Oorlogsherinneringen

Hier kan iedereen alles plaatsen over zaken die actueel en interessant zijn, maar niets met scheepvaart te maken hebben.
Gert Schouwstra
Berichten: 390
Lid geworden op: 23 sep 2007 19:38
Locatie: Sneek
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Gert Schouwstra »

En hier nog een tweede verklaring van bouwmaterialenhandel Mees in Zwolle. Hierin wordt wel gezinspeeld op de rol die mijn opa in het verzet had gespeeld, maar zonder dit echt openlijk neer te schrijven. Een goed verstaander had maar een half woord nodig. Het was pas 22 mei 1945, de oorlog in Nederland was nog maar net voorbij en de mensen waren nog steeds voorzichtig. In Nederlandsch-Indië werd nog steeds gevochten, Japan was nog lang niet op de knieën gebracht, dat zou nog tot 2 september duren. Je wist het maar nooit.......

Het havengeld briefje onderaan stond toevallig op dezelfde scan.
Bijlagen
scannen0009.jpg
scannen0009.jpg (569.08 KiB) 2484 keer bekeken
Gert
- Varen is Leven -

Gebruikersavatar
Harry G. Hogeboom
Berichten: 14378
Lid geworden op: 22 jul 2004 02:07
Locatie: Canada

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Harry G. Hogeboom »

Je kunt je legitimeren met een paspoort of een rijbewijs of de ID kaart
Interessant.Een klein maar WEL symbolisch zig zagje! Toen ik in 1982 met "my team" i.v.m. een daar in aanbouw zijnde offshore boorbak, naar Japan moest vanuit Calgary Alberta, toen liet ik "stomtoevallig" tijdens een vergadering vlak voor vertrek de opmerking vallen van " Jullie hebben allemaal een paspoort neem ik aan?"
Een toendertijd al wat oudere kollega die Op het Noord-Amerikaanse kontinent zeer bereisd was, d.w.z. USA & Mexico & Caribean..zei toen " Ikke niet, ik reis op mijn rijbewijs" :lol: :roll: ....We hebben toen met " veel kunst en vliegwerk" een paspoort voor hem geregeld vanzelf, maar " Times have changed" OOK hier sindsdien!! :roll:
MVG HGH.
"Don't sweat the small stuff"
Martinus
Berichten: 1003
Lid geworden op: 15 apr 2006 02:41
Locatie: Rio de Janeiro - RJ

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Martinus »

Ik kan ook een Griekse ID-kaart krijgen, maar ook dat wil ik niet en verplicht is het voor mij gelukkig niet. Zit bij mij duidelijk ook in de Hollandse genen.
Dat herken ik wel. Als buitenlander moest ik hier de buitenlander ID altijd op zak hebben, nu ik ook Braziliaan ben hoeft dat wettelijk niet per se maar als je bv. een arme (donkere) jongeling bent kun je hem het beste wel bij je hebben.

Omdat het toch over oorlog gaat hier een herinnering van een andere oorlog. In januari of februari 1971 was ik in Vitória mijn paspoort verloren. Vanuit die stad moest ik op reis naar het binnenland en daar zat ik dus in de bus, een gringo zonder documenten die de taal nauwelijks sprak en bovendien in een militaire jekker met zeer versleten (namaak) Chinese tekentjes op de epauletten. (Ik had dat jek altijd bij me omdat er zoveel zakken in zaten en het bv. geschikt was om het paspoort in te bewaren :( ) In Brazilië waren de militairen de baas en het was juist in hun hardste periode. De dictatuur was fel anticomunistisch dus ook helemaal tegen het China van Mao. Ik had een goed profiel voor infiltrant.

Ergens in een verloren stadje tussen de zinderende bolle bergen stopte de bus en ik profiteerde ervan om naar het toilet te gaan. Toen ik daar echter binnenkwam zag ik dat het vol militairen met mitrailleurs stond. Ik schrok erg maar omkeren kon niet meer. Ze hielden iedereen aan en controleerden documenten. Ik dacht nog: "Martinus werd voor het laatst gezien toen hij de toiletruimte van een busstation binnenging, hij kwam nooit meer naar buiten". Ik voelde het als een soort spitsroeden lopen. De vloer was er nat van lekkend water en ander twijfelachtig vocht. Ik gleed uit en in mijn val sloeg ik in reflex mijn arm om de nek van een militair die zelf ook bijna viel terwijl ik aan hem hing. Er ging (haleluja!) een luid gelach op bij de soldaten, ze vonden het allemaal fantastisch leuk en ik mocht doorlopen zonder dat er ook maar een vraag gesteld werd! Het liefste was ik de deur uit gerend maar dat kon ik natuurlijk niet maken, er moest geplast worden, ook al omdat een onmiddellijk vertrek verdacht zou zijn.
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

-------------------------------
Met die oorlogsherinneringen van mij is het een vreemde zaak. Dat wil zeggen: in deze rubriek. Ik heb er vele en ook heel heldere, heel gedetailleerde, maar iets lijkt me te weerhouden om daar op deze plek over te schrijven. Ik heb, zo jong als ik was, in Rotterdam wel het een en ander meegemaakt. Ik ben bang geweest, heb vreemde dingen gezien, heel akelige dingen en ook afschuwelijke dingen. Ik heb bange nachten doorgemaakt met gierende bommen en daverende explosies, maar het ging telkens weer goed. Maar - en ik schrijf dat ergens helemaal in het begin van dit topic ook al een keer - ik heb er bepaald geen trauma aan overgehouden. Integendeel; ik heb voornamelijk goede herinneringen aan de oorlog omdat het voor ons, heel jonge jongens - die godzijdank nooit honger hadden - toch vooral spannend en avontuurlijk was. Dat zijn mijn sterkste herinneringen aan de oorlog en waarschijnlijk is dat alleen maar goed.

Dat ik er desondanks niet onbeschadigd vanaf ben gekomen, kwam door de ervaringen ná de oorlog, de spanningen thuis nadat mijn vader uit de oorlog was teruggekeerd, ook al heeft het vele, vele jaren geduurd voordat dat besef doordrong. Pas bij de psychiater werd dat duidelijk en of dat goed was, weet ik zelfs vandaag nog niet.

Zoals ook het verlies van mijn twee vriendjes, net zo oud als ik, een vriend en een vriendin, Robbie en Tootje, destijds totaal niet tot me doordrong. Ze waren weg en je wist dat dat erg was, maar het raakte je als kind totaal niet. Ook dat kwam pas vele, vele jaren later. Zoals ik ook pas vele jaren later de 4de mei echt begon te beleven, een gevoel dat met de jaren alleen nog maar toeneemt. Als ik vroeger op 4 mei 's avonds om acht uur nog bij de weg was, dan zette ik de auto op de vluchtstrook en was een poosje stil. Nu ga ik er elk jaar weer voor zitten, voor de televisie en raak dan telkens weer diep geroerd. Ik denk even aan oom Jan die met de Langkoeas bleef, oom Willem die het Jappenkamp overleefde, maar, net als mijn vader die heelhuids door de oorlog kwam, toch zijn leven verloor.

En ik denk aan Robbie en Tootje, twee kinderen die in Auschwitz in de gaskamer werden vermoord en dan voel ik een diepe, diepe deernis, anders kan ik het niet uitdrukken. Dat slijt ook voor geen meter, integendeel; het wordt met de jaren alleen maar sterker. Misschien komt dat omdat je, als je oud wordt, vaak ook een beetje snotteriger wordt, waar ik me bepaald niet voor schaam, maar toch geloof ik niet dat dit het is; ik geloof dat je oud moet worden om te beseffen wat er toen is gebeurd. Het is enerzijds heel akelig, omdat ik ze nu, wat ik vroeger niet had, werkelijk zie gaan, aan de hand van hun moeder naakt de gaskamer in. Wat moeten ze in die laatste momenten toch bang zijn geweest. Ik vóél dat gewoon, pijnlijk in mijn lijf en dat is buitengewoon onaangenaam, om het dan maar voorzichtig uit te drukken. Nu, terwijl ik dit schrijf, voel ik dat ook weer en ook dat is niet leuk. Maar ik moet ook weer niet overdrijven: over vijf minuten is dat weer weg en neem ik nog een bakkie en ga straks voor de televisie hangen. Life goes on, zo lang als het nog duurt.

Maar wat oorlogsherinneringen betreft is dat voor mij wel voldoende; meer kan ik misschien niet aan en daarom lees ik veelal over de bijdragen hier heen. Vergeef het me maar. Ik vond nog wel iets aardigs dat ik hier ga plaatsen. Iets dat ik hier eigenlijk al heel lang eens had verwacht. Maar vanavond niet meer; morgen is er weer een dag. Voor mij wel. Hopelijk. Voor Robbie en Tootje al ruim zeventig jaar niet meer.
-------------------------------
Gebruikersavatar
rspeur
Berichten: 3111
Lid geworden op: 11 dec 2009 17:41
Locatie: Almere
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door rspeur »

Theo, herkenbaar uit mijn directe omgeving. Mijn grote zus is van 1936, heeft de oorlog redelijk bewust meegemaakt. Waar ze het vroeger (jaren '70) het nog heel interessant vond om begin juni in Normandië op vakantie te gaan, gruwt ze nu al bij het idee dat in het Fries museum het verzetsmuseum is ondergebracht. Nooit meer naar binnen dus, ze kan er niet meer tegen. Het wordt alleen maar erger. En, ook al ben ik van 1946, ik ga me ook steeds meer bewust worden van "kleinigheidjes" uit de oorlog die, toen ze me werden verteld, nauwelijks doordrongen, maar die hoe langer hoe meer indruk gaan maken.
In 1969 voer ik op de Camerounkust als kapiteinsbediende, de kapitein had als 3e stuurman een torpedoaanval overleefd. Ik heb er al eerder iets over geschreven. Hij was eerder kennelijk in staat geweest de oorlog ook in psychologische zin te overleven, anders breng je het niet tot gezagvoerder. Echter: vaak vond ik 's morgens de douche vol bloed, was hij weer eens gevallen met zijn zatte kop. De 1e stuurman ving alles voor hem op, ik heb hem eens voorzichtig aangesproken over wat ik zag. "Ach René, hoe ouder hij wordt, hoe meer het verleden gaat doorwerken". Daar ik thuis ook al wat oorlogsverhalen had gehoord, viel het muntje direct. Kop houden dus, het schip is in goede handen.
René
Ik leit m'n tong hier altoid foin ofskrape
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door jdbvos »

Poeh....das allemaal heavy stuff, zoals jullie het neerpennen.
Goddank ben ik van (7 jaar) na de oorlog.... M'n schoonmoeder kwam eveneens uit R'dam: van het ouwe noorden zelfs... en als die vertelt...
Dat 'ouwe noorden' is volkomen van de kaart gewist, en nét rond haar verjaardag....
Maar wellicht vanwege alle verhalen, en alle boeken die pa daar over had, was kennelijk mijn interesse op dusdanige wijze gewekt dat m'n moeder speciaal voor mij de tijdschriften "Bericht van de tweede wereldoorlog" (met verzamelmappen) kocht...
Bij de laatste verhuizing heb ik ze weggedaan: veel info was inmiddels gewijzigd, of in een ander licht komen te staan, en veel méér is met een muisklik op de pc gevonden.
Maar dat jij daar moeite mee hebt, Theo, verbaast me....
Jij, die alles wat je wilt delen met anderen, op een indrukwekkende wijze 'op papier' weet te smijten, juist jij voelt je belemmerd om dat te uiten ?
Als iemand van ons in staat is om z'n gevoelens op papier te zetten, ben jij dat wel....
En ik hoop dat je daarvoor nog eens de moed vind om dat alsnog te doen....
Pa had op het laatst hetzelfde...."Jan, ik heb geen zin en geen moed meer om die koffer open te maken" zei hij me eens.....
Ik snap dat best....maar kijk eens op dit forum: hoeveel mensen stellen hier nu vragen over dingen of zaken, waarover de mensen die dat meemaakten het niet meer kunnen vertellen.....
Voor iedereen die die periode heeft meegemaakt: probeer weer dat kind te zijn, en schrijf op hoe het was en hoe je dat beleefde.... Het kan nu nog !
Je hoeft het niet meteen hier op dit forum te doen....al doen jullie het op kladblokjes, die je daarna in je afsluitbare geldkistje legt..... Iedereen op z'n eigen wijze....zoals Geep hier ook al deed...
Geschiedenis en de belevingen daarvan, zijn belangrijk ! En zéér zeker als je het schrijverstalent hebt !
Oost, west...ook best
Geep
Berichten: 865
Lid geworden op: 07 apr 2012 18:49

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Geep »

Hoe krijgen jullie het voor elkaar, gewoon even naar ,,mij... geep'' wijzen, mij even aanhalen.
schiet xxd gelijk vol.
verdrietige geep!
Theo Horsten (R.I.P.)

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Theo Horsten (R.I.P.) »

-------------------------------
--------------------------------------" Shit happens, daarmee is alles echt gezegd ..."
Jan Vos schreef:Als iemand van ons in staat is om z'n gevoelens op papier te zetten, ben jij dat wel.
Woorden om over na te denken, Jan. Goedbedoelde woorden, daar is geen twijfel aan. Het punt is echter dat ik niet het gevoel heb dat ik, wat dit betreft, verder nog iets te vertellen heb dat de moeite waard is, dat van belang kan zijn voor anderen. De gevolgen die de Tweede Wereldoorlog voor mijn vader had - en daarmee voor mij - heb ik vastgelegd in De Prijs. Verder heb ik, samen met anderen uit diezelfde tijd, voor het project Erfgoed van de oorlog, van Drs. Tineke de Danschutter mijn verhaal gedaan in een interview van 1 uur en 20 minuten dat integraal HIER terug te vinden is. Die interviews zitten, samen met de transcripties, in de bestanden van het NIOD en zijn dus goed bewaard voor het nageslacht. Ook heb ik mijn bijdrage geleverd aan het boek De Nederlandse Koopvaarfij in oorlogstijd van Van Dissel, Elands, Faber en Stolk, (Boom -Amsterdam 2014 - ISBN 9789461055781), in het hoofdstuk Koopvaardijgezinnen in oologstijd. Wat heb ik daar, afgezien van een toevallige bijdrage, hier op Kombuispraat verder nog aan toe te voegen? Ik bedoel: afgezien van een bijdrage zoals over het persoonsbewijs van Leo, als ik daarmee iemand verder kan helpen? Weinig of niets. Toen kwam ook de gedachte bij me op dat sommigen zich misschien zouden afvragen waarom ik net meer bijdragen aan dit topic lever en die verklaring heb ik nu dus gegeven.

Het hoeft voor mij niet meer. Het is allemaal al te lang geleden. Ik heb mijn verhaal gedaan. Ik heb de gevolgen van de Tweede Wereldoorlog ondervonden en de prijs daarvoor betaald. In mijn leven zijn, uiterst voorzichtig uitgedrukt, vervelende dingen gebeurd die rechtstreeks terug te voeren zijn op diezelfde oorlogservaringen, alleen kun je dat zeventig jaar na dato nooit meer aan iemand verkopen. Bovendien heb ik daar ook geen enkele behoefte meer aan. Shit happens, daarmee is alles echt gezegd.

Wat mij de laatste tien, vijftien jaar veel meer is gaan interesseren, zijn de economische gevolgen voor Nederland van diezelfde oorlog. Wat dan weer nauw samenhangt met de fabel dat de Nederlanders zich in de oorlog toch zo goed en zo moedig zouden hebben gedragen en zich zo tegen de Duitsers zouden hebben verzet en dat we toch zoveel voor die arme joden zouden hebben gedaan. Allemaal gelul. Lou de Jong heeft een groots werk verricht, maar het rammelt zo hier en daar aardig. Geleidelijk aan komt het Grijs Verleden duidelijker uit de mist naar voren, net zoals dat het geval is met ons niet zo fraaie Indische Verleden. Dat interesseert mij allemaal wél en ook in hoge mate. Voor het overige hou ik het op die elk jaar terugkerende emoties als ik naar de dodenherdenking op de Dam zit te kijken. In mijn eentje op de bank in een dorp op het Griekse platteland waar ik gerust een traantje kan laten omdat toch niemand het ziet. En dan denk ik eigenlijk alleen maar: "Godverdomme, die arme sodemieters ..."
Dat is voor mij voldoende herdenken en meer dan genoeg oorlogsherinnering.
-------------------------------
Gert Schouwstra
Berichten: 390
Lid geworden op: 23 sep 2007 19:38
Locatie: Sneek
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door Gert Schouwstra »

Dank je Theo, dat jij jouw herinneringen op het papier hebt gezet en hebt gedeeld. Ik begrijp dat het genoeg is geweest. Ik ben pas 16 jaar na de oorlog geboren en ik ben opgegroeid met alle verhalen en herinneringen van mijn familie. Als opgroeiend kind, varend op de Rijn, zag ik in Duitsland zelfs na twintig jaar nog overal de wonden van de oorlog en spraken we met mensen voor wie het leven nooit meer normaal zou worden.... Zo had mijn hoofdmeester op de lagere school een nummer op zijn arm getatoeëerd staan, iets waar hij nooit over heeft willen praten en wat ik pas veel later begreep.

Ook mijn vader heeft zijn herinneringen aan het papier toevertrouwd en Harry de Groot heeft er een mooi boek van gemaakt. Ik ben mensen zoals hij en zoals jou dankbaar dat ze hun verhalen aan ons hebben overgeleverd, omdat het ons helpt om te begrijpen waarom dit ook nog zo'n zwaar stempel op onze jeugd heeft gedrukt.

En ik deel volop jouw interesse voor de "vergeten" historische verhalen, die soms een heel andere kijk geven op de ingekleurde waarheid van onze jeugd. Dus ben ik altijd blij als je nog weer even de moed op kunt brengen om hierover iets met ons te delen.
Gert
- Varen is Leven -
Gebruikersavatar
jdbvos
Berichten: 10556
Lid geworden op: 22 apr 2006 16:17
Locatie: Groningen
Contacteer:

Re: Oorlogsherinneringen

Bericht door jdbvos »

Dank je voor je reactie, Theo..... ik maakte me onwillekeurig een beetje zorgen of ik niet te ver ging....
En ik begrijp je best wel....je kunt ook niet alle leed blijvend meedragen; een mens mot nou eenmaal verder....
Ikzelf merk dat ik met het stijgen der jaren, en vooral na mijn kanker, een heel stuk sentimenteler wordt/ben geworden....
Jaaaaren terug vertelde een kapitein in zo'n na-de-wacht'se moment van onderling vertrouwen, je kent dat wel, dat hij mentale problemen (eveneens tgv de oorlog) van zich af schreef door zichzelf een brief te sturen met het verhaal.
En als hij die (toen nog surfacemail, airmail ging te snel) uiteindelijk een paar weken/maanden later weer nalas, kon hij het beter relativeren....
Ook dat soort 'van je af schrijven' schijnt dus te helpen....
De persoon in kwestie is al zo lang overleden dat ik vrees dat zelfs het graf alweer is geruimd.....
En dat vind ik jammer. Personen die heel veel in mijn leven hebben betekend, wil ik zoveel mogelijk allemaal een steentje op het graf achterlaten...
Een oud Joods gebruik, is mij verteld, maar ik vind het zo'n mooie manier om 'nog één keer' en in alle rust afscheid te nemen...
Wie zal het zeggen: misschien is een kranslegging bij een monument ook daarop gebaseerd...

Geep:
Niet verdrietig zijn....
Wees trots op je getuige-zijn. Ondanks alle leed en wreedheid van een oorlog zijn er altijd mensen die er over kunnen getuigen, en daardoor wordt het niet vergeten.
Persoonlijke drama's verdwijnen langzaam aan in vergetelheid, maar beschrijvingen van 'het plaatje' zijn blijvend.
Zelfs wij kunnen ons de persoonlijke drama's voor de geest halen over de oorlog van het leger van Napoleon door de verhalen en de schilderijen, ja zelfs weten we wat er afspeelde bij bijvoorbeeld de slag van Hastings, en de wedervarendheden van goeie ouwe Julius Caesar , vanwege de verhalen van getuigen.
Niet dat de mensheid er iets van leert, helaas, maar een persoon kán het allemaal nalezen en z'n eigen conclusies trekken.
Dankzij de getuigen, zoals jij ! Als Theo... Als m'n ouders, enzovoort...
Oost, west...ook best


Plaats reactie