Het einde van een gentleman

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Zo'n 15 jaar geleden hadden we een bastaardteckel, genaamd Snuf uit het asiel gehaald.
Moeder teckel, vader labrador?
Tja de hele dag willen spelen...dus haalden we Snuitje uit het asiel.
Ze hebben samen een mooi leventje gehad, 's zomers op de camping in Berkhout waar Snuffie mee mocht varen op de boot als het baassie op vrijdag thuiskwam. :)
Katten en honden leven gemiddeld 12 jaar, dat weten we van tevoren, maar het gaat er toch om dat ze vanaf hun wolkje terug kunnen kijken op een mooi leven? :)
All the best
Jos
Bijlagen
snufsnuit.jpg
snufsnuit.jpg (18.88 KiB) 2614 keer bekeken
snuf1.jpg
snuf1.jpg (123.45 KiB) 2614 keer bekeken

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Hallo,

Deze verschillende voornoemde "ervaringen met gezinsleden en huisgenoten" doet me weer denken aan een "goed voornemen" van een tijdje terug, toen me "door ut heufd schoot" eens een samenvatting te maken van " Alle honden in m'n leven" :lol:
Het facinerende ervan vindt ik, dat ze " zonder uitzondering" scherp in m'n geheugen zijn gebleven en inclusief schoenendozen en fotoalbums en nu PC's zijn er heel wat foto's op te duikelen. Ik zal jullie niet vermoeien met het afratelen van hun namen maar vanaf "Bobbie" die onder een auto kwam "op de diek" toen ik 5 of 6 was tot NU " Yukon the Mighty Yellow Lab" -z'n ECHTE naam in z'n papieren is " Yukon-Maritime Sailor"-( en DAT doet we weer denken aan onze fantastische Golden "Amber" die ons 17+ jaar met haar aanwezigheid verblijdde, haar naam was " Lady Amber Wildrose" ( naar de provinciale bloem van Alberta) hebben ze allemaal " onze harten gestolen" en "we raken niet op ze uitgekeken-over ze uitgepraat-krijgen nooit genoeg van hun gezelschap-ze nemen een centrale plaats in-zijn buitengewoon loyaal etc. etc."

HOE doen ze het? en WAT hebben "wij" gemist tijdens "de evolutie" :mrgreen:
Het is "binnen ons gezin" geen belediging om " met een hond" te worden vergeleken............ :mrgreen:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Mart Hoogedoorn
Berichten: 3818
Lid geworden op: 11 mei 2005 06:59
Locatie: Brasil

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Mart Hoogedoorn »

Harry...een poot en een kluif van Mart,Ik moet elke morgen ff knuffelen en een praatje maken met de 6 meiden en 4 mannekes,owee als ik er een vergeet :x De vrouw heeft de teefjes vanmiddag ingeent tegen onvoorziene zwangerschap, want er werd weer druk aan de achterkant gesnuffeld door twee van de boys :oops:
''Recht zo ie gaat''Mart.....Een beetje zigzaggen mag ook
Ton van der Sluijs

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Ton van der Sluijs »

Harry :-D Mooie tekst; mooi gesproken. Onze poes is nu 6 dagen weg en het "gat" is nog even groot wat ze achter heeft gelaten. :cry:
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Nogmaals bedankt allemaal voor de blijken van medeleven.
Ach, dat heb ik ook steeds herhaald tegen mijn vrouw: we hebben hem een goed leven gegeven. Het beste wat een kat kan krijgen, eigenlijk. En je weet het van tevoren: je hebt ze maar tijdelijk. In Engeland kende ik iemand ie een kat had die inmiddels 30 jaar oud was! Dat was ongelofelijk. Kijk, daar denk je dan wel eens aan als een dier ouder begint te worden: misschien wordt hij ook wel dertig. Twintig jaar is voor een kat goed haalbaar hoewel er steeds meer kanker voorkomt.

Toch kan ik mijn zwager Mitsos goed begrijpen. Hij is gek op honden, wat voor een Griek een uitzonderlijke kwaliteit is. Hij had een kleine jachthond met enorme lange flaporen en platvoeten. Die heette Mary. Ze werd doof en grotendeels blind, maar ging nog graag mee op de trekker naar de perzikenboomgaard. Ze kreeg kanker, niets meer aan te doen, dus dan maar een zachtaardig einde. Ik heb Mitsos gezien bij het overlijden van zijn broer en van zijn moeder, maar bij het overlijden van Mary toonde hij voor het eerst echt verdriet.

Kort daarna bleef ik hangen aan een jonge, bijna raszuivere, thuisloze herder. Die liep met me mee en die gaf ik een hap eten en toen bleef hij dus in de buurt. Ik kon hem niet binnen het hek laten met drie andere honden. Daar kun je hier niet aan beginnen. Maar ik gaf hem dus wel goed te eten, want rond mijn huis laat ik geen beest van honger sterven terwijl binnen zes aristocraten hun neus ophalen voor prima voedsel. Mitsos' zoon Thasos zei dat het zo'n mooie hond was, waarop ik zei dat hij hem dan gerust mee naar huis kon nemen. Ik zou dan voor de inentingen zorgen. Daar had hij wel oren naar, dus ik met de herder naar de dierenarts om er een echte hond van te maken met paspoort, halsband, vlooienband en alles. Maar later kwam Mitsos. 'Ik kan dat niet meer aan,' zei hij. 'Ik kan dat op mijn leeftijd niet nog eens hebben dat er een hond doodgaat. Dan ga ik zelf ook kapot.'
Tja, daar zat ik met een mooie herder met papieren. De dierenarts om raad gevraagd. Een tehuis voor een hond zoeken is hier vrijwel onbegonnen werk, maar hij wist wel wat. Hij is naar mensen gegaan die een groot terrein hebben waarop een paar grote loodsen staan en waar al zes honden voor bewaking rondliepen. Daar paste een flinke herdershond uitstekend bij. Volgens de dierenarts waren het prima mensen die goed voor hun dieren waren en dat bleek ook wel toen ze hem kwamen ophalen. Er was een jongen van een jaar of tien bij die onmiddellijk helemaal vertrouwd met de hond was. Het ging ons alsnog aan het hart om hem weg te zien gaan. 'Maak je geen zorgen,' zei de man. 'Bij ons heeft hij een goed leven en als hij doodgaat, is dat van ouderdom.'

Maar ik begrijp Mitsos dus heel goed. Na de laatste kat geen nieuwe katten meer en na de honden ook geen jonge honden meer. Intussen beleef ik er dagelijks nog veel plezier aan. Tja, Mart, dat aanhalen. Zodra ik zeg: 'Kom, effe zitten,' dan weten ze precies waar ik ga zitten en dan kom ik handen te kort want ze zijn zo jaloers als de pest.

Harry, de vroeger zo bekende en populaire schrijver A.M. de Jong - die van Merijntje Gijzen - heeft al zijn honden ook eens in een boek samengebracht. Helaas ben ik ook dat kwijtgeraakt in de strijd van de jaren tachtig. De titel is Metgezellen. Ik zie het in ruime voorraad op Boekwinkeltjes staan. Ik denk dat ik het maar eens ga bestellen. Misschien is het voor mezelf ook een idee: Flip 1, Flip 2, Bas, Bob, Basje, Sarah, Asgimos, Max, Jack, Lisa, Rosa, Taki, Jodokus...
Gebruikersavatar
Eric
Berichten: 685
Lid geworden op: 22 jul 2004 00:47
Locatie: Dalfsen

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Eric »

Een huisdier verliezen is vreselijk.
Helemaal als je al veel met dat dier hebt meegemaakt.

Helaas heb ik het zeer recent ook mee moeten maken.
Mijn trouwe herder Linda, die ik als pup van 6 weken heb gekregen, is vlak voor oudjaarsavond op wrede wijze aan haar einde gekomen.
Ik had al een klein terriertje, maar ik wilde een grote hond ter bewaking van huis en haard.
Via bevriende Duitsers kwam ik aan Linda, met als vader een 100% Duitse herder en een moeder die 50% Duitse herder was, en 50% een Portugese Serra Estrela.
Dat kleine bolletje wol kon na 6 weken maar slecht wennen dat ze niet meer bij haar moeder was.
En hoewel ik tegen honden op/in bed ben, heb ik deze lieverd bij mij in bed genomen.
Uiteraard wel langzaam laten wennen om op een kleed te slapen.

Eerst liepen de twee honden gewoon los buiten, en zo is Linda opgegroeid tussen de schapen van mijn buren.
Ze werd dikke maatjes met de Duitse herder van die buren, die was een jaar ouder, en het klikte meteen tussen beide herders.
Later bleef zij en Jimmy regelmatig lang weg van huis, en ik heb toen een kennel voor hen gebouwd.
Ik zat niet te wachten op een nest puppies, en wilde Linda tijdig laten steriliseren.
Op de dag van de operatie werd ze echter net loops, en dat had tot gevolg dat ze maar liefst 8 pups kreeg.
Eentje daarvan is gebleven, door haar vele kleuren "Spot" genaamd.
Dezelfde bouw als moeder, maar met meer kleuren, en een stuk kleiner.

Het weer gaan varen heb ik lang uitgesteld, voornamelijk omdat ik mijn honden niet alleen wilde laten.
Toen ik een goede oppas had gevonden, en er ook andere aanleidingen waren om meteen te stoppen met mijn bedrijf, ben ik dus weer naar zee gegaan.
Met oppassers heb ik alleen maar pech gehad, tot afgelopen zomer, toen er weer een oppasfamilie onverichterzake terugkeerde naar hun thuisland, en ik enkele dagen voordat ik weer moest gaan varen een nieuwe oppasfamilie vond.
Dat waren Portugesen, een familie uit het dorp.
De vrouw maakte voorheen bij mij schoon, en is tevens de opticien van het dorp waar ik woon.
Ze zit vlak naast het postkantoor, haar winkel staat er zelfs mee in verbinding, en gedurende enkele jaren heeft ze dat ook bestierd.
Zodoende ken ik haar goed, en had ik geen moeite met haar wens om niet 4 maanden op te passen, maar bijna een jaar.
Dit omdat hun eigen huis verbouwd werd, en ze dus niet na 4 maanden weer in de verbouwzooi wilde gaan wonen.

Wat er gebeurt is, is onduidelijk.
Waarschijnlijk heeft ze de deur van de kennel niet goed dicht gedaan.
's nachts hield ik de honden altijd binnen, en zij hielden alleen de kleinste (Jimmy) in huis.
Moeder (Linda) en dochter (Spot) verbleven vrijwel continue in de kennel, behalve dan de keren dat ze uit werden gelaten.
Tja.....ook bij mij zijn ze wel eens ontsnapt, meer dan eens zelfs.
En altijd kwamen ze dan na een halve of zelfs hele dag weer terug.
Uitgeput, vies, maar zonder dat ze achter schapen hadden aangezeten.
Ik woon in een omgeving waar iedereen elkaar kent, en zodoende weet ik dat laatste zeker.

Een schapenboer die iets verderop woont, en ook een stukje land heeft dat aan het mijne grenst, wist dat ook.
Het was overigens niet mijn naaste buurman met die andere herder.
Hij heeft Linda zonder pardoes doodgeschoten, en ook Spot kreeg een spoor hagel mee.
Die had echter geluk, misschien omdat ze achter een steen of boom liep, want alleen in één poot is hagel aangetroffen.
Ze maakt het inmiddels alweer een stuk beter.
Getuigen, diegene die die boer gealarmeerd hebben, hebben ook bevestigd dat het andere honden waren die achter zijn schapen aanzaten.
Naar zeggen loopt er een roedel van 7 honden, wegelopers of afgedankt, die regelmatig achter de schapen aanzitten.

Had Linda echt achter de schapen aangezeten, dan had ik begrip gehad voor die boer.
Nu heb ik die echter helemaal niet. Hij heeft niet in een opwelling geschoten, wist (zeker achteraf) dat Linda en Spot niet achter zijn schapen aan hadden gezeten, maar durft wel met een rekening te komen voor 24 dode schapen en 23 dode lammetjes.
En dat terwijl de dierenarts die Spot weer heeft opgelapt dezelfde is die zijn schapen heeft geholpen, en die vertelde dat er 3 schapen en 5 lammetjes dood waren.
Daar ligt dus tevens de reden waarom die boer mijn Linda dood schoot.
Hij wist dat die andere roedel geen baasje hebben, en ik ben als buitenlander, met een leuk salaris, natuurlijk een goede melkkoe.
Wel.....het enigste wat hij ermee bereikt heeft is dat ik mijn vuisten gebruik als hij ook maar enigzins binnen mijn gezichtsveld komt.

Met het verdriet kan ik leven, ik weet dat dat slijt, maar ik ben nog nooit zo lang ZO boos geweest.
Het is nu anderhalve maand geleden, en het is net alsof de woede mij van binnen verteerd.
Ik ben gelukkig in Nederland, want in Portugal had ik die klojo allang opgezocht.
Gelukkig ben ik nu wel zover dat ik hem niet ga opzoeken.
In het laatste telefoongesprek dat ik met hem heb gehad heb ik hem gezegd bij mij uit de buurt te blijven, en hopelijk doet hij dat ook.
Komende zomer zal hopelijk de woede voldoende afgezakt zijn om hem niet meer aan te vliegen bij een confrontatie.
Ik ken mijzelf niet meer......ik ben totaal niet agressief, en al helemaal niet haatdragend.
Maar deze man heeft iets losgemaakt waar ik zelf niet van weet hoe ik er mee om moet gaan.
Ik weet dat ik er niets mee opschiet als ik hem te lijf ga, maar de emotie wint nog van het verstand.

Wel....het verstand zegt dat ik Linda er niet mee terug krijg.
Hopelijk volgt het hart ook spoedig...


Gr,
Eric


Afbeelding
Rust Roest
Maar Roest Rust niet.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Dat is een triest verhaal, Eric. Wat jammer om zo een hond te verliezen.
Ik zou in zo'n geval ook niet voor mezelf in kunnen staan.
Hier zwerven ook verschillende van die roedels verwilderde honden rond, maar de schapen lopen alleen maar met herders en honden.
Mijn honden tonen gelukkig geen enkele belangstelling voor de schapen als we zo'n kudde tegenkomen.

Sterkte ermee als je weer in Portugal bent.

Groeten,

Theo Horsten
Gebruikersavatar
Albert
Berichten: 3183
Lid geworden op: 04 jan 2005 14:10
Locatie: Purmerend

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Albert »

Eric, ik kan me voorstellen dat je die vent wil rammen, ik wordt ook woest als ze aan mijn dieren komen.

Hou je taai,

Albert
"MAY YOUR BIG JIB DRAW"
Gebruikersavatar
Cor Leliard
Berichten: 3418
Lid geworden op: 20 sep 2004 17:57
Locatie: Breda

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Cor Leliard »

Hoi Eric,
Goed klote,ik zou zelfs niet weten wat ik zou doen na enkele maanden als ik die klootzak tegen kwam.
gr uit Breda COr
Il parle Il a parle
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Het einde van een gentleman

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Afbeelding

Vanmorgen om 07.20 uur - Griekse tijd - is ook onze laatste kat overleden. Rokko, krap 14 jaar oud.
We zullen hem erg missen en het zal erg vreemd zijn, helemaal zonder katten.


Plaats reactie