Zoet, zout, tropisch, arctisch, snelheid en vermogen.

[Patru (R.I.P)]

Tja, Henk,
Veel associaties met diepgang bij die plaatsnamen, weinig met het SG van het havenwater.
Groeten, Paul G.

[Jos Komen (R.I.P)]

Dat is allemaal de schuld van die donderse Archimedes, Paul.
Die ging in bad met verschillende mineralen en constateerde toen dat er een bleef drijven en de andere zonk.
Tja, ze hadden toen nog geen bad eendjes.
Toen riep hij "EUREKA" en maakte er meteen een wet van.
Dankzij deze wet moeten we dus het soortelijk gewicht van het water bepalen als we met een schip in een haven liggen.
Dit was vroeger de taak van de leerling, puts water oppiekelen, de salinometer er in laten dobberen en daarmee het soortelijk gewicht van het buitenboordwater aflezen.
Als je vroeger een zwembad aan boord had kon je het aan den lijve ervaren als je in de Rode Zee voer.
Dan bleef je gewoon drijven vanwege het zoutgehalte van het zeewater.
HIER staat het wat wetenschappelijker beschreven.

[ferryvaneeuwen]

Hoe werd het zoutgehalte aan boord eigenlijk gemeten? Ik heb kennelijk wat gemist, maar ja wat wil je, in een haven was ik er effe niet..... Het soortelijk gewicht van het akkuzuur van de noodbatterij moesten we wekelijks opmeten en de resultaten in het akkurapport RH38 vermelden. In het begin heb ik er nogal wat uniformgoed mee verpest, daar vielen zomaar gaten in. Later met overall en in de tropen met alleen een pendek, mijn zwembroek was ook al verpest. Dan voelde je pas goed die kleine spetters die ongezien van dat rubberen zuiguiteinde afsprongen. We deden dat dus met een akkuzuurweger.

image.jpeg (28.08 KiB) 2758 keer bekeken

In ontladen toestand 1.120 en vol 1.280 dacht ik. Zo'n zelfde apparaat, anders geijkt, zou je ook voor het meten van het zoutgehalte van zeewater kunnen gebruiken.

Het kan tegenwoordig ook automatisch gemeten worden met een Thermo Salino Graph. Dit op basis van geleidbaarheid en de temperatuur van het zeewater. Wel zo eenvoudig.

image.jpeg (58.57 KiB) 2758 keer bekeken

TSG (ThermoSalinoGraph) is an automated Sea Surface Temperature and Salinity measurement system making measurement onboard the ship using a water intake. A conductivity cell and a thermistor cell provide conductivity and temperature measurements. Salinity is derived from conductivity and temperature. The ship’s position is given by a GPS. A computer usually located on the bridge makes the data acquisition, data processing, recording, and controls the real-time transmission of the data through satellite (e.g. GOES).

Overigens is de term Soortelijk Gewicht inmiddels verouderd. Het heet nu Dichtheid of Soortelijke Massa.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Hoe werd het zoutgehalte aan boord eigenlijk gemeten?

Met een salinometer. Een heel simpel instrument. Ik heb er ergens nog eentje liggen. Ik zal hem even opzoeken en fotograferen. Overigens zijn er op het net waarschijnlijk tientallen plaatjes van te vinden.

Al gevonden. Jaren geleden heb ik de inhoud van alle dozen die in de garage zijn opgeslagen eens in de computer gestopt. Dat was toen wel even werk, maar na een jaar of tien is het toch verdomd handig ...

• • 

Het simpele instrument dat je in een puts buitenboordswater laat zakken. Het is 22 cm lang. Op het gedeelte boven de bol is een verdeling aangebracht van 00 helemaal bovenaan en dan 05, 10, 15 enz. tot 40, onderverdeeld in vijven. Er staat in gegraveerd dat die verdeling geldig is voor 60° Fahrenheit. Ergens in het tafelboek of in de almanak is vast wel een tabel te vinden om de gevonden waarde voor temperatuur te corrigeren, maar dat zal wel uitsluitend bedoeld zijn voor mierenneukers.

Dit was vroeger de taak van de leerling, puts water oppiekelen,

Een puts water opslaan op een vaartlopend schip, was een kunstje, vooral een zeildoekse puts, maar ook een gewone zinken puts. Er zijn heel wat putsen verspeeld en o mijn god, wat kreeg je dan toch op je sodemieter!
Een rubberen puts was het beste, want als je een volle zinken puts te hard tegen de huid liet knallen, beschadigde je de buitenboordverf en dan kreeg je óók op je sodemieter. Het viel allemaal lang niet mee ...
Een puts is net groot genoeg om hem te kunnen houden. Naar voren gooien zodat hij omgekeerd te water komt en ophalen als hij dwars is. Probeer het niet met een gewone emmer van tien liter, want dat red je niet. Ook niet als je zo verstandig bent geweest om de lijn vast te zetten, want als hij eenmaal achterlijker dan dwars is, op een schip dat een mijltje of tien loopt, krijg je hem niet meer binnen.

[ferryvaneeuwen]

Mooi en simpel instrument, daar hou ik van. Is het verzilverd materiaal, althans daar lijkt het op. Het is eigenlijk precies dezelfde dobber als in de zuurweger. Die dobber moest natuurlijk wel, vanwege het agressieve eigenschappen van akkuzuur, in een afgeschermde omgeving gebruikt worden. Je kan met dat ding trouwens zonodig nog een leuke klap mee uitdelen.....

image.gif (4.86 KiB) 2721 keer bekeken

Temperatuur heeft best wel invloed. Neem bijvoorbeeld 2° en 15° C met de kromme 27 (1.027). Het verschil in zoutgehalte is toch wel aanzienlijk.

Ik heb altijd zeildoekse putsen met touwgrommers meegemaakt. Die putsen waren vrij smal anders red je het niet vanaf 12 meter en met 15 mijl. Zelf heb ik ook wel eens een puts opgeslagen. Voor de meteoberichten moest de temperatuur van het zeewater gemeten worden. Eigenlijk had je dan meteen ook de saliniteit kunnen meten maar daarin was het KNMI kennelijk niet in geïnteresserd, oceanografen waarschijnlijk wel.

[Theo Horsten (R.I.P.)]

Wie echt alles wil weten over de samenstelling van zeewater in het algemeen en het zoutgehalte in het bijzonder, moet het standaardwerk van dr. P. Groen, De wateren van de wereldzee er eens op naslaan. Als je het zoutgehalte exact wil bepalen, kan dat het beste door het bepalen van het chloorgehalte door middel van "titratie". Dat wil zeggen: een bekende maatvloeistof toevoegen, in dit geval een zilvernitraatoplossing. De dan gevonden waarde is de "chloriniteit" en die zal rond de 19 promille liggen. Die waarde wordt met 1,805 vermenigvuldigd waarna er nog eens 0,03 bij wordt opgeteld. Dat geeft de "saliniteit" van het zeewater. Als dat zorgvuldig genoeg wordt gedaan, is het zoutgehalte tot op 0,01 promille nauwkeurig bepaald. Dat is pas een klusje voor de ware mierenneuker.

Het boek van Groen is zeer leesbaar. Zo geeft hij bijvoorbeeld voor zeewater nog wat aardige bijzonderheden die ik hier integraal overneem, met wat vet en kleur van mijn hand ...

• • Tot slot van onze beschouwing over de verschillende elementen die in het zeewater voorkomen, willen we nog even uitrekenen hoe groot de totale voorraad dier stoffen in de oceanen is. We zullen dan zien, dat zelfs van die elementen, waarvan alleen bij uiterst fijne analyse spoortjes in het zeewater zijn aangetoond, in al het water der oceanen bij elkaar toch nog formidabele hoeveelheden aanwezig zijn.
    
    De totale inhoud van alle oceanen en zeeën bij elkaar wordt geschat op 1370 miljoen km3 of 1370000 biljoen m3. Een kubieke meter (m3) zeewater is 1000 liter en bevat gemiddeld ongeveer 3,6 kg opgeloste zouten.
    In totaal bevatten de oceanen en zeeën dus 1370 000 biljoen maal 3,6 kg, of rond 5000 biljoen ton zouten.
    Gedroogd en over de gehele aarde verdeeld zou dit een laag van 45 m dikte geven.
    
    Het gehalte aan jodium in het zeewater is ongeveer 0,05 mg per liter. In 1 m3 zeewater zit dus 0,05 gr jodium. Op al het water der zeeën geeft dit een voor-raad van 70 miljard ton.
    
    Het gehalte aan goud in het zeewater is ongeveer 0,000006 mg per liter. Op 1 m3 zeewater komt dus 0,006 mg goud voor. Op al het water der wereldzee betekent dit een goudvoorraad van 8 miljoen ton!

We hebben al die jaren op een goudmijn gezeten ...

[jdbvos]

vandaar dat goud op de pette, de mouwen of de schouders....daar was dus plenty van.....