Varen in oorlogstijd

Een gezellig, leuk en informatief Scheepvaartforum
Gebruikersavatar
Allen
Berichten: 4848
Lid geworden op: 26 feb 2010 12:24

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Allen »

"aan de pet tikken"

De beelden laten de "lucht" vaartuigen zien.

>>> Rosie the Riveter Song With Lyrics
Grtn @Allen

Hannes
Berichten: 1061
Lid geworden op: 05 jul 2008 13:31
Locatie: Ostfreesland
Contacteer:

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Hannes »

De beelden laten de "lucht" vaartuigen zien.
Daar wordt de productie van Consolidated B-24 Liberator bommenwerpers getoond.
Als men bedenkt dat vanwege het grote vliegbereik deze toestellen door de Amerikaanse Marine en RAF Coastal Command ook ter onderzeeboot bestrijding gebruikt werden past dat wel op dit topic.
PB4Y-1_VPB-103_English_coast_1943.jpg
PB4Y-1_VPB-103_English_coast_1943.jpg (473.75 KiB) 5816 keer bekeken
Deze toestellen waren van allerlij listige foefjes voorzien zoals een ASV (Air to Surface Vessel) ocean-scanning radar en een houder met vier voorwaarts vurende 20 mm kanonnen.
American_Aircraft_in_Royal_Air_Force_Service_1939-1945-_Consolidated_Model_32_Liberator__ATP9767C.jpg
American_Aircraft_in_Royal_Air_Force_Service_1939-1945-_Consolidated_Model_32_Liberator__ATP9767C.jpg (49.89 KiB) 5816 keer bekeken
Een Leigh light om de onderzeeboten 's nachts mooi in het licht te zetten.
Leigh_Light.jpg
Leigh_Light.jpg (45.53 KiB) 5816 keer bekeken
„[…] the „Leigh Light“, the airborne searchlight which pinpointed a surfaced enemy submarine at night like a rabbit in a headlamp beam ([…]
Groeten, Hans.
Kerber

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Kerber »

In de bijdrage over de Stolwijk, welke verging in dec 1940, wordt hms daring genoemd als Engels oorlogsschip wat haar te hulp kwam. De HMS Daring was echter al in februari 1940 gezonken, getorpedeerd door de U32. Welk ander oorlogsschip kan dit geweest zijn?

Vriendelijk groet,

Kerber
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Dat is een interessant punt dat je daar aan de orde stelt, Kerber. In alles wat ik tot nu toe over de Stolwijk heb kunnen vinden, kom ik de H 16 tegen, HMS Daring, maar dat kan dus inderdaad niet. De H 16 wordt ook genoemd in de scheepsverklaring die de kapitein aflegde tegenover de consul in Dublin. Je zou toch denken dat die fout later wel ergens is hersteld. Ik weet niet goed waar ik moet zoeken. Of liever: ik voel er op dit moment niet zo erg veel voor om daar diep in te duiken.

Op de facebookpagina van de mensen die met de Stolwijk bezig zijn, vind je zo ongeveer alle documenten. Heb je die allemaal al doorgespit? Het was mij te veel werk. Ik neem aan dat je al op die pagina bent wezen kijken. Zo niet, klik HIER.
Succes verder!
Kerber

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Kerber »

Van 5 tot en met 7 december escorteerden de volgende schepen konvooi SC 13 richting Liverpool: "destroyers SABRE (H.18!), SCIMITAR, SHIKARI, sloop WELLINGTON, corvettes CLARKIA and HELIOTROPE. The convoy arrived at Liverpool on 7 December. " De verklaring die werd afgelegd door de kapitein van de Stolwijk spreekt van een torpedobootjager die zware zeeën over kreeg en beschadigd raakte. Mijn bron vervolgt met: "On saturday 7th December destroyer SABRE, returning to Londonderry after escorting convoy SC.13, was damaged by heavy seas northwest of Ireland." Dus het zou de Sabre kunnen zijn geweest die de Stolwijk te hulp kwam.

Mijn bron: naval-history.net
P.M. Noppeney
Berichten: 251
Lid geworden op: 18 dec 2006 21:00
Locatie: Den Helder

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door P.M. Noppeney »

Mede kombuizers,

Tijdens het zoeken naar informatie voor een te houden reünie van mijn oude dienstlichting, kwam ik op de volgende site
http://www.dienstmakker,nl. Hierna kwam een scherm met overzicht van alle Krijgsmacht links. Na deze geopend te hebben waren er een aantal keuze mogelijkheden o.a veteranen -online, een groot aantal keuze's o.a. Gevaren op zee de Koopvaardij in WO II en Getuigen verhalen van Koopvaardij veteranen. Ik heb met het kippenvel over mijn lijf gekeken en geluisterd. Mijn diepe bewondering voor de mannen van de koopvaardij in WO II is alleen maar toegenomen. Ik zou zeggen kijken.

Groeten

Peter Noppeney
Kennis is macht, karakter is meer.
P.M. Noppeney
Berichten: 251
Lid geworden op: 18 dec 2006 21:00
Locatie: Den Helder

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door P.M. Noppeney »

Mede kombuizers,

Tijdens het zoeken naar informatie voor een te houden reünie van mijn oude dienstlichting, kwam ik op de volgende site
http://www.dienstmakker.nl. Hierna kwam een scherm met overzicht van alle Krijgsmacht links. Na deze geopend te hebben waren er een aantal keuze mogelijkheden o.a veteranen -online, een groot aantal keuze's o.a. Gevaren op zee de Koopvaardij in WO II en Getuigen verhalen van Koopvaardij veteranen. Ik heb met het kippenvel over mijn lijf gekeken en geluisterd. Mijn diepe bewondering voor de mannen van de koopvaardij in WO II is alleen maar toegenomen. Ik zou zeggen kijken.

Groeten

Peter Noppeney
Kennis is macht, karakter is meer.
Patru (R.I.P)

Re: Varen in oorlogstijd

Bericht door Patru (R.I.P) »

Citaat van pagina 8 van dit topic.
De dag daarop, 13 maart 1943, werden in de vroege morgenuren binnen 20 minuten maar liefst vier schepen getorpedeerd. Hieronder was de Sembilangan van de Maatschappij Nederland. Dat schip was geladen met munitie en explodeerde in één enorme klap. Het had 86 man aan boord waarvan 85 in die explosie omkwamen. Alleen de 4de machinist J. Gorter overleefde deze ramp wonder boven wonder. Hij stond op zijn post bij het geschut op het achterschip en kwam in zee terecht. Hij werd al spoedig opgepikt en samen met andere geredden door een van de schepen van het escorte naar Gibraltar gebracht.
Deze laatste overlevende, Jacobus Gorter, is op 15 maart j.l. op 98-jarige leeftijd overleden. In de Blauwe Wimpel van mei 2016 is er een artikel over geschreven.
De Sembilangan was het Duitse prijsschip Wasgenwald. Op 10 mei 1940 in beslag genomen in Sabang.
Op de foto nog met de Hapag schoorsteen.
Wasgenwald-Hapag.jpg
Wasgenwald-Hapag.jpg (182.07 KiB) 6416 keer bekeken
Groet, Paul G.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Wie weet ?

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

Ik weet het niet Jan

Dat lijkt me een prima samenvatting en conclusie van de opmerkingen en commentaren met betrekking tot de financiële afwikkeling en de pensioenen van mensen die tijdens de Tweede Wereldoorlog hadden gevaren. :-D
Om daar werkelijk iets zinnigs over te zeggen, is toch wel enige kennis van zaken vereist en vergt ook op zijn minst wat studie en onderzoek. Ik heb me voor het schrijven ven De Prijs aardig verdiept in de manier waarop de Nederlandse zeevarenden na de oorlog zijn behandeld en ik geloof dat ik daar in het laatste hoofdstuk ook een vrij goede samenvatting van heb gegeven. Verder had ik vier voorbeelden in mijn onmiddellijke omgeving. Om te beginnen mijn vader die als machinist bij de Rotterdamsche Lloyd voer, die van 1939 tot eind 1945 van huis was, maar het wel overleefde, zij het niet onbeschadigd. Mijn vaders jongere broer die vrij kort voor de oorlog zijn goedlopende fietsenwinkel in Dordt opgaf en ook ging varen, ook bij de Lloyd, eerst als olieman, later als motordrijver. Die had het ongeluk om in Tandjong Priok aan de wal te zitten toen de Japanners binnenvielen. Hij bracht jaren in de kampen door en kwam pas in juni 1946 terug in Nederland, zwaar getraumatiseerd en met een verminkte linkerhand. Mijn oom Jan Kreumer, de man van mijn moeders oudere zuster, die kapitein bij diezelfde Rotterdamsche Lloyd was. Hij werd in januari 1942 met de Langkoeas getorpedeerd en kwam om. Ten slotte zijn zoon, mijn neef Jaap Kreumer die in augustus 1943 naar Zweden wist te ontkomen, daar bijna een jaar geïnterneerd zat voordat hij naar Engeland mocht gaan en van daaruit tot het eind van de oorlog voer om in augustus 1945 in Nederland terug te keren. Ik heb me in alle vier die mensen verdiept en gezien en nagegaan hoe zij - of in het geval van mijn oom Jan, zijn vrouw - na de oorlog zijn behandeld en hoe het hun is vergaan.

Dat de behandeling van de Nederlandse zeevarenden na de oorlog geen schoonheidsprijs verdient, staat zonder meer vast. Maar is dat dan iets bijzonders? Zijn we sindsdien op dat punt dan zoveel veranderd? Zijn wij nu dan wel werkelijk geïnteresseerd in het wel en wee van andere mensen? In het algemeen gesproken, bedoel ik. Wat ieder voor zich op dat punt doet of over een en ander denkt, is iets anders, maar in het algemeen? Ik dacht het niet. Ik denk niet dat wij - en "wij" betekent dus óók de overheid - vandaag in soortgelijke omstandigheden anders zouden handelen of denken.

En je moet het natuurlijk ook in het tijdsbeeld zien: Nederland in de eerste maanden, het eerste jaar, na de oorlog. Dat niemand naar het verhaal van de zeevarenden wilden luisteren en niet wilden geloven dat ze het vrij zwaar hadden gehad, kan ik me heel goed voorstellen. Wat we in de randstad hadden meegemaakt - en ik zeg "we" omdat ik er dus zelf bij was - was niet niks. Ik heb mensen op straat zien sterven van de honger en ik heb gezien hoe in zeildoek of in lompen gewikkelde stijfbevroren lijken op zo'n platte sleperswagen naar het kerkhof werden vervoerd. Mensen die van honger waren omgekomen en en bloc werden begraven. Hout voor fatsoenlijke kisten was er allang niet meer en vaak hadden de achtergeblevenen de kracht niet meer om zelf iets voor een begrafenis te regelen.
Dat alles lag nog heel vers in het geheugen toen de zeevarenden in de zomer en het najaar van 1945 geleidelijk aan terugkeerden. Mocht je dan verwachten dat al die mensen die de hele oorlog in Nederland onder de bezetting hadden geleefd, werkelijk geïnteresseerd waren in het verhaal van een volgevreten, welgedaan uitziende zeeman? Iemand die plenty Amerikaanse sigaretten had en een stevig borreltje dronk? Die goed in de kleren zat en duidelijk jarenlang nergens gebrek aan had gehad? Dat zo iemand ook zwaar getraumatiseerd was en dingen had gezien en meegemaakt waar hij jaren later nog zwetend of misschien zelfs gillend van wakker werd, was aan de buitenkant niet te zien.

Ik heb mijn vader nooit horen klagen over dat aspect van zijn oorlogservaring: het gebrek aan belangstelling en medeleven van de mensen in Holland. Zijn jongere broer, mijn oom Willem, waarmee ik in 1951 zelfs nog een poosje op het Potje van mijn Tante Tjits gevaren heb, evenmin. Diezelfde tante Tjits klaagde als weduwe van kapitein Jan Kreumer ook niet over de behandeling na de oorlog. En mijn neef Jaap al helemaal niet. Die had maar even gevaren en zowel in Zweden als daarna de tijd van zijn leven gehad. Kortom: wij blazen dat nu, zeventig jaar na dato, al gauw eeen beetje op. Normaals: het verdiende geen schoonheidsprijs en het had allemaal veel beter gekund, maar het zij zo.

Dan die pensioenen. Over welke pensioenen hebben we het dan? Voor de oorlog hadden veel mensen aan de wal helemaal geen pensioen. Oud stond gelijk aan arm. De Algemene Ouderdomswet AOW werd in 1957 van kracht, maar al in 1947 werkte de Noodwet Ouderdomsvoorziening van de toenmalige minister van Sociale Zaken Willem Drees, wat voor velen een godsgeschenk was. Bedrijfspensioenfondsen waren voor de oorlog nog lang niet algemeen. Stork was in 1881 het eerste particuliere bedrijf dat met een pensioenfonds begon. Daarvoor had de Spoorwegen al een pensioenfonds en later volgden de PTT en andere overheidsbedrijven. Voor wat betreft de koopvaardij ben ik alleen goed op de hoogte van de Rotterdamsche Lloyd. Mijn vader kwam in 1924 bij de Lloyd in dienst. Toen was er nog geen pensioenfonds. Dat begon op 1 april 1929. Ik heb het pensioenboekje van mijn vader met het reglement hier voor me liggen. Dat gold toen nog niet voor iedereen, matrozen stokers en tremmers kregen geen pensioen. In 1931 werden de matrozen eraan toegevoegd, maar de stokers en tremmers nog altijd niet. Die moesten het maar bekijken, zoals zoveel andere mensen. Men wist niet beter.
Mijn vader heeft de hele oorlog pensioenpremie betaald – ik heb zijn afrekeningen. Hij betaalde 5 procent van zijn bruto gage. Van enige korting is nooit sprake geweest. Hoe dit bij andere maatschappijen ging, weet ik niet. Ik denk dat de Nederland, de Holland Amerika Lijn en de KNSM soortgelijke regelingen zullen hebben gehad. Misschien zou iemand dat eens even kunnen uitzoeken. Wat ik wel graag zou willen weten is hoe dat bij Van Nievelt Goudriaan is gegaan. De crisis van de de dertiger jaren was ook voor zeevarenden zeer ingrijpend. De Lloyd probeerde gedwongen ontslagen zoveel mogelijk te voorkomen door iedereen in rang terug te Zetten, zo ook mijn vader. Een verhaal apart dat ik ergens ook al eens heb verteld. Maar ik weet nog dat mijn vader vertelde dat ze bij Van Nievelt in die tijd besloten om, in plaats van mensen te ontslaan, “het pensioenfonds op te vreten” zoals mijn vader dat stelde. Ik weet daar het fijne niet van, maar kan me er wel iets bij voorstellen. In hoeverre dat bij het begin van de oorlog weer hersteld was en of die pensioenen bij Van Nievelt na de oorlog weer rechtgetrokken zijn, weet ik dus niet, maar ik zou het, louter uit interesse voor dit onderwerp, wel graag willen weten.

Waar het nu maar om gaat is dat er nooit sprake is geweest van korting op pensioenen door de oorlog. Wie aangesloten was bij een pensioenfonds en de premie betaalde, kreeg gewoon zijn pensioen. Maar er waren natuurlijk ook kleinere rederijen die helemaal geen pensioenfonds hadden en als de Lloyd in de dertiger jaren nog altijd geen stokers en tremmers in het pensioenfonds had zitten, hoe was dat dan bij anderen? Om daar iets zinnigs over te zeggen, moet je er dieper induiken en niet zomaar iets roepen.

De financiële afwikkeling van de tegoeden van zeelieden was na de oorlog een gecompiceerde zaak die onmogelijk op te lossen zou zijn geweest door iedereen simpelweg een zak met geld te geven, hoezeer ze die misschien ook zouden hebben verdiend. Hoe dat exact is gegaan, wil ik met genoegen wat uitgebreider uit de doeken doen, maar dat vergt dan wel enige voorbereiding. Ik heb alles nog, maar dan moet ik mijn feitenkennis wel weer even opfrissen. Alles is te vinden en daar hoef ik niet eens het internet voor op. Alles staat hier vlak voor mijn neus in de boekenkast, tot de nieuwste onderzoeksresultaten aan toe en verder heb ik nog dat immense pak met aantekeningen die ik voor De Prijs maakte. Wat ik daar over het onderwerp “de Nederlandse zeelieden na de oorlog” heb geschreven, klopt allemaal, dus wie het boek heeft, zou ik aanraden om hoofdstuk 27 nog eens na te lezen.

En dat van die invoerrechten: dat viel ook allemaal nogal mee, hoor. Ergens heb ik nog een oud stukkie papier van mijn vader met wat hij na de oorlog bij zijn eerste aankomst in Amsterdam moest betalen. Dat was minder dan een tientje, dat weet ik nog wel. Maar dat was dan wel voor een hele hutkoffer vol met sloffen Camel en Lucky Strike en Chesterfield en een hele doos met whisky. En mijn vader maar uitdelen. Hij gaf me vijf pakjes Lucky Strike mee om aan meester Van Eeck op de lagere school in Overschie te geven. De man begon bijna te huilen van vreugde. Wist mijn vader veel wat zoiets in november 1945 waard was?
Nee, met die slechte herinneringen van kort na de oorlog valt het waarlijk nogal mee.
Als er behoefte is aan een vervolg, hoor ik het wel.
Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14380
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Wie weet ?

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Als er behoefte is aan een vervolg, hoor ik het wel.
Altijd behoefte schipper, altijd behoefte.Ga er maar eens even goed voor zitten!
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"


Plaats reactie