Langs het fietspad
Re: Langs het fietspad
All,
In het museum waren er gisteren ongeveer 40 bezoekers. Niet erg veel dus maar voor mij genoeg. Uiteindelijk "hard" werken ben ik niet meer zo gewend. Nog een paar foto's van "m'n museumpie". Een paar vitrines met wat spulletjes.
Gisterenavond de eerste regenbui deze maand en wel op de laatste dag van juli. Nu is het weer snikheet.
Vanmiddag weer naar het museum. Eerst de deur op de haak zetten en de reclameborden naar buiten zetten. Vervolgens koffie zetten (ook voor de eventuele bezoekers) en dan maar wachten op de klanten. Nou ja, het is alles gratis dus echte klanten kan je het niet noemen.
So long
Martin
In het museum waren er gisteren ongeveer 40 bezoekers. Niet erg veel dus maar voor mij genoeg. Uiteindelijk "hard" werken ben ik niet meer zo gewend. Nog een paar foto's van "m'n museumpie". Een paar vitrines met wat spulletjes.
Gisterenavond de eerste regenbui deze maand en wel op de laatste dag van juli. Nu is het weer snikheet.
Vanmiddag weer naar het museum. Eerst de deur op de haak zetten en de reclameborden naar buiten zetten. Vervolgens koffie zetten (ook voor de eventuele bezoekers) en dan maar wachten op de klanten. Nou ja, het is alles gratis dus echte klanten kan je het niet noemen.
So long
Martin
- Bijlagen
-
- WP_20140729_12_13_37_Pro.jpg (122.4 KiB) 773 keer bekeken
-
- WP_20140729_12_14_05_Pro.jpg (123.55 KiB) 773 keer bekeken
-
- WP_20140729_14_39_38_Pro.jpg (118.7 KiB) 773 keer bekeken
Re: Langs het fietspad
Dankzij Kombuispraat heb je dus nog meer bezoekers. Hartstikke leuk.
René
René
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
Re: Langs het fietspad
René:
Daar had ik zelf natuurlijk niet aan gedacht maar ja als je de kombuiskijkers mee telt dan zal het aantal bezoekers zeker over de 100 komen. Een mooi aantal, al zeg ik hetzelf.
In het museum staat als de grootste aantrekkingskracht een kruk van de Pamir. Dus dezelfde die in, was het 1957, op de Atlantic verging. Deze Pamir deed Hamina vlak na de oorlog aan en als ik goed geinformeerd ben dan moet het geweest zijn in 1948. Dit volgens mijn buurman die wist te vertellen dat hij als jongetje van een jaar of acht met zijn vader, die zeeloods was, meeging om het schip naar binnen te loodsen. En nu dat krukje dan. Want hoe vaart een kruk van een zeilschip achter.
Het verhaal gaat dat een wachtsman van de wal die kruk op de kade gezet heeft en daar op al zittende zijn nachtelijke taak vervulde. Nou ja het gevolg was natuurlijk dat niemand bij vertrek ooit nog aan die kruk dacht. De wachtsman woonde zelf een goede 100 meter van de kade vandaan waar hij overigens een seaman's house dreef, en hij nam de kruk mee naar huis om het bij de volgende reis terugtegeven, wat nooit gebeurd is. En nu staat dat stoeltje dus in het museum. Zie foto. Tevens nog een foto van het dek van de Pamir zelf.
Dat was het deze keer. Morgen weer nieuwe foto's van het museum.
Keep sailing
Martin
Daar had ik zelf natuurlijk niet aan gedacht maar ja als je de kombuiskijkers mee telt dan zal het aantal bezoekers zeker over de 100 komen. Een mooi aantal, al zeg ik hetzelf.
In het museum staat als de grootste aantrekkingskracht een kruk van de Pamir. Dus dezelfde die in, was het 1957, op de Atlantic verging. Deze Pamir deed Hamina vlak na de oorlog aan en als ik goed geinformeerd ben dan moet het geweest zijn in 1948. Dit volgens mijn buurman die wist te vertellen dat hij als jongetje van een jaar of acht met zijn vader, die zeeloods was, meeging om het schip naar binnen te loodsen. En nu dat krukje dan. Want hoe vaart een kruk van een zeilschip achter.
Het verhaal gaat dat een wachtsman van de wal die kruk op de kade gezet heeft en daar op al zittende zijn nachtelijke taak vervulde. Nou ja het gevolg was natuurlijk dat niemand bij vertrek ooit nog aan die kruk dacht. De wachtsman woonde zelf een goede 100 meter van de kade vandaan waar hij overigens een seaman's house dreef, en hij nam de kruk mee naar huis om het bij de volgende reis terugtegeven, wat nooit gebeurd is. En nu staat dat stoeltje dus in het museum. Zie foto. Tevens nog een foto van het dek van de Pamir zelf.
Dat was het deze keer. Morgen weer nieuwe foto's van het museum.
Keep sailing
Martin
- Bijlagen
-
- WP_20140802_12_18_55_Pro.jpg (127.06 KiB) 703 keer bekeken
-
- WP_20140802_12_40_23_Pro.jpg (91.51 KiB) 703 keer bekeken
Re: Langs het fietspad
VRAAG: Waren er twee PAMIR, een Finse en een Duitse?
PAMIR
PAMIR
- Pamir001a.JPG (329.11 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001b.JPG (336.26 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001c.JPG (126.04 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001ca.JPG (172.08 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001d.JPG (265.64 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001e.JPG (364.97 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001f.JPG (200.06 KiB) 658 keer bekeken
- Pamir001g.JPG (279.51 KiB) 658 keer bekeken
Grtn @Allen
Re: Langs het fietspad
Dat zijn mooie krantenknipsels Allen. Herinner me nu ook weer dat er toen over het verlies op de Atlantic veel gepraat werd.
Op onderstaande link staan wat meer gegevenswaaruit bijv blijkt dat het schip ook onder Italiaanse en Nieuw Zeelandse vlag gevaren heeft.
http://en.wikipedia.org/wiki/Pamir_(ship)
In de Navis Fennica staat nog een foto en zal hem hierbij plakken. Het schip lag in 1933 in Kotka en ook heel goed zijn de "Hondenhokken" te zien waaruit de planken hout geladen werden.
Ook een nieuwe foto erbij van de ECHTE stoel van de Pamir. (Ik had namelijk gisteren de verkeerde geplaatst.) Zoals misschien te zien is deze stoel excentrisch maw hij draait zich vanzelf naar de juiste stand waarvoor nodig.
So long maar weer
Martin
Op onderstaande link staan wat meer gegevenswaaruit bijv blijkt dat het schip ook onder Italiaanse en Nieuw Zeelandse vlag gevaren heeft.
http://en.wikipedia.org/wiki/Pamir_(ship)
In de Navis Fennica staat nog een foto en zal hem hierbij plakken. Het schip lag in 1933 in Kotka en ook heel goed zijn de "Hondenhokken" te zien waaruit de planken hout geladen werden.
Ook een nieuwe foto erbij van de ECHTE stoel van de Pamir. (Ik had namelijk gisteren de verkeerde geplaatst.) Zoals misschien te zien is deze stoel excentrisch maw hij draait zich vanzelf naar de juiste stand waarvoor nodig.
So long maar weer
Martin
- Bijlagen
-
- Scan10033 kopie.JPG (527.87 KiB) 618 keer bekeken
-
- WP_20140803_10_09_45_Pro.jpg (102.97 KiB) 604 keer bekeken
-
- WP_20140803_10_10_04_Pro.jpg (99.87 KiB) 604 keer bekeken
Re: Langs het fietspad
Hallo Allen, Martin,@all,
De link die Martin aangereikt heeft werkt bij mij niet.
Ik heb hieronder de geschiedenis van de Pamir beperkt uit het Duits vertaald.
De Pamir behoorde oorspronkelijk tot de Flying-P-Liners van Ferdinand Laeisz.
Ze werd op 29 juli 1905 om 15.00 u. bij Blohm & Voss, Hamburg te water gelaten en kwam op 18 oktober 1905 bij F. Laeisz in dienst.
Toen de eerste wereldoorlog uitbrak, was de Pamir met een lading Chili salpeter onderweg naar Europa.
Door de blokkade van Het Kanaal was het schip niet meer in staat om Hamburg te bereiken, waarop Kapitein Jürs naar de reede van Santa Cruz de La Palma uitweek.
Hier in het neutrale Spanje zou het einde van de oorlog afgewacht worden.
Pas in 1920 gaven de geallieerden de toestemming dat de Pamir -met nog steeds de lading salpeter aan boord- naar Hamburg terug kon keren waar het op 17 maart 1921 aan kwam.
Na het lossen van de lading moest het schip als herstelbetaling aan Italie geleverd worden.
Op 15 juli 1921 vertrok de Pamir uit Hamburg en werd met slepers via Rotterdam naar de Middellandse Zee gesleept.
De Italianen hadden echter geen bemanning voor zo'n groot zeischip zodat ze voor Castellammare di Stabia in de Golf van Napels opgelegd werd.
In februari 1924 lukte het de Reederij F. Laeisz om de Pamir voor het bedrag van 7000 Pond Sterlin terug te kopen.
Op 26 maart 1924 keerde de bark weer in Hamburg terug waarop ze weer voor het transport van salpeter van Chili naar Europa gebruikt werd.
Tegen het begin van de dertiger jaren werd de handel in salpeter onrendabel.
In 1931 loste de Pamir de laatste lading salpeter in Bordeaux en kwam op 28 juli 1931 met ballast in Hamburg aan.
Daarop werd het schip voor 60.000 Reichsmark aande Finse Reeder Gustaf Erikson in Mariehamn verkocht en kwam op 6 november 1931 in zijn bezit.
Erikson behoorde tot de laatste grote zeilrederijen en kon zijn schepen nog rendabel laten varen.
Als eerste werd de radioinstallatie verwijderd om de kosten voor de telegrafist te besparen, tevens voeren de schepen onverzekerd, de verzekeringspremie koste meer dan de aankoop van een of twee schepen per jaar.
Op 20 november 1931 vertrok de Pamir onder Finse vlag uit de Haven van Hamburg naar Australie om van daaruit graan te transporteren.
Toen in 1939 de Sowjetunie Finland binnen viel werd de Pamir in Göteborg opgelegd.
Na de wapenstilstand met de Sowjetunie op 14 maart 1940 kwam het schip weer in de vaart.
Toen Finland in 1941 de de zijde van Duitsland koos in de oorlog tegen Rusland lag de Pamir in Nieuw Zeeland.
Op 3 augustus 1941 werd het schip in de haven van Wellington als Prise in beslag genomen en voer nu als een soort "maritieme mascotte" onder de vlag van Nieuw Zeeland.
In februari 1942 kwam er een Nieuw Zeelandse bemanning aan boord, ook bleven de komende jaren enkele bemanningsleden uit Finland aan boord.
Op 30 maart 1942 vertrok de Pamir uit Wellington om voor de Union Steam Ship Company of New Zealand transporten tussen Nieuw Zeeland en de Verenigde Staten uit te voeren.
Op elk van de negen reizen tussen Nieuw Zeeland en de Verenigde Staten maakt ze een winst van 30.000 Pond Sterling.
Na het einde van de oorlog werden deze reizen voortgezet hoewel de Reder Gustaf Erikson zijn aanspraak op het schip geldend maakte.
Door de steeds groter wordende concurentie werd het steeds moeilijker om een rendabele lading voor het schip te vinden.
In 1947 kreeg de Pamir de opdracht om een lading wol naar Londen te brengen.
Daarmee zou voor het eerst sinds een kwart eeuw weer een groot zeilschip wol uit NieuwZeeland via Kaap Hoorn naar Europa brengen.
Tijdens de aankomst in Engelse wateren beleefde de Pamir een gewldige ontvangst.
In Londen brachten Prinses Elisabeth en haar echtgenoot Philip, Duke of Edinburgh een bezoek aan boord.
Op 20 april 1948 vertrok de Pamir weer uit Londen, op 1 mei 1948 vertrok ze vanuit Antwerpen om op 18 augustus 1948 de haven van Auckland te bereiken na dat ze eenmaal de aardbol gerond had.
Dit was tevens de tiende en laatste reis onder de vlag van Nieuw Zeeland.
Op 27 september 1948 maakte de minister president Peter Fraser bekend dat het zeilschip aan de Rederij van de in 1947 overleden Erikson terug gegeven zou worden.
Officieel zou Nieuw Zeeland hiermee een deel van het tonnageverlies dat Finland tijdens de oorlog geleden had compenseren.
Op 12 november 1948 werd de Pamir feestelijk weer onder de Finse vlag gesteld onder commando van kapitein Verner Björkfelt die al tot de in beslagname van de Pamir het commando had.
Ondanks de moeilijke tijden lukte het de rederij om nog orders voor graantransport naar Europa te krijgen.
Zowel de Pamir als ook de Passat van de zelfde rederij namen de lading in Port Victoria aan boord.
Op 11 juli 1949 rondde de Pamir met 60.000 zakken graan aan boord voor de 36e maal Kaap Hoorn en was daarmee de laatste windjammer zonder hulpmotor die rond de Kaap voer, op 2 oktober 1949 bereikte ze Falouth.
Voor de Rederij Erikson was het schip echter niet meer rendabel.
De Pamir werd daarna tijdelijk als depotschip in de haven van Penarth, Wales gebruikt.
In december 1950 werden de Pamir en de Passat aan een Belgische sloper verkocht.
In Duitsland was vooral kapitein Helmut Grubbe - die vroeger zelf op de Pamir gevaren had- bezig met het idee om na de oorlog weer zeilende schoolschepen te gebruiken om toekomstige officieren op te leiden.
Voor dat idee kon hij de Reder Heinz Schliewen uit Lübeck winnen die de beide schepen van de Belgische sloper kocht.
Op 25 september 1951 kwamen ze in Kiel aan.
Met ondersteuning van de overheid werden de schepen omvangrijk omgebouwd en o.a. van een moderne radioinstallatie en een hulpmotor voorzien wat in eerste instantie voor een veilig bedrijf van deze schepen moest dienen.
Op 15 december 1951 vonden de eerste proefvaarten plaats en op 10 januari 1952 vertrok de Pamir voor de eerste reis vanuit Hamburg met als doel de oostkust van Zuid Amerika.
Op de Atlantische Oceaan ging de hulpmotor echter in de prak zodat het schip de reis verder zeilend voort moest zetten.
Reeds na twee Zuid Amerika reizen werd de Pamir in Rotterdam door de Douane aan de ketting gelegd omdat Schliewen in financiele moeilijkheden geraakt was.
De Schleswig-Holsteinische Landesbank loste de Nederlandse schulden af zodat de Pamir naar Hamburg kon zeilen waar het schip verbeurd verklaard werd.
In april 1954 werd het zeilschip aan de hoofd schuldeiser, de Schleswig-Holsteinische Landesbank, voor 310.000 Mark per dwang geveild, net voor dat Schliewen in mei van het zelfde jaar voor failliet verklaard werd.
Intussen hadden zich 40 Duitse Reders gevonden en de „Stiftung Pamir und Passat“ gevormd waar de beide schepen in december 1954 naar toe gingen zodat de opleiding op zeilschepen verder mogelijk bleef.
Op 10 februari 1955 vertrok de Pamir vanuit Hamburg en werd weer voor reizen naar Zuid Amerika gebruikt.
Tijdens tien reizen onder kapitein Hermann Eggers transporteerde ze gerst van Buenos Aires naar Hamburg en diende tegelijkertijd als zeilend schoolschip.
Ze was in die tijd bij de kadetten geliefder dan de Passat.
Begin 1956 had de Pamir in Antwerpen 2.500 ton Methanol in vaten geladen.
Nog voor anker liggend werden de bovenste ra's verwijderd om de stabiliteit van het schip te verbeteren.
Op zee veroorzaakte het geringe gewicht van de vaten en het ontbreken van voldoende ballast reeds in Het Kanaal een ongewone slagzij waarop kapitein Eggers besloot om met behulp van de motor het dichtsbij zijnde Falmouth aan te lopen.
Daar werd door proefen bevestgd dat de stabiliteit van het schip niet al te best was.
Een deel van de vaten werd daarop achtergelaten en door ballast vervangen, de achter gebleven vaten werden later door de Passat, die het zelfde reisdoel had, aan boord genomen.
De zesde en laatste reis startte de Pamir op 1 juni 1957 van uit Hamburg met ballast naar Buenos Aires.
Daarbij werd 346 uur lang de hulpmotor gebruikt om de snelheid te verhogen zodat de reis slechts 25 dagen duurde.
Tijdens deze reis ontstonden ook de laatste filmopname's van de Pamir op de Atlantische Oceaan vanaf het Noorse schoolschip Christian Radich waar op toen de bioscoopflim "Windjammer" gedraaid werd.
Hieronder een link naar de gerestaureerde versie van deze film:
http://www.youtube.com/watch?v=W-Xrd0jGp2k
De kwaliteit is in het begin niet al te best, maar dat wordt met de tijd beter.
Als ik het goed heb, is de ondergang van de Pamir hier op het forum al eens beschreven zodat ik daar niet verder op in ga.
Tot zover een beetje geschiedenis over het verleden van de Pamir.
Groeten, Hans.
De link die Martin aangereikt heeft werkt bij mij niet.
Ik heb hieronder de geschiedenis van de Pamir beperkt uit het Duits vertaald.
De Pamir behoorde oorspronkelijk tot de Flying-P-Liners van Ferdinand Laeisz.
Ze werd op 29 juli 1905 om 15.00 u. bij Blohm & Voss, Hamburg te water gelaten en kwam op 18 oktober 1905 bij F. Laeisz in dienst.
Toen de eerste wereldoorlog uitbrak, was de Pamir met een lading Chili salpeter onderweg naar Europa.
Door de blokkade van Het Kanaal was het schip niet meer in staat om Hamburg te bereiken, waarop Kapitein Jürs naar de reede van Santa Cruz de La Palma uitweek.
Hier in het neutrale Spanje zou het einde van de oorlog afgewacht worden.
Pas in 1920 gaven de geallieerden de toestemming dat de Pamir -met nog steeds de lading salpeter aan boord- naar Hamburg terug kon keren waar het op 17 maart 1921 aan kwam.
Na het lossen van de lading moest het schip als herstelbetaling aan Italie geleverd worden.
Op 15 juli 1921 vertrok de Pamir uit Hamburg en werd met slepers via Rotterdam naar de Middellandse Zee gesleept.
De Italianen hadden echter geen bemanning voor zo'n groot zeischip zodat ze voor Castellammare di Stabia in de Golf van Napels opgelegd werd.
In februari 1924 lukte het de Reederij F. Laeisz om de Pamir voor het bedrag van 7000 Pond Sterlin terug te kopen.
Op 26 maart 1924 keerde de bark weer in Hamburg terug waarop ze weer voor het transport van salpeter van Chili naar Europa gebruikt werd.
Tegen het begin van de dertiger jaren werd de handel in salpeter onrendabel.
In 1931 loste de Pamir de laatste lading salpeter in Bordeaux en kwam op 28 juli 1931 met ballast in Hamburg aan.
Daarop werd het schip voor 60.000 Reichsmark aande Finse Reeder Gustaf Erikson in Mariehamn verkocht en kwam op 6 november 1931 in zijn bezit.
Erikson behoorde tot de laatste grote zeilrederijen en kon zijn schepen nog rendabel laten varen.
Als eerste werd de radioinstallatie verwijderd om de kosten voor de telegrafist te besparen, tevens voeren de schepen onverzekerd, de verzekeringspremie koste meer dan de aankoop van een of twee schepen per jaar.
Op 20 november 1931 vertrok de Pamir onder Finse vlag uit de Haven van Hamburg naar Australie om van daaruit graan te transporteren.
Toen in 1939 de Sowjetunie Finland binnen viel werd de Pamir in Göteborg opgelegd.
Na de wapenstilstand met de Sowjetunie op 14 maart 1940 kwam het schip weer in de vaart.
Toen Finland in 1941 de de zijde van Duitsland koos in de oorlog tegen Rusland lag de Pamir in Nieuw Zeeland.
Op 3 augustus 1941 werd het schip in de haven van Wellington als Prise in beslag genomen en voer nu als een soort "maritieme mascotte" onder de vlag van Nieuw Zeeland.
In februari 1942 kwam er een Nieuw Zeelandse bemanning aan boord, ook bleven de komende jaren enkele bemanningsleden uit Finland aan boord.
Op 30 maart 1942 vertrok de Pamir uit Wellington om voor de Union Steam Ship Company of New Zealand transporten tussen Nieuw Zeeland en de Verenigde Staten uit te voeren.
Op elk van de negen reizen tussen Nieuw Zeeland en de Verenigde Staten maakt ze een winst van 30.000 Pond Sterling.
Na het einde van de oorlog werden deze reizen voortgezet hoewel de Reder Gustaf Erikson zijn aanspraak op het schip geldend maakte.
Door de steeds groter wordende concurentie werd het steeds moeilijker om een rendabele lading voor het schip te vinden.
In 1947 kreeg de Pamir de opdracht om een lading wol naar Londen te brengen.
Daarmee zou voor het eerst sinds een kwart eeuw weer een groot zeilschip wol uit NieuwZeeland via Kaap Hoorn naar Europa brengen.
Tijdens de aankomst in Engelse wateren beleefde de Pamir een gewldige ontvangst.
In Londen brachten Prinses Elisabeth en haar echtgenoot Philip, Duke of Edinburgh een bezoek aan boord.
Op 20 april 1948 vertrok de Pamir weer uit Londen, op 1 mei 1948 vertrok ze vanuit Antwerpen om op 18 augustus 1948 de haven van Auckland te bereiken na dat ze eenmaal de aardbol gerond had.
Dit was tevens de tiende en laatste reis onder de vlag van Nieuw Zeeland.
Op 27 september 1948 maakte de minister president Peter Fraser bekend dat het zeilschip aan de Rederij van de in 1947 overleden Erikson terug gegeven zou worden.
Officieel zou Nieuw Zeeland hiermee een deel van het tonnageverlies dat Finland tijdens de oorlog geleden had compenseren.
Op 12 november 1948 werd de Pamir feestelijk weer onder de Finse vlag gesteld onder commando van kapitein Verner Björkfelt die al tot de in beslagname van de Pamir het commando had.
Ondanks de moeilijke tijden lukte het de rederij om nog orders voor graantransport naar Europa te krijgen.
Zowel de Pamir als ook de Passat van de zelfde rederij namen de lading in Port Victoria aan boord.
Op 11 juli 1949 rondde de Pamir met 60.000 zakken graan aan boord voor de 36e maal Kaap Hoorn en was daarmee de laatste windjammer zonder hulpmotor die rond de Kaap voer, op 2 oktober 1949 bereikte ze Falouth.
Voor de Rederij Erikson was het schip echter niet meer rendabel.
De Pamir werd daarna tijdelijk als depotschip in de haven van Penarth, Wales gebruikt.
In december 1950 werden de Pamir en de Passat aan een Belgische sloper verkocht.
In Duitsland was vooral kapitein Helmut Grubbe - die vroeger zelf op de Pamir gevaren had- bezig met het idee om na de oorlog weer zeilende schoolschepen te gebruiken om toekomstige officieren op te leiden.
Voor dat idee kon hij de Reder Heinz Schliewen uit Lübeck winnen die de beide schepen van de Belgische sloper kocht.
Op 25 september 1951 kwamen ze in Kiel aan.
Met ondersteuning van de overheid werden de schepen omvangrijk omgebouwd en o.a. van een moderne radioinstallatie en een hulpmotor voorzien wat in eerste instantie voor een veilig bedrijf van deze schepen moest dienen.
Op 15 december 1951 vonden de eerste proefvaarten plaats en op 10 januari 1952 vertrok de Pamir voor de eerste reis vanuit Hamburg met als doel de oostkust van Zuid Amerika.
Op de Atlantische Oceaan ging de hulpmotor echter in de prak zodat het schip de reis verder zeilend voort moest zetten.
Reeds na twee Zuid Amerika reizen werd de Pamir in Rotterdam door de Douane aan de ketting gelegd omdat Schliewen in financiele moeilijkheden geraakt was.
De Schleswig-Holsteinische Landesbank loste de Nederlandse schulden af zodat de Pamir naar Hamburg kon zeilen waar het schip verbeurd verklaard werd.
In april 1954 werd het zeilschip aan de hoofd schuldeiser, de Schleswig-Holsteinische Landesbank, voor 310.000 Mark per dwang geveild, net voor dat Schliewen in mei van het zelfde jaar voor failliet verklaard werd.
Intussen hadden zich 40 Duitse Reders gevonden en de „Stiftung Pamir und Passat“ gevormd waar de beide schepen in december 1954 naar toe gingen zodat de opleiding op zeilschepen verder mogelijk bleef.
Op 10 februari 1955 vertrok de Pamir vanuit Hamburg en werd weer voor reizen naar Zuid Amerika gebruikt.
Tijdens tien reizen onder kapitein Hermann Eggers transporteerde ze gerst van Buenos Aires naar Hamburg en diende tegelijkertijd als zeilend schoolschip.
Ze was in die tijd bij de kadetten geliefder dan de Passat.
Begin 1956 had de Pamir in Antwerpen 2.500 ton Methanol in vaten geladen.
Nog voor anker liggend werden de bovenste ra's verwijderd om de stabiliteit van het schip te verbeteren.
Op zee veroorzaakte het geringe gewicht van de vaten en het ontbreken van voldoende ballast reeds in Het Kanaal een ongewone slagzij waarop kapitein Eggers besloot om met behulp van de motor het dichtsbij zijnde Falmouth aan te lopen.
Daar werd door proefen bevestgd dat de stabiliteit van het schip niet al te best was.
Een deel van de vaten werd daarop achtergelaten en door ballast vervangen, de achter gebleven vaten werden later door de Passat, die het zelfde reisdoel had, aan boord genomen.
De zesde en laatste reis startte de Pamir op 1 juni 1957 van uit Hamburg met ballast naar Buenos Aires.
Daarbij werd 346 uur lang de hulpmotor gebruikt om de snelheid te verhogen zodat de reis slechts 25 dagen duurde.
Tijdens deze reis ontstonden ook de laatste filmopname's van de Pamir op de Atlantische Oceaan vanaf het Noorse schoolschip Christian Radich waar op toen de bioscoopflim "Windjammer" gedraaid werd.
Hieronder een link naar de gerestaureerde versie van deze film:
http://www.youtube.com/watch?v=W-Xrd0jGp2k
De kwaliteit is in het begin niet al te best, maar dat wordt met de tijd beter.
Als ik het goed heb, is de ondergang van de Pamir hier op het forum al eens beschreven zodat ik daar niet verder op in ga.
Tot zover een beetje geschiedenis over het verleden van de Pamir.
Groeten, Hans.
Re: Langs het fietspad
Mooi Hannes, bedankt! Vroeger was ook niet alles beter, dat blijkt wel 
Re: Langs het fietspad
Hannes, zoals Jan al schreef: mooi.
En ook van mij: bedankt.
Er is in oude kranten een heel zwikkie aan tekst en illustratie te vinden omtrent de PAMIR
Volgens de oude kranten de laatste foto.
PAMIR
En ook van mij: bedankt.
Er is in oude kranten een heel zwikkie aan tekst en illustratie te vinden omtrent de PAMIR
Volgens de oude kranten de laatste foto.
PAMIR
- Pamir001h.JPG (258.5 KiB) 558 keer bekeken
Grtn @Allen
Re: Langs het fietspad
Hans, Bedankt. Aan je verslag hoeft niets meer toegevoegd te worden. En Allen ook bedankt voor die laatste foto.
Vandaag was ik met de opazeggertjes nog even in het museum om te kijken of alles nog in goede orde was . De Tattoo week is namelijk afgelopen en de haak moest op de deur. De stoel van de Pamir staat zoals op de foto te zien voor een schrijftafel waar ook een ouderwetse typemachine op staat.
Vraagt de kleine meid: "Opa, wat is dat voor een ding?" en wijst op de schrijfmachine. Eigenaardig hoe snel of de wereld vooruit draait. Nog geen 15 jaar geleden werd zo'n machientje dagelijks gebruikt.
Op de bijgevoegde foto dit keer de sleepboot-ijsbreker Merikarhu drie keer in een fles. onder als de amerikaanse ST 79, midden als DR 13 en in dienst van de Finnish Navy. en boven dan als Merikarhu.
De Merikarhu heeft vanmiddag de eerste keer met passagiers gevaren dwz met 30 leden van de Japanse afvaardiging aan de Tattoo. Wel moesten er in alle gauwigheid nog een 20 tal zwemvesten gehaald worden. Maar de commerciële kop is er af en de mannen hebben een mooi rondje gehad naar ALLE insteekhavens van ons stadje.
Keep sailing
Martin
Vandaag was ik met de opazeggertjes nog even in het museum om te kijken of alles nog in goede orde was . De Tattoo week is namelijk afgelopen en de haak moest op de deur. De stoel van de Pamir staat zoals op de foto te zien voor een schrijftafel waar ook een ouderwetse typemachine op staat.
Vraagt de kleine meid: "Opa, wat is dat voor een ding?" en wijst op de schrijfmachine. Eigenaardig hoe snel of de wereld vooruit draait. Nog geen 15 jaar geleden werd zo'n machientje dagelijks gebruikt.
Op de bijgevoegde foto dit keer de sleepboot-ijsbreker Merikarhu drie keer in een fles. onder als de amerikaanse ST 79, midden als DR 13 en in dienst van de Finnish Navy. en boven dan als Merikarhu.
De Merikarhu heeft vanmiddag de eerste keer met passagiers gevaren dwz met 30 leden van de Japanse afvaardiging aan de Tattoo. Wel moesten er in alle gauwigheid nog een 20 tal zwemvesten gehaald worden. Maar de commerciële kop is er af en de mannen hebben een mooi rondje gehad naar ALLE insteekhavens van ons stadje.
Keep sailing
Martin
- Bijlagen
-
- WP_20140802_13_32_28_Pro.jpg (154.94 KiB) 531 keer bekeken
Re: Langs het fietspad
Goeden dag
Ik kreeg vorige week van Martin de postzegel van de Merikarhu.
Ik wilde gisteren een foto gaan maken van het schip aan de overkant van haar lichtplaats en tot mijn grote verwondering was ze verdwenen. naar de overkant gegaan aan daar hoorde ik dat ze met Japanners aan het rondvaren was.
Na een tijdje wachten kwam ze terug en toen kon ik nog betere foto's maken dan ik verwacht had.
En kan ik weer een blad aan mijn schepen op postzegels toevoegen.
De foto van de Höyky en de postzegel zijn van Tuula Riiheläinen en de postzegel van de Merikarhu is van Martin Hendriks.
Groetjes
Kees
Ik kreeg vorige week van Martin de postzegel van de Merikarhu.
Ik wilde gisteren een foto gaan maken van het schip aan de overkant van haar lichtplaats en tot mijn grote verwondering was ze verdwenen. naar de overkant gegaan aan daar hoorde ik dat ze met Japanners aan het rondvaren was.
Na een tijdje wachten kwam ze terug en toen kon ik nog betere foto's maken dan ik verwacht had.
En kan ik weer een blad aan mijn schepen op postzegels toevoegen.
De foto van de Höyky en de postzegel zijn van Tuula Riiheläinen en de postzegel van de Merikarhu is van Martin Hendriks.
Groetjes
Kees
- Bijlagen
-
- De parels van Hamina verkl..jpg (873.88 KiB) 1208 keer bekeken