In memoriam Henk van Hanegem
Geplaatst: 05 jan 2015 13:18
-------------------------------------------------------------------
-------------------------------------------------------------------Foto: Елена Шеронова
----------------------------------------------------------------------------------------------------In Memoriam
----------------------------------------------------------------------------------------------Henderik van Hanegem
-----------------------------------------------------------------------------------------------------1933-2014
Vandaag hoorde ik dat Henk van Hanegem, oud-kapitein van Wagenborg op 16 september 2014 in zijn woonplaats Brighlingsea, UK, is overleden. Henk werd 81 jaar oud en stierf rustig en kalm thuis. Dat dit zomaar ongemerkt aan mij – aan ons – voorbij is gegaan, komt mede doordat ik de laatste tijd bijna geen contact meer met Henk had. Na het overlijden van zijn vrouw, Kathleen Dorothy van Hanegem-Carter, nu bijna drie jaar geleden, was Henk dezelfde niet meer en werd dat contact geleidelijk aan minder en duurde het soms lang voordat Henk op een mail reageerde.
Henk en ik gingen ruim vijftig jaar terug. Ik kende hem vanaf de tijd dat hij bij Bram van Elswijk voer, eerst op de Reggeborg, later op de Schieborg. Die twee waren bijna onafscheidelijk. En Kath, zijn vrouw, kende ik net zo lang, vanaf 1961, toen ik mijn eerste schip als kapitein kreeg, de Scheldeborg en we regelmatig met klei uit de Limfjord in Colchester kwamen. John Fieldgate was onze agent en Kathleen was daar secretaresse. Het was een aantrekkelijke, aardige meid waar je reusachtig mee kon lachen. Dat waren soms gedenkwaardige dagen daar in Colchester, vooral als we daar, zoals dat verschillende keren het geval is geweest, met zijn drieën lagen: ik met de Scheldeborg, Bram van Elswijk met de Schieborg en mijn neef Jaap met de Jan Kreumer. Dan was John Fieldgate zijn secretaresse kwijt, zijn kantoor was een puinhoop en de kroeg ernaast deed goede zaken. Maar John Fieldgate kon heel goed tegen een geintje en deed dapper mee. “Als jullie weer weg zijn, ben ik nog dagenlang doodmoe,” vertrouwde hij me een keer toe. “En hoe dacht je dat wij ons voelden, John?” antwoordde ik. Gouden dagen, gouden herinneringen
Ik weet niet meer of Henk toen matroos was bij Bram op de Schieborg, of ongediplomeerd als stuurman voer, maar dat doet verder ook niet ter zake. Ik weet wel dat Henk nooit deelnam aan dergelijke feestelijkheden. Henk was een stille die gewoon zijn gang ging. “Afstandelijk”, noemde iemand hem naar aanleiding van zijn overlijden tegenover mij. Ik geloof eerder dat het verlegenheid was. Niet afstandelijk, maar meer in zichzelf gekeerd. Hoe het ook zij, stille Henk was degene die er op den duur met Kathleen vandoor ging. Ze trouwden en gingen in Brightlingsea wonen. Henk had het niet beter kunnen treffen. Kath was degene die hem stimuleerde om naar school te gaan. Daarvoor namen ze hun intrek in het Zeemanshuis in Delfzijl en daar zagen Kath en Pa en Moe Meier er scherp op toe dat Henk alleen maar studeerde en verder niks. Als ooit twee mensen één waren, dan waren het Henk en Kathleen. Ze kregen een zoon, Jan en een dochter, Pippa..
Henk heeft tot zijn pensioen bij Wagenborg gevaren en daar een mooie promotie gemaakt, vanaf de 500-tonners tot op de grootste, meest moderne schepen. Het was een goed zeeman en een goed kapitein, een man van weinig woorden die altijd een goed schip runde. Na zijn pensioen loste hij nog regelmatig bij deze en gene af. Nu is hij de lange reis op. Naar welke verre kusten die reis hem zal voeren, weten we niet, maar ik hoop dat er een plek is waar al die ouwe zeelui zo nu en dan samenkomen, een plek waar we oude vrienden weerzien en tot in eeuwigheid over vroeger kunnen ouwehoeren. “Lekker langzaam lullen,” noemde mijn neef Jaap dat. So long en een goeie vaart, Henk.
Theo Horsten
5 januari 2015
-------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------Joseph Conrad-Youth
-------------------------------------------------------------------Foto: Елена Шеронова
----------------------------------------------------------------------------------------------------In Memoriam
----------------------------------------------------------------------------------------------Henderik van Hanegem
-----------------------------------------------------------------------------------------------------1933-2014
Vandaag hoorde ik dat Henk van Hanegem, oud-kapitein van Wagenborg op 16 september 2014 in zijn woonplaats Brighlingsea, UK, is overleden. Henk werd 81 jaar oud en stierf rustig en kalm thuis. Dat dit zomaar ongemerkt aan mij – aan ons – voorbij is gegaan, komt mede doordat ik de laatste tijd bijna geen contact meer met Henk had. Na het overlijden van zijn vrouw, Kathleen Dorothy van Hanegem-Carter, nu bijna drie jaar geleden, was Henk dezelfde niet meer en werd dat contact geleidelijk aan minder en duurde het soms lang voordat Henk op een mail reageerde.
Henk en ik gingen ruim vijftig jaar terug. Ik kende hem vanaf de tijd dat hij bij Bram van Elswijk voer, eerst op de Reggeborg, later op de Schieborg. Die twee waren bijna onafscheidelijk. En Kath, zijn vrouw, kende ik net zo lang, vanaf 1961, toen ik mijn eerste schip als kapitein kreeg, de Scheldeborg en we regelmatig met klei uit de Limfjord in Colchester kwamen. John Fieldgate was onze agent en Kathleen was daar secretaresse. Het was een aantrekkelijke, aardige meid waar je reusachtig mee kon lachen. Dat waren soms gedenkwaardige dagen daar in Colchester, vooral als we daar, zoals dat verschillende keren het geval is geweest, met zijn drieën lagen: ik met de Scheldeborg, Bram van Elswijk met de Schieborg en mijn neef Jaap met de Jan Kreumer. Dan was John Fieldgate zijn secretaresse kwijt, zijn kantoor was een puinhoop en de kroeg ernaast deed goede zaken. Maar John Fieldgate kon heel goed tegen een geintje en deed dapper mee. “Als jullie weer weg zijn, ben ik nog dagenlang doodmoe,” vertrouwde hij me een keer toe. “En hoe dacht je dat wij ons voelden, John?” antwoordde ik. Gouden dagen, gouden herinneringen
Ik weet niet meer of Henk toen matroos was bij Bram op de Schieborg, of ongediplomeerd als stuurman voer, maar dat doet verder ook niet ter zake. Ik weet wel dat Henk nooit deelnam aan dergelijke feestelijkheden. Henk was een stille die gewoon zijn gang ging. “Afstandelijk”, noemde iemand hem naar aanleiding van zijn overlijden tegenover mij. Ik geloof eerder dat het verlegenheid was. Niet afstandelijk, maar meer in zichzelf gekeerd. Hoe het ook zij, stille Henk was degene die er op den duur met Kathleen vandoor ging. Ze trouwden en gingen in Brightlingsea wonen. Henk had het niet beter kunnen treffen. Kath was degene die hem stimuleerde om naar school te gaan. Daarvoor namen ze hun intrek in het Zeemanshuis in Delfzijl en daar zagen Kath en Pa en Moe Meier er scherp op toe dat Henk alleen maar studeerde en verder niks. Als ooit twee mensen één waren, dan waren het Henk en Kathleen. Ze kregen een zoon, Jan en een dochter, Pippa..
Henk heeft tot zijn pensioen bij Wagenborg gevaren en daar een mooie promotie gemaakt, vanaf de 500-tonners tot op de grootste, meest moderne schepen. Het was een goed zeeman en een goed kapitein, een man van weinig woorden die altijd een goed schip runde. Na zijn pensioen loste hij nog regelmatig bij deze en gene af. Nu is hij de lange reis op. Naar welke verre kusten die reis hem zal voeren, weten we niet, maar ik hoop dat er een plek is waar al die ouwe zeelui zo nu en dan samenkomen, een plek waar we oude vrienden weerzien en tot in eeuwigheid over vroeger kunnen ouwehoeren. “Lekker langzaam lullen,” noemde mijn neef Jaap dat. So long en een goeie vaart, Henk.
Theo Horsten
5 januari 2015
-------------------------------------------------------
---------------------------------------------------------Joseph Conrad-Youth