Holland Amerika Lijn
-
Jos Linders
- Berichten: 3419
- Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
- Locatie: Nijmegen
Het vervolg van de Poeldyk.
Na vertrek met nog een dag of twee te gaan naar Mexico zag ik het vreemde verschijnsel dat er mensen aan dek liepen met hun neus in de wind en een grote smile op hun gezicht, eerst dacht ik dat de kok iets verkeerd gekookt had maar later begreep ik dat er op de reuk af gegaan werd. (ook op de bok ?)
Vera Cruz de eerste en mooiste haven die werd aangedaan op de Mexicaanse kust, we lagen nog maar net voor de kant en zo'n Mexicaanse Ali figuur had zijn kleedje met koopwaar al uitgestald precies voor mijn hut, ondank of misschien dankzij de Mexicaanse gangway wacht met groot pistool op z'n heup, er zullen wel een paar peso's van eigenaar veranderd zijn. Later tegen de avond hoorde je ineens dames stemmetjes en liepen er een paar Mexicaanse schonen door de gangen, dit waren natuurlijk nette meisjes die hun bekende kwamen bezoeken, deze waren ook (on)gezien de wacht gepasseerd. Maaaar !! eerst moest er gestapt worden, als je het haventerrein afliep was je vrijwel direct bij het mooie pleintje waar het allemaal te doen was, het leven speelde zich af in de open lucht op de terrasjes voor de barretjes en eettentjes. Gezellig druk was het er altijd en veel rondtrekkende Mariachi bandjes met trompetten, violen, gitaren, en een xylofoon, die voor een paar peso de mooiste liedjes speelde, zins die tijd heeft de Mariachi muziek mij niet meer losgelaten met als topper Irma Serano. Al zittend aan een biertje en een bordje garnalen midden op tafel was het daar goed te doen, alleen liepen ook daar alleen maar nette meisjes die souvenirs probeerde te verkopen. Degene die het dicht bij de vitrine zat zorgde dat het bord garnalen regelmatig werd bijgevuld zonder dat iemand dat zag. Maar ja gezellig is leuk, maar daar kwamen de meeste niet voor. Later op de avond werd er dan ook een taxi besteld en ging de hele club richting de Mi Ranchito, daar moest het dan gebeuren. Een gezellige tent met leuke meisjes die je niet meteen probeerde mee te slepen naar de achter gelegen kamertjes. Gezellig zitten aan de bar of aan een tafeltje en geregeld een dansje maken, lekker buikschuiven zodat er alvast iets moois kon groeien. Helaas moest ik de 4-8 havenwacht lopen, dus rond middernacht in de taxi gestapt en terug naar boord. Bij het schip aan gekomen keek ik eerst of de twee dekkraantjes draaide, want die waren zeer storings gevoelig en lagen regelmatig plat. Omdat het prutsen aan het elektriek tot mijn taak behoorde sloop ik heel behoedzaam de gangway op en vlug het hoekje om mijn hut in en gauw slapen. Na de wacht en een potje bier weer gauw het stappak aan en weer richting pleintje, nou was het pleintje voor de middag een ander pleintje als s'avonds, dus alleen wat spullen die ik nodig had gekocht en wat souvenirs, heel bekend waren de tafelkleedjes met het ezeltje, ligt nog boven in de kast. Zo vergingen de dagen voor mij in Vera Cruz, havenwachtje lopen, op het pleintje zitten en denken wat hebben we het toch goed en in de Mi Ranchito bar biertje drinken, dansen en wat we er verder deden ben ik eigenlijk vergeten. Drie dagen lang zitten afdingen bij die Mexicaan voor mijn hut en uiteindelijk een Onix beeldje gekocht voor de helft van de vraagprijs, dus waarschijnlijk nog twee maal te veel voor betaald. De reis ging verder naar Tampico en Coatzacoalcos, zal ongetwijfeld ook gezellig zijn geweest maar de herinneringen komen niet boven. De reisjes naar Mexico duurde ongeveer zeven weken uit en thuis, bij de HAL spraken we over de lijndiensten in weken, in maanden leek het zo kort. De langste reizen waren naar de Westkust, Los Angeles, San Francisco, Portland, Seatle, Vancouver en soms een midden Amerikaanse haven er bij in Costa Rica of Nigaragua, 11 weken van huis het leek wel of er geen eind aan kwam. Moest me iedere keer weer voorstellen als ik thuis kwam.
Pleintje Vera Cruz.
Groetjes, Jos2.
Na vertrek met nog een dag of twee te gaan naar Mexico zag ik het vreemde verschijnsel dat er mensen aan dek liepen met hun neus in de wind en een grote smile op hun gezicht, eerst dacht ik dat de kok iets verkeerd gekookt had maar later begreep ik dat er op de reuk af gegaan werd. (ook op de bok ?)
Vera Cruz de eerste en mooiste haven die werd aangedaan op de Mexicaanse kust, we lagen nog maar net voor de kant en zo'n Mexicaanse Ali figuur had zijn kleedje met koopwaar al uitgestald precies voor mijn hut, ondank of misschien dankzij de Mexicaanse gangway wacht met groot pistool op z'n heup, er zullen wel een paar peso's van eigenaar veranderd zijn. Later tegen de avond hoorde je ineens dames stemmetjes en liepen er een paar Mexicaanse schonen door de gangen, dit waren natuurlijk nette meisjes die hun bekende kwamen bezoeken, deze waren ook (on)gezien de wacht gepasseerd. Maaaar !! eerst moest er gestapt worden, als je het haventerrein afliep was je vrijwel direct bij het mooie pleintje waar het allemaal te doen was, het leven speelde zich af in de open lucht op de terrasjes voor de barretjes en eettentjes. Gezellig druk was het er altijd en veel rondtrekkende Mariachi bandjes met trompetten, violen, gitaren, en een xylofoon, die voor een paar peso de mooiste liedjes speelde, zins die tijd heeft de Mariachi muziek mij niet meer losgelaten met als topper Irma Serano. Al zittend aan een biertje en een bordje garnalen midden op tafel was het daar goed te doen, alleen liepen ook daar alleen maar nette meisjes die souvenirs probeerde te verkopen. Degene die het dicht bij de vitrine zat zorgde dat het bord garnalen regelmatig werd bijgevuld zonder dat iemand dat zag. Maar ja gezellig is leuk, maar daar kwamen de meeste niet voor. Later op de avond werd er dan ook een taxi besteld en ging de hele club richting de Mi Ranchito, daar moest het dan gebeuren. Een gezellige tent met leuke meisjes die je niet meteen probeerde mee te slepen naar de achter gelegen kamertjes. Gezellig zitten aan de bar of aan een tafeltje en geregeld een dansje maken, lekker buikschuiven zodat er alvast iets moois kon groeien. Helaas moest ik de 4-8 havenwacht lopen, dus rond middernacht in de taxi gestapt en terug naar boord. Bij het schip aan gekomen keek ik eerst of de twee dekkraantjes draaide, want die waren zeer storings gevoelig en lagen regelmatig plat. Omdat het prutsen aan het elektriek tot mijn taak behoorde sloop ik heel behoedzaam de gangway op en vlug het hoekje om mijn hut in en gauw slapen. Na de wacht en een potje bier weer gauw het stappak aan en weer richting pleintje, nou was het pleintje voor de middag een ander pleintje als s'avonds, dus alleen wat spullen die ik nodig had gekocht en wat souvenirs, heel bekend waren de tafelkleedjes met het ezeltje, ligt nog boven in de kast. Zo vergingen de dagen voor mij in Vera Cruz, havenwachtje lopen, op het pleintje zitten en denken wat hebben we het toch goed en in de Mi Ranchito bar biertje drinken, dansen en wat we er verder deden ben ik eigenlijk vergeten. Drie dagen lang zitten afdingen bij die Mexicaan voor mijn hut en uiteindelijk een Onix beeldje gekocht voor de helft van de vraagprijs, dus waarschijnlijk nog twee maal te veel voor betaald. De reis ging verder naar Tampico en Coatzacoalcos, zal ongetwijfeld ook gezellig zijn geweest maar de herinneringen komen niet boven. De reisjes naar Mexico duurde ongeveer zeven weken uit en thuis, bij de HAL spraken we over de lijndiensten in weken, in maanden leek het zo kort. De langste reizen waren naar de Westkust, Los Angeles, San Francisco, Portland, Seatle, Vancouver en soms een midden Amerikaanse haven er bij in Costa Rica of Nigaragua, 11 weken van huis het leek wel of er geen eind aan kwam. Moest me iedere keer weer voorstellen als ik thuis kwam.
Pleintje Vera Cruz.
Groetjes, Jos2.
-
Arie Hazebroek
- Berichten: 2097
- Lid geworden op: 03 jul 2005 11:14
Alsjeblieft Jos,
Pleintje Vera Cruz.
Gr. Arie.
<embed width="440" height="380" type="application/x-shockwave-flash" src="http://v3.tinypic.com/player.swf?file=2 ... 3"></embed>
Pleintje Vera Cruz.
Gr. Arie.
<embed width="440" height="380" type="application/x-shockwave-flash" src="http://v3.tinypic.com/player.swf?file=2 ... 3"></embed>
-
Jos Linders
- Berichten: 3419
- Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
- Locatie: Nijmegen
-
Gerard
ranchito.
Hallo Jos, in die Ranchito waren wel heel erg nette meisjes. En niet al te veel, het was eigenlijk de enige kroeg in town waar wat (een beetje) te beleven viel. Vera Cruz was een in mijn ogen heel nette, rustige, en veilige staphaven. We vielen wel een keer met onze neus in de boter: Toen we met de Neder Elbe de haven invoeren klonk er een tromgeroffel en trompetten, en boven de havenloodsen knipte een groot licht aan en uit: ,,Cinquenta años de Carnaval". Vijftig jaar carnaval. Heb jij bij de haven in dat café ook die rare figuur gezien met zijn electrische sigarendoos? Hij daagde je uit om zijn hand te pakken, je andere hand op een koperen knop op die doos, en hij aan een slinger zwengelen. Zo joeg hij ik weet niet hoeveel duizend volt door je lijer. Voor een pot bier. Ik dacht ikke grote jongen, zal effe een potje bier verdienen. Maar na een minuut of zo op en neer springen had die patjakker toch gewonnen. Verschrikkelijk, ik weet niet wat er in die doos zat. Maar toen hij voor de tweede keer langs kwam, met een scheve grijns op zijn klep, kon ik het toch niet laten. Maar: In die tijd kon ik ongeveer honderd twintig kilo knijpen met mijn handen. Hij gaf me weer een hand, en wilde gaan zwengelen. Ik neep en neep al wat halen kon. Hij begon te kwaken en aan zijn klauw te trekken en stopte met slingeren aan dat stomme ding. Na enig aandringen haalde hij met een lange klus een pot bier haha. Vera`s Kruis, een rustige stad om rond te kuieren. Maar je bent één haven vergeten: Manzanillo, met zijn schone Indiaansen in dat cafeetje tussen de moerassen. Het plafond was van een soort bamboeplanken, daar kon je van bovenaf doorheen kijken naar onder, ik bedoel als je boven was dan......
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14432
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
-
Jos Linders
- Berichten: 3419
- Lid geworden op: 22 feb 2005 16:50
- Locatie: Nijmegen
Hallo Gerard,
dat kastje werkte hetzelfde als een Megger aan boord om de isolatie weerstand te meten van elektrische installatie's. Hiermee kun je inderdaad een zeer hoog voltage bereiken bij een lage stroom. Later waren die kastjes wat gemoderniseerd en konden die gasten met een grote potmeter de spanning opvoeren, ik dacht slim te zijn en hield de twee elektroden tegen elkaar en er gebeurde niets. Zo zat ik al een tijdje en die vent maar lachen, maar ja op een gegeven moment wil je tch een slokje nemen, dus ik probeer heel snel die dingen los te laten, maar zo snel kun je niet zijn ik kreeg me een optater sloeg bijna met stoel en al achterover, als stroom prutser had ik beter moeten weten.
Manzanilla ken ik niet, daar kwamen we met de Poeldyk niet.
Groetjes, Jos2.
dat kastje werkte hetzelfde als een Megger aan boord om de isolatie weerstand te meten van elektrische installatie's. Hiermee kun je inderdaad een zeer hoog voltage bereiken bij een lage stroom. Later waren die kastjes wat gemoderniseerd en konden die gasten met een grote potmeter de spanning opvoeren, ik dacht slim te zijn en hield de twee elektroden tegen elkaar en er gebeurde niets. Zo zat ik al een tijdje en die vent maar lachen, maar ja op een gegeven moment wil je tch een slokje nemen, dus ik probeer heel snel die dingen los te laten, maar zo snel kun je niet zijn ik kreeg me een optater sloeg bijna met stoel en al achterover, als stroom prutser had ik beter moeten weten.
Manzanilla ken ik niet, daar kwamen we met de Poeldyk niet.
Groetjes, Jos2.
Tja,die stroompjes weten wat 
.
Heb een paar keer met een hwtk gevaren welke nogal "stroombestendig"
was .
Die haalde altijd het volgende kunstje uit als er een nieuwe 2e wtk aan
boord kwam. Dan ging hij in het hoofdschakelbord staan rommelen
( 110V = )
.
Als die 2e dan langskwam vroeg hij poeslief of die 2e heel even de waterpomptang aan wilde geven daar hij niet weg kon.
Zodra die 2e de waterpomptang overhandigde pakte die hwtk de 110V=
vast en sprong die 2e wel een meter de lucht in
,dan zei die
geschrokken Jezus...ik kreeg een schok....waarop die hwtk heel verbaasd
ging kijken en vroeg...hoe kan dat nou??....ik voel niks!
.
Maar ja.....,het was dan ook de laatse keer dat ze hem iets aanreikten
als hij in het schakelbord stond te rommelen
.
Groeten,K.Brouwer.
.Heb een paar keer met een hwtk gevaren welke nogal "stroombestendig"
was
. Die haalde altijd het volgende kunstje uit als er een nieuwe 2e wtk aan
boord kwam. Dan ging hij in het hoofdschakelbord staan rommelen
( 110V = )
.Als die 2e dan langskwam vroeg hij poeslief of die 2e heel even de waterpomptang aan wilde geven daar hij niet weg kon.
Zodra die 2e de waterpomptang overhandigde pakte die hwtk de 110V=
vast en sprong die 2e wel een meter de lucht in
,dan zei diegeschrokken Jezus...ik kreeg een schok....waarop die hwtk heel verbaasd
ging kijken en vroeg...hoe kan dat nou??....ik voel niks!
. Maar ja.....,het was dan ook de laatse keer dat ze hem iets aanreikten
als hij in het schakelbord stond te rommelen
.Groeten,K.Brouwer.
-
Jos Komen (R.I.P)
Ik heb zojuist meer dan 10 afbeeldingen op de vorige bladzijde aangepast om de mooie verhalen goed leesbaar te maken.
Foto's van meer dan 800 pixels breed verkleind.
Bij foto's van 800 pixels waar "stegro" achterstond, het ik het woord stegro eronder gezet.
A.U.B. hierop letten bij het plaatsen.
All the best
Jos
Foto's van meer dan 800 pixels breed verkleind.
Bij foto's van 800 pixels waar "stegro" achterstond, het ik het woord stegro eronder gezet.
A.U.B. hierop letten bij het plaatsen.
All the best
Jos
-
Jolly Sailor
De Blotberg van Muller die in juni 1916 Blommersdijk werd
10-10-1916
11-10-1916
12-10-1916
Trouwens ze hadden ook de Grangeberg overgenomen van Muller wat ook een Turrentschip was, en deze kreeg de naam Beukelsdijk
Turret Deck Ship refers to a type of late 19th century commercial ship designed to minimize Suez Canal fees that were based on deck area. These ships are characterized by a narrow 'turret deck' upon which all superstructure was built. This deck sat upon a Hull of greater width in which cargo was carried.
The vessel type is most commonly associated with a series built by William Doxford and Sons Ltd., Sunderland for trade that required Suez Canal passage. All were steam vessels and the term turret deck steamer is also commonly found.
The design lost favor after accidents, apparently associated with misuse of the space under the turret deck for heavy cargo, and was largely abandoned after the first decades of the 20th Century.