Re: Van sparks tot internationaal chauffeur
Geplaatst: 27 apr 2013 11:56
Voor ik aan autootje 308 begin nog iets over de 108-tijd.
In de laatste jaren met dat bakkie had ik standaard mijn skies, skieschoenen en stokken bij me in de cabine liggen. Plek zat!
Als het effe kon, tijd had enzo, parkeerde ik bij een leuk hellinkie ergens, trok de zooi aan en liep omhoog of visgraatte omhoog om vervolgens lekker terug te suizen. Meestal had je zo'n hellinkie voor jezelf, een ondergesneeuwd weilandje of iets dergelijks. Maagdelijke sneeuw dus. Achteraf denk je "hoe kun je zo stupide zijn?"... Je zal je baas maar moeten bellen "Dag baas, ik lig hier met een gebroken poot ergens langs de route naar Bolzano, kun je me ff oppikken en een chauffeur voor de wagen sturen?", maar toen was je wild en ehh, toen was je jong en wilde wat. Het is altijd goed gegaan.
Maar ja, die 108 moest naar den Belzjiek. Alles uitladen wat niet van Vos was en op naar zo'n Neckermann, mit 280 ps. Jaja. 280 Deutsche Pferden, die beginnen dan gelijk over SAE en DIN pk's te eikelen maar uiteindelijk heb je nog zoiets van 220 Pferden auf die Wielen, want er verdwijnen veel Deutsche Pferden unterwegs. Heel wat anders dan Zweedse PK's. Dat schrijf ik dan ook nog steeds met hoofdletters.
De krengen waren ook nog "beschrankt auf 2000 umdrehungen", vanwege het verbruik. Dat had Mercedes Benz verkocht als "ze zouden 1 op 2.5 à 1 op 3 lopen". Ja, leeg zeker en dan ook nog zonder wisselbakken. Leeg mèt wisselbakken stond de teller al op 19,5 ton. Onze 5 assers konden dan ook maximaal 22 motorwagen plus 16 aanhanger = 38 ton wegen en dan resteerde er dus 18,5 ton voor lading. Meestal hadden we 20 tot 24 ton aan boord. Zestien versnellingen in een dubbel H patroon en vanwege de lage chassis (i.v.m. de hoge wisselbakken) hadden ze de versnellingsbakaandrijving niet met stangen enzo uitgevoerd, nee met Bowdenkabels. Reuze praktisch, en over de problemen alleen al daarmee begin ik maar niet eens. Dan wordt dit verhaal nog twee keer zo lang. Ik had al rap in de gaten waarom die vorige chauffeur Gallisch was geworden. Maar hij zat inmiddels weer op een ouderwetse Scania en ik werd Duitse Paarden Dresseur.
Er waren een stel motorwagens met 2 assen, die verdwenen goddank allemaal naar Belgie. De rest was 3 asser en die kregen wij in Oss. Het was ook flink wennen met die krengen. Het reed niet als een trailer en ook niet als een reguliere motorwagen/aanhanger combi. Je moest echt leren manoevreren met die bakken. Aan de andere kant, je kon er ook dingen mee doen die anders totaal onmogelijk waren. Vooral op de ferries kwam dat wel eens van pas...
Verder hadden ze luchtvering op de achterassen en op de aanhanger. Die motorwagen-vering kon je in de cabine bijregelen indien nodig, de aanhanger alleen met twee regelaars onder de aanhanger. Maar: de frontas had weer ouderwetse bladveren. Dus hadden we een elektrisch liftmechaniek op de wagen om de voorkant van de wisselbakken omhoog te krikken en de poten eronder te zetten. Verder stonden de wisselbakken vast met de bekende container-verankering, ook in de standaard 20 voet maat en het is wel gebeurd dat een chauffeur de bakken erop pleurde en vergat die borging 90 graden te draaien en vast te zetten en in de 1e bocht op het terrein vloog de bak er al af... Al doende leert men, nietwaar?
Dan had je nog het ge-eikel met de hoogte. Onze bakken op die Benzen kwamen tot 4m10. Daar moest je hier en daar flink mee uitkijken, want toen in Nederland en Duitsland werd 4m niet aangegeven, alleen maar als het lager was. Er kwam dus nog wel eens "zeilschade aan de bovenkant" voor. Vos had bedacht dat containers "lading" waren en die mag uitsteken. Dus staken ze ook uit. Door het kortkoppelsysteem met de aanhanger waren we dus eigenlijk gewoon 19.6 meter lang, waar je toen officieel maximaal 18m mocht zijn. Maar goed, de autoriteiten vraten het.
Het leuke van die volumekarren was weer wel dat er heel veel mee op Scandinavie werd gereden.
Even voor de goed orde: Denemarken is NIET Scandinavie. Noorwegen, Zweden en Finland wel. Zo zien die lui dat ook en Denen moeten ze in die landen ook niet zo erg: den Danska Hølle kan wat hun betreft de pøt öp.
De reisjes naar Finland waren reuze populair - in de zomer. Zondagavond vertrek richting Travemünde, dan maandag Travemünde-Trelleborg, dan over de weg naar Stockholm met maandagnacht een stop in Klevshult, dan dinsdagnacht Stockholm-Helsinki en dat waren net cruiseschepen. 14 uur oversteken en feesten. Dan in Finland stond je doorgaans op woensdag ergens in je auto te slapen, donderdag zat je weer op de ferry Turku-Stockholm en vrijdag op de feestboot Trelleborg-Travemünde. Om zaterdagmiddag weer thuis te komen. Niet zoveel uren, wel veel feesten. En het was prima te rijden zonder overuren.
Alleen: in de winter wilde bijna niemand. Koud, veel sneeuw en ijs, lastig rijden en als je dan ook nog van twee bakken de huif half af moet breken denk je "zat ik maar in Spanje".
Standaardlading was Michelinbandjes naar Espoo, Turku of Tampere, terugvracht heel vaak turf in Eurajoki of isolatiespul in Lappeenranta, soms ook houtskool in Jyväskylä. En het wilde wel gebeuren dat je met maximaal 4 of 5 wagens Finland in dook. Dan kon het nog gebeuren dat je onderweg opreed met collega's die Zweden ingingen. Ook Zweden was prima rijden: lekker rustig, geen idioten die "voor die vrachtwagen kan ik nog net ff de weg op" of "ikke MOET die klotenvrachtauto voorbij" dachten en trammelant met politie en douane had je eigenlijk nooit.
In Zweden zat de Polis gewoon bij de chauffeurs aan tafel, ook die met de heli rondvlogen. Daarbuiten: waar je in NL en vooral in Duitsland, Oostenrijk enzovoorts als chauffeur als een varken wordt behandeld (en laten we eerlijk zijn, sommige chauffeurs ZIJN gewoon varkens), zien ze een chauffeur in Noorwegen, Zweden en Finland als een hardwerkende man met een eerzaam beroep. Als je bij een klant kwam werd er gezegd: jij hebt je uren al gemaakt met rijden vanuit het buitenland, dus maak ff de wagen open en dan is daar het eten en daar de sauna of de douche. Als je mee ging staan trekken met een palletwagen keken ze je aan of je niet goed bij je hoofd was.
Ik stond een keer in Skövde isolatiemateriaal te helpen laden in de zomer, en in de zomer kan het in zo'n bak warm zijn. Het was niks meer dan de zakken van de lopende band aftrekken en 10 cm verder even goed op de stapel leggen. Ze hadden het ook gevraagd, want er was minder personeel i.v.m. vakantie.
Goed, mijn brilletje was al aardig gammel en dat kreng zakte elke keer van mijn neus naar beneden. Op een gegeven moment werd ik daarover zo pissig dat ik het ding van mijn kop haalde en dwars door de bak smeet, kapot natuurlijk. De Zweed naast me begon heel paniekerig te doen, kom mee, even naar kantoor. Ik loop mee, daar gingen we naar een soort BHV-er die vroeg of ik nou nog wel kon zien en rijden. Ja hoor, dat ding is alleen maar om veraf beter scherp te zien, en kleurenblind ben ik nog niet. Ze maakten zich echt zorgen...
Kortom: Scandinavie kreeg mijn grote voorkeur. En we reden heel wat Michelinbandjes naar Noorwegen, Zweden en Finland. Het leuke was dat doorgaans die Belzen (met hun 4-assige karren) die bakken in Frankrijk of waar dan ook gingen laden, dan in Oss afzetten en wij pikten de zooi in Oss op en togen ermee naar Scandinavie.
Ik KREEG ook rap veel Scandinavie... ik reed er net zo graag 's winters als 's zomers en die planner honoreerde dat wel. Vaak reed ik terug op vrijdag door Zweden, dan belde ik de planning of ie de week erop al iets naar Zweden of Finland had. Ja zei die, maar dan moet je wel weer zondagavond weg, terwijl je dus zaterdagmiddag pas thuis kwam. Maakt niet uit, zei ik dan, doe mij maar weer een ritje Espoo. Ik had op een gegeven moment ook meer "social life" in die landen dan thuis. Nou, so what? Er werd op een gegeven moment op kantoor gewoon geroepen "die Holleman heeft een vriendinnetje in Espoo, laat 'm maar lekker naar Finland gaan weer volgende week". Het klopte niet helemaal maar ik hield me van de domme. Bij Michelin in Espoo werkte een jong blond ding op kantoor en die sprak goed Engels. Ik had er al een paar keer mee staan praten en in het restaurant kwam ze nog wel eens bij me zitten. Op een keer moest ik naar de bank een paar km verderop om geld te halen en ze bood aan tussen de middag me even daarheen en terug te rijden. Dus de collega van me ziet me bij haar instappen en wegrijden en een half uur later weer terugkomen, plus dat ze bij me aan tafel schoof. Vervolgens ging hij ergens anders zitten... Later zei ie: "ik dacht dat jullie iets met elkaar hebben dus laat ik ze maar even alleen". Ik vond dat ik verder weinig uit te leggen had, maar nog geen twee weken later riepen ze bij Vos op kantoor: "Hé Louis, volgende week Finland? Kun je weer naar je vriendinnetje!" Ik liet het maar zo, want het kwam wel prima uit.
Ik laat het ook maar even hierbij, want zometeen krijg ik natuurlijk weer vragen als "en, hàd je ook een vriendinnetje daar?" en moet ik weer van alles uit gaan leggen (wordt vervolgd)
In de laatste jaren met dat bakkie had ik standaard mijn skies, skieschoenen en stokken bij me in de cabine liggen. Plek zat!
Als het effe kon, tijd had enzo, parkeerde ik bij een leuk hellinkie ergens, trok de zooi aan en liep omhoog of visgraatte omhoog om vervolgens lekker terug te suizen. Meestal had je zo'n hellinkie voor jezelf, een ondergesneeuwd weilandje of iets dergelijks. Maagdelijke sneeuw dus. Achteraf denk je "hoe kun je zo stupide zijn?"... Je zal je baas maar moeten bellen "Dag baas, ik lig hier met een gebroken poot ergens langs de route naar Bolzano, kun je me ff oppikken en een chauffeur voor de wagen sturen?", maar toen was je wild en ehh, toen was je jong en wilde wat. Het is altijd goed gegaan.
Maar ja, die 108 moest naar den Belzjiek. Alles uitladen wat niet van Vos was en op naar zo'n Neckermann, mit 280 ps. Jaja. 280 Deutsche Pferden, die beginnen dan gelijk over SAE en DIN pk's te eikelen maar uiteindelijk heb je nog zoiets van 220 Pferden auf die Wielen, want er verdwijnen veel Deutsche Pferden unterwegs. Heel wat anders dan Zweedse PK's. Dat schrijf ik dan ook nog steeds met hoofdletters.
De krengen waren ook nog "beschrankt auf 2000 umdrehungen", vanwege het verbruik. Dat had Mercedes Benz verkocht als "ze zouden 1 op 2.5 à 1 op 3 lopen". Ja, leeg zeker en dan ook nog zonder wisselbakken. Leeg mèt wisselbakken stond de teller al op 19,5 ton. Onze 5 assers konden dan ook maximaal 22 motorwagen plus 16 aanhanger = 38 ton wegen en dan resteerde er dus 18,5 ton voor lading. Meestal hadden we 20 tot 24 ton aan boord. Zestien versnellingen in een dubbel H patroon en vanwege de lage chassis (i.v.m. de hoge wisselbakken) hadden ze de versnellingsbakaandrijving niet met stangen enzo uitgevoerd, nee met Bowdenkabels. Reuze praktisch, en over de problemen alleen al daarmee begin ik maar niet eens. Dan wordt dit verhaal nog twee keer zo lang. Ik had al rap in de gaten waarom die vorige chauffeur Gallisch was geworden. Maar hij zat inmiddels weer op een ouderwetse Scania en ik werd Duitse Paarden Dresseur.
Er waren een stel motorwagens met 2 assen, die verdwenen goddank allemaal naar Belgie. De rest was 3 asser en die kregen wij in Oss. Het was ook flink wennen met die krengen. Het reed niet als een trailer en ook niet als een reguliere motorwagen/aanhanger combi. Je moest echt leren manoevreren met die bakken. Aan de andere kant, je kon er ook dingen mee doen die anders totaal onmogelijk waren. Vooral op de ferries kwam dat wel eens van pas...
Verder hadden ze luchtvering op de achterassen en op de aanhanger. Die motorwagen-vering kon je in de cabine bijregelen indien nodig, de aanhanger alleen met twee regelaars onder de aanhanger. Maar: de frontas had weer ouderwetse bladveren. Dus hadden we een elektrisch liftmechaniek op de wagen om de voorkant van de wisselbakken omhoog te krikken en de poten eronder te zetten. Verder stonden de wisselbakken vast met de bekende container-verankering, ook in de standaard 20 voet maat en het is wel gebeurd dat een chauffeur de bakken erop pleurde en vergat die borging 90 graden te draaien en vast te zetten en in de 1e bocht op het terrein vloog de bak er al af... Al doende leert men, nietwaar?
Dan had je nog het ge-eikel met de hoogte. Onze bakken op die Benzen kwamen tot 4m10. Daar moest je hier en daar flink mee uitkijken, want toen in Nederland en Duitsland werd 4m niet aangegeven, alleen maar als het lager was. Er kwam dus nog wel eens "zeilschade aan de bovenkant" voor. Vos had bedacht dat containers "lading" waren en die mag uitsteken. Dus staken ze ook uit. Door het kortkoppelsysteem met de aanhanger waren we dus eigenlijk gewoon 19.6 meter lang, waar je toen officieel maximaal 18m mocht zijn. Maar goed, de autoriteiten vraten het.
Het leuke van die volumekarren was weer wel dat er heel veel mee op Scandinavie werd gereden.
Even voor de goed orde: Denemarken is NIET Scandinavie. Noorwegen, Zweden en Finland wel. Zo zien die lui dat ook en Denen moeten ze in die landen ook niet zo erg: den Danska Hølle kan wat hun betreft de pøt öp.
De reisjes naar Finland waren reuze populair - in de zomer. Zondagavond vertrek richting Travemünde, dan maandag Travemünde-Trelleborg, dan over de weg naar Stockholm met maandagnacht een stop in Klevshult, dan dinsdagnacht Stockholm-Helsinki en dat waren net cruiseschepen. 14 uur oversteken en feesten. Dan in Finland stond je doorgaans op woensdag ergens in je auto te slapen, donderdag zat je weer op de ferry Turku-Stockholm en vrijdag op de feestboot Trelleborg-Travemünde. Om zaterdagmiddag weer thuis te komen. Niet zoveel uren, wel veel feesten. En het was prima te rijden zonder overuren.
Alleen: in de winter wilde bijna niemand. Koud, veel sneeuw en ijs, lastig rijden en als je dan ook nog van twee bakken de huif half af moet breken denk je "zat ik maar in Spanje".
Standaardlading was Michelinbandjes naar Espoo, Turku of Tampere, terugvracht heel vaak turf in Eurajoki of isolatiespul in Lappeenranta, soms ook houtskool in Jyväskylä. En het wilde wel gebeuren dat je met maximaal 4 of 5 wagens Finland in dook. Dan kon het nog gebeuren dat je onderweg opreed met collega's die Zweden ingingen. Ook Zweden was prima rijden: lekker rustig, geen idioten die "voor die vrachtwagen kan ik nog net ff de weg op" of "ikke MOET die klotenvrachtauto voorbij" dachten en trammelant met politie en douane had je eigenlijk nooit.
In Zweden zat de Polis gewoon bij de chauffeurs aan tafel, ook die met de heli rondvlogen. Daarbuiten: waar je in NL en vooral in Duitsland, Oostenrijk enzovoorts als chauffeur als een varken wordt behandeld (en laten we eerlijk zijn, sommige chauffeurs ZIJN gewoon varkens), zien ze een chauffeur in Noorwegen, Zweden en Finland als een hardwerkende man met een eerzaam beroep. Als je bij een klant kwam werd er gezegd: jij hebt je uren al gemaakt met rijden vanuit het buitenland, dus maak ff de wagen open en dan is daar het eten en daar de sauna of de douche. Als je mee ging staan trekken met een palletwagen keken ze je aan of je niet goed bij je hoofd was.
Ik stond een keer in Skövde isolatiemateriaal te helpen laden in de zomer, en in de zomer kan het in zo'n bak warm zijn. Het was niks meer dan de zakken van de lopende band aftrekken en 10 cm verder even goed op de stapel leggen. Ze hadden het ook gevraagd, want er was minder personeel i.v.m. vakantie.
Goed, mijn brilletje was al aardig gammel en dat kreng zakte elke keer van mijn neus naar beneden. Op een gegeven moment werd ik daarover zo pissig dat ik het ding van mijn kop haalde en dwars door de bak smeet, kapot natuurlijk. De Zweed naast me begon heel paniekerig te doen, kom mee, even naar kantoor. Ik loop mee, daar gingen we naar een soort BHV-er die vroeg of ik nou nog wel kon zien en rijden. Ja hoor, dat ding is alleen maar om veraf beter scherp te zien, en kleurenblind ben ik nog niet. Ze maakten zich echt zorgen...
Kortom: Scandinavie kreeg mijn grote voorkeur. En we reden heel wat Michelinbandjes naar Noorwegen, Zweden en Finland. Het leuke was dat doorgaans die Belzen (met hun 4-assige karren) die bakken in Frankrijk of waar dan ook gingen laden, dan in Oss afzetten en wij pikten de zooi in Oss op en togen ermee naar Scandinavie.
Ik KREEG ook rap veel Scandinavie... ik reed er net zo graag 's winters als 's zomers en die planner honoreerde dat wel. Vaak reed ik terug op vrijdag door Zweden, dan belde ik de planning of ie de week erop al iets naar Zweden of Finland had. Ja zei die, maar dan moet je wel weer zondagavond weg, terwijl je dus zaterdagmiddag pas thuis kwam. Maakt niet uit, zei ik dan, doe mij maar weer een ritje Espoo. Ik had op een gegeven moment ook meer "social life" in die landen dan thuis. Nou, so what? Er werd op een gegeven moment op kantoor gewoon geroepen "die Holleman heeft een vriendinnetje in Espoo, laat 'm maar lekker naar Finland gaan weer volgende week". Het klopte niet helemaal maar ik hield me van de domme. Bij Michelin in Espoo werkte een jong blond ding op kantoor en die sprak goed Engels. Ik had er al een paar keer mee staan praten en in het restaurant kwam ze nog wel eens bij me zitten. Op een keer moest ik naar de bank een paar km verderop om geld te halen en ze bood aan tussen de middag me even daarheen en terug te rijden. Dus de collega van me ziet me bij haar instappen en wegrijden en een half uur later weer terugkomen, plus dat ze bij me aan tafel schoof. Vervolgens ging hij ergens anders zitten... Later zei ie: "ik dacht dat jullie iets met elkaar hebben dus laat ik ze maar even alleen". Ik vond dat ik verder weinig uit te leggen had, maar nog geen twee weken later riepen ze bij Vos op kantoor: "Hé Louis, volgende week Finland? Kun je weer naar je vriendinnetje!" Ik liet het maar zo, want het kwam wel prima uit.
Ik laat het ook maar even hierbij, want zometeen krijg ik natuurlijk weer vragen als "en, hàd je ook een vriendinnetje daar?" en moet ik weer van alles uit gaan leggen (wordt vervolgd)