In Memoriam Egbert Bruins Slot
Geplaatst: 10 jan 2016 12:12
------------------------------------------------------------------------------------------------------------In memoriam
-----------------------------------------------------------------------------------------------------Egbert Bruins Slot
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------1929-2016
Vanmorgen ontving ik het bericht dat Egbert Bruins Slot afgelopen vrijdag 8 januari 2016 in zijn woonplaats Eindhoven is overleden. De naam zal mogelijk weinigen op dit forum iets zeggen, in elk geval minder dan bij de buren, maar voor de volledigheid leek het me goed om het bericht ook hier te plaatsen.
Als je ruim veertig jaar in de scheepvaart hebt gezeten, heb je in die jaren heel wat mensen ontmoet en met heel wat mensen gevaren. Het is verrassend om eens na te gaan hoeveel van al die mensen echt iets voor je hebben betekend, die echt een verschil voor je hebben gemaakt. Dat zijn er maar heel weinig. Zelf kan ik ze op de vingers van één hand tellen, maar als me gevraagd wordt om die mensen eens op te noemen, springt Egbert Bruins Slot daar onmiddellijk uit.
“Binnenschipper op zee ...” noemde Harry de Groot hem in zijn boek Hout en Zout, of liever: zo zag Bruins Slot zichzelf en dat was ook zo. Ik profiteerde daarvan. Ik had dan wel een degelijke opleiding genoten op een kuster, van zeer lichte lichtmatroos tot matroos en ik had hele goede en ook heel harde leermeesters gehad, maar kort nadat ik mijn diploma 3de stuurman GHV had gehaald, ging ik ook inderdaad naar de grote vaart. Twee jaar later, in mei 1957 keerde ik terug naar de kustvaart en kwam als stuurman aan boord bij Bruins Slot op de Francina. Dat schip had hij veertien dagen eerder nieuw uitgehaald en net zijn eerste reis achter de rug. Voor de stuurman was dat voldoende geweest om te besluiten weer van boord te gaan. “Ik wens je veel succes, maar met die vent valt niet te varen,” zei hij, toen ik aan boord kwam. Dat was natuurlijk een leuke binnenkomer, maar mijn ervaringen waren toch anders. Ik voer bijna tweeënhalf jaar bij Bruins Slot op de Francina en dat ik zo lang bleef, kwam niet alleen omdat we goed met elkaar overweg konden, maar vooral omdat ik bliksems goed in de gaten had dat ik van deze man veel kon leren. Want ik was dan wel een prima matroos geweest, al zeg ik het zelf, en ik was dan wel bevoegd om als stuurman op een kuster te varen, dat wilde nog niet zeggen dat ik daarom ook een echte, vakbekwame kustvaartstuurman was. Dat werd ik dankzij Bruins Slot en daar ben ik hem altijd dankbaar voor gebleven. Hij leerde me scheepsonderhoud op de manier van een binnenschipper en dat is bepaald geen verkeerde manier. En hij leerde me manoeuvreren, of liever: die kunst keek ik hem af, ook op de manier van een binnenschipper.
Dat het tussen ons klikte, moge blijken uit het feit dat we daarna altijd contact hebben gehouden. Van september 1959, toen ik de Francina verliet om naar school te gaan voor mijn 2de rang, tot 2015, dus 56 jaar lang. Ik zocht hem voor het laatst op in 2010, in Eindhoven. Toen leed hij al geruime tijd aan de ziekte van Parkinson, maar liet zich daardoor zeker niet uit het veld slaan en bleef zo actief als de omstandigheden dat toelieten. Begin 2015 kreeg ik geen antwoord op een vraag die ik hem per e-mail had gesteld, maar omdat het geen belangrijke vraag was liet ik dat eigenlijk wat versloffen. Tot Kerstmis naderde en ik geen contact met hem kon krijgen. Uiteindelijk kwam ik in contact met zijn zoon Albert, die ik dus ook al meer dan een halve eeuw ken, en hoorde van hem dat Egbert sinds anderhalf jaar in een verpleeghuis in Eindhoven verbleef. Dat was een week geleden, zaterdag 2 januari. Vanmorgen kreeg ik bericht van Albert dat zijn vader vrijdagmiddag 8 januari was overleden. Dat was toch nog vrij plotseling gegaan.
Egbert Bruins Slot, geboren in 1929 aan boord van de Quo Vadis, een klipper van 222 ton in 1910 gebouwd door Van den Adel in Papendrecht, in 2016 overleden in Eindhoven. Een goed mens is heengegaan. Ik wens hem een rustige vaart op zijn lange laatste reis. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en andere familie wens ik alle sterkte om dit verlies te verwerken.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------Egbert Bruins Slot
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------1929-2016
Vanmorgen ontving ik het bericht dat Egbert Bruins Slot afgelopen vrijdag 8 januari 2016 in zijn woonplaats Eindhoven is overleden. De naam zal mogelijk weinigen op dit forum iets zeggen, in elk geval minder dan bij de buren, maar voor de volledigheid leek het me goed om het bericht ook hier te plaatsen.
Als je ruim veertig jaar in de scheepvaart hebt gezeten, heb je in die jaren heel wat mensen ontmoet en met heel wat mensen gevaren. Het is verrassend om eens na te gaan hoeveel van al die mensen echt iets voor je hebben betekend, die echt een verschil voor je hebben gemaakt. Dat zijn er maar heel weinig. Zelf kan ik ze op de vingers van één hand tellen, maar als me gevraagd wordt om die mensen eens op te noemen, springt Egbert Bruins Slot daar onmiddellijk uit.
“Binnenschipper op zee ...” noemde Harry de Groot hem in zijn boek Hout en Zout, of liever: zo zag Bruins Slot zichzelf en dat was ook zo. Ik profiteerde daarvan. Ik had dan wel een degelijke opleiding genoten op een kuster, van zeer lichte lichtmatroos tot matroos en ik had hele goede en ook heel harde leermeesters gehad, maar kort nadat ik mijn diploma 3de stuurman GHV had gehaald, ging ik ook inderdaad naar de grote vaart. Twee jaar later, in mei 1957 keerde ik terug naar de kustvaart en kwam als stuurman aan boord bij Bruins Slot op de Francina. Dat schip had hij veertien dagen eerder nieuw uitgehaald en net zijn eerste reis achter de rug. Voor de stuurman was dat voldoende geweest om te besluiten weer van boord te gaan. “Ik wens je veel succes, maar met die vent valt niet te varen,” zei hij, toen ik aan boord kwam. Dat was natuurlijk een leuke binnenkomer, maar mijn ervaringen waren toch anders. Ik voer bijna tweeënhalf jaar bij Bruins Slot op de Francina en dat ik zo lang bleef, kwam niet alleen omdat we goed met elkaar overweg konden, maar vooral omdat ik bliksems goed in de gaten had dat ik van deze man veel kon leren. Want ik was dan wel een prima matroos geweest, al zeg ik het zelf, en ik was dan wel bevoegd om als stuurman op een kuster te varen, dat wilde nog niet zeggen dat ik daarom ook een echte, vakbekwame kustvaartstuurman was. Dat werd ik dankzij Bruins Slot en daar ben ik hem altijd dankbaar voor gebleven. Hij leerde me scheepsonderhoud op de manier van een binnenschipper en dat is bepaald geen verkeerde manier. En hij leerde me manoeuvreren, of liever: die kunst keek ik hem af, ook op de manier van een binnenschipper.
Dat het tussen ons klikte, moge blijken uit het feit dat we daarna altijd contact hebben gehouden. Van september 1959, toen ik de Francina verliet om naar school te gaan voor mijn 2de rang, tot 2015, dus 56 jaar lang. Ik zocht hem voor het laatst op in 2010, in Eindhoven. Toen leed hij al geruime tijd aan de ziekte van Parkinson, maar liet zich daardoor zeker niet uit het veld slaan en bleef zo actief als de omstandigheden dat toelieten. Begin 2015 kreeg ik geen antwoord op een vraag die ik hem per e-mail had gesteld, maar omdat het geen belangrijke vraag was liet ik dat eigenlijk wat versloffen. Tot Kerstmis naderde en ik geen contact met hem kon krijgen. Uiteindelijk kwam ik in contact met zijn zoon Albert, die ik dus ook al meer dan een halve eeuw ken, en hoorde van hem dat Egbert sinds anderhalf jaar in een verpleeghuis in Eindhoven verbleef. Dat was een week geleden, zaterdag 2 januari. Vanmorgen kreeg ik bericht van Albert dat zijn vader vrijdagmiddag 8 januari was overleden. Dat was toch nog vrij plotseling gegaan.
Egbert Bruins Slot, geboren in 1929 aan boord van de Quo Vadis, een klipper van 222 ton in 1910 gebouwd door Van den Adel in Papendrecht, in 2016 overleden in Eindhoven. Een goed mens is heengegaan. Ik wens hem een rustige vaart op zijn lange laatste reis. Zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen en andere familie wens ik alle sterkte om dit verlies te verwerken.
- Theo Horsten
Xifiani-Aridea
Griekenland
10 januari 2016