Toen geluk nog heel gewoon was
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Uit de goede? oude tijd
Deze foto's heeft mijn vader gemaakt op 1 maart 1963 vanaf de Maasdijk in Andel.
Als ik het goed onthouden heb lag er toen nog ca. 50 cm dik ijs in de Afgedamde Maas.
De lichte ijsbreker is de Christiaan Bruinings en de donkere is de Jan Blanken.
Tot een volgende keer, Teun.
- 01031963 Christiaan Bruinings en Jan Blanken.jpg (60.92 KiB) 5107 keer bekeken
- 01031963 Ijsbreken op de Afgedamde Maas.jpg (54.85 KiB) 5107 keer bekeken
- 01031963 op de Afgedamde Maas bij Andel.jpg (66.08 KiB) 5107 keer bekeken
Als ik het goed onthouden heb lag er toen nog ca. 50 cm dik ijs in de Afgedamde Maas.
De lichte ijsbreker is de Christiaan Bruinings en de donkere is de Jan Blanken.
Tot een volgende keer, Teun.
Tot een volgende keer, Teun.
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Alsof de dag van gisteren. mooie foto's
vrgr.Geep
vrgr.Geep
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Teun,
Machtige foto's die me echt verwarmen.
1963 herinner ik me in zoverre dat het toen behoorlijk koud was. Zelfs zo dat, ik zat toen op de zeevaartschool in het zeemanshuis in Amsterdam, er een hele week lang geen lessen gegeven werden omdat de kolen op waren.
Groeten
Martin
Machtige foto's die me echt verwarmen.
1963 herinner ik me in zoverre dat het toen behoorlijk koud was. Zelfs zo dat, ik zat toen op de zeevaartschool in het zeemanshuis in Amsterdam, er een hele week lang geen lessen gegeven werden omdat de kolen op waren.
Groeten
Martin
-
Harry G. Hogeboom
- Berichten: 14434
- Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
- Locatie: Canada
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Machtige foto's Teun,in de 1970ties ging er zeilen.
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
"Don't sweat the small stuff"
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Prachtig Teun, die winter komt direct weer boven. We schaatsten toen tot ver in maart, mijn conditie heeft daarna nooit meer het peil van '63 bereikt.
Aardig is dat de Christiaan Brunings het allemaal heeft overleefd. Die ligt nu lekker bij het Scheepvaartmuseum.
René
Aardig is dat de Christiaan Brunings het allemaal heeft overleefd. Die ligt nu lekker bij het Scheepvaartmuseum.
René
- Scheepvaartmuseum 30.10.12 (002) Amsterdam en Christiaan Brunings.JPG (272.02 KiB) 5056 keer bekeken
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Onze Paas rust/klus-vakantie is voorbij.
Wij zijn weer thuis, thuis onder toezicht van een echte doucheruimte met goed werkend toilet.
Voor en na de paasdagen hebben wij ons verplaatst, naar groene kleivelden wegens de jaarlijkse terugkerende Paasekeremes herrie…!
Verweg van botsototjes, wonderlijk draaidingen, wonderlijke hoogdingen? Toeters/bellen en gillen en geweerschoten, oliebollen, worst en patat, kosts! Het kermislawaai wordt steeds wat lawaaiiger!
Touwtjes trekken, toverballen, lik dropveters..., wat zijn dat?. Bier en Drank.
We hebben gelijk onze kleine arbeiders pachtwoning, de af gelopen weken, onder handen genomen. Vernieuwd wat vernieuwd moest worden. Volgens de eisen en voorschriften, in traditionele kleuren. Ik hou van m’n schip en m’n thuis! ’t Moet knap.
De traditionele bedstede (op onze maat) mocht niet herbouwd worden, wegens brandgevaar.
??? Rare jongens…., die plattelanders, gas-flessie mocht wel, trouwens; snurken ook, onze hond en ik snurken elkaar de tent uit, hoe mijn gade het red? Trouwens….Vrouwen zijn en blijven raadsels!
Lappie grond als, tuin weer toonbaar gemaakt Bloempotten met echte geraniums, voor de ramen.
Paar dagen verflucht. Schapenlucht. Koeienlucht, en ’n nippie varkensaroma. Geep was weer thuis, thuis bij opa, dove Dirk. Het klooien is mij goed bevallen, stond stevig stoer, met het stalen binnenwerk,
Bij bekende boekhandels, is het niet nodig mijn naam te noemen, ik kom niet knarsend binnen,
wel piepend van het alarmsysteem.
vrgr. Geep.
Wij zijn weer thuis, thuis onder toezicht van een echte doucheruimte met goed werkend toilet.
Voor en na de paasdagen hebben wij ons verplaatst, naar groene kleivelden wegens de jaarlijkse terugkerende Paasekeremes herrie…!
Verweg van botsototjes, wonderlijk draaidingen, wonderlijke hoogdingen? Toeters/bellen en gillen en geweerschoten, oliebollen, worst en patat, kosts! Het kermislawaai wordt steeds wat lawaaiiger!
Touwtjes trekken, toverballen, lik dropveters..., wat zijn dat?. Bier en Drank.
We hebben gelijk onze kleine arbeiders pachtwoning, de af gelopen weken, onder handen genomen. Vernieuwd wat vernieuwd moest worden. Volgens de eisen en voorschriften, in traditionele kleuren. Ik hou van m’n schip en m’n thuis! ’t Moet knap.
De traditionele bedstede (op onze maat) mocht niet herbouwd worden, wegens brandgevaar.
??? Rare jongens…., die plattelanders, gas-flessie mocht wel, trouwens; snurken ook, onze hond en ik snurken elkaar de tent uit, hoe mijn gade het red? Trouwens….Vrouwen zijn en blijven raadsels!
Lappie grond als, tuin weer toonbaar gemaakt Bloempotten met echte geraniums, voor de ramen.
Paar dagen verflucht. Schapenlucht. Koeienlucht, en ’n nippie varkensaroma. Geep was weer thuis, thuis bij opa, dove Dirk. Het klooien is mij goed bevallen, stond stevig stoer, met het stalen binnenwerk,
Bij bekende boekhandels, is het niet nodig mijn naam te noemen, ik kom niet knarsend binnen,
wel piepend van het alarmsysteem.
vrgr. Geep.
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Heren; Goeden morgen, Nederlandse tijd.
Daar sta je dan klaar in je blote knieën, vol blijdschap.
U weet ruim een jaar geleden (Prinsjesdag) werd ik uit elkaar gepulkt. Een nieuwe ijzeren knie, als beloning.
Een bijkomstig geval kon niet opgelost worden, ’n cyste; ter grote van grapefruit.
Dankzij uw raad, die ik echt hebt opgevolgd is het lijden, sterk beperkt gebleven.
Ik kon zelfs deelnemen aan een boottochie.
Wegens mijn lichte handicap, hield ik mij aan de opdrachten, van het thuisfront.
Het ging mij die dag uitstekend af, tot aan het jubelen, janken van blijdschap, van onze vierpotige bandiet! Bij thuiskomst!
Ik fiets gezellig mee, voor de boodschappen! Wandel op elke dag-helft met de hond een groot rondje, of ’n klein blokkie om. Beweeg genoeg.
Door de gunstige vooruitgang van mijn gestel (niet mijn geestelijk vermogen), vergeet ik de cyste.
Zoals hoort, dames gaan voor, mijn gade is druk bezig in de badkamer.
Ben al bezig met mijzelf, tot ik achteraan mag aansluiten.
De behandelde knie voelt aan, alsof ik door een veld met brandnetels ben gewandeld, controleer het bewuste onderdeel, kom tot de ontdekking dat de grapefruit, totaal verdwenen is.
Geef de onverwachte blijde boodschap door, via de gesloten deur……; ,,m’n cyste is weg’’
Mijn Gade; ,,kijk eens op de grond…….of onder het bed!
Geep ziet duidelijk water in de fik staan; ,,Nee mijn cyste is weg, verdwenen!
Verbijsterd, - wordt ik nu al seniel - ga ik verder, met wat ik aan het doen was!
Een minuut later stap zij de badkamer uit, vraagt of ik mijn; T-shirt, al gevonden had??
Vrgr. Geep
Daar sta je dan klaar in je blote knieën, vol blijdschap.
U weet ruim een jaar geleden (Prinsjesdag) werd ik uit elkaar gepulkt. Een nieuwe ijzeren knie, als beloning.
Een bijkomstig geval kon niet opgelost worden, ’n cyste; ter grote van grapefruit.
Dankzij uw raad, die ik echt hebt opgevolgd is het lijden, sterk beperkt gebleven.
Ik kon zelfs deelnemen aan een boottochie.
Wegens mijn lichte handicap, hield ik mij aan de opdrachten, van het thuisfront.
Het ging mij die dag uitstekend af, tot aan het jubelen, janken van blijdschap, van onze vierpotige bandiet! Bij thuiskomst!
Ik fiets gezellig mee, voor de boodschappen! Wandel op elke dag-helft met de hond een groot rondje, of ’n klein blokkie om. Beweeg genoeg.
Door de gunstige vooruitgang van mijn gestel (niet mijn geestelijk vermogen), vergeet ik de cyste.
Zoals hoort, dames gaan voor, mijn gade is druk bezig in de badkamer.
Ben al bezig met mijzelf, tot ik achteraan mag aansluiten.
De behandelde knie voelt aan, alsof ik door een veld met brandnetels ben gewandeld, controleer het bewuste onderdeel, kom tot de ontdekking dat de grapefruit, totaal verdwenen is.
Geef de onverwachte blijde boodschap door, via de gesloten deur……; ,,m’n cyste is weg’’
Mijn Gade; ,,kijk eens op de grond…….of onder het bed!
Geep ziet duidelijk water in de fik staan; ,,Nee mijn cyste is weg, verdwenen!
Verbijsterd, - wordt ik nu al seniel - ga ik verder, met wat ik aan het doen was!
Een minuut later stap zij de badkamer uit, vraagt of ik mijn; T-shirt, al gevonden had??
Vrgr. Geep
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
1944/45 de 2e WO gaat naar zijn einde, ook mijn leven raakte op een eind, met hulp van een havenorganisatie, kunst en vliegwerk, financiële steun v/d directeur waar mijn vader in die tijd als bewaker/ jachtschipper/ klusjesman/ huisknecht werkte, werden meerdere verzwakte kinderen van gesperde zeevarenden verzorgd.
Juist, omdat mijn moeder, al eerder 2 zonen had verloren.
Dinsdag 7 Augustus 1945, twee maanden, na de bevrijding vertrek ik met een kindertransport naar Zwitserland!
Onder toezicht v/h. Rode Kruis! Weer, met hulp van de directeur van mijn vader. Twee dagen later, donderdag 9 Augustus, kom ik als pleegkind terecht bij een domineesgezin, waar ik zorg en aandacht krijg (iets wat mij onbekend was) , ook door mijn 2 nieuwe pleegbroers.
Ik vermoed, dat zij de gelijke leeftijd hebben als mijn halfbroers.
Khäty het vriendelijke dienstmeisje, als extra pleegmoeder.
Wie weet hoe in Holland de heftige reacties waren, mijn nieuw woonadres naast het eeuwenoude kerkje…...nadat het thuis, in Nld. bekend werd. Ik voel mij bij deze 5 Zwitserse mensen Vati, en Muti, mijn pleegouders veilig, vrij. De schoolvakantie gaat daar ook voorbij, ik moet verplicht naar de dorpsschool. Rekenen gewoon, meedoen met de klas, (straks gaat u schateren) de ,,der tropf’’ - de sukkel. Spijbelen in Holland kreeg ik een,10+, met aantekening. ,,Hopeloos’’
Mijn tweede voornaam kwam eindelijk goed van pas, Dom, gewoon Dom!
Met mijn/onze Nederlandse taal kon ik zwendelen!
Tot mijn grote schrik kreeg ik nu twee vreemde talen, voor mijn raap.
Eigenlijk 3, ik mocht niet kiezen, ik moest!
Bij mijn Nederlandse thuistaal, werd Duits, en Frans toegevoegd, en iets wat wel enigszins Duits klonk, vergelijkbaar met een; vals jodelende koekoeksklok onder een gorgelende waterval; - zij m’n klasgenoten - konden elkaar onderling wel verstaan, Uiteindelijk, ging ik toch de goeie kant op, Zwitsers-Duits met ‘n zwaar Amsterdams accent. Zelfs de ,,kelere’’, begrepen ze!
Alleen kwam er kortsluiting met mijn taalgebruik; de vertaling van Nederlands >> Zw.Duits? Thuis.nl
en op school.nl had ik er de pest in, leren was niet mijn hoogtepunt, ik schreef, zo als ik het sprak.
Kamertje, boekie, snoepie, reepie, schaapie en scheepie!
Of het taalkundig goed was, was bij mij niet belangrijk.
Ik wist waar het overging! Kamertje, werd Zimmertje,
Klein notitieboekie = Büchlein werd Büchie, Scheepie werd vertaald in schiffie…..
Mijn rekenvaardigheid werd ook getest, het begon al goed, voor de klas, moest ik de tafel van 5 opdreunen. Zonder steun van Juf thuis, lukt het niet.
De jeugdige Alpenjagers, lagen schaterend, plat op hun lessenaar. ‘t Klonk wel plat Mokums….
In Holland, was ik in mijn jonge leven nooit verder geweest, dan,
West Friesland. Amersfoort, Rotterdam, Maassluis en Amsterdam.
Nu stond ik alleen….., ruim 1000 km. verder, had mijn jongste pleegbroer mij uitgelegd.
Het stomste moet nog komen. Ik was iets vergeten. Beschrijven lukt mij niet.
Na afloop was ik de held v/d dag. Het hele dorp sprak er over.
M’n rekenvaardigheid werd getest, echt waar, ‘t stond in een Zwitsers rekensommen, lesboekje! In de Duitse taal.
O, ja, thuis in Amsterdam, zat ik z.g. in de 4e klas? Ondanks mijn spijbelen!
De beruchte winter 44/45 viel precies in dat schooljaar, veel uitval van lessen, zieken en weinig voedsel, geen een lokaal kon goed verwarmd worden. Dik gekleed!! In de ergste koude werden wij naar huis gestuurd.
Ook wisselde de klassen, de oneven klassen, s ’morgens, de even klassen, de volgende ochtend. Scheelde cokes, bri’ketten en turven. Volgens eerdere schoolrapporten, was ik apathisch…..
Op mijn nieuwe CH. reserveschool, zat ik in een gemengde klas van 1e jaar tot 4e jaar’s leerlingen. Allen met eigen taakopdrachten.
Ik vond het maar gek!
Mijn meester, wilde vermoedelijk mijn “kennis” testen…gewoon verloren moeite…………….volgens het voorbeeld!
10 15 = 25
7 3 = 21
100 81 = 19
74 1 = 73
4 24 = 96 ????
Redelijk uitgebeeld, naar de werkelijkheid! Van toen…..
Ik moest iets aanvullen. ?
Na veel denken, ik snapte het niet, na lange tijd prutten, begon mij iets te dagen, vond mij zelf stom……
Ik schreef het - uit het boekje, ook ’n beetje uit het hoofd - heel netjes over!
10 + 15 = 25
7 + 3 = 21
100 + 81 = 19
74 + 1 = 73
4 + 24 = 96 Deed echt mijn best.
Van Meester kreeg ik tekenpapier - kleurpotloden, mocht daar mee verder gaan. Het is dan ontroerend als je tijdens het 75 jarig bestaan, in 2009 op die zelfde school, in ’n expositie je eigen tekeningen en lesmateriaal, terug kan zien als V.I.P.
Ik kreeg geen rapporten mee! Trouwens, die waren er niet!
Op mooie dagen, gaat spontaan de klas of de hele school naar buiten, de vrije natuur in, wandelen in de bossen, de heuvels op, tekenspullen mee!
Zwitsers zijn schoon en zuinig op hun land, toen, nu nog….
November 1946 11 jr. oud!
Meer als een jaar later, komt mijn rieten reiskoffertje na maanden weer te voorschijn.
Dinsdagmiddag de 12e, na schooltijd in het kerkje, afscheid nemen van mijn schoolvrienden,
buren en nog meer mensen van het dorp.
Woensdag 13 November naar Bern, afscheid nemen van de Beren in de Berenkuil,
van de Bunds-stad Bern. Bern is gewoon mooi, nu nog!
Overnachten bij mijn oudste pleegbroer, student, met wat inschikken van zijn mede huisgenoten
lukte het wel.
14 Nov.1946 Donderdag, reis ik, onder toezicht met mijn pleegouders mee, naar Bazel-stad. Daar overnachten wij in een hotel, dicht in de buurt van het SBB. Haupt-Bahnhoff.
De volgende ochtend, Vrijdag 15e November word ik vroeg op de trein gezet, richting Amsterdam, twee koffers, en ‘n tasje met stukjes Zwitserse kaas/snoep/chocolade en drinken, melk,
süsmost voor onderweg.
Ik laat u niet raden, hoe het vertrek was. Triest…. Jankend…. Verlaten.
Geheel alleen in een coupe, niet met een kinder-transport, wel toezicht van een conducteur, die mij begeleide, en in de gaten hield. Mocht nergens, eventjes de trein uit, in Nederland ook niet, wel heen en weer lopen in de corridor langs de coupés. Vanuit de buffetwagen kreeg ik broodjes, en drinken.
Via de hoofdconducteur, ook het avondeten.
Het uitzicht naar buiten was een grote ruïne, plat gebombardeerde huizen, kerken en gebouwen. Voorbij Oberhauzen??, werd het schemerig.
15 Nov. Vrijdag 1946, als Zwitsers-welvaren, kom ik, na krap anderhalf jaar weer terug in Holland.
Vlak voor de Nld.grens kwam de douane langs, ik had de hele reis een Rode Kruis-laissez pass, in een mapje aan mijn hals hangen. Mijn koffers en tasje werden niet nagekeken, wel kreeg ik een deken van hen. Het was al donker geworden. De conducteur gaf mij de raad te gaan slapen, Voorbij Utrecht, zou hij mij wekken! Had ik voldoende tijd, voor opruimen en inpakken. Ongeveer 22:00 uur kwam de trein vertraagd aan op het CS. te Amsterdam. Dezelfde dag, ‘t was precies op de verjaardag van mijn vader. Daar stond ik, alleen op perron 1, Bij de Koninklijke Wachtkamers; Oostzijde…..met mijn 2 koffers.
Te wachten… 11 jaar oud. Welkom thuis! Geen ouders. Geen mens! Geen bekenden, niemand. (toen had je nog perronkaartjes, nodig!) De conducteur heeft mij geholpen, tot buiten het Centraal station…….alleen, verder was er niets!
Zonder koffers, krap twintig minuten lopen.
Linksaf naar en langs de Schreierstoren, Gelderse Kade, Nieuwmarkt, Anthonius-Breedstraat, richting Waterlooplein en Zwanenburgwal, tot vlak bij de Amstel. Verpauperde, bewoonbare en onbewoonde huizen. De meeste nog donker! Onverlicht. Amsterdam zelf, was ook nog niet zuiver op de graat! Ik zeul m’n koffers een voor een steeds een meter of 10 verder.
Meer als een uur later, bel ik aan! Mijn koffers worden naar boven gehaald. Het eerste wat m’n moeder, [met haar star communistische idealen] boven aan de trap, zegt / grijnst / vraagt….. honend, minachtend; En…., hoe, was het bij die Farizeeërs? [ een vraag; om nooit meer te vergeten! ]
Heb, in die ruim anderhalf jaar, meer hartelijkheid gekregen bij mijn pleegfamilie, dan ooit thuis!
Dat was mijn welkom. Ik was terug in de klote wereld van ruzie en schelden. Ik ben de trap afgerend.
Er waren in het centrum v/d Jodenbuurt nog genoeg leegstaande huizen. Tijdens mijn afwezigheid, was er niet veel veranderd op verschillende plekken, lagen nog gesloopte/ingestorte huizen Ik heb mij ergens een paar dagen verstopt.- Korte Dijkstraat,- vlak bij de Oude Schans. Geslapen, honger? Ik weet het echt niet, wel dat veel gehuild hebt. Ik wilde terug naar Mutie, terug naar mijn dorp.
’n Paar dagen later ben ik naar mijn school gegaan (die was vlak bij, schuin aan de overkant van de Oudenschans ) ik zocht naar de klas van Juf Korthals. Een strenge, rechtvaardige onderwijzeres. Zij was ook diegene die mij eerder geholpen heeft, met het opzetten/schrijven van mijn dagboeken. Moest naar in het leeraren kamertje wachten, tot ze binnen kwam, samen met bovenmeester Blok, Heb alles verteld, v/d reis, van thuis, waarom ik weggelopen was!
Zij telefoneert, met een bekende, geeft mij haar huissleutels, met opdracht,
bij haar huis te wachten, totdat een van haar bekende, mij zou ophalen. Oef, dat was een pokke-end, lopen naar de Van Speijkstraat vlak bij de Krommert. Amsterdam West. Werd eerst in bad gezet, kreeg broodjes. Ook is er ergens schoon ondergoed opgescharreld; alles was toen nog op de (distributie) bon. Een paar dagen onder haar dak geweest, tot Woensdag.
Moest zorgen, dat ik om 12 uur op school was, de klasse waren al leeg. De hoofdonderwijzer meester Blok, ving mij op, heeft mij gevraagd, of ik daar in Zwitserland, ook op school had gezeten.
Vertelde hem, dat er brieven van die school, waren ingepakt in mijn koffers. Die al thuis stonden.
Juf Korthals, kwam binnen, met een paar broodjes, ’n klein flesje melk. Kreeg de opdracht alle planten in de klassen, water geven.
Na een tijdje ging de schoolbel, ,,Geepie, als je klaar bent, kom maar naar het kamertje’’
klonk luid door de school.
Er was besloten, voor ’n gesprek met mijn ouders.
Juf en ik gaan samen naar ons huis, ik moet beneden in het trapportaal wachten, totdat zij mij roept. ,,Kom maar, naar boven’’
Op het moment dat ze vertrekt, zegt ze; Volgende week Maandag, zie ik je weer op school!
Wat er thuis besproken is weet ik niet, er is tegen mij niets gezegd of gevraagd.
Niets over Zwitserland, evenmin, waar ik, die paar dagen verscholen was.
Zwijgend een tijd op de divan gezeten, naast een hond, Teddy. Die niets van mij moest hebben.
Ik wou naar mijn zolderkamer….Mocht niet…..
Dat kon niet, die was verhuurd….aan een studenten! Vuile kelerelijers…!
Vanaf 1945 had mijn moeder werkstudenten en een evacué over de vloer, tot 1951, waarbij ook
een oudere student** H. 29/30 jaar, die zijn sporen, als politiekgevangene, verdiend had,
in Nazi concentratie kampen in de 2eW.O. wegens zijn aandeel in het studentenverzet.
Tegenover mijn ex-zolderkamer was een ruimte, een lattenzolder in drieën gedeeld, ingericht
voor opslag, kolen en gewoon ouwe troep. Bestemd voor de 3 etage bewoners, begane grond,
was ’n kruidenier; Duinker ex beheerder van ’n zeemanshuis in New York, die had hier niets te zoeken. De overloop was 80, hooguit 90 c/m breed!, Het achterste gedeelte aan de raamkant,
was voor ons bestemd. Daar stond mijn bed, over het voet- einde moest ik mijn bed inkruipen!
Mijn spullen stonden op een paar planken, bij het hoofdeind aan de muur, onder het raam.
En dan mag je geen hekel aan je ouders hebben.
Mijn haat werd wel steeds groter. Mijn, welkom thuis!
De eerst volgende zondag thuis staat die gozer, van mijn kamer, aan het voeteneind, in mijn ogen,
is hij oud. Ouder als mijn broer.
,,Hallo. Goeie morgen’’, ik ben H. ik heb al je spulletjes voorzichtig ingepakt, in een koffer die
staat in die kast, op onze kamer, kom maar kijken? Ik mee…., als eerste wat ik zie, is een tropisch-aquarium. Ben op slag mijn spulletjes vergeten. Ook die; ,,Vuile kelerelijer’’.
Tjeéé, wat mooi.? Die zelfde zondag sleept hij mij mee, naar het aquarium, bij Artis.
Verteld ook over tropische vissen die hij vroeger thuis had.
Vroeger thuis, was voor de oorlog, Djokjacarta, in Ned. Indië.
Eind 30-er jaren met de Sibajak, terug naar Holland, Den Haag/Amsterdam, als student,
geneeskunde.
Na de vissen, gaan wij verder naar het Koloniaal Instituut,(Tropenmuseum) was dichtbij,
daar heeft hij meer verteld over Ned. Indië. Maakt mij gelijk lid van de K.I. jeugdbibliotheek.
Sloot mooi aan wat ik al wist uit de boeken van mijn pleegouders. Door hem, mocht ik thuis
- ondanks Teddy -, ook een tropisch-aquarium beginnen. Moest het wel zelf verzorgen.
Hij zou mijn visleraar worden. ( en nog veel meer) Wordt tzt vervolgt.
** Student. H. Eerder beschreven, in kombuispraat, 6 Okt. 2012 – 16;47
,,Toen geluk nog heel gewoon was!’’
Vrgr. Geep
Juist, omdat mijn moeder, al eerder 2 zonen had verloren.
Dinsdag 7 Augustus 1945, twee maanden, na de bevrijding vertrek ik met een kindertransport naar Zwitserland!
Onder toezicht v/h. Rode Kruis! Weer, met hulp van de directeur van mijn vader. Twee dagen later, donderdag 9 Augustus, kom ik als pleegkind terecht bij een domineesgezin, waar ik zorg en aandacht krijg (iets wat mij onbekend was) , ook door mijn 2 nieuwe pleegbroers.
Ik vermoed, dat zij de gelijke leeftijd hebben als mijn halfbroers.
Khäty het vriendelijke dienstmeisje, als extra pleegmoeder.
Wie weet hoe in Holland de heftige reacties waren, mijn nieuw woonadres naast het eeuwenoude kerkje…...nadat het thuis, in Nld. bekend werd. Ik voel mij bij deze 5 Zwitserse mensen Vati, en Muti, mijn pleegouders veilig, vrij. De schoolvakantie gaat daar ook voorbij, ik moet verplicht naar de dorpsschool. Rekenen gewoon, meedoen met de klas, (straks gaat u schateren) de ,,der tropf’’ - de sukkel. Spijbelen in Holland kreeg ik een,10+, met aantekening. ,,Hopeloos’’
Mijn tweede voornaam kwam eindelijk goed van pas, Dom, gewoon Dom!
Met mijn/onze Nederlandse taal kon ik zwendelen!
Tot mijn grote schrik kreeg ik nu twee vreemde talen, voor mijn raap.
Eigenlijk 3, ik mocht niet kiezen, ik moest!
Bij mijn Nederlandse thuistaal, werd Duits, en Frans toegevoegd, en iets wat wel enigszins Duits klonk, vergelijkbaar met een; vals jodelende koekoeksklok onder een gorgelende waterval; - zij m’n klasgenoten - konden elkaar onderling wel verstaan, Uiteindelijk, ging ik toch de goeie kant op, Zwitsers-Duits met ‘n zwaar Amsterdams accent. Zelfs de ,,kelere’’, begrepen ze!
Alleen kwam er kortsluiting met mijn taalgebruik; de vertaling van Nederlands >> Zw.Duits? Thuis.nl
en op school.nl had ik er de pest in, leren was niet mijn hoogtepunt, ik schreef, zo als ik het sprak.
Kamertje, boekie, snoepie, reepie, schaapie en scheepie!
Of het taalkundig goed was, was bij mij niet belangrijk.
Ik wist waar het overging! Kamertje, werd Zimmertje,
Klein notitieboekie = Büchlein werd Büchie, Scheepie werd vertaald in schiffie…..
Mijn rekenvaardigheid werd ook getest, het begon al goed, voor de klas, moest ik de tafel van 5 opdreunen. Zonder steun van Juf thuis, lukt het niet.
De jeugdige Alpenjagers, lagen schaterend, plat op hun lessenaar. ‘t Klonk wel plat Mokums….
In Holland, was ik in mijn jonge leven nooit verder geweest, dan,
West Friesland. Amersfoort, Rotterdam, Maassluis en Amsterdam.
Nu stond ik alleen….., ruim 1000 km. verder, had mijn jongste pleegbroer mij uitgelegd.
Het stomste moet nog komen. Ik was iets vergeten. Beschrijven lukt mij niet.
Na afloop was ik de held v/d dag. Het hele dorp sprak er over.
M’n rekenvaardigheid werd getest, echt waar, ‘t stond in een Zwitsers rekensommen, lesboekje! In de Duitse taal.
O, ja, thuis in Amsterdam, zat ik z.g. in de 4e klas? Ondanks mijn spijbelen!
De beruchte winter 44/45 viel precies in dat schooljaar, veel uitval van lessen, zieken en weinig voedsel, geen een lokaal kon goed verwarmd worden. Dik gekleed!! In de ergste koude werden wij naar huis gestuurd.
Ook wisselde de klassen, de oneven klassen, s ’morgens, de even klassen, de volgende ochtend. Scheelde cokes, bri’ketten en turven. Volgens eerdere schoolrapporten, was ik apathisch…..
Op mijn nieuwe CH. reserveschool, zat ik in een gemengde klas van 1e jaar tot 4e jaar’s leerlingen. Allen met eigen taakopdrachten.
Ik vond het maar gek!
Mijn meester, wilde vermoedelijk mijn “kennis” testen…gewoon verloren moeite…………….volgens het voorbeeld!
10 15 = 25
7 3 = 21
100 81 = 19
74 1 = 73
4 24 = 96 ????
Redelijk uitgebeeld, naar de werkelijkheid! Van toen…..
Ik moest iets aanvullen. ?
Na veel denken, ik snapte het niet, na lange tijd prutten, begon mij iets te dagen, vond mij zelf stom……
Ik schreef het - uit het boekje, ook ’n beetje uit het hoofd - heel netjes over!
10 + 15 = 25
7 + 3 = 21
100 + 81 = 19
74 + 1 = 73
4 + 24 = 96 Deed echt mijn best.
Van Meester kreeg ik tekenpapier - kleurpotloden, mocht daar mee verder gaan. Het is dan ontroerend als je tijdens het 75 jarig bestaan, in 2009 op die zelfde school, in ’n expositie je eigen tekeningen en lesmateriaal, terug kan zien als V.I.P.
Ik kreeg geen rapporten mee! Trouwens, die waren er niet!
Op mooie dagen, gaat spontaan de klas of de hele school naar buiten, de vrije natuur in, wandelen in de bossen, de heuvels op, tekenspullen mee!
Zwitsers zijn schoon en zuinig op hun land, toen, nu nog….
November 1946 11 jr. oud!
Meer als een jaar later, komt mijn rieten reiskoffertje na maanden weer te voorschijn.
Dinsdagmiddag de 12e, na schooltijd in het kerkje, afscheid nemen van mijn schoolvrienden,
buren en nog meer mensen van het dorp.
Woensdag 13 November naar Bern, afscheid nemen van de Beren in de Berenkuil,
van de Bunds-stad Bern. Bern is gewoon mooi, nu nog!
Overnachten bij mijn oudste pleegbroer, student, met wat inschikken van zijn mede huisgenoten
lukte het wel.
14 Nov.1946 Donderdag, reis ik, onder toezicht met mijn pleegouders mee, naar Bazel-stad. Daar overnachten wij in een hotel, dicht in de buurt van het SBB. Haupt-Bahnhoff.
De volgende ochtend, Vrijdag 15e November word ik vroeg op de trein gezet, richting Amsterdam, twee koffers, en ‘n tasje met stukjes Zwitserse kaas/snoep/chocolade en drinken, melk,
süsmost voor onderweg.
Ik laat u niet raden, hoe het vertrek was. Triest…. Jankend…. Verlaten.
Geheel alleen in een coupe, niet met een kinder-transport, wel toezicht van een conducteur, die mij begeleide, en in de gaten hield. Mocht nergens, eventjes de trein uit, in Nederland ook niet, wel heen en weer lopen in de corridor langs de coupés. Vanuit de buffetwagen kreeg ik broodjes, en drinken.
Via de hoofdconducteur, ook het avondeten.
Het uitzicht naar buiten was een grote ruïne, plat gebombardeerde huizen, kerken en gebouwen. Voorbij Oberhauzen??, werd het schemerig.
15 Nov. Vrijdag 1946, als Zwitsers-welvaren, kom ik, na krap anderhalf jaar weer terug in Holland.
Vlak voor de Nld.grens kwam de douane langs, ik had de hele reis een Rode Kruis-laissez pass, in een mapje aan mijn hals hangen. Mijn koffers en tasje werden niet nagekeken, wel kreeg ik een deken van hen. Het was al donker geworden. De conducteur gaf mij de raad te gaan slapen, Voorbij Utrecht, zou hij mij wekken! Had ik voldoende tijd, voor opruimen en inpakken. Ongeveer 22:00 uur kwam de trein vertraagd aan op het CS. te Amsterdam. Dezelfde dag, ‘t was precies op de verjaardag van mijn vader. Daar stond ik, alleen op perron 1, Bij de Koninklijke Wachtkamers; Oostzijde…..met mijn 2 koffers.
Te wachten… 11 jaar oud. Welkom thuis! Geen ouders. Geen mens! Geen bekenden, niemand. (toen had je nog perronkaartjes, nodig!) De conducteur heeft mij geholpen, tot buiten het Centraal station…….alleen, verder was er niets!
Zonder koffers, krap twintig minuten lopen.
Linksaf naar en langs de Schreierstoren, Gelderse Kade, Nieuwmarkt, Anthonius-Breedstraat, richting Waterlooplein en Zwanenburgwal, tot vlak bij de Amstel. Verpauperde, bewoonbare en onbewoonde huizen. De meeste nog donker! Onverlicht. Amsterdam zelf, was ook nog niet zuiver op de graat! Ik zeul m’n koffers een voor een steeds een meter of 10 verder.
Meer als een uur later, bel ik aan! Mijn koffers worden naar boven gehaald. Het eerste wat m’n moeder, [met haar star communistische idealen] boven aan de trap, zegt / grijnst / vraagt….. honend, minachtend; En…., hoe, was het bij die Farizeeërs? [ een vraag; om nooit meer te vergeten! ]
Heb, in die ruim anderhalf jaar, meer hartelijkheid gekregen bij mijn pleegfamilie, dan ooit thuis!
Dat was mijn welkom. Ik was terug in de klote wereld van ruzie en schelden. Ik ben de trap afgerend.
Er waren in het centrum v/d Jodenbuurt nog genoeg leegstaande huizen. Tijdens mijn afwezigheid, was er niet veel veranderd op verschillende plekken, lagen nog gesloopte/ingestorte huizen Ik heb mij ergens een paar dagen verstopt.- Korte Dijkstraat,- vlak bij de Oude Schans. Geslapen, honger? Ik weet het echt niet, wel dat veel gehuild hebt. Ik wilde terug naar Mutie, terug naar mijn dorp.
’n Paar dagen later ben ik naar mijn school gegaan (die was vlak bij, schuin aan de overkant van de Oudenschans ) ik zocht naar de klas van Juf Korthals. Een strenge, rechtvaardige onderwijzeres. Zij was ook diegene die mij eerder geholpen heeft, met het opzetten/schrijven van mijn dagboeken. Moest naar in het leeraren kamertje wachten, tot ze binnen kwam, samen met bovenmeester Blok, Heb alles verteld, v/d reis, van thuis, waarom ik weggelopen was!
Zij telefoneert, met een bekende, geeft mij haar huissleutels, met opdracht,
bij haar huis te wachten, totdat een van haar bekende, mij zou ophalen. Oef, dat was een pokke-end, lopen naar de Van Speijkstraat vlak bij de Krommert. Amsterdam West. Werd eerst in bad gezet, kreeg broodjes. Ook is er ergens schoon ondergoed opgescharreld; alles was toen nog op de (distributie) bon. Een paar dagen onder haar dak geweest, tot Woensdag.
Moest zorgen, dat ik om 12 uur op school was, de klasse waren al leeg. De hoofdonderwijzer meester Blok, ving mij op, heeft mij gevraagd, of ik daar in Zwitserland, ook op school had gezeten.
Vertelde hem, dat er brieven van die school, waren ingepakt in mijn koffers. Die al thuis stonden.
Juf Korthals, kwam binnen, met een paar broodjes, ’n klein flesje melk. Kreeg de opdracht alle planten in de klassen, water geven.
Na een tijdje ging de schoolbel, ,,Geepie, als je klaar bent, kom maar naar het kamertje’’
klonk luid door de school.
Er was besloten, voor ’n gesprek met mijn ouders.
Juf en ik gaan samen naar ons huis, ik moet beneden in het trapportaal wachten, totdat zij mij roept. ,,Kom maar, naar boven’’
Op het moment dat ze vertrekt, zegt ze; Volgende week Maandag, zie ik je weer op school!
Wat er thuis besproken is weet ik niet, er is tegen mij niets gezegd of gevraagd.
Niets over Zwitserland, evenmin, waar ik, die paar dagen verscholen was.
Zwijgend een tijd op de divan gezeten, naast een hond, Teddy. Die niets van mij moest hebben.
Ik wou naar mijn zolderkamer….Mocht niet…..
Dat kon niet, die was verhuurd….aan een studenten! Vuile kelerelijers…!
Vanaf 1945 had mijn moeder werkstudenten en een evacué over de vloer, tot 1951, waarbij ook
een oudere student** H. 29/30 jaar, die zijn sporen, als politiekgevangene, verdiend had,
in Nazi concentratie kampen in de 2eW.O. wegens zijn aandeel in het studentenverzet.
Tegenover mijn ex-zolderkamer was een ruimte, een lattenzolder in drieën gedeeld, ingericht
voor opslag, kolen en gewoon ouwe troep. Bestemd voor de 3 etage bewoners, begane grond,
was ’n kruidenier; Duinker ex beheerder van ’n zeemanshuis in New York, die had hier niets te zoeken. De overloop was 80, hooguit 90 c/m breed!, Het achterste gedeelte aan de raamkant,
was voor ons bestemd. Daar stond mijn bed, over het voet- einde moest ik mijn bed inkruipen!
Mijn spullen stonden op een paar planken, bij het hoofdeind aan de muur, onder het raam.
En dan mag je geen hekel aan je ouders hebben.
Mijn haat werd wel steeds groter. Mijn, welkom thuis!
De eerst volgende zondag thuis staat die gozer, van mijn kamer, aan het voeteneind, in mijn ogen,
is hij oud. Ouder als mijn broer.
,,Hallo. Goeie morgen’’, ik ben H. ik heb al je spulletjes voorzichtig ingepakt, in een koffer die
staat in die kast, op onze kamer, kom maar kijken? Ik mee…., als eerste wat ik zie, is een tropisch-aquarium. Ben op slag mijn spulletjes vergeten. Ook die; ,,Vuile kelerelijer’’.
Tjeéé, wat mooi.? Die zelfde zondag sleept hij mij mee, naar het aquarium, bij Artis.
Verteld ook over tropische vissen die hij vroeger thuis had.
Vroeger thuis, was voor de oorlog, Djokjacarta, in Ned. Indië.
Eind 30-er jaren met de Sibajak, terug naar Holland, Den Haag/Amsterdam, als student,
geneeskunde.
Na de vissen, gaan wij verder naar het Koloniaal Instituut,(Tropenmuseum) was dichtbij,
daar heeft hij meer verteld over Ned. Indië. Maakt mij gelijk lid van de K.I. jeugdbibliotheek.
Sloot mooi aan wat ik al wist uit de boeken van mijn pleegouders. Door hem, mocht ik thuis
- ondanks Teddy -, ook een tropisch-aquarium beginnen. Moest het wel zelf verzorgen.
Hij zou mijn visleraar worden. ( en nog veel meer) Wordt tzt vervolgt.
** Student. H. Eerder beschreven, in kombuispraat, 6 Okt. 2012 – 16;47
,,Toen geluk nog heel gewoon was!’’
Vrgr. Geep
-
Jos Komen (R.I.P)
Re: Toen geluk nog heel gewoon was
Mooi verhaal, Geep. 
Vroeger droeg mijn vader altijd een hoedje, geen brede hoed, maar zo'n hoedje met een deuk van voren.
Hij had een Zondagse hoed en een hoedje voor door de week.
Aan de stand van het hoedje was trouwens ook te zien hoeveel borrels hij op had, ik heb hem daar diverse malen op gewezen om zijn hoed recht op het hoofd te zetten als hij thuis kwam, maar op de een of andere manier lukte dit maar niet.
Op de Bilinga van Dammers had de kok (Chef Groen) hetzelfde probleem, die had zo'n wit slagershoedje die 's ochtends vroeg altijd netjes recht vooruit stond.
Maar na zijn eerste borrel stond dat hoedje 5 graden naar stuurboord en als hij echt aan zijn merk lag stond dat hoedje dwarsuit en was het tijd voor zijn middagsdutje.
Maar de hoeden waren toen multifunctioneel, je kon er beleefd mee groeten, je kon ze tijdens een voetbalwedstrijd in de lucht gooien na een beslissend doelpunt en op de een of andere manier kreeg iedereen daarna toch zijn eigen hoed weer terug.
Als je echt heel kwaad was kon je er ook op dansen, blijkbaar was de kwaliteit van de hoedjes dusdanig dat je de hoed daarna weer gewoon op het hoofd kon zetten.
Jan met de Pet was een stuk verstandiger, die hield zijn pet gewoon op zijn kop, gooide die niet in de lucht en ging er ook niet op dansen.
Aan het hoofddeksel kon je vroeger de sociale status bepalen, degenen die met een frivool hoedje rondliepen waren rokkenjagers en levensgenieters.
Breedgerande hoeden zagen alles somber in en waren voorstander van een rein en sober leven.
Ik heb ooit eens in Bilbao na een avondje stappen zo'n mooie Baskische hoed op straat gekocht van een verbaasde voorbijganger.
Tja, je moest toen toch souvenirs meenemen als je vreemde landen bezocht....
Vroeger droeg mijn vader altijd een hoedje, geen brede hoed, maar zo'n hoedje met een deuk van voren.
Hij had een Zondagse hoed en een hoedje voor door de week.
Aan de stand van het hoedje was trouwens ook te zien hoeveel borrels hij op had, ik heb hem daar diverse malen op gewezen om zijn hoed recht op het hoofd te zetten als hij thuis kwam, maar op de een of andere manier lukte dit maar niet.
Op de Bilinga van Dammers had de kok (Chef Groen) hetzelfde probleem, die had zo'n wit slagershoedje die 's ochtends vroeg altijd netjes recht vooruit stond.
Maar na zijn eerste borrel stond dat hoedje 5 graden naar stuurboord en als hij echt aan zijn merk lag stond dat hoedje dwarsuit en was het tijd voor zijn middagsdutje.
Maar de hoeden waren toen multifunctioneel, je kon er beleefd mee groeten, je kon ze tijdens een voetbalwedstrijd in de lucht gooien na een beslissend doelpunt en op de een of andere manier kreeg iedereen daarna toch zijn eigen hoed weer terug.
Als je echt heel kwaad was kon je er ook op dansen, blijkbaar was de kwaliteit van de hoedjes dusdanig dat je de hoed daarna weer gewoon op het hoofd kon zetten.
Jan met de Pet was een stuk verstandiger, die hield zijn pet gewoon op zijn kop, gooide die niet in de lucht en ging er ook niet op dansen.
Aan het hoofddeksel kon je vroeger de sociale status bepalen, degenen die met een frivool hoedje rondliepen waren rokkenjagers en levensgenieters.
Breedgerande hoeden zagen alles somber in en waren voorstander van een rein en sober leven.
Ik heb ooit eens in Bilbao na een avondje stappen zo'n mooie Baskische hoed op straat gekocht van een verbaasde voorbijganger.
Tja, je moest toen toch souvenirs meenemen als je vreemde landen bezocht....