Voetbalcolumns

Hier werd aan boord altijd veel aandacht aan besteed.
Vooral als er Rotterdammers EN Amsterdammers aan boord zaten.
Jos Komen (R.I.P)

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Soci 131097

Gepubliceerd op 13 mei 2006, 16:17

Hotel America in Barcelona, vrijdag. Met een paar dagen heerlijk uitwaaien vóór ons, betreden wij gedrieën de lobby en worden door de dienstdoende receptionist allerhartelijkst ontvangen. Na de gebruikelijke poespas wordt ons een aangename tijd in de bruisende stad toegewenst en vraagt de receptionist uit beleefdheid of hij nog iets voor ons betekenen kan. En óf hij dat kan, het zit namelijk zo.

Barcelona speelt de volgende avond in Camp Nou de derby tegen Espanyol en krijgt na afloop hiervan in een zee van vuurwerk en champagne de Spaanse kampioensbeker uitgereikt.

Wekenlang al zitten wij achter kaartjes aan voor dit Catalaans voetbalfeest "“ zonder succes. Eigenlijk hebben we het al uit ons hoofd gezet, maar nu hij er zelf over begonnen is zie ik een laatste strohalm voor ons opdoemen.

De man hoort de vraag aan, buigt zich over de balie heen en begint op samenzweerderige toon te fluisteren, dat hij mensen kent, die op hun beurt weer andere mensen kennen, die kennissen hebben, en zo voort en zo voort en dat dit moeilijk, moeilijk, moeilijk zal zijn, maar zeker niet onmogelijk en dat het een lieve duit gaat kosten.

,,Peseta's spelen geen rol'', hoor ik mezelf zeggen en ik pareer de geschrokken uitdrukking op het gelaat van mijn vrouw, die het fundament onder onze aanstaande zomervakantie eensklaps tot beneden Normaal Amsterdams Peil weg ziet zinken, met de aan de reclamecampagne van Eurocard/Mastercard ontleende voltreffer dat sommige levenservaringen onbetaalbaar zijn en hoop vurig dat mijn zoontje de gelukzalige blik van dat jongentje dat met zijn vader voor het eerst naar het stadion geweest is nog dubbel en dwars weet te overtreffen "“ anders zijn voor mij de gevolgen niet te overzien.

Je hoort wel eens van lieden die veranderen van identiteit. Operaties waarvan je altijd denkt dat die met veel rompslomp gepaard gaan "“ niet echter in hotel America.

Vier uur voor de aftrap in Camp Nou kruipt mijn zoontje in de huid van ene Alexandre, een Barçafan wiens op zijn 'Carnet de Soci Infantil' prijkende pasfoto zelfs enige overeenkomst vertoont met mijn zoons uiterlijk, toen die vijf was. Mijn geliefde heet volgens haar nieuwe identiteitspapieren vanaf nu Georgina. Zelf ben ik de rest van de dag Soci 131097, oftewel de zakenman José Maria Orduña Ponti. Erg gerust erop ben ik niet. José Maria had de broer van Toon Gerbrands kunnen zijn en welke gekke bek ik ook trek, de volleybalgoeroe laat zich door mij niet imiteren. Mijn vrouw heeft ook een probleem, zij lijkt niet op Nana Mouskouri. Georgina wel.

De receptionist bezweert ons echter dat het rondom het stadion voor de controleurs te druk is om op zulke futiliteiten als verouderde pasfoto's te letten. ,,Ik doe dit wel vaker'', zegt hij. ,,Meestal loopt het goed af.''

Bij het stadion kopen wij voor 30 euro een Barcelona-shirt voor mijn zoon, zodat die er nu als een volwaardig lid van de blauwrode gemeenschap bij loopt en inderdaad, ons wordt niets in de weg gelegd. De stoeltjes van Alexandre, Georgina en José Maria "“ onze stoeltjes "“ op rij 23 in vak 101 zijn onbezet.

De socio's om ons heen vechten elk fluitsignaal dat in het nadeel van de thuisclub kan worden uitgelegd met veel misbaar en luid boegeroep aan en om zo min mogelijk argwaan te wekken, sta ik na weer een correcte beslissing op en bied de 'arbitro' symbolisch mijn bril aan, wat mij applaus en een heldenstatus bezorgt. Ronaldinho maakt eerst 2-0 en meteen daarna een dansje voor ons vak, wat Georgina' ertoe verleidt als een bakvis zijn naam te gillen en als de Barça-aanhang besluit de stadgenoten een eeuwig verblijf in de Spaanse Gouden Gids Divisie toe te wensen hoor ik mijn zoontje van acht hier in een taal die hij bij mijn weten nog niet op school kan hebben geleerd vol overgave aan meedoen: ,,Es-pan-yol. Es-pan-yol. Sé! Gún! Dá! Dí! Ví! Sion!''

Onbetaalbaar was het, dat moet ik de creditcardmaatschappij nageven.

Frank Snoeks is verslaggever van Studio Sport
bron: Haarlems Dagblad

ketelbinkje

Complot, Charisteas superspits

Bericht door ketelbinkje »

Weet je wat ik denk.... ?

Charisteas is over 2 jaar spits van AC Milan, eindelijk is er voor Milan dan de zo verlangde opvolger van Shevchenko. Bij Ajax raakte hij geen bal, maar hij deed natuurlijk maar alsof. Want Ronald Koeman wist destijds natuurlijk al lang dat broer Erwin bij Feyenoord trainer zou worden en dat hijzelf toch in de toekomst bij PSV trainer zou worden. Dus dan kun je beter Ajax een zogenaamde miskoop aansmeren die eigenlijk heel goed kan voetballen, ... bij Feyenoord uiteindelijk. Charisteas is dus een superaankoop die heel veel doelpunten gaat maken. Een spits van zo'n caliber hou je niet in Nederland maar raak je kwijt aan de Europese top, net zoals Kuyt naar Liverpool verkaste. Maar ja, daar hield Feyenoord wel een slordige 20 miljoen euro aan over. Inmiddels heeft de familie Koeman een belang van 10% in de rotterdamse club, ja de zwager van Ronald en Erwin is directeur bij de Fortis bank dus dat mag duidelijk zijn, daar hoef ik verder niets over uit te leggen.
Dat had niemand natuurlijk verwacht, beschwalbe ik

mvg John
Jos Komen (R.I.P)

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo ketel.
Leuk stukje, maar die gozer raakt echt geen pepernoot.
Net zo'n Grieks drama als die Matglas.
All the best
Jos
ketelbinkje

Bericht door ketelbinkje »

Hallo Jos,

Ja dank je wel (zelf verzonnen :lol: ), Nee dat word helemaal niks die Charisteas bij Feyenoord.
De kuip is in rep en roer. Hier een paar leuke uit t'wereldje van de VI:

- Charisteas: 'Het voelt goed om in hetzelfde rijtje als Cruijff te staan.'

- Lucky Ajax?

- Is het niet handig Charisteas alvast te laten weten dat na vier wedstrijden Erwin Koeman misschien weg moet?

- Charisteas: 'De hele club maakt een ontzettend warme indruk op me.'

- 'Ik begrijp dat een aantal mensen teleurgesteld is in onze keuze', aldus Erwin Koeman. Dat is nog eens een lekkere binnenkomer voor Charisteas!
Ben Advoen

- Rare jongens die Feyenoord supporters. Hebben ze uiteindelijk een spits van een topclub gekocht, is het weer niet goed.

mvg John
Rob Deelder (RIP)

Bericht door Rob Deelder (RIP) »

De laatste laatste kans

Gepubliceerd op 02 september 2006, 08:21
Laatst bijgewerkt op 01 september 2006, 17:56

Ronald Koeman was vóór, Rob Westerhof tegen. Tegen de komst van Patrick Kluivert naar PSV. Grappig toeval maandagavond was dat niet de trainer van PSV op de televisie bevraagd werd over de interesse van de landskampioen in de spits, maar juist de belangrijkste opponent van de op handen zijnde transactie. Arme Westerhof. Wat nog bijna niemand wist toen, was dat Westerhof's dagen als voorzitter van PSV al waren geteld.

Zijn voorganger Harry van Raaij was een charismatische en tegelijk typisch Brabantse leider, die ook buiten Eindhoven in de smaak viel. Al werd hij daar een belangrijk handje bij geholpen door cabaretier Erik van Muiswinkel "“ wiens imitatie zo briljant was dat Van Raaij ín het PSV-stadion door seizoenkaarthouders wel eens op de schouder geslagen werd en dan aangesproken werd met: ,,Hé, Muiswinkel. Handtekening?''

Het huwelijk tussen PSV en Westerhof was minder gelukkig. Net als zijn voorganger maakte de geboren Spartaan deel uit van de Philips-gemeenschap, maar dat maakte van hem nog geen Brabander en het voetbal had Westerhof in zijn Amerikaanse jaren die aan het voorzitterschap voorafgingen van grote afstand gevolgd, letterlijk en figuurlijk. Die afstand is altijd gebleven. In de omgang was hij een aardige man, misschien dat hij daarom, voor de buitenwacht, zijn afscheid zelf heeft mogen regisseren. Maar hoe dan ook was zijn rol intern al uitgespeeld. Hij was niet meer bij machte de komst van wélke door Koeman gewenste voetballer nog tegen te gaan. En uitgerekend onder dit gesternte werd hém gevraagd uit te leggen wat PSV nog ziet in Kluivert.

De voorzitter keek de camera in en je zag hem denken: heb ik dit?
In een desperate poging het onheil nog af te wenden zei Westerhof dat PSV meer gegadigden op de korrel had voor het door Jan Vennegoor of Hesselink uitgetrokken shirt. Een waslijst! Dat Kluivert nog geen uitgemaakte zaak was. O nee? Wat wij zagen was anders een man die een uit zijn hoofd geleerde tekst uitsprak, maar om elk woord in de rede gevallen werd door zijn eigen lichaamstaal: ,,Jokkebrok! Jokkebrok!'' Dat leidde tot een spraakverwarring die 3 zaken aan het licht bracht.

1. Die lijst was er niet, zelfs geen lijstje. 2. Kluivert was de enige kandidaat. 3. Amateurtoneel moet je aan professionals overlaten.

Lang, heel lang geleden, op een mooie meiavond in Wenen, bereikte Kluivert's loopbaan een climax waar de meeste voetbalcarrièrres het zonder moeten stellen. P. Kluivert was toen 18. Zijn loopbaan moest eigenlijk nog beginnen, maar was tevens al voltooid. Ga daar maar eens mee om, dat vraagt om sterke benen en een nuchtere omgeving.

Waar het beide aan ontbrak.

Zijn marktwaarde liep grote schade op, om over zijn blazoen maar te zwijgen.

In Barcelona verwierf Kluivert tevens de faam een nachtbraker van olympische allure te zijn. Hij was daar eigenaar van een club. Kwam hij met wallen onder de ogen op de training dan kon hij zich nog verontschuldigen door erop te wijzen dat hij de vorige avond gewoon 'thuis' was geweest. Toch liet zijn laatste club Valencia voor de zekerheid een clausule opnemen in zijn contract dat Kluivert na drie nachtelijke escapades zonder pardon op straat mocht worden gezet.

Maar iedereen verdient een laatste kans, al is dit ook weer niet Kluiverts eerste.

Of de supporters hem zullen accepteren, wordt op de valreep van het gesprekje nog aan Rob Westerhof gevraagd. ,,Als hij er 30 inschopt, vermoedelijk wel.''

Weer viel het volstrekt ontbreken van enige synchronie tussen 's mans antwoord en zijn lichaamstaal op, (daar moet de voorzitter in de paar maanden die hem resteren in Eindhoven dringend iets aan laten doen). Hij stond er namelijk bij als de parachutist die staande in het vliegtuig, de onpeilbare diepte voor zich overziend, de parachute aflegde en dacht: vandaag spring ik eens zonder, misschien lukt dat ook.

Frank Snoeks


Plaats reactie