Geparfumeerd trutnichtenproza...

Alles over boeken, schrijven, uitgevers etc.
Plaats reactie
Theo Horsten (R.I.P.)

Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

--------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding---Afbeelding
--------------------------------------------------------------------------------------Sylvia Witteman-----------------------------Louis Couperus (1863-1923)

------------------------------------------------------------------------------Afbeelding

Afbeeldingogelijk zijn er onder onze geachte leden mensen die vroeger, op school, verplicht Louis Couperus hebben moeten lezen. Ik hoor niet bij die groep. Ik ben nooit verder gekomen dan de Camera Obscura van Hildebrand, en dat vond ik toen al erg genoeg. De waardering voor het werk van Nicolaas Beets kwam, zoals zoveel dingen, pas vele jaren later. Toch was in die, vooral voor mijn ouders, zo deprimerende en weinig vruchtbare periode van mijn leven, Nederlands een van de weinige vakken waar ik plezier in had, en dus ook goed in was. Maar voordat we aan Couperus toekwamen, was ik van pure ellende en lammenadigheid al naar zee gevlucht. Op het Potje van Mijn Tante las ik in de daaropvolgende ruim twee jaar weinig anders dan Lord Lister, genaamd Raffles, de grote onbekende. Daar was overigens niks mis mee. Wie de geschiedenis van deze fameuze pulpserie erop naleest, kan dit alleen maar beamen.

Wel las ik in de zomer van 1953, net voordat ik naar school zou gaan voor mijn 3de rang, mijn eerste boek in het Engels. Dat was Knock on Any Door, de debuutroman van de Amerikaanse schrijver Willard Motley. Het verhaal van Nick Romano, een jongen uit een achterstandswijk van Chicago waarvan van begin af aan duidelijk was dat het zeer slecht met hem zou aflopen. Hij leefde dan ook bij de stelregel: "Live fast, die young, and have a good-looking corpse", oftewel "Leef snel, sterf jong, dan ben je een mooi lijk." Ik wees HIER al eens op dat boek. Dat was, vooral in 1953, andere koek dan verplicht Couperus lezen. Bij het verschijnen van dit boek in 1947, schokte het Amerika en later ook de rest van de wereld. Willard Motley was zwart en homoseksueel. Daar kon hij in die tijd niet openlijk voor uitkomen, maar het was wel bekend en sommige critici spraken er schande van dat een zwarte homo durfde te schrijven over de heteroseksuele begeerten van blanken. Voor zijn tijd was het een zeer gewaagd boek. Ik vond het toen goed en las het in één adem uit, wat voor een achttienjarige, niet Engelstalige geen slechte prestatie was. Hoe ik het nu zou vinden, weet ik niet. De boeken die Motley daarna schreef, werden minder goed ontvangen. Knock on Any Door werd verfilmd en het vervolg dat Motley tien jaar later schreef, Let No Man Write My Epitaph, eveneens.

--------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding---Afbeelding

Afbeeldingntussen zijn we meer dan zestig jaar verder en tot mijn schande moet ik bekennen dat ik in al die jaren nooit iets van Couperus las. En dat "tot mijn schande", meen ik werkelijk. Couperus is een van de grootste Nederlandse schrijvers, volgens sommigen zelfs dé grootste. Als je durft te beweren over een brede algemene ontwikkeling te beschikken, hoef je echt niet alles van al onze grote schrijvers te hebben gelezen, maar van elk toch wel iets. Hetzelfde geldt voor de Bijbel. Die hoef je niet uit pure vroomheid van voor tot achter te hebben gespeld, maar je zult er toch op zijn minst íéts van moeten weten. En hoe meer je ervan weet, hoe minder je ervan gelooft, maar dit geheel terzijde. Zo had ik in die zestig jaar natuurlijk op zijn minst één van Couperus' werken moeten lezen, maar dat kwam er nooit van. Tot onze grote Nederlandse regisseur Paul Verhoeven in 2010 in het televisieprogramma Zomergasten van de VPRO aankondigde De stille kracht van Couperus opnieuw te gaan verfilmen. De televisieserie van 1974 was een enorm succes, zo'n tv-evenement waardoor het stil op straat was. Bekijk je hem nu, of liever: probéér je hem nu te bekijken, dan begrijp je waarom Verhoeven het boek graag opnieuw wil verfilmen. Voor mij was het reden om het boek nu dan toch eindelijk eens te lezen. Het pakte me onmiddellijk en ik las het in een ruk uit. In een oude uitgave, in de oude spelling. Dat is even wennen. De lange zinnen van Couperus, het taalgebruik dat aanvankelijk nogal gezwollen aandoet, maar dat niet is. De soms merkwaardige zinsbouw en nog merkwaardiger interpunctie of het ontbreken daarvan. En bovenal: woorden en woordcombinaties die Couperus zomaar verzint, die je tevergeefs in welk woordenboek dan ook zult zoeken. Nou ja, "zomaar" verzint? Hij verzint ze, nee, introduceert ze omdat in het bestaande Nederlands uit zijn tijd geen woorden waren die exact weergaven wat hij wilde zeggen. Dat is knap, zou je dan zeggen. Dat is het ook, maar nog knapper is dat je die oude spelling, dat merkwaardige taalgebruik en die onbekende woorden meer dan een eeuw nadat het boek voor het eerst werd uitgegeven, nog altijd met veel plezier leest. En dat ervaart niet alleen een ouwe zak als ik ben, maar zo oordelen ook heel jonge mensen van vandaag erover, leerlingen van 4 of 5 vwo die de boeken van Couperus voor hun lijst lezen. Niet voor het eerst lees ik op scholieren.com met veel plezier de boekverslagen van deze jonge mensen. Daar schrijft een leerling van 6 vwo over Couperus' debuutroman Eline Vere uit 1889(!):
    • De eerste paar bladzijden vond ik best even zwaar om door te komen. Ik vond het even wennen aan het ‘klimaat’ in het boek en je wordt zo midden in de gebeurtenissen gezet, zonder dat je weet wie al die personen zijn en wat er gebeurt. Na het lezen was ik vooral verrast door het einde en de prachtige uitwerking van de personages in het boek. Ook de stijl sprak mij uiteindelijk erg aan, met de lange, sierlijke zinnen en vele beeldspraken.
En...
    • De stijl van dit boek is voor vele jongeren een reden om het niet te lezen. ‘Langdradig, saai, niet door te komen’, zo wordt er vaak geoordeeld. In eerste instantie kwam ik er ook even moeilijk door, maar uiteindelijk vond ik de stijl juist erg mooi, lange zinnen, veel beeldspraak en soms wat moeilijke, maar begrijpelijke, woorden er tussen, dat vind ik juist erg mooi om te lezen.
      Soms vond ik de roman echter wel wat te lang worden en leek het niet echt ergens naar toe te werken. De spanning ontbreekt soms ook een beetje. Dat zijn de belangrijkste negatieve punten voor mij.
      Ik stoor mij niet aan de deterministische inslag van de roman. Misschien werd het in de 19de eeuw als gevaarlijk geacht, maar ik kan me nauwelijks voorstellen, ondanks dat je je goed in Eline kan inleven, dat iemand om dezelfde redenen zelfmoord zou plegen, of dat de roman aanzet tot het geloof in determinisme, het is niet zozeer een aansporend filosofisch boek.

      Mijn eindoordeel is dus zeer positief. Voor klasgenoten die van lezen houden en geen probleem hebben met een wat sierlijkere stijl, kan ik dit boek zeker aanraden. De roman is ook verfilmd en er is een toneelstuk van gemaakt, ik heb deze niet gezien, maar kan mij goed voorstellen, dat, zoals gezegd wordt, zij de Haagse society en rijkdom wel goed schetsen, maar de psychologische diepgang niet.
Kijk, als ze dat 120 jaar na het verschijnen van je debuut nog altijd van je boek zeggen, dan kun je je als schrijver nog eens lekker in je graf omdraaien en genoeglijk verder rusten. Dan heb je toch echt wel iets nagelaten. Als jonge mensen onderstaand proza, het begin van het eerste hoofdstuk van De stille kracht, kunnen waarderen, heb je destijds toch iets goeds neergezet.

    • Hoofdstuk 1
      1
      De volle maan, tragisch dien avond, was reeds vroeg, nog in den laatsten dagschemer opgerezen als een immense, bloedroze bol, vlamde als een zonsondergang laag achter de tamarindeboomen der Lange Laan en steeg, langzaam zich louterende van hare tragische tint, in een vagen hemel op. Een doodsche stilte spande alom als een sluier van zwijgen, of, na de lange middagsiësta, de avondrust zonder overgang van leven begon. Over de stad, wier wit gepilaarde villa-huizen laag wegscholen in het geboomte der lanen en tuinen, hing een donzende geluideloosheid, in de windstille benauwdheid der avondlucht, als was de matte avond moê van den zonneblakenden dag der Oostmoesson. De huizen, zonder geluid, doken weg, doodstil, in het loover van hunne tuinen, met de regelmatig opblankende rissen der groote gekalkte bloempotten. Hier en daar werd een licht al ontstoken. Plotseling blafte een hond, en antwoordde een andere hond en verscheurde de donsende stilte in lange, ruwe flarden; de nijdige hondekelen, heesch, ademloos, schor vijandig; plotseling ook zwegen zij stil.
      Aan het einde der Lange Laan lag diep in zijn voortuin het Rezidentie-huis. Laag, dadelijk in den nacht der waringinboomen, zigzagde het zijne pannendaken, het eene achter het andere, naar de schaduw van den achtertuin toe, met een primitieve lijn van dakteekening, over iedere galerij een dak, over iedere kamer een dak, tot éene lange daksilhouet. Vóor echter, rezen de witte zuilen der voorgalerij, met de witte zuilen der portiek, hoog blank en aanzienlijk op, met breede tusschenruimten, met groote openheid van ontvangst, met eene uitbreiding van indrukwekkend paleisportaal. Door de open deuren verschoot de middengalerij vaag naar achteren toe, met een enkel licht opgeglimd.
[/color]

Afbeeldingoe kwam ik zo op deze overpeinzing en ontboezeming over Louis Couperus? Dat kwam door een prachtige stuk van Sylvia Witteman in de Volkskrant van zaterdag j.l, 13 juni 2015. Net zomin als ik tot voor enige jaren ooit iets van Couperus had gelezen, had ik nooit eerder iets van Sylvia Witteman gelezen. Er wordt over deze columniste verschillend geoordeeld. Ik heb geen oordeel, behalve dan over deze ene column. Die vind ik zonder meer schitterend. Hier het begin en het einde...

--------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding
...
--------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding

De woorden en woordcombinaties van Couperus waren van hém. Als je die zou overnemen en in je eigen proza gebruiken, zou dat pronken met andermans veren zijn. Of niet? Ik weet dat eigenlijk niet. Als ik een uitdrukking zoals een "donzende geluideloosheid" overneem als "een donzende stilte", pleeg ik dan plagiaat? Het werkwoord "donzen" komt ook vandaag nog voor in Van Dale, maar dan in de betekenis van "bonzen". Het zal nauwelijks nog worden gebruikt, denk ik. Bedacht Couperus dat? Het is in de context waarin hij het gebruikt, een prachtig woord. Zélfs als je er de betekenis "bonzen" aan zou toekennen. Een stilte als van dons. Maar soms kan het ook zo stil zijn dat je je eigen hart hoort bonzen. Zomaar een voorbeeld van een mooi "Couperuswoord". Couperus schildert niet alleen met woorden, hij componeert zijn zinnen ook als muziek. En dat maakt, naar mijn mening, dat je hem na meer dan een eeuw niet alleen met plezier, maar ook moeiteloos leest. zoals je met plezier naar Mozart luistert of naar een schilderij van een oude meester kijkt. Pure Kunst met de grote "K".
      • "... de regelmatig opblankende rissen der groote gekalkte bloempotten ..."
        "... een primitieve lijn van dakteekening, over iedere galerij een dak .."
        "... Door de open deuren verschoot de middengalerij vaag naar achteren toe, met een enkel licht opgeglimd. ..."
En dat allemaal in het eerste stukje van het eerste hoofdstuk van De stille kracht. Dat zijn woorden van Couperus; daar moet je afblijven, vind ik. Een beetje jaloers op zijn vondsten mag je wel zijn.

Zoals ik ook een tikje jaloers ben op de vondst van Sylvia Witteman...

--------------------------------------------------------------------------------------Geparfumeerd trutnichtenproza.

--------------------------------------------------------------------------------------Ik wou dat ik het bedacht had. :-D

Wie Couperus nog nooit heeft gelezen, raad ik aan dat toch eens te doen. Zijn boeken zijn overal gratis te downloaden, hoewel je ze als bibliofiel natuurlijk zou moeten verzamelen. Eerste drukken met de prachtige omslagafbeeldingen van Jan Toorop. Net als de columns van Sylvia Witteman. Ook een aanrader. Die zijn niet gratis te downloaden. Die moet je in de Volkskrant lezen, of gebundeld kopen. Maar, ja, zonder meer een aanrader.


----------------------------------------------------------------Afbeelding

Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Brazuca »

Ik heb tijdens mijn schooltijd wel wat van Louis Couperus gelezen, maar kan me er niet veel van herinneren, welk(e) boek(en) en hoe ik het toen vond.
Voordat ik een voorkeur kreeg voor bepaalde schrijvers en specifieke stijlen en genres, werden de titels op de leeslijst eerder bepaald door de dikte van het boek dan door de culturele waarde of bekendheid van de schrijver... :oops:

Mede door mijn interesses (zeevaart, reizen en de tropen), kwamen schrijvers zoals Johan Slauerhoff, Multatuli, Louis Couperus in beeld. Maar ook meer contemporaine schrijvers zoals de onlangs besproken Vlaamse schrijver Jef Geeraerts.

Waarschijnlijk heb ik naar aanleiding van de tv-serie in 1974, het boek 'de stille kracht' herlezen, maar nog steeds niet een grootse indruk achterlatend.

Nu met veel meer levenservaring, en weten hoe het is om in de tropen te leven, denk ik dat ik op dit moment het boek beter zou kunnen waarderen. En dan met name het rijke woordgebruik en beeldspraak zijn zaken die mij op dit moment erg aanspreken, mede doordat ik mijn eigen ervaringen aan het papier probeer toe te vertrouwen.
Er zijn soms simpele zaken zoals het vallen van de tropenavond, die zo rijk zijn in details dat woorden te kort schieten om te beschrijven. Schrijvers die dat wel kunnen, zoals jij laat zien Theo, en een uniek en rijk woordgebruik manifesteren hebben zeker mijn interesse en aandacht.
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Brazuca »

Silvia Witteman zegt in haar artikel; "al dat gezeur over fatalisme en determinisme nam ik op de koop toe" laat m.i. duidelijk zien dat ze geen `tropen-ervaring` heeft.
De Goena Goena (ook wel guna guna geschreven) is toch iets waar de Stille Kracht om draait; de rationele westerse cultuur versus de meer gevoelsmatige Oosterse cultuur waar fatalisme en naturalisme, het bovennatuurlijke een grote invloed heeft op het gedrag en spirituele beleving van de oosterling.
Dan vraag ik me af, waar ze dan wel op `kickt` m.b.t. Louis Couperus? Alleen op de lange zinnen met de mooie woorden?
Nu heeft hij natuurlijk meer boeken geschreven dan de Stille Kracht en Eline Vere, maar toch ik heb zo mijn bedenkingen m.b.t. de opmerking van Silvia WItteman.

Nu is Goena Goena, de stille kracht of door sommigen (zwarte) magie genoemd, een verschijnsel wat in meer landen voorkomt. Zelf heb ik de indruk dat dit in tropische landen een grotere invloed heeft dan buiten de keerkringen.
Het is iets, waar ik zelf wel het e.e.a. van heb gezien hier in Brazilië, maar ook als kind verhalen heb gehoord van een oom en kennissen die langere tijd in Indië hadden verbleven. Ook bij andere Nederlandstalige schrijvers komt dit onderwerp naar voren.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

----------------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding

Afbeeldingank voor je beide reacties, Dick. Mijn stukje gaat niet zozeer over Couperus en De stille kracht als wel over "maakwoorden" en "taalvondsten" en het feit dat de, althans voor ons, toch wel hoogdravende en soms zelfs gezwollen taal van Louis Couperus, anno 2015 nog altijd goed leebaar is, zélfs in - of mogelijk zelfs dóór - de oude spelling van De Vries en Te Winkel van 1883. En dat niet alleen door een ouwe potjesschipper die zo hier en daar een boek heeft gelezen, maar ook door piepjonge mensen die opgroeien met e-books en rappers. Het boek werd in 2014 hertaald. Dat gebeurde omdat er een luisterboek van werd gemaakt. De hertaling en de opnamen namen twee jaar in beslag, dus dat moet heel zorgvuldig zijn gebeurd. Ik hoef dat niet te lezen. Waarom hertalen? Om het makkelijker leesbaar te maken? Voor mij zou dat zijn alsof de solopartijen van het 1ste vioolconcert van Paganini herschreven zouden zijn om het voor violisten gemakkelijker speelbaar te maken. Zoals je mogelijk weet, geldt het als een van de moeilijkste stukken voor een violist. Er wordt door sommigen zelfs beweerd dat Paganini het schreef met in zijn achterhoofd de gedachte: dat kan alleen ik spelen en dat doet niemand me na. Beluister alleen het derde deel, het Rondo. Allegro spirituoso – Un poco più presto en het zal duidelijk zijn wat met "moeilijk" wordt bedoeld. HIER wordt het gespeeld door Itzhak Perlman met het Royal Philharmonic Orchestra. Duurt maar krap tien minuten.
Maar vandaar ook mijn vergelijking dat het lezen van Couperus grote overeenkomst vertoont met het luisteren naar muziek of het kijken naar een schilderij met heel fijne details.
Nogmaals: mijn stukje gaat niet zozeer over het totale werk van Couperus en is daar zeker geen beoordeling van, Daarvoor heb ik te weinig van hem gelezen. Bovendien is daar al zoveel over geschreven dat het me nogal overbodig lijkt om daar iets aan toe te voegen. Nee, het ging mij dus puur om taalvondsten en de aanleiding voor het schrijven van het stukje was die - voor mij - zo prachtige taalvondst van Sylvia Witteman: geparfumeerd trutnichtenproza. Zo zie je toch maar wat een diepe waarheid er schuilt in het gezegde: "Een kinderhand is gauw gevuld." :wink:

Maar je noemt wat Witteman schrijft een "artikel" en dat is het dus niet. Het is een column en zeker geen boekrecensie of -bespreking. Wil je de hele column lezen, dan moet je via deze link naar de Facebookpagina van het Louis Couperus Genootschap gaan en daar klikken op "Kwijnende bakvisuren", net onder het stukje omslag van Eline Vere. Het is dus naar mijn mening niet juist om de schrijfster te bekritiseren over haar gebrek aan tropenervaring en kennis van de goenagoena - in Van Dale en Het Groene Boekje zó geschreven: goenagoena, als één woord. Het is een column meer niet. Vandaar dat ik ook zei:

    • Net zomin als ik tot voor enige jaren ooit iets van Couperus had gelezen, had ik nooit eerder iets van Sylvia Witteman gelezen. Er wordt over deze columniste verschillend geoordeeld. Ik heb geen oordeel, behalve dan over deze ene column. Die vind ik zonder meer schitterend.
[/color]
Uiteraard zijn er mensen die haar columns altijd lezen en daar een, al dan niet gefundeerd en al dan niet goed geformuleerd, oordeel over hebben. Een van die mensen is de schrijver Leon de Winter. Zijn oordeel over Witteman maakte hij in december 2013 heel duidelijk. Je kunt dat HIER lezen. Alleen ter kennisname, zou ik dan weer denken. Wil je ook dát polemische stuk op zijn merites beoordelen, dan zou je, voordat je in de verleiding komt om alleen aan de hand van dat ingezonden stuk tot een eigen oordeel over Witteman te komen, je eerst weer moeten verdiepen in wie en wat Leon de Winter is en hoe anderen op hun beurt dan weer over hém denken en schrijven. Zo blijf je aan de gang. Vandaar dat ik me voor nu liever beperk tot dat geparfumeerde trutnichtenproza van Louis Couperus. Het blijft lekker over de tong rollen. :-D

P.S. Ik lees Leon de Winter graag. Zijn Boekenweekgeschenk 1995 Serenade, vond ik een juweel.
Als je geïnteresseerd mocht zijn: je kunt het HIER als pdf downloaden.
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Brazuca »

Theo, bedankt voor je reactie. Ik kom er nog op terug.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Geparfumeerd trutnichtenproza.
Nou dan is er voor mij TOCH nog hoop met " Lijssieloos Leven" :mrgreen: :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10558
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door jdbvos »

ach, Harry, als je het op z'n Duits uitspreekt (als Troetniecht-proozah) wordt die titel nog wel eens opgenomen in de Dikke Van Dale :lol:
vlgs mij gaat dat een eigen leven leiden
Oost, west...ook best
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

--------------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding
-----------------------------------------------------------------------------------------------------------Dikke Van Dale 15de editie - 6 oktober 2015

Ik merk het al: Couperus behoort niet tot de favoriete schrijvers van onze geachte leden en is klaarblijkelijk ook niet als verplichte kost gelezen. Ik was dus niet de enige. :wink:
Toch zullen er vroeger vast wel boeken van hem in de boekenkist hebben gezeten. Maar ach, het is nooit te laat om een boek van Couperus ter hand te nemen.

Nee, trutnichtenproza zie ik niet opgenomen worden in de Dikke Van Dale. Ik denk niet dat het ooit zal voldoen aan de voorwaarden. Die zijn:

    • Een woord wordt opgenomen in de Grote of Dikke Van Dale als de redactie dat woord gedurende langere tijd (ongeveer drie jaar) regelmatig aantreft in het (schriftelijk) algemeen taalgebruik. Daarvoor doorzoekt de redactie voornamelijk digitale teksten (kranten, tijdschriften, boeken, internet). Deze teksten moeten bedoeld zijn voor een ruimer publiek en ze moeten gemakkelijk toegankelijk zijn voor veel mensen. Dat betekent dat woorden die alleen gebruikt worden in een bepaald vakgebied, in bepaalde kringen of in een bepaalde regio, niet worden opgenomen. Dus als een woord bijvoorbeeld alleen gebruikt wordt door een bepaalde beroepsgroep of alleen bij een bepaalde sportclub of alleen in een klein deel van Nederland of België, dan komt het woord niet in de Dikke Van Dale. Het woord moet algemeen bekend zijn, het moet ingeburgerd zijn. Voor nieuwe uitdrukkingen geldt hetzelfde.
[/color]
De nieuwe, 15de editie van de Dikke Van Dale verschijnt 6 oktober a.s. Prijs 179 euro. Wie nu intekent, bespaart 30 euro. Ik doe dat niet, dat intekenen. Ik moet hem wél hebben, daar ontkom ik niet aan. Als ik wil blijven vertalen, moet ik steeds de nieuwste naslagwerken hebben. Maar om nu weer die drie dikke delen te kopen, hier op de plank te zetten en na een weekje doorbladeren nooit meer in te kijken, is ook weer zowat. De vorige, 14de editie, staat er nog steeds. Sinds 2005. Ik raak hem nooit meer aan. Beneden staat ook de 13de nog, en ergens in dozen zitten de edities 10, 11 en 12. Je zou ze moeten weggooien, maar daar kan ik niet toe komen.
Bij de 14de editie zat in 2005 een cd-rom met het hele woordenboek en dat heb ik sindsdien altijd gebruikt. In 2012 kocht ik daar nog een update voor. Bij deze nieuwe, 15de editie zit zo'n cd niet. Die kun je apart kopen als je, zoals ik, eigenlijk geen belang hebt bij de papieren versie. De uitgave op cd-rom is net zo duur als de papieren versie, dus dat is een keuze die je moet maken.

Een andere mogelijkheid is de Dikke Van Dale Online. Voor de toegang betaal je 75 euro per jaar, of 20 euro per kwartaal. Dat lijkt veel geld en dat is het ook wel. Kun je beter de cd kopen, zou je dan denken. Daar staat echter tegenover dat je bij de online editie er steeds van verzekerd bent dat hij up to date is, terwijl je voor je eigend cd-rom te zijner tijd weer een update moet kopen. Om eens te proberen hoe die online-editie bevalt, heb ik vorige week een kwartaalabonnement genomen. Dat loopt dan net zo'n beetje af als die 15de editie verschijnt. Ik moet zeggen: dat werkt flitsend. Er staat meer in dan op mijn ge-update cd-rom staat. Nadeel is dat je hem niet offline kunt gebruiken. Valt de stroom uit, zoals hier nogal eens wil gebeuren, dan kan ik op mijn laptop nog vele uren vooruit met mijn werk en dan is de Van Dale op cd-rom natuurlijk een uitkomst. Wel staat er een noodgenerator op het programma, die moet er tussen nu en drie maanden echt komen, dus dan zou ook dat bezwaar wegvallen,

Hoe het ook zij, in oktober schaf ik de nieuwe editie aan. Als alles volgens plan verloopt, ben ik de eerste week van oktober in Holland, dus dan kan ik hem zelf even gaan kopen. Het wordt wel wat moois...

    • • De Dikke Van Dale wordt dikker dan ooit met maar liefst 18.000 nieuwe trefwoorden uit het Nederlandse en Vlaamse taalgebied, zoals dataslurper, naamglossy, zelfscankassa, boerenjaar, oplijsten en trado.
      • Er zijn duizenden nieuwe betekenissen toegevoegd die worden verduidelijkt door nieuwe voorbeeldzinnen, zoals creatief omgaan met de feiten en een aangepaste auto.
      • Nieuwe uitdrukkingen zijn opgenomen, bijvoorbeeld buiten de doos denken en een stip op de horizon zetten.
      • En de citaten die u de afgelopen jaren hoorde, staan er nu ook in, zoals Een mens leert alles als het moet, behalve zijn angst overwinnen (Boeli van Leeuwen).
[/color]

Maar trutnichtenproza... Nee, ik zie dat niet gebeuren. Maar ik blijf het een prachtig woord vinden.
Wim Plukker
Berichten: 518
Lid geworden op: 03 sep 2006 17:02

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Wim Plukker »

Theo,

Ik moet even inhaken en wel hierom: Wij wonen in Alkmaar en wel in de Louis Couperusstraat op nr 36. Aanleiding genoeg voor mijn vrouw om de verzamelde werken aan te schaffen toen we hierheen verhuisden nu alweer zo'n 12 jaar geleden. Ik kan aan de banden zien dat ze lang niet alles heeft gelezen en ikzelf moet tot mijn schaamte bekennen nog nooit iets van hem gelezen te hebben anders dan een uittreksel gedurende mijn schooltijd.

Wat mij opvalt is dat er (nog) maar bar weinig mensen zijn die zijn naam überhaupt juist kunnen uitspreken. Als ik met een instantie of een helpdesk telefonisch in gesprek en adhv postcode en huisnummer ons adres doorgeef is het echt zeldzaam dat men aan de andere kant van de lijn Louis Couperusstraat juist uitspreken als dat op hun scherm te voorschijn komt. Meestal komt men niet verder dan iets in de trant van: "Lois Soepperesstraat"

M.v.g.

Wim
"Beauty is in the eye of the beholder"
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Geparfumeerd trutnichtenproza...

Bericht door Brazuca »

De reden om wel of niet een boek van een bepaalde schrijver te lezen is niet altijd rationeel te verklaren, daar komen een aantal persoonlijke subjectieve afwegingen aan te pas, die soms zelfs als bizar gekenmerkt kunnen worden. (bijvoorbeeld een boek kopen alleen op basis van de omslag.) :roll:
Mocht ik zelf de schrijver niet kennen of al eerder gelezen hebben, zijn aanbevelingen van anderen, of boekrecensies een goed begin, maar ook niet meer dan dat.
Als ik de column van Silvia Witteman gelezen zou hebben, zonder Couperus ooit gelezen te hebben, zou ik niet door haar column overtuigd worden dat wel te doen, integendeel, het zou mij een onbevattelijk argument geven dat niet te doen.
Je kunt hier zeer zeker concluderen dat ik geen fan ben van Silvia Witteman, en waarschijnlijk ook nooit zal worden. Haar visie komt mij te egocentrisch over, te nadrukkelijk op haar zelf gericht.

Ook bij de term "Geparfumeerd trutnichtenproza" rijzen mijn wenkbrauwen enigszins.
Bedoeld ze hiermee dat Couperus een homo (nicht) was ?
Hij kwam wel uit een kakkineuze Haagse familie, zoals zoveel Indië-gangers.
Geparfumeerd zal betrekking hebben op zijn kleurrijk, overvloedig en excentriek woordgebruik ?

Om nog even terug te komen op de mooie beeldspraak van Louis Couperus, hij gebruikt woorden, of maakt woorden die een goede afspiegeling geven van de situatie ter plaatse. Hij neemt je mee naar de plek, en beschrijft het op zo´n manier dat je het tafereel voor je ziet, zoals een goede schilder dat doet, maar dan wel zijn interpretatie aan gevend, woorden gebruikend die alleen voor dat moment geschikt zijn. (Dat is ook één van de reden dan ik er de voorkeur aan geef om eerst het boek te lezen, voordat ik me aan een verfilming waag.)

Maar Louis Couperus gebruikt dezelfde beeldspraak in de beschrijving van de karakters, en het conflict tussen de culturen (Oost en West) en weet het in het juiste tijdsbeeld en perspectief te plaatsen. Dat zou ik zeker geen 'gezeik' willen noemen, maar een goede interpretatie van wat zich toen in de Oost afspeelde.

Enfin, m.i. is het nog steeds de moeite waard om Louis Couperus te lezen. Je moet er wel even voor gaan zitten, en proberen om niet af te haken in de eerste hoofdstukken. Ik ben intussen aan het herlezen begonnen, en mocht ik nog iets specifieks tegen komen, laat ik van me horen.
Ook staat het boek 'Eline Vere' nu op de lijst van te lezen boeken.

Het vinden van de juiste woorden is een kunst, die Louis Couperus zeer zeker verstond.


Plaats reactie