvoudig sommetje kan, is me vorige week nog precies net zo- en voor de zoveelste keer- overkomen........en IK vraag me dan af " WAT ze wel weten"....en kan daar een eindeloze straal van voorbeelden van geven......NIET van horen zeggen, maar " aan den lijve ondervonden"
Het IS dus een interressant onderwerp, maar IK ben er over uitgepraat...........terwijl ik dit tik schiet me nog een interressant voorbeeld te binnen wat ik dan hier nog maar even op schrift zal zetten, als volgt:
Toen ondergetekende in 1962 van de openbare MULO in Deventer slaagde voor A met boekhouden en Wiskunde. ( 4 klassen in 5 jaar........de lijn trekken en veel op de IJssel met water spelen EN een paaar fikse schoppen onder de kont van Johannes Cornelis Hogeboom dat HET gebliksum NU dus afgelopen was! Dank je wel Vader Jan, DANK je wel")..TOEN sprak ondergetekende ( naast wat andere basis rekenkundige zaken en de Wet van Buis Ballot
!), naast z'n Sallandse moedertaal, NOG vier andere talen " redelijk"...d.w.z. Nederlands, Engels, Frans en Duits. IK was dus.......net als AL mijn klasgenootjes op 16 jarige leeftijd een VIER talig wereld wonder........Het zal best allemaal niet perfect en 100% zijn geweest, maar DAT hadden die bovenste beste leraren zoals Dhr. Harrewijn, Bruinsma, van Veen en hun kollega's- meesten, zo niet allen R.I.P.- er dan TOCH wel in gestompt.....en DAT heeft me in de rest van mijn leven geen windeieren gelegd als zijnde "een basis voor verdere ontwikkeling" die verdere ontwikkeling was m'n eigen apkkie an en in pricipe was " The Sky the limit" Internet of niet!. Ik weet wel zeker dat er hier hoopies lezers zijn die dit beeld herkennen.Kommie nou in Canada, wat officieel een tweetalig land is en waar " het bekend zijn met de Franse taal in woord en geschrift " een bijzonder voordelige zaak kan zijn ( breek me nou het gebit nait verder los
).............DAN val je kompleet uit je werk als je luisterd HOE moeilijk daaar over wordt geouweneeld.........attandance in " French emersion"....en lul nog maar een ontiegelijk eind verder.Als....en slechts "als" want ik begin het onderwerp niet meer hier.............ik zulke personen dan vertel dat "ze" het schoolsysteem AAN moeten passen ( en om te beginnen GEEN Frans als 2e taal moeten leren maar Chinees
)........DAN pleurt het hele gesprek KOMPLEET uit z'n werk, en als ik dan vertel dat IK door het ...AL lijntrekkende volgen" van een publieke en openbare school op jeugdige 16 jarige leeftijd"....VIER talen voldoende sprak om " waar ook ter wereld" voor de rest van mijn leven voldoende koud bier te bestellen OF " Baby has her Blue Jeans on" mijn bewondering voor de dubbel gestikte naden IN die Blue Jeans in haar eigen taal te vertellen............DAN zegt mijn vrouw dat ik m'n klep moet houden en anderen vragen dan " Vertel eens verder" ......Ik bedoel maar..............met het "aanlengen van de wijn".......( om Linke Louitje een veer op de schoorsteen te steken!).........zuip je uiteindelijk slechts water!!MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
-
Bema
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
TH,
Basis van dat antwoord zal zijn dat je tegenwoordig niet meer de kennis hoeft te hebben maar moet weten waar je de kennis kunt vinden en dat voor verdieping intelligentie zich vanzelf bewijst.
Want hoeveel van wat er onderwezen wordt is van belang voor de beroepsuitoefening?
Waarom moet je kunnen hoofdrekenen als de computer dat voor je doet?
Wat heb je aan geografische kennis als google maps een app op je smartphone is?
Ik denk dat er op dit forum soms teveel wordt gekeken naar wat men kon in het verleden en, er vaak onterecht, neer wordt gekeken naar de mogelijkheden van de toekomst.
Hier ben ik het dus hartgrondig mee oneens maar ik wil nog even broeden op een antwoord."Dat betekent niet dat scholen, hogescholen en universiteiten overbodig zouden zijn geworden, natuurlijk niet. Als je écht wilt studeren, heb je schoolmeesters nodig, leraren, docenten, lectors, hoogleraren"
Basis van dat antwoord zal zijn dat je tegenwoordig niet meer de kennis hoeft te hebben maar moet weten waar je de kennis kunt vinden en dat voor verdieping intelligentie zich vanzelf bewijst.
Want hoeveel van wat er onderwezen wordt is van belang voor de beroepsuitoefening?
Waarom moet je kunnen hoofdrekenen als de computer dat voor je doet?
Wat heb je aan geografische kennis als google maps een app op je smartphone is?
Ik denk dat er op dit forum soms teveel wordt gekeken naar wat men kon in het verleden en, er vaak onterecht, neer wordt gekeken naar de mogelijkheden van de toekomst.
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Bema, mag ik, voordat je je antwoord hebt uitgebroed en geformuleerd, je er wel op wijzen dat ik het juist niet over het verleden heb, maar over het heden? Over de mogelijkheden van nú en over het onderwijs zoals dat nú is. IHet woord "vroeger" komt bij mijn weten niet in mijn stukkie voor, maar als dat wel het geval zou zijn, dan toch alleen in de context dat het nu beter is dan vroeger; dat er nu meer mogelijkheden zijn dan vroeger. Dat die mogelijkheden in de toekomst alleen nog maar groter zullen worden, staat voor mij vast, dus ik zal daar zeker niet op neerkijken.Bema schreef:Ik denk dat er op dit forum soms teveel wordt gekeken naar wat men kon in het verleden en, er vaak onterecht, neer wordt gekeken naar de mogelijkheden van de toekomst.
Jij spitst het hier dus toe op beroepsonderwijs. Ik doe dat niet en het woord "zeevaartonderwijs" heb ik deze keer opzettelijk gemeden als de pest.Want hoeveel van wat er onderwezen wordt is van belang voor de beroepsuitoefening?
Ik heb het over algemeen voorbereidend en vormend onderwijs en over wetenschappelijk onderwijs en daarin zijn de door mij genoemde "schoolmeesters, leraren, docenten, lectors en hoogleraren" onmisbaar. Een goede leraar is van onschatbare waarde en heb je een echt goede leraar gehad, dan zal die je tot in lengte van dagen bijblijven. We hebben daar allemaal voorbeelden van, jij waarschijnlijk ook. Hoe komt een universiteit op een hoge plaats in de wereldranglijst terecht? Door de kwaliteit van zijn wetenschappelijke medewerkers en hoogleraren en nergens anders door. Die zijn onmisbaar voor onderwijs van hoog niveau, voor ėcht studeren, zoals ik dat noemde.
Misschien ben ik weer eens te lang van stof geweest waardoor de essentie van mijn stukje is ondergesneeuwd. Laat ik het nog eens proberen. Hoe kan het toch dat er steen en been wordt geklaagd over de kwaliteit van het onderwijs en over het lage peil van zowel de jongeren die van het voorbereidend onderwijs op de hogescholen en universiteiten komen als van de afgestudeerden, terwijl de tegenwoordige mogelijkheden om te studeren en kennis te vergaren zoveel groter zijn geworden?
Het is niet opa die klaagt en zegt dat het vroeger allemaal beter was, maar de mensen die nu met die studenten te maken hebben. Ik kom daar later nog wel op terug, als dat nodig is. Ook over wat je nodig hebt voor de beroepsuitoefening. Kun je alleen maar voor een beroep studeren? Als je rechten of geschiedenis studeert - of beide, wat een mooie combinatie is - voor welk beroep studeer je dan?
-
Co
- Berichten: 1122
- Lid geworden op: 22 jul 2004 23:01
- Locatie: Thuis en af en toe voor de lol op zee.
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Dag Theo.
Zoals gewoonlijk weer een haarscherpe "observatie".
Volgens mij gaat het om twee dingen:
1) al die beschikbare kennis moet kunnen landen in wat ik gemakshalve vruchtbare grond noem.
En dat moet iemand (deels ) worden onderwezen.
2) iemand coachen in die richting kan alleen effect hebben als het niet als kritiek gezien wordt.
En dat is nu juist waar het vandaag de dag vaak misgaat.
Geen zelfreflectie; ik weet alles al.... (gesteund door het zelfde besef wat jij noemt: alles is op te zoeken)
Groeten van Co.
Zoals gewoonlijk weer een haarscherpe "observatie".
Volgens mij gaat het om twee dingen:
1) al die beschikbare kennis moet kunnen landen in wat ik gemakshalve vruchtbare grond noem.
En dat moet iemand (deels ) worden onderwezen.
2) iemand coachen in die richting kan alleen effect hebben als het niet als kritiek gezien wordt.
En dat is nu juist waar het vandaag de dag vaak misgaat.
Geen zelfreflectie; ik weet alles al.... (gesteund door het zelfde besef wat jij noemt: alles is op te zoeken)
Groeten van Co.
Soms lijkt “ervaring" op gecondenseerde ellende...
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
Ik geloof, nee, ik weet zeker, dat je helemaal gelijk hebt, Co. Op beide door jou eruit gelichte punten.
Die "vruchtbare grond" moet gecultiveerd worden, wil daar iets op kunnen groeien en dat moet vroeg beginnen, bij de opvoeding. Ik ga me hier niet op het terrein van de pedagogiek wagen, maar we kunnen het met elkaar eens zijn dat daar de laatste decennia nogal wat veranderd is en niet altijd ten goede. Juist ook deze week zag ik op de tv een item voorbij gaan over moeders die ervoor kozen om helemaal zelf voor hun jonge kinderen te zorgen en ze niet al een maand na de geboorte 's morgens naar de kinderopvang te brengen. Dat is, naar het schijnt, al een mooi poosje niet meer vanzelfsprekend. Dat zelf fulltime voor je kinderen zorgen, bedoel ik. Voor een groot aantal ouders is het echter noodzaak om zo spoedig mogelijk na de geboorte van een kind weer aan het werk te gaan. Ze hebben zich door de "welvaartsmaatschappij" en "geen gezeik, iedereen rijk" in een dusdanige positie gewrongen, dat beiden hun baan en salaris letterlijk broodnodig hebben. De hypotheekschuld kan hen dwingen om zelfs van het wettelijk geregelde ouderschapsverlof van 1040 uur werktijd af te zien.
Het gevolg is, zo werd er in dat item gezegd, dat kinderen in hun eerste levensjaren veel te veel verschillende verzorgers zien. Het uitleggen van de gevolgen daarvan laat ik graag aan de deskundigen over, maar ik begreep het heel goed. Er werd nu gepleit voor een jaar volledig ouderschapsverlof. Dat moet betaald worden, maar daar moet dan maar een modus voor gevonden worden. Hoe, dat laat zich raden. Straks betaalt opa van zijn pensioen mee aan het op te grote voet leven van andermans kleinkinderen. Leve de welvaartsstaat en tot zover die vruchtbare grond.
Dat coachen dat je terecht noemt, kan behalve door zorgzame ouders, alleen gebeuren door leraren en dan bedoel ik zowel de juf of de meester van de basisschool als de hoogleraar in Leiden of op de Universiteit van Amsterdam. Dat kun je niet aan een computer overlaten. Er moeten bekwame, betrokken mensen voor de klas en in de collegezaal staan. Mensen die maar één doel hebben: nieuwe, jonge mensen "vormen". Maar dat kan vaak niet meer.
Die "vruchtbare grond" moet gecultiveerd worden, wil daar iets op kunnen groeien en dat moet vroeg beginnen, bij de opvoeding. Ik ga me hier niet op het terrein van de pedagogiek wagen, maar we kunnen het met elkaar eens zijn dat daar de laatste decennia nogal wat veranderd is en niet altijd ten goede. Juist ook deze week zag ik op de tv een item voorbij gaan over moeders die ervoor kozen om helemaal zelf voor hun jonge kinderen te zorgen en ze niet al een maand na de geboorte 's morgens naar de kinderopvang te brengen. Dat is, naar het schijnt, al een mooi poosje niet meer vanzelfsprekend. Dat zelf fulltime voor je kinderen zorgen, bedoel ik. Voor een groot aantal ouders is het echter noodzaak om zo spoedig mogelijk na de geboorte van een kind weer aan het werk te gaan. Ze hebben zich door de "welvaartsmaatschappij" en "geen gezeik, iedereen rijk" in een dusdanige positie gewrongen, dat beiden hun baan en salaris letterlijk broodnodig hebben. De hypotheekschuld kan hen dwingen om zelfs van het wettelijk geregelde ouderschapsverlof van 1040 uur werktijd af te zien.
Het gevolg is, zo werd er in dat item gezegd, dat kinderen in hun eerste levensjaren veel te veel verschillende verzorgers zien. Het uitleggen van de gevolgen daarvan laat ik graag aan de deskundigen over, maar ik begreep het heel goed. Er werd nu gepleit voor een jaar volledig ouderschapsverlof. Dat moet betaald worden, maar daar moet dan maar een modus voor gevonden worden. Hoe, dat laat zich raden. Straks betaalt opa van zijn pensioen mee aan het op te grote voet leven van andermans kleinkinderen. Leve de welvaartsstaat en tot zover die vruchtbare grond.
Dat coachen dat je terecht noemt, kan behalve door zorgzame ouders, alleen gebeuren door leraren en dan bedoel ik zowel de juf of de meester van de basisschool als de hoogleraar in Leiden of op de Universiteit van Amsterdam. Dat kun je niet aan een computer overlaten. Er moeten bekwame, betrokken mensen voor de klas en in de collegezaal staan. Mensen die maar één doel hebben: nieuwe, jonge mensen "vormen". Maar dat kan vaak niet meer.
- "De nadruk ligt te weinig op de kwaliteit van de afgestudeerden. Universiteiten leveren producten af zoals een fabriek, terwijl ze eigenlijk mensen moeten vormen. Maar daar is gewoon geen tijd meer voor. Studenten worden in een keurslijf gegoten en moeten zoals arbeiders 40 uur per week werken. Dat die kwantificering leidt tot een lager niveau is logisch."
- Aldus een hoogleraar van de Universiteit van Antwerpen. Wie het zeer lezenswaardige, vrij korte artikel waar ik dat uit heb overgenomen, wil lezen, moet hier klikken.
- "De nadruk ligt te weinig op de kwaliteit van de afgestudeerden. Universiteiten leveren producten af zoals een fabriek, terwijl ze eigenlijk mensen moeten vormen. Maar daar is gewoon geen tijd meer voor. Studenten worden in een keurslijf gegoten en moeten zoals arbeiders 40 uur per week werken. Dat die kwantificering leidt tot een lager niveau is logisch."
-
Bema
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
TH,
Ik ga er, bij nader inzien, niet verder op door. Krijg de ideeën die ik erover heb niet goed verwoord.
Lastig is dat
Blijf erbij dat studiemethoden moeten veranderen, niet kennis is macht maar weten waar je de kennis kunt vinden.
En btw, geschiedenis studeren?? Wat heeft dat voor toegevoegde waarde om je brood mee te verdienen?
Google weet alles feilloos ...
Maar nu zal ik wel een knuppel in een hoenderhok aan het gooien zijn
Ik ga er, bij nader inzien, niet verder op door. Krijg de ideeën die ik erover heb niet goed verwoord.
Lastig is dat
Blijf erbij dat studiemethoden moeten veranderen, niet kennis is macht maar weten waar je de kennis kunt vinden.
En btw, geschiedenis studeren?? Wat heeft dat voor toegevoegde waarde om je brood mee te verdienen?
Google weet alles feilloos ...
Maar nu zal ik wel een knuppel in een hoenderhok aan het gooien zijn
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Over mousmoula's en scheepschroeven
En dat komt allemaal feilloos, automatisch, zonder bemoeienis van historici of andere geleerden op Google terecht. Het is voorwaar een godswonder, of niet soms?Google weet alles feilloos ...