Van sparks tot internationaal chauffeur
Geplaatst: 26 apr 2013 11:37
Tja, dan maar in een wat meer voor de hand liggend topic en in Ruim 7 mag alles
Ik had zo links en rechts in andere topics al eens over mijn "chauffeursloopbaan" geschreven, en in het topic "Verhalen van Jan Goedhart" kwam het ook weer ter sprake. Er valt nog wel meer te vertellen, dus maar hier.
Nadat ik eind 1978 de vaart en offshore vaarwel had gezegd, begon ik eerst als zg. verkoopinspecteur bij een dochterbedrijfje van Delta Lloyd. Spaarverzekeringen verkopen...
Affijn, er werd daar verwacht dat je argeloze mensen zoveel mogelijk geld af moest zien te troggelen om een dubieus spaarprodukt te kopen, inclusief de bijbehorende prietpraat om ze over de streep te trekken.
Na een jaar had ik daar schoon genoeg van en begon bij een makelaardij om de verzekeringstak aldaar op poten te zetten. Na zo'n twee jaar wist ik dat ook dat mijn vak niet was en ik besloot rigoereus het roer om te gooien.
Vrachtwagenrijbewijs gehaald (op zo'n moderne Opel Blitz met 1.5 ton ijzer in het bakkie) en dan maar solliciteren.
"Meneer, heeft U ervaring?" Nee, nog niet.
"Ja, maar wij willen graag ervaren chauffeurs".
Tja, na tientallen sollicitaties en evenzovele "we zullen uw naam en telefoonnummer bewaren voor het geval dat" solliciteerde ik bij een bedrijfje in Boxtel wat internationaal transport deed.
Ik wilde geen boodschappenrijder in Nederland worden, dat internationaal rijden leek me wel wat.
Affijn, ik kreeg weer het bekende antwoord van "ervaren chauffeurs" en ik vroeg de baas of die soms met ervaring geboren werden. Het bleef even stil en vervolgens alleen maar "Ehh?"
"Hoe krijg je dan in godsnaam ervaren chauffeurs als je ze de kans niet eens geeft ervaring op te doen, meneer?" Hij vond het blijkbaar een argument en ik mocht op een zaterdag langskomen om wat te proberen.
Ikke naar Boxtel, stond er een aftands Dafje met nog geen 200 pk en een oplegger met zo'n 24 ton "ijzer" zoals dat heet. Allemaal platen en bovenop een "broodje" wat alleen al 3 ton woog.
Twee kettingen om de platen en verder niks. Het Dafje moest nog dubbel geklutst worden en hij reed eerst zelf een rondje om het bedrijf op het industrieterrein om het voor te doen en toen mocht ik. Nou, dat klutsen viel niet echt mee, toen nog een paar keer achteruit de hoek om en achteruit insteken en toen zei ie "Maandagmorgen om 6 uur bij de eerste klant in Belgie lossen". In totaal 3 klanten.
Dank U wel, mijnheer! Ik kreeg een eigen kassie, de sleutel van de Daf erin, nog even voltanken en ik besloot in de loop van zondagavond maar af te taaien. Belgie is nog een heel eind.... en ik had toch een slaapcabine.
Binnendoor via grens Poppel naar een gat in den Belzjiek. Nou, dan voel je je King of the road met je 36 tonnen diesel, hoog uittorenend boven die sukkels in hun luxe autootjes.
Ai, shit, een onaangegeven haakse Z bocht in de tweebaansweg. Iets te laat in de gaten, iets te hard de bocht in, flink bijremmen en het ging goed. Nou ja, later bleek dat het broodje ijzer van 3 ton in diezelfde bocht moet zijn blijven liggen... Om 6 uur stond ik bij de eerste klant die vroeg waar dat broodje van 3 ton, wat wel op de vrachtbrief stond was gebleven. Ik wist natuurlijk van niks, er werd een aantekening op de vrachtbrief gemaakt en op naar de volgende klant. Daar weer een paar platen ijzer gelost, toen naar klant nummer 3 en toen was ik leeg. Dus braaf en trots Boxtel gebeld dat ik begin van de middag leeg was. Rijdt maar naar Clervaux, 24 ton ijzer laden en dan kom je maar hierheen. Tjessus, dat klinkt wel errug frans, het bleek in Luxemburg te liggen en ik naar die hoogovens daar. Affijn, in de loop van de avond kreeg ik mijn plaatjes staal en toen weer terug naar Boxtel, door de pukkels van de Ardennen. Ik kreeg een lamme arm van het schakelen maar kwam heelhuids thuis.
De firma Den Haan Transport, zoals het bedrijf officieel heette, draaide op vergunningen van een bedrijf in de richting van Rotjeknor. Maar het zat gewoon op het industrieterrein van Boxtel. Ouwe meuk. Ik had het gammelste bakkie gekregen, een aftandse DAF 2200 met een 2 assig dubbellucht opleggertje. De meeste banden van die autootjes en opleggers van hem waren al tig keer opgesneden en soms reed je al half op het karkasstaal. In het jaar dat ik daar gereden heb, heb ik soms wel 3 klappers op een dag gehad. Want staal weegt en mijnheer baas wilde wel zoveel mogelijk per keer vervoeren. Altijd Belgie, Luxemburg en het Ruhrgebied. Je kende op een bepaald moment blind de weg in Duisburg, Gelsenkirchen, Leverkusen of Luik. Altijd ijzer, soms ook betonnen heipalen of hout. Kettingen of sjorbanden om iets vast te zetten? Joh, gewoon rustig aan doen. Als je al de mazzel had een trailer aan te haken mèt kettingen, dan moest je ze in Boxtel in je eigen autootje gooien als je in het weekeind thuis was anders waren ze geheid pleitte.
De wagens waren altijd overladen. Dus kwam je in Venlo of waar dan ook aan de grens, dan riepen die Moffen steevast "Auf die Waage, bitte" en dan kon je weer extra D-marken de Duitse Staatskas indragen.
Het Dafje bleek een scheur in het motorblok te hebben en daardoor zat het koelwatersysteem zo ongeveer vol met bruingrijze smurrie en stond je regelmatig ergens af te koelen. Uiteindelijk was het toch een keer gedaan met het beessie en ik kreeg een Dafje met wel 230 pk (zo'n 2800 model). Nounou, 2x6 versnellingen en een bak die beter te klutsen was dan die van het 2200tje. Deze kreeg ik nog even tussendoor, een echte 320 pk-er. Ook eigendom van het bedrijf maar vercharterd aan Van Hooft in Den Bosch die er demo's mee deed. Schitterende kar, met zo'n Fuller 13-gear bak die je zonder de koppeling te gebruiken met je pink kon schakelen.
Van die 230 pk-ers had ie er een stuk of 4, dan nog een paar met 260 pk, ik meen een paar met 290 pk en de toppers waren 325 pk modellen. In totaal 15 trekkers met evenzoveel gammele trailers, waarvan een paar huiftrailers waren. Twee daarvan hadden zg. Baileytanks onder het frame hangen omdat hij eerder op het Midden Oosten had gereden toen daar nog geld te verdienen viel.
Gaandeweg begon dat vervoer weer interessant te worden en de ene na de andere kar begon op Saudi, Koeweit, Iraq of Iran te rijden. De platte ijzerwagens werden allemaal aan de kant gezet of verkocht en in plaats daarvan kwamen er allemaal huiftrailers. Ik zat echter nog steeds in het Ruhrgebied en de Ardennen te klooien. Hier met heipalen in Leuven, met het 230 pk bakkie, trots Night Tripper genoemd
Zo reden we ook regelmatig platen staal van de Maas of Rijnhaven in Rotterdam naar een ijzerboer in Papendrecht, soms met 3 of 4 wagens. Die kwamen uit een Rijnaak met een kraan met grote magneet en je laadde gewoon op het gevoel. De sport was natuurlijk zoveel mogelijk mee te nemen, dat kon 1 of 2 ritten schelen. Dus stak je je vingers tussen de banden en de vloer van de trailer, nou met 1 cm ruimte en rustig rijden ging het toch ook? In Papendrecht ging je direkt de weegbrug van de ijzerboer op en toen bleek ik een keer 65 ton te wegen, waar het maximaal toegestane gewicht maar 36 was. De baas vond zelf ook dat ik dat maar niet al te vaak moest doen.
Goed, op een keer kwam ik weer thuis met een leeg spulletje. Zet die trailer ginds maar weg, daar staat je "nieuwe" en d'r moet nog een Baileytank onder. De monteur helpt je wel. Volgende week ga je naar Baghdad, samen met nog een collega. Die kent de weg dus een makkie voor je.
Nou, de Baileytank eronder gehangen samen met wat lucht- en ontluchtaansluitingen en daar gingen we, met 15 ton airconditioning spullen voor de nieuwbouw van het Ministerie van Defensie in Baghdad - wat in de eerste dagen van de Golfoorlog door smart ammo uit elkaar werd geblazen. Je kreeg 3000 piek schoon voor een rondreis. Daarvan kon je er met wat beleid 2 in een maand doen. Ik deed er liever 3 weken over, kon je nog een week thuis blijven en dan ging je weer. Intussen was er nog een chauffeur aangenomen, die ging alle trailers lossen en opnieuw laden. Wij hoefden alleen maar de trailer erachter te hangen en naar bestemming te brengen, daar lossen en pas ergens in Oostenrijk of Duitsland pikte je eventueel nog een retourvraggie op. Als je daar al aan toekwam, want er kwam nog wel eens wat tussen.
Een collega met een 325 pk desert-Daf was in Birecik (zo ongeveer in Koerdenland) op een Griek met een tankwagen die dwars over de weg stond geknald. Twee andere collega's die leeg terugkwamen van ergens mochten zijn trailer, in elkaar gedeukte trekker en hemzelf (hij had een paar blauwe plekken) opladen en terugbrengen. Hier staan we met zijn vijven (jawel!) ergens in Koerdenland, de twee rechtse (w.o. ikke) gingen naar Baghdad, de twee anderen terug met een opgeladen wrak van de onfortuinlijke collega. Einde van de "Never Home Line" incl. arabische opschriften. De softenon-eenden waren ongeschonden gebleven
Zo reed ik een keer met twee collega's terug van Baghdad naar huis en ergens in Turkije bleek een lager van mijn voorwielen in elkaar gelopen. Niet meer safe om mee te rijden. "Graaf maar een gat in het zand daar en stapel de zooi maar op elkaar". Stond je 3 of 4 dagen met een baby ijzerzaagje je kopschotten door te zagen, voorwielen eraf, de hap op een half afgebroken andere oplegger te laden en dan toog je maar weer naar huis.
Intussen reed zijn hele santekraam op het Midden Oosten. Dat ontging de Turken niet. Die Turken rijden met eigen auto's, repareren ook alles zelf en komen tijdens zo'n rondrit twee keer langs huis. Bovendien doen ze het voor half geld. Je snapt het al, ergens in het jaar kregen 8 chauffeurs de zak "omdat er geen werk in het ijzer meer was" en een week later de andere 7. Ik had de keus uit "de zak" of monteur in zijn garage te worden. Dag, meneer Den Haan. Hier nog een keer achter een Bulgaar op de Pyhrnpas in Oostenrijk/Joegoslavie.
Volgende keer de ervaringen bij Harry Vos Internationaal Transport, waar ik tot 1986 rondgetoerd heb.
Ik had zo links en rechts in andere topics al eens over mijn "chauffeursloopbaan" geschreven, en in het topic "Verhalen van Jan Goedhart" kwam het ook weer ter sprake. Er valt nog wel meer te vertellen, dus maar hier.
Nadat ik eind 1978 de vaart en offshore vaarwel had gezegd, begon ik eerst als zg. verkoopinspecteur bij een dochterbedrijfje van Delta Lloyd. Spaarverzekeringen verkopen...
Affijn, er werd daar verwacht dat je argeloze mensen zoveel mogelijk geld af moest zien te troggelen om een dubieus spaarprodukt te kopen, inclusief de bijbehorende prietpraat om ze over de streep te trekken.
Na een jaar had ik daar schoon genoeg van en begon bij een makelaardij om de verzekeringstak aldaar op poten te zetten. Na zo'n twee jaar wist ik dat ook dat mijn vak niet was en ik besloot rigoereus het roer om te gooien.
Vrachtwagenrijbewijs gehaald (op zo'n moderne Opel Blitz met 1.5 ton ijzer in het bakkie) en dan maar solliciteren.
"Meneer, heeft U ervaring?" Nee, nog niet.
"Ja, maar wij willen graag ervaren chauffeurs".
Tja, na tientallen sollicitaties en evenzovele "we zullen uw naam en telefoonnummer bewaren voor het geval dat" solliciteerde ik bij een bedrijfje in Boxtel wat internationaal transport deed.
Ik wilde geen boodschappenrijder in Nederland worden, dat internationaal rijden leek me wel wat.
Affijn, ik kreeg weer het bekende antwoord van "ervaren chauffeurs" en ik vroeg de baas of die soms met ervaring geboren werden. Het bleef even stil en vervolgens alleen maar "Ehh?"
"Hoe krijg je dan in godsnaam ervaren chauffeurs als je ze de kans niet eens geeft ervaring op te doen, meneer?" Hij vond het blijkbaar een argument en ik mocht op een zaterdag langskomen om wat te proberen.
Ikke naar Boxtel, stond er een aftands Dafje met nog geen 200 pk en een oplegger met zo'n 24 ton "ijzer" zoals dat heet. Allemaal platen en bovenop een "broodje" wat alleen al 3 ton woog.
Twee kettingen om de platen en verder niks. Het Dafje moest nog dubbel geklutst worden en hij reed eerst zelf een rondje om het bedrijf op het industrieterrein om het voor te doen en toen mocht ik. Nou, dat klutsen viel niet echt mee, toen nog een paar keer achteruit de hoek om en achteruit insteken en toen zei ie "Maandagmorgen om 6 uur bij de eerste klant in Belgie lossen". In totaal 3 klanten.
Dank U wel, mijnheer! Ik kreeg een eigen kassie, de sleutel van de Daf erin, nog even voltanken en ik besloot in de loop van zondagavond maar af te taaien. Belgie is nog een heel eind.... en ik had toch een slaapcabine.
Binnendoor via grens Poppel naar een gat in den Belzjiek. Nou, dan voel je je King of the road met je 36 tonnen diesel, hoog uittorenend boven die sukkels in hun luxe autootjes.
Ai, shit, een onaangegeven haakse Z bocht in de tweebaansweg. Iets te laat in de gaten, iets te hard de bocht in, flink bijremmen en het ging goed. Nou ja, later bleek dat het broodje ijzer van 3 ton in diezelfde bocht moet zijn blijven liggen... Om 6 uur stond ik bij de eerste klant die vroeg waar dat broodje van 3 ton, wat wel op de vrachtbrief stond was gebleven. Ik wist natuurlijk van niks, er werd een aantekening op de vrachtbrief gemaakt en op naar de volgende klant. Daar weer een paar platen ijzer gelost, toen naar klant nummer 3 en toen was ik leeg. Dus braaf en trots Boxtel gebeld dat ik begin van de middag leeg was. Rijdt maar naar Clervaux, 24 ton ijzer laden en dan kom je maar hierheen. Tjessus, dat klinkt wel errug frans, het bleek in Luxemburg te liggen en ik naar die hoogovens daar. Affijn, in de loop van de avond kreeg ik mijn plaatjes staal en toen weer terug naar Boxtel, door de pukkels van de Ardennen. Ik kreeg een lamme arm van het schakelen maar kwam heelhuids thuis.
De firma Den Haan Transport, zoals het bedrijf officieel heette, draaide op vergunningen van een bedrijf in de richting van Rotjeknor. Maar het zat gewoon op het industrieterrein van Boxtel. Ouwe meuk. Ik had het gammelste bakkie gekregen, een aftandse DAF 2200 met een 2 assig dubbellucht opleggertje. De meeste banden van die autootjes en opleggers van hem waren al tig keer opgesneden en soms reed je al half op het karkasstaal. In het jaar dat ik daar gereden heb, heb ik soms wel 3 klappers op een dag gehad. Want staal weegt en mijnheer baas wilde wel zoveel mogelijk per keer vervoeren. Altijd Belgie, Luxemburg en het Ruhrgebied. Je kende op een bepaald moment blind de weg in Duisburg, Gelsenkirchen, Leverkusen of Luik. Altijd ijzer, soms ook betonnen heipalen of hout. Kettingen of sjorbanden om iets vast te zetten? Joh, gewoon rustig aan doen. Als je al de mazzel had een trailer aan te haken mèt kettingen, dan moest je ze in Boxtel in je eigen autootje gooien als je in het weekeind thuis was anders waren ze geheid pleitte.
De wagens waren altijd overladen. Dus kwam je in Venlo of waar dan ook aan de grens, dan riepen die Moffen steevast "Auf die Waage, bitte" en dan kon je weer extra D-marken de Duitse Staatskas indragen.
Het Dafje bleek een scheur in het motorblok te hebben en daardoor zat het koelwatersysteem zo ongeveer vol met bruingrijze smurrie en stond je regelmatig ergens af te koelen. Uiteindelijk was het toch een keer gedaan met het beessie en ik kreeg een Dafje met wel 230 pk (zo'n 2800 model). Nounou, 2x6 versnellingen en een bak die beter te klutsen was dan die van het 2200tje. Deze kreeg ik nog even tussendoor, een echte 320 pk-er. Ook eigendom van het bedrijf maar vercharterd aan Van Hooft in Den Bosch die er demo's mee deed. Schitterende kar, met zo'n Fuller 13-gear bak die je zonder de koppeling te gebruiken met je pink kon schakelen.
Van die 230 pk-ers had ie er een stuk of 4, dan nog een paar met 260 pk, ik meen een paar met 290 pk en de toppers waren 325 pk modellen. In totaal 15 trekkers met evenzoveel gammele trailers, waarvan een paar huiftrailers waren. Twee daarvan hadden zg. Baileytanks onder het frame hangen omdat hij eerder op het Midden Oosten had gereden toen daar nog geld te verdienen viel.
Gaandeweg begon dat vervoer weer interessant te worden en de ene na de andere kar begon op Saudi, Koeweit, Iraq of Iran te rijden. De platte ijzerwagens werden allemaal aan de kant gezet of verkocht en in plaats daarvan kwamen er allemaal huiftrailers. Ik zat echter nog steeds in het Ruhrgebied en de Ardennen te klooien. Hier met heipalen in Leuven, met het 230 pk bakkie, trots Night Tripper genoemd
Zo reden we ook regelmatig platen staal van de Maas of Rijnhaven in Rotterdam naar een ijzerboer in Papendrecht, soms met 3 of 4 wagens. Die kwamen uit een Rijnaak met een kraan met grote magneet en je laadde gewoon op het gevoel. De sport was natuurlijk zoveel mogelijk mee te nemen, dat kon 1 of 2 ritten schelen. Dus stak je je vingers tussen de banden en de vloer van de trailer, nou met 1 cm ruimte en rustig rijden ging het toch ook? In Papendrecht ging je direkt de weegbrug van de ijzerboer op en toen bleek ik een keer 65 ton te wegen, waar het maximaal toegestane gewicht maar 36 was. De baas vond zelf ook dat ik dat maar niet al te vaak moest doen.
Goed, op een keer kwam ik weer thuis met een leeg spulletje. Zet die trailer ginds maar weg, daar staat je "nieuwe" en d'r moet nog een Baileytank onder. De monteur helpt je wel. Volgende week ga je naar Baghdad, samen met nog een collega. Die kent de weg dus een makkie voor je.
Nou, de Baileytank eronder gehangen samen met wat lucht- en ontluchtaansluitingen en daar gingen we, met 15 ton airconditioning spullen voor de nieuwbouw van het Ministerie van Defensie in Baghdad - wat in de eerste dagen van de Golfoorlog door smart ammo uit elkaar werd geblazen. Je kreeg 3000 piek schoon voor een rondreis. Daarvan kon je er met wat beleid 2 in een maand doen. Ik deed er liever 3 weken over, kon je nog een week thuis blijven en dan ging je weer. Intussen was er nog een chauffeur aangenomen, die ging alle trailers lossen en opnieuw laden. Wij hoefden alleen maar de trailer erachter te hangen en naar bestemming te brengen, daar lossen en pas ergens in Oostenrijk of Duitsland pikte je eventueel nog een retourvraggie op. Als je daar al aan toekwam, want er kwam nog wel eens wat tussen.
Een collega met een 325 pk desert-Daf was in Birecik (zo ongeveer in Koerdenland) op een Griek met een tankwagen die dwars over de weg stond geknald. Twee andere collega's die leeg terugkwamen van ergens mochten zijn trailer, in elkaar gedeukte trekker en hemzelf (hij had een paar blauwe plekken) opladen en terugbrengen. Hier staan we met zijn vijven (jawel!) ergens in Koerdenland, de twee rechtse (w.o. ikke) gingen naar Baghdad, de twee anderen terug met een opgeladen wrak van de onfortuinlijke collega. Einde van de "Never Home Line" incl. arabische opschriften. De softenon-eenden waren ongeschonden gebleven
Zo reed ik een keer met twee collega's terug van Baghdad naar huis en ergens in Turkije bleek een lager van mijn voorwielen in elkaar gelopen. Niet meer safe om mee te rijden. "Graaf maar een gat in het zand daar en stapel de zooi maar op elkaar". Stond je 3 of 4 dagen met een baby ijzerzaagje je kopschotten door te zagen, voorwielen eraf, de hap op een half afgebroken andere oplegger te laden en dan toog je maar weer naar huis.
Intussen reed zijn hele santekraam op het Midden Oosten. Dat ontging de Turken niet. Die Turken rijden met eigen auto's, repareren ook alles zelf en komen tijdens zo'n rondrit twee keer langs huis. Bovendien doen ze het voor half geld. Je snapt het al, ergens in het jaar kregen 8 chauffeurs de zak "omdat er geen werk in het ijzer meer was" en een week later de andere 7. Ik had de keus uit "de zak" of monteur in zijn garage te worden. Dag, meneer Den Haan. Hier nog een keer achter een Bulgaar op de Pyhrnpas in Oostenrijk/Joegoslavie.
Volgende keer de ervaringen bij Harry Vos Internationaal Transport, waar ik tot 1986 rondgetoerd heb.