Toen geluk nog heel gewoon was

[Geep]

Ik had besloten als ik de leeftijd van 80 zou halen, mijn rijbewijs niet meer verlengen.
Gewoon, verlopen!! Van alle kanten werd ik gewaarschuwd en beïnvloed, is 1 keer, niet eigenwijs te zijn!
Uit eindelijk is het toch een bewijs, of er wel iets of niets mis, met je is?
Wat mij zelf het meeste tegenstond! De eventuele rijtest. Hoe bewijs je, dat het verkeer je aandacht heeft, van af huis, tot terug naar thuis, van ‘n klein boodschapje tot ‘n vakantie van enkele weken. Vanaf 3 km. tot 4000 km, door div. landen heen.

We kregen een mooi aanbod, Mei 2015 draai ik de voorwielen richting het oosten.
Het werd een pelgrimage/vakantiereis.
Niet met ‘n gehuurde auto, wel een spontaan te leen gekregen Camper.
Mede dat ik mijn rijbewijs wel of niet wilde verlengen, dankzij de 5 jarige senioren
her controle; leeftijd keuring!
Het werd mij uit het hoofd gepraat, om toch mijn rijbewijs, te laten verlopen.
Een goede buurtgenoot, gaf de doorslag hij bood ons hun camper aan! (contacten alleen via onze honden) voor de rest, geen koffie/thee ,,over en weer Pikheet’’.
Het is ‘n ingewikkeld verslag, dat vergeet ik maar, het resultaat, we mochten ruim 5 maanden over hun camper beschikken!
Zelf ging die buurfamilie, voor een lange tijd, naar fam. tussen de Kiwi’s.

Ik haalde mijn zeilen in, en zwichtte!
Bestelde toch maar begin dit jaar de aanvraag papieren. En wachtte af.
Gelukkig de keuringsarts was met de fiets bereikbaar. Voorheen bij station Sloterdijk!
1e winstpunt, scheelde 2 uur OV, NS.
Ik was de eerste, half tien volgens afspraak, wachtkamer was leeg.
De receptioniste, gaf mij door; dat ik zou opgehaald worden. Ik word na 5 min, door ‘n jonge vlotte dame uitgenodigd, de spreekkamer binnen te komen!
79 Jaar oud, verbluft, sprakeloos, maak ik voor het eerst in mijn leven, opwachting bij een jeugdige vriendelijke vrouwelijke arts.
Wat de vaart, en de rest aangaat was ik niets anders gewend, dan zuurpruimen, chagrijnen, uit de hoogte de z.g. vaderlijke types.
Zeer belangstellend, resoluut, ook waar het mijn keuring betrof.
Met de vriendelijke woorden, ,,Zo! Van mij mag U er weer 5 jaar tegen aan.’’
Ik werd uiteindelijk in alles, goed bevonden, door het CBR goedgekeurd om mij weer frank en vrij, bij het openbaar verkeersgepeupel / gewoel, te voegen.
Geen rij-test. Enkele weken later ik kon het rijbewijs gewoon ophalen.

De vakantie 2015 was mede de 1e oorzaak dat wij lange tijd, volledig afwezig waren.
Satan mij stevig aan het treiteren.
Vanaf mijn officiële aanvraag voor verlenging v/h rijbewijs, inloggen??
Met geen mogelijkheid kwam ik verder
Tot m’n DigiD nummer aan toe. Ik bleek niet meer te bestaan.
Na 5 keer aanvragen, na elke aanvraag/brief nauwkeurig hun opdrachten gevolgd.
Na de 5e keer vond ik het genoeg.

Dit was niet goed, de letters niet mooi, het DigiD-codegetal*) klopte niet
(mijn postcode was niet in orde? Waar ik al ruim 20jr. op vertoef! )
Richting DigiD onderneem ik niets meer. Voor geen een overheidsinstantie!
Zij schrijven voortaan maar, IK BEN GEEN NUMMER!
Een persoon, met ‘n echt bestaand adres met brievenbus. + postcode!
* )DigiD-geheim-codegetal wat ik van de overheid persoonlijk thuis toegezonden kreeg!

Ik viel opeens overboord!
Wat ik verder ook deed, ik mocht geen piepers meer schillen, de loopplank was in
getrokken, ’n mok koffie in de kombuis was voorbij!
Pc was gewoon te gebruiken, alleen nog de verbinding met mijn Pleegfamilie. in
Zwitserland, lukte af en toe!
Reageren op het een en ander, en E-mails verzenden ging traag.

Ook Kombuispraat, heb ik van alles geprobeerd, kon niet meer normaal inloggen!
Na onze pelgrim vakantie had Ik mij al aangemeld, dat ik om onverklaarbare reden niet meer mee kon O.H. op Kombuispraat.
(Tussen haakjes, het was wel erg rustig, dat Geep, zijn snavel hield.
Ik miste hem niet!!)

De 2’ oorzaak van stilte, dat ik om een of andere reden, niet meer het kombuis kon binnen scharrelen, ik liep het bakkie mis.
Ik werd bars geweigerd, wachtwoord klopte niet! En nog veel meer klopte
niet. Wat ?? Dat ik nog bestond, klopte ook niet.
Dat ik nu pas weer reageer heeft te maken, dat ik een ook tijdje op de kant
tussen loopkranen heb gelegen, er moesten een paar stevige belangrijke onderdelen vervangen worden.
Voordat alles goedgekeurd en op gang komt, ben je zo een tijdje verder.
Piepers schillen en koffiezetten ging wel, voor de rest moest ik alles weer opnieuw leren.

Daar zit je dan op je werkkamer 1e verdieping, midden in de nacht, plasfles stevig in de handen, en je blokkeert, het toilet een verdieping lager!!
Maar 14 treetjes, is in die situatie, bijna de wenteltrap van de Eiffeltoren!
Het was wel een ingewikkelde afdaling, met de twee loopstokken.
Het gaat mij inmiddels steeds beter af. Afstanden worden groter en ruimer.
Tot grote vreugde van onze blafferd, omdat ook haar beweging beperkt was.
Zij ontmoet, nu weer haar oude mede kwispelende 4 voeters!
Ik maak hernieuwde kennismaking, met nieuwsgierige bekende hondeneigenaren.
Pas twee weken na de operatie, moest ik mij melden, voor fysiotherapie
De fysio martelares, is verbluft over mijn voortgang, drie weken na de operatie
fietste ik alweer rond, hooguit anderhalve km. Dat heb ik nu al opgevoerd tot ruim 5 km.
Wat mijn leeftijd aangaat, blijkt dat ik vergeleken, bij die jongere sportgasten die onder haar handen komen, snellere voortgang maak.
De operatie was precies op Prinsjesdag, ik ging gewoon met de taxi, anderen maken voor zo’n n flutritje gebruik van een Goudenkoets!
Loop nu al ruim drie weken zonder loopstokken!
Wel heeft zij mij voorgesteld, dat ik verstandig moet zijn, en mijn schaatsen, bij haar inlever.
Mijn martelares, tenger, aardig, en streng, als ik niet meewerk, krijg ik zware opdrachten. Zij beschouwd mij wat mijn leeftijd betreft, als een uitdaging!
Ik ook, wil niet zielig op een bankie zitten en zo de hond uitlaten!
Ik zie KM. tekens, in mijn ogen, ik wil lopen en weer wandelen.

Nu de PC. weer zijn werk goed uitvoert, heb ik expres dat DigiD weer uitgevoerd, voor mijn eigen controle. Nog steeds daar een ????
Er rest mij alleen nog onze herdenkingsreis, ondanks mijn operatie staat het ons nog te dichtbij.
Vrgr. Geep

[Geep]

Liep al jaren lang met een plan rond. Door mijn niet tegenhoudende leeftijd zakte het steeds verder weg, de mogelijkheid via busreizen stond mij tegen.
Hoe dichter bij de hoge OL. leeftijd, hoe onbereikbaarder het werd.
Het verdwijnt nog net niet definitief, uit mijn geheugen, een beetje hunkerend bleef het hangen.
Niet met ‘n gehuurde auto, wel een te leen gekregen Camper. Werd ’n extra steuntje.
Ik bleef trouw, elk voorjaar wat vers zaad van Fluitenkruid (hollandskant) verzamelen.
Die kleine gele pietepeuterige hufterige hardnekkige leuke bloemetjes, met onuitroeibare knolletjes. (bolletjes? kleiner dan een tarwekorrel) Speenkruid!
Om het wat kleuriger te hebben, zorg ik wel dat later ook Krokussen op voorraad zijn.
Alles kwam tegelijk, nietus / wellus, rijbewijs verlengen, met vakantie richting CH wordt het dan de trein? Hier ontstond het probleem, wat doen we met de hond, in sommige treinen mogen wel honden mee. Kunnen ook geweigerd worden. Overnachting hotel..? Moeten we bijtijds ons vac. appartement reserveren.
Afspraak voor het huren van ‘n goede auto, stel je voor, dat er niets doorgaat???
Dan zit je toch met meerdere annulering kosten. We hielden met alle opties rekening
Als een dief in de nacht, schoffelde ik ook op verschillende plaatsen – parken, plantsoenen in Amsterdam alvast losse aarde bij elkaar. Dit voorjaar oogstte ik weer voldoende verse zaden.

Mede dat ik mijn rijbewijs niet meer wilde verlengen, dankzij de 5 jaarlijkse senioren
Her controle, CBR. keuring! Het werd mij van alle kanten uit mijn hoofd gepraat, om mijn rijbewijs gewoon geruisloos, te laten verlopen. Inmiddels, bijna eh….80 jr. jong, en eigenwijs!

Een buurtgenoot, gaf de doorslag, hij bood ons, hun camper aan!
( goede contacten via onze honden)
Het aanbod van de camper, was een stevige basis van het idee.
Dit was de B, nu moest ik wel eerst A, zeggen.
De camper is bij voorbaat, als dank van onze kant, op alle fronten goed onderhanden genomen!
Ik heb mijn idee/plan goed doorgesproken, met de eigenaar, goed uitgelegd, hij had er geen bezwaar mee.
Zijn echtgenote was direct bereid, via haar agrarische achtergrond, te zorgen voor goede en sterke gezonde krokussen.
Wel met int. Certificaat, bij grenzen eventuele narigheden te voorkomen.
Het is ‘n ingewikkeld verslag, dat vergeet ik maar, het resultaat, we mochten ruim 6 maanden over hun camper beschikken!
Gewoon goede buren, voor de rest, geen koffie/thee ,,geen over en weer pikheet’’.
Zelf ging die buurfamilie, voor een lange tijd, naar hun fam. tussen de Kiwi’s.

Ik werd uiteindelijk in alles, door het CBR goedgekeurd om mij weer frank en vrij, bij het nationaal openbaar, volksvermaak te voegen.
Deze vakantie was ook de oorzaak dat wij lange tijd, afwezig waren.

Onze hond is uit veiligheid, hoofdzakelijk om besmettelijke ziektes te voorkomen, achter gebleven, op haar logeeradres, zij was in goede vertrouwde handen.

Eind Mei, 2015 draaien we de voorwielen richting het Oosten.
Het werd een; Pelgrimage…vakantiereis!!!

1Theresienstadt, geen (hoofd) vernietigingskamp .
Leugens, toneelspel van ellende, ca. ovl. 35.000 slachtoffers

2 Auschwitz, Birkenau. Lange wachtrijen voor entree bezoekers.
ca. ovl. 1.100,000 slachtoffers

3 Hoofddoel Sobibor. Transporten uit Nederland.
ca. ovl. 170,165 slachtoffers

4 Ravensbruck vrouwenstrafkamp/ concentratie kamp. Schuldigen ??
Onschuldigen, vele ! ca. ovl 20,000 slachtoffers.


Van het herinnering-centrum Westerbork, zijn mij al eens eerder, gegevens toegestuurd.
Een onbekende baby, alle datums die mij bekend zijn, kloppen!
Mordchel Lewin, zoon van Salomon Lewin en Greta Lewin-aCatan,
Overleden 12 mei 1943, gecremeerd 14 mei 1943 kamp Hooghalen gem.Westerbork.
Het joodse slachtoffertje, 8 maanden oud, van ’n misdadig regiem, waarvan ik met zijn korte levensgeschiedenis op de hoogte ben.
Zijn urn is geplaatst op de Joodse begraafplaats. Diemen.

Ik weet waar, ‘n klein plekje; Bet Chajiem zijn graf (huis van het leven) Naamloos.
Zonder Joods grafmonument, door ons bedekt met een keitje van de krijtrotsen van de Normandische Invasiestranden.
Direct in de omgeving hiervan heb ik wat losse grond van voetpaden afgeschraapt!

Op transport, Sal Lewin & Greta.Lewin-aCatan, overleden in Sobibor.
De jongste dochter Greta en schoonzoon Sal, en Mordchel het eerste kleinzoontje,
van onze joodse beneden buren, buurvrouw Heintje en buurman Jopie aCatan;

De oudste dochter Judith, vertrok precies op haar verjaardag 15 Juni 1943, naar het Oosten.
Een week eerder, op de dag dat zij van kamp Vucht overgeplaatst werd naar kamp
Westerbork, vertrokken haar ouders, naar het Oosten!
Uit aankomst en vertrektijden maak ik op dat zij elkaar niet getroffen hebben.
Leed wat er wel is! Wordt niet gehoord. Wordt niet gezien!
Punktlich muss sein!! Ordnung ist ordnung.

Ik had u al eerder van deze geschiedenis uit mijn dagboekgegevens verhaald in Kombuispraat. *)
Over het leed 1940 -1945 wat heeft plaatsgevonden in mijn jongentjes jaren.
Vervolging van joodse buren, bekenden, mijn joodse straat, en schoolvriendjes.

Als je de tocht aanvaardt……..,
wens dan, dat de wegen,
lang mogen zijn,
naar je doel……

Dat doel hebben wij bereikt, Voor mij persoonlijk, na 70 jaar! ,, Sobibor’’.
Met de hoop dat ooit Nederlands onkruid, krokusjes daar in bossen de grote stilte ondersteund!
Zaden, niet uitgestrooid over Bet Olam; Begraafplaats ( Het huis van de Wereld)
Grafvelden blijven onberoerd!
De schraapsels losse grond vanuit Amsterdam / Diemen is hier achtergelaten!
Het zelfde met wat losse grond uit kamp Sobibor, bij het grafje, met ‘n wit keitje.
Video en foto’s opnamen zijn niet gemaakt!
Gelukkig had mijn Gade extra pakken papieren zakdoekjes mee! Ze kent me.
Camper heeft ruim 4200 km. zijn best gedaan. Na thuiskomst, is onze vierwielige
vriend, zonder problemen uit zijn onderhoudsbeurt gekomen.
Historisch plan geslaagd.
Onze hond barste in een oorverdovend gejubel uit, het was veiliger, dat wij tweeën op grond gingen zitten
Na onze pelgrim vakantie, had Ik geprobeerd, mij weer aan te melden bij KB.
Om onverklaarbare reden kon ik niet meer kon inloggen!

Het was wel rustig op Kombuispraat, dat Geep mooi, zijn snavel hield.
Ik miste hem niet!!
Vrgr.Geep.

Ps. Met mijn rechterstut, gaat het goed.

*) Kombuispraat > Toen geluk nog heel gewoon was,
> pag.47; Dins. 14 Mei 2013 ± 21:30

[Geep]

Ach ja dat heb met de ouwe gasten, die horen thuis op het bejaarde schooltje!
Schater......, schater, schater!

[v+d]

Geep, als je met een camper nog zo'n eind kunt toeren is er in ieder geval met jouw rijvaardigheid niets aan de hand.
Een reis met een doel, petje af!

[Harry G. Hogeboom]

Een reis met een doel, petje af!

Ik sluit me bij Jan aan Geep! Petje af dat je het hebt gedaan.

[Compass]

Geep, ben hier diep van onder de indruk. Begrijp best dat dit voor jouw zeer emotioneel was en is. Geweldige buren die jouw kennelijk op je juiste waarde ingeschat hebben. Chapeau!

Grt
Bert de Boer

[jdbvos]

Idd, heel indrukwekkend !
En als ik je was, zou ik er nog niet over peinzen dat 'roze brieffie' (zoals dat stukkie plastic nog steeds genoemd wordt) in te leveren !

Nou even terug op je queeste...een domme vraag wellicht....
Helpt je reis bij het verwerken van alles ?
Wij allemaal kennen (deels) je verhaal en ervaringen, en weten hoe het jou nog steeds heel erg bezighoudt....
Het was uiteraard een hele emotionele ervaring in je jeugd die diepe littekens heeft nagelaten, maar kun je dit nu beter 'plaatsen' en er iets gemakkelijker mee omgaan ?
Ik heb die tijd niet meegemaakt, maar ik denk dat als ik een dergelijk diepgaande ervaring weer terug zou halen, ik ook weer in diezelfde gemoeds-onrust zou komen, en mijn woede juist zou aanwakkeren....
Of heeft het voor jou (u) nu "een ander plekje" gekregen op één-of-andere wijze ?
Hoe gaat het nu met je ?

[Cor Leliard]

Hallo Geep,
Klasse wat je gedaan hebt en moedig, omdat het heel veel emotie teweeg brengt .Ik geloof dat het je ook een goed gevoel geeft.
Je bent ze niet vergeten. Je was ze ook niet vergeten, gezien je eerdere artikelen.
Maar nu heb je ze weer " bezocht "
groeten uit Breda
Cor

[Geep]

Heren U allen bedankt voor uw, bijval en waardering.
Een droom, heeft ook de kans, werkelijk te bestaan!

Ver weg in mijn jeugd, was ik echt geen lieverdje, (nu nog niet!) spijbelen en door de stad schuimen ging mij beter af. Door mijn kennis van de stad zijn onderduikers gered. Zelfs mijn fanatieke moeder, wist het niet, evenmin haar ondergrondse organisatie. Hoe minder het wisten, was wel veiliger, ik bracht hen weg naar het punt van afspraak, ik had 3 mogelijkheden. Maak nu nog niet bekend; Hoe? Nooit.

Openbare Oudenschansschool aan de Batavierstraat en Uilenburgerstraat. Amsterdam Centrum. Midden in de Jodenhoek!
In de eerste klas ging ik leren schrijven, hanenpoten onleesbaar, volgens die juf, was ik een dromer die gauw afgeleid was.
In mijn herinnering was dat mens een sadistisch secreet, als in de klas iets niet goed ging, stond zij als een Papoea totempaal met uitpuilende ogen, boven op haar stoel of tafeltje te krijsen. Het gevolg dat de klas bang was, er waren kinderen die van angst plasten. We kregen nooit een klap of tik, wel een gemene stomp tegen onze bovenarm.
Als zij gek werd, sloeg zij met stuk hengel. Ik was wel benauwd, maar moest ook lachen.
Ik vertelde mijn verhaal thuis, over die gekke juf………kreeg ik nog een keer de wind, van voren!
,,Wat er op school gebeurt, hoef ik niet horen, Ik heb er maar een, jou!’’
Jou juf, heeft een klas vol, als zij je straft geeft heb je verdiend, zij gaat haar gang maar.
Het gevolg, ik vertelde thuis niets meer, in feite kreeg ik er zelfs nog straf overheen. Mijn eerste studiejaar moest ik herhalen, bij dat schoolmens werd mijn Westfriese koppigheid sterker, beter ontwikkeld, eigenwijzer, per dag werd ik gewiekster…niet meer over incidenten praten.
Ik bleef zitten in de 1e klas, kwam onder de hoede van de strengste en rechtvaardigste juf, van de heeeele wereld. Juf Korthals!
Met haar ogen bedwong zij de hele klas, soms meer dan 50 kinderen.
Zij kreeg invloed op mij (ten gunste) Ik vloog voor haar, uiteindelijk hielp zij mij, met alles, ook met raad, zij heeft ook mijn moeder, eens stevig recht gezet.
Het gevolg van deze actie, heb ik flink gevoeld.
Mijn taal en schrijven was, nou ja !! Over rekenen hebben het maar niet.
Op mijn eerste rapport van haar,
,,Geepie, moet nog een boel inhalen, hij is volkomen apathisch.’’
Is wel het enige rapport wat nu nog in mijn bezit is! (en mijn sloepgastdiploma)

De tragische 11 stedentocht 1942, ik was gek op schaatsen!
Er waren drie schaatsers overleden. Dat heeft een enorme indruk op mij gemaakt, ik wou het opschrijven voor later! Ik had in ‘n jongensboek iets over dagboeken gelezen Mijn moeder vond het maar malle pret op zolder, zij wist niet wat het was.
Juf wel, die zag schijnbaar haar kans en sloeg toe. Zij hielp mij verder.
Totdat ik er achter kwam, wat mijn moeder uitspookte.
Alles op schrijfgebied werd vernietigd, het ergste, zij wist van niets en ontkende het.
Ik hield mijn kop, en ging na schooltijd op school verder, het mocht van juf, van Meester Blok,
de hoofdonderwijzer ook.
Later ging de Gymleraar meester Piet Otto*, mij helpen om het als verslag, te schrijven,
niet als een vertelsel of verhaaltje, gewoon de werkelijkheid, wat ik zag, observeerde, ergens
meemaakte op straat.
En als dagboek beschrijven, wel in mijn eigen woorden!
Geen kranten oid. overschrijven, niet na-apen, dat is dan allang bekend.
*Meester Otto; zeggen, of roepen mocht wel, Meester Piet, niet!

Doordat mijn moeder al twee zoons eerder verloren had was zij star, en hard.
Het maakte niet uit, wat, hoe ik het deed, knutselen, tekenen of schrijven, niets was goed!
Wat ik op straat meemaakt hoefde ik thuis niet te vertellen, je liegt dat je barst.
Zo werd het schrijven, het verwerken van de ellende, vriendjes, buren die voorgoed verdwijnen, langzaamaan omgezet in kwaadheid, ook naar mijn ouders!
Mijn vader was eens in drie maanden, drie dagen thuis.
Daar had ik ook niks aan, aan die gannef besteed ik maar weinig woorden.
Ik was pas goed als; berichten & boodschappenjongen, voor de ondergrondse organisatie van mijn ouders. Hier heb ik nooit tegen geprotesteerd, buiten de deur nooit over gepraat met anderen, met geen mens.
Als ik thuis mijn verhaal wilde vertellen, over mijn opdrachten en tochten!
Kreeg ik als respons, ,,Ja…. Dat zal wel, en je houd je kop dicht.’’
- Nooit eens; ,, dat heb je goed gedaan’’-
Door de omgeving waar ik woonde (Jodehoek/Waterlooplein) merkte ik genoeg op, ik was maar een snotneus en begreep toch niet het ,,waarom’’
Aan mijn moeder vragen hielp niet, als ik toch bleef zeuren,
moest ik voor straf op de stoel in mijn kamer zitten.
Ik heb het gevoel dat hier de aversie tegen mijn familie ontstond!

Mijn juf, de meesters hebben mij enkele feiten verteld. Onze joodse buurman aCatan onder ons heeft ook enkele Duitse regels uitgelegd.
Ik zag mijn buur en schoolvriendjes verdwijnen.
s’Nachts transporten, lopend door de Staalstraat, op weg naar Hollandse Schouwburg.
Soms had ik s’nachts in bed geplast. Gevolg, een flink pak slaag.
Aan de ene kant het leed, aan de andere kant, de hulp voor de organisatie, en ik kreeg soms als snotneus, klussie’s, spelende straatjongens vallen niet op!
Op die manier heb ik die oorlog tijd anders beleefd, anders, als mijn vriendjes en klasgenootjes,
thuis werd nergens overgesproken.
Doordat ik door de stad zwierf (veel spijbelde) maakte ik ook razzia’s mee, zag wat er gebeurde,
van ingesperde fietsen, handkarren, controle op PB’s, persoonsbewijzen, opzij gezette mensen,
meest mannen onder bewaking van Groenen. Duitse politie.
Mij werd thuis wel toe gebeten, wil je, je grote smoel houden. Daar heb je niets mee te maken.
Door dit alles werd ik thuis echt stiekem, ook voor mijn eigen veiligheid. Ik vertelde niets meer van straat.
Hoe en wat ik deed, Juf Korthals heeft in die tijd, mij veel uitgelegd en verteld, wat er plaatsvond.
Voortaan mocht ik op school mijn verslagen opschrijven.
Met mijn schrijfwerk bleef ik stug doorgaan, ook veilig op school.

Ik wist wat er gebeurde met onderduikers, ook met joodse mensen, als zij opgepakt
waren. Het schrikbeeld ,,Sofort Abführen’’ ‘t Was voor mij de reden, om toch de opdrachten,
van thuis te doen.
Veel onderduikers kwamen bij ons langs, vriend, en vijand, ook die werden geholpen!
Kleur, ras en aard en religie was niet belangrijk.
Dan komt de vreugde van de bevrijding, vreugde, met het slechtste nieuws ooit!
Miljoenen, waar onder ook mijn liefste vriendinnetje Greetje.
Mijn belofte aan haar is pas na ruim 50 jr. gebroken.
Mordchel heb ik na jaren, echt terug gevonden!
Vandaar dat wij deze pelgrimage tocht wilden onder nemen.
Mordchel zijn plekje is ons bekend, is het ’n recht dat zijn familie ook bezocht moet worden.
Ook mijn vermoorde school en buurtvriendjes.
Ik heb eerst 3 maanden op de joodse school doorgebracht voordat ik op last van de nieuwe regels naar een andere school moest. Van de ene dag op de andere waren er legen banken in mijn klas, ook in andere klassen. Op een ochtend was de school dicht.
Ik werd steeds minder gevraag, bij joodse buren binnen te komen voor gas en licht aan en uit te doen, kleine boodschappen halen! De grote angst en vraag; Wanneer op transport?
Op mijn gracht waar ik woonde waren maar 9 niet joodse kinderen ( 6 meisjes, 3 jongens.)
De Joodse ouders en kinderen en onze vriendjes (we wisten niet beter) die woonden nu allen bij elkaar in Westerbork!
Dat veranderde door dat veel huizen die leeg stonden, opnieuw bewoond werden.
Hoofdzakelijk door evacuees, van de kust. Die geen weet hadden van zich in eerder buurt heeft afgespeeld. De geschiedenis van hun nieuwe woning!

Die 5 jaar; 1940/45 was de kiem, voor wat wij mijn vrouw en ik nu hebben ondernomen.
Wij spreken over onze ,,pelgrimstocht’’, van af het moment dat de eigenaar ons uitzwaaide zijn wij ons er van bewust, dat wij geen toeristen zijn, op weg naar mooie zonovergoten toeristische plekken……,
Het is niet, het Campo Santo; in Genua…..,
Evenmin de, toeristentrekker in Parijs; Père-Lachaise….,

Wij gingen, gewoon….
Wie weet hoeveel echte joodse nabestaanden hier komen.
Wie weet hoe vele het persoonlijk nog meegemaakt hebben.
Ik wel, als getuige, die groep wordt wel kleiner.
Ik hoop niet dat wij de laatste bezoekers waren.

Je bent op een leeftijd om te leren, Aap Noot Mies, na de schooltijden, op straat leer je dat met luchtalarm je moet gaan schuilen, leer je dat die straat gesperd is, wegens een razzia, leer je dat joodse burgers op bruggen, straathoeken en pleinen moeten verzamelen, leer je dat deze mensen zomaar van uit niets,
door bewakers geslagen worden, leer je dat huisvaders hun fietsen moeten inleveren, je leert van alles,
leert dat je buurvriendje dood naast je neervalt.
In die schooljaren tijdens de oorlog, leer je schrijven, rekenen en lezen, tekenen,
die lessen vergeet je toch ook niet.
Leer je dat de wereld groter is, dan alleen Mofrika!! Was toen een spotnaam voor Duitsland,
hel land van de Mofrikanen!
Leer flarden van hun taal, dat kwam mij later van pas, bij mijn pleegouders in Zwitserland.

Omijn we omijn!

Met hulp van bekenden, is in het tijdperk van de PC al een begin gemaakt, de hele zooi/geschiedenis over te zetten]
Door het een en ander met een MSX? apparaat? van Sony?, op cassettebandjes te plaatsen??. Veilig gesteld! Nadat alles eerst op foto-fiches gekopieerd werd?
Ene makke als ik weet, hoe en wat er gebeurde. Ik vertrouwde op ervaring!
Ik wist hoe groot het geschrevene was, nu zag ik alles bij elkaar. Wat een papierbende!
Redelijk op jaargang! Hanenpoten, van hiero tot daaro, taal en (gecorrigeerde) schrijffouten ouwe schriften, uit elkaar gevallen agenda’s, A4 schrijfblokken, dan ben je even stil, je raakpunten van je leven…., en hoelang nog…., wat komt er nog bij, wat komt er achteraan……..

nebbisj….

Vrgr. Geep.

[Patru (R.I.P)]

Ik bleef zitten in de 1e klas, kwam onder de hoede van de strengste en rechtvaardigste juf, van de heeeele wereld. Juf Korthals!

Dat is weer mooi verteld Geep.
In het boek "De laatste keuze" van jouw schoolgenoot Philip Mechanicus staat een mooie anekdote over Juffrouw Korthals. Ik heb 'm al eens eerder geplaatst maar hij is leuk genoeg voor een 2e keer.

Oudeschansschool.jpg (434.25 KiB) 3214 keer bekeken

Groeten, Paul G.