Het is maar wat plagerij.
Dat had ik wel begrepen, hoor.
Maar zo'n muurtje is helemaal niets vergeleken bij wat je allemaal tegenkomt en waar meestal gewoon overheen wordt gelezen. Na veertig jaar en tachtig boeken heb je het een en ander geleerd, dat kan ik je verzekeren.
------------------------------------------------------
Jos schreef:... de favoriete schrijver van Akkie, die verslindt zijn boeken met rooie oortjes.
En dan is ze bepaald niet de enige!
Ik zei het ergens al eerder: Cussler - of zijn co-auteur(s) - schrijft onzin, maar dan wel spannende en vooral
goed geschreven onzin. Ik zei het ook al eerder: wie wereldwijd meer dan 125 miljoen boeken verkoopt, doet iets goed, dat kan niet anders. Ik weet niet of ze het boek hierboven heeft gelezen, "De storm", de laatste Cussler die ik in 2013 deed, een boek dat niet alleen voor Cussler, maar ook voor mij een bestseller was, maar als je nu een goed voorbeeld wilt van de fouten die ik in zo'n boek tegenkom, dan is dit een hele goede. Daar zitten fouten tussen die ik dan niet goed begrijp omdat een beetje corrector - persklaarmaker - die had moeten zien. Dan stelt zo'n sintelblokken muurtje helemaal niets voor.
Het lijkt me een goede gelegenheid om daar een aantal voorbeelden van te geven en dat kan ik dan niet beter doen dan aan de hand van de aantekeningen die ik altijd met het vertaalde manuscript naar de uitgever stuur. Misschien wel aardig als kijkje in de vertalerskeuken.
Dat begon bij "De storm" al meteen in het eerste hoofdstuk. Wie thrillers schrijft, moet niet alleen van wanten, maar ook van wapens weten en als er dan een bepaald wapen met merk en type wordt genoemd, dan begrijp ik niet goed hoe je daar dergelijke grote fouten in kunt maken. En die eerste fout die ik tegenkwam, viel ook niet te verbeteren. Ik vertaal al veertig jaar thrillers. Vroeger was er geen internet en dus moest ik alles uit boeken halen.Ik heb dan ook een heel rijtje boeken alleen maar over vuurwapens en een hele stapel oude exemplaren van
Guns & Ammo. Daar grijp ik nog regelmatig op terug. Zo ook in dit geval ...
Had hij het nou gewoon op een Webley gehouden, een zeer betrouwbaar wapen dat al in 1887 bij de Britten in gebruik was, dan was er niets aan de hand geweest, maar hij wilde het een beetje mooier maken. Prima, maar doe het dan wel goed. Ach, als Akkie het gelezen heeft, is ze vast niet verbaasd opgeveerd toen ze dat las van die Webley-Fosbery.
Maar goed, zoiets gebeurt dus en dat vind ik dan misschien wat moeilijk te begrijpen, maar het kan nog veel erger. Auteurs hebben vaak de grootste moeite met noord en zuid en oost en west en dat dat dan geen enkele corrector opvalt, vind ik nog veel moeilijker te begrijpen.
Een voorbeeld uit "De storm" van Cussler volgt zo dadelijk, maar eerst een ander aardig voorbeeld van een fout die ik wél heb verbeterd ...
Maar ik moet dus wel
melden dat ik het heb aangepast. Ik mag niet zomaar zo iets veranderen, weglaten of toevoegen.
Maar hierna komen dan toch wel de grootste fouten, de moeite die de auteur heeft met het onderscheid tussen noord en zuid en dat terwijl je tegenwoordig alles met een paar muisklikken bij de hand hebt. Ik ga er altijd vanuit dat als het
mij opvalt, het ook anderen zal opvallen ...
Hoe ver moet je gaan met het verbeteren van fouten van de schrijver? Ik ben van mening dat je zo veel mogelijk moet verbeteren als dat mogelijk is. Redeneren van: "Ach, dat valt geen mens op," vind ik niet juist. Misschien ga ik soms wat ver zoals in het volgende bij ditzelfde boek ...
Ach, het zal de lezer allemaal worst wezen, neem ik aan. Die wil inderdaad alleen maar spanning en sensatie en dat krijgen ze bij Cussler ruimschoots.
Tot besluit een aardig nautisch stukje. Hoe een andere vertaler het zou hebben opgelost, weet ik niet, maar ik kon weinig anders dan zo ...
Toch geloof ik dat ik niet overdrijf als ik zeg dat mijn vertalingen soms beter zijn dan het origineel.
De fouten die ik zelf mogelijk maak in de vertaling zijn niets vergeleken bij de fouten die sommige auteurs bij het schrijven maken. Ik vind dat slordig. De enige die ik nooit ook maar op één fout heb kunnen betrappen, was mijn favoriete misdaadschrijver Elmore Leonard. Bij hem klopte alles tot in het kleinste detail. Een man naar mijn hart.