Braziel

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Braziel

Bericht door Brazuca »

In dit topic wil ik regelmatig een stukje plaatsen over wetenswaardigheden over dit grote land of andere bijzonderheden die het vermelden waard zijn. Waar mogelijk zal ik zoveel mogelijk de maritieme interesses van de lezers van dit forum proberen tegemoet te komen.

Het zullen zeker geen dagelijkse bijdragen worden, want ik ben nog actief in het bedrijfsleven, de stukjes zullen dus op ad hoc basis geplaatst worden.

Afbeelding
Santos

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Braziel

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Goed idee Dick.
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
shipwis
Berichten: 602
Lid geworden op: 22 jul 2004 13:19
Locatie: rotterdam

Re: Braziel

Bericht door shipwis »

Harry G. Hogeboom schreef:Goed idee Dick
:arrow: goed idee ????
gewoon 'n strak plan :idea:
greetinx, pete
Als woelig water tot rust komt,
wordt het langzaam helder.
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door Brazuca »

Naar aanleiding van een aantal berichtjes van Martin (Dita op dit forum), ben ik op zoek gegaan naar het wel en wee van 'Carlos Alfredo Hablitzel'. Martin was deze man op één van zijn reizen tegengekomen en deze had een grote privé collectie scheepvaart memorabilia in Sao Vicente (Santos), waaronder een miniatuur duikboot en een duikerpak uit 1720.

Nu ben ik in het scheepvaart museum van Santos het e.e.a. tegengekomen en bij navraag blijkt het inderdaad om de privé collectie van 'Carlos Alfredo Hablitzel' te gaan. So far so good. Ik wil kort ingaan op het levensverhaal van Hablitzel, omdat ik in een vervolg weer terecht zal komen bij deze man, die ondanks dat hij zelf niet gevaren heeft, een grote liefde had voor de maritieme wereld.

Afbeelding
Carlos Alfredo Hablitzel
* 15/01/1919 + 06/11/1988



Carlos Alfredo Hablitzel kwam in Basel / Zwitserland ter wereld, maar heeft zich op jonge leeftijd tot Braziliaan genaturaliseerd.
Hij was woonachtig in Rio de Janeiro tot midden 1930 waar hij de middelbare school bezocht. Later studeerde hij af als ingenieur civiele techniek aan de Mackenzie universiteit in Sao Paulo in 1942.

Zijn Vader Alfredo Hablitzel, getrouwd met Clara Hablitzel, was een zakenman die een aantal Europese farmaceutische bedrijven in Brazilië vertegenwoordigde. Hij maakte dan ook regelmatig reizen aan boord van de grote oceaanstomers van die tijd. En het was tijdens deze reizen met zijn ouders dat de kleine Hablitzel van de indrukken en ervaringen die hij opdeed, een diepe bewondering voor de scheepvaart overhield.

Aangezien hij niet bij de Marine aan de slag mocht, omdat hij niet in Brazilië geboren was, begon hij alles met betrekking tot het thema scheepvaart met enthousiasme te verzamelen. Ook nadat hij naar de deelstaat Santa Catarina verhuisde, was hij in staat zijn collectie verder te uit te breiden, welke verzameling hem als basis diende voor zijn levenslange passie.

In 1952, zorgde het testen met een autonoom duiktoestel (voor helmduikers) er voor dat hij in de regio van Santos terechtkwam, waar hij zich tenslotte in Sao Vicente vestigde als ingenieur civiele techniek.
Vanaf dat moment bracht hem de nabijheid tot de belangrijkste scheepvaartroute in zuid-Amerika hem ertoe om in 1979 het historisch scheepvaart museum van Sao Vicente op te richten, waar hij op systematisch en nauwgezette wijze alle scheepswrakken op de Braziliaanse kust begon te catalogiseren. Na zijn overlijden nam een stichting (sociedade museu do mar) zijn collectie over, en in September 1997 werd het scheepvaart museum (museu maritimo) in Santos geopend. Wat tot op de dag van vandaag te bezichtingen is.

wordt vervolgd...
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Braziel

Bericht door gerard tenerife »

Prachtig Dick, ik lust nog wel meer :lol:
mvg Gerard
een pessimist is een optimist met veel ervaring.
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door Brazuca »

Gerard, vooruit hier deel I van "de sage van het s/s Windhuk":
(we komen later weer terug bij de de man van het scheepvaartmuseum)

De sage van het s/s Windhuk

Afbeelding

Het passagierschip s/s Windhuk werd in 1936 in Hamburg opgeleverd door de Blohm & Voss werft in Hamburg, en werd in de vaart genomen door de “Deutsche Ost-Afrika Linien” en kwam in de lijnvaart tussen Hamburg, Oost-Afrika en zuid-Afrika.
Op 3 September 1939 toen het schip in de Angolese haven van Lobito lag, kreeg het orders om terug te keren naar Duitsland. Op diezelfde dag verklaarde Engeland, Frankrijk en ook de rest van het commonwealth de oorlog aan Duitsland. De Kapitein wist dat de Engelse marine de belangrijkste scheepvaartroutes in de gaten hield, en besloot daarop om zoveel mogelijk om de West te gaan, om confrontatie met de Engelse marine te vermijden. Na een aantal omzwervingen in de zuid-Atlantische oceaan bleek dat het ship te weinig bunkers had om in Europa te komen, en daarop werd besloten om Argentinie aan te lopen, wat neutraal gebied was.

Afbeelding
Hier het s/s Windhuk als "Santos Maru"

Op volle zee werd de naam van het schip veranderd in “Santos Maru”, de Japanse vlag werd gehesen en de romp en schoorstenen werden in een andere kleur geschilderd, om herkenning als s/s Windhuk te voorkomen. Vanwege deze reden wordt wel eens aangenomen dat het schip een ‘raider’ was, maar het had geen enkele zware bewapening aan boord, dus dat verhaal houdt geen steek.
Door de ontwijkingstaktieken werden echter teveel bunkers gebruikt en mede doordat het schip schijnbaar op de hielen werd gezeten door Engelse oorlogschepen werd besloten om Santos aan te lopen. Het schip verscheen op 7 December 1939 op de rede van Santos en werd de haven in geloodst. De verbazing bij de Braziliaanse havenautoriteiten en loodsen was echter nogal groot, de echte “Santos Maru” was enkele dagen daarvoor uit Santos vertrokken en zag er toch heel anders uit dan het Duitse passagierschip met nogal blanke bemanningsleden.
Het schip werd aan de ketting gelegd of in ieder geval mocht het de haven niet meer verlaten. Later werd het schip op de rivier voor anker gelegd en de 244 bemanningsleden mochten gewoon aan boord blijven, Brazilië was neutraal en de bemanningsleden hadden gewone bewegingsvrijheid en kregen via het Duitse consulaat hun gage doorbetaald. De bemanningsleden beschreven deze periode als het ‘paradijs op aarde’.

Afbeelding
Het s/s Windhuk in de haven van Santos voor anker

De oorspronkelijke bemanningslijst telde 250 bemanningsleden, en er gaat een verhaal dat vijf officieren voor aankomst in Santos, of zelfs al uit Lobito, met een reddingsloep vertrokken zijn richting Europa, en na 74 dagen op zee te hebben doorgebracht zijn aangekomen op Las Palmas. Spanje was bevriend met de Duitse natie en deze vijf officieren zijn naar Duitsland getransporteerd. Zelf heb ik het idee dat ze op een maanloze nacht uit Santos zijn vertrokken toen duidelijk werd dat het schip niet door de Braziliaanse autoriteiten zou worden vrijgegeven.
De kapitein Wilhelm Brauer mocht op basis van internationaal recht ook Brazilie verlaten en heeft dat ook gedaan.

wordt vervolgd.....
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door Brazuca »

Nog even wat gedachtekronkels over de 'vlucht' van de vijf mannen die met een reddingboot het s/s Windhuk achter zich lieten om hun geluk te beproeven om in Europa te komen. Één van de overlevenden van deze tocht Kapitän Fred Schmidt heeft er een boek over geschreven "Mit MR 12 über den ozean: die abenteuerliche heimfahrt der fünf von der "Windhuk" von Lobito-bay nach Las Palmas" waarin de titel al aangeeft dat ze uit Lobito baai zijn vetrokken.

Afbeelding

Waarom ik hierover twijfel is als volgt te verklaren;
Volgens de geschiedschrijving lag het s/s Windhuk op 3 September 1939 in Lobito/Angola toen het orders kreeg om met gerede spoed naar Duitsland terug te keren. Waarom zou de Kapitein een aantal officieren met een sloep laten vertrekken, terwijl er orders waren om stante pede naar Europa terug te keren? Wat is er in de periode tussen 3 September 1939 en 5 November 1939 gebeurd? de datum die door de sloepvaarders aangegeven is als vertrekdatum uit Lobito baai. Was dit muiterij ? Was het die officieren al bekend dat de Kapitein van de Windhuk helemaal niet van plan was om naar Duitsland terug te keren ? Dit zijn vragen waar ik op dit moment geen antwoord op heb.

Ik heb alleen nog maar de Braziliaanse verslaggeving vanuit die tijd, dus het kan zijn dat ik nog niet over alle beschikbare informatie beschik.
Gebruikersavatar
dita
Berichten: 2239
Lid geworden op: 08 dec 2009 18:19
Locatie: Hamina
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door dita »

Dick,
Prachtig, doorgaan met stukjes uit dat mooie land.
Martin
Keep going
Martin


"Ver van huis en ongeschoren"

http://issuu.com/martinhendriks/docs
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door Brazuca »

Voordat ik met deel II verder ga, wat nog interessante zaken zal opleveren, wacht ik even het antwoord af van het scheepvaartmuseum in Santos m.b.t. de logboeken van het s/s Windhuk. Ik hoop dat zij die nog hebben.

Dat ik niet de enige ben die aan muiterij dacht met betrekking tot de 'vlucht' van de vijf officieren met reddingboot MR12 van het s/s Windhuk uit Lobito baai blijkt uit het volgende kranteartikel van "The Straits Times" van Zondag 21 Januari 1940;

Afbeelding
Hannes
Berichten: 1061
Lid geworden op: 05 jul 2008 13:31
Locatie: Ostfreesland
Contacteer:

Re: Braziel

Bericht door Hannes »

Hallo Dick,

Dit topic ziet er nu al goed uit.
Ik zal eens proberen een duitje in de zak te doen echter de Duitse goegel en andere zoekfuncties staken op het gebied van WO 2 weer eens in alle talen.
Als ik naar "Turbinenschiff "Windhuk" google, staat onder aan de lijst de volgende zin:
Aus Rechtsgründen hat Google 1 Ergebnis(se) von dieser Seite entfernt.
Weitere Informationen über diese Rechtsgründe finden Sie unter ChillingEffects.org.
Als dat er staat hoef ik niet verder te zoeken, dan krijg ik alleen nog maar onzin te zien.
Dat moet men eventueel als "Demokratie in optima forma" zien.
Maar gelukkig heb ik nog wat boeken in huis waar ik nog even in kan neuzen.
Over de Windhuk heb ik niet veel gevonden, over de "gedeserteerde sloep" iets meer.

Hieronder heb ik geprobeerd wat uit mijn boeken te vertalen.
Ik hoop niet dat ik voor het vervolg van de Windhuk al te ver vooruit loop.


Nadat op 24 augustus 1939 het laatste Engelse handelsschip de haven van Hamburg had verlaten, bevond zich geen enkel Engels, Frans of Pools schip meer in Duitse wateren.
Op dit tijdstip liepen de Duitse vrachtschepen in alle Wereldedelen nog hun bestemmingshaven aan.
Pas op 25 augustus 1939 seinde het Reichsverkehrsministerium het QWA 7.
Dit was een afgesproken waarschuwings bericht, dat ieder Duits schip die het ontving, onmiddellijk verder moest seinen.
Het telegram gaf echter alleen de aanwijzing om de koers buiten de scheepvaart route's voort te zetten.
Na enkele uren volgde met het telegram QWA 8 de order onmiddelijk naar Duitsland terug te keren, Het Kanaal te mijden, het schip te camoufleren en voor verdere QWA telegrammen de geheime code te gebruiken.
Het QWA 9 van 27 augustus 1939 luidde als volgt:

"Alle mogelijkheden benutten om binnen de volgende vier dagen de thuishaven te bereiken.
Indien dit niet mogelijk is naar Spanje, Italie, Rusland, Nederland of een andere neutrale haven varen.
In geen geval naar de Verenigde Staten."
"Getekend: Marineleitung."

Door dit telegram van de Admiraliteit ontstond er onnodige verwarring.
De meeste schepen die meer dan vier dagen van hun thuishaven verwijderd waren, zetten daarop koers naar een neutrale haven.
Toen men in Berlijn de fatale werking van dit tijdsbestek zag, en op 28 augustus 1939 herroepen werd, waren vele schepen reeds 24 uur in een andere richting gestoomt en hadden naast tijd ook de nodige brandstof verloren.
Door het telegram QWA 9 zijn er met grote waarschijnlijkheid een groot aantal Duitse schepen verloren gegaan, doordat ze opgebracht werden, aan de ketting gelegd of door de eigen bemanning tot zinken gebracht werden.

Het schijnt dat het ss Windhuk op 1 september 1939 order kreeg om voorlopig in Lobito te blijven omdat de 2e wereldoorlog uitgebroken was.
Lobito was een neutrale haven zodat er voor het schip geen gevaar bestond.
Het verblijf kon een paar dagen betekenen, maar ook een aantal jaren.
Een paar officieren (2e en 3e stuurman?) waren niet van plan om jarenlang in een haven op het schip te moeten vertoefen.
Waarschijnlijk hadden ze de situatie uit de 1e wereldoorlog in hun achterhoofd, toen Duitse schepen ook jarenlang in neutrale havens moesten blijven.
Zo besloten ze op eigen houtje de "Heimat" te bereiken.
Omdat ze het alleen niet zouden redden, kwamen er nog drie betrouwbare mannen bij.

Zoals elk passagiersschip was ook de Windhuk met voldoende reddingssloepen uitgerust, waaronder de gemotoriseerde MR 12 voor 46 personen.
Na enig beraad besloot men de reddingssloep MR 12 (Motorrettungsboot 12) voor hun doel uit te rusten.
Een grotere tocht met deze sloep op uitsluitend motorkracht zou onmogelijk zijn.
Zo moest deze sloep tot zeilboot omgebouwd worden.
Een van de drie was "boten bouwer", dat vormde dus geen probleem.
Normaal gesproken had men die sloep, met de mogelijkheden aan boord van de Windhuk, binnen 5 dagen om kunnen bouwen.
Echter mocht niemand iets van dit plan gewaar worden, zelfs de kapitein en de eerste stuurman niet.
Naast de bemanningsleden zaten er ook nog een kleine honderd passagiers aan boord van de Windhuk.
Een klein gerucht zou het hele plan over hoop werpen.

Alle werkzaamheden gebeurden 's nachts, op de 24.00 - 04.00u wacht.
Er werden o.a. masten en zeilen gemaakt, brandstof, proviand, water, etc. op de sloep gesmokkeld.
Al die dingen moest men op de sloep zodanig onderbrengen of verstoppen dat het niet opviel.
Men moest daarbij ook nog een pikdonkere nacht afwachten om ongezien van boord en de haven uit te komen.

Op 5 november 1939 was het zo ver.
Men had een elektricein, die ook verantwoordelijk voor de bioscoop was, zover kunnen krijgen dat hij nog eens een film zou draaien die men nog niet al te vaak gezien had.
Ook zorgde men er voor dat de Portugese ambtenaren aan boord stiekum mee konden kijken.
Toen de film begon was de rest van het schip bijna uitgestorven zodat men zonder problemen de sloep te water kon laten.
De sloep kwam ook zonder problemen de haven van Lobitio uit.

Rond 15 november werd op het eiland Annobon de watervoorraad aangevuld.
Een maand later, op 15 december ontmoetten ze het Portugese zeilschip Sagres, die de proviandvoorraad van de MR 12 aanvulde.
Tegen de avond van 14 januari 1940 kwamen de Canarische Eilanden in zicht.
Hier vandaan wilde men proberen om met een Spaans schip "richtung Heimat" te komen.
Op 18 januari 1940, rond 24.00u bereikten ze de haven van La Luz, op Las Palmas, waar men om 00.20u voor anker ging.
De sloep had in 73 dagen een 4568 mijlen afgelegd.

De volgende dag, nadat de mannen uitgerust waren, kwam er een telegram van de rederij.
Hierin stond (ik heb dit nu niet vertaald):

"Ich heiße die fünf Männer der Windhuk herzlich wilkommen und gratuliere ihnen zu der ausgezeichneten seemännischen Leistung.
Bohlen"

De mannen kwamen er ongeschoren af, ze werden niet wegens muiterij of deserteren aangeklaagd.
Op 9 februari 1940 keerden ze via Spanje en Italie weer terug naar Duitsland.

Hieronder een kaartje met ongeveer de route van MR 12.
mr12.jpg
mr12.jpg (480.04 KiB) 25919 keer bekeken
Groeten, Hans.


Plaats reactie