Kennis van zaken

Alles over boeken, schrijven, uitgevers etc.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Kennis van zaken

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Een draak van een boek waar, zoals nu al zo vaak opgemerkt, echt geen hout van klopt
Maar waarschijnlijk verkoopt als " a house on fire" :lol:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"

Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Kennis van zaken

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Nee, verkopen doet het ook niet. :-D
Het werd aanvankelijk ook alleen maar in Australië uitgegeven, wat toch merkwaardig is voor een, toen ook al bekende, Amerikaanse schrijver. Zijn Amerikaanse uitgever zag het duidelijk niet zitten. Daarna volgde Duitsland met de vertaling die ik in de eerste aflevering noemde. Mijn vertaling bleef bij UInieboek aanvankelijk op de plank liggen. Pas na een jaar besloten ze het toch maar uit te geven. De oplage zal vast niet groter dan 4000 zijn geweest, misschien zelfs maar 2000, maar hoe het verkocht is, weet ik werkelijk niet. Ik zie geen verkoopcijfers van mijn vertalingen, maar wel hoeveel keer het door de bibliotheken is uitgeleend. Dat bepaalt de uitleenvergoeding die schrijvers en vertalers krijgen en zodoende krijg ik daar twee keer per jaar een specificatie van. Hoe vaak het wordt uitgeleend is tevens een indicatie voor de verkoop.
De zaak van de Evangeline werd vorig jaar 114 keer uitgeleend en dat is heel weinig. Ter vergelijking: mijn laatste vertaling van Clive Cussler, De stille zee, werd 4759 keer uitgeleend. Kijk, daar moeten oude, op het Griekse platteland gestrande, gepensioneerde potjesschippers het van hebben voor hun dagelijkse tsipouro. :?

Ik ben het nu voor aflevering 10 opnieuw aan het (snel)lezen, dat wil zeggen: mijn vertaling. Ik lees mijn vertalingen na uitgave zelden of nooit. Ik zoek alleen de passages en woorden op die ik in mijn aantekeningen voor de redactie en persklaarmaker had genoemd, om te zien hoe die uiteindelijk zijn opgenomen. Ik moet zeggen: het leest lekker weg, dus wie van toeten noch blazen weet en daardoor gewoon over de onzin heen leest, zal het best kunnen waarderen. Het gegeven is namelijk best interessant en past helemaal in waar ik mijn lange topic "Kennis van zaken" toch al mee had willen besluiten. Daar kom ik dus volgende week of zo uitgebreid op terug. Het zou wel leuk zijn als een aantal van onze geachte leden het intussen eens even uit de bibliotheek haalden en lazen. Dat is niet alleen leuk, maar bovendien krijg ik voor elke uitlening toch mooi weer achtenhalve cent. :|
De Slegte in Antwerpen en Hasselt hebben elk nog een exemplaar op Boekwinkeltjes staan, voor respectievelijk 10.50 en 8 euro. Dat zou ik er niet voor willen betalen.

----------------------------------------------------------------------------Afbeelding
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14358
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Kennis van zaken

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Dat zou ik er niet voor willen betalen.
Vroegaah had ik een baas die placht tezeggen:
" Haal je eigen nooit door de shit Hogeboom, DAT doen anderen maar wat graag voor je" :oops:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Kennis van zaken

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

---------------------------------------------------------------------------------------Kennis van zaken (10)

---------------------------------------------------------------------------------------Afbeelding

-----------------------------------------------------------------------------------------Laatste aflevering

Afbeeldinga ruim drie maanden zijn we terug op het punt van uitgang: bij het boek hierboven dat ik eerder, helemaal aan het begin van deze reeks, een “draak” noemde. De zaak van de Evangeline van de Amerikaanse schrijver D.W. Buffa. Nu ik het na zeven jaar heb herlezen en voor het eerst mijn eigen vertaling ook eens echt góéd heb gelezen, moet ik die mening deels herzien. Dat komt omdat het er bij het vormen van een oordeel over dit boek maar helemaal aan ligt hoe je het beschouwt. Zie je het als een boek over de zee, over zeiljachten en scheepsrampen, of beschouw je het als een legal thriller, een rechtbankroman? Bovendien ligt het er, als je dit boek zou moeten recenseren, ook nog eens helemaal aan wie en wat je zelf bent en over hoeveel kennis van zaken je beschikt. Ben je iemand die veel van de zee en van schepen weet of daar toch op zijn minst een redelijke kennis van bezit, óf ben je puur een boekenmens en misschien wel een advocaat, een strafpleiter die alles weet van rechtszaken en rechtbankprocedures? Dat zal bij de beoordeling van een boek als dit een enorm verschil maken.
Ik ben een boekenmens en ik hou van legal thrillers. Ik vertaalde eerder twee boeken van deze schrijver D.W. Buffa en nog een aantal boeken van andere schrijvers die zich voor een groot deel in rechtszalen en op advocatenkantoren afspeelden en dus ben ik aardig vertrouwd met al die procedures en juridische termen, speciaal de Amerikaanse. Daarnaast beschik ik over een redelijke kennis van zaken als het over de zee en over schepen en scheepsrampen gaat en dus hink ik bij de beoordeling van dit boek op twee gedachten. Als maritieme roman, blijft het een draak; als legal thriller is het eigenlijk erg goed. Had Buffa hetzelfde thema in een andere setting gebruikt, dan zou het een uitstekend boek zijn geworden. Maar Buffa wist, toen hij dit boek schreef, duidelijk weinig of niets van schepen en de zee en nam klaarblijkelijk ook niet de moeite om zijn idee voor dat boek en later zijn eerste versie van het manuscript voor te leggen aan mensen die daar wél verstand van hadden. Had hij dat wel gedaan, dan zou hem zijn verteld dat dit zo niet kon. Mochten er leden van ons forum, zijn die besluiten om het boek uit de bibliotheek te halen – wat ik zeker zou willen aanraden, maar kopen raad ik af – zet je dan over de ergernis die je vooral in het begin van het boek zult voelen heen. Haak niet af, maar lees door en richt je helemaal op de rechtszaak. Want die is interessant en daar heeft Buffa verstand van. Dat is een gegeven dat ik aan het eind van deze serie toch al aan de orde had willen stellen, dus zo past een en ander als afsluiting mooi in elkaar.
Waar gaat het over?

Het gaat over een hypermodern, uiterst geavanceerd superzeiljacht, de Evangeline, dat tijdens zijn allereerste reis rond Afrika in een zware storm terechtkomt. De lasnaden van de aluminium romp begeven het en het schip zinkt binnen enkele minuten. Aan boord waren naast de bemanning van acht koppen ook negentien passagiers, allemaal vrienden van de eigenaar van het jacht en allemaal mensen die ofwel erg rijk of erg beroemd waren en vaak ook beide. Van die zevenentwintig mensen aan boord komen er veertien in een reddingsboot terecht, waaronder de schipper van het jacht, een zekere Vincent Marlowe en nog twee bemanningsleden. Marlowe is een zeer ervaren zeeman. Wat de functie van het andere bemanningslid was, blijft nogal vaag, maar hij komt over als een wat louche figuur, maar wel een man met ervaring. Verder is er ook een jongen die Marlowe vlak voor vertrek als scheepsjongen had aangenomen, in de boot terechtgekomen. Veertig dagen later wordt de reddingsboot op ongeveer 1000 mijl beoosten Rio de Janeiro opgemerkt door een Brits vrachtschip dat onderweg is van Punta Arenas naar Bordeaux. De kapitein van dat schip treedt later, tijdens de rechtszaak op als getuige en beschrijft op vragen van de Openbaar Aanklager wat hij aantrof:
    • 'Halfdood waren ze; een paar waren buiten zinnen van honger en dorst. Ze waren bijna niet meer menselijk, zoals ze eruitzagen,’ voegde hij er met een rilling aan toe. 'Ik hoop bij god dat ik zoiets niet nog eens hoef te mee te maken.'
      'Ja, ik weet zeker dat ze allemaal in een ellendige toestand verkeerden. Maar vertelt u ons eens, als u zo goed wilt zijn, kapitein Balfour: hoeveel overlevenden waren er precies? Hoeveel mensen hebt u uit zee opgepikt?'
      'Zes. Er waren nog zes in leven.'
      Roberts trok zijn wenkbrauwen op. 'Zes nog in leven. Bedoelt u dat u ook nog mensen hebt gevonden die niét meer in leven waren?’
      Roberts zweeg afwachtend.
      Balfour hulde zich in stilzwijgen en keek Roberts aan met een blik die bijna een waarschuwing leek.
      'Hoeveel?' vroeg Roberts met kalme vasthoudendheid.
      'Eén.'
      Weer wachtte Roberts af en opnieuw kwam er geen andere respons dan dit antwoord van één woord.
      'Kapitein Balfour, ik begrijp dat u hier met een zekere tegenzin bent en dat u zo uw eigen ideeën hebt over wat er is gebeurd, maar u bent hier om ons te vertellen wat u weet. Het enige wat we hier trachten te doen is de waarheid achterhalen.'
      Balfour hief zijn kin op en keek Roberts strak aan. 'De waarheid? De zee heeft zijn eigen waarheid. Die kunt u van hieruit niet beoordelen. Hij daar, Marlowe,’ zei hij, met een knikje dat van een zeker respect getuigde in de richting van de tafel van de verdediging, waar de verdachte naast William Darnell zat, 'hij weet dat en ik ook.'
      Roberts deed geen poging om dat te bestrijden. Hij liet Balfours woorden doorklinken in de stilte van de rechtszaal en begon toen opnieuw. 'Zou u zo goed willen zijn om de jury te vertellen in welke toestand het dode lichaam verkeerde dat u aantrof?'
      'Toestand? Dat was helemaal geen toestand meer.'
      'Wat er van het lichaam over was?' vroeg Roberts, die zijn geduld begon te verliezen. 'Had het een hoofd?'
      'Nee, meneer, het had géén hoofd. Ook geen handen en ook geen voeten.'
      Roberts klemde zijn handen om de balustrade van de jurytribune. Hij keek Balfour met een priemende blik aan.
      'De handen, de voeten, het hoofd - waren die allemaal afgehakt?'
      'Ja, meneer, zo zag het er wel uit.'
      'Wat was er nog over van de romp? En hoe was de toestand daarvan?'
      'Pardon?'
      Roberts klemde zijn kaken op elkaar. De manier waarop hij zijn ogen half dichtkneep hield een waarschuwing op zich in. 'U staat onder ede, meneer Balfour. Beantwoordt u de vraag.'
      Balfour keek hem lelijk aan, maar gaf toen toe. Hij knikte langzaam alsof hij zich erbij had neergelegd dat hij een rol moest spelen in een spel dat hij verfoeide. 'De romp was van het borstbeen tot aan de navel opengesneden en de ingewanden eruit gehaald.'
Het moge duidelijk zijn: ook dit boek gaat, net als alle andere boeken en beschreven gebeurtenissen die in de negen voorgaande afleveringen de revue zijn gepasseerd, over mensen in een reddingsboot die noodgedwongen overgaan tot kannibalisme. Toch is dit boek anders. De in de vorige afleveringen besproken gevallen speelden zich allemaal af in een ver verleden, terwijl Buffa het naar het heden heeft verplaatst, naar de moderne tijd. Daar had ook ik, ter afsluiting van deze reeks, heen willen gaan, waarbij ik een aantal vragen ter discussie had willen voorleggen, dus dat doe ik bij deze.

------------------------------------------------------------Afbeelding
------------------------------------------------------------LASH-schip München wordt getroffen door een monstergolf. (1978) - Afbeelding: BBC

De communicatiemiddelen en de SAR-mogelijkheden en –middelen zijn vooral in de afgelopen twintig jaar dermate verbeterd, dat het niet meer zo snel zal voorkomen dat mensen na het vergaan van een schip dagen- of wekenlang in een reddingsboot of opblaasbaar vlot moeten doorbrengen, wachtend op redding die misschien nooit zal komen. Maar zeg nooit nooit. Het kán nog steeds. Er verdwijnen nog altijd schepen, spoorloos, zonder noodsein. De München van de afbeelding hierboven, zond wel een noodsein uit, maar zeer zwak. Hoe dat kwam, is nooit opgehelderd. De München had al wel een EPIRB aan boord, een van de eerste, misschien wel de allereerste, dat weet ik niet, een DEBEG 7520. Die signalen werden wel gehoord, maar bleken niet of nauwelijks te peilen, met als gevolg dat het drie dagen duurde voordat hij werd gevonden. Maar dit alles terzijde. Er verdwijnen schepen. De München zat op een drukbevaren route, maar in diezelfde tijd verdween ook de Derbyshire spoorloos en dat was in de Pacific. Door de eerdergenoemde verbeterde communicatiemiddelen, betere EPIRB’s en de invoering van het GMDSS-systeem, wordt de kans op werkelijk spoorloos verdwijnen steeds kleiner, maar het kán wel. En als het geen schip is, dan is het wel een vliegtuig. Wat nu als Malaysia Airlines-vlucht 370 op een heel andere plaats dan die waar tot nu toe is gezocht op zee is geland en er is een vlot met overlevenden vrijgekomen? Misschien een uiterst kleine, vrijwel verwaarloosbare kans, maar het kán wel. Truth is stranger then fiction is nog altijd een gegeven. Na ruim drie maanden lezen en schrijven over dit onderwerp, kwamen de volgende vragen bij me op…
  • Stel nu eens dat een dergelijk geval zich in deze tijd zou voordoen. Hoe zou daar dan op worden gereageerd?
  • Als mensen, door honger en dorst gedreven, overgaan tot kannibalisme, hoe zouden we daar dan op reageren? Met begrip, met afschuw of met beide?
  • Het eten van het vlees van overledenen is niet strafbaar, maar wat nu als er ook gedood zou zijn om in leven te blijven, moeten de mensen die dat hebben gedaan dan strafrechtelijk worden vervolgd? Ook als dit doden met instemming van iedereen gebeurde en door het lot werd bepaald?
Je kunt je nauwelijks of misschien wel helemaal niet voorstellen dat zoiets gebeurt, maar het gebeurde vroeger en wij zijn niet beter of slechter dan de mensen uit die tijd en dus kan het weer gebeuren. Bij de vliegramp in de Andes van 1972 weigerde een aantal mensen aanvankelijk om het vlees van de overledenen te eten, maar uiteindelijk zwichtten ook zij, niemand uitgezonderd.
Het roept interessante vragen op die Buffa in zijn boek ook aan de orde stelt. Ik kan merken dat hij vrijwel alles moet hebben gelezen wat hier in de voorgaande negen aflevering allemaal aan gevallen langs is gekomen. Hij heeft daar rijkelijk uit geput en daar is niets op tegen. Wij begonnen hier met Dudley en Stephens van de Mignonette die de scheepsjongen doodden om te overleven. In Duffa's boek is het eveneens de veertienjarige scheepsjongen die als eerste wordt gedood. In aflevering 5 kwamen we de Frances Mary tegen het schip dat op de Noord-Atlantic door slecht weer volledig wrak werd geslagen, maar op haar lading hout bleef drijven. Daar zagen we mejuffrouw Ann Saunders die er als de kippen bij was om het bloed van haar verloofde te drinken. Zo komen we bij Buffa een man tegen die het bloed van zijn vrouw drinkt en haar vlees eet. Zij was een beroemd filmster en hij had helemaal niet met dat rotjacht mee willen gaan, maar ja, zij wilde nu eenmaal altijd haar zin hebben en moest zo nodig rond Afrika zeilen. Nou, dat had ze dus geweten. Hij leefde nog, maar zij was dood. Door het lot aangewezen gedood en opgevreten. Had ze nou dan haar zin? Als lezer krijg je de indruk dat hij er niet bepaald rouwig om is dat hij haar kwijt is. Hij neemt het haar wel bijzonder kwalijk dat door die ongein, door het feit dat zij zo nodig haar zin weer eens door moest drijven en met die rotboot mee moest, hij zich met goed fatsoen nergens meer kan vertonen. Vroeger was hij alleen maar "de man van de beroemde filmster", maar nu is hij bovendien de man die zijn eigen vrouw opvrat. :shock:

Maar al met al moet ik - en ik zei het al eerder - bij dit boek toch terugkomen op mijn eerdere oordeel dat het een "draak" is. Ik lees de rechtszaak nu beter dan toen ik het boek vertaalde en ik vind het verdomd goed. Daar worden interessante vragen opgeworpen. En ik weet het: eigen roem stinkt verschrikkelijk, maar ik vind dat ik het verdomd goed heb vertaald! :-D
En dat terwijl ik het destijds gewoon een rotboek vond, wat het werk gewoonlijk niet ten goede komt, maar ik heb duidelijk voldoende professionaliteit weten te behouden om er een prima vertaling van te maken. Haal het eens uit de bibliotheek, lees het, vergeet de blunders en de onzin aan het begin, vergeet de bevroren voeten in een gebied waar de temperatuur nooit beneden de 20 graden Celcius komt en concentreer je helemaal op het gegeven zelf: veertien mensen in een boot zonder uitzicht op redding. Dan toch redding en de rechtszaak die erop volgt, de kapitein die, net als Dudley en Stephens en de overlevenden van de Euxine, terecht moet staan op beschuldiging van moord. Laat daarna eens horen wat je ervan vond. Op Boekwinkeltjes staan nog twee Nederlandse exemplaren, op Abebooks meerdere in het Engels en ook de Duitse vertaling.

Ik ga afsluiten; er wachten nieuwe dingen. Nog wel een aantal opmerkingen die misschien tot nadenken kunnen stemmen.
Veertien mensen in een boot, drie bemanningsleden en elf passagiers, met weinig kans op redding. Is iedereen dan gelijk? Wat de verdeling van water en voedsel betreft natuurlijk wel, zou ik zo denken. Maar voor het overige? Als er nog mensen in het water liggen en de boot is overvol, moeten bemanningsleden dan plaatsmaken voor passagiers? En als er dan uiteindelijk geloot moet worden wie er moet sterven om de anderen kans op overleven te geven, moet dan ook de man die de leiding heeft meeloten? De enige die vertrouwd is met die boot, met de zee, met de wind en de stromingen, kortom de man van wie het mogelijk afhangt of je gered wordt of niet? Moet er verschil worden gemaakt tussen mannen en vrouwen? En als er een zwangere vrouw tussen zit?
In de boot van Buffa zit een wereldberoemd violist, een oudere man met een slecht hart, maar een genie als het om vioolspelen gaat. Die strompelt aan dek als het schip vergaat, zijn viool in de armen geklemd. Dat is niet zo verwonderlijk, want die viool is zijn leven. Hij krijgt op dat moment een lichte hartaanval en zou het nooit hebben gered, maar de kapitein, Vincent Marlowe – en waarom Buffa besloot deze naam van Conrad te gebruiken, begrijp ik niet zo goed, maar Vincent Marlowe dus – draagt hem persoonlijk naar de reddingsboot. Als het later op loten aankomt, besluit Marlowe dat deze violist, Hugo Offenbach, van loting is uitgesloten. Tijdens de rechtszaak spreekt de aanklager hem over deze beslissing aan...
    • 'U doodde een veertienjarige jongen. U liet zijn leven van het lot afhangen, maar u wilde niet dat Hugo Offenbach hetzelfde risico zou lopen. Hoe kan dat een kwestie van noodzaak zijn geweest, meneer Marlowe? Hoe kon het zijn dat u daar geen keuze in had... Wel, meneer Marlowe, wat is daarop uw antwoord? Waarom werd Hugo Offenbach niet aan hetzelfde risico blootgesteld als de rest?'
      'Omdat hij beter was dan de rest van ons! Omdat hij een gave heeft die alleen van God gegeven kan zijn!'
      'Maar u wilde God niet laten beslissen!' riep Roberts terug. 'Beter dan de rest van u? Wilt u zeggen dat hij meer recht had om te leven?'
      'Meer recht om te leven? Ja, geen twijfel aan. Kijk eens wat hij voor anderen kan doen, wat hij voor de wereld betekent. Als u moest kiezen, meneer Roberts - als u moest kiezen tussen hem en mij... als iemand van u,' zei hij en draaide zijn schouders zodat hij de jury recht aan kon kijken, 'tussen ons moest kiezen, als u moest kiezen of ik degene was die moest sterven of meneer Offenbach, waarom zou iemand mij dan kiezen? Het is allemaal goed en wel om te zeggen dat we allebei moeten blijven leven en dat we in Gods aanschijn allemaal gelijk zijn, maar laat dat maar aan God en de eeuwigheid over. Iemand moet sterven - niet morgen, niet een keer, maar nu! Natuurlijk zou u voor zijn leven kiezen. Het zou immoreel zijn als u het niet deed.'
      'Dat is geen antwoord op mijn vraag. U zei dat u wist dat er geen kans op redding was,’ hield Roberts met harde, schrille stem vol. 'Er zou uiteindelijk niemand overleven, dus waarom moest hij dan zijn kans niet wagen, net als alle anderen? Wat was de noodzaak, meneer Marlowe? Wat was de noodzaak? Dat is wat ik - wat we allemaal - proberen te begrijpen.'
      'Het is zoals die mevrouw zei - mevrouw Wilcox. Hij gaf ons een reden om te blijven leven. Door zijn muziek. Begrijpt u dat dan niet? We zaten op elkaar gepakt in die boot en leefden van elkaars vlees en bloed. Afgezien van de hoop en die muziek, zijn muziek, de muziek die hij maakte, hadden we niets menselijks meer. We leefden in ons eigen vuil, ziek en stervende, sommigen hallucinerend - en ondanks dat alles wisten we telkens als hij speelde dat we toch nog mensen waren en dat we het misschien nog een dag zouden redden. De anderen - zij die stierven - hielden ons lichamelijk in leven, maar hij was degene die ons de wil om te leven gaf, hij was degene die ons het gevoel gaf dat we zo lang mogelijk door moesten gaan met wat we deden omdat het de moeite waard was.'
Marlowes verdediging is, net als bij Dudley en Stephens, noodzaak. Het Nederlandse recht erkent dat niet, het Amerikaanse recht wel en ook in landen waar het gewoonterecht nog geldt, erkent men het in bepaalde gevallen. Wij kennen het alleen als het om noodweer gaat, zelfverdediging. Dan kan er sprake zijn van "onmiddellijke noodzaak". Maar nimmer als een excuus - verklaring, verdediging - voor het opzettelijk doden van een medemens. Het interessante bij het geval zoals Buffa dat ten tonele voert, is het feit dat de beklaagde, kapitein Vincent Marlowe, helemaal niet vrijgesproken wil worden. Integendeel: hij wil veroordeeld worden. Hij wil boeten voor wat hij heeft gedaan, zelfs als dat de doodstraf betekent. Maar intussen houdt hij wel vol dat hij niet anders kón doen dan wat hij heeft gedaan: mensen doden zodat anderen wat langer konden leven. Dat maakt het tot een interessante zaak. De openbaar aanklager en de verdediger staan voor een welhaast onmogelijke taak. Een beklaagde die veroordeeld wil worden, maar die tevens zegt:

--------------------------------------------"Er was niets verkeerds met wat we deden. Het was verkeerd dat we zijn blijven leven."

Dat was het. Hiermee sluit ik het topic Kennis van zaken af. Dat was anders dan mijn voorgaande lange stukken, ik weet het. Misschien was het ook minder interessant. In dat geval was het een nóg langere egotrip dan de voorgaande longreads, want zelf vond ik het een interessant onderwerp. Net als de vraag hoe ver je zelf zou gaan om je leven te redden of alleen nog maar wat te rekken. Zei ik het al? Wij zijn niet beter of slechter dan die mensen van toen. Wij zouden vast net zo ver willen gaan en ook het bloed van onze collega's drinken en hun hart en lever in hapklare brokken snijden, daar twijfel ik geen moment aan.


---------------------------------------------------------------------------------------- Afbeelding Afbeelding Afbeelding
    • --------------------------------------------------------------
      ©2015 Theo Horsten

      D.W. Buffa - Evangeline
      Paperback: 268 pages
      Publisher: CreateSpace Independent Publishing Platform (July 28, 2010)
      Language: English
      ISBN-10: 1452826099

      D.W. Buffa - De zaak van de Evangeline
      Paperback: 311 pagina's
      Taal: Nederlands
      Van Holkema & Warendorf
      ISBN10 9026985797

      Ook verkrijgbaar in een Duitse vertaling.
      Mare Buchverlag 2005
      ISBN 3-936384-39-8
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10539
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Kennis van zaken

Bericht door jdbvos »

Mooi stukje, Theo. En mooi dat je je visie hebt gewijzigd. Ook dat vergt een ander perspectief te durven inzien, waardoor je alsnog 'het licht ziet'..... Ook dat kan niet iedereen
En die 'eigenroem' valt ook best mee....wij allemaal hebben dingen waar we méér, of minder, trots op zijn.
Creatievelingen laten meestal iets na, waardoor anderen daar later nog hun visie over kunnen geven. En daarmee bedoel ik niet alleen de musici, schilders, schrijvers/dichters, fotografen/filmers ...maar óók de knutselaars en hobbybouwers.
En die visiegevers beoordelen op wat zij zien, horen of voelen; niet de emoties of inzichten van de maker tjdens die aanmaak...
Vincent van Gogh werd in zijn leven door het grote publiek verguisd, nu vecht alleen de superrijke 'beaumonde' om een produkt van zijn hand.
Ergens heb ik wel eens verteld van het model-zeilschip De Elisabeth, dat mijn pake kreeg van een destijds al stokoude bouwer, die ooit de trotse kapitein-eigenaar van het voorbeeld was.
Mijn pake heeft met zijn kennis van zaken de revisie (wat kapotte/vergande delen) en de vergane tuigage en zeilen vervangen, en deed het schip kort voor zijn dood kado aan het verzorgingshuis Talmahiem in Balk, waar het nog jaren in de hal stond als ornament.
Als jong ventje heb ik me in de haven van onze werf in Hindeloopen eens het leplazerus gewrikt om in de buurt te komen van waar pake het schip liet zeilen, om met mijn trots (een Agfa-click box ?) er een foto van te maken. Een hele slechte foto, zwaar bewogen door de wrik-inspanningen, en ik heb hem helaas niet voorhanden om hem hier te tonen.
In de familie wilde niemand dat grote model hebben....Ik had het graag willen hebben, maar had waarschijnlijk ook wel moeite gehad met het vinden van een geschikt plekkie....
Talmahiem bestaat niet meer, en ik ben benieuwd waar de schitterende Elisabeth is gebleven..... En ik weet haast wel zeker dat niemand bovenstaande korte scheepshistorie kent. Maar wie haar ziet zal haar desondanks prachtig vinden !
Want wég is zo'n kunstwerk vast niet !

Zijn hier mensen aanwezig die het schitterend model kennen dat ooit de 2e-hands-afdeling van De Slegte sierde in Groningen ?
Heb er vaak begerige blikken op geworpen, en haast mijn linkerhand willen geven voor zo'n schitterend stuk vakmanschap !
Gelukkig nam 'het verstand' het over van 'de emotie'; want waal láát je een model van 3 m lang en 2+ m hoog....
Zal vast wel in het Groninger scheepvaartmuseum staan......moet daar hoognodig weer eens naar toe; de laatste keer was een expositie (kolerenaam: doet me altijd denken een vrouwen in kraamklinieken ná bevalling. Hoor je het een gezagvoerder al verklaren: "Ja, mijn positie is bovenop de Noorderpier, maar mijn expositie was tussen de boeien...!") over het Engelse Kamp tijden WW1...

Ja, heel veel mensen kunnen -en mógen- best trots zijn op wat ze hebben gemaakt of hebben gedaan...
Zelfs ene Oostenrijkse moeder, mevr. Hitler heette ze, was trots op- en hield van- haar kleine Adolf...
...maar nou aborteer ik weer.....
Oost, west...ook best
Gebruikersavatar
rspeur
Berichten: 3111
Lid geworden op: 11 dec 2009 17:41
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Kennis van zaken

Bericht door rspeur »

Ik heb genoten van de verhalen, de beschouwingen van jezelf en van anderen.
René
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
Jos Komen (R.I.P)

Re: Kennis van zaken

Bericht door Jos Komen (R.I.P) »

Ik ga er altijd even rustig voor zitten, Theo. :wink:
Bedankt voor de geweldige wijze waarop je dit allemaal hebt uitgezocht en het prachtig hebt beschreven.
Gelukkig hebben wij dit nooit meegemaakt, stel je voor dat je lang genoeg in een sloep zit om die dikke derde wtk als een van de meest smakelijke hapjes te gaan beschouwen. :wink:
Ik was altijd zo mager als een lat, dus aan mij viel niet zoveel te kluiven. :)
Gebruikersavatar
rspeur
Berichten: 3111
Lid geworden op: 11 dec 2009 17:41
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Kennis van zaken

Bericht door rspeur »

Nee Jos, maar misschien had je wel een lekkere vette lever...... :lol:
René
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
BartR
Berichten: 106
Lid geworden op: 09 jun 2008 06:01
Locatie: Costa Mesa (California)

Re: Kennis van zaken

Bericht door BartR »

Theo Horsten schreef:Dat was anders dan mijn voorgaande lange stukken, ik weet het. Misschien was het ook minder interessant. In dat geval was het een nóg langere egotrip
Theo,
bedankt voor deze lange egotrip!!! ... ik heb er ontzettend van genoten
naar aanleiding van dit stuk heb ik "The Lifeboat" en "Evangeline" gelezen.. "The Lifeboat" vond ik niet zo goed.. maar "Evangeline" daarentegen is beslist een aanrader.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Kennis van zaken

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Allemaal bedankt voor de waarderende woorden. Zelf heb ik ook deze keer weer veel plezier beleefd aan het zoeken en uitzoeken, het schrijven en herschrijven. Het was voorlopig wel de laatste, want zoals ik al zei, wachten er andere dingen. Ik weet dat ik het ook al vaker zei, maar deze keer moet het toch echt gaan gebeuren: die verhalenbundel waar ik nu al weet ik hoeveel jaar mee dreig. Dat wordt écht een tikkie belachelijk, of niet soms? :oops:
Drie verhalen zijn klaar en er moeten nog drie volgen. Daar moet ik gewoon voor gaan zitten en waarom ik dat maar steeds niet doe, god mag het weten. Vorige week kreeg ik een mail van een uitgever die vroeg waar ik nou toch bleef met die bundel en toen schaamde ik me toch wel een beetje. Een ander is blij als een uitgever, na eerst maanden helemaal niets te hebben laten horen, zelfs maar naar zijn schrijfsels wil kijken en bij mij komt er iemand vragen waar ik blijf. Ik was van plan om het in eigen beheer te doen, maar daar heb ik ook eigenlijk geen zin in. En dus ga ik er nu voor zitten waarna het ook voor de zomer klaar moet zijn. U hoort daar nog van. :?

Bart, mooi dat je zowel The Lifeboat als The Evangeline hebt gelezen. Zo zie je toch maar weer hoe smaken kunnen verschillen. Beschouwd als boeken van de zee vond ik The Lifeboat vele malen beter dan The Evangeline. Charlotte Rogan wist duidelijk waar ze het over had, terwijl Buffa voor wat het maritieme gedeelte van het boek betreft zo hier en daar simpelweg flagrante onzin uitkraamt. Het kan toch bijna niet anders of dat moet je zijn opgevallen, vooral omdat jij het oorspronkelijke boek las, in het Engels dus. In de Nederlandse vertaling heb ik, zoals ik dat altijd doe als ik een schrijver op fouten betrap, geprobeerd een en ander wat te verbeteren, maar dat was in dit geval vrijwel onmogelijk.
Zo kon ik om te beginnen niets veranderen aan die positie waarin ze werden opgepikt. Dat wil zeggen: niets wezenlijks. Niets dat het verhaal verder intact zou laten. Op pagina 27 schrijft hij…
      • Afbeelding
Daar was op zich niks mis mee; gewoon een positie, krap 1000 mijl be-oosten Rio. Maar dan laat hij diezelfde kapitein Balfour op pagina 31 zeggen, als het om de kleding gaat die hij in die reddingsboot aantrof…
      • Afbeelding
Toen dacht ik, ho even, dat is natuurlijk onzin. Dat weet iedereen die daar ooit heeft gevaren of zich ooit in het klimaat van de Zuid-Atlantic heeft moeten verdiepen. Dan hoef je er maar even een pilotchart bij te pakken of de World Climatic Chart voor de maand juli uit de Ocean Passages for the World om de juiste gegevens tevoorschijn te halen. Dan zie je dat op 25 Zuid in de Zuid-Atlantic de temperatuur van het zeewater 20° Celcius is en lees je in de verklarende tekst dat dit zelden meer dan 1 of 2 graden zal afwijken en dat zee- en luchttemperatuur “agree fairly closely (within 1° or so)”. Wie daar bevroren voeten wil krijgen, moet een diepvriezer meenemen. En dus klopt dat hele verhaal van die kleding niet.
Ik zat daar echt mee te kijken. Ik dacht: Als straks iemand die een beetje van wanten weet dat leest, dan sta ik als vertaler mooi voor gek. Ik vond nog meer onzin. Van de reddingsmiddelen klopt niks en dat hele verhaal van die verkeerde lassen zal mensen die dáár dan weer het een en ander of heel veel van weten meewarig met het hoofd doen schudden. We hebben het daar jaren geleden al eens over gehad. Een blunder als…
      • Afbeelding
... is gemakkelijk te corrigeren. Daar maakte ik van: "Het gyrokompas zorgde dat ze perfect op koers bleef", waarbij je je dan misschien kunt afvragen of dat mooie op koers blijven aan het gyrokompas lag of aan de autopilot, maar wie daarop let, is inderdaad een kniesoor - en een muggenzifter. Een gyrokompas dat je een exacte positie geeft is net zoiets als midden op de Pacific even op het echolood kijken en haarscherp weten waar je zit. Dat kwam ik ook een keer tegen in een boek dat ik moest vertalen. Dat was overigens verder een prima thriller, dat wel. Ik heb het vertaald en ik heb mijn honorarium ontvangen, maar het is nooit in het Nederlands uitgegeven. Waarom, dat weet ik niet, want ik vond het een prima boek. Het was dit...
      • Afbeelding
Voo $2,45 kun je het bij Amazon als Kindle book downloaden. Best wel een aanrader als je van thrillers houdt. Ik herinner me niet dat ik er verder veel fouten in vond. Als iemand het eens leest, hoor ik het graag. Het is een boek van 1977. Ik vertaalde het in 1978. Waar blijft de tijd. Maar ik dwaal af.Terug naar The Evangeline.
Ik vertelde de uitgeverij wat ik allemaal voor onzin was tegengekomen en wat ik daarmee moest. Ik moest het maar zo goed mogelijk kuisen, zeiden ze, maar zoals ik zei: dat beperkte zich tot een paar kleinigheden. Ik deed wat ik wel vaker doe en nam contact op met de schrijver. Niet over alle onzin, maar vooral over die positie, met die bittere kou van 20 graden boven nul.
Ja, zei Buffa, dat was zijn Duitse uitgever ook opgevallen, want dat was ook een man die alles van "boten" wist en daar had de vertaler het aangepast. Hoe, dat wist hij niet, want hij kon geen woord Duits lezen, dus ik moest het maar even gaan vragen bij Mare Buchverlag en het dan op dezelfde manier aanpassen. Ik heb al eerder verteld: die stuurden me per omgaande een Duitse vertaling en wat vond ik daar op pagina 39...
      • Afbeelding
Daar hadden ze het alleen nog maar erger gemaakt. Die vertaler was iets van 1000 mijl om de noord gegaan, in de gedachte dat als je nou maar naar het noorden ging, het immers kouder werd en niet wetend dat hij de handeling nu naar de tropen verplaatste, met een constante temperatuur van zowel het zeewater als de lucht van ongeveer 25° Celcius. Toen heb ik het opgegeven en heb gewoon vertaald wat er stond.

Maar jij hebt dus gewoon over al die onzin heen gelezen, Bart en ervan genoten. Dat is mooi. Zoals ik zei: als legal thriller is het prima en als je je niet aan die onzin stoort is het inderdaad een aanrader.
The Lifeboat is een heel ander boek. Veel geraffineerder. Dat draait helemaal om die uitgekookte jongedame, Grace, die eerst een rijke man aan de haak slaat en als die bij die scheepsramp omkomt en zij in de bajes terecht dreigt te komen, haar slinkse streken aanwendt en met de advocaat trouwt die haar vrij kreeg. Ik vond het een pracht.
Maar ja, zo verschillen smaken nu eenmaal.

Nogmaals dank voor de reacties en graag tot een volgende keer.


Plaats reactie