Rijmen en dichten
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Rijmen en dichten
Dat is hartstikke mooi. Bedankt, Harry.
Helaas zullen ,aar weinigen onder ons in Fiddler's Green terechtkomen.
Je moet bij de plaatstelijke ambtenaar van aanmonstering kunnen aantonen dat je ten minste 50 jaar op zee hebt doorgebracht.
Het is natuurlijk wel een mooi excuus om de pensioengerechtigde leeftijd verder op te trekken.
Helaas zullen ,aar weinigen onder ons in Fiddler's Green terechtkomen.
Je moet bij de plaatstelijke ambtenaar van aanmonstering kunnen aantonen dat je ten minste 50 jaar op zee hebt doorgebracht.
Het is natuurlijk wel een mooi excuus om de pensioengerechtigde leeftijd verder op te trekken.
Re: Rijmen en dichten
Beste mensen,
Ik weet niet wie deze heeft gemaakt maar vind hem wel eigentijds.
[attachment=0]Gedichtje voor dames en heren.doc[/attachment]
Groetjes
Gerard
Ik weet niet wie deze heeft gemaakt maar vind hem wel eigentijds.
[attachment=0]Gedichtje voor dames en heren.doc[/attachment]
Groetjes
Gerard
- Bijlagen
-
- Gedichtje voor dames en heren.doc
- (29 KiB) 87 keer gedownload
Re: Rijmen en dichten
GEDICHTJE VOOR DAMES EN HERENGeplaatst op: 6 april 2011 door gwenola
Onderwerpen:Grappig Even ontspannen
GEDICHTJE VOOR DAMES EN HEREN
GEDICHTJE VOOR DAMES EN HEREN
Nou, mijn man vond het fantastisch,
mijn gezicht was weer elastisch.
Niks geen rimpels, niks geen vouwen,
net zo glad als bij ons trouwen.
Tot mijn man zei 'het is misschien gek...
maar jouw kop past niet meer bij je nek'
Ach, een kleine ingreep, ze trekken dit dus strak
en geven hier een sneetje, anders krijg je daar een zak.
Nou, mijn man was heel tevreden
over wat ze met me deden.
De chirurg zat met mijn borsten in z'n maag
want nu zaten die volgens hem veel te laag.
Toen ze waren opgehesen, leken ze een beetje klein,
maar met siliconenvulling mochten ze er best weer zijn.
Nou, ik zag mijn man ontvlammen,
want ik had dus zulke prammen.
Toen op een avond na het vrijen,
keek hij peinzend naar mijn dijen.
En al had ie geen duidelijke kritiek
ik ging toch weer terug naar de kliniek.
Ik had trouwens ook een buikje, dus na enig overleg
liet ik dat meteen ontvetten, ze zuigen dat in no-time weg.
Om tegelijkertijd mijn billen
minstens zo'n stuk op te tillen.
Ik was op ieder feestje weer in tel
maar zat wel heel strak in mijn vel.
Mijn man was niet meer zo op zijn gemak,
want op straat riepen jongens 'ga je lekker.... ouwe zak'.
Nou, toen kocht ie een toupetje
en een veel te strak korsetje.
Hij ging wandelen en trimmen
en in het fitnesscentrum gymen.
En maandenlang volgde hij een rigoureus dieet,
tot hij zonder reden in de sauna overleed!
Daar stond ik op het kerkhof mooi te wezen aan het graf,
maar nu hij erin lag was de aardigheid eraf.
Nu laat ik de kwabben zwellen
en ik zal u wat vertellen...
Dames, laat je niet verlakken,
laat de boel toch rustig zakken.
Met gladgestreken nekken
valt het leven niet te rekken!
Koester buik en onderkinnen,
echte schoonheid zit van binnen!
Reactie Print Stuur naar een vriendin
Wil je reageren op dit bericht? Schrijf je nu in! 20 Reacties
quo vadis
Re: Rijmen en dichten
Als we toch bezig zijn, De Internationale met tekst.quo vadis
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Rijmen en dichten
- GERTRUDE UP THE STAIRWAY, 1943
I think of Gertrude walking up that St. Louis
stairway
so many years ago
and myself just behind her
still almost a boy.
I think of Gertrude walking up that St. Louis
stairway
and never a stairway as taut with promise as
that one
with the landlady's pictures of Jesus
torn from cheap magazines
plastered here and there along the
walls.
I think of myself walking up that St. Louis
stairway
behind Gertrude
and into her room
going in there
the door closed firmly behind us
her pouring the claret
into tall thin glasses
in that dreary roominghouse
near that very large park
with its leafless trees of winter.
standing there
Gertrude seemed so lovely
so perfect
a girl beyond mere girlhood
a figure wrapped in a perfect
dream
and as
she stood there before me
she was finally
too perfect:
I downed my claret and begged my
leave
knowing that
following Gertrude up that St. Louis
stairway
was enough in
itself
it was
our one great moment together
and all that followed
would be
less
less
and I wanted to remember her like
that: perfect in the moment
before she wearied of the game and
we of each
other.
Charles Bukowski (1920-1994)
- GERTRUDE UP THE STAIRWAY, 1943
-
deventer05
Re: Rijmen en dichten
Moet er in deze rubriek ook niet iets opgenomen worden van Jan Prins, die je (met excuses aan Slauerhoff) "Prins der Scheepvaartdichters" zou kunnen noemen. Ik kon niets vinden, dus voor alle zekerheid het volgende gedicht:
Rotterdam (Gedicht)
Te Rotterdam ben ik geboren
onder den adem van de Maas
en liep ik, met mijne eigen stilte,
temidden van het straatgeraas.
Van zwaarbespannen sleeperswagens
ben ik er passagier geweest.
Door heel de stad heb ik gezworven,
maar aan de kaden toch het meest.
Daar lag de stoet uit alle streken,
de klipper en de keulenaar,
het driemastschip, zijn tuig ten hemel,
en de ertsboot, vol en breed en zwaar,
de Lloyd-vloot, met provincie-namen,
alle elf, als ik mij niet vergis,
de Caland en de Lady Tyler,
de Scholten, die gebleven is.
Daar lagen zij, voor alle verten
gereed, elk in zijne eigen pracht.
't Is me, of ik nog hun stem hoor loeien
ten afscheid, in den winternacht.
Maar dit ook is, wat uit die jaren
het weerzien mij tebinnen brengt,
dat alle geuren uit de wereld
daar met elkaar waren gemengd.
Naar koffie rook het bij de Draaisteeg,
aan 't Oude Hoofd naar teer en touw,
naar copra langs de Spoorweghaven,
naar reuzel bij het Portgebouw,
naar huiden op den Terwenakker
en aan den Haringvliet naar kaas.
Dan was de lucht van gist of olie
en dan van jute weer de baas.
Dan waren het de specerijen
uit Bombay of Batavia.
Naar schapen rook het in de Boompjes,
naar uien op de Spaansche Ka.
Aan 't Nieuwe Werk geurden citroenen
en bij het Entrepôt tabak.
Kortom, er valt geen reuk te ruiken,
die aan het havenbeeld ontbrak.
Maar later, toen ik op mijn tochten
in aller Heeren landen kwam,
kon het mij dikwijls overvallen:
het ruikt hier als in Rotterdam!
En daarmee kwam den in zijn volheid
dat eene beeld mij voor den geest,
waartegen zich ons leven teekent:
de stad, waar men kind is geweest.
Het is, of vanuit deze haven
iets over heel de wereld drijft
waardoor, waar u het lot mag voeren,
ge toch binnen haar omtrek blijft.
Het is of, met haar lucht en water
en wind, zij ons heeft opgevoed
in ruimte en vergezicht, de kusten
van onze toekomst tegemoet.
Vaart ge naar Sidney of naar Kaapstad,
naar Kobe of naar Baltimore,
vaart ge onder alle hemelsbreedten,
vaart ge alle wereldzeeën door,
nooit voelt gij u geheel verlaten,
als hier uw mensch-zijn aanvang nam,
door wat van kindsbeen af u eigen
en lief was. Dàt is Rotterdam.
Jan Prins, 1941.
Rotterdam (Gedicht)
Te Rotterdam ben ik geboren
onder den adem van de Maas
en liep ik, met mijne eigen stilte,
temidden van het straatgeraas.
Van zwaarbespannen sleeperswagens
ben ik er passagier geweest.
Door heel de stad heb ik gezworven,
maar aan de kaden toch het meest.
Daar lag de stoet uit alle streken,
de klipper en de keulenaar,
het driemastschip, zijn tuig ten hemel,
en de ertsboot, vol en breed en zwaar,
de Lloyd-vloot, met provincie-namen,
alle elf, als ik mij niet vergis,
de Caland en de Lady Tyler,
de Scholten, die gebleven is.
Daar lagen zij, voor alle verten
gereed, elk in zijne eigen pracht.
't Is me, of ik nog hun stem hoor loeien
ten afscheid, in den winternacht.
Maar dit ook is, wat uit die jaren
het weerzien mij tebinnen brengt,
dat alle geuren uit de wereld
daar met elkaar waren gemengd.
Naar koffie rook het bij de Draaisteeg,
aan 't Oude Hoofd naar teer en touw,
naar copra langs de Spoorweghaven,
naar reuzel bij het Portgebouw,
naar huiden op den Terwenakker
en aan den Haringvliet naar kaas.
Dan was de lucht van gist of olie
en dan van jute weer de baas.
Dan waren het de specerijen
uit Bombay of Batavia.
Naar schapen rook het in de Boompjes,
naar uien op de Spaansche Ka.
Aan 't Nieuwe Werk geurden citroenen
en bij het Entrepôt tabak.
Kortom, er valt geen reuk te ruiken,
die aan het havenbeeld ontbrak.
Maar later, toen ik op mijn tochten
in aller Heeren landen kwam,
kon het mij dikwijls overvallen:
het ruikt hier als in Rotterdam!
En daarmee kwam den in zijn volheid
dat eene beeld mij voor den geest,
waartegen zich ons leven teekent:
de stad, waar men kind is geweest.
Het is, of vanuit deze haven
iets over heel de wereld drijft
waardoor, waar u het lot mag voeren,
ge toch binnen haar omtrek blijft.
Het is of, met haar lucht en water
en wind, zij ons heeft opgevoed
in ruimte en vergezicht, de kusten
van onze toekomst tegemoet.
Vaart ge naar Sidney of naar Kaapstad,
naar Kobe of naar Baltimore,
vaart ge onder alle hemelsbreedten,
vaart ge alle wereldzeeën door,
nooit voelt gij u geheel verlaten,
als hier uw mensch-zijn aanvang nam,
door wat van kindsbeen af u eigen
en lief was. Dàt is Rotterdam.
Jan Prins, 1941.
-
Theo Horsten (R.I.P.)
Re: Rijmen en dichten
- Memories
Ik weet nog hoe mijn vroege liefdes roken,
naar Valdelis, Coty en Maya zeep,
naar karnemelk en bloesem van seringen,
en eentje naar zo’n blauwe Koetjesreep.
Maar zij die mij het hart echt heeft gebroken,
en met wier geur ik zelfs ook nu nog dweep,
wier schoonheid ik altijd weer zal bezingen,
die rook naar okselzweet en soms naar Sunlight zeep.
Theo Horsten, 2005
- Memories