Ode aan een bijzondere hond

[Joop]

Vervolg van het topic Words of Wisdom pagina 25:

Een voordeel bij het nemen van een hond is de keuze van het ras. Dat lukt je moeilijker met een kind want in soorten vrouwen heb je niet zoveel keus. Het moest in ieder geval een middelgrote hond worden met een korte vacht want aan verharende honden had ik een broertje dood. Het moest ook een teefje worden want die zijn na één zit meestal klaar tijdens het uitlaten en aan lange uitlaat-sessies had ik een hekel. Van een eindeloos urinerende reu moest ik niets hebben want daar had ik dus het geduld niet voor. Liefst met een lange snuit want dan had ik toch nog enige houvast als ik de hond een andere kant op zou willen laten kijken. De keuze viel na veel wikken en wegen op een Dobermann. In een boek van Allister Maclean had ik reeds gelezen dat met deze honden niet te spotten viel. Een ontsnapte krijgsgevangene in WW2 was subiet uit de boom geklommen om zich over te geven toen hij hoorde dat naderende Duitsers enkele Dobermanns bij zich bleken te hebben.

De zoektocht naar een geschikte naam werd bemoeilijkt door het feit dat de letter van het nest waarin ze was geboren met de letter Y begon en Yvonne ga je een hond niet noemen. In een boekje van kampioenen vond ik slecht één naam en dat was Yucca. Toen ik het hondje helemaal uit de kennel in Duiven had gehaald, op de verjaardag van mijn toenmalige vrouw, bleek bij thuiskomst dat de jarige van reeds aanwezige visite een Yucca plant had gekregen. Dat was niet het eerste toeval want eerder had een kroegmaat mij reeds toegelispeld dat als ik een hond zou nemen het een Dobermann moest worden want daar had hij reeds een jaar eerder kennis mee gemaakt en met veel verdriet weg moeten doen omdat het flatje waarin hij woonde er te klein voor bleek en trouwens ook door de betreffende Dobermann kort en klein werd gehouden als hij ’s-avonds moe maar voldaan van het werk arriveerde.

Nadat het hondje met zijn kleine scherpe melktandjes speels naar de kuitjes van de rap op de bank vluchtende kindertjes had gehapt werd al snel duidelijk dat de opvoeding van het hondje en de kindertjes nog menige moeite zou kosten. Eten had ik van de kennel voor enkele weken mee gekregen. Dat waren zakken van 50 kilo met een roodachtige substantie waarmee de grond op de strook beneden de flat na enkele weken rood zou kleuren. Ik kreeg medelijden met zoveel devotie dat ik het schilderwerk wat liet vermengen met pakjes kopvlees en ander stinkend spul. In variatie kon ik kiezen uit 7 verschillende overblijfselen van dierlijke kadavers maar het hondje genoot er zicht- en hoorbaar van.

Wordt vervolgd want in één keer gaat het een heel lang verhaal worden. Ik zal er dan ook een paar foto’s bijzoeken. De Garoeten Joks

[Joop]

Een vervolg moet nooit lang op zich laten wachten. Zeker niet na zulke aanmoedigende woorden van onze alom gewaardeerde Jos Komen wiens forumdeskundigheid ik na zovele jaren zeer hoog acht.

Deel 2
Het hondje kreeg ik uit de kennel mee met een afgeknipte staart en gecoupeerde oortjes. Het zag er niet uit met die restanten van haar oren kruislings met pleisters over haar kop geplakt. Er was mij eerder verzekerd dat dit geen pijn zou doen en dat het beste was voor het beestje anders zou zij er later verwondingen aan kunnen overhouden bij het stoeien met andere honden.

De keus was op dit hondje gevallen omdat zij als enige van de vijf puppen direct naar ons toe was komen scharrelen, opgetild wilde worden en daarna hartstochtelijk was begonnen met 'zoenen'. Het hondje zocht ons uit als het ware. Het was tevens de enige pup die nog niet verkocht was dus daar kan het ook aan gelegen hebben. Bang om niet in een pleeggezin te worden opgenomen. Nu hadden ze het op die kennel best naar hun zin. De houdster vertelde ons dat pa hond, ma hond en nog een paar van die rakkers een hol hadden gegraven en daar een loslopende kip in hadden verstopt.

De baas van de kennel was een stokoude Mercedes aan het opknappen maar die zag eruit als nieuw op de nummerplaten na dan. Hij vertelde dat hij de holten in de draagbalken had ingespoten met afgewerkte olie om roestvorming te voorkomen. Ze woonden nog in een Caravan maar daarachter verrees een knots van een villa die de man eigenhandig in elkaar aan het zetten was. Maar ik dwaal af want het gaat tenslotte over de hond en niet de hulpverwekkers.

Naar mijn auto nam ik het beestje mee in een doos en zette het voor de passagiersstoel op de grond. Onderweg keken mij tussen de gleuven door een paar angstige ogen aan. Ik moest mij beter op de weg concentreren. Het was 200 kilometer te gaan. Troostende woorden leken het beestje op zijn gemak te stellen. Ziedaar het eerste bewijs dat het een brave, luisterende hond was. Niets was minder waar.

Het heeft me een jaar geduurd om de hond 11 verdiepingen naar beneden en omhoog in de lift te laten zitten. Ze werd steeds groter en daardoor de ruimte beperkter. Wat keken die medebewoners mij vernietigend aan. Gelukkig zou dit niet langer duren want toen we besloten een hond te nemen wisten we al dat we binnen het jaar een woning op de begane grond zouden krijgen en mocht ze dus in het eerste jaar flink wat huishouden voor wat betreft het tapijt en andere huisraad. Dat hebben wij geweten.

Met kerst vonden wij het verstandig de hond met de riem aan een deur vast te binden omdat wij elders waren uitgenodigd om te komen eten. Alle breekbare spullen hadden wij zorgvuldig uit de buurt gezet om zo eventuele schade te beperken. Op de een of andere manier hadden wij dat toch niet goed gedaan want toen wij thuiskwamen bleek dat ze de kerstboom te grazen had genomen. Ballen stuk, piek gebroken, verlichting aan gort en overal engelenhaar.

Als ik erg boos ben ga ik maar een eindje wandelen om ongelukken te voorkomen. Het hondje nam ik mee. Ik weet niet meer of het dezelfde dag was of de volgende maar het hondje deed moeilijk toen zij probeerde haar grote behoefte te doen. Ze bleef maar gekromd staan en toen ik het zaakje in het donkere park wat beter bekeek zag ik iets wits uit haar achterste steken. Ik pakte een stukje papier dat ergens op de grond lag en probeerde het eruit te trekken. Dat vorderde langzaam maar aan het witte stukje kwam geen eind. Ik trok er de hele kerstslinger uit van circa drie, vier of vijf meter. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen. Hoe kan een hond zo dom zijn.

Dit is nog maar een fractie van wat ik met haar zou meemaken. Daar gaan we dus weer in een volgende aflevering mee door. Een enkele foto heb ik nog en zal ik later er tussen in plaatsen. De rest van het spul ligt bij mijn ex die ik binnenkort maar met een bezoekje ga vereren. De Garoeten Joks

[lp]

Er zijn nog al wat uitdrukkingen en begrippen waarin honden een rol spelen.
Zoals:
De hond in de pot vinden; Hondsdagen; Hondenwacht; Hondeleven; Honde ogen; Als honden blaffen dan bijten ze niet; "Wacht u voor de hond"; Hondeweer; Het regent katten en honden; Hondsvod; Hondekooi; Hondevoer; Hondsmoe; Hondeneus; Hondelul; Waaks als een hond; Het jaar van de hond; Man bijt hond; Honde ogen; Trouw als een hond; Daar lusten de honden geen brood van; Wie een hond wil slaan, vindt altijd wel een stok. Bijgaand maar weer eens een foto van de scheepshond van de Neder Ebro, nu aan het spelen met bediende Henk Nobel.

[Joop]

Leuk dat je er ook bij bent LP. Hier kan ik nog vele verhalen met foto’s kwijt over die gekke, lieve, trouwe, ongehoorzame viervoeter van mij. Intussen kan ik een beetje bijkomen van al die SMN verhalen. We hebben natuurlijk nog wel wat materiaal maar dat kan worden ingezet voor beantwoording mocht er onverhoopt nog een liefhebber op dat topic verschijnen. Ik ga nu verder met het volgende deel van Yucca van der Hoogherweide de illustere Dobermann Pinscher. De Garoeten Joks

Deel 3
De verhuizing naar beneden verliep zonder mankementen. Fijn voor de hond want in de buurt van het nieuwe huis was een klein parkje waar ze met andere honden kon ravotten. Snuffelen aan haar achterste was er niet bij. Dat kwam zo. Toen ze klein was nam tijdens het uitlaten een grote buldog haar plotseling van achteren te grazen. Vanaf dat moment werd elke hond die om haar heen liep argwanend met haar ogen gevolgd. Zodra ze een natte neus voelde draaide ze zich om en gaf ze een snauw. Probeerde de aanrander het een tweede keer dan volgde een snauw met een ontbloot gebit. Werd het een derde keer geprobeerd ontstond er een achtervolging waarbij de snuffelaar een paar fikse knauwen moest incasseren. Flexibele response in optima forma en keurig gedoseerd. Ik zou nog veel van haar leren.

Voor het krijgen van puppies was dus geen ruimte maar dat was toch al niet mogelijk omdat de dame haar baarmoeder was kwijtgeraakt door één of andere ontsteking. Het litteken wat zij op de buik had was minstens 40 centimeter lang en toen zij voor een tweede keer geopereerd moest worden was dat op precies dezelfde plek. Ik vroeg aan de dierenarts of hij er een ritsluiting in kon zetten want als dat zo door ging zou ze mij financieel ruineren. De tweede operatie was nodig door een ongelukje bij een mislukte acrobatentoer van haar.

Door het parkje liep namelijk een droge sloot waarin de bedding uit louter grote kiezelstenen bestond. Of het ooit de bedoeling was geweest daar water door te laten lopen is mij altijd een raadsel gebleven. Ja misschien bij 20 meter boven N.A.P. Yucca speelde graag met die keien. Ze nam er dan één in haar bek en met een ferme knik wierp ze hem dan omhoog om hem vervolgens weer proberen op te vangen. Dat ging een keer zo perfect dat de steen in haar slokdarm schoot. Toen steen er na een paar dagen niet langs natuurlijke weg was uitgekomen, maar ook haar grote behoefte niet, was een bezoekje aan de dierarts onvermijdelijk. Yucca bleek moeilijk onder narcose te krijgen. Om met haar de wachtkamer binnen te gaan was al een hele prestatie. Ze verzette zich met poot en tand. Uiteindelijk lukte dat natuurlijk wel.

Wat een prachtig gezicht daar in die wachtkamer. Al die verschillende dieren. Poezen, cavia’s, papegaai en nog een paar uitheemse beesten waarvan ik de naam niet eens ken. En allemaal elkaar aanstaren. Yucca was gek op andere dieren maar niet heus. Gelukkig kreeg ze alvast een spuitje. De deur van de operatiekamer ging open en oeps daar stond de hond weer alert overeind met de tanden ontbloot en een luid gegrom. Zo, zei de assistente we zullen jou nog een spuitje geven. Er moest nog een derde gegeven worden en toen hing haar tong bewegingloos uit haar bek. Liefdevol legde ik haar op de operatietafel. Toen ik haar terugkreeg zag ik alle hechtingen gewoon zitten door een roodachtig spul heen. Verband of pleisters zou de hond er toch weer aftrekken zei de assistente en zo kon ze zelf de wond schoonhouden. Het is weer helemaal goed gekomen.

Wordt vervolgd.

[Joop]

Deel 4
Het hondje bleek gek te zijn op voetbal. Geen bal was veilig voor haar. Ik liet haar uit langs een paar voetbalvelden waarop dat moment werd gevoetbald. Het leek mij wel veilig want de drie velden waren omrasterd. Net toen ik het verste punt vanaf de ingang had bereikt maakte ik haar riem los. Dat had ik natuurlijk niet moeten doen want ze ging er als een speer vandoor. Ik erachter aan. Hijgend en puffend liep ik het achterste veld op en ja hoor, ze had het spel doodgelegd en al happend naar de bal renden 20 spelers, 2 keepers, 2 grensrechters en de scheids achter haar aan. Gelukkig hadden ze er wel schik in en vroegen na de wedstrijd of ik haar in de goal wilde zetten. Ze hield alle ballen er uit, echt waar. Nu werd er natuurlijk niet hoog in de kruising geschoten maar gooiden we de bal. Vervolgens sprong ze dan al happend omhoog naar de bal maar die sprong telkens af op haar neus en kaatste vervolgens weer het veld in.

Dat kunstje deed ze ook als het sneeuwde. Dan liep ze hard op en neer langs het huis, steeds in de lucht springend, happend naar de sneeuwvlokken. Maar over het voetbal, stond mijn ex eens toe te kijken hoe ik er in het veld vanaf bracht. Ze had een mooi wit leren pakje aan het was stervens koud. Riem om de pols en hand in de broek. De bal ging over de lijn, inworp. Yucca wilde de bal wel even terug in het veld brengen en scheur, de broek ging aan flarden. Uitlaten op het strand was ook een feest. Ze rook de zee al van een kilometer afstand en ging dan recht overeind staan in de auto. Trekken aan de riem en als een kogel vloog ze weg. Al lopend naar de vloedlijn vond ze het prettig om telkens vlak achter of voor ons langs te denderen. Het zand spatte dan om je oren.

Ze zag twee jongens spelen met een bal en weg was ze. Het heeft me een uur gekost om haar te pakken te krijgen want de bal bleef lek in haar bek steken aan een van die puntige hoektanden. Toen ik haar te pakken kreeg ging ze natuurlijk direct aan de lijn en werd de wandeling voortgezet. Na een kilometer of twee ontriemde ik haar weer want de voetballende jochies waren nog maar een schim aan horizon. Alleen Yucca kon ze kennelijk nog duidelijk zien want weg was ze. Hetzelfde tafereel herhaalde zich weer en dat was de enige keer dat ik het voor elkaar heb gekregen haar aan haar nekvel in het rond te zwaaien zo kwaad was ik.

De weg terug naar huis lag ze dan altijd lekker uitgeput achter in de auto met de ogen gesloten. Ze voelde aan het sturen van de auto wanneer we het huis naderden. Bocht naar links, 30 meter, bocht naar rechts, 30 meter bocht naar links en dan zat ze al weer rechtop. Hevig verlangend naar een bak met water want al dat happen naar het zeeschuim had haar behoorlijk dorstig gemaakt. Honger had ze niet meer want op het strand kreeg ze altijd een ongefrituurd frikadelletje. Wat een hondenleven hé.

Wordt vervolgd.

De foto's van Yucca moet ik nog krijgen zodat ik ter illustratie wat foto's van andere puppen toevoeg waarvan de oortjes niet zijn gecoupeerd. Staat ze ook wel leuk maar als ze ouder worden vind ik die gecoupeerde beter. Mag niet in meer Nederland.

[Joop]

Deel 5
Aan water had ze een hekel. Dat was natuurlijk de schuld van haar opvoeders. Wanneer Yucca straf verdiende kreeg ze met de plantenspuit en mocht ze een poosje niet uit haar mand komen. Ik tik hielp niet, daar deed je alleen jezelf pijn mee. Ze had een kop als graniet. Ik heb wel eens gedacht dat men de structuur van haar hersenpan heeft gebruikt voor het synthetisch namaken en het Kevlar hebben genoemd.

Een opvoedcursus was aan mij niet besteed. Toen ze drie maanden oud was ben ik een naar zo’n cursus wezen kijken. Gelukkig moest ze voor deelname eerst zes maanden worden want van wat ik zag werd ik helemaal niet goed. De baasjes werden namelijk continue afgeblaft door de trainer. Dat zal wel ergens goed voor zijn geweest maar niet voor mij.

Als de hond teveel naar hond begon te ruiken was het een hele toer om haar op de flat in het lavet te krijgen. Dat lukte beter op de begane grond want daar namen we haar gewoon mee onder de douche. Met de deur dicht uiteraard. Als de tuin moest worden gesproeid en Yucca nieuwsgierig kwam kijken wat je aan het doen was richtte je altijd de straal even op haar. Dat vond ze niet prettig maar ach van een beetje plagen ging ze niet dood.

Die watervrees had natuurlijk meer leuke momenten. Op het ijs bijvoorbeeld zag ze een stel eenden die zich bij een groot opengezwommen gedeelte in de zon stonden te koesteren. Ik was op een veilige afstand het ijs opgelopen maar dat had geen zin want Yucca zette het op een lopen over het gladde ijs zodra ze de eenden gewaar werd. Haar snelheid nam gestaag toe want in het begin slipte ze een beetje. Halverwege zag ik dat ze in de gaten kreeg dat ze dom bezig was. Haar oren die eerst recht overeind stonden gingen neer, plat in haar nek.

De voorpoten werden schrap gezet maar er was geen houden meer aan. Ze schoof pardoes het water in. De eenden waren natuurlijk allang ergens anders heen gepeddeld. Ze probeerde het ijs op te krabbelen maar dat brak telkens af. Toen ik de paniek in haar ogen zag hield ik op met lachen en liep naar de kant om haar naar mij toe te roepen. Nu luisterde ze geweldig en aan haar nekvel heb ik haar de kant opgetrokken. De damp sloeg van haar vacht want het was rond de nul graden en thuis gekomen heb ik haar flink droog gewreven met een handdoek. Ze keek me dankbaar aan.

Als er geen water in de buurt was hield dat haar helemaal niet tegen om achter van alles wat bewoog de achtervolging in te zetten. In de nieuwbouwwijk na de verhuizing liep ik een rondje met haar langs een paar honderd nog te bouwen huizen en keek uit op een bouwterrein tot ver achter in de polder. Niet ver genoeg voor Yucca echter om een konijntje aan de horizon te zien. Ze bedacht zich geen moment en gaf zichzelf de sporen. Ik hield mijn hart vast want over obstakels sprong ze ongeacht wat er zich achter dat obstakel bevond. Ik zag telkens een steeds kleiner worden bruine rug uit de bouwputten klauteren maar uiteindelijk bleek dat ze zich niet had bezeerd. Het konijn was natuurlijk in het niets verdwenen.

Wordt vervolgd.

[Jos Komen (R.I.P)]

Hallo Joks,
Prachtige verhalen uit het hondenleven gegrepen.

De baasjes werden namelijk continue afgeblaft door de trainer

En die honden maar lachen....
All the best
Jos

[Joop]

Precies Jos, Zo'n idee had ik ook, dat het de omgekeerde wereld was. Het kopen van een boekje over hoe je een hond moest opvoeden leek mij minder vernederend. Het ging zo van “Trek die riem toch wat harder aan, het is je opoe niet!”. “Doe niet zo sullig man, laat zien wie de baas is!”. Het meest bevreemde me nog dat de honden de trainer niet belaagden om hun aangevallen baasje te verdedigen maar nee hoor, ze hadden er zelf de meeste schik in. De garoeten Joks

Deel 6
Op vakantie namen we de hond eerst niet mee maar brachten wij het beest naar een dierenpension. We hoorden haar bij het wegrijden nog steeds blaffen. Toen we haar terugkregen stonk ze, dat wil je niet weten. Er kwam enkel een zacht gepiep uit haar bek. Dat gebeurde een jaar later voor een tweede keer in een ander pension maar nu stonk ze naar zes verschillende soorten parfum. Of ze had dag en nacht geblaft tot de pension eigenaar haar blafbanden met een spuitje buiten werking stelde, of ze had zichzelf schor geblaft. Yucca naar een pension? Vanaf dat moment nooit meer.

Over een dierenpension gesproken. Mijn oudste dochter, gek op dieren, had een ei gevonden langs de waterkant. Ik zei haar voor de grap dat ze die maar naar het dierenpension moest brengen om uit te laten broeden. Paar weken later…Pap!, pap!. Daar kwam Karen aan met in haar handjes verborgen……jawel een klein geel donzig kuikentje. Dat ging eerst in een doos op haar kamer. Toen het veren kreeg overnachtte het buiten in een, voor noodgevallen altijd beschikbaar en voor konijnen bedoeld, hok. Daarna een open ren die steeds werd uitgebouwd met nog een stuk gaas. Die kip had een wereld leven want, ze kreeg een uitstekende verzorging. Dat moet gezegd worden. Eigenlijk waren we allemaal jaloers op die kip

Op een zeer vroege ochtend hoorden we een vreemd gekras door ons slaapkamerraam. Goh, zei ik nog tegen moeders. De kip probeert de papegaai van de buren te imiteren. Elke ochtend klonk het gekras echter steeds helderder en opeens was er een luid en duidelijk kukeleku! Ja, lach maar. Het was halfvijf in de ochtend en dat beest hield maar niet op. Die was rijp voor de kinderboerderij want ruzie met alle buren tot in de verre omtrek wilden we niet hebben. Het beestje was erg tam en liep samen los met Karen buiten in de tuin. Totdat Yucca haar ontwaarde en net voordat ik met een snoekduik op haar terechtkwam had ze Snowy een beetje mank gemaakt. Vanaf dat moment zag je Karen buiten lopen met een manke haan achter haar aan. Prachtig gezicht en nooit meer van mijn netvlies te branden.

Buiten, recht voor het huis en net over de weg, hadden we een open veldje wat oorspronkelijk was bestemd voor een benzinestation annex garage. Dat is niet doorgegaan en zijn er jaren later zes prachtige landhuizen op die plek verrezen. Er groeide gras en veel onkruid op dat veldje. Ik zag er op een dag twee bruine puntjes bovenuit steken. Ik dacht, verrek wat is dat nou? Toen ik poolshoogte ging nemen bleek het Yucca te zijn die lag te loeren naar eventuele katten die zo dom waren zich naar de begane grond te begeven.

Ze had een pesthekel aan katten en heeft er menigeen de bomen in gejaagd. Op eentje na die bleef gewoon onverstoorbaar zitten. Doom heette het beest. Yucca had een grote bek en kon hard blaffen maar ik heb haar nog nooit een kat zien bijten. Ze schrok zelf van de niet weg rennende kat en bleef stokstijf voor het verveeld voor zich uit kijkende beest bijkans de huig uit de keel blaffen. De kat haalde doodgemoederd een haal met haar nagels over Yucca haar snuit, links, rechts en voordat ik er een lapjeshond aan zou overhouden heb ik haar uit de klauwen van die pokkekat gered.

Ze had er een paar mooie littekentjes op haar snuit aan over gehouden, met wat reepjes wild vlees eraan. Dat gaf haar een nog vervaarlijker aanzien net zoals die Duitsers die voor de grap elkaar met een sabel een rijtje littekens in hun gezicht bezorgen. Wraak werd alras genomen, niet op een andere kat maar op een auto waar een achterna gezeten kat bovenop was gesprongen. Yucca probeerde er aan alle kanten op te klauteren. De verzekering was er niet blij mee en ook niet toen het een tweede keer gebeurde. Van een derde keer is het niet gekomen want ik heb haar na die tweede keer even streng toegesproken.

Wordt vervolgd

[Cor Leliard]

Pracht verhaal.
Jullie hebben ontzettend van die hond gehouden dat merk je aan alles.
Ben zelf ook helemal gek op onze jack Russell

gr uit Breda Cor

[Joop]

Ja Cor, en dat was wederzijds. Toen de hond was geopereerd aan die steen belde de dierenarts dat hij haar nog een paar dagen in observatie wilde houden. Na drie dagen belde hij weer dat ze niet wilde eten en dat we haar maar moesten komen ophalen. Toen ze thuiskwam liep ze regelrecht naar de pedaalemmer in de keuken. Ze plantte haar poot op het pedaal en stak haar neus in de emmer om te kijken of ze er nog wat eetbaars in kon vinden. Zo’n heimwee had ze gehad, dat ze niet kon eten. We hebben haar met kleine porties weer op krachten gebracht. We trakteerden haar op de lekkerste hapjes in de hoop dat ze daardoor niet weer aan een steen begon. Haalt die Jack Russel van jouw ook van die fratsen uit? Garoeten Joks

Deel 7
Eten was een feest voor haar en als ze een tabletje moest slikken verstopten we dat in haar eten. De eerste keer dat we dat deden was na het eten haar bak volledig schoon maar lag alleen dat ene tabletje er nog in. Daarna vermaalden we het medicijn maar eerst voor het door haar eten ging. Losse biefstukjes moest je ook niet op het aanrecht laten liggen want Yucca kreeg het voor elkaar die allemaal met smaak op te peuzelen zodra je de hielen had gelicht. Ze was vaak buiten en toen mijn dochter in het winkelcentrum vijfhonderd honderd meter verderop aan het winkelen was kon ze nog net Yucca de drogist binnen zien wandelen. Alleen! Ze kwam er weer uit met wat lekkers in haar bek en keuvelde op haar gemak weer richting huis. Bij navraag bleek dat ze dat lekkers altijd (!) zelf uit een schap haalde. Het personeel had er nooit wat van gezegd en vond het eigenlijk wel grappig want het was maar een kleinigheidje.

Afgekloven botten van de buren, die een herdershond hadden, werden met toestemming van ons over de schutting gegooid. Yucca maakte het werk af door ze compleet te verpulveren en op te eten. Die had een bijtkracht van een kaaiman zo leek het wel. Op den duur liet ze zichzelf uit. Ze kwam dan naar je toe en dirigeerde je naar de deur. Kamerdeur open, buitendeur open, kamerdeur dicht. Yucca kondigde zich dan weer aan met een harde blaf. Totdat we alleen haar poot tegen de deur hoorden krabben. We gingen kijken en had ze een bot opgegraven van een andere hond. Dit heeft zich vele malen herhaald. Toen we een keer te laat waren op haar gekrabbel hoorden we een luide pok en daarna de welbekende blaf. Het bot had ze even laten vallen. Er moet een zeer gefrustreerd hondje in de buurt zijn geweest die maar niet kon begrijpen waar die botten bleven.

Als we uit eten gingen en ons hadden vergrepen aan spareribs namen we de afgeloven botjes mee naar huis. Yucca had er een feestmaaltijd aan. Het enige bezwaar was dat ze niet lang daarna hevig begon te meuren. Zo erg zelfs dat ze van een lange pffffffff zelf wakker schrok, haar neus ophaalde en naar een plek elders in het huis sjokte. Ons achterlatend in die lucht.

Van politiek hield ze in het geheel niet. Toen Joop den Uyl van de PvdA een keer op TV te horen en te zien was begon ze luid naar het scherm te blaffen. We bezaten ook zo’n oude taperecorder met van die grote spoelen. We hadden een stuk of vijf van die spoelen en hadden nooit idee wat erop stond. Een tape begon met “this is Richie Havens” en het leek wel of je altijd die tape te pakken kreeg. Op een andere spoel stond ergens middenin een nummer van Toots Tielemans en begon ze mee te zingen. Nou het was meer een klaaglijk gehuil. Dat was het enige nummer waarbij ze dat deed. We zaten er de volgende keren telkens klaar voor maar meestal kwam dat nummer onverwacht en klonk het gehuil van Yucca weer.

Wordt vervolgd.