Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Alles over boeken, schrijven, uitgevers etc.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Ja, lejo daar moeje alhemaal aan denke maar alen as je hut in drugleters op pampier wil verkope.
Hiero doejemarenbietje. Dammag.
Azzuwuh maar begreipe waje bedoeld.
De balluh.
8)

Jos Komen (R.I.P)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Theo,
ik laat jouw adviezen even rustig op me inwerken.
Want inderdaad was mijn eerste reactie: "Waar blijft dan de spontaniteit van je verhaal?"
Simon Carmiggelt had daar geen last van; die dook de kroeg in en het verhaaltje kwam vanzelf.
Inderdaad schrappen, maar dat valt me zwaar tegen, want dan ontbreekt er weer iets in het verhaal.
Weggooien dan?
Tja, het verhaaltje is 8 of meer jaar geleden spontaan opgeborreld.

Of toch maar alles op internet blijven publiceren?
De jeugd van tegenwoordig...die heeft de toekomst en men leest tegenwoordig steeds vaker via internet en ook de fabikanten van laptops spelen daar op in.
HET grote voordeel van een schrijver is dan: je kunt ten alle tijden het verhaal wijzigen. :-D
HIER staan verhalen van mij, ik ga daar eerst maar rustig aan gaan sleutelen en dan zie ik over een half jaar wel weer verder.

Dit is voorlopig dus even mijn Plan van Aanpak, zoals dat zo mooi heet. :)

EN ik blijf uiteraard jouw adviezen volgen. :)

Kijk, weer zoiets....volgen.
Ga ik ze opvolgen of volg ik alleen je berichten? :lol:
All the best
Jos
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Waar blijft dan de spontaniteit van je verhaal?
Hoe bedoel je dat precies, Jos?
Een verhaal, een goed verhaal, ontstaat nooit spontaan. De idee misschien wel, maar het verhaal zelf is een ingewikkeld en moeilijk proces van beginnen, overnieuw beginnen, veranderen, schrappen, omdraaien, wegleggen, maanden later weer oppakken.
Carmiggelts verhalen kwamen niet vanzelf; de ideeën deed hij misschien wel in de kroeg op, maar dat wilde niet zeggen dat hij die dan ook zomaar opschreef en klaar is Kees. Hij was een geweldig vakman, want vooral korte stukjes zijn erg moeilijk en als er dan ook nog de druk van een deadline achter zit, wordt het helemaal wat. Hij schreef inderdaad vaak in de kroeg, maar dat kon dan evengoed het uitwerken van een idee van een jaar eerder zijn.
Nee, daar moet je geen spontaniteit in zien; alleen maar een groot vakmanschap.
Vergelijkbaar met Toon Hermans. Pas na zijn dood kwamen we erachter dat elk woord, elke beweging, elke lach, zorgvuldig ingestudeerd was. Dat hij soms voor een lege zaal stond te grijnzen en te buigen en grappen te maken. En thuis voor de spiegel, kijken hoe hij moest grijnzen, beetje meer of een beetje minder. Als dat helemaal ingestudeerd was en bijgeschaafd en gepolijst en het voor hemzelf helemaal perfect was, dán pas ging hij voor het publiek en leek het net of het allemaal zomaar vanzelf ging.
Bij Carmiggelt was dat net zo. Een groot vakmanschap, een meester van de korte schets. Na zijn dood wilden de medewerkers wel kwijt dat de "opa van heel Amsterdam" in werkelijkheid een chagrijnig, vrouwonvriendelijk mens was geweest, die in niets leek op de man die wij op de tv zagen als hij een van zijn Kronkels voorlas, ingeleid door Ellington's In a sentimantal mood met John Coltrane.

Nee, wel schrappen, wel opnieuw beginnen, maar niks weggooien, Jos. Ik heb vergeelde pagina's met stukjes die in in 1955 of daaromtrent typte op een ouwe schrijfmachine die ik 's avonds na mijn wacht stiekum vanuit het ladingkantoor naar mijn hut sjouwde. Andere uit de zestiger jaren die complete onzin bevatten en dus gerust weg zouden mogen, maar ik kan er niet toe komen. Die lees ik nog wel eens met verbazing of verwondering, maar vooral omdat ze herinneringen terugbrengen. Ik ben een hoofdstuk kwijt dat oorspronkelijk in "De Prijs" zat, maar dat naar een zijweg voerde die ik bij nader inzien niet in wilde slaan, of liever: die voerde naar een heel ander boek dat misschien nog wel eens geschreven wordt. Dat stuk ben ik kwijt. Ik heb het niet uitgeprint en ik weet bijna zeker dat het ergens op een harde schijf of een memorystick staat, alleen kan ik het niet vinden. Dat vind ik jammer. Ik kan het wel herschrijven, maar daar heb ik dan dezelfde stemming voor nodig als die waarin ik was toen ik het voor de eerste keer schreef. Dat was geen vrolijke stemming en het was ook geen vrolijk hoofdstuk, al zitten die dan ook verder niet of nauwelijks in het boek zoals het geworden is. Niets weggooien. Ja, als je een verhaal helemaal klaar hebt en het is echt zoals je het wilde hebben, dan kun je oudere versies weggooien. Maar geen stukken die je bij nader inzien hebt weggelaten; die moet je bewaren.

Leg je ideeën vast, in een paar woorden of een paar zinnen, voor mogelijk later gebruik. Laat die bezinken. Er komt misschien een moment dat je opeens het hele verhaal in je hoofd hebt. Dat kan jaren later zijn, dus spontaniteit? Nee, echt niet. En al helemaal niet tijdens het schrijven. Dat is wikken en wegen, elke zin en elk woord in die zin. Elke komma, elk accent.

Maar het hóéft toch ook allemaal niet zo nodig? Beter in je hele leven vier echte goede korte verhalen, dan tien boeken waar de honden geen brood van vreten.
Willem Elsschot was een van onze grootste Nederlandstalige schrijvers. Hij won in 1951 de Constantijn Huygensprijs en twee Belgische staatsprijzen - hij was Belg.
Toen ik alweer een poosje geleden gedwongen op bed lag met mijn gescheurde ruggenwervel - met tussen-"n" - heb ik zijn volledige werk gelezen. Dat kon ook makkelijk want het zijn maar 750 bladzijden. Maar wat voor een bladzijden! Puur goud. Nog steeds erg mooi en vooral heel leerzaam. Dát is schrijven, mensen.
Ik kwam op het idee om hem weer eens te gaan lezen - vele, vele jaren geleden las ik Lijmen, Kaas en Het been - omdat ik zag dat hij een novelle had geschreven met de titel Het Tankschip. Die kende ik niet en omdat zijn volledige werk op Boekwinkeltjes ook maar iets van 5 euro kostte - en nog kost - heb ik dat toen maar besteld. Mooi verhaal, Het tankschip. Verwacht alleen niet het genre verhaal dat je als tankerman zou verwachten, om het zo dan maar te zeggen. Aanbevolen.

Waarom eigenlijk proberen om "memoires" te schrijven? Het merendeel van de mensen interesseert het geen reet wat jij allemaal hebt meegemaakt in Singapore of Ras Tanurah, in Helsinki of bij de wilde wijven op de Poekoe Poekoe Eilanden. Er zijn duizenden anderen die precies hetzelfde hebben meegemaakt. Waarom zou het überhaupt belangrijk zijn dat wat je schrijft ook waargebeurd is? Dat is helemaal niet nodig.
Iets anders is dat je, als je gevaren hebt, of liever: als je niet je hele leven in een zacht baantje op maximum vijftig kilometer van je geboortehuis hebt gezeten, je het een en ander hebt meegemaakt, andere mensen en andere culturen hebt leren kennen, "je blik hebt verruimd", zeg maar. Je zou wel dom zijn als je daar bij het schrijven geen dankbaar gebruik van zou maken. Maar ook dan kun je een prachtig verhaal bouwen op een toevallig gesprek of maar een paar zinnen van dat gesprek dat je toevallig opving in de trein tussen Zwolle en Groningen.

Kijk wat je kunt combineren. Pak een paar willekeurige gebeurtenissen, een paar ontmoetingen met mensen, maakt niet uit wat en wie weet kun je daar iets moois van maken. Dan is het fictie waar een kern van waarheid inzit. Dan schep je iets dat er voordien niet was. Dat geeft erg veel voldoening. Niet bestaande mensen beginnen te leven, écht te leven, want als je het goed doet, zie je ze voor je, zie je ze bewegen en hoor je ze praten en als je kunt schrijven, beleeft je lezer dat met je mee en ziet en hoort hij of zij die mensen ook, ziet de omgeving waar jij hem brengt en beleeft het met je mee.

En haast je vooral niet. Ik heb nog tientallen ideeën die misschien nog wel eens uitgewerkt worden, maar misschien ook niet. Ik heb losse aantekeningen waarvan ik bij god niet meer weet waar ze op slaan. Wat bedoelde ik in jezusnaam met: "Man met bokshandschoenen op sloependek"? Geen idee. Als iemand er een verhaal van kan maken: be my guest. Ik zal hem niet van plagiaat beschuldigen. :-D
Jos Komen (R.I.P)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Hallo Theo,
je hebt verhaaltjes en "een goed verhaal".
Ik en vele kombuizers vinden het gewoon heerlijk om verhaaltjes te vertellen op Kombuispraat en het is voor velen een feest van herkenning.
Gewoon lekker plezier hebben in het schrijven en anderen die soortgelijke situaties hebben meegemaakt vinden dit prachtig om te lezen.
25 jaar lang schreef ik in het bedrijfskrantje leuke verhaaltjes waar iedereen met volle teugen van genoot, een stukje herkenbaarheid voor degenen die er werkten.
Ik schreef humoristische stukjes in de EDO-er over voetbal van vroeger.
En begon toen in Wordperfect 3.1 ook scheepvaartverhaaltjes te schrijven.
Toen het internettijdperk aanbrak werden mijn verhaaltjes bij Nautiek.nl geplaatst en er is zelfs door Nautiek een boekje uitgegeven: "Praten op de valreep" waar 4 van mijn verhalen klakkeloos waren overgenomen.
Ik was wel zo trots als een aap met 7 staarten dat er een boekie was uitgegeven waar verhalen van mij instonden.
Er stonden wel veel typefouten in en andere dingen waar ik me later aan begon te ergeren.
Inderdaad, gewoon verhaaltjes die ik destijds zomaar uit de losse pols heb geschreven.
Maar voor het "Echte Werk" moet ik dus nog een hoop leren. :)
Ik kan me een stukje van Bomans herinneren, die wilde ook eens een leuk Carmiggelt verhaaltje over een Amsterdamse kroeg gaan schrijven, maar in alle tapperijen die hij toen bezocht kwam hij alleen maar beschonken figuren tegen waar geen verstandig woord uitkwam. :lol:
All the best
Jos
Bram

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Bram »

Heren schrijvers

een verhaal begint pas als je interresse heb in gebeurtenissen die je aanspreken,ik kan niet schrijven ,en ik wil niet schrijven,want wat ik mee heb gemaakt hebben velen ook meegemaakt opgesmukt met fantasie of als waarheid.
als voorbeeld wil ik dit boek van de schrijfster Elise..G.Lenkeek nemen,die een boeiend verhaal heeft geschreven over een ex collega van mij ,toen ik gedetacheerd werd in de Robert Koch kazerne in Amsterdam (garage)ferry liet af en toe wel iets doorschemeren maar bijna altijd het zelfde als wat andere Indische Nederlanders vertelde.

Deze man heeft meer meegemaakt dan vele andere,tot zelfs na de Jappen tijd
Hij heeft het "geluk" gehad dat een profesionele schrijfster er bij toeval achterkwam,want Ferry kon met zijn verleden maar niet afrekenen ,het heeft de schrijfster ook een aantal jaren gekost voor zij ,zijn waar gebeurt verhaal in elkaar kon zetten,,maar toen zij de "geest" kreeg was het ook in een half jaar gereed.

hier een beschrijving van het boek.

en dit is geen reclame,maar een herinering aan een goede collega.

Afbeelding
Afbeelding
Afbeelding

Bram
Gebruikersavatar
Brazuca
Berichten: 2133
Lid geworden op: 04 mei 2009 00:06
Locatie: São Paulo
Contacteer:

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Brazuca »

Theo, Jos, et al;

Ik ben het niet met je eens Theo, dat er geen belangstelling voor memoires van een ex-zeeman zou bestaan. Als ik door de gastenboeken van diverse web-sites lees van ex-collega´s, dan zie ik over het algemeen positieve reacties van mensen die deze verhalen met interesse lezen en herlezen. Het is misschien een specifiek publiek dat naar dit soort sites kijkt, maar ja, de de bouquet-reeks wordt ook in grote getallen gedrukt en gelezen.

Ik heb zo de indruk dat vele ex-zeevarenden, hun eigen ervaringen herbeleven, door het lezen van ervaringen, anekdotes, verhalen en/of memoires van andere ex-zeevarenden, die wel hun verhalen op het internet hebben gezet. Ik denk dat het voornamelijk gaat om het zoeken van erkenning en herkenning. Je kunt als ex-zeevarende moeilijk je verhalen tegen een walslurp vertellen, in eerste instantie zal die persoon de helft van het verhaal niet begrijpen en de andere helft niet (willen) geloven. In tweede instantie zal die persoon afhaken, en niet meer willen luisteren naar de verhalen van die fantast..., onze ex-zeevarende, die om niet gefrustreerd te raken, op zoek gaat naar gelijkdenkenden, vandaar het succes van dit forum en de ´memoires´sites van ex-collega´s.

Nu zul je zeggen, je hebt het over verschillende zaken.
Ja en nee, zeg ik dan.
Een aantal van die verhalen op de verhalen-sites hebben voldoende kwaliteit of zijn dusdanig interessant dat ze in een boek thuishoren. Als zelfstandig kort verhaal, of deel uitmakend van een groter verhaal.

Zelf heb ik het plan om ook een boek te schrijven, met mijn vaartijd als inspiratiebron, en ben al met de eerste stappen begonnen. Ik lees en herlees jouw opmerkingen op dit forum regelmatig, en acht ze van grote waarde voor mijzelf en andere aanstaande schrijvers.
Ook je bijdragen over bijvoorbeeld WW-II vind ik van bijzonder hoge kwaliteit en doen een stuk verleden herleven, wat niet in geschiedenisboeken is terug te vinden. Waarvoor dank !
Jos Komen (R.I.P)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Ik heb de afgelopen jaren van diverse kombuizers een aantal verhalen te lezen gekregen met het verzoek om er mijn oordeel over te geven.
Dan voel ik me ontzettend opgelaten, wie ben ik? :roll:
Ik heb veel gelezen en lees nog steeds veel, maar dat maakt me geen deskundige.
Ongeveer 8 jaar geleden kreeg ik een prachtig verhaal onder mijn ogen van een bekende kombuizer.
"Zeg nou eerlijk wat je ervan denkt, eventuele kritiek is van harte welkom".
Het was in mijn ogen goed opgebouwd en heel goed geschreven.
Heb er echt van zitten genieten.
Ik geef dus mijn mening, prijs het verhaal bijna de hemel in, maar ik had één maar...
Ik weet echt niet meer wat dat maartje was, ben het verhaal inmiddels kwijt, maar door dat maartje heeft de auteur besloten dat zijn verhaal niet goed genoeg was.

Bijna iedereen die een verhaal gaat schrijven denkt diep in zijn hart dat dit verhaal het helemaal gaat maken.
Zo heb ik het zelf ook altijd gevoeld en ik kwam ook altijd de dag nadat de EDO-er was uitgekomen toevallig even de EDO-cantine binnen om eventuele loftuigingen in ontvangst te nemen.
En aan de bar was het altijd prijs, er stond altijd wel een oneliner in waar we er nog eentje op namen. :)
Het waren gewoon verhaaltjes die spontaan opkwamen en die ik op mijn Xerox printer met zo'n lintje moest uitprinten voordat die in het ouwerwetse stencilapparaat van de EDO redactie terechtkwamen. :)
All the best
Jos
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14381
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Waarde "schrijvers".......

"Er was eens"...........

Aangezien ik een " boekengek" :lol: ben.............realiseerde ik me plotseling :roll: :roll: dacht ik "DAN mot ik OOK wat met schrijvers hebben" :roll: .......WANT zonder schrijvers heppie geen boekies.............niettan :lol: DUS dacht ik.........tjaaaaaaaa :wink:

Ik volg de konversatie met grote belangstelling........nou NIET dat ik een schrijver ben........ALhoewel??? WAT is een schrijver???? Ik schrijf al jaaaaaaren "diverse kleine verhaaltjes" OP voor mijn eigen plezier EN om m'n herinneringen niet "weg te laten slippen"

IS dat waard om gepubliceerd te worden???? IK denk van niet..........KUN je het publiceren????.......GEEN idee...........WIL ik het publiceren...........NEE niet echt.

Ik denk OOk dat er een LEVENSGROOT verschil is tussen " Een boek met een stel verhalen er in" OF een boek " DAT een verhaal is".....een Roman weliswaar .......maar gebaseerd op "authentieke feiten" OF een boek" DAT is gebaseerd OP DE WAARHEID" ( zie mijn Internet toevoeging hierboven OF het boek waar Bram het over heeft wat is gebaseerd op "de persoonlijke ervaringen van EEN persoon" opgetekend door "een schrijver" die er "een verhaal van maakt"

WAT je ook "opschrijft" dat er geen "taalfouten" in mogen zitten..lijkt me "sowieso een gegeven"........DAT het " aan de meest recente spellin-versie" van die desbetreffende taal moet voldoen........."as ut FF kan"........maaaar is DAT zo belangrijk????

Om de woorden van Jos te gebruiken " Ik heb ook veel gelezen" EN ik heb ook heel veel boeken ( de meesten OOk gelezen en vaak meerdere keren) zowel Nederlands als Engels ( zo'n beetje fifty-fifty om maar eens een goede Nederlandse uitdrukking te gebruiken!!) Maaaar " heb ik daarom verstand van boeken.............."..........WIE ben ik??

Voor een heel stel redenen, waar ik hier NU alleen maar van wil aantippen het feit dat de schrijver deelneemt aan deze discussie heb ik met veel interesse het boek " De Prijs" van Theo gelezen.........ik meen me vaag te herinneren dat er "ergens een tikfout staat" en ik heb daar meen ik met Theo over "gemaild".............IS dat OOK belangrijk?? NIET voor mij.........ABSOLUUT NIET ( Theo kan het NIET uitstaan!!)

WAT is dan WEL belangrijk.........( althans in mijn ogen).

1) Het verhaal is belangrijk ( voor de verschillende lezers, die het voor hun eigen verschillende redenen lezen en wel/niet mooi-goed-interessant- vinden)
2) IS de schrijfstijl belangrijk??? DAT ligt er helemaal aan HOE je dat bekijkt natuuurlijk..........commercieel WEL.........maar verder??? een kromme zin "hier of daar" ..in het licht van het verhaal??........kan mij geen moer schelen..........

IK denk dus dat HET " een zeer persoonlijke zaak is"..........bij DIT soort boeken........
DAN zijn er boeken die in mijn opinie in een hele andere katagorie thuishoren en ik denk NU aan mijn favouriete schrijver Rabindranath Tagore.........deze meneer kreeg de Nobelprijs voor literatuur in 1913 en had o.a. voldoende " grote kloten" om zijn "Ridderschap" met een net briefie terug te sturen naar de Engelse Koningin met een beleefd en weloverwogen " DAT hoef ik nietmeer van jou" briefie d'r bij...........
Hij schreef in het Bengali, vertaalde zelf veel in Het Engels en is een persoon en schrijver "in mijn ogen op eenzame hoogte"...hij schreef " verhalen met een boodschap" met "een moraal" en als ik dan "van zijn hand" een samenvatting lees in de Nederlandse taal door Koen Stassijns en Ivo van Strijtem dan kun je " de bewondering voor de mens -lees originele schrijver- in hun werk lezen........ze gebruiken termen over de originele vertaling van Tagore z'n werk Gitanjali als "krachttoer"...............
Als " buitengewoon eenvoudige lezer" lees ik DIT soort boeken "met geheel andere ogen"...........
ALS " alle strijd gestreden is en alle leed geleden is" om maar met woorden van mijn vader te besluiten DAN is het dus belangrijk "als schrijver" dat " je verhaal bij de lezer komt" ALS je " DAT in je hebt"...............HOE..........DAT is UITEINDELIJK" alleen belangrijk voor de schrijver ZELF........... denk ik!!

Deze voornoemde discussie doet me denken aan "een musicus" die ik ken.........veel placht te ontmoeten maar nu alweer een mooi poossie " kruisen onze wegen elkaar niet meer"...........naast het feit " dat ie aardig VOl van hemzelf was" ( om nou maar eens een mooie Engelse uitdrukking te vermoorden :lol: :lol: ) zodat ik de aandacht van Theo krijg!!! was ie denk ik wel een " redelijk kundig musicus"..........hijzelf dacht- en waarschijnlijk denkt nog- dat ie "begaafd" was...........maar er lopen nu eenmaal veel " heroes in their own mind" rond op deze aardbodem............ALS en ik zeg ......ALS ie dan eens " bij hoge uitzondering" besloot om "ons- het gewone gepeupel volk" van zijn gave te laten genieten..........DAN was er altijd een " hele kafuffle" ( waar is DAT in van Dale??) met lessenaartjes en muziek bladdjes en "SSSSSSSSssssssttttt" want iedereen lulde gewoon door bij zulke situaties ...en "als ie dan" uiteindelijk ons "als bij wijze van GROTE eer" van eeen van zijn eigen komposities had laten genieten.............was iedereen blij als het over was en we weer dooooor konden gaan met "ouwehoeren waar we over aan het ouwehoeren waren" rijkelijk besprenkeld met flink wat bier.............

Hij vroeg me eens "wat ik er van vond"...............IKKUH..??? ik kan nog geen noot spelen zo groot als een KOE.......DUS ik probeerde beleefd te blijven door me "afzijdig van dit onderwerp te houden"...........vervolgens.....na veeeel aandringen een laatste oprisping met " DAT wil je ECHT niet weeet'n" ( veel te veel aanhalingstekens :lol: ........MOET dat nou zegt m'n vrouw dan!!!) dus UITeindelijk zei ik iets van :
" Als Willy Nelson-ouwe lelijke kerel- met lang haar en een oud broekie an, met een afgetrapt gitaartje met een gat er in, in een stadium met 10.000 man waar het "geroezemoes" het dak uitkomt- achter de microfoon gaat staan- DAN hoeft er niemand SSSSSSSSSSSSSSSTtttttt te roepen--- het applaus houdt onmiddellijk op en iedeeen houdt z'n bek dicht als de eerste noot van de eerste snaar af rolt...................., ALS ie dan z'n mond open doet en " Georgia" zingt..........ALLEEN GITAAR............dan hangt er 10.000 man aan z'n lippen" voor MIJ is DAT muziek en een GAVE ( een opgepoetste GAVE...............weliswaar maar een GAVE........)

De persoon in kwestie was " beledigd" dat ik hem zelfs maar met Willy Nelson "wilde vergelijken".......Ik heb toen-gedachtig mijn moeder- m'n grote mond dicht gehouden- want ik wilde hem feitelijk vertellen dat ie " niet in zijn schaduw kon staan".........we zaten dus duidelijk NIET op dezelfde bladzijde...............

NU heeft Dit verhaal een "zogezeid staartje" :lol: :lol: .........maar "alleen voor de liefhebbers" want ik schrijf dit feitelijk alleen maar op " voor m'n eigen plezier" en voor m'n eigen archief-jullie zouden je in feite HEEL vereerd moeten voelen dat IK dit met jullie wil DELEN!!!!--- :roll: :mrgreen: het is een WAAR verhaal tussen 2 haakies--- en voor de statistieken probeer ik het zo "waarheidsgetrouw mogelijk op te schrijven want ik wil later -eventueel- geen gedonder hebben met m'n uitgever dat ie " HET boek" van de markt moet nemen........... :roll: :lol:

Op de grote ferries naar Newfoundland zit een vriendje van me- ik heb daar meerdere "vriendjes" in Newfoundland- buitengewone mensen die Newfies, maar da's een ander verhaal- daar zit dus een vriendje van me als Hwtk. ik ken hem al jaren, hij zat hier vroeger op de kust op een storage tanker voor een SPM system- lees de offshore bladzijde en je weet wat DAT is :lol: en deze gozer is niet alleen een kundig Scheepswerktuigkundige- anders wassie m'n vriendje NIET!!! :mrgreen: - EN hij speelt hier verdienstelijk gitaar. Nou moet ik er wel bijzeggen dat ik een redelijk oor heb voor " goeie gitaar muziek".....maar ik kan zelf niet spelen :cry: :cry: ----------DUS hoe zit dattan met "dat oor"????

Sta ik op het punt, een jaar of wat geleden om van boord te gaan, we kwamen net terug van een ritje naar Newfoundland en ik ruimde m'n rommel op in de "ownerscabin" komt de steward er een beetje "puffend in" en vraagt of ik " m'n biezen pak" want hij moet de hele handel als de gesmeerde bliksum opschonen voor.................jullie raden het vast AL...........ja hoor " Willy Nelson"........ik sta daar nog met die maat van me te ouwehoeren, hij had nog even een paar accoorden gespeeld maar " had de geest niet"....ik sta dus wat met hem te ouwehoeren dat ik feitelijk aan boord zou moeten blijven want je weet maar nooit met Willy Nelson..........als ie teoevallig " in the mood" was ............misschien????? zou ie wel een jamsession willen doen met die baas en een paar andere - redelijk begaafde- Newfie gitaarspelers aan boord. ( musicaal volk die Newfies-geloof me maar :lol: )
Enfin ik rot op zogezeid, rij van de ferry af en daar op de parkeerplaats staan Willy z'n bussen, 2 of 3 stuks van die kneiters waar een paard de hik van krijgt- het was een paar jaar terug toen Willy naar St. John's Newfoundland is geweest- je kunt het haast terug zoeken wanneer precies.

Op de terug weg van de ferry naar Port aux Basques in Newfoundland.........staken er een stel gitaarspelers aan boord de koppen bij elkaar en lieten de steward een beriggie brengen bij Willy, ze zaten te spelen en.............misschien als Willy zin had????.......DAN was ie bijzonder welkom............
Willy heeft daar op dat ferry ritje naar Newfoundland, met een stel gewone jongens Newfies, de "STERREN van de hemel gespeeld en gezongen" m'n maat was erbij................WAT een musicus, heeft ie me al ZEKER 4-5 keer verteld...........geen stukkie muziekpapier in de buurt.............ONVOORSTELBAAR

IK had erbij kunnen zijn.............sokkenwasser die ik ben...........

Ik bedoel maar............. :roll:

WAT ik me NOU afvraag..........HOE kom ik in Godsnaam van het schrijven van boeken op Willy Nelson onderweg naar Newfoundland....................vroeger hadden de lokale stammen op de eilanden in de Pacific 2 zeer in aanzien staande "beroepen" de een was navigator en de ander was " verhalenverteller"............misschien "in een ander leven was ik??" ( NOU wordt het echt interessant :lol: )

Er was eens............ :lol: :lol:

PS.je Het is laat en ik ga pitten, dus ik haal de taalfouten er een andere keer wel uut, ai't niet wil lees'n , gooit ie mah vot! :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Fijn dat er verschillende reacties komen. Ik zal proberen om er zo zorgvuldig mogelijk mee om te gaan. Gelukkig zitten we op het juiste spoor en helpen de reacties mij om duidelijk te maken wat ik bedoel, want dat is me klaarblijkelijk nog niet helemaal - of nog helemaal niet - gelukt.
Jos schreef:Je hebt verhaaltjes en "een goed verhaal". Ik en vele kombuizers vinden het gewoon heerlijk om verhaaltjes te vertellen op Kombuispraat en het is voor velen een feest van herkenning.
Precies, Jos. Daarom moet iedereen die iets te vertellen heeft dat ook zeker blijven doen en vooral op de manier zoals hij dat graag doet. Het is op elk forum goede gewoonte om iemand nooit aan te spreken op zijn taalgebruik of taalvaardigheid. Dat doe je niet. Je zegt hoogstens dat je iets niet begrijpt, maar zegt daar dan niet bij dat dit komt door het ongelukkige taalgebruik van de schrijver.

Ik heb het puur en alleen over het schrijven van verhalen die de schrijver uiteindelijk in druk zou willen publiceren. Dan wordt het namelijk een heel andere zaak. Wil je dat via een reguliere uitgever doen, dan moet het foutloos, goed lopend Nederlands zijn in de nieuwe spelling, waarbij je desgewenst de Witte Spelling zou kunnen gebruiken. Maar dat mag dan weer niet half, dus niet alleen maar de tussen-"n" of -"s" weglaten; dan moet ook het hele manuscript zijn opgesteld in de door de dissidenten als "officieel" aanvaarde Witte Spelling.

Doe je dat niet, zorg je niet dat je een door jezelf of door iemand anders gecontroleerd en gecorrigeerd foutloos manuscript in goed Nederlands instuurt, dan maak je geen enkele kans om het ooit gepubliceerd te krijgen. Dat zou in dat geval alleen kunnen als je goede contacten had bij een uitgever of met een schrijver die goed is ingevoerd bij een uitgeverij en naar wie - misschien - wordt geluisterd. Die zou dan duidelijk kunnen maken dat ze iets goeds in handen hebben dat alleen nog maar een goede corrector en persklaarmaker behoeft. Maar wie heeft dat? Wil je als iemand die denkt iets te vertellen te hebben dat ook voor anderen interessant is, gewoon "van de kouwe grond" bij een uitgever binnenkomen, dan moet je manuscript al op de eerste paar pagina's iets bevatten wat tot verder lezen uitnodigt, iets dat opvalt. Als dat opvallende slecht Nederlands en slechte spelling is, dan is je kleine kans meteen omgeslagen in géén kans en krijg je het geijkte briefje dat het "helaas niet in het fonds past." Als ze al zo beleefd zijn om je - na minstens drie maanden, maar soms ook een half jaar - een briefje te sturen.

Vandaar mijn gehamer op, mijn gedram en gezeik over goed Nederlands en correcte spelling. Dit topic heet "Tips voor het schrijven" en dan is dit de tweede belangrijke tip; niet de eerste en voornaamste. De eerste en belangrijkste tip is om toch vooral te schrijven - en te blijven schrijven - als je daar voor voelt, want ik kan het niet vaak genoeg zeggen: schrijven is egotrippen. Schrijven doe je vooral voor jezelf.

Bij het lezen van wat ik hier schrijf moet je steeds in gedachten houden dat ik daarbij het publiceren, het uitgeven van eigen werk in gedachten heb. Zodra je dat gaat doen, publiceren, krijg je met echte kritiek te maken en die kan meedogenloos zijn. Móét dat ook zijn, anders heeft de schrijver er niets aan. Het heeft geen enkele zin - wat zeg ik - het is leugenachtig om in koor te roepen dat het toch zo mooi is terwijl je intussen heel andere gedachten hebt. Zeg dan liever niets.

Vandaar dat ik een heel enkele keer wel eens vraag wat de schrijver van plan is te doen met iets dat hij hier op dit forum plaatst. Neem het topic van Alphons Verheijden over Doxford diesels. Dat loopt al ruim vier jaar, beslaat inmiddels 104 forumpagina's en wordt door velen met grote belangstelling gevolgd. Het is, voor zover ik dat kan bekijken, met een grote deskundigheid en - noem het gewoon maar zo - liefde voor het vak geschreven. Verder doet hij dat op een manier die een wild stuk tijd moet kosten; vertel mij wat. De research - want hij heeft waarschijnlijk heel veel, maar vast niet alles zomaar in het blote hoofd zitten - en vooral ook de vormgeving van zijn postings, daar moet wel heel veel tijd in gaan zitten. Dat was voor mij reden om een keer te vragen wat hij hiermee van plan was. Ik kon merken dat grote stukken uit het Engels waren vertaald en als vertaler die voor zijn werk betaald wordt, had ik daar wat opmerkingen over. Hij bleek dat zelf te vertalen en niet van plan te zijn om dit ooit te publiceren; het was puur bedoeld voor de belangstellenden op dit forum.

Kijk, dan zwijg ik verder stil; dan gaat het me verder niet aan. Het is in dat geval niet aan mij om te zeggen dat de vertaling veel beter zou kunnen en dan zeg ik al helemaal niets van de vele spel- en taalfouten. Dat dóé je niet ongevraagd. Deed je dat wel, dan zou dat niet alleen onbeleefd zijn, maar het zou anderen misschien ook kunnen afschrikken om bijdragen aan dit forum te leveren, bang om kritiek te krijgen. Zoals dat bijvoorbeeld op andere forums en vooral in de nieuwsgroepen gaat, waar bepaalde mensen er een groot genoegen in scheppen om anderen meedogenloos neer te sabelen. Ik vind dat iets verschrikkelijks en zal me daar zelf dan ook nooit schuldig aan maken.

Maar hier gaat het over schrijven om te publiceren. In dat geval is de schrijver niet geholpen met mooie praatjes en naar-de-mondpraterij. Want ga je werkelijk publiceren, dan moet je rekening houden met échte kritiek, soms harde kritiek en mag je alleen maar hopen dat het eerlijke kritiek is. Dat de criticus niet gedreven wordt door kinnesinne of gewoon antipathie. Kritiek moet "opbouwend" zijn, dat is de geijkte uitdrukking. Je moet er iets aan hebben, het moet je tot nadenken stemmen. Het is soms ook goed om je aan kritiek te ergeren, zo erg zelfs dat je denkt of zegt: "Wat zeg je daar? Dan zal ik je godverdomme eens wat laten zien...!" Dat is tenslotte ook opbouwend, iemand zo kwaad maken dat hij het nog veel beter gaat doen, of niet soms?
Soms kun je ook wel eens versteld staan van kritiek en denken: wat maak je me nou toch? Dat overkwam mij kortgeleden. Misschien kom ik daar nog wel eens op terug.

Dick, ik blijf erbij dat er maar heel weinig mensen zitten te wachten op de memoires van de gemiddelde zeeman. Die voegen over het algemeen weinig of niets toe. Die zijn alleen interessant als ze over een speciale kant van het vak gaan en dan bedoel ik sleepvaart, het reddingswezen, dat soort zaken.
Maar gewoon wat ik in veertig jaar scheepvaart en op schepen van 300 tot 300.000 ton allemaal heb meegemaakt in de vorm van "Zo herinner ik mij..."? Wie zit daar nou op te wachten? Er is al een paar keer gevraagd of ik mijn "avonturen en belevenissen" in de shipdelivery niet eens op papier moet zetten. Tja, als er nou één speciale en vooral gevarieerde tak van scheepvaart is, dan is het de shipdelivery wel: het op eigen kracht uitbrengen of overstomen van onverschillig welk type vaartuig van onverschillig welke grootte van onverschillig welke plaats naar maakt niet uit welke bestemming op de wereld. Maar om dat nu allemaal op te schrijven? Wie zit daar op te wachten? En dan heb ik het niet over een handjevol of enige tientallen mensen op dit soort forums, die zullen dat vast wel willen lezen, maar dan bedoel ik een veel breder publiek. Die mensen zal dat worst wezen wat ik allemaal heb meegemaakt; dat hoeft opa echt niet uitgebreid op te schrijven en het vervolgens aan de man proberen te brengen. Aan de man, want aan de vrouw slijt je dat al helemaal niet.

Iets heel anders is dat ik in die meer dan veertig jaar scheepvaart voldoende inspiratie heb opgedaan voor vele verhalen en een aantal lijvige boeken die de belangstelling van een breed publiek zouden kunnen hebben. Maar dat zijn dus geen "memoires". Er liggen een aantal prachtige verhalen te wachten om geschreven te worden, reden waarom ik voorlopig echt geen tijd heb om dood te gaan; die moeten nog een keer op papier. Maar dan moet ik er wel even voor gaan zitten. Twee jaar of zoiets. "De Franse machinist," staat bovenaan de lijst. Maar dat is geen "memoire"; dat is iets wat ik opving op de Turkse vlcc waar ik als "owner's rep" aan boord was tijdens haar laatste reis naar Taiwan. Dat schip was in Frankrijk gebouwd en... Maar nee, ik ga niet vooruit lopen. Daar zit een heel mooi verhaal in, misschien zelfs een korte roman. Maar dat heeft dus helemaal niets te maken met mijn memoires van de shipdelivery, maar is gewoon een ware gebeurtenis die, goed verwerkt, een prachtig verhaal kan opleveren dat absoluut niet waar is gebeurd. Alleen de kern van het verhaal is waar; die Franse machinist, een man die werkelijk heeft bestaan en die... Maar nee, ik zeg lekker niks. Straks gaat iemand er met mijn mooie verhaal vandoor. Ik moet er toch echt eens voor gaan zitten.

Maar dat bedoel ik nou: velen van ons hebben herinneringen, hebben iets meegemaakt waar een mooi verhaal inzit. Schrijf je die gebeurtenis zo op, sec, zoals het is gebeurd en hooguit een tikkie bijgekleurd en opgesmukt, dan is er vaak geen bliksem aan en interesseert het echt geen hond. Maar in de kern van die gebeurtenis kan wel een prachtig verhaal zitten. Dan moet je het mogelijk op een heel andere plaats, op een heel ander schip en met heel andere mensen laten spelen, maar dat maakt niet uit; het is het eindresultaat dat telt.

In "Vroeger had je lol" zijn alleen Rotkusters!, Bali en Ibiza een getrouwe weergave van het gebeurde, waarbij de laatste twee nauwelijks een verhaal kunnen worden genoemd omdat het niet meer is dan een schets van een gebeurtenis. Vroeger is geen verhaal; dat was een oproep, maar wel een getrouwe weergave van datgene waar het me om ging.
Een van de recensenten van het bundeltje schreef dat ik het wilde doen voorkomen alsof dit waargebeurde verhalen waren, maar dat hij dat niet geloofde. Dan had hij dus niet goed gelezen, want voorin het boekje geef ik bij elk verhaal(tje) een verklaring. Zo staat er bij het openingsverhaal Annie, wat tevens het langste verhaal is, dat het gebaseerd is op een ware gebeurtenis en dat is nu precies wat ik hier duidelijk hoop te maken. Het hoeft helemaal niet waargebeurd te zijn en je hoeft ook helemaal geen verklaring te geven van een verhaal. Het is alleen het eindresultaat dat telt.
Ik gaf het bundeltje dan wel de titel Vroeger had je lol mee, maar een goede lezer merkt alras dat die verhalen helemaal zo lollig niet zijn, integendeel. Dat was ook niet de bedoeling, "lollige" verhaaltjes schrijven. Waarom zouden we dat ook doen? Was het dan altijd maar lol aan boord van schepen? Ik durf te stellen dat er heel wat mooie, heel wat goede verhalen zitten in het minder leuke, in de tragiek die er vaak achter mensen zit die je aan boord van schepen tegenkomt.

Zo is dat ook bij Annie. Het "waargebeurde" zit hem in een prima kok die ik al kende voordat ik hem op een kop-en-kontboot aan boord kreeg. Een wat oudere man die altijd in het hagelwit gekleed ging en in die kleine kombuis op het AGA-fornuis wonderen verrichtte voor 2 gulden met 35 cent per man per dag. Die kreeg ik zomaar van een ander waar hij jaren had gevaren. Ik blij, want ik had een aantal waardeloze gifmengers, vetsmelters en eeltschroeiers versleten die kans zagen om alles te verknoeien wat ze in handen kregen. Die man dronk niet of vrijwel niet, althans, zo kende ik hem van zijn vorige schip. Toen ik hem aan boord kreeg, bleek hij goed te zijn voor minstens een fles per dag waarbij hij dan een buisje aspirines slikte omdat hij dan, zoals hij zij nog sneller en beter lazarus werd. Het waarom van zijn plotselinge drankzucht is me nooit duidelijk geworden. Terwijl we bij "De Noord" aan de werf lagen en hij naar hartenlust drank aan de wal kon kopen en kon zuipen zonder dat ik daar controle op had, kreeg hij een maagbloeding van al die aspirine en werd per ambulance afgevoerd. Hoe het met hem afgelopen is ben ik vergeten.
Maar daar steekt dus geen verhaal in. Wél als ik dat combineer met een weesjongen die op Kerstavond op het graf van zijn moeder werd gevonden, want geloof het of niet, ook dat is waar, alleen heb ik die nooit aan boord gehad. Dat was een verhaal dat een reclasseringsambtenaar vertelde in de tijd dat ik Bemanningszaken runde en regelmatig van die lieden voor mijn bureau kreeg. Van die ambtenaren, bedoel ik dan. Maar dat is weer een ander verhaal.
En die hond, die grote zwarte hond, die heb ik ook gekend, maar dan weer ergens anders.
En de naam, Leeuwke Pieletjerood, die komt ook niet zomaar uit de lucht vallen. Ik heb een Leeuwke aan boord gehad alleen heette die van achter anders, maar de namen Pielrood en zelfs Pieltjerood kwamen vroeger inderdaad voor in Nederland. Ik heb met mensen met heel merkwaardige namen gevaren.
Maar als je dat dus allemaal bij elkaar gooit, dan krijg je een verhaal. En dat werd Annie dat ik oorspronkelijk in het Engels schreef als My Sweet Annie en later in het Nederlands vertaalde, wat nog lang niet meeviel. Dat is geen vrolijk verhaal; het is een drama en ook dat drama heb ik meegemaakt, maar dan weer in een ander verband.

Dat zou ik dus iedereen die zijn belevenissen uit zijn leven in de scheepvaart wil opschrijven, mee willen geven. Nee: in overweging willen geven. Laat je fantasie de vrije loop en laat je inspireren door dat wat je hebt meegemaakt. Wat we allemaal hebben meegemaakt, alleen ziet de een het beter dan de ander en zijn er een aantal mensen die het mooi kunnen opschrijven voor anderen.

Maar voor de allerlaatste keer: wat mijn gezeik en gemierenneuk betreft, dat geldt enkel en alleen voor schrijfsels die gepubliceerd moeten gaan worden. Voor het overige maakt het geen bliksem uit wat je schrijft en hoe je schrijft, áls je maar schrijft en als anderen het graag lezen. Laat iedereen daar dus vooral mee doorgaan. Publiceer je, ongeacht of dat nu bij een echte uitgever of bij een internetuitgever is en je verwacht geld voor je schrijfsels, ook al is dat alleen maar om de kosten te dekken, dan moet je tevoren bedenken dat je dan ook kritiek kunt krijgen.
Jos Komen (R.I.P)

Re: Tips voor het schrijven van verhalen / memoires

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Wat me opvalt is dat degenen die ik persoonlijk ken op kombuispraat net zo schrijven als ze praten. :)
Een mooi voorbeeld is uiteraard Harry G.H. te H. in C. :lol:
Ik heb slechts een uurtje het genoegen gesmaakt een potje na zijn legendarische roeitocht met Harry te drinken, maar al die.............. en al die HOOFDLETTERS............ zo praat hij ook :)

Ik heb Bankie Gerard nooit ontmoet, maar ik hoor ergens al die aparte zachte G.

Een goed voorbeeld (in mijn ogen) van hele mooie korte verhalen staan HIER , de verhalen van Arie Hazebroek.
Hij zegt geen woord teveel in deze verhalen, echt kort maar krachtig. :)
All the best
Jos


Plaats reactie