Truckin' USA

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Het is alweer een pikheetje geleden dat ik wat heb laten horen. Dus een "update" is wel op zijn plaats. Ben druk geweest, of, zoals ze hier wel plachten te zeggen: "busier then a one-legged man at an ass-kicking contest.....". Enfin, om maar van wal te steken, het vorige jaar werd op een tamelijk ongebruikelijke wijze afgesloten. Ik was op de terminal in Northfield, MN om trailers te wisselen, toen de chef werkplaats naar me toe kwam en mij vertelde dat ik een andere truck mocht uitzoeken, om het even welke. "Huh ?, what's the reason ? If I may be so free to ask ?" Het antwoord was: "We are going to convert trucks 7570, 7571, 7572(de mijne) en 7573 to "van tractors" Dat zou betekenen dat ze, ter verbetering van de aero-dynamica een "hoge hoed" zouden krijgen in plaats van het lage profiel. Uiteraard had ik daar zo mijn bedenkingen over en was er h e l e m a a l niet blij mee. Het voelde of ik zonder opgaaf van redenen uit mijn huis gezet werd. Na meer dan 100.000 mijl heel veel lief en heel weinig leed gedeeld te hebben was dat een "most unwelcome development". Ben dus maar eens gaan praten, met als uiteindelijk resultaat dat het na twee weken teruggedraaid werd. Ondertussen wel een paar "van trailers" getrokken, maar dat is toch echt niet "my kettle of fish". Heb liever de uitdaging van een flat-bed, 't is wel effe meer werk met het vastzetten van de lading en het op ordentelijke wijze afdekken met zeilen, maar dat geeft aan het eind van de dag toch ook wel weer een hoop voldoening van "a job well done...". En, een leuke bijkomstigheid, geen twee ladingen zijn hetzelfde, dus altijd weer wat bij te leren, te ontdekken en voorkomende problemen op te lossen. Nog wat, 't zou me al een dag kosten om alle spullen uit de cabine over te zetten naar een andere truck. Nee, ik had er bepaald geen "hoge pet" van op, van dat onzalige idee en was dan ook als een kind zo blij dat ik mijn eigen truck mocht houden. Had ze nog wel verteld dat ik in geval de ombouw door zou gaan, ik om overplaatsing van de flatbed naar de van division zou vragen, om maar mijn eigen truck te houden. Dat betekende wel minder inkomsten, maar dat moest dan maar...... En daar had het management weer geen oren naar, dus gelukkig is alles toch bij het oude gebleven en heb ik nog steeds heel veel plezier met de 7572. Lege trailer opgepikt en een oversize airconditioning unit geladen in Minneapolis, MN voor Detroit, MI. Sneeuw en ijs, dus rustig aan naar het oosten. I-80/I-94 leken wel op een slagveld. Left, right and center trucks over-turned, of in de berm and 4-wheelers stranded. Stukken snelweg afgesloten. 's Ochtends vroeg liep de parkeerplaats van de restarea snel,nou ja, eigenlijk heel langzaam, leeg. Er was namelijk maar een rijstrook beschikbaar, dus dat was dringen...... Bleef lekker staan waar ik stond (oversize loads hebben zo hun beperkingen, ha ha) en volgde de voortgang (of eigenlijk de stilstand) op kanaaltje 19 van mijn CB. Het commentaar, en de frustraties van mijn collega's waren niet van de lucht...... en een paar uurtjes later knapte het weer iets op, waren de meeste stremmingen verdwenen en konden we rustig aan vertrekken. Gelost in Detroit, toen naar Indiana, een truck body laden, en terug naar Minnesota. Het ding woog maar 6000 pond, dus daar kon nog wel wat bij. Gebeld, geen nieuws, geen info op mijn Qualcomm (boordcomputer) en ten zuiden van Chicago was ik "out of hours", dus maar even stilgezet op de Hinsdale Oasis (een restarea op de tolweg aldaar). Happie gegeten, even gesluimerd en 's ochtends vroeg gewekt door mijn telefoon met de vraag waarom ik niet in Indiana stond te laden. Nou, da's easy, omdat jullie mij niks verteld hebben van wat ik dan wel zou moeten laden..... 't Bleef even stil aan de andere kant en toen kwam het hoge woord er uit. Ze waren het vergeten. Kan iedereen gebeuren, maar het resultaat was dat ik zo'n zestig mijl terug kon om vijf rollen aluminium bij te laden. Op de terugweg (naar het westen) lag er een combinatie op zijn kant aan de oostkant van de I-290 met als gevolg een file van zo'n vijftien mijl. Twee van de drie rijstroken geblokkeerd, dus dat schoot niet op daar. Diep in mijn hart was ik wel blij dat ik aan de "goede" kant van de snelweg zat......al blijft het gebied rondom Chicago altijd wel een bottleneck. Hetzij door het verkeersaanbod, hetzij door wegwerkzaamheden, er is altijd wel wat..... Heb ooit een keer de Chicago Skyway geprobeerd. Mijn "eigen" navigatiesysteem zei me dat het kon, en het "company" systeem was het er hartgrondig mee oneens. Dus het knoppie van het laatste systeem om.... "shut up" ! Maar ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Kwam bij een "toll-gate" op die snelweg.
In het midden van mijn voorruit zit een transponder voor I-Pass en EZ-Pass en die werkt bijna altijd en overal (behalve in Oklahoma) en wanneer je met een aangepaste snelheid de toll-gate nadert, gaat of de slagboom omhoog of je ziet een electronisch display met "tag accepted" en kun je doorrijden. Naast mij stond een collega te wachten, dus ik nam de naast gelegen gate. En....... er gebeurde niets. Niet met hem en niet met mij. Half drie 's nachts, niet echt druk en dus maar eens op het knopje gedrukt teneinde telefonische ondersteuning te krijgen voor "hoe of wat". Na vijfentwintig minuten in de wacht ("Your call is very important to us. One of our operators will be with you shortly. Please be patient, as all of our operators are busy helping others. Thank you".) Als je deze mededeling zo'n vijftig keer gehoord hebt, kan het je wel eens te veel worden...... en dat is precies wat er mijn mijn collega gebeurde. Hij stapte uit zijn cabine, gewapend met een bahco en verwijderde de slagboom. Deponeerde die netjes naast de (onbemande) toll-booth, stapte rustig in en vertrok "like a bat out of hell" naar zijn bestemming........ toen (precies op dat moment) de dame van de Illinois Tollroad System eindelijk mijn oproep beantwoordde. Het een en ander uitgelegd, mijn transponder was goed, er zat een fout in hun systeem, en zij bediende de slagboom en ik kon door. Denk je vertragingen door wegwerkzaamheden te ontlopen, krijg je dit. You can't win for loosing....... Enfin, 's ochtends eerst die rollen aluminium gelost, waarbij het afnemen en opvouwen van mijn presennings aardig wat voeten in aarde had, vanwege harde wind en het stijf bevroren zijn van die dingen. Toen de truckbody, hetgeen heel wat makkelijker ging. Gauw terug naar de terminal, andere trailer aangepikt, met daarop weer airconditioning units, twee deze keer, en weer "oversized", voor Wayland, South Dakota, zo'n 270 mijl heen en dezelfde afstand weer terug. Uit en thuis zou een dagritje worden. Ware het niet voor dikke mist op de grens tussen Minnesota en South Dakota. Tja, en mijn permit verbood me onder deze omstandigheden te rijden. Goede raad was duur, ik zat nu eenmaal op de weg, geen parkeerplaats binnen afzienbare afstand en om het spul op de vluchtstrook te zetten is ook niet ideaal, vanwege het niet ondenkbeeldige gevaar om van achteren aangereden te worden. Dus zoetjesaan maar verder gereden.... en na zo'n twintig mijl knapte het zienderogen op. Pfffft, geluk is met de dommen.
Godzijdank bleef "smokey" ook binnen en die zag ik pas weer toen je wereld uit kon kijken. Gauw gelost en leeg terug. Preventive maintenance voor de truck,
nieuwe trailer en toen twee machines laden voor Kentucky. Die machines maken de binnen-panelen van auto-portieren van kunststof korrels door middel van een vacuum-proces en wegen nog al wat. Had totaal zo'n 16 ton aan boord, zes kettingen en 4 spanbanden moesten dat zootje toch wel in bedwang kunnen houden - en deden dat ook. Gelost, en in Tennessee triplex platen geladen voor Mississippi. Makkie. Toen naar New Orleans, in de haven aldaar, zogenaamde "slinkies" laden voor Ohio. De haven(s) mag je alleen in (zonder begeleiding, zonder escorte) wanneer je over een TWIC card beschikt. TWIC staat voor Transport Workers Identification Credential. Ik heb zo'n card, na "gescreend" te zijn. Dit alles na September 11. Waar zijn de dagen dat je, zoals vroeger, op je gemakkie over de haventerreinen kon dwalen en even gaan buurten bij een schip wat verderop langszij lag.....? Niets meer van dat alles. Ik moet nu zelfs mijn vrachtbrief laten zien alvorens geladen te zijn. De omgekeerde wereld. Maar "slinkies". Dat zijn rollen betonijzer, over het algemeen makkelijk om te sjorren.
Dat wil zeggen, wanneer ze "suicide" geladen worden (zie foto) met de opening naar de zijkant van de trailer. In New Orleans werden ze echter "shotgun" geladen, dus met de open zijde naar de voor- en achterkant van de trailer. Dat maakt het gelijk een stuk lastiger, want naarmate je de spanbanden aantrekt, trek je ook gelijk de opening naar binnen, dus voor mijn gevoel staat het echt nooit helemaal vast...... een paar coil-racks en een aantal 4x4 timbers maken het iets makkelijker, maar de voorraad van die dingen is ook niet onuitputtelijk. Ik heb er respectievelijk 6 en 4 van aan boord. Dus maar aan het begin en aan het eind van de trailer geplaatst. Vastgezet, zeiltje er over en op weg terug naar Illinois. Een collega (van een andere trucking company) naast me had dezelfde lading, met dezelfde bestemming. Hij haalde me halverwege in (niet begrensd op 65 mph, grrrrrrrr) maar 's avonds stonden we naast elkaar op dezelfde parkeerplaats. Ik vertrok eerder dan hij en was al aan het lossen toen hij het terrein op kwam rijden. Zijn navigatie systeem had hem een heel andere kant opgestuurd. De zegeningen van GPS, lol. We staan even te praten over het vastzetten van die donderse dingen, want zijn lading was helemaal aan de wandel gegaan op zijn trailer (geen coilracks, geen timbers). Gelukkig niets ernstigs, maar toch....... horen we een enorm gekraak naast ons. Wat bleek, een chauffeur van een andere club had de achterkant van zijn truck in de zijkant van zijn trailer gedrukt tijdens het achteruit manoeuvreren om tegen het laadperron te komen. Smokey was snel ter plaatse om een rapportje op te maken. Soms ben ik toch wel blij met mijn flatbed spread-axle trailer(s), want liever 10 keer steken dan 1 keer te scherp draaien met mogelijk schade. Probeer altijd zo'n 45 graden aan te houden als maximum hoek, al lukt dat niet altijd. Maar goed, aan die slinkies kwam ook een eind en kreeg de volgende lading. Will you believe it ? Alweer slinkies, maar nu suicide, van Illinois naar Minnesota. Laden, vastzetten en afdekken duurde in dit geval slechts tweeeneenhalf uur in plaats van de vijf die het me in New Orleans kostte. Onverdiende zegeningen ? In Minnesota drie airconditioning units laden voor Nashville, TN. Geen probleem. Enne, oh ja, ga even langs de terminal in Portland, TN voor je nieuwe registratie en sticker op je kentekenplaat. OkiDokie.
Dat was maar zo'n vijftig mijl extra en kon mooi het weekend op de terminal doorbrengen voor mijn 34 hour reset, elke dag een douche, en de was. Zo gezegd, zo gedaan. Arriveerde om twee uur 's zatermiddags en toen gaf mijn 110 Volt boordspanning de geest. Geen koelkast, geen TV, geen computer, geen magnetron, geen printer. Kortom, aardig gehandicapt. Een ongebreideld foutzoeken nam een aanvang. De (dienstdoende) technicians op deze vestiging zeiden me geen ervaring met nieuwe Volvo's te hebben..... en duwden me een 135 Ampere zekering in m'n handen. Kijk maar eens even op de bovenkant van je accu's. Daar moet, volgens ons, wel wat te vinden zijn. Niet dus..... na de halve truck geopend te hebben. Toen de binnenkant aan een grondig onderzoek onderworpen. En vond daar een circuitbreaker die getript was. Het leed was toen snel geleden. Druk op de knop en alles was weer hunky-dory. En toen ? Toen begon het zachtjes te sneeuwen..... gevolgd door ijzel. Het parkeerterrein veranderde zienderogen in een heuse ijsbaan en bleef zo (en verslechterde) gedurende de zondag. Dat beloofde niet veel goeds voor de maandagochtendspits in Nashville, zo'n 40 mijl verderop. 's Avonds waren mijn spiegels gewoon klompen ijs, de ijspegels groeiden aan de zonneklep en ik ben maar niet gaan kijken naar de toestand van de presennings.....
En wederom liet mijn "guardian angel" van zich horen want om twee uur 's nachts knapte het weer zienderogen op en werd het warmer en warmer...... nou ja, warm genoeg om het ijs te laten dooien en om zes uur 's ochtends heel, heel voorzichtig onderweg te gaan. 3 mijl na de gate kwam ik het eerste slachtoffer al tegen..... een eighteen wheeler op zijn kant in de sloot.... nog maar even een tandje terug. Gevolgd door een groot aantal andere gestrande voertuigen op dat korte stukkie. Kortom, een berger's / wrecker's droom. Kwam echter op tijd bij de klant, gelost en op naar de truckstop, want ze hadden -nog- geen lading. Daar was het een drukte van belang maar vond gelukkig nog een plekkie. Paar uur later:
"Ga maar naar Kentucky...... platen roestvrij staal laden voor New Prague, MN". "Yippeeeeeeeee". Easy money, plenty miles en GEEN zeiltjes. Someone must be looking after me, after all. Zo gezegd zo gedaan en was heel rap weer onderweg. Wie schetst mijn verbazing toen ik op de CB hoorde dat er een ongeval op de I-290 was, oostgaand........ een half uurtje later kom ik voorbij de plek des onheils (westbound, dat wel !), ligt er weer een tactor/trailer op zijn kant, op precies dezelfde plaats als eerder vermeld. Weer een file en mezelf voorgenomen dat mocht ik ooit een keer die afrit/oprit moeten nemen, ik dat zeker 10 mijl langzamer dan de geadviseerde snelheid zou doen...... !!! "Biep, biep, biep", nieuw bericht op de boordcomputer. Effe luisteren dus, want lezen is er niet bij tijdens het rijden en om daarvoor nou stil te gaan staan is ook zo wat. "Drop your trailer in the Northfield terminal, pickup trailer 11024 en ga naar Minneapolis, een asfalteermachine laden voor Memphis, TN, 38980 lb" (oftewel 17.5 ton) Zes kettingen en zes ratchetbinders hielden de machine op de trailer en drie straps waren er nodig voor de kist met onderdelen op het topdeck. Uiteraard "out of hours" na geladen te zijn. De shipper gevraagd of ik daar mocht overnachten en dat werd welwillend toegestaan en 's ochtends op weg. Slightly oversize (10 voet maximum breedte) dus vlaggen en zwaailampen en met 55 mph de bovenloop van de mighty Mississippi rivier afgezakt tot aan de pyramide in Memphis. Nou ja, de rivier afgezakt, de snelweg ernaast dan...... maar ik meen dat jullie dat wel begrepen hebben. Machine in goede staat afgeleverd en de volgende trip stond reeds te wachten. Ga maar betonblokken laden in Tupelo, MS (de geboorteplaats van Elvis Presley) voor Port Sulphur, LA. Holy cow, alweer verder dus naar het zuiden, langs de benedenloop van diezelfde Mississippi, bijna tot in de Gulf of Mexico. Zaterdagochtend 14 pallets geladen en gesjord, alweer geen zeiltjes....woohoooo enne oh ja, als je wilt mag je ook langs je huis rijden,maandag (gisteren dus) afleveren en dan mag je weer terug naar huis voor een paar dagen. Eerst maar eens even mijn "bijbel" er bij gepakt, de Rand McNalley Road Atlas voor de Verenigde Staten, Canada en een deel van Mexico. Uiteraard was mijn driver-manager/planner niet op kantoor vanwege het weekend. Dus besloot ik unaniem om daar maar vanaf te zien, want het zou ongeveer 400 mijl langer zijn. 't Moet niet te gek worden. Kon me hun gedachtengang wel begrijpen, want eerder stond ik gepland voor een trip van Mississippi naar Beaumont in Texas en ja, dan kom ik wel langs ons huis. Maar die trip werd geannuleerd om dat de verlader geen overwerk wenste te doen op zaterdag en kwam Port Sulphur in beeld. Eerst getracht om op de restarea/welcome centre op de grens van Mississippi en Louisiana te overnachten, maar daar was niet echt plaats voor mijn 75 voet lange combinatie. Vijf mijl verderop was een TA travelcentre (truckstop) en ik vond daar nog een plaatsje om vijf uur 's middags, wat wel een gelukje mag heten. Daar dus mijn 34 hour reset gedaan en gisterochtend de laatste 80 mijl naar Port Sulphur gedaan. Links van me een groot aantal zeeschepen, voornamelijk bulkcarriers, gezien op de rivier, met af en toe een tanker voor de afwisseling. Mijn hart ging sneller kloppen, dat dan weer wel...... enne, Port Sulphur hadden ze wat mij betreft ook wel Port Musquito mogen noemen. Hot dang, om zeven uur 's ochtends werd je bekant lek geprikt. Na gelost te zijn even naar binnen, om de vrachtbrief te laten tekenen. Vroeg gelijk om een bezem. "Een bezem ? Waarvoor dan wel ?" was het verbaasde antwoord. Nou, voor mijn trailer..... heb geen zin in afvallend gesteente wat door de voorruit van een fourwheeler zou kunnen gaan. Ik was volgens hen de eerste trucker die dat deed en kon me niet aan de indruk onttrekken dat het wel op prijs gesteld werd. Alvorens de reis naar huis te aanvaarden eerst even op muggenjacht in de cabine terwijl de koffie vrolijk pruttelde. En daarna, van alle gemakken voorzien, de laatste 140 mijltjes naar huis, vanwaar ik nu dit epistel schrijf in Notepad, in de tuin, onder het genot van een -bijna- voorjaar's zonnetje en een koud glas Guinness.
Tot zover Abbeville, Louisiana, totzover Volvo truck 7572 en tot een volgende keer. Het ga jullie allen goed.
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten

Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Nu had ik bedacht hier een paar fotootjes bij te sluiten, vanaf mijn harde schijf, maar dat feest ging dus mooi niet door. Ik zal wel iets verkeerd doen, gebruik de img optie, maar het lukt me niet. Iemand suggesties ? Houd me aanbevolen, nooit te oud om te leren. Moet wel erg wennen aan de veranderde interface van Kombuispraat. Hoop snel iets te horen. Thanks
Bijlagen
asfalteermachine.jpg
asfalteermachine.jpg (54.39 KiB) 7227 keer bekeken
slinkies-suicide.jpg
slinkies-suicide.jpg (96.95 KiB) 7227 keer bekeken
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
paul
Berichten: 356
Lid geworden op: 24 jan 2008 17:16
Locatie: den hoorn
Contacteer:

Re: Truckin' USA

Bericht door paul »

Bedankt Knisten.
Leest weer lekker weg ,of ik erbij ben.
Gr Paul.
koop een boot en heb plezier tot je dood
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Het liet me toch niet los......dus maar weer even terug naar Kombuispraat en kwam daar een tabje tegen met "bijlagen".
Dat leek me wel een aardig gegeven en na even experimenteren toch gelukt om twee fotootjes bij te sluiten. Filmpjes van
m'n dashcam uploaden lukt echter -nog- niet. Heeft iemand daar misschien een tip voor ? Op Facebook gaat het wel zo
makkelijk, maar ja, da's bij lange na niet "ons Kombuispraat".
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
JaapTermes
Berichten: 874
Lid geworden op: 25 apr 2006 19:47
Locatie: Heemskerk

Re: Truckin' USA

Bericht door JaapTermes »

Hi Knisten,
de roadrunner ,je bent weer terug.
Mooie verhaal weer,
groet,
Jaap
ja
R Schabbink
Berichten: 110
Lid geworden op: 05 jul 2009 09:53
Locatie: La Vall D'uixo, Spanje.

Re: Truckin' USA

Bericht door R Schabbink »

Leuke verhalen Knisten, ben zelf ook Internationaal Chauffeur.
Keep on Truckin zal ik maar zeggen, hoe zit het nu met je accu´s? met al die electronica in je wagen geen lege accu´s in de winter?
mvrg Ronald.
Volvo FH13 460 PK.
Volvo FH13 460 PK.
DSC_1410.jpg (132.54 KiB) 7006 keer bekeken
Nooit gevaren, niet geleefd!
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Heren, een goede middag vanuit Louisiana. Ben thuis, na een ongeval wat ik 100 dagen (18 April) geleden had in Macon, GA. Ben dus een tijdje uit de running geweest, maar daarover later meer. 'k Ga ons gewaardeerde mede-forumlid HGH's advies opvolgen en het stukkie eerst in Word (of Notepad) schrijven alvorens te kopieren en te plakken. Maar was nog een antwoord schuldig aan Ronald, de schrijver van het voorgaande bericht. Vandaar dit -korte- epistel. Het typen gaat langzaam, met slechts 1 hand beschikbaar dus niet zo snel lezen, please. :-D
Nee Ronald, geen last van lege accu's. Daarvoor dient de onlangs geplaatste A.P.U. (Auxiliary Power Unit) Dat ding doet een aantal dingen. 's Zomers zorgt hij voor de airconditioning, zonder dat je de motor hoeft te laten lopen en 's winters draagt het ding zorg voor de verwarming van je cabine, pompt hij warm water (koelvloeistof) door het blok en zorgt ervoor dat je accu's continue worden bijgeladen. Kortom, een manusje-van-alles, waar ik dankbaar gebruik van maak. TV, magnetron, broodrooster, koelkast, Laptop en printer, scanner zijn allemaal aangesloten op de 110 Volt welke uit de inverter komt en slechts heel, heel af en toe moet ik de main circuitbreaker re-setten. Dat is alles. Zolang de 12 Volt boordspanning (in tegenstelling tot de 24 Volt van Europese trucks) voorhanden is, is de 110 Volt wisselspanning ook gegarandeerd. Mooi toch ? Hoop je zo geinformeerd te hebben. Je hebt een plaatje van een truck waarmee ik je nog veel aangename en vooral veilige kilometers toewens. Groeten
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Hello allemaal, zoals eerder beloofd, een update van mijn belevenissen hier.
Op 18 April was ik onderweg van Minnesota naar Florida met een lading pre-fabricated stainless steel pipes. Het zwikkie woog niet al te veel en ik was 's avonds laat pas klaar met sjorren en afdekken van deze toch wel tamelijk dure lading. Was de hele dag al bezig geweest met van alles en nog wat dus had geen zin om in het donker te stoeien met trailer-assen, om pas in Florida aan de eisen te kunnen voldoen. Twee dagen later ben ik in Georgia, op de I-75. M'n koffie was op en ik moest nog een verplichte pauze houden. Van de snelweg een rest-area opgedraaid en netjes en vlak geparkeerd. Dacht bij mezelf: "Nu kan ik die laatste as wel even naar voren halen om aan de 41 voet tussen kingpin en laatste as te voldoen". (Florida regulations) Die as zit normaal met vier pen-en-gat verbindingen geborgd en om hem te kunnen verplaatsen, moet je die "lossen" door middel van een handle aan de linkerkant van de trailer, tussen de beide assen. Die handle was dus wel gangbaar, maar alle pennen bleven keurig netjes op hum plaats. Vast gerot, gecorrodeerd, wie zal het zeggen. Mijn twee onafscheidelijk helpers, te weten een spuitbus WD-40 en m'n cheater-bar (een stalen pijp van 1.20 mtr om je spanbanden dmv winches vast te zetten) te voorschijn getoverd en de pennen met bruut geweld gelost. De -aparte- rem op de laatste as ingeschakeld en terug naar de cabine. Parkeer-rem gelost, truck in z'n achteruit en zoetjes aan naar achteren laten rollen, waarbij het dus de bedoeling is dat de achterste trailer-as blijft waar die is. Boem is ho, en dan zou het goed moeten gaan met de pennen voor de corresponderende -voorste- gaten in het frame. Dat was het geval, op één na. Nog een stukkie terug dan maar. Weer uitstappen, naar achteren lopen en controleren. Zie ik de hele combinatie naar achteren rollen dus ik ren naar achteren om de trailer-rem te zetten. M'n T-shirt blijft hangen aan een van de haken van de bungie-straps welke dienen om het zeil (de zeilen) op de trailer vast te zetten. Ik val naar voren en breek m'n val met mijn linker-arm en die schuift net onder de band van de voorste as. Ik heb nog wel de tegenwoordigheid van geest om met rechts de rem (van de achterste as) er op te zetten en het laatste wat ik weet is dat de combinatie stopt en er een collega chauffeur naar me toekomt en zegt: "All is well, buddy, we called the cops and an ambulance...... Take it easy". Ik zie nog bloed uit m'n arm lopen en daarna verlies ik het bewustzijn. Om pas weer wakker te worden na een spoed-operatie in een ziekenhuisbed in Macon. Dit alles gebeurde zo rond een uur of 1, half 2 's middags. De rit met de ambulance, met het formaat kleine vrachtwagen, heb ik, vanwege de erg stugge vering als minder prettig ervaren. Maar ik wil zeker niet klagen en alle lof toezwaaien aan het ambulancepersoneel. Ik kan dus niet helemaal in katzwijm hebben gelegen want kan me nog wel pijn en ongemak van het vastgesnoerd zijn op de brancard herinneren.En allemachtig, wat maken die Amerikaanse sirenes een pokke-herrie. Die collega chauffeur had nog de tegenwoordigheid van geest om mijn telefoon mee te geven en 's avonds om een uur of tien word ik gebeld door.... mijn vrouw. Die was door de locale cops op de hoogte gebracht van het ongeluk en was dus dolgelukkig dat tot zover alles goed was en ik veilig in het ziekenhuis lag. Daar ben ik vijf weken gebleven en heb verschillende operaties ondergaan. Eerst een zootje hardware, stalen pennen en staven binnen en buiten mijn linker elleboog om het geheel te stabiliseren. Daarna een skin en muscle graft vanuit mijn rechterpols naar mijn linker elleboog en tenslotte een deel van mijn rechterbeen naar m'n rechterpols.'t Leek net een stoelendans.En zo is maar eens te meer bewezen dat in een directe confrontatie tussen mens en machine de eerste over het algemeen eerder het onderspit delft dan de laatste.
Dit ongeluk had nooit mogen gebeuren en tot op de dag van vandaag weet ik nog niet hoe het heeft kunnen gebeuren. Schiet mij maar in de feestverlichting, maar ik weet het echt niet. Prakkezeer me suf, maar kom er niet achter. Ben echter wel blij dat ik door mijn handelen verdere schade aan geparkeerde voertuigen heb kunnen voorkomen. Dat geeft toch enige voldoening bij een anderszins bizar ongeval.
Enfin, vijf weken later met een vliegtuig, van Atlanta, GA via Dallas/Ft.Worth, TX naar Lafayette, LA en daar ben je ook een hele dag mee bezig. En nu ben ik alweer een tijdje thuis, als een één-armige bandiet. Gisteren is de hardware operatief verwijderd. Was drie pond lichter, maar de pijn nam tienvoudig toe. Heb er wel een zootje stangen, staven, bouten en moeren aan overgehouden. Wellicht komen die van pas bij het inbouwen van m'n CB radio in onze nieuwe truck, al zal dat nog wel een pikheetje duren, want ik kan bijna niets met links. Mag trouwerns ook niet autorijden van de heren doctoren, vanwege de pijnstillers. Zo zijn we aan deze truck gekomen. Was een koopje. De verkoper had geld nodig voor zijn bail-bondsman, om uit de bajes te komen. Dus bood hij deze Chevy te koop aan. Zijn misdaad ? Rondlopen met oxycodon pijnstillers (dezelfde die ik ook slik) zonder die in de door de apotheek geleverde verpakking, met etiket, te bewaren. Oxycodon is hier een "controlled substance" (dus drugs) en ja, zo is't gekomen. Kwam ons wel goed uit. En een gewaarschuwd mens geldt voor twee, of niet soms ? Een heerlijk karretje om in te rijden, althans volgens mijn vrouw die mij heen en weer ferry'd tussen mijn afspraken. Zij gelukkig ? Dan ben ik blij.'t Zal nog wel even duren voor mijn arm weer volledig gangbaar is, maar 't is zeker geen aanbevelenswaardige manier om 's zomers thuis te zijn.Neem dat maar gerust van mij aan.
Terug naar Macon, GA. De volgende dag kwam een collega trucker van Taylor mij opzoeken, gewapend met twee weekend tassen met daarin wat hoognodige spullen. Dat was tof. En ondertussen rijdt er een andere collega met "mijn" Volvo. Ik hoop dat hij er net zo blij mee is als ik en er ook goed voor zorgt, want die trucks zijn het waard om liefdevol vertroeteld te worden.
De rest van mijn "huisraad" ligt opgeslagen in Minnesota, te wachten op een nieuwe truck, zo is mij verteld. Dat geeft de burger dan weer moed en determinatie om zo snel mogelijk weer operationeel te zijn, al is dat laatste woord misschien wat ongelukkig gekozen. Want misschien moet ik er nog een paar ondergaan. Dat blijft afwachten. Er moeten nog steeds MRI en CT scans gedaan worden. Konden geen doorgang vinden omdat de hardware geen titanium was. En de chirurg kan alleen een behandelplan opstellen en uitvoeren wanneer hij precies weet wat er aan de hand is. Vandaar dat we nog geen idee hebben wanneer ik 's Heren wegen weer onveilig kan gaan maken. Voor nu tracht ik het single-handed two-finger blind-type systeem te perfectioneren, hetgeen een tamelijk vermoeiende bezigheid is. Een mens leert zijn beperkingen pas wanneer hij of zij er direct mee wordt geconfronteerd. Verder moet mij nog van het hart dat ik door mijn huidige werkgever uitermate correct ben behandeld en zij mij alle steun en hulp hebben verleend welke op dat moment nodig waren. De perks van een kleiner, echt familie-bedrijf. Ze kunnen niet wachten tot ik weer terugben, zo wordt mij keer op keer verzekerd. En met deze vrolijke noot wil ik besluiten. Genoeg voor vandaag. Ik hoop dat ik jullie niet verveeld heb of te langdradig ben geweest.
Het ga jullie allen goed, alvast een fijne reunie toegewenst en tot spoedig (well, in elk geval eerder) horens.
Bijlagen
En dit is onze "nieuwe" truck
En dit is onze "nieuwe" truck
Chevy.jpg (108.62 KiB) 6552 keer bekeken
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
paul
Berichten: 356
Lid geworden op: 24 jan 2008 17:16
Locatie: den hoorn
Contacteer:

Re: Truckin' USA

Bericht door paul »

Wat een verhaal,dikke pech maar ook veel geluk,dit had vele malen slechter af kunnen lopen.
Heel veel succes met de genezing.
Gr Paul
koop een boot en heb plezier tot je dood
v+d
Berichten: 7164
Lid geworden op: 20 jun 2011 19:56

Re: Truckin' USA

Bericht door v+d »

Knisten, wat een verhaal man. Goed dat je weer aan rijden denkt, wat een gekloot met al die verschillende regelingen per staat, het lijkt Europa wel :wink: Enfin als dit niet gebeurd was, kwam er wel iets anders op je weg, soms ontloop je je lot niet, gewoon doorgaan. Je moet er maar niet te veel van wakker liggen hoe het kon gebeuren, tenzij anderen er wat van kunnen leren. It's no use crying over spilled milk of zoiets!
Het beste man en succes met de revalidatie.


Plaats reactie