Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Alles over boeken, schrijven, uitgevers etc.
Joop Kieviet (RIP)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Joop Kieviet (RIP) »

Jos,

Prachtig praktijk verhaal, wacht met spanning op de rest :-D :-D

Gr.Joop

Jos Komen (R.I.P)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Joop,
bedankt voor het compliment, maar de rest komt in het boek te staan. :)
All the best
Jos
Joop Kieviet (RIP)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Joop Kieviet (RIP) »

Oke Jos dan wachten we maar in lijdzaamheid van wat er komen gaat :-D

Jos we hebben eens uitgeprobeerd :) hoeveel water er in vredensteijn rubber :lol: ging, bij zeven en een halve liter slipte hij uit mijn handen, deze waren dan ook voor de macho's! :P

Gr. Joop
Jos Komen (R.I.P)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Tja Joop,
we hebben eens uitgeprobeerd
Je moet er toch wat mee doen als je alleen op de PG vaart. :lol:
All the best
Jos
Gebruikersavatar
dita
Berichten: 2239
Lid geworden op: 08 dec 2009 18:19
Locatie: Hamina
Contacteer:

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door dita »

[quote=" Maar ik heb al een titel.[/quote]

Wat de titel van een nieuw te schrijven boek betreft het volgende.
Een titel is belangrijk, natuurlijk, maar pas dan als alle tekst klaar is. En dan nog moet je er goed over nadenken welke naam je het beestje zal geven. Over mijn laatste boek deed ik twee jaar en over de voorgaande ook een twee jaar dus het is begrijpelijk dat de titel pas belangrijk wordt als het manuscript naar de drukker gaat. Mijn ervaring is dat een verhaal tijdens het op het papier zetten honderd maal een andere koers volgt. Zoiets als een bestemmingshaven in de koelvaart, wisselt ook met de dag. Zo gingen wij met de "Dita Smits" eens van Londen naar Newfoundland. In Biskaje werd het Valencia en nog een dag later bij Finistere was het Aberdeen en laden voor Vaasa in Finland. Zo gaat het ook met een verhaal. Je weet absoluut niet hoe het begint en zeer zeker niet waar het einde ligt en wat je onderweg tegen komt, hoewel de kern van de story wel in je gedachten zit.
De allereerste zin inclusief de vijf volgende regels zijn super belangrijk. Die moeten pakkend zijn. Het kan dagen duren voordat die op papier staat, tenminste bij mij. Meestal doe ik het zo, als ik over een gebeurtenis een stukje wil schrijven dan maar stomweg in het midden begin. De eerste zinnen komen gerust wel. Dat heeft absoluut geen haast.

Succes maar en ben benieuwd naar de resultaten

groeten
Martin / Hamina
Keep going
Martin


"Ver van huis en ongeschoren"

http://issuu.com/martinhendriks/docs
Gebruikersavatar
gerard tenerife
Berichten: 6491
Lid geworden op: 22 mei 2009 21:01
Locatie: valle san lorenzo,tenerife,spanje

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door gerard tenerife »

pracht verhaal jos, brengt tenminste een grijns op mijn gezicht, dat hebben we af en toe eens nodig.
groeten gerard
een pessimist is een optimist met veel ervaring.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Dank U voor de complimenten. :)
Dit verhaaltje heb ik 8 jaar geleden geschreven en ik heb er sindsdien weinig aan veranderd, maar het verhaal moet wel op de helling. :)
Het is waargebeurd, in zoverre dat ik die reis 3e stuurman was en 's middags de wal op geweest ben om kapotjes te kopen.
Maureen? Ik viel inderdaad bijna ondersteboven van spontane verliefdheid toen ik die drugstore binnenkwam.
Tja, op een tanker varen en dan zoiets moois aanschouwen.....
We hebben toen inderdaad een week lang minstens windkracht 9 gehad, kippeloop lag in de kreukels en zelfs de afsluiters stonden krom aan dek, maar zodra we vastlagen kwam er al een ploeg aan boord om dit snel te repareren.

Geen biertje mogen drinken in Amerika als je jonger bent dan 21 was geen probleem, ik gebruikte daarvoor het walpasje van de 2e stuurman. :)
Het stukje over die evenwijdige hoogtelijnen...dat verhaal heb ik op een Gulftanker gehoord van Ome Joep Portasse. :)

En een beetje fantasie erbij.
All the best
Jos
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14382
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Portland Maine. Pak weg 1965.

Ik kwam in Portland Maine met een bakkie olie uit Punta Cardon in Venezuela en had een paar uurtjes vrij om even "een brief te posten" samen met een maat - ben nu vergeten wie dat was.
Ik herinner me goed dat het midden op de middag was, mooiste weer van de wereld en " Downtown on the sidewalk" vooor ons liep een mooi wijfie met een "rondspant en geklonken en gejoggeld kontje" met daaronder een paar " voorgebogen grootspanten" waar je U , Gij en om de donder geen Meneer tegen zei.

Wij maakten de fout om "ietwat te luid in het Hollands" tegen elkaar te ouwehoeren over "hoe dat kontje heel wat beter zou zijn om op te liggen als een bos prikkledraad" OF woorden van gelijke strekking...........
De charmante dame draaide zich op een gegeven moment om en vertelde ons in Goed en ABS Hollands iets over " Fatsoenlijk gedragen" of WAT dan ook.............

In eerste instantie hoop je dan dat er een " gat in het trottoir ontstaat" waar je eventjes in kunt verdwijnen......in 2e instantie leer je ervan NOOIT aan te nemen dat er geen andere Hollanders in de buurt zijn...........ook DAT beschamende lesje heeft me geen windeieren gelegd en ik ben " meerdere malen getuige geweest" van publieke gesprekken van Nederlanders die dus duidelijk die les nog niet hadden geleerd en er van uitgingen dat " nu ze eenmaal in het BUITENland waren" er TOCH niemand was die ze kon verstaan.............ai ai ai ai ai :roll: :lol:

Portland Maine...........
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Finse les

Het was oktober 1951 in Abö, Finland. Dat is geen stad om nu eens wild te gaan stappen en op een oktoberavond ook verder geen plaats waar dingen te beleven zijn waar je later nog met veel plezier aan terugdenkt. Toch herinner ik me die avond bijna zestig jaar later nog alsof het gisteren gebeurde en staan zelfs de hoofdpersonen nog als geëtst in mijn geheugen gegrift.
Ik voer sinds vijf maanden, als lichtmatroos, en wilde overál de wal op; ik wilde de wereld zien, dat spreekt. Nu was ik voor de eerste keer in Finland en dus ging ik de wal op, samen met Sietse de matroos.

Sietse was een grote kerel met een grof gezicht, een wilde blonde haardos en een plukkerige, rossige baard. Hij kwam van Terschelling, had twee reizen naar het Zuidpoolgebied gemaakt met de Willem Barendsz en kon daar eindeloos en met vuur over vertellen. Nu maakte hij echter zijn eerste reis op ons bootje van driehonderd ton, het potje van mijn tante. Het zou tevens zijn laatste reis worden, want een dag of misschien twee dagen later zouden we met de hele handel op de stenen lopen, maar dat wisten we toen gelukkig nog niet.
Sietse had bij aankomst in Abö een fles jenever gekregen en in plaats van die te verkopen, had hij daar voordat we de wal op gingen stevig van geproefd. Dit had hem in een wat uitgelaten stemming gebracht want Sietse was een vrolijke drinker die niet werd geplaagd door sombere buien. In die stemming kwamen we ergens in Abö, middenin de stad, terecht in een zaak op de eerste verdieping van een vrij groot pand. Het was niet zozeer een kroeg, maar meer een restaurant en we waren er op afgekomen - nou ja, Sietse dus, want wist ik als zeventienjarige met net vijf maanden vaartijd daar nou van - doordat er muziek was die we hadden gehoord toen we langsliepen.

Zo kwamen we in een grote, wat schemerachtige zaal met keurige tafeltjes, rokerig en druk, met op een klein podium een wat slordig ensemble met een piano, een drum, een vent met een trekharmonica en een magere slungel met een viool. Ze brachten Finse volksmuziek ten gehore en zongen daar ook bij in een taal waarvan ik helemaal niets kon verstaan, maar ze speelden enthousiast, stampten er soms met de voeten bij en oogstten veel waardering bij het publiek.
Sietse was van plan geweest om het ook aan de wal eens stevig op een zuipen te zetten, maar dat viel wat tegen. We konden alcoholvrij bier krijgen, meer niet. Wilde Sietse alcohol hebben, dan moest hij eten. Zo ging dat in die tijd in Finland.
En dus aten wij. Wiener Schnitzels zo groot als pleedeksels en minstens zo taai. Pas later merkte ik dat dit in Finland min of meer de vaste schotel was voor drinkers die verplicht moesten eten en jarenlang heb ik de tongbrekende Finse naam voor een Wiener schnitzel nog geweten.
Nu had Sietse zich echter, voordat we van boord gingen, door de kok laten voorlichten over het Finse uitgaansleven en had op diens aanraden de rest van zijn jenever overgegoten in een plat flesje waar voordien Matrosentod in had gezeten. Proberen om daar zittend aan dat tafeltje van te drinken, zou te gevaarlijk zijn geweest en dus ging Sietse regelmatig even naar het toilet om een neut te nemen.

Terwijl wij daar zaten en pogingen deden om onze schnitzels in wat kleinere, handzame stukken te zagen en de band vrolijk tekeerging en Sietse steeds uitgelatener werd, dwaalde er een al wat oudere dame tussen de tafels door en als ik daar de vaardigheid voor had, zou ik haar nu nog kunnen uittekenen. Ze was gezet, om het dan maar voorzichtig uit te drukken, liep wat moeilijk en had die avond waarschijnlijk liever met een kopje koffie bij haar grote, tot het plafond reikende stenen kachel gezeten dan dat ze hier in deze benauwde zaal tussen de rokende, etende en drinkende lieden door schommelde. Want dat deed ze: ze schommelde terwijl ze liep. Van haar omvang of van haar moeilijke voeten, maar waarschijnlijk van beide. Ze was gekleed in het bekende uniform van het Leger des Heils, wat eigenlijk alleen te zien was aan dat malle hoedje wat die dames toen nog droegen, want over haar uniform droeg ze een donkere jas. In haar rechterhand had ze een collectebus met op haar linkerarm een stapeltje exemplaren van de Finse Strijdkreet. Toen ze uiteindelijk ook op ons tafeltje toe kwam schommelen, zag ik dat ze een heel mooi, zacht gezicht had, een gezicht dat me opeens een lichte heimwee bezorgde. Misschien verlangde ik naar mijn moeder of naar mijn opoe of gewoon naar huis, wie zal het zeggen, maar het merkwaardige is dat ik me dat gezicht zelfs nu nog herinner. Zoals ik me ook die glimlach herinner waarmee ze ons aankeek en haar stem waarmee ze ons in die voor mij onverstaanbare taal gevraagd moet hebben of we soms een Strijdkreet van haar wilden kopen.

Nog zie ik Sietse tegenover me achterover in zijn stoel zakken, met zijn warrige haar en zijn rossige baardje, zijn wangen rood van de jenever. Ik zei zijn brede grijns en weer hoor ik hem luid, boven de muziek uit zeggen: "Nou, die Strijdkreet mag je wel houden, maar ik wil je gerust een paar centen geven als ik je een keer mag neuken!"
Weer zie ik dat zachte gezicht nog vriendelijker worden door die warme lach waarmee ze naar Sietse keek en weer hoor ik haar in accentloos Nederlands zeggen: "Ach, bent u Hollander? Wat leuk. Ik woon al veertig jaar in Finland, maar oorspronkelijk kom ik uit Arnhem."
Het was Sietse die het zei en niet ik, maar toch was ik op dat moment maar wat graag met tafeltje en al door de vloer gezakt, naar de begane grond om daar hard weg te rennen, maar liever was ik nog dieper weggezakt, ergens naar het middelpunt van de aarde.
Sietse was op slag broodnuchter, maar tevens zijn stem kwijt en die dikke, moederlijk heilsoldate wist precies hoe ze hem moest straffen. Ze legde haar stapeltje Strijdkreten op ons tafeltje, zette haar collectebus erbovenop en kwam gezellig bij ons zitten, waarschijnlijk blij het gewicht even van haar moeilijke voeten af te kunnen nemen.
Wij hebben een gulle bijdrage geleverd aan het Finse Leger des Heils waarna we teruggingen naar het potje van mijn tante, een paar centen armer, maar een ervaring rijker. Ik ben het nooit vergeten en hoe het Sietse verder is vergaan, weet ik niet, maar als hij nog leeft, zal hij het ongetwijfeld ook nog weten. Die vriendelijke heilsoldate met dat zachte gezicht moet heel lang geleden al zijn bevorderd tot heerlijkheid, maar wie weet kijkt ze, terwijl ik dit schrijf wel met diezelfde warme glimlach van toen op me neer en knikt eens.

© Theo Horsten 2010
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Gewijzigde titel: Wat zijn dat voor rare kerels?

Bericht door Brazuca »

Nu we toch flink "off-topic" zijn;
Dat dit niet alleen Nederlanders overkomt, blijkt uit de volgende anekdote.

Ik zat in de tram op weg naar het Centraal Station in Amsterdam.
Als ik ergens met een schip in een haven lag, probeerde ik zoveel mogelijk gebruik te maken van het openbaar vervoer, dit natuurlijk om zo goedkoop mogelijk van en naar de stad te komen, maar ook om weer eens onder ´de mensen´ te zijn.
Ik had daar altijd behoefte aan, om na een lange zeereis, weer eens ´gewone´mensen te zien en weer eens wat anders te horen, dan altijd dezelfde verhalen en moppen tijdens pikheet.

Het was nogal druk op de tram, en er waren nog maar weinig zitplaatsen over. Met enig geluk had ik nog een plekje weten te vinden. Voor mij zaten twee dames, waarvan ik, door hun taalgebruik en kleding, afgeleid had dat het Portugese dames waren. Ze waren dusdanig in hun dialoog verwikkeld, dat ze geen enkele attentie hadden voor hun omgeving, en dus ook niet door hadden dat ik woordelijk kon verstaan waar ze het over hadden.
Een van de dames vertelde aan de ander dat ze de vorige avond met haar minnaar (amante) op stap was geweest, met alle bijbehorende details. Het moesten goede vriendinnen van elkaar geweest zijn, want de details waren nogal pikant.
Enfin, we naderden het CS, en ik maakte aanstalten om op te staan en uit te stappen, maar voordat ik van mijn plaats wegliep, wenste ik de dames, in goed verstaanbaar Portugees, nog een prettige dag verder.
De dame die het verhaal aan het vertellen was, werd rood van schaamte en sloeg haar handen voor haar gezicht. De andere wist niet waar ze kijken moest, en prevelde een excuus, maar ik had me al omgedraaid, om genoeglijk uit te stappen als een detective die zijn eerste spionage opdracht met succes had afgerond.


Plaats reactie