Truckin' USA

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Eigenlijk zou dit stukje proza anders moeten heten, en wel "Van m'n geloof gevallen ????", want dit
is wel een heel bijzondere flat-bed trailer, lol, maar ja, we zijn van -bijna- alle markten thuis.
Here goes..........
't Moest er toch een keer van komen.......een tijdelijk, maar vrijwillig afscheid van "mijn" truck
voor de duur van de installatie van een zgn. A.P.U., oftewel een Auxiliary Power Unit. Dat ding doet
een aantal dingen. 's Zomers zorgt hij voor de airconditioning, zonder dat je de motor hoeft te laten lopen
en 's winters draagt het ding zorg voor de verwarming van je cabine, pompt hij warm water (koelvloeistof)
door het blok en zorgt ervoor dat je accu's continue worden bijgeladen. Kortom, een manusje-van-alles,
waar ik de afgelopen week dankbaar gebruik van heb gemaakt. 't Was 10 klein nulletje F buiten, maar
binnen was het aangenaam verpozen, zonder de herrie (???) van de motor. Eigenlijk alleen maar voor-
delen, ook al vanwege de stroomvoorziening, koelkast, magnetron,koffiezetapparaat, televisie, toaster,
computer en printer, dat alles is aangesloten op de 110 Volt AC en vraagt nogal wat vermogen. De meeste
Europese trucks hebben 24 Volt, maar hier is 12 Volt (13.8 om precies te zijn) gebruikelijk. Daaraan hangt
een inverter en zo hebben we 110 Volt voor huishoudelijke doeleinden. Het enige nadeel wat ik heb kunnen
ontdekken was de "verloren" ruimte in mijn kast onder de stuurboords-bank, waarin ik normaliter een deel
van de loadsecurement spullen bewaarde, maar er staan te veel voordelen tegenover om daar een punt van
te maken. De hele inbouw cq aanpassing vergde een kleine 30 uur. "Ledigheid is des duivel's oorkussen"
moeten ze op kantoor gedacht hebben want ik werd vriendelijk verzocht om plaats te nemen in truck 7564
en daar de boordcomputer te raadplegen voor de volgende reis. Nou, maar eens effe gekeken...... was een
rondtrip Northfield, MN - Kansas City, MO - St.Paul, MN en terug naar de terminal. Een paar hoognodige
spulletjes overgepiekeld, zoals een slaapzak, kussen, navigation system, telefoon(s) inclusief laders en
wat knagerij. 't Zou niet zolang duren. Verder was deze truck "woest en ledig". 's Ochtends vroeg vijf mijl
verderop een pre-loaded trailer aangekoppeld, met daarin 29563 pond breakfast cereal. Pre-trip inspection,
lampjes op de trailer defect, dus eerst maar even laten repareren en toen op weg naar Kansas City. De reis
verliep voorspoedig en liet haar lekker op de cruise-control (62mph) de I-35 naar het zuiden afzakken.
In het Info-paneel midden in mijn dashboard hou ik altijd het verbruik in de gaten....... maar ik kreeg het niet
naar de gebruikelijke 7.0 tot 7.3 miles per gallon zoals in mijn eigen truck. Kon me niet voorstellen dat mijn
rijstijl met de overstap ook veranderd was. Het ding kwam hooguit tot 5.5 a 5.8 mile per gallon en dat terwijl
mijn gross weight niet extreem hoog was (ong. 65000 lbs). Nou, ja 't zij zo...... Al met al had de reparatie van
de trailerverlichting voor nogal wat vertraging gezorgd zodat ik met een halfuurtje drive-time over op de plaats
van bestemming kwam. Althans, dat dacht ik..... want het was nl de personeels-ingang, NO trucks allowed.
Werd door diverse bordjes duidelijk aangegeven. Je zou veronderstellen dat a) het personeel wel zal weten
waar ze naar binnen moeten voor de dagelijkse strijd om het bestaan, en b) dat er wat aanwijzingen zouden
zijn waar de truckers onder ons zich dan dienen te vervoegen, teneinde gelost te worden. Voor wat betreft
punt b) Niets van dat alles dus. Kreeg een cryptische omschrijving van een toevallige voorbijganger die zei
dat ik aan de west-kant moest zijn. Where the hell is west ???? Natuurlijk had ik verzuimd om mijn kompas
van het dashboard te slopen en in deze truck te plaatsen, 't Was donker en miezerig en mijn klok tikte maar
door (nee, niet zo als thuis..... lol) Terug over de brug over de Missouri river, daar gekeerd, wat niet eerder
kon vanwege een hoge middenberm en de eerste de beste afslag rechts genomen. Kwam op een industrie-
terrein, zag een bordje met de naam van de klant en had nog 1 minuut beschikbaar alvorens in overtreding van
het rijtijdenbesluit te zijn. Toen te voet het zakie eens verkend, alleen maar gesloten deuren en af en toe een
local police car die voorbij kwam. Die gevraagd, maar Sheriff Buford T. Justice (Smokey and the Bandit) wist
het ook niet. De volgende ochtend zag ik een collega, die maar eens aangesproken en hij wist me te vertellen
dat de trailer drop yard om de hoek was en dat ik mijn nieuwe -lege- trailer hier moest oppikken. Zo gezegd,
zo gedaan. Trailer afgekoppeld, vrachtbrief in de bus, computer geraadpleegd voor het nummer van de "nieuwe"
trailer en terug om aan te koppelen. Rijd mijn schotel onder de trailer (bijna...... eerst effe checken qua hoogte
om een zogenaamde "high-hook" te voorkomen, waarbij de voorkant van de trailer de achterkant van je truck
raakt..... niet doen dus) en zie een briefje onder het klepje van de electriciteits stekker doos. Whazzup now ?
"Don't use this trailer. Suspension airbags don't inflate. Looses air when applying brakes."
Dat zei me genoeg, niet gebruiken dus. Kantoor gebeld, mocht een nieuwe uitzoeken van de vijf die er stonden.
Moest de lege trailer afleveren bij FedEx Kansas City (aan de andere kant van de stad) en daar een preloaded
one oppikken voor St.Paul, MN en afleveren bij FedEx aldaar. Lege moest eerst geinspecteerd worden, daarna
weggezet en op naar de volgende,volle trailer. Wie schetst mijn verbazing toen ook daar een briefje aanhing,
rood gekleurd deze keer, met daarop "Out of Service" - ABS fault. Weer terug naar het shipping office om daar
poolshoogte te nemen...... "Gewoon gebruiken, don't worry......" was het antwoord. Gewicht was niet overdreven
zwaar, dus maar een gokje gewaagd en aangekoppeld. Heel, heel af en toe flitste het trailer ABS lampje op het
dashboard op, maar verder geen bijzonderheden. Ik zou er een lief ding voor over hebben om, naast mijn "eigen"
truck, ook mijn "eigen" trailer te hebben. Een keer aankoppelen en daarna nooit meer los, behalve om de schotel
te smeren. Die trailers blijven de stiefkindjes in deze tak van transport, je weet wat je achterlaat maar nooit wat
je er voor terugkrijgt. Enfin, zullen we mee moeten leren leven. "Nieuwe" trailer, met daarin, volgens mij, 1652
stuks kerstcadeautjes, gewicht onbekend maar zo rond de 22000 pond netjes afgeleverd in St.Paul en toen gauw
bob-tailen naar de terminal (45 mijl) en naar mijn eigen truck. Spulletjes overgezet, reparatie/service rapport
ingediend, en ik was weer "thuis", na een uitstapje van 2 dagen en 936 mijl. En ontdekte de zegeningen van die
A.P.U. in m'n eigen truck. Yippeeeee. De volgende reis stond reeds gepland. Oversize airhandler van Minneapolis,
MN naar New Orleans, LA. 17000 pond, afmetingen 373" x 127" x 117" (lxbxh) dus reken maar uit.
Maar daarover een volgende keer....... genoeg te vertellen.......... you bet.
Tot zover deze update
Bijlagen
VanTrailer1.jpg
VanTrailer1.jpg (119.5 KiB) 7805 keer bekeken
VanTrailer2.jpg
VanTrailer2.jpg (18.66 KiB) 7805 keer bekeken
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten

Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Martin, dank je wel voor dat alleraardigste verhaal. Zo heb ik toch een "stukkie van thuis".
Om te beginnen ook voor jullie allemaal, daar in het verre Finland, hele Prettige Feestdagen
en een Gezond en Voorspoedig 2016 van Kathy en Dirk uit Abbeville, LA, USA.
Nu onderweg van Minneapolis naar New Orleans en heb de sneeuw, sleet en ijzel verruild voor
niet aflatende regen.......maar daarom niet getreurd, ben onderweg en thuis met Kerst.
Enne, ik weet wie dat verhaal geschreven heeft en kende de auteur persoonlijk. Het is nl.
Henk Rebel, of voor ons als Huizers: "Haindruk van 't Noorderainde". Voorzover ik weet is hij
een aantal jaren geleden overleden, maar bij leven was hij portier bij Balamundi (of zoals wij
zouden zeggen: de Balatum-fabriek) In die hoedanigheid schreef hij elk jaar een stukje in het
Huizer dialect, voor opname in het Kerstnummer van het personeelsblad van dat bedrijf. Er zijn
een aantal gebundeld in een uitgave genaamd: "De aawud vur Kursaawud:" en dat boekwerk
prijkt uiteraard hier in m'n boekenkast. Geniet er elke keer weer van, geweldig !!!
Bedankt ook voor je tip re het woordenboek. Ik heb mijn familie in Huizen al gevraagd om een
exemplaar op te sturen. 't Zou eeuwige zonde zijn om ons dialect niet voor het nageslacht te
bewaren. Vroeger had je nog wel eens mensen die denigrerende opmerkingen maakten over
Huizen en Huizers. Die kon je mooi monddood maken met de volgende opmerking:
"Toen de rest van Nederland nog in plaggenhutten woonden, woonden wij al in Huizen".
En zo blijven voornamelijk leuke herinneringen achter. Ik heb genoten van mijn jeugd in het dorp
en stond iedere keer weer verbaasd over de veranderingen daar na terugkomst van een reis, of
die nu zes maanden of twee jaar duurde......
Nieuwe Kerklaan....... een "geheimzinnig winkeltje" genaamd "De Klaproos", dan slager De Gooijer,
waar je ALTIJD een plakkie worst kreeg als je boodschappen moest doen en daarnaast jullie
winkel, ook ettelijke keren geweest en altijd lekkere dingen halen. Lol. Ik ben van 1954 en heb
op de Koningin Wilhelminaschool gezeten. Alles in ons dorp was toen op loopafstand en in mijn
belevenis leek het wel of er geen eind aan elke dag kwam. Er was altijd wel wat te doen, samen
met mijn broertjes...... gelukkige jeugd.
Nogmaals, fijne dagen en tot horens......
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
Gebruikersavatar
dita
Berichten: 2239
Lid geworden op: 08 dec 2009 18:19
Locatie: Hamina
Contacteer:

Re: Truckin' USA

Bericht door dita »

Knisten
Weer mooi op papier gezet je verhaaltje. Het lijkt net of ik mee rij in die grote cabine van je. Over de route 66.
De Koningin Wilhelmina school ken ik natuurlijk. Heb er zelf niet gezeten maar wel bij juffr. van Andel op de kleuterschool. De Klaproos die winkel stond op de hoek. Eerder woonde daar een schoenmaker die na de oorlog naar de USA is gegaan. In dat zelfde pand zat ook een kruidenier Joep Kos met vrouw Mijntje. Die hadden een dochter Ilze. Dan kwam de Gooier (zie foto) die hadden twee dochters: Neeltje (later René) en Jannnie.
Mijn speel vriendjes waren de keijers van Aart van Kas Veerman : Lampi, Jan , Agnes en Dik.
En natuurlijk Pietje en Kees Vos (onlangs overleden) van de verzekeringsman naast de lampenwinkel.
Pierewieten en Landjepik ook wel Sluipten we wel door de achtertuinen.
Zo kan ik nog wel een tijdje doorgaan. inderdaad een mooie onbezorgde tijd.
Op de foto dan Willem en Dirk (Oom Dit) de Gooier.
Ik heb hier het boek: Huizen zoë as 't nooit meer wurdt.uitgegeven 1981 en geschreven door Haindruk. Zo kom ik dan op de Balatum fabriek terecht waar mijn zuster in maart 1945 gedoopt is.
De fabriek was toen als RK noodkerk in gebruik. Volgens het trouwboekje van mijn ouders was zij de eerste in Huizen RK gedoopte sinds de reformatie. van een 300 jaar geleden.
Knisten en familie All the best en een "gout nijwoor".
Martin
Bijlagen
willem en dirkde gooier.JPG
willem en dirkde gooier.JPG (45.24 KiB) 7763 keer bekeken
Keep going
Martin


"Ver van huis en ongeschoren"

http://issuu.com/martinhendriks/docs
Jabar
Berichten: 12
Lid geworden op: 14 nov 2015 07:16
Locatie: Doetinchem
Contacteer:

Re: Truckin' USA

Bericht door Jabar »

Knisten
Ik lees je verhalen altijd met veel plezier . Ga zo door
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Het is alweer een pikheetje geleden dat ik wat heb laten horen. Dus een "update" is wel op zijn plaats. Ben druk geweest, of, zoals ze hier wel plachten te zeggen: "busier then a one-legged man at an ass-kicking contest.....". Enfin, om maar van wal te steken, het vorige jaar werd op een tamelijk ongebruikelijke wijze afgesloten. Ik was op de terminal in Northfield, MN om trailers te wisselen, toen de chef werkplaats naar me toe kwam en mij vertelde dat ik een andere truck mocht uitzoeken, om het even welke. "Huh ?, what's the reason ? If I may be so free to ask ?" Het antwoord was: "We are going to convert trucks 7570, 7571, 7572(de mijne) en 7573 to "van tractors" Dat zou betekenen dat ze, ter verbetering van de aero-dynamica een "hoge hoed" zouden krijgen in plaats van het lage profiel. Uiteraard had ik daar zo mijn bedenkingen over en was er h e l e m a a l niet blij mee. Het voelde of ik zonder opgaaf van redenen uit mijn huis gezet werd. Na meer dan 100.000 mijl heel veel lief en heel weinig leed gedeeld te hebben was dat een "most unwelcome development". Ben dus maar eens gaan praten, met als uiteindelijk resultaat dat het na twee weken teruggedraaid werd. Ondertussen wel een paar "van trailers" getrokken, maar dat is toch echt niet "my kettle of fish". Heb liever de uitdaging van een flat-bed, 't is wel effe meer werk met het vastzetten van de lading en het op ordentelijke wijze afdekken met zeilen, maar dat geeft aan het eind van de dag toch ook wel weer een hoop voldoening van "a job well done...". En, een leuke bijkomstigheid, geen twee ladingen zijn hetzelfde, dus altijd weer wat bij te leren, te ontdekken en voorkomende problemen op te lossen. Nog wat, 't zou me al een dag kosten om alle spullen uit de cabine over te zetten naar een andere truck. Nee, ik had er bepaald geen "hoge pet" van op, van dat onzalige idee en was dan ook als een kind zo blij dat ik mijn eigen truck mocht houden. Had ze nog wel verteld dat ik in geval de ombouw door zou gaan, ik om overplaatsing van de flatbed naar de van division zou vragen, om maar mijn eigen truck te houden. Dat betekende wel minder inkomsten, maar dat moest dan maar...... En daar had het management weer geen oren naar, dus gelukkig is alles toch bij het oude gebleven en heb ik nog steeds heel veel plezier met de 7572. Lege trailer opgepikt en een oversize airconditioning unit geladen in Minneapolis, MN voor Detroit, MI. Sneeuw en ijs, dus rustig aan naar het oosten. I-80/I-94 leken wel op een slagveld. Left, right and center trucks over-turned, of in de berm and 4-wheelers stranded. Stukken snelweg afgesloten. 's Ochtends vroeg liep de parkeerplaats van de restarea snel,nou ja, eigenlijk heel langzaam, leeg. Er was namelijk maar een rijstrook beschikbaar, dus dat was dringen...... Bleef lekker staan waar ik stond (oversize loads hebben zo hun beperkingen, ha ha) en volgde de voortgang (of eigenlijk de stilstand) op kanaaltje 19 van mijn CB. Het commentaar, en de frustraties van mijn collega's waren niet van de lucht...... en een paar uurtjes later knapte het weer iets op, waren de meeste stremmingen verdwenen en konden we rustig aan vertrekken. Gelost in Detroit, toen naar Indiana, een truck body laden, en terug naar Minnesota. Het ding woog maar 6000 pond, dus daar kon nog wel wat bij. Gebeld, geen nieuws, geen info op mijn Qualcomm (boordcomputer) en ten zuiden van Chicago was ik "out of hours", dus maar even stilgezet op de Hinsdale Oasis (een restarea op de tolweg aldaar). Happie gegeten, even gesluimerd en 's ochtends vroeg gewekt door mijn telefoon met de vraag waarom ik niet in Indiana stond te laden. Nou, da's easy, omdat jullie mij niks verteld hebben van wat ik dan wel zou moeten laden..... 't Bleef even stil aan de andere kant en toen kwam het hoge woord er uit. Ze waren het vergeten. Kan iedereen gebeuren, maar het resultaat was dat ik zo'n zestig mijl terug kon om vijf rollen aluminium bij te laden. Op de terugweg (naar het westen) lag er een combinatie op zijn kant aan de oostkant van de I-290 met als gevolg een file van zo'n vijftien mijl. Twee van de drie rijstroken geblokkeerd, dus dat schoot niet op daar. Diep in mijn hart was ik wel blij dat ik aan de "goede" kant van de snelweg zat......al blijft het gebied rondom Chicago altijd wel een bottleneck. Hetzij door het verkeersaanbod, hetzij door wegwerkzaamheden, er is altijd wel wat..... Heb ooit een keer de Chicago Skyway geprobeerd. Mijn "eigen" navigatiesysteem zei me dat het kon, en het "company" systeem was het er hartgrondig mee oneens. Dus het knoppie van het laatste systeem om.... "shut up" ! Maar ja, de wonderen zijn de wereld nog niet uit. Kwam bij een "toll-gate" op die snelweg.
In het midden van mijn voorruit zit een transponder voor I-Pass en EZ-Pass en die werkt bijna altijd en overal (behalve in Oklahoma) en wanneer je met een aangepaste snelheid de toll-gate nadert, gaat of de slagboom omhoog of je ziet een electronisch display met "tag accepted" en kun je doorrijden. Naast mij stond een collega te wachten, dus ik nam de naast gelegen gate. En....... er gebeurde niets. Niet met hem en niet met mij. Half drie 's nachts, niet echt druk en dus maar eens op het knopje gedrukt teneinde telefonische ondersteuning te krijgen voor "hoe of wat". Na vijfentwintig minuten in de wacht ("Your call is very important to us. One of our operators will be with you shortly. Please be patient, as all of our operators are busy helping others. Thank you".) Als je deze mededeling zo'n vijftig keer gehoord hebt, kan het je wel eens te veel worden...... en dat is precies wat er mijn mijn collega gebeurde. Hij stapte uit zijn cabine, gewapend met een bahco en verwijderde de slagboom. Deponeerde die netjes naast de (onbemande) toll-booth, stapte rustig in en vertrok "like a bat out of hell" naar zijn bestemming........ toen (precies op dat moment) de dame van de Illinois Tollroad System eindelijk mijn oproep beantwoordde. Het een en ander uitgelegd, mijn transponder was goed, er zat een fout in hun systeem, en zij bediende de slagboom en ik kon door. Denk je vertragingen door wegwerkzaamheden te ontlopen, krijg je dit. You can't win for loosing....... Enfin, 's ochtends eerst die rollen aluminium gelost, waarbij het afnemen en opvouwen van mijn presennings aardig wat voeten in aarde had, vanwege harde wind en het stijf bevroren zijn van die dingen. Toen de truckbody, hetgeen heel wat makkelijker ging. Gauw terug naar de terminal, andere trailer aangepikt, met daarop weer airconditioning units, twee deze keer, en weer "oversized", voor Wayland, South Dakota, zo'n 270 mijl heen en dezelfde afstand weer terug. Uit en thuis zou een dagritje worden. Ware het niet voor dikke mist op de grens tussen Minnesota en South Dakota. Tja, en mijn permit verbood me onder deze omstandigheden te rijden. Goede raad was duur, ik zat nu eenmaal op de weg, geen parkeerplaats binnen afzienbare afstand en om het spul op de vluchtstrook te zetten is ook niet ideaal, vanwege het niet ondenkbeeldige gevaar om van achteren aangereden te worden. Dus zoetjesaan maar verder gereden.... en na zo'n twintig mijl knapte het zienderogen op. Pfffft, geluk is met de dommen.
Godzijdank bleef "smokey" ook binnen en die zag ik pas weer toen je wereld uit kon kijken. Gauw gelost en leeg terug. Preventive maintenance voor de truck,
nieuwe trailer en toen twee machines laden voor Kentucky. Die machines maken de binnen-panelen van auto-portieren van kunststof korrels door middel van een vacuum-proces en wegen nog al wat. Had totaal zo'n 16 ton aan boord, zes kettingen en 4 spanbanden moesten dat zootje toch wel in bedwang kunnen houden - en deden dat ook. Gelost, en in Tennessee triplex platen geladen voor Mississippi. Makkie. Toen naar New Orleans, in de haven aldaar, zogenaamde "slinkies" laden voor Ohio. De haven(s) mag je alleen in (zonder begeleiding, zonder escorte) wanneer je over een TWIC card beschikt. TWIC staat voor Transport Workers Identification Credential. Ik heb zo'n card, na "gescreend" te zijn. Dit alles na September 11. Waar zijn de dagen dat je, zoals vroeger, op je gemakkie over de haventerreinen kon dwalen en even gaan buurten bij een schip wat verderop langszij lag.....? Niets meer van dat alles. Ik moet nu zelfs mijn vrachtbrief laten zien alvorens geladen te zijn. De omgekeerde wereld. Maar "slinkies". Dat zijn rollen betonijzer, over het algemeen makkelijk om te sjorren.
Dat wil zeggen, wanneer ze "suicide" geladen worden (zie foto) met de opening naar de zijkant van de trailer. In New Orleans werden ze echter "shotgun" geladen, dus met de open zijde naar de voor- en achterkant van de trailer. Dat maakt het gelijk een stuk lastiger, want naarmate je de spanbanden aantrekt, trek je ook gelijk de opening naar binnen, dus voor mijn gevoel staat het echt nooit helemaal vast...... een paar coil-racks en een aantal 4x4 timbers maken het iets makkelijker, maar de voorraad van die dingen is ook niet onuitputtelijk. Ik heb er respectievelijk 6 en 4 van aan boord. Dus maar aan het begin en aan het eind van de trailer geplaatst. Vastgezet, zeiltje er over en op weg terug naar Illinois. Een collega (van een andere trucking company) naast me had dezelfde lading, met dezelfde bestemming. Hij haalde me halverwege in (niet begrensd op 65 mph, grrrrrrrr) maar 's avonds stonden we naast elkaar op dezelfde parkeerplaats. Ik vertrok eerder dan hij en was al aan het lossen toen hij het terrein op kwam rijden. Zijn navigatie systeem had hem een heel andere kant opgestuurd. De zegeningen van GPS, lol. We staan even te praten over het vastzetten van die donderse dingen, want zijn lading was helemaal aan de wandel gegaan op zijn trailer (geen coilracks, geen timbers). Gelukkig niets ernstigs, maar toch....... horen we een enorm gekraak naast ons. Wat bleek, een chauffeur van een andere club had de achterkant van zijn truck in de zijkant van zijn trailer gedrukt tijdens het achteruit manoeuvreren om tegen het laadperron te komen. Smokey was snel ter plaatse om een rapportje op te maken. Soms ben ik toch wel blij met mijn flatbed spread-axle trailer(s), want liever 10 keer steken dan 1 keer te scherp draaien met mogelijk schade. Probeer altijd zo'n 45 graden aan te houden als maximum hoek, al lukt dat niet altijd. Maar goed, aan die slinkies kwam ook een eind en kreeg de volgende lading. Will you believe it ? Alweer slinkies, maar nu suicide, van Illinois naar Minnesota. Laden, vastzetten en afdekken duurde in dit geval slechts tweeeneenhalf uur in plaats van de vijf die het me in New Orleans kostte. Onverdiende zegeningen ? In Minnesota drie airconditioning units laden voor Nashville, TN. Geen probleem. Enne, oh ja, ga even langs de terminal in Portland, TN voor je nieuwe registratie en sticker op je kentekenplaat. OkiDokie.
Dat was maar zo'n vijftig mijl extra en kon mooi het weekend op de terminal doorbrengen voor mijn 34 hour reset, elke dag een douche, en de was. Zo gezegd, zo gedaan. Arriveerde om twee uur 's zatermiddags en toen gaf mijn 110 Volt boordspanning de geest. Geen koelkast, geen TV, geen computer, geen magnetron, geen printer. Kortom, aardig gehandicapt. Een ongebreideld foutzoeken nam een aanvang. De (dienstdoende) technicians op deze vestiging zeiden me geen ervaring met nieuwe Volvo's te hebben..... en duwden me een 135 Ampere zekering in m'n handen. Kijk maar eens even op de bovenkant van je accu's. Daar moet, volgens ons, wel wat te vinden zijn. Niet dus..... na de halve truck geopend te hebben. Toen de binnenkant aan een grondig onderzoek onderworpen. En vond daar een circuitbreaker die getript was. Het leed was toen snel geleden. Druk op de knop en alles was weer hunky-dory. En toen ? Toen begon het zachtjes te sneeuwen..... gevolgd door ijzel. Het parkeerterrein veranderde zienderogen in een heuse ijsbaan en bleef zo (en verslechterde) gedurende de zondag. Dat beloofde niet veel goeds voor de maandagochtendspits in Nashville, zo'n 40 mijl verderop. 's Avonds waren mijn spiegels gewoon klompen ijs, de ijspegels groeiden aan de zonneklep en ik ben maar niet gaan kijken naar de toestand van de presennings.....
En wederom liet mijn "guardian angel" van zich horen want om twee uur 's nachts knapte het weer zienderogen op en werd het warmer en warmer...... nou ja, warm genoeg om het ijs te laten dooien en om zes uur 's ochtends heel, heel voorzichtig onderweg te gaan. 3 mijl na de gate kwam ik het eerste slachtoffer al tegen..... een eighteen wheeler op zijn kant in de sloot.... nog maar even een tandje terug. Gevolgd door een groot aantal andere gestrande voertuigen op dat korte stukkie. Kortom, een berger's / wrecker's droom. Kwam echter op tijd bij de klant, gelost en op naar de truckstop, want ze hadden -nog- geen lading. Daar was het een drukte van belang maar vond gelukkig nog een plekkie. Paar uur later:
"Ga maar naar Kentucky...... platen roestvrij staal laden voor New Prague, MN". "Yippeeeeeeeee". Easy money, plenty miles en GEEN zeiltjes. Someone must be looking after me, after all. Zo gezegd zo gedaan en was heel rap weer onderweg. Wie schetst mijn verbazing toen ik op de CB hoorde dat er een ongeval op de I-290 was, oostgaand........ een half uurtje later kom ik voorbij de plek des onheils (westbound, dat wel !), ligt er weer een tactor/trailer op zijn kant, op precies dezelfde plaats als eerder vermeld. Weer een file en mezelf voorgenomen dat mocht ik ooit een keer die afrit/oprit moeten nemen, ik dat zeker 10 mijl langzamer dan de geadviseerde snelheid zou doen...... !!! "Biep, biep, biep", nieuw bericht op de boordcomputer. Effe luisteren dus, want lezen is er niet bij tijdens het rijden en om daarvoor nou stil te gaan staan is ook zo wat. "Drop your trailer in the Northfield terminal, pickup trailer 11024 en ga naar Minneapolis, een asfalteermachine laden voor Memphis, TN, 38980 lb" (oftewel 17.5 ton) Zes kettingen en zes ratchetbinders hielden de machine op de trailer en drie straps waren er nodig voor de kist met onderdelen op het topdeck. Uiteraard "out of hours" na geladen te zijn. De shipper gevraagd of ik daar mocht overnachten en dat werd welwillend toegestaan en 's ochtends op weg. Slightly oversize (10 voet maximum breedte) dus vlaggen en zwaailampen en met 55 mph de bovenloop van de mighty Mississippi rivier afgezakt tot aan de pyramide in Memphis. Nou ja, de rivier afgezakt, de snelweg ernaast dan...... maar ik meen dat jullie dat wel begrepen hebben. Machine in goede staat afgeleverd en de volgende trip stond reeds te wachten. Ga maar betonblokken laden in Tupelo, MS (de geboorteplaats van Elvis Presley) voor Port Sulphur, LA. Holy cow, alweer verder dus naar het zuiden, langs de benedenloop van diezelfde Mississippi, bijna tot in de Gulf of Mexico. Zaterdagochtend 14 pallets geladen en gesjord, alweer geen zeiltjes....woohoooo enne oh ja, als je wilt mag je ook langs je huis rijden,maandag (gisteren dus) afleveren en dan mag je weer terug naar huis voor een paar dagen. Eerst maar eens even mijn "bijbel" er bij gepakt, de Rand McNalley Road Atlas voor de Verenigde Staten, Canada en een deel van Mexico. Uiteraard was mijn driver-manager/planner niet op kantoor vanwege het weekend. Dus besloot ik unaniem om daar maar vanaf te zien, want het zou ongeveer 400 mijl langer zijn. 't Moet niet te gek worden. Kon me hun gedachtengang wel begrijpen, want eerder stond ik gepland voor een trip van Mississippi naar Beaumont in Texas en ja, dan kom ik wel langs ons huis. Maar die trip werd geannuleerd om dat de verlader geen overwerk wenste te doen op zaterdag en kwam Port Sulphur in beeld. Eerst getracht om op de restarea/welcome centre op de grens van Mississippi en Louisiana te overnachten, maar daar was niet echt plaats voor mijn 75 voet lange combinatie. Vijf mijl verderop was een TA travelcentre (truckstop) en ik vond daar nog een plaatsje om vijf uur 's middags, wat wel een gelukje mag heten. Daar dus mijn 34 hour reset gedaan en gisterochtend de laatste 80 mijl naar Port Sulphur gedaan. Links van me een groot aantal zeeschepen, voornamelijk bulkcarriers, gezien op de rivier, met af en toe een tanker voor de afwisseling. Mijn hart ging sneller kloppen, dat dan weer wel...... enne, Port Sulphur hadden ze wat mij betreft ook wel Port Musquito mogen noemen. Hot dang, om zeven uur 's ochtends werd je bekant lek geprikt. Na gelost te zijn even naar binnen, om de vrachtbrief te laten tekenen. Vroeg gelijk om een bezem. "Een bezem ? Waarvoor dan wel ?" was het verbaasde antwoord. Nou, voor mijn trailer..... heb geen zin in afvallend gesteente wat door de voorruit van een fourwheeler zou kunnen gaan. Ik was volgens hen de eerste trucker die dat deed en kon me niet aan de indruk onttrekken dat het wel op prijs gesteld werd. Alvorens de reis naar huis te aanvaarden eerst even op muggenjacht in de cabine terwijl de koffie vrolijk pruttelde. En daarna, van alle gemakken voorzien, de laatste 140 mijltjes naar huis, vanwaar ik nu dit epistel schrijf in Notepad, in de tuin, onder het genot van een -bijna- voorjaar's zonnetje en een koud glas Guinness.
Tot zover Abbeville, Louisiana, totzover Volvo truck 7572 en tot een volgende keer. Het ga jullie allen goed.
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Nu had ik bedacht hier een paar fotootjes bij te sluiten, vanaf mijn harde schijf, maar dat feest ging dus mooi niet door. Ik zal wel iets verkeerd doen, gebruik de img optie, maar het lukt me niet. Iemand suggesties ? Houd me aanbevolen, nooit te oud om te leren. Moet wel erg wennen aan de veranderde interface van Kombuispraat. Hoop snel iets te horen. Thanks
Bijlagen
asfalteermachine.jpg
asfalteermachine.jpg (54.39 KiB) 7225 keer bekeken
slinkies-suicide.jpg
slinkies-suicide.jpg (96.95 KiB) 7225 keer bekeken
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
paul
Berichten: 356
Lid geworden op: 24 jan 2008 17:16
Locatie: den hoorn
Contacteer:

Re: Truckin' USA

Bericht door paul »

Bedankt Knisten.
Leest weer lekker weg ,of ik erbij ben.
Gr Paul.
koop een boot en heb plezier tot je dood
Gebruikersavatar
Knisten
Berichten: 455
Lid geworden op: 24 mar 2005 15:57
Locatie: Abbeville, LA, USA

Re: Truckin' USA

Bericht door Knisten »

Het liet me toch niet los......dus maar weer even terug naar Kombuispraat en kwam daar een tabje tegen met "bijlagen".
Dat leek me wel een aardig gegeven en na even experimenteren toch gelukt om twee fotootjes bij te sluiten. Filmpjes van
m'n dashcam uploaden lukt echter -nog- niet. Heeft iemand daar misschien een tip voor ? Op Facebook gaat het wel zo
makkelijk, maar ja, da's bij lange na niet "ons Kombuispraat".
Old sailors never die, they just fade (or drive) away...
73 Knisten
JaapTermes
Berichten: 874
Lid geworden op: 25 apr 2006 19:47
Locatie: Heemskerk

Re: Truckin' USA

Bericht door JaapTermes »

Hi Knisten,
de roadrunner ,je bent weer terug.
Mooie verhaal weer,
groet,
Jaap
ja
R Schabbink
Berichten: 110
Lid geworden op: 05 jul 2009 09:53
Locatie: La Vall D'uixo, Spanje.

Re: Truckin' USA

Bericht door R Schabbink »

Leuke verhalen Knisten, ben zelf ook Internationaal Chauffeur.
Keep on Truckin zal ik maar zeggen, hoe zit het nu met je accu´s? met al die electronica in je wagen geen lege accu´s in de winter?
mvrg Ronald.
Volvo FH13 460 PK.
Volvo FH13 460 PK.
DSC_1410.jpg (132.54 KiB) 7004 keer bekeken
Nooit gevaren, niet geleefd!


Plaats reactie