Hallo Dick,
Dit topic ziet er nu al goed uit.
Ik zal eens proberen een duitje in de zak te doen echter de Duitse goegel en andere zoekfuncties staken op het gebied van WO 2 weer eens in alle talen.
Als ik naar "Turbinenschiff "Windhuk" google, staat onder aan de lijst de volgende zin:
Aus Rechtsgründen hat Google 1 Ergebnis(se) von dieser Seite entfernt.
Weitere Informationen über diese Rechtsgründe finden Sie unter ChillingEffects.org.
Als dat er staat hoef ik niet verder te zoeken, dan krijg ik alleen nog maar onzin te zien.
Dat moet men eventueel als "Demokratie in optima forma" zien.
Maar gelukkig heb ik nog wat boeken in huis waar ik nog even in kan neuzen.
Over de Windhuk heb ik niet veel gevonden, over de "gedeserteerde sloep" iets meer.
Hieronder heb ik geprobeerd wat uit mijn boeken te vertalen.
Ik hoop niet dat ik voor het vervolg van de Windhuk al te ver vooruit loop.
Nadat op 24 augustus 1939 het laatste Engelse handelsschip de haven van Hamburg had verlaten, bevond zich geen enkel Engels, Frans of Pools schip meer in Duitse wateren.
Op dit tijdstip liepen de Duitse vrachtschepen in alle Wereldedelen nog hun bestemmingshaven aan.
Pas op 25 augustus 1939 seinde het Reichsverkehrsministerium het QWA 7.
Dit was een afgesproken waarschuwings bericht, dat ieder Duits schip die het ontving, onmiddellijk verder moest seinen.
Het telegram gaf echter alleen de aanwijzing om de koers buiten de scheepvaart route's voort te zetten.
Na enkele uren volgde met het telegram QWA 8 de order onmiddelijk naar Duitsland terug te keren, Het Kanaal te mijden, het schip te camoufleren en voor verdere QWA telegrammen de geheime code te gebruiken.
Het QWA 9 van 27 augustus 1939 luidde als volgt:
"Alle mogelijkheden benutten om binnen de volgende vier dagen de thuishaven te bereiken.
Indien dit niet mogelijk is naar Spanje, Italie, Rusland, Nederland of een andere neutrale haven varen.
In geen geval naar de Verenigde Staten."
"Getekend: Marineleitung."
Door dit telegram van de Admiraliteit ontstond er onnodige verwarring.
De meeste schepen die meer dan vier dagen van hun thuishaven verwijderd waren, zetten daarop koers naar een neutrale haven.
Toen men in Berlijn de fatale werking van dit tijdsbestek zag, en op 28 augustus 1939 herroepen werd, waren vele schepen reeds 24 uur in een andere richting gestoomt en hadden naast tijd ook de nodige brandstof verloren.
Door het telegram QWA 9 zijn er met grote waarschijnlijkheid een groot aantal Duitse schepen verloren gegaan, doordat ze opgebracht werden, aan de ketting gelegd of door de eigen bemanning tot zinken gebracht werden.
Het schijnt dat het ss Windhuk op 1 september 1939 order kreeg om voorlopig in Lobito te blijven omdat de 2e wereldoorlog uitgebroken was.
Lobito was een neutrale haven zodat er voor het schip geen gevaar bestond.
Het verblijf kon een paar dagen betekenen, maar ook een aantal jaren.
Een paar officieren (2e en 3e stuurman?) waren niet van plan om jarenlang in een haven op het schip te moeten vertoefen.
Waarschijnlijk hadden ze de situatie uit de 1e wereldoorlog in hun achterhoofd, toen Duitse schepen ook jarenlang in neutrale havens moesten blijven.
Zo besloten ze op eigen houtje de "Heimat" te bereiken.
Omdat ze het alleen niet zouden redden, kwamen er nog drie betrouwbare mannen bij.
Zoals elk passagiersschip was ook de Windhuk met voldoende reddingssloepen uitgerust, waaronder de gemotoriseerde MR 12 voor 46 personen.
Na enig beraad besloot men de reddingssloep MR 12 (Motorrettungsboot 12) voor hun doel uit te rusten.
Een grotere tocht met deze sloep op uitsluitend motorkracht zou onmogelijk zijn.
Zo moest deze sloep tot zeilboot omgebouwd worden.
Een van de drie was "boten bouwer", dat vormde dus geen probleem.
Normaal gesproken had men die sloep, met de mogelijkheden aan boord van de Windhuk, binnen 5 dagen om kunnen bouwen.
Echter mocht niemand iets van dit plan gewaar worden, zelfs de kapitein en de eerste stuurman niet.
Naast de bemanningsleden zaten er ook nog een kleine honderd passagiers aan boord van de Windhuk.
Een klein gerucht zou het hele plan over hoop werpen.
Alle werkzaamheden gebeurden 's nachts, op de 24.00 - 04.00u wacht.
Er werden o.a. masten en zeilen gemaakt, brandstof, proviand, water, etc. op de sloep gesmokkeld.
Al die dingen moest men op de sloep zodanig onderbrengen of verstoppen dat het niet opviel.
Men moest daarbij ook nog een pikdonkere nacht afwachten om ongezien van boord en de haven uit te komen.
Op 5 november 1939 was het zo ver.
Men had een elektricein, die ook verantwoordelijk voor de bioscoop was, zover kunnen krijgen dat hij nog eens een film zou draaien die men nog niet al te vaak gezien had.
Ook zorgde men er voor dat de Portugese ambtenaren aan boord stiekum mee konden kijken.
Toen de film begon was de rest van het schip bijna uitgestorven zodat men zonder problemen de sloep te water kon laten.
De sloep kwam ook zonder problemen de haven van Lobitio uit.
Rond 15 november werd op het eiland Annobon de watervoorraad aangevuld.
Een maand later, op 15 december ontmoetten ze het Portugese zeilschip Sagres, die de proviandvoorraad van de MR 12 aanvulde.
Tegen de avond van 14 januari 1940 kwamen de Canarische Eilanden in zicht.
Hier vandaan wilde men proberen om met een Spaans schip "richtung Heimat" te komen.
Op 18 januari 1940, rond 24.00u bereikten ze de haven van La Luz, op Las Palmas, waar men om 00.20u voor anker ging.
De sloep had in 73 dagen een 4568 mijlen afgelegd.
De volgende dag, nadat de mannen uitgerust waren, kwam er een telegram van de rederij.
Hierin stond (ik heb dit nu niet vertaald):
"Ich heiße die fünf Männer der Windhuk herzlich wilkommen und gratuliere ihnen zu der ausgezeichneten seemännischen Leistung.
Bohlen"
De mannen kwamen er ongeschoren af, ze werden niet wegens muiterij of deserteren aangeklaagd.
Op 9 februari 1940 keerden ze via Spanje en Italie weer terug naar Duitsland.
Hieronder een kaartje met ongeveer de route van MR 12.
- mr12.jpg (480.04 KiB) 26366 keer bekeken
Groeten, Hans.