Toen geluk nog heel gewoon was
-
Gerard
//
De jonge jaren, de jaren 40, 50 en 60. Dan denk ik aan grote korenvelden, waar je zo lekker in verdwalen kon als het boven je hoofd uit was gegroeid. Lange, hete zomers, dat je liep te puffen van de middaghitte als je van school thuis kwam. Dertig, vijfendertig graden. ZEVEN weken vacantie, dat was heel wat. Logeren bij opa en oma in Limburg, waar het nog veel warmer was. Met de vrienden en buurjongens de bossen in, grote kuilen graven en een hut bouwen. In het voorjaar jonge vogels uit het nest halen, en tam maken. Iedereen liep er toen mee te sjouwen. Eksters, hanniekauwen, kauwtjes die zo tam als parkieten werden, roeken, ransuiltjes, boomvalken, merels, een enkele had een grote buizerd of bosuil. Het zat gelijk bij mekaar in een grote kartonnen doos. Twee maanden later zat er geen ene mus, spreeuw of merel meer in de buurt. We hadden ze allemaal afgeschoten en in klemmen gevangen om die hongerige valkjes en uilen te voeieren. We waren zo trots als een aap als we rondparadeerden met een tamme roek, of uil, die net vliegen kon. Op het eind van het jaar, of de volgende lente, vloog het hele spul uit, op zoek naar een mannetje of vrouwtje. Ze vlogen dan een paar keer rond het huis, floten of piepten ten afscheid, en kwamen niet weerom. In de toen KOUWE winters was het sneeuw ruimen. En niet te flauw. Je had toen van die brede schuiven op een dikke steel. Als er weer een pak lag `s morgens, die schuif er onder en naar de stoeprand duwen. Daar lagen dan hopen vuile sneeuw en ijs van een meter hoog. De kolenkachel opstoken met een turf. Eerst petrolie er op, in de kachel, lucifer erbij, en het fikte. Ik was, als oudste, altijd de klos om naar de schuur te baggeren door de sneeuw, met een grote kolenkit. Die kolenkit is van Friesland en Groningen tot Maastricht in het zuiden een zeer ber....eeehhh, bekend voorwerp. En die ploffende kachel ook. Op drie of vier december, laat in de nacht, er lag een dik pak sneeuw op dak, lag ik in m`n nest. Het was spannend, heel spannend voor een manneke van tien jaar. Sinterklaas liep toen met zijn paard en Pieten over de daken te denderen. Er viel een pak sneeuw van dak, en plofte met een klap voor onze deur. Ik lag stijf van schrik in mijn bed, want ik wist dat Sinterklaas nu over onze daken ging. Wat je een kleine jongen al niet wijs kan maken. En toch denk ik er met plezier aan terug. Des morgens, op vijf december, cadeaux!! Een locomotiefje van TRIX, of een Faller bouwdoos van een mooi huisje. De winter duurde tot Februari. Tegen het eind van die maand begon het te dooien. Dan zag je de druppels van de vensterbanken, dakgoten, en spatborden van de auto`s afdruipen. Van die dakgoten konden trouwens wel eens ijspegels vallen, en daar moest je niet onder staan toevallig. In maart werd het al beter. Windvlagen, regen, maar niet meer zo verrekkes koud. April nog beter, soms een dikke mist, maar ook mooi weer. De maand Mei. De belofte van een nieuw jaar. Boer Coppelmans die zijn land ploegde met een grote Belze knol. We begonnen weer rond te kijken wat er weer te beleven viel voor gastjes van dertien, veertien jaar. Bij het vliegveld Welschap op de paling in het Beatrixkanaal, zonder vergunning. Veertig strikken zetten en één konijn vangen. Dat goeie beest was toch wel nuttig, want mijn buurjongen, toen mijn beste maat, douwde hem in de koelkast van zijn moeder, opdat we later onze vogels weer te eten konden geven. Moeder zag dat beest liggen, vilde het, en `s avonds lag het gebakken en wel op tafel. Vriend van mij goed vals, maar dorst niks te zeggen. Pa vrat z`n eigen te barsten en zei bedankt zoon, daar mag je nog eens mee aan komen. Zoon zei niet veel. Het was een mooie tijd, en het is helaas al dertig jaar en meer afgelopen. We moeten het doen met onze herinneringen, en Kombuispraat natuurlijk.
-
Leo Bokkum
- Berichten: 508
- Lid geworden op: 15 dec 2006 05:30
- Locatie: Oost Drenthe
Een groot deel van mijn kleutertijd staat in het teken van strand, zee en duinen.
Niet zo verwonderlijk als je nog geen 100 meter van genoemde plaatsen woont.
En ook toen was er volgen mij al sprake van het stijgen der zeespiegel, want mijn laarzen waren altijd te kort..
Waren mijn eerste laarsjes nét boven de enkel, kwam ik met natte poten thuis.
Toen ze in de loop van de tijd tot aan mijn knieën reikten kwam ik nog steeds met natte poten thuis.
Daar werd toen niet moeilijk over gedaan, want daar werd op gerekend; Thuiskomen uit de kleuterschool betekende dat je in je nekvel werd gepakt en je ouwe kloffie werd aangetrokken.
Dat was dus een broek met leren knielappen, laarzen en een ouwe jas met leren elleboogstukken van m'n broers.
Schoppie of (garnalen)schepnet mee en dan als de donder naar de vloedlijn met de eeuwige waarschuwing: "let op bij het oversteken"
Kon je gerust doen, want er reden s'winters wel 4 auto's per uur over de boulevard. Als het druk was tenminste..
Droog thuiskomen werd zelfs argwanend bekeken, want dan vroeg mijn moeder zich af waar ik dan wél geweest was..
Maar goed. Die laarzen werden leeggegoten en dan ondersteboven op bezemstelen gezet, de sokken en broek gingen in de buurt van de kachel en de volgende dag trok je die stijfzoute bende gewoon weer aan.
Niks bijzonders, want "vroeger op de bomschuit deed Opa wel 8 weken met 1 setje kleding", en daar werd je dus hard van.
Natuurlijk moest er ook fikkie gestookt worden, want wat is een strand zonder vuur?
Daartoe kreeg je geen aansteker mee ofzo.
Nee, je moest in de gaten houden wanneer je moeder een leeg luciferdoosje wegggooide, die viste je uit de (zinken) vuilnisbak voordat ie nat was, vervolgens jatte je een paar lucifers uit het nieuwe doosje en dan was je de held van het strand.
Vanzelfspreken stond je op 1 of andere misterieuze manier altijd Ãn de rook, zodat je bij thuiskomst een aangename geur van onverbrande aromatische koolstoffen verspreidde.
Op een gegeven moment werd er een wasserette geopend.
Ipv voor schone kleren verzorgde de komst van deze nijvere ondernemer voor nóg meer stinkende kleding.
Wat was het geval?
Dat wasmiddel zat in kleine kartonnen doosjes.
Natuurlijk was die man heel blij dat wij die lege doosjes ophaalden, we kregen zelfs altijd een jute zak van hem mee om ze te vervoeren.(wél weer inleveren natuurlijk)
Met die buit gingen we naar de boulevardbunker.
In de half dichtgestoven ruimte waar het kanon stond ( dat stond er nog in) maakten we een mooie stapel van die doosjes en dan ging de hens er in.
Natuurlijk bleef je wel kijken hoe het brandde..
Nou jah, eigenlijk voornamelijk rookte want het vuur was kort en hevig maar de gigantische rookontwikkeling stond daar niet in verhouding toe.
En zo stonk je dan niet naar verbrand hout maar naar een mix van verbrand karton en wasmiddel.
Was trouwens ook goed tegen een verstopte neus, want de tranen schoten uit je ellebogen van die chemische dampen..
En het mooiste van dat alles: Ondanks dat het dorp geregeld in de stank van onze pyromane activiteiten lag, kwam er nooit een politie of andere idioot om je weg te jagen oid.
De wereld was toen een stuk verdraagzamer.
Och, bovenstaande is slechts een klein gedeelte van mijn belevenissen als kleuter.
Want er gebeurde zó verschrikkelijk veel dat ik er wel een boek over kan schrijven.
En misschien doe ik dat nog wel eens, want al herinnerend vraag ik me wel eens af wat ik eigenlijk niét uitgevreten heb..
Mvg, Leo.
Niet zo verwonderlijk als je nog geen 100 meter van genoemde plaatsen woont.
En ook toen was er volgen mij al sprake van het stijgen der zeespiegel, want mijn laarzen waren altijd te kort..
Waren mijn eerste laarsjes nét boven de enkel, kwam ik met natte poten thuis.
Toen ze in de loop van de tijd tot aan mijn knieën reikten kwam ik nog steeds met natte poten thuis.
Daar werd toen niet moeilijk over gedaan, want daar werd op gerekend; Thuiskomen uit de kleuterschool betekende dat je in je nekvel werd gepakt en je ouwe kloffie werd aangetrokken.
Dat was dus een broek met leren knielappen, laarzen en een ouwe jas met leren elleboogstukken van m'n broers.
Schoppie of (garnalen)schepnet mee en dan als de donder naar de vloedlijn met de eeuwige waarschuwing: "let op bij het oversteken"
Kon je gerust doen, want er reden s'winters wel 4 auto's per uur over de boulevard. Als het druk was tenminste..
Droog thuiskomen werd zelfs argwanend bekeken, want dan vroeg mijn moeder zich af waar ik dan wél geweest was..
Maar goed. Die laarzen werden leeggegoten en dan ondersteboven op bezemstelen gezet, de sokken en broek gingen in de buurt van de kachel en de volgende dag trok je die stijfzoute bende gewoon weer aan.
Niks bijzonders, want "vroeger op de bomschuit deed Opa wel 8 weken met 1 setje kleding", en daar werd je dus hard van.
Natuurlijk moest er ook fikkie gestookt worden, want wat is een strand zonder vuur?
Daartoe kreeg je geen aansteker mee ofzo.
Nee, je moest in de gaten houden wanneer je moeder een leeg luciferdoosje wegggooide, die viste je uit de (zinken) vuilnisbak voordat ie nat was, vervolgens jatte je een paar lucifers uit het nieuwe doosje en dan was je de held van het strand.
Vanzelfspreken stond je op 1 of andere misterieuze manier altijd Ãn de rook, zodat je bij thuiskomst een aangename geur van onverbrande aromatische koolstoffen verspreidde.
Op een gegeven moment werd er een wasserette geopend.
Ipv voor schone kleren verzorgde de komst van deze nijvere ondernemer voor nóg meer stinkende kleding.
Wat was het geval?
Dat wasmiddel zat in kleine kartonnen doosjes.
Natuurlijk was die man heel blij dat wij die lege doosjes ophaalden, we kregen zelfs altijd een jute zak van hem mee om ze te vervoeren.(wél weer inleveren natuurlijk)
Met die buit gingen we naar de boulevardbunker.
In de half dichtgestoven ruimte waar het kanon stond ( dat stond er nog in) maakten we een mooie stapel van die doosjes en dan ging de hens er in.
Natuurlijk bleef je wel kijken hoe het brandde..
Nou jah, eigenlijk voornamelijk rookte want het vuur was kort en hevig maar de gigantische rookontwikkeling stond daar niet in verhouding toe.
En zo stonk je dan niet naar verbrand hout maar naar een mix van verbrand karton en wasmiddel.
Was trouwens ook goed tegen een verstopte neus, want de tranen schoten uit je ellebogen van die chemische dampen..
En het mooiste van dat alles: Ondanks dat het dorp geregeld in de stank van onze pyromane activiteiten lag, kwam er nooit een politie of andere idioot om je weg te jagen oid.
De wereld was toen een stuk verdraagzamer.
Och, bovenstaande is slechts een klein gedeelte van mijn belevenissen als kleuter.
Want er gebeurde zó verschrikkelijk veel dat ik er wel een boek over kan schrijven.
En misschien doe ik dat nog wel eens, want al herinnerend vraag ik me wel eens af wat ik eigenlijk niét uitgevreten heb..
Mvg, Leo.
Pas geen oplossingen toe voordat je weet wat het probleem is
-
Jolly Sailor
Bij ons in het gehuchtje hadden we ook twee broers en hun vader werkte op het lab van de pik en teerfabriek ze waren wat ouder dan het groepje waar ik in zat, maar de broers konden ook aan andere middelen komen en werden er dus molotov-cocktails gemaakt en gebruikt, niet dat we daar wat mee in brand stoken maar gewoon ergens waar het kon tegenaan gooien en kijken wat het effect was en dat vonden we natuurlijk grandioos.
De broers hebben ook twee autopeds en daar werden een Sachs motor opgezet en een zitje en de rest van de handel alleen een rem zat er niet op, wij mochten er ook wel eens op rijden maar het was altijd uitkijken naar de Citroën HY politiewagen als die er aan kwam en dan gauw de handel in de slootwal ,maar een keer liep het anders af en toen werd het handeltje in beslag genomen.
Trouwens de Citroën HY politiewagens werden door ons de patatwagen genoemd.
Daarna hebben ze ook een zeilwagen gemaakt dat type wat ze ook voor zeilwedstrijden houden voor op het ijs,alleen dan met autopedbanden er onder en dat ding kon hard met een beetje wind en er zat weinig comfort op als je meelifte maar het was grandioos.
Maar dit kon toen nog want er was weinig verkeer toen op de weg en was wat anders dan pijltjesschieten of blikspuit spelen.
De broers hebben ook twee autopeds en daar werden een Sachs motor opgezet en een zitje en de rest van de handel alleen een rem zat er niet op, wij mochten er ook wel eens op rijden maar het was altijd uitkijken naar de Citroën HY politiewagen als die er aan kwam en dan gauw de handel in de slootwal ,maar een keer liep het anders af en toen werd het handeltje in beslag genomen.
Trouwens de Citroën HY politiewagens werden door ons de patatwagen genoemd.
Daarna hebben ze ook een zeilwagen gemaakt dat type wat ze ook voor zeilwedstrijden houden voor op het ijs,alleen dan met autopedbanden er onder en dat ding kon hard met een beetje wind en er zat weinig comfort op als je meelifte maar het was grandioos.
Maar dit kon toen nog want er was weinig verkeer toen op de weg en was wat anders dan pijltjesschieten of blikspuit spelen.
-
Jan Sprong
- Berichten: 1549
- Lid geworden op: 02 aug 2004 19:45
- Locatie: Hoorn
toen was
Hoi Nick,
Ja nu je het schrijft komt de speelgoedzaak me bekend voor en nu weet ik het weer zeker:het was Bokhorst en daartegenover Jamin en de groenteboer van d'r Drift en niet te vergeten Vellekoop de viszaak.
Verder die dingen die jij opnoemd ook allemaal gedaan,ook veel naar Merwedehavens gelopen sinaasappeltje gepikt en naar de Maastunnel de diepte in,aan de éne kant de fietstunnel en de andere kant de voetgangerstunnel.
Groeten,
Jan
Ja nu je het schrijft komt de speelgoedzaak me bekend voor en nu weet ik het weer zeker:het was Bokhorst en daartegenover Jamin en de groenteboer van d'r Drift en niet te vergeten Vellekoop de viszaak.
Verder die dingen die jij opnoemd ook allemaal gedaan,ook veel naar Merwedehavens gelopen sinaasappeltje gepikt en naar de Maastunnel de diepte in,aan de éne kant de fietstunnel en de andere kant de voetgangerstunnel.
Groeten,
Jan
Ahoy Jan
Ja klopt Bokhorst
Ja deed ik ook
En dag had je de Gruiter en daarnaast zat Huizer de ijzerwaren zaak
Tegenover de gruiyter had je slagerij Maan zitten
En schaper stond daar vrijdags en Zaterdags altijd met zijn bloemen kraam
De bakkerijzaak van Meere & schoep had je er ook nog zitten weet je nog
En met bus 55 rondje Gorzen rijden. zo naar de stad je stapte op in de Nieuwe Maastraat vlakbij de Lede tegenover de kerk of op het Wilhelminaplein
Op de Buitrenhaven weg had je gebr. de water zitten het weg transport en de Jong
Stukje verder zat de Kenever stokerije de Kuiyper en nog wat verder had je de Glas fabriek en de Ankerketting makerije
op de hoofd straat zat de Ijs zaak van Vlug
En je ging in de winter altijd naar de hobby club weet je nog
eerst altijd kerststukjes zagen en elater wat andere dingen voor je zelf maken het zat ik de kerk in de Nieuwe Maastraat.
Ja klopt Bokhorst
Ja deed ik ook
En dag had je de Gruiter en daarnaast zat Huizer de ijzerwaren zaak
Tegenover de gruiyter had je slagerij Maan zitten
En schaper stond daar vrijdags en Zaterdags altijd met zijn bloemen kraam
De bakkerijzaak van Meere & schoep had je er ook nog zitten weet je nog
En met bus 55 rondje Gorzen rijden. zo naar de stad je stapte op in de Nieuwe Maastraat vlakbij de Lede tegenover de kerk of op het Wilhelminaplein
Op de Buitrenhaven weg had je gebr. de water zitten het weg transport en de Jong
Stukje verder zat de Kenever stokerije de Kuiyper en nog wat verder had je de Glas fabriek en de Ankerketting makerije
op de hoofd straat zat de Ijs zaak van Vlug
En je ging in de winter altijd naar de hobby club weet je nog
eerst altijd kerststukjes zagen en elater wat andere dingen voor je zelf maken het zat ik de kerk in de Nieuwe Maastraat.
Het Boterdiep.
Eigenlijk is alles al gezegd wat betreft de titel van dit topic. De enige die ik nog niet voorbij heb zien komen is de huisbaas die ook trouw elke maand zelf, of namens de verhuurder zijn centjes kwam ophalen.
Ik ben geboren en getogen aan het Boterdiep in Groningen; 't Botterdaip in de volksmond. Een lange en brede straat in zuid-noord richting lopend vanaf de diepenring rond het centrum. In het midden grasperken en daardoorheen liepen in mijn vroegste jaren tramrails die ik ook nog heb zien gebruiken. Maar na het afdanken van de trams ten gunste van de trolleybussen werd het traject verlegd en de rails verwijderd uit het gras en daarmee een voetbalveld annex speelterrein geschapen van een, voor tegenwoordige begrippen, ongekende pracht.
In moderne kreten gezegd had de straat een "˜ongedefinieerd' bestemmingsplan;
Er werd gewoond maar ook gewerkt en vóóral geleefd.
Tussen de woonhuizen waren met kwistige hand werkplaatsen gestrooid met de meest uiteenlopende professies van overwegend kleine middenstanders.
Vanuit ons eigen huis beginnend, en in concentrische cirkels naar buiten werkend zoals een kind dat bij zijn verkenningen steeds verder en verder uitbreidt, waren daar:
Boekbinderij, stukadoor, timmerman, metaalbewerking, loodgieter, melkfabriek, drukkerij, sigarenfabriek, kroeg, houthandel, depot van Gend en Loos, verffabriek, interieurbouwer, kledingatelier, smederij, veetransportbedrijf, ijsfabriek, snoepfabriek, meubelmakerij, meerdere smederijen, de pompenfabriek van Wijk en Boerma, visgroothandel, oud-papier "˜jood', 2 verhuisbedrijven en een carrosseriebedrijf. Als buitenbeentje het laboratorium van de Universiteit. En dan natuurlijk nog 3 kappers, 3 slagers, een schoenlapper, een groenteboer en een kruidenier. En net even de straat uit zelfs een stroopfabriek!
Verder woonden er vooral veel mensen. Gezinnen met kinderen, sommige 1, andere 12 en alles wat daar tussen ligt, bejaarden en mensen van middelbare leeftijd. Kortom, een staalkaart van de samenleving zo kort na de oorlogsjaren.
Ik heb echt even in mijn geheugen moeten graven en heb vast en zeker nog wel iets of iemand vergeten. Hoe het ook zij, wat ben je als kind gezegend om in zo'n buurt te mogen wonen en opgroeien. Het is eigenlijk een groot wonder dat we binnen die luttele 24 uur van een dag kans zagen te slapen, naar school te gaan en dan ook nog eens al deze heerlijkheden die het straatleven ons bood te consumeren in de meest uitgebreide zin des woords.
Waar kun je beter een fikkie mee stoken dan met houtsnippers en spaanders kersvers van de houthandel. En wat is het geweldig om bij de verhuizer te kijken hoe er weer zo'n enorme emigratiekist, een tijdsbeeld uit de jaren '50, op een oplegger moest worden getakeld.
En wat voel je jezelf een kerel als je met veel bravoure onder een, overigens schaapmak, paard van van Gend en Loos door kruipt onder de bewonderende blikken van de meisjes die even later al net zo verwonderd staan te kijken als dat paard ineens gaat staan pissen. Daar valt héél wat uit te leggen!
En daarmee was je nog lang niet klaar want de veewagens wachtten al uren op een nauwkeurige inspectie. Een beetje wagensmeer aan je handen van de koppelingen en koeienstront aan je schoenen mag geen naam hebben want straks moet je toch nog naar de stroopfabriek. Even een paar van die lege stalen drums plat leggen met het spongat naar beneden, 5 minuten laten liggen, dan twee stokjes in de dop en een derde als hefboom om te draaien, en eruit is de dop. De dunne jongensarm zover mogelijk naar binnen steken en de gezakte stroopresten er uit strijken. Maar goed dat ik een blouse aan heb want anders had al die stroop aan mijn arm gezeten. Nu de handen aflikken en zie, de wagensmeer is als sneeuw voor de zon geweken voor de stroop.
En als het weer echt te slecht is om buiten te spelen, (heb ik dat eigenlijk ooit wel meegemaakt ?) dan kun je bij nagenoeg alle bedrijven rustig even naar binnen lopen en even een praatje maken of wat "˜helpen'. Natuurlijk niet al te kort nadat je een zootje rottigheid hebt uitgehaald want dan word je alsnog even afgerekend. Prachtig om zo'n ruwe houten balk in de schaafmachine te schuiven en dan na het gierend geluid van duizend duivels uit de hel aan de andere kant een prachtig gladde glimmende plank tevoorschijn zien komen.
Bij van Gend en Loos heb ik na de paardentractie nog de oervader van de hedendaagse container meegemaakt. Deze werd op een speciale Bedford getrokken over een soort glijbaan met geleide rollen. Vergelijkbaar met de tegenwoordige afvalcontainers. Dat was altijd weer een voorstelling goed voor een paar minuten kijkgenot.
Kijkgenot werd mij ook geboden toen ik op een vroege ochtend na het opstaan naar buiten keek om het werkterrein van vandaag te verkennen en grote vlammen en dikke rookwolken uit de voorgevel van de verffabriek schuin aan de overkant zag komen. Stom, stommer, stomst heb ik mijn moeder geroepen en gezegd dat ik onmiddellijk naar buiten ging om het van nog dichterbij mee te maken. Ja, dat was even buiten de waard gerekend. Voor de duur van de brand kreeg ik huisarrest opgelegd onder de meest stringente voorwaarden. Ik was stik jaloers op een jongen uit de klas want die woonde er stijf tegenaan en die kon dus, naar mijn idee, met volle teugen van het schouwspel genieten. Pas later hoorde ik dat ze onmiddellijk uit hun huis moesten vertrekken en een paar straten verderop onderdak kregen bij familie. Dat maakte weer wat goed!
Eigenlijk zou ik nog uren door kunnen gaan, er komen nog zoveel beelden naar boven drijven, herinneringen uit mijn jeugd maar ik heb mijn eigen vuistregel "Niet meer dan één A4'tje als je het leesbaar wilt houden"
Eigenlijk is alles al gezegd wat betreft de titel van dit topic. De enige die ik nog niet voorbij heb zien komen is de huisbaas die ook trouw elke maand zelf, of namens de verhuurder zijn centjes kwam ophalen.
Ik ben geboren en getogen aan het Boterdiep in Groningen; 't Botterdaip in de volksmond. Een lange en brede straat in zuid-noord richting lopend vanaf de diepenring rond het centrum. In het midden grasperken en daardoorheen liepen in mijn vroegste jaren tramrails die ik ook nog heb zien gebruiken. Maar na het afdanken van de trams ten gunste van de trolleybussen werd het traject verlegd en de rails verwijderd uit het gras en daarmee een voetbalveld annex speelterrein geschapen van een, voor tegenwoordige begrippen, ongekende pracht.
In moderne kreten gezegd had de straat een "˜ongedefinieerd' bestemmingsplan;
Er werd gewoond maar ook gewerkt en vóóral geleefd.
Tussen de woonhuizen waren met kwistige hand werkplaatsen gestrooid met de meest uiteenlopende professies van overwegend kleine middenstanders.
Vanuit ons eigen huis beginnend, en in concentrische cirkels naar buiten werkend zoals een kind dat bij zijn verkenningen steeds verder en verder uitbreidt, waren daar:
Boekbinderij, stukadoor, timmerman, metaalbewerking, loodgieter, melkfabriek, drukkerij, sigarenfabriek, kroeg, houthandel, depot van Gend en Loos, verffabriek, interieurbouwer, kledingatelier, smederij, veetransportbedrijf, ijsfabriek, snoepfabriek, meubelmakerij, meerdere smederijen, de pompenfabriek van Wijk en Boerma, visgroothandel, oud-papier "˜jood', 2 verhuisbedrijven en een carrosseriebedrijf. Als buitenbeentje het laboratorium van de Universiteit. En dan natuurlijk nog 3 kappers, 3 slagers, een schoenlapper, een groenteboer en een kruidenier. En net even de straat uit zelfs een stroopfabriek!
Verder woonden er vooral veel mensen. Gezinnen met kinderen, sommige 1, andere 12 en alles wat daar tussen ligt, bejaarden en mensen van middelbare leeftijd. Kortom, een staalkaart van de samenleving zo kort na de oorlogsjaren.
Ik heb echt even in mijn geheugen moeten graven en heb vast en zeker nog wel iets of iemand vergeten. Hoe het ook zij, wat ben je als kind gezegend om in zo'n buurt te mogen wonen en opgroeien. Het is eigenlijk een groot wonder dat we binnen die luttele 24 uur van een dag kans zagen te slapen, naar school te gaan en dan ook nog eens al deze heerlijkheden die het straatleven ons bood te consumeren in de meest uitgebreide zin des woords.
Waar kun je beter een fikkie mee stoken dan met houtsnippers en spaanders kersvers van de houthandel. En wat is het geweldig om bij de verhuizer te kijken hoe er weer zo'n enorme emigratiekist, een tijdsbeeld uit de jaren '50, op een oplegger moest worden getakeld.
En wat voel je jezelf een kerel als je met veel bravoure onder een, overigens schaapmak, paard van van Gend en Loos door kruipt onder de bewonderende blikken van de meisjes die even later al net zo verwonderd staan te kijken als dat paard ineens gaat staan pissen. Daar valt héél wat uit te leggen!
En daarmee was je nog lang niet klaar want de veewagens wachtten al uren op een nauwkeurige inspectie. Een beetje wagensmeer aan je handen van de koppelingen en koeienstront aan je schoenen mag geen naam hebben want straks moet je toch nog naar de stroopfabriek. Even een paar van die lege stalen drums plat leggen met het spongat naar beneden, 5 minuten laten liggen, dan twee stokjes in de dop en een derde als hefboom om te draaien, en eruit is de dop. De dunne jongensarm zover mogelijk naar binnen steken en de gezakte stroopresten er uit strijken. Maar goed dat ik een blouse aan heb want anders had al die stroop aan mijn arm gezeten. Nu de handen aflikken en zie, de wagensmeer is als sneeuw voor de zon geweken voor de stroop.
En als het weer echt te slecht is om buiten te spelen, (heb ik dat eigenlijk ooit wel meegemaakt ?) dan kun je bij nagenoeg alle bedrijven rustig even naar binnen lopen en even een praatje maken of wat "˜helpen'. Natuurlijk niet al te kort nadat je een zootje rottigheid hebt uitgehaald want dan word je alsnog even afgerekend. Prachtig om zo'n ruwe houten balk in de schaafmachine te schuiven en dan na het gierend geluid van duizend duivels uit de hel aan de andere kant een prachtig gladde glimmende plank tevoorschijn zien komen.
Bij van Gend en Loos heb ik na de paardentractie nog de oervader van de hedendaagse container meegemaakt. Deze werd op een speciale Bedford getrokken over een soort glijbaan met geleide rollen. Vergelijkbaar met de tegenwoordige afvalcontainers. Dat was altijd weer een voorstelling goed voor een paar minuten kijkgenot.
Kijkgenot werd mij ook geboden toen ik op een vroege ochtend na het opstaan naar buiten keek om het werkterrein van vandaag te verkennen en grote vlammen en dikke rookwolken uit de voorgevel van de verffabriek schuin aan de overkant zag komen. Stom, stommer, stomst heb ik mijn moeder geroepen en gezegd dat ik onmiddellijk naar buiten ging om het van nog dichterbij mee te maken. Ja, dat was even buiten de waard gerekend. Voor de duur van de brand kreeg ik huisarrest opgelegd onder de meest stringente voorwaarden. Ik was stik jaloers op een jongen uit de klas want die woonde er stijf tegenaan en die kon dus, naar mijn idee, met volle teugen van het schouwspel genieten. Pas later hoorde ik dat ze onmiddellijk uit hun huis moesten vertrekken en een paar straten verderop onderdak kregen bij familie. Dat maakte weer wat goed!
Eigenlijk zou ik nog uren door kunnen gaan, er komen nog zoveel beelden naar boven drijven, herinneringen uit mijn jeugd maar ik heb mijn eigen vuistregel "Niet meer dan één A4'tje als je het leesbaar wilt houden"
Ahoy Compass
Ja hoor we waren altijd bezig met iets soms wat kattekwaad en soms ook behulpzaam
en daar komt bij je leerde aldoende al was het maar even helpen bij die timmerman of wat het was.
Als kind was je blij met een kleinigheidje
En je had fantasie om wat te maken zo maakte we van een tuinheg plank wel een zeilbootje om mee in de sloot te varen.
en als je wat kattekwaad uit haalde en je was betrapt door de gene dan kreeg je een flik om je oren heen of een schop onder je kont en het was over
Maar we hadden respect voor andermans eigendommen
Ja hoor we waren altijd bezig met iets soms wat kattekwaad en soms ook behulpzaam
en daar komt bij je leerde aldoende al was het maar even helpen bij die timmerman of wat het was.
Als kind was je blij met een kleinigheidje
En je had fantasie om wat te maken zo maakte we van een tuinheg plank wel een zeilbootje om mee in de sloot te varen.
en als je wat kattekwaad uit haalde en je was betrapt door de gene dan kreeg je een flik om je oren heen of een schop onder je kont en het was over
Maar we hadden respect voor andermans eigendommen
-
Cor Leliard
- Berichten: 3418
- Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
- Locatie: Breda
Leuk als je alles zo leest.En dan schiet je ineens weer wat te binnen,
Vlak bij Breda had je het Cadettenkamp,een plaats met heide zand verstuivingen etc etc.Daar oefende het leger veel en kon je nogwel eens wat vinden,Ook kon je er prachtige kuilen graven met tunnels.
's avonds komt de politie aan de deur of ik wist waar kees Knuit en Piet Stuifmeel ware.
Gek dat je die namen nog weet het is dik 60 jaar geleden.
Ik vertelde de politie dat die naar huis waren gegaan voordat wij weggingen.
Enfin om een lang verhaal kort te maken ze zijn nooit thuis aangekomen.
We moesten 's avonds mee met de politie en jeeps om aan te wijzen waar we gespeeld hadden.Toen hebben ze deze twee jongens gevonden in een ingestorte gang.
Had ook eens een lichtkogel gevonden op dat cadettenkamp en uiteraard in mijn zak gestoken.
Ging toen met jongen van Stolwerk naar zijn huis.
(ja,die van de mammoet).maar moeder Stolwerk sloeg je bont en blauw als ze je met munitie betrapte.
Geloof dat ze 12 of 13 kinderen hadden en op het fornuis stond een joekel van een pan snert te pruttelen.
Vlug die klep van de kachel open gedaan en die lichtkogel erin gepleurd.
Enkele minuten later een Jezus klap en de snert zat overal behalve in de borden.
Ben nog nooit zo hard weggelopen Zoef de haas was er niets bij.
Maar moeder Stolwerk kwam de volgende dag wel naar school en moest toen als straf een hele week meehelpen op de voddenkar.
gr uit BReda Cor
Vlak bij Breda had je het Cadettenkamp,een plaats met heide zand verstuivingen etc etc.Daar oefende het leger veel en kon je nogwel eens wat vinden,Ook kon je er prachtige kuilen graven met tunnels.
's avonds komt de politie aan de deur of ik wist waar kees Knuit en Piet Stuifmeel ware.
Gek dat je die namen nog weet het is dik 60 jaar geleden.
Ik vertelde de politie dat die naar huis waren gegaan voordat wij weggingen.
Enfin om een lang verhaal kort te maken ze zijn nooit thuis aangekomen.
We moesten 's avonds mee met de politie en jeeps om aan te wijzen waar we gespeeld hadden.Toen hebben ze deze twee jongens gevonden in een ingestorte gang.
Had ook eens een lichtkogel gevonden op dat cadettenkamp en uiteraard in mijn zak gestoken.
Ging toen met jongen van Stolwerk naar zijn huis.
(ja,die van de mammoet).maar moeder Stolwerk sloeg je bont en blauw als ze je met munitie betrapte.
Geloof dat ze 12 of 13 kinderen hadden en op het fornuis stond een joekel van een pan snert te pruttelen.
Vlug die klep van de kachel open gedaan en die lichtkogel erin gepleurd.
Enkele minuten later een Jezus klap en de snert zat overal behalve in de borden.
Ben nog nooit zo hard weggelopen Zoef de haas was er niets bij.
Maar moeder Stolwerk kwam de volgende dag wel naar school en moest toen als straf een hele week meehelpen op de voddenkar.
gr uit BReda Cor
Il parle Il a parle
