Toen geluk nog heel gewoon was

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14379
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Een reis met een doel, petje af!
Ik sluit me bij Jan aan Geep! Petje af dat je het hebt gedaan.
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"

Gebruikersavatar
Compass
Berichten: 3062
Lid geworden op: 22 jul 2004 11:11
Locatie: Groningen

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Compass »

Geep, ben hier diep van onder de indruk. Begrijp best dat dit voor jouw zeer emotioneel was en is. Geweldige buren die jouw kennelijk op je juiste waarde ingeschat hebben. Chapeau!

Grt
Bert de Boer
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10557
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door jdbvos »

Idd, heel indrukwekkend !
En als ik je was, zou ik er nog niet over peinzen dat 'roze brieffie' (zoals dat stukkie plastic nog steeds genoemd wordt) in te leveren !

Nou even terug op je queeste...een domme vraag wellicht....
Helpt je reis bij het verwerken van alles ?
Wij allemaal kennen (deels) je verhaal en ervaringen, en weten hoe het jou nog steeds heel erg bezighoudt....
Het was uiteraard een hele emotionele ervaring in je jeugd die diepe littekens heeft nagelaten, maar kun je dit nu beter 'plaatsen' en er iets gemakkelijker mee omgaan ?
Ik heb die tijd niet meegemaakt, maar ik denk dat als ik een dergelijk diepgaande ervaring weer terug zou halen, ik ook weer in diezelfde gemoeds-onrust zou komen, en mijn woede juist zou aanwakkeren....
Of heeft het voor jou (u) nu "een ander plekje" gekregen op één-of-andere wijze ?
Hoe gaat het nu met je ?
Oost, west...ook best
Gebruikersavatar
Cor Leliard
Berichten: 3418
Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
Locatie: Breda

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Cor Leliard »

Hallo Geep,
Klasse wat je gedaan hebt en moedig, omdat het heel veel emotie teweeg brengt .Ik geloof dat het je ook een goed gevoel geeft.
Je bent ze niet vergeten. Je was ze ook niet vergeten, gezien je eerdere artikelen.
Maar nu heb je ze weer " bezocht "
groeten uit Breda
Cor
Il parle Il a parle
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Geep »

Heren U allen bedankt voor uw, bijval en waardering.
Een droom, heeft ook de kans, werkelijk te bestaan!

Ver weg in mijn jeugd, was ik echt geen lieverdje, (nu nog niet!) spijbelen en door de stad schuimen ging mij beter af. Door mijn kennis van de stad zijn onderduikers gered. Zelfs mijn fanatieke moeder, wist het niet, evenmin haar ondergrondse organisatie. Hoe minder het wisten, was wel veiliger, ik bracht hen weg naar het punt van afspraak, ik had 3 mogelijkheden. Maak nu nog niet bekend; Hoe? Nooit.

Openbare Oudenschansschool aan de Batavierstraat en Uilenburgerstraat. Amsterdam Centrum. Midden in de Jodenhoek!
In de eerste klas ging ik leren schrijven, hanenpoten onleesbaar, volgens die juf, was ik een dromer die gauw afgeleid was.
In mijn herinnering was dat mens een sadistisch secreet, als in de klas iets niet goed ging, stond zij als een Papoea totempaal met uitpuilende ogen, boven op haar stoel of tafeltje te krijsen. Het gevolg dat de klas bang was, er waren kinderen die van angst plasten. We kregen nooit een klap of tik, wel een gemene stomp tegen onze bovenarm.
Als zij gek werd, sloeg zij met stuk hengel. Ik was wel benauwd, maar moest ook lachen.
Ik vertelde mijn verhaal thuis, over die gekke juf………kreeg ik nog een keer de wind, van voren!
,,Wat er op school gebeurt, hoef ik niet horen, Ik heb er maar een, jou!’’
Jou juf, heeft een klas vol, als zij je straft geeft heb je verdiend, zij gaat haar gang maar.
Het gevolg, ik vertelde thuis niets meer, in feite kreeg ik er zelfs nog straf overheen. Mijn eerste studiejaar moest ik herhalen, bij dat schoolmens werd mijn Westfriese koppigheid sterker, beter ontwikkeld, eigenwijzer, per dag werd ik gewiekster…niet meer over incidenten praten.
Ik bleef zitten in de 1e klas, kwam onder de hoede van de strengste en rechtvaardigste juf, van de heeeele wereld. Juf Korthals!
Met haar ogen bedwong zij de hele klas, soms meer dan 50 kinderen.
Zij kreeg invloed op mij (ten gunste) Ik vloog voor haar, uiteindelijk hielp zij mij, met alles, ook met raad, zij heeft ook mijn moeder, eens stevig recht gezet.
Het gevolg van deze actie, heb ik flink gevoeld.
Mijn taal en schrijven was, nou ja !! Over rekenen hebben het maar niet.
Op mijn eerste rapport van haar,
,,Geepie, moet nog een boel inhalen, hij is volkomen apathisch.’’
Is wel het enige rapport wat nu nog in mijn bezit is! (en mijn sloepgastdiploma)

De tragische 11 stedentocht 1942, ik was gek op schaatsen!
Er waren drie schaatsers overleden. Dat heeft een enorme indruk op mij gemaakt, ik wou het opschrijven voor later! Ik had in ‘n jongensboek iets over dagboeken gelezen Mijn moeder vond het maar malle pret op zolder, zij wist niet wat het was.
Juf wel, die zag schijnbaar haar kans en sloeg toe. Zij hielp mij verder.
Totdat ik er achter kwam, wat mijn moeder uitspookte.
Alles op schrijfgebied werd vernietigd, het ergste, zij wist van niets en ontkende het.
Ik hield mijn kop, en ging na schooltijd op school verder, het mocht van juf, van Meester Blok,
de hoofdonderwijzer ook.
Later ging de Gymleraar meester Piet Otto*, mij helpen om het als verslag, te schrijven,
niet als een vertelsel of verhaaltje, gewoon de werkelijkheid, wat ik zag, observeerde, ergens
meemaakte op straat.
En als dagboek beschrijven, wel in mijn eigen woorden!
Geen kranten oid. overschrijven, niet na-apen, dat is dan allang bekend.
*Meester Otto; zeggen, of roepen mocht wel, Meester Piet, niet!

Doordat mijn moeder al twee zoons eerder verloren had was zij star, en hard.
Het maakte niet uit, wat, hoe ik het deed, knutselen, tekenen of schrijven, niets was goed!
Wat ik op straat meemaakt hoefde ik thuis niet te vertellen, je liegt dat je barst.
Zo werd het schrijven, het verwerken van de ellende, vriendjes, buren die voorgoed verdwijnen, langzaamaan omgezet in kwaadheid, ook naar mijn ouders!
Mijn vader was eens in drie maanden, drie dagen thuis.
Daar had ik ook niks aan, aan die gannef besteed ik maar weinig woorden.
Ik was pas goed als; berichten & boodschappenjongen, voor de ondergrondse organisatie van mijn ouders. Hier heb ik nooit tegen geprotesteerd, buiten de deur nooit over gepraat met anderen, met geen mens.
Als ik thuis mijn verhaal wilde vertellen, over mijn opdrachten en tochten!
Kreeg ik als respons, ,,Ja…. Dat zal wel, en je houd je kop dicht.’’
- Nooit eens; ,, dat heb je goed gedaan’’-
Door de omgeving waar ik woonde (Jodehoek/Waterlooplein) merkte ik genoeg op, ik was maar een snotneus en begreep toch niet het ,,waarom’’
Aan mijn moeder vragen hielp niet, als ik toch bleef zeuren,
moest ik voor straf op de stoel in mijn kamer zitten.
Ik heb het gevoel dat hier de aversie tegen mijn familie ontstond!

Mijn juf, de meesters hebben mij enkele feiten verteld. Onze joodse buurman aCatan onder ons heeft ook enkele Duitse regels uitgelegd.
Ik zag mijn buur en schoolvriendjes verdwijnen.
s’Nachts transporten, lopend door de Staalstraat, op weg naar Hollandse Schouwburg.
Soms had ik s’nachts in bed geplast. Gevolg, een flink pak slaag.
Aan de ene kant het leed, aan de andere kant, de hulp voor de organisatie, en ik kreeg soms als snotneus, klussie’s, spelende straatjongens vallen niet op!
Op die manier heb ik die oorlog tijd anders beleefd, anders, als mijn vriendjes en klasgenootjes,
thuis werd nergens overgesproken.
Doordat ik door de stad zwierf (veel spijbelde) maakte ik ook razzia’s mee, zag wat er gebeurde,
van ingesperde fietsen, handkarren, controle op PB’s, persoonsbewijzen, opzij gezette mensen,
meest mannen onder bewaking van Groenen. Duitse politie.
Mij werd thuis wel toe gebeten, wil je, je grote smoel houden. Daar heb je niets mee te maken.
Door dit alles werd ik thuis echt stiekem, ook voor mijn eigen veiligheid. Ik vertelde niets meer van straat.
Hoe en wat ik deed, Juf Korthals heeft in die tijd, mij veel uitgelegd en verteld, wat er plaatsvond.
Voortaan mocht ik op school mijn verslagen opschrijven.
Met mijn schrijfwerk bleef ik stug doorgaan, ook veilig op school.

Ik wist wat er gebeurde met onderduikers, ook met joodse mensen, als zij opgepakt
waren. Het schrikbeeld ,,Sofort Abführen’’ ‘t Was voor mij de reden, om toch de opdrachten,
van thuis te doen.
Veel onderduikers kwamen bij ons langs, vriend, en vijand, ook die werden geholpen!
Kleur, ras en aard en religie was niet belangrijk.
Dan komt de vreugde van de bevrijding, vreugde, met het slechtste nieuws ooit!
Miljoenen, waar onder ook mijn liefste vriendinnetje Greetje.
Mijn belofte aan haar is pas na ruim 50 jr. gebroken.
Mordchel heb ik na jaren, echt terug gevonden!
Vandaar dat wij deze pelgrimage tocht wilden onder nemen.
Mordchel zijn plekje is ons bekend, is het ’n recht dat zijn familie ook bezocht moet worden.
Ook mijn vermoorde school en buurtvriendjes.
Ik heb eerst 3 maanden op de joodse school doorgebracht voordat ik op last van de nieuwe regels naar een andere school moest. Van de ene dag op de andere waren er legen banken in mijn klas, ook in andere klassen. Op een ochtend was de school dicht.
Ik werd steeds minder gevraag, bij joodse buren binnen te komen voor gas en licht aan en uit te doen, kleine boodschappen halen! De grote angst en vraag; Wanneer op transport?
Op mijn gracht waar ik woonde waren maar 9 niet joodse kinderen ( 6 meisjes, 3 jongens.)
De Joodse ouders en kinderen en onze vriendjes (we wisten niet beter) die woonden nu allen bij elkaar in Westerbork!
Dat veranderde door dat veel huizen die leeg stonden, opnieuw bewoond werden.
Hoofdzakelijk door evacuees, van de kust. Die geen weet hadden van zich in eerder buurt heeft afgespeeld. De geschiedenis van hun nieuwe woning!

Die 5 jaar; 1940/45 was de kiem, voor wat wij mijn vrouw en ik nu hebben ondernomen.
Wij spreken over onze ,,pelgrimstocht’’, van af het moment dat de eigenaar ons uitzwaaide zijn wij ons er van bewust, dat wij geen toeristen zijn, op weg naar mooie zonovergoten toeristische plekken……,
Het is niet, het Campo Santo; in Genua…..,
Evenmin de, toeristentrekker in Parijs; Père-Lachaise….,

Wij gingen, gewoon….
Wie weet hoeveel echte joodse nabestaanden hier komen.
Wie weet hoe vele het persoonlijk nog meegemaakt hebben.
Ik wel, als getuige, die groep wordt wel kleiner.
Ik hoop niet dat wij de laatste bezoekers waren.

Je bent op een leeftijd om te leren, Aap Noot Mies, na de schooltijden, op straat leer je dat met luchtalarm je moet gaan schuilen, leer je dat die straat gesperd is, wegens een razzia, leer je dat joodse burgers op bruggen, straathoeken en pleinen moeten verzamelen, leer je dat deze mensen zomaar van uit niets,
door bewakers geslagen worden, leer je dat huisvaders hun fietsen moeten inleveren, je leert van alles,
leert dat je buurvriendje dood naast je neervalt.
In die schooljaren tijdens de oorlog, leer je schrijven, rekenen en lezen, tekenen,
die lessen vergeet je toch ook niet.
Leer je dat de wereld groter is, dan alleen Mofrika!! Was toen een spotnaam voor Duitsland,
hel land van de Mofrikanen!
Leer flarden van hun taal, dat kwam mij later van pas, bij mijn pleegouders in Zwitserland.

Omijn we omijn!

Met hulp van bekenden, is in het tijdperk van de PC al een begin gemaakt, de hele zooi/geschiedenis over te zetten]
Door het een en ander met een MSX? apparaat? van Sony?, op cassettebandjes te plaatsen??. Veilig gesteld! Nadat alles eerst op foto-fiches gekopieerd werd?
Ene makke als ik weet, hoe en wat er gebeurde. Ik vertrouwde op ervaring!
Ik wist hoe groot het geschrevene was, nu zag ik alles bij elkaar. Wat een papierbende!
Redelijk op jaargang! Hanenpoten, van hiero tot daaro, taal en (gecorrigeerde) schrijffouten ouwe schriften, uit elkaar gevallen agenda’s, A4 schrijfblokken, dan ben je even stil, je raakpunten van je leven…., en hoelang nog…., wat komt er nog bij, wat komt er achteraan……..

nebbisj….

Vrgr. Geep.
Patru (R.I.P)

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Patru (R.I.P) »

Geep schreef:Ik bleef zitten in de 1e klas, kwam onder de hoede van de strengste en rechtvaardigste juf, van de heeeele wereld. Juf Korthals!
Dat is weer mooi verteld Geep. :)
In het boek "De laatste keuze" van jouw schoolgenoot Philip Mechanicus staat een mooie anekdote over Juffrouw Korthals. Ik heb 'm al eens eerder geplaatst maar hij is leuk genoeg voor een 2e keer. :-D
Oudeschansschool.jpg
Oudeschansschool.jpg (434.25 KiB) 3202 keer bekeken
Groeten, Paul G.
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Geep,''petje af'' voor jou en de vrouwe.
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Geep »

Chinese Annie
Voor het eerst, kom ik in Singapore, in de straat van Johore, bij poort nummer 9. meren we af.
Een pokke end van de stad, wel bereikbaar met bus no. 11. (25 Sing.dollar cent, voor korte of hele lange ritten, maakte niets uit! )
Op raad van mijn hutmaten, moest ik bij het Connoll Hause, aan het einde van de Orchard Road, uitstappen op Singapore Place, oversteken tegenover het Connoll Hause, waren 4 of 5 shops waar je goed en goedkoop kon inkopen.
De zaak ,,Ann Soon Hing’’, een mooie bazaar, viel in de smaak, grote keus, vriendelijke verkoopster. Niet traditioneel gekleed, wel smaakvol.
Kreeg gelijk een flesje 7up. Het eerste wat ik direct kocht, was een verrekijker*.
Tijdens deze vaart kwamen we door de Rode zee, haalde we sleeptransport in.
Er was, niemand op het voordek met een verrekijker, even een moment beschikbaar stellen was niet mogelijk!
Made in Japan, hij staat nu opzij (oud en versleten, net als ik!) van het toetsenbord voor de merknaam, ik kom nu pas tot de ontdekking datie merkloos is, wel 3x getest, prisma 7x50 in varkensleren tas.
Heeft nu veel vaar en loopuren achter zich liggen. Hoe vaker je hem gebruikt hoe goedkoper hij wordt.
Souvenirs en Aziatische kits, overbodig genoeg! Ik doe eerst de praktische aanvullende huishoudelijk boodschappen.
Kijk dan eens naar wat mooi handsnijwerk, ik ben gek op kunstvoorwerpen, vooral door mensenhanden, gemaakt.
Zie een pracht van ’n kamferkist! Mahonie. Fijn en goed uitgesneden, niet machinaal gefreesd. Vlakken mooi gepolitoerd. Koper en messingbeslag, vakkundig geciseleerd! De beide zijkanten, beelden een rivierlandschap uit.
Brugbogen zijn wat dieper uitgesneden, bestemd als handgrepen.
Meer dan een meter breed! Echt geen handkoffertje!
Toch was mijn hebben groot! Transport naar thuis was mogelijk, ruimte zat.
Ik vond het wel netjes, toestemming te vragen aan mijn chef! Uiteindelijk was ik, de jongste, de laagste in rang, voor het eerst aan boord! Van de Oranje!
Ook nog m’n eerste reis. In principe had ik nog geen status opgebouwd!
Je vaart bij de Heren. Mij. Ja toch…., rang en stand, en zo…….juist!
Mijn rangstatus was toen; Souschef, van de lege waszakken, niet hoger!
Ik spreek met Chinese Annie** af, dat mijn schip eerst nog ruim 2/3 weken naar Jacarta gaat, op de terugweg weer afmeert, in Singapore, en misschien dan verder de koop kan regelen.
Zij belooft mij dat ze de kist, 2 retour reizen vasthoud. Neen mijn boodschappen mee.
Schuim verder de stad in. Wat een bende, en toch pakt de stad mij. Maak veel foto’s.
Bij toeval zie ik een bushalte met no. 11
Blijf wachten tot er een bus komt, laat de chauffeur, mijn heenreiskaartje en walpasje zien, ik had geluk. Ik mocht mee voor niets! Laat wel al mijn klein geld achter.
Was mooi op tijd aan boord.

Over Jacarta weet ik niets, het tijdperk van de niet gewaardeerde Orang Blanda, was inmiddels een vaststaand feit, volgens de nieuwe regels van Sukarno, was ik niet meer welkom.
Had ik hiervoor een deel van mijn school/vrije tijd doorgebracht in het Tropenmuseum.
Soekarno, mocht van mij de hoogste Tamarinde boom in.
Als ik ‘n duur clandestien walpasje bekostigde. Was ik welkom. Ook bij de havenmeester.
Hij sprak heel duidelijk Bahasa Nederlands. Ik ook, zei hem helder dat ik de palmbomen op Malakka, toch mooier vond dan in dit land. Uiteindelijk ben ik zeevarende en wil zo het uitkomt wat van de wereld zien, als ik wat meer wil weten, over Indonesië sla ik wel onze koloniale fotoboeken open.
Ik wenste hem een fijne toekomst.

Tussentijds was de kamferkist aan boord al besproken. Jos mijn chef had er geen moeite, wat de opslag in het magazijn betrof. Op de terugreis, kon ik weer even op visite bij Annie, voor de aankoop van 7 kisten ??
Mijn kamferkist werd apart ingepakt, onder douanetoezicht, eventuele transport schade voorkomen, wegens de politoerlagen.
Mijn verhaal aan boord over mijn toekomstige aanwinst. Bracht andere op het idee, om de aankoop collectief uit te breiden. Annie regelde het transport naar boord.
Mijn kist…..uh! Hum…! Ging apart. Onder toezicht van…….?
Een oud verschrompeld vriendelijk Chinees mannetje met een mond vol, 1 bruinrode tand , verkleurd van tabak of sirih kauwen.
Ik noemde hem maar ouwe Spen; chef of voorman?
Met zijn povere betjak, scharrelde hij zijn kostje en leven, bij elkaar.
Hij had het druk, wist naar welk schip het transport naar toe moest.
,,Oranje’’ Kapal poetih, banyak besar! Grote dikke witte boot ,,Oranje’’
We lagen nu wat dichter bij de stad, poort nummer 1,
Mijn kamferkist ging met de douane mee, naar boord, de andere kisten werden ook verzorgd onder leiding van Spen. Van de andere kopers/eigenaars, kreeg Spen een stevige waardering.
Door Spen werd ik gelijk bevordert, tot Sep Satoe. 1e Chef, tot grote hilariteit, van mijn werkelijke chef.
Ik heb Spen meegenomen naar de scheepswasserij, daar werkten de Chinese scheepswassers ook uit Singapore, schijnbaar was hij bij hen bekend, hij mocht mee eten.
Ouwe Spen, zal nog wel eens langs komen.
Vrgr.Geep

* In de Rode zee lopen we, in de middag mijn broer achterop, hij was op weg naar Perz.Golf.
Hij had een via de marconist een praai verzonden.
Op de brug v/d Oranje was verwarring, voor wie bestemd??
Ik had toen nog geen verrekijker, even een moment vasthouden,
van een andere opvarende was niet de regel.
Tot mijn verwondering, kwam de 1e stuurman, mij een scheepstelegram, privé in onze hut
brengen, voor mij bestemd, met een excuus, dat het telegram te laat werd aangediend,
de 1e stuur, was naar zijn grootvader vernoemd , ik ook!
Wij hadden de zelfde voornamen.
Zijn absoluut geen fam. van elkaar. Was aan boord verkeerd bezorgd, bij hem.
Hij snapte er niets van, ook de ondertekening niet, alleen de voornaam van mijn broer!
Een retour praai, bracht de oplossing, de marconist zou de administrateur inschakelen voor
verdere afhandeling, via de civiele dienst.
Dat wilde de 1e stuur niet, die wilde zijn jongere naamgenoot treffen.

** de echte Amsterdamse ,,Chinese Annie’’, was haar naamgeefster.
Een dame uit het roodlichtgebied, die zomaar zonder, noodzaak op de
Oudezijds Achterburgwal vermoord is!
Jos Komen (R.I.P)

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Een dame uit het roodlichtgebied, die zomaar zonder, noodzaak op de
Oudezijds Achterburgwal vermoord is!
Magere Josje werd toen toch ook vermoord?
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Toen geluk nog heel gewoon was

Bericht door Mart Hoogedoorn »

En ''natte sjaan '' vierde hoogtij in Den Helder :oops: :)
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook


Plaats reactie