Oorlogsherinneringen

[jdbvos]

Dank je, Hans !
Ik zet dat linkje er ook wel even bij....
Maar wellicht kijken ze zelf ook (al) mee: Oud Rotterdam en een scheepvaartforum, zijn niet bepaald elkaars tegenpolen...

[jdbvos]

Ik keek zojuist eveneens op veesboek, en zag dat er een melding was van De Oude Rotterdammer, en dat was het volgende:
.

Naamloos.jpg (23.81 KiB) 3342 keer bekeken

.
wat mij betreft dus Kees Kloost...en exit "De Oude Rotterdammer"

[rspeur]

Jan, er is een besloten club die iets van vrienden van de oude rotterdammer heet, maar die andere is gewoon toegankelijk.
René

https://www.facebook.com/deouderotterdammer/?fref=ts

[Theo Horsten (R.I.P.)]

-------------------------------
-------------------------------------------------------Oorlogsherinneringen bij een oude schoolfoto
----

---------------------------------------------De 3de klas van de Pieter van Aschschool in Overschie in 1943
------------------------------------------------------------------

Dit is een foto waar ik nog altijd met een zekere regelmaat naar kijk. Veel van de namen ben ik vergeten. Helemaal rechts juffrouw Van Suylekom die ik me als een heel aardige, zachtaardige juffrouw herinner. Het eerste meisje links van haar, met de strik in het haar, was - en is naar ik hoop nog altijd - Willy de Haan. Dat was mijn grote liefde, alleen heeft ze dat nooit geweten, want dat hield ik zorgvuldig geheim. En ik herinner me merkwaardig genoeg nog een Willy: het meisje op de middelste rij, vijfde van links, met het witte kraagje en als ik het goed zie een ankertje als broche. Dat was Willy Vogelzang, maar waarom ik me dat herinner, weet ik werkelijk niet. Van anderen weet ik precies waar ze woonden, maar geen namen, De jongen die als tweede van rechts helemaal vooraan zit, heette Johnny, maar zijn achternaam is in de mist van het verleden verdwenen. Die woonde op een heel armoedig boerderijtje langs de Schie, aan de Zestienhovense Kade - van ons huis aan het eind van de Rotterdamsche Rijweg langs Van der Burg's Borstelfabriek en dan verder naar de Schie. Hij sliep volgens mij in de koeienstal, want zo rook hij gewoonlijk. Mijn moeder vond het niet leuk als ik hem mee naar huis nam en zei dat ook tegen mij, maar niet tegen hem, want hij kon dat ook niet helpen. Wat ik me van hem ook nog herinner is dat zijn vader hem, toen hij vroeg of hij op zwemles mocht, zonder pardon in de Schie flikkerde en hem nariep dat dit de snelste manier was om zwemmen te leren. Het werkte ook, want hij kon het ons vertellen en kon ook zwemmen, dus wie dat vandaag met zijn eigen kinderen wil proberen, kan dat gerust doen. Naast hem, als derde van rechts, zit Robbie Bos. Die woonde op de Rotterdamsche Rijweg - ik kan het huis nog aanwijzen - en zijn vader was, als ik het wel heb, architect. Verder zit op die voorste rij als vierde van links, die jongen met dat magere gezicht, Piet de Jong. Die herinner ik me uitsluitend omdat we tot vervelens toe zeiden ...

------------------------------- Piet de Jong, die nam een sprong
------------------------------- van Rotterdam naar Hillegom.
------------------------------- Van Hillegom naar Lisse,
------------------------------- daar moest ie nodig pisse.

Verder ging het gedicht niet en wie dat had bedacht en waarom we daar zo om moesten lachen, weet ik natuurlijk niet. Je leerde als kind immers zoveel gekke dingen die nergens op sloegen, dus waarom dit dan niet? Ik heb op deze strofen gegoogled, maar dat leverde niets op, dus het moet oorspronkelijk werk zijn geweest. Misschien is er een groot dichter uit gegroeid, wie zal het zeggen. Jules Deelder kan het niet zijn geweest, want die is wel in Overschie geboren, maar pas aan het begin van de Hongerwinter, op 24 november 1944. Ik weet wel dat Piet er niet zwaar aan tilde, misschien omdat het hem anders maakte dan anderen, dat hij hierdoor boven het kindermaaiveld uitstak.

Wat de oorlogsherinnering van deze foto betreft, zijn er een paar dingen. Om te beginnen het feit en daarmee het besef dat het in het derde oorlogsjaar bepaald nog niet slecht was. We zien er allemaal gezond en goed doorvoed uit en hebben allemaal nog knappe kleren aan. Dat was later wel anders en misschien heb ik daardoor ook geen foto's van het laatste oorlogsjaar. Toen liepen veel kinderen op klompen of op houten slippers met een zeildoeks bandje eroverheen of gewoon op blote voeten. Toen zagen velen er werkelijk uitgemergeld uit en sommige kinderen liepen echt in lompen of in veel te dunne kleren voor die Hongerwinter. Ik zat toen bij meester Van Eek in de klas, niet meer in dit gebouw, daar zaten Duitse soldaten in, maar ergens aan het eind van de Rotterdamse Rijweg. We hadden lang niet elke dag school, alleen als er kolen of hout voor de grote, zwarte kachel was. Meester Van Eek was een man met een paar harde handen, maar hij schroomde er ook niet voor om in voorkomende gevallen de kaartenstok of de grote liniaal die op het schoolbord werd gebruikt ter hand te nemen om zijn argumenten kracht bij te zetten of zijn ongenoegen nog duidelijker te maken. Tegenwoordig zou hij voor zoiets ontslagen worden en mogelijk in het cachot gesmeten, maar dit was in de tijd toen geluk nog heel gewoon was en dus mocht dat. Toch speelde meester Van Eek met die harde handen wonderschoon viool waar wij dan bij moesten zingen. Door hem leerde ik alle onderdelen van de viool kennen en wist ik alles van de strijkstok en de hars en zo. Violist ben ik echter nooit geworden en ik kan niet zeggen dat ik dat heb gemist. Ook hield hij bijen en had op school een observatiekast geplaatst, zo eentje waar je, als je een luikje opendeed, door een ruit naar binnen kon kijken. Mijn Albanese vriend Jemal hier op het dorp, is bijenhouder geworden en dankzij meester Van Eek kan ik hem meer dan zeventig jaar na dato ter zake doende vragen stellen over de bijenhouderij. Kijk, dat was degelijk lager onderwijs en best een paar verdwaalde klappen met de harde hand of de kaartenstok waard.

Maar ik weet ook nog dat meester Van Eek op een morgen toen we ons in een koude klas hadden verzameld, huilend voor de klas stond en vroeg of we alsjeblieft, alsjeblieft als we iets te eten over hadden, maakte niet uit wat, zelfs aardappelschillen waren goed, dat mee naar school wilden nemen omdat zijn moeder stervende was door ondervoeding. Zoiets blijft je bij, dat blijkt wel.


---------------------------------------------------------------


Er is nog iets merkwaardigs. Ik kan moeiteloos de kinderen aanwijzen waarvan de ouders "fout" waren, lid van de NSB, en welke kinderen bij de Jeugdstorm waren - de Nederlandse tak van de Hitler Jugend. Sommige droegen het speldje met de meeuw en als de kwaliteit van deze foto voldoende was om hem ver uit te vergroten, dan zou je die waarschijnlijk kunnen zien. Die kinderen konden het ook niet helpen dat hun ouders met de Duitsers collaboreerden of gewoon voor de oorlog al de verkeerde keuze hadden gemaakt, maar het merendeel van die kinderen heeft daar na de oorlog en tot ver in hun latere leven veel last van gehad. De VPRO heeft daar jaren geleden in dat prachtige radioprogramma Het Spoor Terug nog eens een uitzending aan gewijd. Ik heb die op CD staan.
Het hoofd van de school was een zekere Van Gent en ook dat was een NSB'er - geen gewone, maar een fanatieke. Hij droeg het insigne dagelijks prominent en op partijbijeenkomsten of andere nationaal-socialistische hoogtijdagen, liep hij in uniform met de pet en de glimmende laarzen, soms zingend in een optocht met zijn medebandieten. Aan het eind van de oorlog werd hij onmiddellijk opgepakt en verdween in in het interneringskamp dicht bij ons huis, een voormalig Duits legerkamp. Daar gebeurden, zo kwam later aan het licht, dingen die niet door de beugel konden en ook niet goed te praten waren door "oog om oog, tand om tand". Mishandelingen en zelfs moord en doodslag door de bewakers, BS'ers, veelal lieden die zich pas een paar weken voor de bevrijding bij de Binnenlandse Strijdkrachten hadden aangesloten, toen duidelijk was dat het een gewonnen zaak was. Ze bleken niet beter dan de kampwachters uit de oorlog, maar dit terzijde. Als jongens gingen we dan soms kijken of we bovenmeester Van Gent zagen als ze in de draf onder gewapende bewaking naar buiten gingen om ergens dwangarbeid te verrichten. Eén keer zagen we hem ook echt draven, in een overal en met een spa op de schouder, en ik weet nog dat me dat toen niet echt plezier deed. Op dat verschil in NSB'ers kom ik misschien later nog wel terug, want ook daar heb ik Overschiese oorlogsherinneringen aan.

-------------------------------------------------------------

Maar waar sta ik nu op die foto van de 3de klas van de Pieter van Aschschool, zullen sommige lezers zich mogelijk afvragen. Misschien ook helemaal niet en zal het een ieder een zorg zijn welke van die zevenendertig kinderen ik ben, maar voor wie het wil weten: ik sta helemaal links , middelste rij. Zie de detailfoto hierboven. Over mij valt in verband met deze foto erg weinig te vertellen. Wél over de jongen die naast me staat. Dat was Rob Blekxtoon. Dat was een heel bijzondere jongen. Ik heb hem later nooit meer teruggezien, maar ik ben hem vanaf het moment dat ik de beschikking kreeg over internet blijven volgen en eigenlijk had ik eens contact met hem moeten zoeken zoals ik dat ook met sommige andere mensen heb gedaan. Zoals met de familie van een van die NSB'sers die anders waren dan andere en waarover later misschien meer. Maar Rob Blekxtoon was een bijzonder jongen. Toen al. Hij werd rechter, vice-president van de rechtbank in Amsterdam. Geen gewone rechter waarvan er dertien in een dozijn gaan. Wie meer wil weten moet op Google "rob blekxtoon rechter te Amsterdam" intikken - of plakken. Het geeft een verrassend resultaat.

Ja, ook dat zijn oorlogsherinneringen.
-------------------------------

[Martinus]

Aan de mode lijkt ook de jaren daarna niet veel veranderd, de strikken in het haar van de meisjes, de schoenen en kousen van de jongens, hun kapsels.

Maar, bij ons geen gemengde scholen! Dat kón en mócht niet! En in ons rapport stond naast het vakje klas- of schoolverzuim, ook een vakje voor kerk-verzuim! En ik herinner me nog een boerenjongen die tijdens een processie onder schooltijd niet had meegelopen maar op een boerenkar, zo'n hoge met twee enorme wielen, trots lachend het paard mennend voorbij was gekomen. Die kreeg er van langs in de klas!

En dan terugdenkende. Dat jochie was zes of zeven jaar en mocht dat blijkbaar van zijn pa, en de onderwijzeres mocht hem ten aanzien van alle leerlingen voor aap proberen te zetten.

Ik heb de indruk dat wij, van vlak na de oorlog, nog veel van diezelfde sfeer hebben meegemaakt. Zelfs jaren later bezorgde Van Gent & Loos de pakjes nog met paard en wagen!

[Geep]

Ben even een tijdje, met andere feiten aan de gang geweest. Ondanks de tekorten, schaarste, bonnen ellende, zie ik wat de moeders presteerede, in welk deel van NL. Het maakt niet uit waar.....je ziet de bewijzen op de klasse-foto's, zij, wij, ik. we stonden er allen knap op.
Vrgr. Geep

[Jos Komen (R.I.P)]

Erik Schaap zoekt geld voor boek over Zaans-Joodse familie Eisendrath

http://www.noordhollandsdagblad.nl/stad ... th?lref=L4

[Patru (R.I.P)]

Vanmiddag de reizende tentoonstelling "Post uit de vergetelheid" bezocht in het CODA-museum in Apeldoorn. Een mooie selectie uit originele (maar veelal gecensureerde) brieven en kaarten verstuurd uit de Duitse kampen. Indrukwekkend en zeer de moeite waard.
Tot 8 juni 2017 gratis te bezoeken in het CODA.

http://www.pudv.nl/

PUDV-2.jpg (219.09 KiB) 2936 keer bekeken

Groet, Paul G.

[rspeur]

In vervolg op het bericht van Paul.
Mijn oom Dirk ging in 1938 naar Indië, hij diende bij de koloniale reserve van het KNIL. Eind jaren '30 meldden meer Hollandse jongens zich daarbij, het (financiële) enthousiasme was groot maar ook het percentage afvallers. Ik heb op Flickr.com een paar sets over Dirk geplaatst, waaronder zijn brieven die ik nu overigens - rustig aan - aan het uittikken ben. Hij schreef, zolang dat kon, veel, dus ik verveel me voorlopig niet.
In 1942 werd hij door de jap gevangen genomen. Werkte aan de Birma spoorweg, overleefde het niet en ligt nu op het ereveld Chungkai. Ik heb in april vorig jaar zijn graf nog bezocht. Zijn laatste teken van leven was een briefkaart, waarop hij verkondigde dat alles goed ging.
Het hele positieve verhaal wordt gelogenstraft door de nul midden op de kaart.
René

Dirk. De enige bekende post uit het kamp. De nul is code voor Het is het zwaar kloten..jpg (82.45 KiB) 2922 keer bekeken

[Harry G. Hogeboom]

"Post uit de vergetelheid"

Tjaaa.......Post uit de vergetelheid ..doet me naar de klappers met brieven van mijn Vader uit Berlijn in WW2 grijpen.Hij was daar door de Duitsers via de Nederlandse PTT te werk gesteld en schreef zo'n 130+ brieven naar mijn moeder over een periode van zo'n 2 jaar. Velen bevatten een ooggetuige verslag en/of observaties van de gebeurtenissen rondom de voortdurende bombardementen op die stad.Een ieder die daar meer van wil zien/lezen kan dat makkelijk even goegeluh, dus ik laat het erbij hier 2 plaatjes te plaatsen van enveloppes die waren gecensureerd.
Maar als ik dan in het handschrift van mijn Vader een zinnetje lees zoals: " We zijn deze week 3 maal uit onze huisvesting gebombardeerd".......of....." We kregen een voltreffer op de ondergrondse waar we als schuilkelder in zaten, het was een hele zware bom, maar hij bleef een laag boven ons in de beton steken en ontplofte niet!..we zaten wel allemaal onder het betongruis"......of gelijkluidende woorden uit herinnering opgeschreven.Indien gewenst moet ik de juiste brieven weer opzoeken om het exact weer te geven.Uit de " Vergetelheid"....an me hoela maaar dus wel van " Veur mien tiet"
Toevallig las ik gisteren in een zo'n brief dat hij een flink klussie prij had gekregen van een Duitser die hem met wat eten ter wille was geweest. Hij had nog wat aardappels en andere eetbare zaken die ik me nu niet herinner en tesamen met zijn dorps-kennis/vriend Wim Eilerts hadden ze een flinke maaltijd bekokstoofd. Ze hadden dat gedaan in het lager van Neef Frans want hun eigen pannetjes waren bij een vorig bombardement verloren gegaan!