Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Alles over boeken, schrijven, uitgevers etc.
Jos Komen (R.I.P)

Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Na onderling overleg toch maar besloten om het boek een andere titel te geven.
Of misschien wordt het: Olie aan dek.



De titel van een boek met mijn verhalen over de tankvaart gedurende de periode 1960 tot 1967. :-D
De verhalen staan links en rechts al op scheepspraat en kombuispraat, maar zal ze uiteraard nog gaan aanpassen.
Ik denk dat ik de uitstekende adviezen van Theo Horsten zal opvolgen en een "print on demand" uitgever ga gebruiken.
Hoe ver ik al gevorderd ben?
Nog geen meter..... :wink:
Maar ik heb al een titel. :lol:
Als je met een tanker in de PG lag te laden en er een stewardess van een Noor langs op de steiger langsliep, dan hoorde je wel e.e.a. :lol:
Zelfs de wtk's kwamen de vetput uit om van die mooie benen te genieten.
Dit zojuist gestarte project houdt me in ieder geval van de straat en uit de kroeg. :lol:
All the best
Jos

Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Brazuca »

succes met je boek Jos!
Gebruikersavatar
dita
Berichten: 2239
Lid geworden op: 08 dec 2009 18:19
Locatie: Hamina
Contacteer:

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door dita »

Jos,

Ben benieuwd hoe of het met die Noorse verder is vergaan!

In ieder geval: Veel succes

Martin/Hamina
Keep going
Martin


"Ver van huis en ongeschoren"

http://issuu.com/martinhendriks/docs
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Brazuca »

Er gingen aan boord verschillende anekdotes cq verhalen rond over blonde stewardessen aan boord van Scandinavische en Russische koopvaarders welke schepen de PG en andere Arabische en/of islamitische georiënteerde landen aandeden.
Zeker in de jaren 60 en 70 was zo´n hoogblonde vrouw niet alleen voor opvarenden op tankers een opmerkelijke verschijning, ook de locale bevolking had daar nogal moeite mee.
Als ze al de wal op mochten, dan moesten alle blanke delen, zeer goed bedekt worden.

Ik ben benieuwd naar de verhalen Jos.
Gebruikersavatar
Cor Leliard
Berichten: 3418
Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
Locatie: Breda

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Cor Leliard »

Wat kunnen ze toch mooi zijn na een tijdje zonder.Ook eens maanden in China gelegen ten tijden van Mao,je kon het verschil mannen en vrouwen niet zien.Je mocht alleen de wal op naar het zeemans huis.
Toen eindeliik weg en op naar Barcelona.Vlak voor Suez brak daar de pleuris uit.
Bunkeren in Aden en terug via de Kaap.Bij aankomst Barcelona,was het een 1 stof wolk en weg waren we.Kwijlen als een boxer.Hebben toen ene kroeg met alles er op en er aan afgehuurd.
dat waren de dagen.
Als ik eraan terug denk,kwijl ik nog,
Jos,heel veel sterkte met je boek,denk dat deze titel het wel niet zal worden
Mannen k op de kaai.
gr uit Breda Cor
Il parle Il a parle
Gerard

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Gerard »

Een spannende titel lijkt me ,,Arabieren en stewardessen", :mrgreen:
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Jos schreef:Maar ik heb al een titel.
Een goede titel vinden is vaak moeilijk, maar de eerste regel van het eerste hoofdstuk is nog veel moeilijker.
De eerste alinea maakt of breekt een verhaal.
Alle goeie zijn al een keer gebruikt.
"Call me Ishmael," bijvoorbeeld.Herman Melville - Moby Dick.

Of: This could have occurred nowhere, but in England, where men and sea interpenetrate, so to speak - the sea entering in the life of most men, and the men knowing something or everything about the sea, in the way of amusement, of travel, or of bread-winning. Joseph Conrad, Youth.

Of: We liggen negen kilometer achter het front. Gisteren werden we afgelost; nu hebben we onze buik vol witte bonen en rundvlees en voelen ons verzadigd en tevreden. Zelfs voor vanavond heeft ieder nog een keteltje vol kunnen krijgen; bovendien worden er dubbele porties worst en brood uigereikt; - dat vult. Zo iets is in lang niet gebeurd; de kok, met een hoofd zo rood als een tomaat, loopt je bepaald met zijn eten achterna; de man is ten einde raad want hij weet niet hoe hij zijn keukenwagen leegt moet krijgen. Tjaden en Müller hebben een par wasbakken op de kop getikt en die tot de uiterste rand laten vullen, als reserve.Tjaden doet dat uit gulzigheid, Müller uit voorzorg. Waar Tjaden het laat, is voor iedereen een raadsel. Hij is en blijft een mager scharminkel.
Erich Maria Remarque - Van het Westelijk front geen nieuws.

En deze hele sterke openingszin:

En daar stond ik dan op het potdeksel van het achterschip, gekleed in het oranje-rode overlevingspak, een vijf meter boven een golvend zeetje met recht daaronder een op volle kracht malende schroef.
Een klap ervan kan al dodelijk zijn, schoot het nog door me heen toen ik afzette en naar beneden stortte in het zoute water van de Noordzee.

Martin Hendriks - De sprong uit de bundel Drijfijs.

Zo ook:

Op de heetste plaats en in het hart van het stoomschip, de stookplaat, nabij de deuren van de vuurhaard, deed de wacht zijn plicht. De tremmer bracht de kolen in een kruiwagen van de bunkers naar de plaat waar de stoker dan het aangevoerde in de vuurgang gooide. De derde man van de wacht, de donkeyman, zat achter de zweterige rug van de stoker op een omgekeerde slakemmer en dronk een pijpje bier.

Eveneens een openingszin van Martin Hendriks, nu van Corpus Delicti uit diezelfde bundel.
Martin is daar goed in. Ik raad iedereen die een verhaal wil schrijven aan om zijn openingen te bestuderen zoals een beginnend schaker de openingen van grootmeesters bestudeert en analyseert.

Een goede opening brengt de lezer in één keer in het verhaal en nodigt uit tot verder lezen.

"Het is een vák, Horsten, een handwerk dat geleerd moet worden. Lezen, lezen en nog eens lezen. Lees de groten en leer ervan. En gooi veel weg. Schrappen en weggooien. Ik gooi ongeveer de helft van wat ik schrijf weg, maar dat zou nog meer moeten zijn."
Anthony van Kampen.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Theo,
bedankt voor de tip, zelf vind ik het einde van een verhaal altijd het meest lastig. :)
All the best
Jos
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

In dat geval is het nog niet af.
Als het klaar is, is er maar één einde mogelijk.
Dat kan ook een open einde zijn.
Een goed verhaal vertelt zichzelf; dat hoef je alleen maar op te schrijven en dus volgt ook het einde vanzelf.
Volgt dat niet, dan heb je ergens een verkeerde afslag genomen en is het tijd voor dat weggooien.
Weggooien en opnieuw beginnen op het punt waar het nog goed liep.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hier alvast een voorproefje, moet dit verhaal nog bijwerken. :)
All the best
Jos

10 dozijn condooms.

Moeizaam ploetert de tanker "GULF HOLLANDER" zich een weg door huizenhoge golven van de Noord Atlantische Oceaan.
Het is November 1965. Het schip is onderweg van Escravos (Nigeria) naar Portland Maine.
Ze zitten al tien dagen in een zware westerstorm en zijn in tien dagen 1OO mijl opgeschoten, normaal doen ze daar 6 uur over.
De laatste loodjes wegen in dit geval het zwaarst.
Maar het schip is "Hecht en Sterk en voldoende toegerust om te reis naar Portland te ondernemen en te volbrengen".
Deze fraaie volzin stond bij vertrek in het logboek, het staat er trouwens bij ieder vertrek in.

Al tien dagen kunnen ze op middengolf diverse Amerikaanse muziekzenders horen: WABC, WLOB en ze horen al tien dagen lang, wat er allemaal te doen is in Portland Maine.
Maar het lossen van de lading van 42.OOO ton ruwe olie duurt slechts twintig uur.
Dan moeten ze weer het ruime sop kiezen, want Time is Money.

Het is drie uur 's middags, de Achtermiddagwacht.
Op de brug staan tweede stuurman de Ruiter en stuurmansleerling Arie van der Plas.
"Leerling, het begint eindelijk op te klaren" zegt de stuurman tegen Arie, die zich al tien dagen tijdens zijn wachten in hetzelfde hoekje heeft schrapgezet.
"Hou je sextant stand-by, want er kon wel eens een zonnetje doorbreken, zodra je hem ziet, moet je hem meteen pikken.
De leerling strompelt voorzichtig naar de kaartenkamer en zet zijn sextant klaar voor gebruik.
En inderdaad, de hemel wordt lichter en zowel de stuurman als de leerling spelen het klaar, om de zon te verschalken.
Nadat Arie een half uur heeft staan cijferen, staan er twee evenwijdige lijnen in de kaart .
Ergens, op een van die lijnen bevindt het schip zich.
De stuurman gaat er vanuit dat de lijn, die hij heeft geschoten de enig juiste is. Die van Arie was een aardige poging.
O Jee, daar komt die ouwe boven, normaal slaapt die om deze tijd.
"Leerling, wat is dat voor gesodemieter, twee hoogtelijnen in de kaart, die vijf mijl naast elkaar lopen"
"De positie van een schip is op die plaats, waar twee hoogtelijnen elkaar kruisen, waar kruisen deze twee evenwijdige lijnen zich?" dondert de gezagvoerder, die bij de bemanning de bijnaam: "Walrus" heeft, want hij lijkt sprekend op kapitein Walrus uit de Tom Poes-boekjes.
"Ja, maar kapitein, U slaapt 's middags altijd en ik gum die ene lijn er later altijd weer uit" stamelt de arme leerling.
"Denk, je dat ik rustig slaap, als ik weet, dat er zo'n koekebakker als jij op de brug staat?"
Hij breekt demonstratief een krijtje doormidden en stuurt Arie de brugvleugel op.
"Ga daar maar twee evenwijdige lijnen trekken en zodra ze elkaar kruisen, hoor ik het wel van je".
"Second", vervolgt hij op normale toon tegen de tweede stuurman, ik heb net een telegram ontvangen, dat we na het lossen in Portland moeten gaan laden in La Salinas, in Venezuela, dat is wel andere koek dan de Perzische Golf".
Ze wisten beiden, wat dat betekent; een grote laadsteiger en zodra je de poort uit bent zit je in het dorp, dat bestaat uit een pleintje met een kerkje, twee kroegen en 3 bordelen.
De kans op druipers en erger voor de bemanning is 1 op 1.
In Escravos zijn ze ook al flink van leer getrokken, zodat de voorraad condooms, die aan boord vrij verstrekt worden tot nul gereduceerd is.
In Mina Al Ahmadi heb je die dingen niet nodig.
Maar La Salinas is een heel ander verhaal.
"We moeten zelf maar tien dozijn van die dingen inslaan, dat kunnen we niet via de agent doen, want dan komt de rekening op het kantoor aan de Parklaan terecht, zie je die smoelen al voor je?
Dat is een mooi joppie voor die eikel, die daar buiten tegen de brugvleugel gestrand is met zijn krijtjes" zegt de kapitein.
"Worden de leerlingen tegenwoordig steeds stommer, of waren wij vroeger gewoon slimmer?" vraagt hij zich af.
"Ach, kapitein, we zijn allebei vroeger ooit eens leerling geweest, we hadden het toen een stuk zwaarder, maar je moet met je tijd meegaan, tegenwoordig mogen ze officieel niet meer dan twaalf uur per dag maken, maar of ze er beter van worden weet ik niet" verzucht de tweede stuurman.
Langzaam maar zeker klaart het op en na een dag varen lopen ze donderdagavond om 7 uur de haven van Portland binnen.
Nog voor ze goed en wel vastliggen, worden de losslangen al aangekoppeld en begint de ladingsupervisor al te schreeuwen, dat ze kunnen gaan pompen.
Maar eerst moeten er 83 afsluiters op het hele schip opengedraaid worden, terwijl de meeste matrozen zich al voor de hut van de marconist verdringen, om hun walpasje in ontvangst te nemen.
Het zijn dan ook altijd dezelfde, die al die afsluiters opendraaien: de pompman, de stuurman van de wacht en uiteraard de stuurmansleerling.
Voor de leerling is dit namelijk zeer leerzaam.
Hij heeft er die dag al twaalf uur opzitten.
Van de eerste stuurman krijgt hij te horen, dat hij tot twaalf uur aan dek moet blijven, dan zou hij de wal opkunnen, ware het niet, dat alles om twaalf uur dicht gaat.
Om zes uur staat hij weer aan dek en om negen uur moet hij de wal op om een boodschap te doen.
De volgende ochtend weet iedereen aan boord, dat hij tien dozijn kapotjes moet gaan kopen.
"Je mot zeggen, dat je er eerst eentje wil uitproberen, voordat je de hele partij koopt", adviseert de bootsman.
"Je moet om die speciale kapotjes vragen, die je na gebruik binnenste buiten kan keren, voor een tweede keer" krijgt hij van de tweede werktuigkundige te horen.
Iedereen, die zich nog aan boord bevindt, doet hem luidruchtig uitgeleide aan de gangway.
"Ik heb er 5 nodig, maar ze moeten wel King-Size zijn"
schreeuwt de koksmaat hem na.

Arie had zich zoveel van zijn zeemansleven voorgesteld.
Trots had hij thuis in zijn fonkelnieuwe uniform de show gestolen en de vriendinnen van zijn zuster hadden bewonderende kreetjes geslaakt, toen ze hem zo zagen poseren.
Hij kon de hele wereld aan.
Maar nu loopt hij met 1OO dollar op zak richting DownTown.
Heel wat anders dan in dat liedje van Petula Clark.
Na een kwartier lopen komt hij in de voorstad, maar hier zijn alleen wat kleine winkeltjes.
Aha, een Bar, een pilsje zal er best in fietsen.
Als in een echte western gooit hij de klapdeurtjes open en op de vraag van de Barkeeper antwoordt hij: "One Beer".
"Identification" gromt de norse man achter de bar.
Trots laat hij hem zien, "I am Dutch" zegt hij triomfantelijk.
"No beer for you, you are under age" stelt de barman onverbiddelijk.
Dat valt Arie wel erg zwaar op de maag, maar nu hij daar toch is, vraagt hij, waar hij tien dozijn condooms kan kopen.
De duf kijkende figuren, die stilzwijgend aan de lange bar zitten te drinken worden opeens tot leven gewekt.
"Wat moet jij in heavensname met tien dozijn condooms ?", vraagt een houthakkerstype met een grote baseballpet en zo'n rood geruit jack.
"You are too over aged for that" antwoordt Arie gevat.
Die houthakker begint heel langzaam zijn jasje uit te trekken, voor Arie reden, om er als een speer vandoor te gaan.
Nadat hij een paar blocks flink heeft doorgerend ziet hij geen achtervolgers en blijkt hij in de winkelstraat te zijn aangeland.
Daar ziet hij een grote drugstore.
Het moet er toch van komen en schoorvoetend betreedt hij de enorme drogisterij.
Een oogverblindend mooi meisje met lang zwart haar en een glimlach, waar hij helemaal van ondersteboven is, vraagt hem, what he wants.
"You" denkt hij, maar zij is wel de laatste, aan wie hij spontaan 12O kapotjes wil bestellen.
Wel zou hij er met haar wel eentje willen uitproberen.
"Ik ben op zoek naar after shave en ik kom uit Holland en daar hebben ze alleen maar Old Spice".
Na een half uur en drie flesjes after shave rijker staat Arie weer op straat.
Hij is voor het eerst in zijn leven verliefd, ze heet Maureen en ze heeft wel zin om vanavond met hem uit te gaan, maar die pokkeboot vertrekt om zes uur.
Hij zou kunnen deserteren, politiek asiel kunnen aanvragen of emigreren, maar dat kan je alleen vanuit Holland doen en zou ze zo lang op hem wachten?
Verdomme, haar adres vergeten te vragen of haar telefoonnummer. Straks toch een van de flesjes after shave maar ruilen, als er nog tijd over is.
In een zijstraatje ziet hij plotseling een uithangbord:
"Drugstore", zou het daar misschien lukken?
Dit lijkt meer op een drogisterij, zoals hij die gewend is.
Achter de toonbank staat een stevige blonde vrouw van een jaar of 35.
"Tien dozijn condooms, please" zegt Arie welbewust.
"Moet ik ze inpakken, of wil je ze meteen gebruiken", vraagt ze vriendelijk.
"Ik heb ze meteen nodig" antwoordt Arie.
"Zal ik dan maar wat vriendinnen opbellen, dit schijnt echt een noodgeval te zijn" roept de vrouw schaterend.
"Ik ben een Hollands scheepsofficier en ze zijn bestemd voor de bemanning" verklaart Arie eindelijk.
"Zoveel heb ik niet in voorraad, maar als je even wilt wachten, bel ik een collega, die komt ze dan wel brengen.
"Okay, ik heb nog een uurtje over" zucht Arie en hij wordt uitgenodigd in de kamer, achter de winkel.
Hij hoort de vrouw daar telefoneren, dat er een young handsome shipsofficer, from Holland heel sociaal voor zijn bemanning condooms wil kopen.
Er wordt hem een Budweiser aangeboden, die hij ondanks het feit, dat hij under age is niet afslaat.
Een bekende stem doet hem opschrikken en jawel hoor, daar komt Maureen binnen.
Van de after shave.
"Is die after shave ook voor de bemanning?" vraagt ze belangstellend.
"Nee hoor, helemaal voor mij alleen, ik zal ze bewaren voor heel speciale gelegenheden" antwoordt Arie blozend.
Maureen blijkt studente te zijn, die alleen op vrijdag in die drugstore werkt.
Ze komt Europa doen in de tijd, dat Arie studieverlof heeft.
Ze wisselen adressen uit.
En Arie heeft zijn tien dozijn condooms.


Plaats reactie